ေမာင္ရင္ငေတ - ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း - ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ ကပါသို႔ (ႏွစ္)
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၄
ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕လယ္ ဂ်လန္ရာဇာဝယ္ (၁၉၉၁) (Photo Arkar KGyi)
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ အစိတ္နီးပါး အခ်ိန္က မေလးတခြင္မွာ ေမာင္ရင္ငေတ က်င္လည္ခဲ့စဥ္ အတူတကြ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ အတြဲညီခဲ့တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတဦးျဖစ္သူ (Photo Arkar KGyi) ရိုက္ေပးခဲ့ေသာ အဲဒီ မႈန္ဝါးဝါး ဓါတ္ပံုေတြဟာ ေန႔ေရာညပါမက အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ အိပ္မက္ေတြမွာပါ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုသလို ပါဝင္လာခဲ့ပါတယ္၊ အဲလိုပါဝင္လာတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီမႈန္ဝါးဝါး ဓါတ္ပံုေတြကို ေမာင္ရင္ငေတ့ညီမက ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ကတဆင့္ လွမ္းပို႔လိုက္တာကေန စတင္ခဲ့တာပါ၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ပံုတခ်ိဳ႕ပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ မေလးရဲ႕ၿမိဳ႕သံုးၿမိဳ႕
အေၾကာင္း ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ ကလန္းၿမိဳ႕ ကပါၿမိဳ႕ေတြ အေၾကာင္းကို ေရးမိပါတယ္၊ ေရးရင္းေရးရင္း ေပရွည္သြားလို႔ “ေကအယ္လ္ကလန္းမွကပါသို႔” အပိုင္း (ႏွစ္) အျဖစ္ ဆက္လက္ၿပီး ေရးသားလိုက္ ရပါတယ္၊ အပိုင္း (တစ္) ….. နဲ႔ သည္းခံၿပီး ဆက္စပ္ ဖတ္ရႈၾကပါရန္ ေျပာၾကားလိုပါတယ္၊
%2B%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%A1%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%B9-%E1%80%98%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%80%E1%80%B9%2B%E1%81%81%E1%81%85%E1%81%85%E1%81%80%2B%E1%80%80%E1%80%AE%E1%80%9C%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%99%E1%80%AE%E1%80%90%E1%80%AC.jpg)
အာရွအျမန္လမ္းမႀကီး (၂) ေကအယ္လ္-ဘန္ေကာက္ ၁၅၅၀ ကီလိုမီတာ (Photo Google)
မေလးရွားေျမကို စတင္နင္းခဲ့ဖူးတာ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မွာပါ၊ ပထမဆံုး အေခါက္ကေတာ့ အလုပ္သြား လုပ္ဖို႔ ေရာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ရင္ငေတက ဘန္ေကာက္က နယူးဖလက္မွာ ေနေနတာပါ၊ တိုးလ္ရစ္ဗီဇာနဲ႔ ေနတာပါ၊ ေရႊျပည္ႀကီးကေန ထြက္လာေတာ့ အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္နဲ႔ Double-entry ဗီဇာကိုယူလာပါတယ္၊ တိုးလ္ဗီဇာက ရက္ေပါင္း ၆၀ တိတိ တဆက္တည္း ေနလို႔ ရပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ဆက္ေနခ်င္ရင္ ရက္သံုးဆယ္အတြက္ကို Soi Suan Plu ဆိြဳင္ဆြန္ဖလူး အင္မီဂေရးရွင္းရံုးမွာ ဘတ္ငါးရာ သြားေပးၿပီးတိုး၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပတ္ ၁၄ ရက္ ဆက္လက္ၿပီး ေနခ်င္ေသးသပဆိုခဲ့ရင္ေတာ့ ေနာက္ဘတ္ငါးရာ ထပ္ေပးလိုက္ရင္ ေနလို႔ရပါတယ္၊ အဲဒါထက္ ေက်ာ္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ ေလဆိပ္ေတြနယ္စပ္ဂိတ္ေတြေရာက္မွ တရက္ အိုဗာစေတးေၾကး ဘတ္ႏွစ္ရာ ေပးၿပီးထြက္ရင္ရပါေသးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ ခရီးသြားလာသူေတြဆီက ရသမွ် ခ်ဴယူဖို႔ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ပါ၊ ဗီဇာကိစၥ ဘာကိစၥ ကိစၥအဝဝကို လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ေအာင္ လုပ္ေပး ထားပါတယ္၊ ဘတ္ငါးရာဆိုတာက အဲဒီေခတ္ကနႈန္းထား ေျပာတာပါ၊ အခုမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုေတာ့ ဗီဇာသက္တမ္း တခါတိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘတ္ ေထာင္ကိုးရာလား မသိပါဘူး၊ ေစ်းတက္ သြားပါၿပီ၊ အရင္လို ထိုင္းဗီဇာက ေစ်းသိပ္မေပါေတာ့ပါဘူး၊
ထိုင္းေတာင္ဘက္စြန္းက ဟတ္ယိုင္ဘူတာ (၁၉၉၂) (Photo Arkar KGyi)
ေမာင္ရင္ငေတ မေလးေျမ စနင္းတာကို ျပန္ဆက္ေရးပါမယ္၊ Double ဗီဇာဆိုေတာ့ ရက္ကိုးဆယ္ ထိုင္းမွာေနၿပီး ဒုတိယအဝင္ျပဖို႔ (ေနာက္ထပ္ ရက္ကိုးဆယ္အတြက္) ထိုင္းကအထြက္ ျပရပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ထိုင္းကေန စေတးေရွာင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ဘက္စြန္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၉၅၀ ေဝးတဲ့ Hat Yai ဟတ္ယိုင္ၿမိဳ႕ကေန တဆင့္သြားရတဲ့ မေလး နယ္စပ္ကို သြားၾက ေလ့ရွိပါတယ္၊ ေျမာက္ဘက္လာအိုတို႔ အေရွ႕ဘက္ကေမၻာဒီယားတို႔ကို သြားေရွာင္ေလ့မရွိၾကပါဘူး၊ မေလးရွားက ထိုင္းထက္ နည္းနည္းပိုၿပီးတိုးတက္တာဆိုေတာ့ လူတိုင္းလိုလိုက မေလးရွားဘက္ကို သြားခ်င္ၾကတာပါ၊ ေရႊဗမာေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူျဖဴေတြပါ သြားၾကတာပါ၊ သြားၾကရင္ ရထားနဲ႔ သြားၾကတာ မ်ားပါတယ္၊ ရထားခက ဘတ္နွစ္ရာခန္႔ ေပးရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ေစ်းႀကီးတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ မီးရထားက ဘန္ေကာက္ Hua Lamphong ဘူတာႀကီးကေန ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီက စထြက္လာတာ ဟတ္ယိုင္ကို ေနာက္တေန႔မနက္ႀကီးမွာ ေရာက္ပါၿပီ၊ မိုင္ေျခာက္ရာခန္႔ ကီလိုမီတာ တေထာင္ ခရီးကို ၁၆ နာရီ ေမာင္းရတယ္ ဆိုေတာ့လည္း ဒဂံုမန္း အျမန္ရထားနဲ႔က သိပ္မကြာလွပါ ဘူးလို႔ေျပာရင္ ရႏိုင္ပါတယ္၊ အခုေတာ့ အျမန္ရထားလို႔ ေျပာရမလား နည္းနည္း ပိုၿပီး ျမန္တဲ့ရထား ရွိေနပါၿပီ ဆိုပါတယ္၊ ၁၃ နာရီေက်ာ္ စီးရင္ ေရာက္မယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္၊ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ဘတ္
၆၅၀ (၁၅ ယူရို) ေလာက္ေပးရင္ရပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အျမန္ရထားထက္စာရင္ ခပ္မွန္မွန္
သြားတဲ့ ရိုးရိုးရထား ဟိုနားရပ္ ဒီနားရပ္တာကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားတယ္
ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘန္ေကာက္ဟတ္ယိုင္ မီးရထားစီးရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ၊
တြဲတိုင္းလိုလိုမွာက နယ္စပ္ကို စေတးေရွာင္ သြားၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္၊ ဌာေနထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက
သိပ္မပါပါဘူး၊ ရထားစီးသူ တဝက္ေလာက္ေတာင္မွ ရွိမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး၊ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာလို ရထားတြဲေပၚမွာ ေစ်းေရာင္းသူေတြ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ပါ၊ ထမင္းဟင္းဝယ္စားၾကမလား အကုန္ ရပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အားကစားသမားေတြရဲ႕ အႀကိဳက္လည္းရပါတယ္၊ ႏွစ္နာရီထိုး ရထား စၿပီးထြက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေရခဲ ေဆာ္ဒါ ကိုလာ အျပည့္အစံုနဲ႔ အဲဒီတုန္းက နာမည္ႀကီး မယ့္ေခါင္
ေရာင္းသူမ်ား ေရာက္လို႔လာပါၿပီ၊ ခရီးသည္မ်ားလည္း မိမိတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာမ်ားမွာယူၿပီး ရထား အဆင္းအတက္ ေနရာလြတ္ေတြမွာ ဝိုင္းဖြဲ႔ ထိုင္သူေတြ ထိုင္ၾကပါၿပီ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခံုသမား မ်ားလည္း သြားမယ့္ခရီးအေၾကာင္း မိတ္ဖြဲ႔ရင္း သတင္းစံုစမ္းဖလွယ္ၾကရင္း ခြက္ခ်င္းတိုက္ခ်ီးယားစ္ လုပ္သူေတြ လုပ္ၾကပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အဖြဲ႔လည္း ဘယ္ေနပါ့မလဲေနာ္၊ နေဘးနားကလူေတြရဲ႕ အရိပ္အေျခ ၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားၾကရေတာ့တာေပ့ါ၊ စိတ္ခ်င္းတူတဲ့သူေတြ အတူသြားျဖစ္ၾကတာကိုး၊
ထိုင္ မေလးရွား နယ္စပ္ဂိတ္ေပါက္ (Photo Google)
ေနာက္တေန႔ မနက္ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္မွာ ဟတ္ယိုင္ (တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ဟတ္ခ်ိဳင္းဆိုၿပီး အသံ ထြက္ပါတယ္၊ ဘယ္ဟာအမွန္လည္း မသိပါဘူး၊ ) ဘူတာကို ဝင္ပါၿပီ၊ ရထားေပၚက ဆင္းလာၾကသူ ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီနဲ႔ အမွန္အကန္ ခရီးသြားၾကသူ Backpackers ေခၚ တိုးလ္ရစ္ေတြပါ၊ လူျဖဴေတြေပ့ါ၊ သူတို႔ဟာ သူတို႔ မူရင္း ဘာေကာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနပါေစ ကိုယ့္အိပ္ ထဲက ေငြေတြနဲ႔ ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္စားၿပီး ကိုယ္သြားခ်င္ရာ ခရီးလမ္းတခုကို သြားၾကရင္ အဲလိုသာ သြားတတ္ၾကတယ္ဆိုတာကို အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေမာင္ရင္ငေတ သြားခဲ့တဲ့ ခရီးတိုင္းမွာ သတိျပဳမိခဲ့ ပါတယ္၊ ဆယ့္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ ၾကာျမင့္တဲ့ခရီးကို ဘာေၾကာင့္ အပင္ပန္းခံၿပီး ရထားစီးၾကတာလဲ ဆိုတာကို ေမာင္ရင္ငေတ ကိုယ္တိုင္ ဥေရာပခရီးေတြကို သြားခဲ့ၿပီးမွ ပိုၿပီး သေဘာေပါက္လာတယ္ ေျပာရမွာပါ၊ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ဆိုတာမ်ိဳးက ေလယာဥ္ႀကီးေတြစီး ေဟာ္တယ္ႀကီးေတြ တည္းရံုနဲ႔
မျပည့္စံုႏိုင္ဘူး ဆိုတာကိုပါ၊ လူျဖဴ လူငယ္မ်ားက အဲလို ခရီးသြားပံုကို ပိုသေဘာက်ေလ့ ရွိပါတယ္၊
ဟတ္ယိုင္ကေတာ့ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာ ခရီးသြားသူေတြနဲ႔ အျမဲစည္ကားေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပါ၊ ဘူတာေရွ႕မွာ မေလး အဝင္အတြက္ ပြဲစားမ်ိဳးစံု ကားသမားမ်ိဳးစံု ရႈတ္လို႔ေနပါတယ္၊ မေလးၿမိဳ႕ေတာ္ ေကအယ္လ္ စင္ကာပူ သြားမယ့္သူေတြပါသလို ပီနန္သြား ထိုင္းဗီဇာအသစ္ သြာယူမယ့္သူေတြလည္း ပါပါတယ္၊ ဘယ္ကိုသြားသြား ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို အာရွတိုက္သား အမ်ားစုအတြက္ နယ္စပ္ လ.ဝ.က ဂိတ္ ျဖတ္သန္းဖို႔ကို ပြဲစားေတြနဲ႔ လုပ္ၾကရပါတယ္၊ လိုက္ေမာင္းပို႔တဲ့ ကားသမားကိုယ္တိုင္ကိုက ပြဲစားပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကားခက ဘတ္ႏွစ္ရာအျပင္ ဂိတ္ေၾကး ဘတ္ႏွစ္ရာလား သံုးရာလားမသိ ေပးရပါတယ္၊ အဲလိုေပးလိုက္ရင္ ထိုင္းအထြက္ မေလးအဝင္ ၿပီးပါၿပီ၊ ကိုယ္ကိုတိုင္
ဘာမွ လုပ္စရာမလိုပါဘူး၊ ကားေပၚက ေအာက္ေတာင္ ဆင္းစရာ မလိုတာမ်ိဳးပါ၊
ထိုင္းေျမဆာဒါအိုမွ မေလးေျမပဒန္ဘီဇာသို႔ (Photo Google)
ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ မေလးေျမနင္းတဲ့ အဲဒီ ပထမဆံုးအေခါက္က ပီနန္နဲ႔ ေကအယ္လ္အထိ သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ထိုင္း Double ဗီဇာ ရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ အဝင္အထြက္ လုပ္ၿပီး တိုင္ပတ္ ျပန္လာရံုသာ သြားတာပါ၊ ဟတ္ယိုင္ဘူတာကေန ကီလိုမီတာ ၆၀ ေဝးတဲ့ မေလး နယ္စပ္ Padang Besar ဂိတ္ကိုသြားၿပီး ဝင္ထြက္လုပ္ဖို႔ပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ Double ဗီဇာပါ ေတာ့ ျပန္အဝင္မွာ ရက္ေျခာက္ဆယ္တံဆိပ္တံုးကို ျပန္ထုေပးပါတယ္၊ ဗီဇာမပါတဲ့ သူေတြကေတာ့ Without Visa ႏွစ္ပတ္ရပါတယ္၊ Padang Besar နဲ႔ ကပ္လွ်က္ ထိုင္းဘက္ျခမ္းက Sadao ဂိတ္နား မွာေတာ့ ေတာထဲ နယ္စပ္ပီပီ ဘာမွ သိပ္မရွိပါဘူး၊ ဂ်ဴတီဖရီးဆိုင္ စားေသာက္ဆိုင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ အိမ္ေျခ
နည္းနည္းပါးပါး ရွိပါတယ္၊ ပဒန္ဘီဇာဘူတာ အနားမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကြက္ရွိၿပီး အနည္းငယ္ စည္ကားပါ တယ္၊ အဲဒီအေခါက္ကေတာ့ အဲဒီမေလးနယ္စပ္မွာ သံုးေလးနာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ၿပီးေတာ့ ဟတ္ခ်ိဳင္းကိုျပန္ ညရထားစီးၿပီး ဘန္ေကာက္ ျပန္ခဲ့ပါတယ္၊
အခုေတာ့ အသစ္ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ Asian Highway 2 အာရွအျမန္လမ္းမႀကီး အမွတ္ႏွစ္ဆိုတာ ရွိလာၿပီျဖစ္လို႔ ပဒန္ဘီဇာကေတာ့ မီးရထားနဲ႔ သြားၾကသူမ်ားသာ အဓိကထား ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကေတာ့ပါတယ္တဲ့၊ အဆင္ေျပတဲ့ တေန႔ေတာ့ အဲဒီလမ္းကေန သြားလို႔ ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဒုတိယနဲ႔ တတိယေခါက္မွာေတာ့ ပီနန္ကၽြန္းေပၚက George Town ၿမိဳ႕ကို စေတးသြားေရွာင္ရင္းနဲ႔ ထိုင္းဗီဇာ သြားယူခဲ့ၿပီး စတုတၳအေခါက္မွာ ေကအယ္လ္မွာ ဆယ္ရက္ခန္႔ ေနခဲ့ပါတယ္၊ ပဥၥမေခါက္ မွာေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတေယာက္ မေလးရွားေရာက္ အလုပ္သမားဘဝကို ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ ခံယူ ခဲ့ရင္း အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြ တခုၿပီးတခု တကူးတက မရွာေဖြပါဘဲ ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊
Bukit Tabur ေတာင္ေပၚက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ဟိုးေဝးေဝးက ေကအယ္လ္ (Photo Google)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ မေလးရွားကို စေရာက္တဲ့အခ်ိန္က အာရွက်ားတေကာင္အျဖစ္ မေလးရဲ႕ စက္မႈ လုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္မ်ားျပားခါစ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားအျပား လိုအပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္တာမို႔ အလုပ္ ရွာရတာ ဘာမွသိပ္မခက္ခဲပါဘူး၊ ဒီေန႔ရွာဒီေန႔ေတြ႔တာပါ၊ ပြဲစားခလည္း သိပ္မ်ားမ်ား မေပးရပါဘူး၊ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္၊ အလုပ္တြက္ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ မလိုအပ္တဲ့ တရားမဝင္အလုပ္မ်ိဳးေတြသာ ဆိုေတာ့ကာ အလုပ္ရွင္ေတြက နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညစ္ပတ္ပါတယ္၊ အဲဒါေတြကို တေယာက္ခ်င္းဆိုသလို ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းရတာပါ၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ရသေလာက္နဲ႔ တင္းတိမ္ၿပီး သည္းခံ လုပ္ၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အုပ္စုက မပါပါဘူး၊ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း ျပတ္သားလွ ပါတယ္၊ မႀကိဳက္ရင္ ဆက္မလုပ္နဲ႔ ထြက္သြား၊ ေနာက္ လုပ္မယ့္သူေတြက အဆင္သင့္ ရွိေနတာပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကလည္း သူတို႔ကို မႀကိဳက္ရင္ အိတ္ရာလိပ္ဆြဲ ခ်က္ခ်င္း ထြက္ခဲ့တာပါ၊
အဲဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ (ငယ္ေပါင္းေတြေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ျပည္ပကို ေရာက္မွ ခင္မင္ခဲ့ၾကတာပါ၊) တလုပ္ဝင္ တလုပ္ထြက္ တဝဲလည္လည္နဲ႔ ေျခာက္လေက်ာ္ ခုႏွစ္လ ၾကာသြားပါတယ္၊ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြလည္း ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့ၾကပါၿပီ၊ မနက္ပိုင္းက စလုပ္ၿပီး ေန႔လယ္ အလုပ္ရပ္နား ထြက္ခဲ့တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ သံုး ေလးရက္ေလာက္ လုပ္အၿပီးမွာမွ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အစာမေၾက စကားမ်ား လုပ္ခမယူ အိပ္ရာသိမ္း ထြက္ခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ ပိုက္ဆံျပတ္လို႔ ရရာေန႔စားအလုပ္ တေယာက္ဝင္လုပ္ၿပီး သံုးေယာက္သားေဝမွ် စားခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ တပတ္ေလာက္ အလုပ္မရွိၾကဘဲ တျခားအသိ တေယာက္အိမ္မွာ အလုပ္ရမလားဆိုၿပီး ကပ္ေနရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သီခ်င္းဆို ေသာက္စားရင္း စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္ ရွာခဲ့ရတဲ့ ညေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္၊ တခါေတာ့ သံုးေယာက္သား အလုပ္ရလို႔ တေယာက္တေနရာဆီ လူခြဲဝင္ လုပ္ၾကရင္းနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တေန႔တည္း တၿပိဳက္နက္ တိုင္ပင္မထားၾကပါဘဲ အလုပ္ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကတာမ်ိဳး ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္၊ တကယ့္ကို အလုပ္မ်ိဳးစံု လူပံုစံမ်ိဳးစံု အေနအထားမ်ိဳးစံု ေတြ႔ၾကံဳဆက္ဆံ ခဲ့ရတာပါ၊ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ စိတ္ေတြမွာ ဘဝကိုအလွ်ားလိုက္ သြားလာႏိုင္ခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕၊ အရာတခုခုကို အလြန္အကၽြံ တမ္းတ မက္ေမာတတ္တဲ့ စိတ္ေတြ တေျဖးေျဖးေလွ်ာ့နည္း လာခဲ့တာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က စတင္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္၊
.jpg)
Sungai Lumpur's confluence (Muddy Estuary) (Photo Google)
ကီလိုမီတာ ၁၂၀ ေက်ာ္ မိုင္အားျဖင့္ ၇၅ မိုင္ ခန္႔သာ ရွည္တဲ့ Sungai Kelang ေခၚ ကလန္းျမစ္က ေကအယ္လ္ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ Bukit Tabur နားကေန စတင္စီးဆင္းလာၿပီး ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕မွာ
Gombak ျမစ္ေသးေသးကေလးနဲ႔ ေပါင္းဆံု၍ အေနာက္ဘက္ ကလန္းနယ္ကို ျဖတ္သန္းစီးသြားခါ Port Klang ဆိပ္ကမ္းနားမွာ မလကၠာေရလက္ၾကားထဲကို စီးဝင္သြားတာပါ၊ ကလန္းျမစ္ဆံုဆိုတာ ေကအယ္လ္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာေတာ့ ျမစ္လို႔ကို ေခၚဆိုဖို႔မသင့္တဲ့ ေျမာင္းသာသာ ေခ်ာင္းေသးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆံုေတြ႔တာပါ၊ အဲဒီျမစ္က ေမာင္ရင္ငေတ တႏွစ္ေက်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ကပါၿမိဳ႕ကိုေရာက္ခါနီးမွာ ကလန္း-ကပါ အေဝးေျပးကားလမ္းကို ျဖတ္သန္းသြားပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ ေကအယ္လ္ေျမသို႔ ေရာက္ခါစ က်က္စားဖူးခဲ့တဲ့ Puchong နယ္ေျမ အပါအဝင္ မေလးရွားရဲ႕ အဓိက စက္မႈဇုန္ႀကီးေတြ ကိုလည္း ဒီျမစ္က ျဖတ္သန္းသြားတာပါ၊ အခုအခါမွာေတာ့ ဒီျမစ္တေၾကာက စက္ရံုအလုပ္ရံုနဲ႔ ျပည့္ ႏွက္ေနသလို ဒီျမစ္ကေလးကလည္း အရြယ္နဲ႔မမွ် တာဝန္ေတြထမ္းထားရေတာ့ စိမ္းလန္းစိုေျပျခင္း သန္႔ရွင္းျခင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တူးေဖာ္ခဲ့တဲ့ သံျဖဴနဲ႔ခဲမျဖဴ
သတၱဳမိုင္း လုပ္ငန္းေတြရယ္ ဒီကေန႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားက ဒီ ျမစ္ရိုး တဝွမ္းမွာ
ရပ္တည္ခဲ့ၾကတာပါတဲ့၊ အဲလိုစက္မႈလုပ္ငန္းေတြ ထြန္းကားခဲ့လို႔လည္း ဒီနယ္ေျမကို ေမာင္ရင္ငေတ
တို႔တေတြ ေရာက္ရွိလာၾကရျခင္း မဟုတ္ပါလား၊ အဲဒီကလန္းဆိုတဲ့ျမစ္တစင္းရဲ႕ သဘာဝအလွေတြ ပ်က္စီးသြားေစေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြထဲမွာေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ပါမပါ အတတ္ေတာ့မေျပာ ႏိုင္ေပမယ့္လည္း အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့သူ စာရင္းထဲမွာေတာ့ ပါေကာင္းပါေန ႏိုင္ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင္ဆိုေတာ့ အဲဒီ ကလန္းကပါ စက္မႈဇံုရပ္ဝန္းမွာ တႏွစ္ေက်ာ္ တႏွစ္ခဲြေလာက္ က်င္လည္ က်က္စားရင္း အလုပ္ေတြကို အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ဖူးခဲ့ရလို႔ပါ၊
Klang Kilometre 13 (Photo Google)
အဲဒီ Klang Kilometre 13 အိမ္ေလးကို ေမာင္ရင္ငေတတို႔အဖြဲ႔ စတင္ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အေၾကာင္း ေတြကို ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ ကပါသို႔ အပိုင္း (တစ္) စာစုထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ အဲဒီ အိမ္ေလးမွာ ေရႊဗမာေတြ စုေနထိုင္ၾကရင္း စက္ရံုတရံုထဲမွာ အလုပ္လုပ္ခ့ဲ ၾကတာပါ၊ ျပႆနာ
ေပါင္းစံုနဲ႔ “မ” တရာသားေတြ စုေပါင္း ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ကေလးဟာ အခုေတာ့လည္း လြမ္းစရာ ဇာတ္ထဲက အိမ္တအိမ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားရပါၿပီ၊ အဲဒီလြမ္းစရာေလးေတြကို လြမ္းတတ္သူေတြအတြက္ အမွတ္တရ အပိုင္း (ႏွစ္) အျဖစ္ ဆက္လက္ၿပီး မွတ္မိသမွ် ေရးသားလိုက္ရတာပါ၊
အဲဒီအခ်ိန္က ကလန္း ၁၃ အိမ္မွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ေရႊဗမာေတြ အေယာက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါတယ္၊ အလုပ္က စက္ရံုတရံုထဲမွာ လုပ္ၾကတာပါ၊ ေန႔ဆိုင္း ညဆိုင္း အဆိုင္း သံုးဆိုင္း ထင္ပါရဲ႕ လုပ္ၾကရတာပါ၊ ကိုေရႊအေယာက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္မွာ နယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန လူမ်ိဳး ဘာသာေပါင္းစံု ပါပါတယ္၊ ကုလား တရုတ္ ေဂၚရခါး ကခ်င္ ရခိုင္ ကရင္ ခ်င္း မြန္ ဗမာ အေတာ္စံုပါ တယ္၊ အသက္အရြယ္ေတြလည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ပတ္လည္ေတြ အျပင္ ငါးဆယ္နီးပါးေတြလည္း ပါပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အုပ္စုလို ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ၿပီး ဂစ္တာတီး သီခ်င္းေတြဆို အလုပ္ကအျပန္ သန္းေကာင္ယံခ်ိန္မွာ ေသာက္ၾကစားၾက ကၾကတဲ့ သူေတြပါသလို မနက္ဆိုင္း အလုပ္မသြားခင္ ေလးနာရီမွာထ အသံပါဝါကုန္တင္ၿပီး ၾသကာသကို ပတ္ခ်ာလည္ရြတ္ တတ္သူေတြလည္း ပါပါတယ္၊ အားလံုးလိုလိုဟာ အရြယ္ေကာင္းေတြလို႔ ေျပာရင္ရမွာပါ၊ လူစံုသလို ဘဝစံုပါပါတယ္၊ သူေဌးသားေလးေတြပါသလို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အိမ္တိုင္ခၽြတ္ေရာင္းၿပီး ေရာက္လာသူေတြ ၈၈ ရဲ႕ခါးသီးလွတဲ့ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ အေဝးကိုလြင့္လာၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းထြက္ ဝန္ထမ္းျပဳတ္ေတြ ဝန္ထမ္းေျပးေတြ ပါပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေက်ာင္းၿပီးခါစအေကာင္ေတြ ေက်ာင္းတဝက္တပ်က္ေကာင္ေတြ အိမ္မွာမေနခ်င္ေတာ့တဲ့သူေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲဝါသနာမပါ မဝင္ေရာက္ခ်င္ၾကသူေတြဟာ ၈၈ မုန္တိုင္း အၿပီးမွာ လြင့္စင္လာၾကရာ အနီးဆံုး အလြယ္ဆံုးေသာ အရပ္ မေလးေျမကို ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ဆိုရင္ မမွားႏိုင္ပါဘူး၊ ထိုင္းနယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ၿမိဳ႕တက္လာသူ သိပ္မမ်ားေသးပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသား ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ဒဏ္မခံႏိုင္ၾကလို႔ ေတာကိုျပန္ေျပးသြားၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က (တကယ္တမ္းေတာ့ အခုထိတိုင္လည္း သိပ္မထူးေသးပါဘူး၊) ေမာင္ရင္ငေတတို႔တေတြ မေလးရွား လုပ္ငန္းခြင္ေတြ လူမႈအသိုင္းအဝန္းေတြထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတာ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီပါ၊ ကူညီေဆာင္မမယ့္သူေတြ တေယာက္မွမရွိခဲ့ပါဘူး၊ ေစာင္မၾကည့္ရႈၾကမယ့္သူေတြသာ မ်ားလြန္းလွ ပါတယ္၊ မေလးေျမမွာ ဟိုးအရင္ ခပ္ေစာေစာပိုင္းကာလကပင္ ေရာက္ရွိအေျခက် ေနထိုင္ၾကေသာ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး ပညာရွင္ဆိုသူႀကီးေတြကေတာ့ ကူညီၾကဖို႔ ေနေနသာသာ ဆူဆူညံညံ ဗမာ့ အသံ ၾကားရႏိုင္တဲ့ေနရာဆို ေဝးေဝးေရွာင္ ၾကသူမ်ားသာပါ၊ အဲလိုမ်ိဳးေတြက မေလးေျမတခုတည္း မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ထိုင္း စင္ကာပူ ဂ်ပန္ အဂၤလန္ ေနရာ မ်ားစြာ မွာပါ၊ ဒီကေန႔ ေမာင္ရင္ငေတ ဥေရာပ ေရာက္လာေတာ့လည္း အဲဒီလိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြကို ေဝးေဝးေရွာင္ပါတယ္၊ ငတ္ရင္လမ္းေဘး
ေတာင္းစားတာက စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္၊ အဲဒီလို ႀကီးက်ယ္လွပါေပတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြက တက်ပ္ဖိုး
ေပးသနားၿပီး တရာဖိုးေလာက္ နိဗၺာန္ ေရာက္ခ်င္ၾကသူေတြပါ၊ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေဝးေလေကာင္းေလပါ၊
ကဲ ေတာ္ပါေလ၊ သူတို႔ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာရင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာနဲ႔ လြဲကုန္ပါလိမ့္မယ္၊
အဲဒီ ကလန္း ၁၃ အိမ္မွာေနေနၾကတာ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြခ်ည္းပါ၊ မေလးေျမမွာ အဲဒီအခ်ိန္က အလုပ္သမားေတြ ေနစရာအတြက္ အလုပ္ရွင္က တာဝန္ယူကို ယူရပါတယ္၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ လိုက္ရင္ေတာ့ အားလံုးေသာ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြဟာ ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ အမွန္မရွိ ၾကသူေတြပါ၊ ဘာစာရြက္မွ အမွန္မရွိၾကသူေတြဟာ ေနစရာအတြက္ရွာေဖြဖို႔ မလြယ္တာကအမွန္ပါ၊ အဲဒီေနရာမွာ မေလးရွားနဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္တူပါတယ္၊ ဥေရာပ ျပင္သစ္မွာက ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာပါေလ့ေစ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ဖို႔ လို ပါတယ္၊ အကယ္၍မ်ား ကိုယ့္အားကိုမ်ား မကိုးႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ လမ္းေဘး သို႔မဟုတ္ အိမ္ေျခယာေျခ အတည္မရွိၾကေသာ သူေတြအတြက္ ထားတဲ့ ေနရာမ်ားကိုသာ အားကိုးဘြယ္ရာ ရွိေၾကာင္းပါ၊ အဲဒီ
ျပင္သစ္အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ျပင္သစ္ျပည္ကို လြမ္းလို႔လာခဲ့ရင္ ေရးျဖစ္အံုးမွာပါ၊
အမွတ္တရေတြမ်ားခဲ့တဲ့ ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕လယ္ (Photo Google)
မေလးတိုင္းျပည္ ဆိုတာက မေလးလူမ်ိဳး ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ရွိၿပီး က်န္တာေတြကေတာ့ တရုတ္ရယ္ အိႏၵိယားႏြယ္ဖြား တမီလ္ေတြရယ္ လူမ်ိဳးဘာသာသံုးမ်ိဳး အဓိကေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံပါ၊ ကြဲျပားျခားနားသူ ဘာသာလူမ်ိဳး သံုးမ်ိဳး စုေပါင္းၿပီး ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ တျပည္ပါ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ေကအယ္လ္ရွိရာ အေနာက္မေလးရွား ကၽြန္းဆြယ္ကသာ တိုးတက္ဖြင့္ၿဖိဳးစည္ကားၿပီး Borneo ေဘာ္နီယိုကၽြန္းေပၚရွိ အေရွ႕မေလးရွားလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဆာဘားတို႔ ဆာရာဝပ္တို႔ကေတာ့ မူရင္း မေလးလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကၿပီး လူသူ ခရီးသြားေတြ အေရာက္အေပါက္ နည္းပါးေသးတဲ့ ေဒသေတြပါ၊ အေရွ႕မေလး နယ္ေတြက တိုးတက္မႈ သိပ္မရွိေသးသလို အေနာက္မေလး နယ္ကို လာၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနၾကသူ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့ စက္ရံုက အဲဒီ ကလန္း ၁၃ အိမ္နဲ႔ သိပ္ အေဝးႀကီးမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖယ္ရီကားနဲ႔ အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးပါတယ္၊ စက္ရံုလုပ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အဲဒီ Jalan Kapar လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေနၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္၊ လူအင္အား သံုးရာေက်ာ္ ေလးရာ ေလာက္ရွိတဲ့ စက္ရံုႀကီးပါ၊ ဒီ စက္ရံုမွာ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုေရႊဗမာအေယာက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား တခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္၊
ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ ကပါသို႔ (Photo PhoThuya Penang)
စက္ရံုႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကီးက်ယ္တယ္ ေျပာရမွာပါ၊ စကၠဴလိပ္ႀကီးေတြကေန ျဖတ္ညွပ္ကပ္ တံဆိပ္ရိုက္ ကဒ္ထူစကၠဴပံုးေတြလုပ္တဲ့ စက္ရံုတရံုပါ၊ အလုပ္သမားက သံုးေလးရာေက်ာ္ ရွိပါတယ္၊
စကၠဴလိပ္ႀကီးေတြထားတဲ့ အမိုးသာရွိၿပီး အကာအရံေတြ မရွိတဲ့ ဂိုေဒါင္ႀကီးေတြက တလံုး တလံုးကို အားကစားရံုတရံုစာေလာက္ ရွိတာပါ၊ ေန႔ဆိုင္းညဆိုင္းေတြနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ေလးနာရီ လည္ပတ္ေနရတဲ့ စက္ရံု အမ်ိဳးအစားပါ၊ လစာကေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္က မေလးရွားေရာက္ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမား ေတြကို ေပးတဲ့ ထံုးစံအတိုင္း တနာရီ ၁၅ ရင္းဂစ္ (ထင္ပါတယ္) ေပးတာမို႔ သိပ္ေတာ့ ထူးမျခားနား လွပါဘူး၊ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ တခ်က္က အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မညစ္မပတ္ လုပ္ရတာပါ၊ လူအတြက္လည္း ထိခိုက္မႈ အႏၱရာယ္ သိပ္မရွိတဲ့ အလုပ္ပံုစံမ်ိဳးပါ၊ တခ်ိဳ႕ အလုပ္ေတြဆိုရင္ လုပ္ငန္းခြင္ ညစ္ပတ္သလို ေျချပတ္ လက္ျပတ္ အႏၱရာယ္ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ အာမခံ မေျပာပါနဲ႔၊ အလုပ္လုပ္ခြင့္ စာရြက္စာတမ္း ဘာတခုမွ မရွိပါဘဲ အလုပ္လုပ္ ေနၾကရတာဆို ေတာ့ကာ ကိုယ့္ကိုထိခိုက္ႏိုင္မယ့္ အႏၱရာယ္ေတြကို ႀကိဳတင္ၿပီးေရွာင္ထားႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါ၊ တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားကေတာ့ ေငြနည္းနည္း ပိုရလို႔ သြားလုပ္ၾကရင္း ေျချပတ္လက္ျပတ္ ျဖစ္သြားၾက သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ၊
အဲဒီလို လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေန အနည္းငယ္ေကာင္းမြန္တာေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အဖြဲ႔ အဲဒီမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ ေပမယ့္ ေလးငါးႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ဆက္လုပ္ျဖစ္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ ပါမစ္ေတြ ရကုန္ၾကၿပီးေတာ့ မေလးရွားမွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးမက ေသာင္တင္ခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အဲဒီလိုမေလးေျမမွာ ေသာင္တင္ မွာကို ေတြးေၾကာက္မိရင္းနဲ႔ အလုပ္ပါမစ္မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘဲ ဘန္ေကာက္ကို တခ်ိဳးတည္းျပန္ ေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတဆိုတဲ့ က်ားက ေတာေျပာင္းတာေတာ့ ဝါသနာပါတယ္ေလ၊
စိမ္းလန္းစိုေျပ ကလန္းေတာင္ေျခ (Photo ZZN KL)
ေမာင္ရင္ငေတ မေလးေျမမွာ ေနစဥ္အခိုက္ မေလးရဲေတြ မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး စစ္ေဆး ခံခဲ့ရတဲ့ဘဝက အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရလဲ ကေတာ့ ေသခ်ာမသိႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕လူရုပ္ဖြဲ႔စည္းပံုကိုက ေဒသခံမေလးမ်ိဳးရင္းေတြနဲ႔ သြားတူ ေနတာေၾကာင့္ တေၾကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က မေလးေျမမွာ ဘယ္ကို သြားသြား သြားသတိစားသတိ ေနၾကရတာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာဝန္တခုပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတက ဘယ္သြားသြား ဘာဝတ္ဝတ္ မေလးလူငယ္ေတြနဲ႔ တူေအာင္ဝတ္ပါတယ္၊ ေဒသခံေတြနဲ႔ လိုက္ေရာ ညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနပါတယ္၊ သူတို႔စကားကို ေမာင္ရင္ငေတေကာင္းေကာင္းမတတ္ပါဘူး၊ တရက္ စက္ရံုက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ မေလးတရုတ္မေလး တေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲကို ဖိတ္လို႔ အဖမ္းအဆီး ၾကမ္းတယ္ဆိုတဲ့ Port Kalang ကမ္းေျခစားေသာက္ဆိုင္တန္းကို သြားျဖစ္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ နဲ႔အတူ သြားၾကသူေတြက မေလးေတြေကာ တမီလ္ေတြေကာ ပါပါတယ္၊ လူမ်ိဳးစံုဆိုေတာ့ စကား ေျပာရင္ ဘိုလိုၾကားညွပ္ ေျပာၾကတာေပ့ါ၊ ေမာင္ရင္ငေတကလည္း ေရာေသာေဖာေသာ လိုက္လုပ္ ရတာေပ့ါ၊ အဲဒီ တရုတ္ဆိုင္မွာ ေသာက္စားၾကရင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ မေလးတေကာင္ ေမာင္ရင္ငေတ တု႔ိဝိုင္းကို ေရာက္လာၿပီး ေဖာေတာ့ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အစကတည္းက သတိထား ေျပာပါတယ္၊ အဲဒီေကာင္မ်ိဳးက မေလးရဲ ပံုစံမို႔ပါ၊ တကယ္ကလည္း ရဲျဖစ္ေနေၾကာင္း ေနာက္ေတာ့ သိရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရဲငတိကလည္း ဘိုလိုမႈတ္ခ်င္ ေမာင္ရင္ငေတကလည္း ခပ္တည္တည္ ဘိုလိုမႈတ္လိုက္ ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္ ေသာက္လိုက္ၾကတာ ႏွစ္ေကာင္စလံုး မူးၿပီး ဘာေတြဆက္ေျပာ
ျဖစ္ခဲ့သလည္း ဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိခဲ့ေတာ့ပါဘူး၊ အဲလိုမ်ိဳးေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္၊
အမွတ္တရေတြမ်ားခဲ့တဲ့ ေကအယ္လ္ (Photo Google)
ေမာင္ရင္ငေတ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က မေလးရွားရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က နာမည္ႀကီး မဟာသီယာ မိုဟာမက္ပါ၊
၂၂ ႏွစ္ၾကာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လုပ္ခဲ့ၿပီး၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ အနားယူခဲ့ဲ့တဲ့ မဟာသီယာဟာ မေလးရွားႏိုင္ငံကို
အာရွက်ားတေကာင္ ျဖစ္လာေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သူ ျဖစ္သလို သူရဲ႕ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့သူ ဆိုၿပီး နာမည္ဆိုး ထြက္ခဲ့သူပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔ မေလးရွားကေတာ့ မေန႔က မေလးရွားထက္ကို သာလြန္ေနတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး မဟုတ္ပါလား၊ ဖြတ္က်ားဘဝက သိပ္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတေတာ့ မေလး “က်ား” ဘဝကို သိပ္မၾကာခင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္၊ မွန္တယ္ မွားတယ္ ဆိုတာကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ႕ သမိုင္းမွာ ဒြန္တြဲလို႔ ရွိစျမဲပါ၊
မေလးရွားအေၾကာင္းေတြကေတာ့ ေျပာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေနၾကမွာပါ၊ မေရးၾကလို႔သာပါ၊ ေရးတဲ့သူ
အနည္းငယ္သာရွိၿပီး ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ေရႊဗမာေတြကေတာ့ သိန္းေပါင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါ တယ္၊ နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ တဦးကေတာ့ မေလးေျမမွာ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးဖြဲ႔ သြားဖူးပါတယ္၊ မူရင္းကဗ်ာက အနည္းငယ္ ရွည္ေနေလေတာ့ ဒီေနရာမွာ အစအဆံုး မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အပိုင္းေလးကိုသာ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူခဲ့ပါက ခံစား ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေတာ့၊ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ……. .. …
**အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာ**** (Photo Google)
**အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာ****
အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ရြာ
ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၆၀ ခန္႔ ေဝးတဲ့ေနရာ အာရွတိုက္ရဲ႕ တေနရာလို႔ ဆိုပါစုိ႔၊
ဓါရဏပရိတ္၊ ကိုရ္အမ္က်မ္း၊ ေရာ႔ခ္သီခ်င္း ဂ်င္းေဘာင္ဘီ၊ ၀ိုင္ယာႀကိဳးေခြမ်ားနဲ႔
တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္လုိ႔ေနၾက၊
နာရီစက္သံေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ႏိုးထ ေခြ်းေတြသံေတြ မခ်ိမဆန္႔ အလုပ္လုပ္ၾက
အဲဒီအလုပ္ဟာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးေပမဲ့ "ေငြမရိွတာလည္း အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးတာပဲ" လို႔
ဘဂၤလားေဒ႔ရွ္လူငယ္က မွတ္ခ်က္ခ်တယ္၊
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကြ်ဲလိုႏြားလုိ အလုပ္လုပ္ရ "တရားမဝင္ အလုပ္သမား" တဲ့
အာရွက်ားေတြ ထြားက်ိဳင္းဖုိ႔အေရးမွာ ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္လုိ
လုပ္အားေပးခဲ့တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူရမလား၊
နံရံေပၚက ကမာၻ႔ေျမပံုကိုၾကည့္ရင္း ငါလြမ္းေနမိရဲ႕ ငါလြမ္းေနခဲ့တာ
ငါလြမ္းေနခဲ့တာ ကံေခေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္ကိုပါ၊
ေလျပင္းထန္တဲ့ကမ္းေျခက ငါ႔ရဲ႕ ေျခတံရွည္ အိမ္ေလးကိုပါ၊
အသားမာတက္ေနတဲ့လက္နဲ႔ ျပကၡဒိန္ေပၚက ေန႔ေတြကိုေရတြက္ရင္း ဒါဟာ ဒ႑ာရီမဟုတ္ပါဘူး၊
အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာက ျမံဳေနတဲ့ အနာေတြပါ ရင္းေနတဲ႔အနာေတြပါ ။ ။
ဒီ ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့သူကေတာ့ ၾကည္ေမာင္သန္း ေခၚ လက္မ႐ြံ႕ကဗ်ာဆရာ လွသန္းပါ၊ အခုေတာ့ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္မိတိုင္း ရင္နာစြာ ခံစားမိရပါတယ္၊
အစအဆံုး ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ http://wwwbohan.blogspot.fr/2013/04/blog-post_3427.html
ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား၊
ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ “ေကအယ္လ္ကလန္းမွ ကပါသို႔” ဆိုတာက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း အခန္း က႑သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး အလြမ္းေျပေရးသားေနေပမယ့္လည္း ဒီကေန႔အမွန္တကယ္ မေလးေျမ ေပၚမွာ ေရာက္ရွိရုန္းကန္ ေနၾကရသူမ်ားက တေန႔တျခား ပိုလို႔သာမ်ားျပားေနၿပီး ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေခတ္က မရွိခဲ့ေသာ ျပႆနာသစ္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔မို႔ မေလးေျမမွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ေန ေနၾကသလားဆိုတဲ့ သတင္းထက္ ေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေတာ္မူခ်င္ ၾကသူေတြရဲ႕ သတင္းသာ ပိုလို႔ ၾကားေနရေၾကာင္းပါ၊ ဒီၾကားထဲမွာ မေလးေျမရဲ႕ ဖြင့္ေနက် ဓါတ္ျပားေဟာင္းႀကီးအေၾကာင္းကိုေတာ့
မေလးေျမေရာက္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ညီေတာ္ျဖစ္သူ ကိုဖိုးသူရက ဒီလို ကြန္မန္႔ ေပးထားပါတယ္၊
“ အခုလည္း မေလးရွားအစိုးရက .. သူတို႔ ဖြင့္ေနက် ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး ျပန္ဖြင့္ျပန္ၿပီ …..
တရားမဝင္ ေနထိုင္တဲ့သူေတြ ….. ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ႏိုင္ငံထဲက ထြက္ေပးရ မယ္တဲ့ .. ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး ခဏခဏ နားေထာင္ရလြန္းလို႔ ရိုးေန ပါၿပီ .... လဝက လူႀကီးတေယာက္ ေျပာင္းသြားလိုက္ .... အဖမ္းအဆီးေတြလုပ္လိုက္ .... ၿပီးရင္ .. အခ်ဳပ္ ကမ့္ ေထာင္ေတြမွာ လူေတြမ်ားၿပီး အလကား မေကြၽးထားႏိုင္ေတာ့ရင္ အဖမ္းအဆီးေတြ ရပ္လိုက္နဲ႔ ….. အလြန္းပ်င္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ….... အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကည့္ဖူးေနၾက …... TV ဇတ္လမ္းတခု လိုပါဘဲဗ်ာ …. တခုဘဲရွိတယ္ ……..... အခု အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေလးရွားးမွာ တရားမဝင္ ေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္ ...”
အဲဒီလို ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝါႀကီး မေလးေျမေရာက္ ေရႊတေယာက္လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္အိပ္မက္ မက္ေနတာက ဒီတႀကိမ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အခုဒီတႀကိမ္မွာလည္း သူရဲ႕ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔ ႀကိမ္းဝါးသံကို ၾကားေနရျပန္ပါၿပီ၊ ဒီဇင္ဘာကုန္ေအာင္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည္ရမယ္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ ခင္ဗ်ာ၊ ကိုခင္ဝမ္းရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကလို “အေဝးေရာက္ညီငယ္ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ အစဥ္ေျပစ ျပဳၿပီလား စိတ္ပ်က္ေနၿပီလား ျပန္လာမွာလား ေနမွာလား တစိမ္းေတြရဲ႕ၾကား …..” ေမာင္ရင္ငေတ မေမးလိုေတာ့ပါဘူး၊ မေလးေျမမွာ ဆက္လက္ေနၾကရမည့္သူမ်ားေရာ ေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ၾကမည့္ သူမ်ားပါ ေရလို ေအးလို႔ ပန္းလို ခ်မ္းေျမ႕ ၾကပါေစ၊ ။ ။ ။။ ။ ။။။။
ေမာင္ရင္ငေတ ၂၀၁၁၂၀၁၄
ေနာက္ဆက္တြဲ
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၄
ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕လယ္ ဂ်လန္ရာဇာဝယ္ (၁၉၉၁) (Photo Arkar KGyi)
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ အစိတ္နီးပါး အခ်ိန္က မေလးတခြင္မွာ ေမာင္ရင္ငေတ က်င္လည္ခဲ့စဥ္ အတူတကြ ဆိုးတူေကာင္းဘက္ အတြဲညီခဲ့တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတဦးျဖစ္သူ (Photo Arkar KGyi) ရိုက္ေပးခဲ့ေသာ အဲဒီ မႈန္ဝါးဝါး ဓါတ္ပံုေတြဟာ ေန႔ေရာညပါမက အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ အိပ္မက္ေတြမွာပါ ေတာက္ေလွ်ာက္ဆိုသလို ပါဝင္လာခဲ့ပါတယ္၊ အဲလိုပါဝင္လာတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ အဲဒီမႈန္ဝါးဝါး ဓါတ္ပံုေတြကို ေမာင္ရင္ငေတ့ညီမက ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ကတဆင့္ လွမ္းပို႔လိုက္တာကေန စတင္ခဲ့တာပါ၊ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက ပံုတခ်ိဳ႕ပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ မေလးရဲ႕ၿမိဳ႕သံုးၿမိဳ႕
အေၾကာင္း ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ ကလန္းၿမိဳ႕ ကပါၿမိဳ႕ေတြ အေၾကာင္းကို ေရးမိပါတယ္၊ ေရးရင္းေရးရင္း ေပရွည္သြားလို႔ “ေကအယ္လ္ကလန္းမွကပါသို႔” အပိုင္း (ႏွစ္) အျဖစ္ ဆက္လက္ၿပီး ေရးသားလိုက္ ရပါတယ္၊ အပိုင္း (တစ္) ….. နဲ႔ သည္းခံၿပီး ဆက္စပ္ ဖတ္ရႈၾကပါရန္ ေျပာၾကားလိုပါတယ္၊
+%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%A1%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%9C%E1%80%B9-%E1%80%98%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%AC%E1%80%80%E1%80%B9+%E1%81%81%E1%81%85%E1%81%85%E1%81%80+%E1%80%80%E1%80%AE%E1%80%9C%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%99%E1%80%AE%E1%80%90%E1%80%AC.jpg)
အာရွအျမန္လမ္းမႀကီး (၂) ေကအယ္လ္-ဘန္ေကာက္ ၁၅၅၀ ကီလိုမီတာ (Photo Google)
မေလးရွားေျမကို စတင္နင္းခဲ့ဖူးတာ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မွာပါ၊ ပထမဆံုး အေခါက္ကေတာ့ အလုပ္သြား လုပ္ဖို႔ ေရာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ရင္ငေတက ဘန္ေကာက္က နယူးဖလက္မွာ ေနေနတာပါ၊ တိုးလ္ရစ္ဗီဇာနဲ႔ ေနတာပါ၊ ေရႊျပည္ႀကီးကေန ထြက္လာေတာ့ အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္နဲ႔ Double-entry ဗီဇာကိုယူလာပါတယ္၊ တိုးလ္ဗီဇာက ရက္ေပါင္း ၆၀ တိတိ တဆက္တည္း ေနလို႔ ရပါတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ဆက္ေနခ်င္ရင္ ရက္သံုးဆယ္အတြက္ကို Soi Suan Plu ဆိြဳင္ဆြန္ဖလူး အင္မီဂေရးရွင္းရံုးမွာ ဘတ္ငါးရာ သြားေပးၿပီးတိုး၊ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပတ္ ၁၄ ရက္ ဆက္လက္ၿပီး ေနခ်င္ေသးသပဆိုခဲ့ရင္ေတာ့ ေနာက္ဘတ္ငါးရာ ထပ္ေပးလိုက္ရင္ ေနလို႔ရပါတယ္၊ အဲဒါထက္ ေက်ာ္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ ေလဆိပ္ေတြနယ္စပ္ဂိတ္ေတြေရာက္မွ တရက္ အိုဗာစေတးေၾကး ဘတ္ႏွစ္ရာ ေပးၿပီးထြက္ရင္ရပါေသးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ ခရီးသြားလာသူေတြဆီက ရသမွ် ခ်ဴယူဖို႔ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္ပါ၊ ဗီဇာကိစၥ ဘာကိစၥ ကိစၥအဝဝကို လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ေအာင္ လုပ္ေပး ထားပါတယ္၊ ဘတ္ငါးရာဆိုတာက အဲဒီေခတ္ကနႈန္းထား ေျပာတာပါ၊ အခုမဟုတ္ပါဘူး၊ အခုေတာ့ ဗီဇာသက္တမ္း တခါတိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘတ္ ေထာင္ကိုးရာလား မသိပါဘူး၊ ေစ်းတက္ သြားပါၿပီ၊ အရင္လို ထိုင္းဗီဇာက ေစ်းသိပ္မေပါေတာ့ပါဘူး၊
ထိုင္းေတာင္ဘက္စြန္းက ဟတ္ယိုင္ဘူတာ (၁၉၉၂) (Photo Arkar KGyi)
ေမာင္ရင္ငေတ မေလးေျမ စနင္းတာကို ျပန္ဆက္ေရးပါမယ္၊ Double ဗီဇာဆိုေတာ့ ရက္ကိုးဆယ္ ထိုင္းမွာေနၿပီး ဒုတိယအဝင္ျပဖို႔ (ေနာက္ထပ္ ရက္ကိုးဆယ္အတြက္) ထိုင္းကအထြက္ ျပရပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ထိုင္းကေန စေတးေရွာင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ဘက္စြန္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၉၅၀ ေဝးတဲ့ Hat Yai ဟတ္ယိုင္ၿမိဳ႕ကေန တဆင့္သြားရတဲ့ မေလး နယ္စပ္ကို သြားၾက ေလ့ရွိပါတယ္၊ ေျမာက္ဘက္လာအိုတို႔ အေရွ႕ဘက္ကေမၻာဒီယားတို႔ကို သြားေရွာင္ေလ့မရွိၾကပါဘူး၊ မေလးရွားက ထိုင္းထက္ နည္းနည္းပိုၿပီးတိုးတက္တာဆိုေတာ့ လူတိုင္းလိုလိုက မေလးရွားဘက္ကို သြားခ်င္ၾကတာပါ၊ ေရႊဗမာေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူျဖဴေတြပါ သြားၾကတာပါ၊ သြားၾကရင္ ရထားနဲ႔ သြားၾကတာ မ်ားပါတယ္၊ ရထားခက ဘတ္နွစ္ရာခန္႔ ေပးရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ေစ်းႀကီးတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ မီးရထားက ဘန္ေကာက္ Hua Lamphong ဘူတာႀကီးကေန ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီက စထြက္လာတာ ဟတ္ယိုင္ကို ေနာက္တေန႔မနက္ႀကီးမွာ ေရာက္ပါၿပီ၊ မိုင္ေျခာက္ရာခန္႔ ကီလိုမီတာ တေထာင္ ခရီးကို ၁၆ နာရီ ေမာင္းရတယ္ ဆိုေတာ့လည္း ဒဂံုမန္း အျမန္ရထားနဲ႔က သိပ္မကြာလွပါ ဘူးလို႔ေျပာရင္ ရႏိုင္ပါတယ္၊ အခုေတာ့ အျမန္ရထားလို႔ ေျပာရမလား နည္းနည္း ပိုၿပီး ျမန္တဲ့ရထား ရွိေနပါၿပီ ဆိုပါတယ္၊ ၁၃ နာရီေက်ာ္ စီးရင္ ေရာက္မယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္၊ ေစ်းႏႈန္းကေတာ့ ဘတ္
၆၅၀ (၁၅ ယူရို) ေလာက္ေပးရင္ရပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အျမန္ရထားထက္စာရင္ ခပ္မွန္မွန္
သြားတဲ့ ရိုးရိုးရထား ဟိုနားရပ္ ဒီနားရပ္တာကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္၊ အျမဲတမ္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားတယ္
ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဘန္ေကာက္ဟတ္ယိုင္ မီးရထားစီးရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ၊
တြဲတိုင္းလိုလိုမွာက နယ္စပ္ကို စေတးေရွာင္ သြားၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္၊ ဌာေနထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက
သိပ္မပါပါဘူး၊ ရထားစီးသူ တဝက္ေလာက္ေတာင္မွ ရွိမယ္လို႔ မထင္ပါဘူး၊ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာလို ရထားတြဲေပၚမွာ ေစ်းေရာင္းသူေတြ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္ပါ၊ ထမင္းဟင္းဝယ္စားၾကမလား အကုန္ ရပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အားကစားသမားေတြရဲ႕ အႀကိဳက္လည္းရပါတယ္၊ ႏွစ္နာရီထိုး ရထား စၿပီးထြက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေရခဲ ေဆာ္ဒါ ကိုလာ အျပည့္အစံုနဲ႔ အဲဒီတုန္းက နာမည္ႀကီး မယ့္ေခါင္
ေရာင္းသူမ်ား ေရာက္လို႔လာပါၿပီ၊ ခရီးသည္မ်ားလည္း မိမိတို႔ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာမ်ားမွာယူၿပီး ရထား အဆင္းအတက္ ေနရာလြတ္ေတြမွာ ဝိုင္းဖြဲ႔ ထိုင္သူေတြ ထိုင္ၾကပါၿပီ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခံုသမား မ်ားလည္း သြားမယ့္ခရီးအေၾကာင္း မိတ္ဖြဲ႔ရင္း သတင္းစံုစမ္းဖလွယ္ၾကရင္း ခြက္ခ်င္းတိုက္ခ်ီးယားစ္ လုပ္သူေတြ လုပ္ၾကပါၿပီ၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အဖြဲ႔လည္း ဘယ္ေနပါ့မလဲေနာ္၊ နေဘးနားကလူေတြရဲ႕ အရိပ္အေျခ ၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားၾကရေတာ့တာေပ့ါ၊ စိတ္ခ်င္းတူတဲ့သူေတြ အတူသြားျဖစ္ၾကတာကိုး၊
ထိုင္ မေလးရွား နယ္စပ္ဂိတ္ေပါက္ (Photo Google)
ေနာက္တေန႔ မနက္ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္မွာ ဟတ္ယိုင္ (တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ဟတ္ခ်ိဳင္းဆိုၿပီး အသံ ထြက္ပါတယ္၊ ဘယ္ဟာအမွန္လည္း မသိပါဘူး၊ ) ဘူတာကို ဝင္ပါၿပီ၊ ရထားေပၚက ဆင္းလာၾကသူ ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုယ္စီနဲ႔ အမွန္အကန္ ခရီးသြားၾကသူ Backpackers ေခၚ တိုးလ္ရစ္ေတြပါ၊ လူျဖဴေတြေပ့ါ၊ သူတို႔ဟာ သူတို႔ မူရင္း ဘာေကာင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနပါေစ ကိုယ့္အိပ္ ထဲက ေငြေတြနဲ႔ ကိုယ့္စရိတ္ ကိုယ္စားၿပီး ကိုယ္သြားခ်င္ရာ ခရီးလမ္းတခုကို သြားၾကရင္ အဲလိုသာ သြားတတ္ၾကတယ္ဆိုတာကို အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေမာင္ရင္ငေတ သြားခဲ့တဲ့ ခရီးတိုင္းမွာ သတိျပဳမိခဲ့ ပါတယ္၊ ဆယ့္ေျခာက္နာရီေက်ာ္ ၾကာျမင့္တဲ့ခရီးကို ဘာေၾကာင့္ အပင္ပန္းခံၿပီး ရထားစီးၾကတာလဲ ဆိုတာကို ေမာင္ရင္ငေတ ကိုယ္တိုင္ ဥေရာပခရီးေတြကို သြားခဲ့ၿပီးမွ ပိုၿပီး သေဘာေပါက္လာတယ္ ေျပာရမွာပါ၊ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ ဆိုတာမ်ိဳးက ေလယာဥ္ႀကီးေတြစီး ေဟာ္တယ္ႀကီးေတြ တည္းရံုနဲ႔
မျပည့္စံုႏိုင္ဘူး ဆိုတာကိုပါ၊ လူျဖဴ လူငယ္မ်ားက အဲလို ခရီးသြားပံုကို ပိုသေဘာက်ေလ့ ရွိပါတယ္၊
ဟတ္ယိုင္ကေတာ့ ထိုင္းေတာင္ပိုင္းမွာ ခရီးသြားသူေတြနဲ႔ အျမဲစည္ကားေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပါ၊ ဘူတာေရွ႕မွာ မေလး အဝင္အတြက္ ပြဲစားမ်ိဳးစံု ကားသမားမ်ိဳးစံု ရႈတ္လို႔ေနပါတယ္၊ မေလးၿမိဳ႕ေတာ္ ေကအယ္လ္ စင္ကာပူ သြားမယ့္သူေတြပါသလို ပီနန္သြား ထိုင္းဗီဇာအသစ္ သြာယူမယ့္သူေတြလည္း ပါပါတယ္၊ ဘယ္ကိုသြားသြား ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို အာရွတိုက္သား အမ်ားစုအတြက္ နယ္စပ္ လ.ဝ.က ဂိတ္ ျဖတ္သန္းဖို႔ကို ပြဲစားေတြနဲ႔ လုပ္ၾကရပါတယ္၊ လိုက္ေမာင္းပို႔တဲ့ ကားသမားကိုယ္တိုင္ကိုက ပြဲစားပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတ မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ ကားခက ဘတ္ႏွစ္ရာအျပင္ ဂိတ္ေၾကး ဘတ္ႏွစ္ရာလား သံုးရာလားမသိ ေပးရပါတယ္၊ အဲလိုေပးလိုက္ရင္ ထိုင္းအထြက္ မေလးအဝင္ ၿပီးပါၿပီ၊ ကိုယ္ကိုတိုင္
ဘာမွ လုပ္စရာမလိုပါဘူး၊ ကားေပၚက ေအာက္ေတာင္ ဆင္းစရာ မလိုတာမ်ိဳးပါ၊
ထိုင္းေျမဆာဒါအိုမွ မေလးေျမပဒန္ဘီဇာသို႔ (Photo Google)
ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ မေလးေျမနင္းတဲ့ အဲဒီ ပထမဆံုးအေခါက္က ပီနန္နဲ႔ ေကအယ္လ္အထိ သြားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အစပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ထိုင္း Double ဗီဇာ ရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ အဝင္အထြက္ လုပ္ၿပီး တိုင္ပတ္ ျပန္လာရံုသာ သြားတာပါ၊ ဟတ္ယိုင္ဘူတာကေန ကီလိုမီတာ ၆၀ ေဝးတဲ့ မေလး နယ္စပ္ Padang Besar ဂိတ္ကိုသြားၿပီး ဝင္ထြက္လုပ္ဖို႔ပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ Double ဗီဇာပါ ေတာ့ ျပန္အဝင္မွာ ရက္ေျခာက္ဆယ္တံဆိပ္တံုးကို ျပန္ထုေပးပါတယ္၊ ဗီဇာမပါတဲ့ သူေတြကေတာ့ Without Visa ႏွစ္ပတ္ရပါတယ္၊ Padang Besar နဲ႔ ကပ္လွ်က္ ထိုင္းဘက္ျခမ္းက Sadao ဂိတ္နား မွာေတာ့ ေတာထဲ နယ္စပ္ပီပီ ဘာမွ သိပ္မရွိပါဘူး၊ ဂ်ဴတီဖရီးဆိုင္ စားေသာက္ဆိုင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ အိမ္ေျခ
နည္းနည္းပါးပါး ရွိပါတယ္၊ ပဒန္ဘီဇာဘူတာ အနားမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကြက္ရွိၿပီး အနည္းငယ္ စည္ကားပါ တယ္၊ အဲဒီအေခါက္ကေတာ့ အဲဒီမေလးနယ္စပ္မွာ သံုးေလးနာရီေလာက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနခဲ့ၿပီးေတာ့ ဟတ္ခ်ိဳင္းကိုျပန္ ညရထားစီးၿပီး ဘန္ေကာက္ ျပန္ခဲ့ပါတယ္၊
အခုေတာ့ အသစ္ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ Asian Highway 2 အာရွအျမန္လမ္းမႀကီး အမွတ္ႏွစ္ဆိုတာ ရွိလာၿပီျဖစ္လို႔ ပဒန္ဘီဇာကေတာ့ မီးရထားနဲ႔ သြားၾကသူမ်ားသာ အဓိကထား ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနၾကေတာ့ပါတယ္တဲ့၊ အဆင္ေျပတဲ့ တေန႔ေတာ့ အဲဒီလမ္းကေန သြားလို႔ ၾကည့္ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဒုတိယနဲ႔ တတိယေခါက္မွာေတာ့ ပီနန္ကၽြန္းေပၚက George Town ၿမိဳ႕ကို စေတးသြားေရွာင္ရင္းနဲ႔ ထိုင္းဗီဇာ သြားယူခဲ့ၿပီး စတုတၳအေခါက္မွာ ေကအယ္လ္မွာ ဆယ္ရက္ခန္႔ ေနခဲ့ပါတယ္၊ ပဥၥမေခါက္ မွာေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတေယာက္ မေလးရွားေရာက္ အလုပ္သမားဘဝကို ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ ခံယူ ခဲ့ရင္း အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြ တခုၿပီးတခု တကူးတက မရွာေဖြပါဘဲ ေတြ႔ရွိခဲ့ရပါေတာ့တယ္၊
Bukit Tabur ေတာင္ေပၚက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ဟိုးေဝးေဝးက ေကအယ္လ္ (Photo Google)
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ မေလးရွားကို စေရာက္တဲ့အခ်ိန္က အာရွက်ားတေကာင္အျဖစ္ မေလးရဲ႕ စက္မႈ လုပ္ငန္းေတြ တိုးတက္မ်ားျပားခါစ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားအျပား လိုအပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္တာမို႔ အလုပ္ ရွာရတာ ဘာမွသိပ္မခက္ခဲပါဘူး၊ ဒီေန႔ရွာဒီေန႔ေတြ႔တာပါ၊ ပြဲစားခလည္း သိပ္မ်ားမ်ား မေပးရပါဘူး၊ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္၊ အလုပ္တြက္ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ မလိုအပ္တဲ့ တရားမဝင္အလုပ္မ်ိဳးေတြသာ ဆိုေတာ့ကာ အလုပ္ရွင္ေတြက နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ညစ္ပတ္ပါတယ္၊ အဲဒါေတြကို တေယာက္ခ်င္းဆိုသလို ရင္ဆိုင္ ေျဖရွင္းရတာပါ၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ရသေလာက္နဲ႔ တင္းတိမ္ၿပီး သည္းခံ လုပ္ၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္၊ အဲဒီထဲမွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အုပ္စုက မပါပါဘူး၊ အလုပ္ရွင္ေတြကလည္း ျပတ္သားလွ ပါတယ္၊ မႀကိဳက္ရင္ ဆက္မလုပ္နဲ႔ ထြက္သြား၊ ေနာက္ လုပ္မယ့္သူေတြက အဆင္သင့္ ရွိေနတာပါ၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ကလည္း သူတို႔ကို မႀကိဳက္ရင္ အိတ္ရာလိပ္ဆြဲ ခ်က္ခ်င္း ထြက္ခဲ့တာပါ၊
အဲဒီလိုနဲ႔ ေမာင္ရင္ငေတနဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ (ငယ္ေပါင္းေတြေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ျပည္ပကို ေရာက္မွ ခင္မင္ခဲ့ၾကတာပါ၊) တလုပ္ဝင္ တလုပ္ထြက္ တဝဲလည္လည္နဲ႔ ေျခာက္လေက်ာ္ ခုႏွစ္လ ၾကာသြားပါတယ္၊ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ေတြလည္း ေကာင္းေကာင္း ရခဲ့ၾကပါၿပီ၊ မနက္ပိုင္းက စလုပ္ၿပီး ေန႔လယ္ အလုပ္ရပ္နား ထြက္ခဲ့တာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ သံုး ေလးရက္ေလာက္ လုပ္အၿပီးမွာမွ အလုပ္ရွင္နဲ႔ အစာမေၾက စကားမ်ား လုပ္ခမယူ အိပ္ရာသိမ္း ထြက္ခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ ပိုက္ဆံျပတ္လို႔ ရရာေန႔စားအလုပ္ တေယာက္ဝင္လုပ္ၿပီး သံုးေယာက္သားေဝမွ် စားခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္၊ တပတ္ေလာက္ အလုပ္မရွိၾကဘဲ တျခားအသိ တေယာက္အိမ္မွာ အလုပ္ရမလားဆိုၿပီး ကပ္ေနရင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သီခ်င္းဆို ေသာက္စားရင္း စိတ္ရဲ႕ထြက္ေပါက္ ရွာခဲ့ရတဲ့ ညေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္၊ တခါေတာ့ သံုးေယာက္သား အလုပ္ရလို႔ တေယာက္တေနရာဆီ လူခြဲဝင္ လုပ္ၾကရင္းနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တေန႔တည္း တၿပိဳက္နက္ တိုင္ပင္မထားၾကပါဘဲ အလုပ္ျပန္ထြက္ခဲ့ၾကတာမ်ိဳး ေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္၊ တကယ့္ကို အလုပ္မ်ိဳးစံု လူပံုစံမ်ိဳးစံု အေနအထားမ်ိဳးစံု ေတြ႔ၾကံဳဆက္ဆံ ခဲ့ရတာပါ၊ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ စိတ္ေတြမွာ ဘဝကိုအလွ်ားလိုက္ သြားလာႏိုင္ခဲ့တာ ထင္ပါရဲ႕၊ အရာတခုခုကို အလြန္အကၽြံ တမ္းတ မက္ေမာတတ္တဲ့ စိတ္ေတြ တေျဖးေျဖးေလွ်ာ့နည္း လာခဲ့တာကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က စတင္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္၊
.jpg)
Sungai Lumpur's confluence (Muddy Estuary) (Photo Google)
ကီလိုမီတာ ၁၂၀ ေက်ာ္ မိုင္အားျဖင့္ ၇၅ မိုင္ ခန္႔သာ ရွည္တဲ့ Sungai Kelang ေခၚ ကလန္းျမစ္က ေကအယ္လ္ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ Bukit Tabur နားကေန စတင္စီးဆင္းလာၿပီး ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕မွာ
Gombak ျမစ္ေသးေသးကေလးနဲ႔ ေပါင္းဆံု၍ အေနာက္ဘက္ ကလန္းနယ္ကို ျဖတ္သန္းစီးသြားခါ Port Klang ဆိပ္ကမ္းနားမွာ မလကၠာေရလက္ၾကားထဲကို စီးဝင္သြားတာပါ၊ ကလန္းျမစ္ဆံုဆိုတာ ေကအယ္လ္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာေတာ့ ျမစ္လို႔ကို ေခၚဆိုဖို႔မသင့္တဲ့ ေျမာင္းသာသာ ေခ်ာင္းေသးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆံုေတြ႔တာပါ၊ အဲဒီျမစ္က ေမာင္ရင္ငေတ တႏွစ္ေက်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ကပါၿမိဳ႕ကိုေရာက္ခါနီးမွာ ကလန္း-ကပါ အေဝးေျပးကားလမ္းကို ျဖတ္သန္းသြားပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ ေကအယ္လ္ေျမသို႔ ေရာက္ခါစ က်က္စားဖူးခဲ့တဲ့ Puchong နယ္ေျမ အပါအဝင္ မေလးရွားရဲ႕ အဓိက စက္မႈဇုန္ႀကီးေတြ ကိုလည္း ဒီျမစ္က ျဖတ္သန္းသြားတာပါ၊ အခုအခါမွာေတာ့ ဒီျမစ္တေၾကာက စက္ရံုအလုပ္ရံုနဲ႔ ျပည့္ ႏွက္ေနသလို ဒီျမစ္ကေလးကလည္း အရြယ္နဲ႔မမွ် တာဝန္ေတြထမ္းထားရေတာ့ စိမ္းလန္းစိုေျပျခင္း သန္႔ရွင္းျခင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး ဆိုပါတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တူးေဖာ္ခဲ့တဲ့ သံျဖဴနဲ႔ခဲမျဖဴ
သတၱဳမိုင္း လုပ္ငန္းေတြရယ္ ဒီကေန႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားက ဒီ ျမစ္ရိုး တဝွမ္းမွာ
ရပ္တည္ခဲ့ၾကတာပါတဲ့၊ အဲလိုစက္မႈလုပ္ငန္းေတြ ထြန္းကားခဲ့လို႔လည္း ဒီနယ္ေျမကို ေမာင္ရင္ငေတ
တို႔တေတြ ေရာက္ရွိလာၾကရျခင္း မဟုတ္ပါလား၊ အဲဒီကလန္းဆိုတဲ့ျမစ္တစင္းရဲ႕ သဘာဝအလွေတြ ပ်က္စီးသြားေစေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြထဲမွာေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ပါမပါ အတတ္ေတာ့မေျပာ ႏိုင္ေပမယ့္လည္း အားေပးအားေျမွာက္ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့သူ စာရင္းထဲမွာေတာ့ ပါေကာင္းပါေန ႏိုင္ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင္ဆိုေတာ့ အဲဒီ ကလန္းကပါ စက္မႈဇံုရပ္ဝန္းမွာ တႏွစ္ေက်ာ္ တႏွစ္ခဲြေလာက္ က်င္လည္ က်က္စားရင္း အလုပ္ေတြကို အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ဖူးခဲ့ရလို႔ပါ၊
Klang Kilometre 13 (Photo Google)
အဲဒီ Klang Kilometre 13 အိမ္ေလးကို ေမာင္ရင္ငေတတို႔အဖြဲ႔ စတင္ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အေၾကာင္း ေတြကို ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ ကပါသို႔ အပိုင္း (တစ္) စာစုထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ အဲဒီ အိမ္ေလးမွာ ေရႊဗမာေတြ စုေနထိုင္ၾကရင္း စက္ရံုတရံုထဲမွာ အလုပ္လုပ္ခ့ဲ ၾကတာပါ၊ ျပႆနာ
ေပါင္းစံုနဲ႔ “မ” တရာသားေတြ စုေပါင္း ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ကေလးဟာ အခုေတာ့လည္း လြမ္းစရာ ဇာတ္ထဲက အိမ္တအိမ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားရပါၿပီ၊ အဲဒီလြမ္းစရာေလးေတြကို လြမ္းတတ္သူေတြအတြက္ အမွတ္တရ အပိုင္း (ႏွစ္) အျဖစ္ ဆက္လက္ၿပီး မွတ္မိသမွ် ေရးသားလိုက္ရတာပါ၊
အဲဒီအခ်ိန္က ကလန္း ၁၃ အိမ္မွာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ေရႊဗမာေတြ အေယာက္ ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိပါတယ္၊ အလုပ္က စက္ရံုတရံုထဲမွာ လုပ္ၾကတာပါ၊ ေန႔ဆိုင္း ညဆိုင္း အဆိုင္း သံုးဆိုင္း ထင္ပါရဲ႕ လုပ္ၾကရတာပါ၊ ကိုေရႊအေယာက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္မွာ နယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန လူမ်ိဳး ဘာသာေပါင္းစံု ပါပါတယ္၊ ကုလား တရုတ္ ေဂၚရခါး ကခ်င္ ရခိုင္ ကရင္ ခ်င္း မြန္ ဗမာ အေတာ္စံုပါ တယ္၊ အသက္အရြယ္ေတြလည္း ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ငါးႏွစ္ပတ္လည္ေတြ အျပင္ ငါးဆယ္နီးပါးေတြလည္း ပါပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အုပ္စုလို ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ၿပီး ဂစ္တာတီး သီခ်င္းေတြဆို အလုပ္ကအျပန္ သန္းေကာင္ယံခ်ိန္မွာ ေသာက္ၾကစားၾက ကၾကတဲ့ သူေတြပါသလို မနက္ဆိုင္း အလုပ္မသြားခင္ ေလးနာရီမွာထ အသံပါဝါကုန္တင္ၿပီး ၾသကာသကို ပတ္ခ်ာလည္ရြတ္ တတ္သူေတြလည္း ပါပါတယ္၊ အားလံုးလိုလိုဟာ အရြယ္ေကာင္းေတြလို႔ ေျပာရင္ရမွာပါ၊ လူစံုသလို ဘဝစံုပါပါတယ္၊ သူေဌးသားေလးေတြပါသလို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အိမ္တိုင္ခၽြတ္ေရာင္းၿပီး ေရာက္လာသူေတြ ၈၈ ရဲ႕ခါးသီးလွတဲ့ မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ အေဝးကိုလြင့္လာၾကတဲ့ ဝန္ထမ္းထြက္ ဝန္ထမ္းျပဳတ္ေတြ ဝန္ထမ္းေျပးေတြ ပါပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔လို ေက်ာင္းၿပီးခါစအေကာင္ေတြ ေက်ာင္းတဝက္တပ်က္ေကာင္ေတြ အိမ္မွာမေနခ်င္ေတာ့တဲ့သူေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲဝါသနာမပါ မဝင္ေရာက္ခ်င္ၾကသူေတြဟာ ၈၈ မုန္တိုင္း အၿပီးမွာ လြင့္စင္လာၾကရာ အနီးဆံုး အလြယ္ဆံုးေသာ အရပ္ မေလးေျမကို ေရာက္လာၾကတယ္လို႔ဆိုရင္ မမွားႏိုင္ပါဘူး၊ ထိုင္းနယ္စပ္တေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေတာခိုေက်ာင္းသားေတြ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ၿမိဳ႕တက္လာသူ သိပ္မမ်ားေသးပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ဆီကို ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ေက်ာင္းသား ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ကေတာ့ ၿမိဳ႕ဒဏ္မခံႏိုင္ၾကလို႔ ေတာကိုျပန္ေျပးသြားၾကသူေတြလည္း ရွိပါတယ္၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က (တကယ္တမ္းေတာ့ အခုထိတိုင္လည္း သိပ္မထူးေသးပါဘူး၊) ေမာင္ရင္ငေတတို႔တေတြ မေလးရွား လုပ္ငန္းခြင္ေတြ လူမႈအသိုင္းအဝန္းေတြထဲမွာ ျဖတ္သန္းရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတာ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီပါ၊ ကူညီေဆာင္မမယ့္သူေတြ တေယာက္မွမရွိခဲ့ပါဘူး၊ ေစာင္မၾကည့္ရႈၾကမယ့္သူေတြသာ မ်ားလြန္းလွ ပါတယ္၊ မေလးေျမမွာ ဟိုးအရင္ ခပ္ေစာေစာပိုင္းကာလကပင္ ေရာက္ရွိအေျခက် ေနထိုင္ၾကေသာ အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး ပညာရွင္ဆိုသူႀကီးေတြကေတာ့ ကူညီၾကဖို႔ ေနေနသာသာ ဆူဆူညံညံ ဗမာ့ အသံ ၾကားရႏိုင္တဲ့ေနရာဆို ေဝးေဝးေရွာင္ ၾကသူမ်ားသာပါ၊ အဲလိုမ်ိဳးေတြက မေလးေျမတခုတည္း မွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ထိုင္း စင္ကာပူ ဂ်ပန္ အဂၤလန္ ေနရာ မ်ားစြာ မွာပါ၊ ဒီကေန႔ ေမာင္ရင္ငေတ ဥေရာပ ေရာက္လာေတာ့လည္း အဲဒီလိုပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြကို ေဝးေဝးေရွာင္ပါတယ္၊ ငတ္ရင္လမ္းေဘး
ေတာင္းစားတာက စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္၊ အဲဒီလို ႀကီးက်ယ္လွပါေပတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြက တက်ပ္ဖိုး
ေပးသနားၿပီး တရာဖိုးေလာက္ နိဗၺာန္ ေရာက္ခ်င္ၾကသူေတြပါ၊ သူတို႔ေတြနဲ႔ ေဝးေလေကာင္းေလပါ၊
ကဲ ေတာ္ပါေလ၊ သူတို႔ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာရင္ ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာနဲ႔ လြဲကုန္ပါလိမ့္မယ္၊
အဲဒီ ကလန္း ၁၃ အိမ္မွာေနေနၾကတာ ေရႊျပည္ေတာ္သားေတြခ်ည္းပါ၊ မေလးေျမမွာ အဲဒီအခ်ိန္က အလုပ္သမားေတြ ေနစရာအတြက္ အလုပ္ရွင္က တာဝန္ယူကို ယူရပါတယ္၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ လိုက္ရင္ေတာ့ အားလံုးေသာ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြဟာ ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ အမွန္မရွိ ၾကသူေတြပါ၊ ဘာစာရြက္မွ အမွန္မရွိၾကသူေတြဟာ ေနစရာအတြက္ရွာေဖြဖို႔ မလြယ္တာကအမွန္ပါ၊ အဲဒီေနရာမွာ မေလးရွားနဲ႔ ေတာင္ကိုရီးယားကေတာ့ ေတာ္ေတာ္တူပါတယ္၊ ဥေရာပ ျပင္သစ္မွာက ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္လာပါေလ့ေစ၊ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ဖို႔ လို ပါတယ္၊ အကယ္၍မ်ား ကိုယ့္အားကိုမ်ား မကိုးႏိုင္ခဲ့ရင္ေတာ့ လမ္းေဘး သို႔မဟုတ္ အိမ္ေျခယာေျခ အတည္မရွိၾကေသာ သူေတြအတြက္ ထားတဲ့ ေနရာမ်ားကိုသာ အားကိုးဘြယ္ရာ ရွိေၾကာင္းပါ၊ အဲဒီ
ျပင္သစ္အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွ ျပင္သစ္ျပည္ကို လြမ္းလို႔လာခဲ့ရင္ ေရးျဖစ္အံုးမွာပါ၊
အမွတ္တရေတြမ်ားခဲ့တဲ့ ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕လယ္ (Photo Google)
မေလးတိုင္းျပည္ ဆိုတာက မေလးလူမ်ိဳး ၅၀ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ရွိၿပီး က်န္တာေတြကေတာ့ တရုတ္ရယ္ အိႏၵိယားႏြယ္ဖြား တမီလ္ေတြရယ္ လူမ်ိဳးဘာသာသံုးမ်ိဳး အဓိကေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံပါ၊ ကြဲျပားျခားနားသူ ဘာသာလူမ်ိဳး သံုးမ်ိဳး စုေပါင္းၿပီး ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ တိုင္းျပည္ တျပည္ပါ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ေကအယ္လ္ရွိရာ အေနာက္မေလးရွား ကၽြန္းဆြယ္ကသာ တိုးတက္ဖြင့္ၿဖိဳးစည္ကားၿပီး Borneo ေဘာ္နီယိုကၽြန္းေပၚရွိ အေရွ႕မေလးရွားလို႔ ေခၚၾကတဲ့ ဆာဘားတို႔ ဆာရာဝပ္တို႔ကေတာ့ မူရင္း မေလးလူမ်ိဳးေတြ အမ်ားစု ေနထိုင္ၾကၿပီး လူသူ ခရီးသြားေတြ အေရာက္အေပါက္ နည္းပါးေသးတဲ့ ေဒသေတြပါ၊ အေရွ႕မေလး နယ္ေတြက တိုးတက္မႈ သိပ္မရွိေသးသလို အေနာက္မေလး နယ္ကို လာၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနၾကသူ အမ်ားအျပားရွိပါတယ္၊
ေမာင္ရင္ငေတတို႔ အလုပ္လုပ္ၾကရတဲ့ စက္ရံုက အဲဒီ ကလန္း ၁၃ အိမ္နဲ႔ သိပ္ အေဝးႀကီးမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖယ္ရီကားနဲ႔ အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးပါတယ္၊ စက္ရံုလုပ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အဲဒီ Jalan Kapar လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ေနၾကသူေတြ မ်ားပါတယ္၊ လူအင္အား သံုးရာေက်ာ္ ေလးရာ ေလာက္ရွိတဲ့ စက္ရံုႀကီးပါ၊ ဒီ စက္ရံုမွာ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ကိုေရႊဗမာအေယာက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ခန္႔နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား တခ်ိဳ႕ ရွိပါတယ္၊
ေကအယ္လ္ ကလန္းမွ ကပါသို႔ (Photo PhoThuya Penang)
စက္ရံုႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကီးက်ယ္တယ္ ေျပာရမွာပါ၊ စကၠဴလိပ္ႀကီးေတြကေန ျဖတ္ညွပ္ကပ္ တံဆိပ္ရိုက္ ကဒ္ထူစကၠဴပံုးေတြလုပ္တဲ့ စက္ရံုတရံုပါ၊ အလုပ္သမားက သံုးေလးရာေက်ာ္ ရွိပါတယ္၊
စကၠဴလိပ္ႀကီးေတြထားတဲ့ အမိုးသာရွိၿပီး အကာအရံေတြ မရွိတဲ့ ဂိုေဒါင္ႀကီးေတြက တလံုး တလံုးကို အားကစားရံုတရံုစာေလာက္ ရွိတာပါ၊ ေန႔ဆိုင္းညဆိုင္းေတြနဲ႔ ႏွစ္ဆယ္ေလးနာရီ လည္ပတ္ေနရတဲ့ စက္ရံု အမ်ိဳးအစားပါ၊ လစာကေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္က မေလးရွားေရာက္ ႏိုင္ငံျခားသား အလုပ္သမား ေတြကို ေပးတဲ့ ထံုးစံအတိုင္း တနာရီ ၁၅ ရင္းဂစ္ (ထင္ပါတယ္) ေပးတာမို႔ သိပ္ေတာ့ ထူးမျခားနား လွပါဘူး၊ ေကာင္းတဲ့အခ်က္ တခ်က္က အလုပ္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မညစ္မပတ္ လုပ္ရတာပါ၊ လူအတြက္လည္း ထိခိုက္မႈ အႏၱရာယ္ သိပ္မရွိတဲ့ အလုပ္ပံုစံမ်ိဳးပါ၊ တခ်ိဳ႕ အလုပ္ေတြဆိုရင္ လုပ္ငန္းခြင္ ညစ္ပတ္သလို ေျချပတ္ လက္ျပတ္ အႏၱရာယ္ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ အာမခံ မေျပာပါနဲ႔၊ အလုပ္လုပ္ခြင့္ စာရြက္စာတမ္း ဘာတခုမွ မရွိပါဘဲ အလုပ္လုပ္ ေနၾကရတာဆို ေတာ့ကာ ကိုယ့္ကိုထိခိုက္ႏိုင္မယ့္ အႏၱရာယ္ေတြကို ႀကိဳတင္ၿပီးေရွာင္ထားႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါ၊ တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားကေတာ့ ေငြနည္းနည္း ပိုရလို႔ သြားလုပ္ၾကရင္း ေျချပတ္လက္ျပတ္ ျဖစ္သြားၾက သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ၊
အဲဒီလို လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေန အနည္းငယ္ေကာင္းမြန္တာေၾကာင့္ ေမာင္ရင္ငေတတို႔အဖြဲ႔ အဲဒီမွာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္သာ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ ေပမယ့္ ေလးငါးႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ဆက္လုပ္ျဖစ္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ခြင့္ ပါမစ္ေတြ ရကုန္ၾကၿပီးေတာ့ မေလးရွားမွာ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုးမက ေသာင္တင္ခဲ့ၾကသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အဲဒီလိုမေလးေျမမွာ ေသာင္တင္ မွာကို ေတြးေၾကာက္မိရင္းနဲ႔ အလုပ္ပါမစ္မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘဲ ဘန္ေကာက္ကို တခ်ိဳးတည္းျပန္ ေျပးခဲ့ပါေတာ့တယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတဆိုတဲ့ က်ားက ေတာေျပာင္းတာေတာ့ ဝါသနာပါတယ္ေလ၊
စိမ္းလန္းစိုေျပ ကလန္းေတာင္ေျခ (Photo ZZN KL)
ေမာင္ရင္ငေတ မေလးေျမမွာ ေနစဥ္အခိုက္ မေလးရဲေတြ မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ၿပီး စစ္ေဆး ခံခဲ့ရတဲ့ဘဝက အႀကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရလဲ ကေတာ့ ေသခ်ာမသိႏိုင္ေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕လူရုပ္ဖြဲ႔စည္းပံုကိုက ေဒသခံမေလးမ်ိဳးရင္းေတြနဲ႔ သြားတူ ေနတာေၾကာင့္ တေၾကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္က မေလးေျမမွာ ဘယ္ကို သြားသြား သြားသတိစားသတိ ေနၾကရတာ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာဝန္တခုပါ၊ ေမာင္ရင္ငေတက ဘယ္သြားသြား ဘာဝတ္ဝတ္ မေလးလူငယ္ေတြနဲ႔ တူေအာင္ဝတ္ပါတယ္၊ ေဒသခံေတြနဲ႔ လိုက္ေရာ ညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနပါတယ္၊ သူတို႔စကားကို ေမာင္ရင္ငေတေကာင္းေကာင္းမတတ္ပါဘူး၊ တရက္ စက္ရံုက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ မေလးတရုတ္မေလး တေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပြဲကို ဖိတ္လို႔ အဖမ္းအဆီး ၾကမ္းတယ္ဆိုတဲ့ Port Kalang ကမ္းေျခစားေသာက္ဆိုင္တန္းကို သြားျဖစ္ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတ နဲ႔အတူ သြားၾကသူေတြက မေလးေတြေကာ တမီလ္ေတြေကာ ပါပါတယ္၊ လူမ်ိဳးစံုဆိုေတာ့ စကား ေျပာရင္ ဘိုလိုၾကားညွပ္ ေျပာၾကတာေပ့ါ၊ ေမာင္ရင္ငေတကလည္း ေရာေသာေဖာေသာ လိုက္လုပ္ ရတာေပ့ါ၊ အဲဒီ တရုတ္ဆိုင္မွာ ေသာက္စားၾကရင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ မေလးတေကာင္ ေမာင္ရင္ငေတ တု႔ိဝိုင္းကို ေရာက္လာၿပီး ေဖာေတာ့ပါတယ္၊ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အစကတည္းက သတိထား ေျပာပါတယ္၊ အဲဒီေကာင္မ်ိဳးက မေလးရဲ ပံုစံမို႔ပါ၊ တကယ္ကလည္း ရဲျဖစ္ေနေၾကာင္း ေနာက္ေတာ့ သိရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရဲငတိကလည္း ဘိုလိုမႈတ္ခ်င္ ေမာင္ရင္ငေတကလည္း ခပ္တည္တည္ ဘိုလိုမႈတ္လိုက္ ဖန္ခြက္ခ်င္းတိုက္ ေသာက္လိုက္ၾကတာ ႏွစ္ေကာင္စလံုး မူးၿပီး ဘာေတြဆက္ေျပာ
ျဖစ္ခဲ့သလည္း ဆိုတာေတာင္ မမွတ္မိခဲ့ေတာ့ပါဘူး၊ အဲလိုမ်ိဳးေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္၊
အမွတ္တရေတြမ်ားခဲ့တဲ့ ေကအယ္လ္ (Photo Google)
ေမာင္ရင္ငေတ ေနထိုင္ခဲ့စဥ္က မေလးရွားရဲ႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က နာမည္ႀကီး မဟာသီယာ မိုဟာမက္ပါ၊
၂၂ ႏွစ္ၾကာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လုပ္ခဲ့ၿပီး၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ အနားယူခဲ့ဲ့တဲ့ မဟာသီယာဟာ မေလးရွားႏိုင္ငံကို
အာရွက်ားတေကာင္ ျဖစ္လာေအာင္ ေျပာင္းလဲေပးခဲ့သူ ျဖစ္သလို သူရဲ႕ အာဏာကို ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့သူ ဆိုၿပီး နာမည္ဆိုး ထြက္ခဲ့သူပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔ မေလးရွားကေတာ့ မေန႔က မေလးရွားထက္ကို သာလြန္ေနတယ္ဆိုတာ မျငင္းႏိုင္ပါဘူး မဟုတ္ပါလား၊ ဖြတ္က်ားဘဝက သိပ္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတေတာ့ မေလး “က်ား” ဘဝကို သိပ္မၾကာခင္ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ပါတယ္၊ မွန္တယ္ မွားတယ္ ဆိုတာကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ႕ သမိုင္းမွာ ဒြန္တြဲလို႔ ရွိစျမဲပါ၊
မေလးရွားအေၾကာင္းေတြကေတာ့ ေျပာမဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေနၾကမွာပါ၊ မေရးၾကလို႔သာပါ၊ ေရးတဲ့သူ
အနည္းငယ္သာရွိၿပီး ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ေရႊဗမာေတြကေတာ့ သိန္းေပါင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါ တယ္၊ နာမည္ေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ တဦးကေတာ့ မေလးေျမမွာ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ကိုင္ေနရင္းနဲ႔ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ ေရးဖြဲ႔ သြားဖူးပါတယ္၊ မူရင္းကဗ်ာက အနည္းငယ္ ရွည္ေနေလေတာ့ ဒီေနရာမွာ အစအဆံုး မေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အပိုင္းေလးကိုသာ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူခဲ့ပါက ခံစား ဖတ္ၾကည့္ၾကပါေတာ့၊ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ……. .. …
**အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာ**** (Photo Google)
**အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာ****
အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ တိုင္းျပည္တျပည္ရဲ႕ရြာ
ၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ ကီလိုမီတာ ၆၀ ခန္႔ ေဝးတဲ့ေနရာ အာရွတိုက္ရဲ႕ တေနရာလို႔ ဆိုပါစုိ႔၊
ဓါရဏပရိတ္၊ ကိုရ္အမ္က်မ္း၊ ေရာ႔ခ္သီခ်င္း ဂ်င္းေဘာင္ဘီ၊ ၀ိုင္ယာႀကိဳးေခြမ်ားနဲ႔
တအိုးတအိမ္ ထူေထာင္လုိ႔ေနၾက၊
နာရီစက္သံေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ႏိုးထ ေခြ်းေတြသံေတြ မခ်ိမဆန္႔ အလုပ္လုပ္ၾက
အဲဒီအလုပ္ဟာ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးေပမဲ့ "ေငြမရိွတာလည္း အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ နီးတာပဲ" လို႔
ဘဂၤလားေဒ႔ရွ္လူငယ္က မွတ္ခ်က္ခ်တယ္၊
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ကြ်ဲလိုႏြားလုိ အလုပ္လုပ္ရ "တရားမဝင္ အလုပ္သမား" တဲ့
အာရွက်ားေတြ ထြားက်ိဳင္းဖုိ႔အေရးမွာ ခိုင္းႏြားတစ္ေကာင္လုိ
လုပ္အားေပးခဲ့တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူရမလား၊
နံရံေပၚက ကမာၻ႔ေျမပံုကိုၾကည့္ရင္း ငါလြမ္းေနမိရဲ႕ ငါလြမ္းေနခဲ့တာ
ငါလြမ္းေနခဲ့တာ ကံေခေပမယ့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္ကိုပါ၊
ေလျပင္းထန္တဲ့ကမ္းေျခက ငါ႔ရဲ႕ ေျခတံရွည္ အိမ္ေလးကိုပါ၊
အသားမာတက္ေနတဲ့လက္နဲ႔ ျပကၡဒိန္ေပၚက ေန႔ေတြကိုေရတြက္ရင္း ဒါဟာ ဒ႑ာရီမဟုတ္ပါဘူး၊
အာရွတုိက္ရဲ႕တေနရာက ျမံဳေနတဲ့ အနာေတြပါ ရင္းေနတဲ႔အနာေတြပါ ။ ။
ဒီ ကဗ်ာကို ေရးဖြဲ႔ခဲ့သူကေတာ့ ၾကည္ေမာင္သန္း ေခၚ လက္မ႐ြံ႕ကဗ်ာဆရာ လွသန္းပါ၊ အခုေတာ့ မရွိရွာေတာ့ပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္မိတိုင္း ရင္နာစြာ ခံစားမိရပါတယ္၊
အစအဆံုး ဖတ္ခ်င္ရင္ေတာ့ http://wwwbohan.blogspot.fr/2013/04/blog-post_3427.html
ဒီေနရာမွာ ဖတ္ႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား၊
ေမာင္ရင္ငေတအတြက္ “ေကအယ္လ္ကလန္းမွ ကပါသို႔” ဆိုတာက ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အလြမ္း အခန္း က႑သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး အလြမ္းေျပေရးသားေနေပမယ့္လည္း ဒီကေန႔အမွန္တကယ္ မေလးေျမ ေပၚမွာ ေရာက္ရွိရုန္းကန္ ေနၾကရသူမ်ားက တေန႔တျခား ပိုလို႔သာမ်ားျပားေနၿပီး ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ေခတ္က မရွိခဲ့ေသာ ျပႆနာသစ္ေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔မို႔ မေလးေျမမွာ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ေန ေနၾကသလားဆိုတဲ့ သတင္းထက္ ေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေတာ္မူခ်င္ ၾကသူေတြရဲ႕ သတင္းသာ ပိုလို႔ ၾကားေနရေၾကာင္းပါ၊ ဒီၾကားထဲမွာ မေလးေျမရဲ႕ ဖြင့္ေနက် ဓါတ္ျပားေဟာင္းႀကီးအေၾကာင္းကိုေတာ့
မေလးေျမေရာက္ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ညီေတာ္ျဖစ္သူ ကိုဖိုးသူရက ဒီလို ကြန္မန္႔ ေပးထားပါတယ္၊
“ အခုလည္း မေလးရွားအစိုးရက .. သူတို႔ ဖြင့္ေနက် ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး ျပန္ဖြင့္ျပန္ၿပီ …..
တရားမဝင္ ေနထိုင္တဲ့သူေတြ ….. ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ႏိုင္ငံထဲက ထြက္ေပးရ မယ္တဲ့ .. ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး ခဏခဏ နားေထာင္ရလြန္းလို႔ ရိုးေန ပါၿပီ .... လဝက လူႀကီးတေယာက္ ေျပာင္းသြားလိုက္ .... အဖမ္းအဆီးေတြလုပ္လိုက္ .... ၿပီးရင္ .. အခ်ဳပ္ ကမ့္ ေထာင္ေတြမွာ လူေတြမ်ားၿပီး အလကား မေကြၽးထားႏိုင္ေတာ့ရင္ အဖမ္းအဆီးေတြ ရပ္လိုက္နဲ႔ ….. အလြန္းပ်င္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ….... အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကည့္ဖူးေနၾက …... TV ဇတ္လမ္းတခု လိုပါဘဲဗ်ာ …. တခုဘဲရွိတယ္ ……..... အခု အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေလးရွားးမွာ တရားမဝင္ ေနထိုင္ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္ ...”
အဲဒီလို ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝါႀကီး မေလးေျမေရာက္ ေရႊတေယာက္လည္း ျပည္ေတာ္ျပန္အိပ္မက္ မက္ေနတာက ဒီတႀကိမ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ အခုဒီတႀကိမ္မွာလည္း သူရဲ႕ျပည္ေတာ္ျပန္ဖို႔ ႀကိမ္းဝါးသံကို ၾကားေနရျပန္ပါၿပီ၊ ဒီဇင္ဘာကုန္ေအာင္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည္ရမယ္ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေပ့ါ ခင္ဗ်ာ၊ ကိုခင္ဝမ္းရဲ႕ သီခ်င္းတပုဒ္ကလို “အေဝးေရာက္ညီငယ္ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ အစဥ္ေျပစ ျပဳၿပီလား စိတ္ပ်က္ေနၿပီလား ျပန္လာမွာလား ေနမွာလား တစိမ္းေတြရဲ႕ၾကား …..” ေမာင္ရင္ငေတ မေမးလိုေတာ့ပါဘူး၊ မေလးေျမမွာ ဆက္လက္ေနၾကရမည့္သူမ်ားေရာ ေရႊျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ၾကမည့္ သူမ်ားပါ ေရလို ေအးလို႔ ပန္းလို ခ်မ္းေျမ႕ ၾကပါေစ၊ ။ ။ ။။ ။ ။။။။
ေမာင္ရင္ငေတ ၂၀၁၁၂၀၁၄
ေနာက္ဆက္တြဲ
မေလးေျမ ပီနန္ၿမိဳ႕မွာေနထိုင္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ညီေတာ္ျဖစ္သူ ကိုဖိုးသူရ (ပီနန္ငေတ) ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ကြန္မန္႔ပါ။
“Bro Micky …. ေရ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ တႏွစ္ထပ္ၿပီး တရားဝင္ေနလို႔ ရေသးတယ္လို႔ ေအးဂ်င့္က ေျပာပါတယ္။ ….. ဒါေပမယ့္ မေလးမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ .. သူေဌးေကာင္းရင္ .. ျဖစ္လာရင္ ရွင္းႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိရင္ .... ႀကိဳက္သေလာက္ ေနလို႔ရတဲ့ .. ေရစိမ္ခံ အၾကမ္းခံ ႏိုင္ငံတနိွင္ငံ ဆိုတာ .... ကြၽန္ေတာ္ သိၿပီးသားေတြပါ …... တကယ္တန္းၾကေတာ့ မေလးရွား အစိုးရက လူၾကား ေကာင္းေအာင္ အသံေကာင္းဟစ္ေနတဲ့ သေဘာပါ …... သူတို႔ တိုင္းျပည္ အခုလို ဖြင့္ၿဖိဳး တိုးတက္ လာတာ ….. သူေဌးေတြ ေပါလာတာေတြ ……... သူတို႔လူမ်ဳိးေတြ စီးပြားေရး အေရာင္းအဝယ္ေတြ ေကာင္းလာတာ .. ဘယ္သူေတြေၾကာင့္ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ မသိဟန္ေဆာင္ ေနတာေတြပါ ………. ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ .... တကယ္ေတာ့ .. မေလးရွားႏိုင္ငံဟာ ... ဘ၀အတြက္ အေတြ႔အၾကံဳေပါင္းစံု ဗဟုသုတေပါင္းစံု .. သင္ခန္းစာေပါင္းစံုေတြ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းႀကီး တေက်ာင္းလိုပါဘဲ ……… ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္ကိုႀကီး ကို Micky .. ေျပာသလို … ေရႊျပည္ေတာ္ ျပန္ၾကမည့္ .. သူမ်ားလည္း ေရလိုေအးလို႔ ပန္းလိုခ်မ္းေျမ႕ၿပီး .... ေရႊျပည္သို႔ မျပန္ႏိုင္ေသးတဲ့ ေရႊျမန္မာျပည္သားမ်ားကိုလည္း ………. ဘုရား တရား သံဃာ မိဘ ဆရာ.. ဆိုတဲ့ အေကာင္းဆံုး Work Permit ကိုကပ္ၿပီး ……….. ေဘးရန္အေပါင္းမွ ကင္းၾကပါေစလို႔ ” ... Thu Ya (Penang ငေတ) … . .. . .. ။
“မွန္လိုက္တာ ကဖိုးသူရပီနန္ငေတေရ၊ တကယ္ဆို မင္းတို႔လို အမွန္တကယ္ လက္ရွိေနေနတဲ့ သူေတြကေရးရင္ ပိုၿပီးပီျပင္တဲ့ အမွန္အကန္ စတိုရီတပုဒ္ ျဖစ္လာမွာကြ။ ငါေရးတာကေတာ့ကြာ မွတ္မိသေလာက္ အတိတ္ျပန္လွန္တဲ့ သေဘာေလာက္သာျဖစ္ႏိုင္မယ္ ေမာင္ရင္ေရ၊”
ဒီလို ေနာက္ဆက္တြဲေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးၾကသူမ်ား ေပၚလာေစဖို႔ ဆႏၵျပဳရင္းနဲ႔ . . … … စာဖတ္သူအား လံုးအား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိလွ်က္ ...။
ေမာင္ရင္ငေတ ၂၁၁၁၂၀၁၄