ထင္ေအာင္ - ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေပါင္းခဲ့တဲ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၄
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၁၊ ၂၀၁၄
ကြၽန္ေတာ့္အေဖက စာေရးဆရာပါ။ ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္က ရကသဥကၠ႒လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္မွာ ဂ်ပန္ဖက္ ဆစ္ေတြကိုေတာ္လွန္တာနဲ႔ၾကံဳလို႔ တပ္ထဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။ တပ္သားအျဖစ္ဝင္ခဲ့တာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးေတာ့ တပ္သားေက်ာ္ဆိုတဲ့ တဆင့္ ျမင့္ေနရာကေနထြက္ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ရပါတယ္။ မဂိုလမ္း (ေ႐ႊဘံုသာလမ္း) မွာ အေရးေပၚေကာလိပ္ဆိုၿပီး ဖြင့္ေပးပါတယ္။ ပလာတာဆိုင္ေတြနားမွာဖြင့္ထားတဲ့ေကာလိပ္ဆိုေတာ့ ပလာတာေကာလိပ္လို႔လည္း ေခၚၾကပါေသးတယ္။ ေနာင္သမိုင္းပါေမာကၡဆရာႀကီးျဖစ္လာမယ့္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းလည္း ပလာတာေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ပါ။ ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ျပန္ဖြင့္ေတာ့မွ တကၠ သိုလ္ျပန္တက္ရတာပါ။ အေဆာင္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ သထံုေဆာင္ကေန ေက်ာင္းတက္ပါတယ္။ သထံုမီးပြားအမည္ရ နံရံကပ္စာေစာင္ ထုတ္ပါတယ္။ ေခတ္စနစ္ကိုေဖၚျပေသာေဆာင္းပါးမ်ားနဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ရပိုင္ခြင့္ကို ရဲရဲႀကီးေဖာ္ျပေတာင္းဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ လူႀကိဳက္ မ်ား အမည္ရခဲ့ေသာစာေစာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေခတ္ကာလအလိုက္ ေခတ္စားလာေသာဝါဒကို ယံုၾကည္လက္ခံေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားျဖစ္လာ ပါေတာ့တယ္။ မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံတရားပြဲ၊ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံေပၚမွ တရားပြဲေတြကစတင္ကာ စကားေျပာေကာင္းသူအျဖစ္ အမည္ရလာပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆက္ တဲြရလဒ္အေနျဖင့္ တိမ္းေရွာင္ေနေသာ သထံုေဆာင္မွပင္ အဖမ္းခံရကာပုဒ္မ (၅) နဲ႔ အဖမ္းခံရပါတယ္။ ေထာင္အတြင္း နံမည္ေက်ာ္ ဝက္သားပုတ္အေရးအခင္းမွာပါဝင္၍ဆႏၵေဖၚျပမႈေၾကာင့္ တိုက္ပိတ္အတီးခံရပါေတာ့တယ္။ ေထာင္မွထြက္လာၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္မွာ စာ စေရးပါေတာ့တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း စာေပေလာကထဲကို လံုးဝဝင္ေရာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေရးခ်င္တာက အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းပါ။ သထံုေဆာင္မွာ ေပါင္းခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္ေတာ္မွတ္မိသမွ်ေတြ ကေတာ့ ဦးေက်ာ္ၫႊန္႔ (တပ္ထဲဝင္သြားကာ ဗိုလ္ႀကီးဘဝနဲ႔ က်ဆံုးသြားပါတယ္)၊ ဦးအုန္းျမင့္ (ဘီစီအက္ (စ) ျဖစ္သြားကာ ေနာင္ၫႊန္ၾကား ေရးမႉးခ်ဳပ္အထိ တာဝန္ယူခဲ့ပါတယ္)၊ ဦးလွေသာင္း (ဥပေဒဘဲြ႔ယူကာ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္႐ုံးမွာဝင္လုပ္တာ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးျဖစ္လာပါတယ္)၊ ဦး ေအးေမာင္ (သမဝါယမၫႊန္ၾကားေရးမႉး)၊ ဦးစံလြင္ (စာေပဗိမၼာန္စာတည္း)၊ ဦးဘေကာင္း (လူငယ္ေရးရာ႒ာန)၊ ဦးေဝလြင္ (လူငယ္ေရးရာ)တို႔နဲ႔အတူ အေဖနဲ႔ပလာတာေကာလိပ္ကထဲက ေပြေဖၚ ေပြဘက္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းတို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအထဲကမွ တခ်ဳိ႕က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အ ေပါင္းအသင္းျဖစ္သြားတာပါ။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းေတြက သားနဲ႔ ေပြေဖၚ ေပြဘက္ျဖစ္သြားတာပါ။
ငယ္ငယ္ထဲကေပါင္းျဖစ္သူက ဦးစံလြင္ပါ။ စာေပဗိမၼာန္မွာ စာတည္းလုပ္ပါတယ္။ လူက ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ အရပ္ကရွည္ရွည္ ခါးကကိုင္းကိုင္းနဲ႔ပါ။ အသားကလည္း မဲပါတယ္။ သူ႕ကို ဘုရားႀကီးလို႔ေခၚၾကပါတယ္။ သူ႔ကိုမသိတဲ့သူေတြက သူ႔ပံုသ႑ာန္ကိုၾကည့္ၿပီး အေမရိကန္ျပန္ဆိုတာ ကို မယံုၾကည္ၾကပါ။ ညေနပိုင္းဆို ပိုဆိုးပါေတာ့တယ္။ ႐ုံးဆင္းတာနဲ႔ ယမကာဆိုင္ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ မူးလာရင္ ၾကံဳတဲ့အိမ္မွာဝင္အိပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အမ်ားဆံုးလာတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ကိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အိပ္ရပါတယ္။ မူးလာရင္ အင္မတန္ဂ်ီက်ပါတယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ေရမခ်ဳိးပဲ မေန႔ကအကႌ်ကိုျပန္ဝတ္ၿပီး ထြက္သြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္မသြားပါဘူး။ သြားတိုက္ဘို႔ဆိုတာေတာ ့စဥ္းစားမိဟန္ မတူဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ကုိခ်စ္တယ္။ စာေပဗိမၼာန္ကထုတ္တဲ့စာေစာင္ေတြကို ဖတ္ဘို႔ ယူလာပါတယ္။ စာေပဗိမၼာန္ ဂ်ာနယ္၊ စာစဥ္ ေတြပါ။ စာအေရးအသားလည္း အင္မတန္ေကာင္းတဲ့သူပါ။ လစဥ္ထုတ္စာေပဗိမၼာန္ဂ်ာနယ္မွာ ေဆာင္းပါးေတြကို ေရးေပးေနသူပါ။ အဂၤလိပ္စာ လည္းေတာ္သူျဖစ္ေနေတာ့ ဘာသာျပန္ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ပထမဆံုးေရးတဲ့စာမူကို ဖတ္ရသူပါ။
ပထမဆံုးေရးတာက ဘာသာျပန္ပါ။ ရုရွားက ကမၻာေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီး ေတာ္လစတိြဳင္းေရးတဲ့ အင္နာကရီနီနာဇာတ္လမ္းကို ျပန္ ေရးတာပါ။ ဗလာစာအုပ္နဲ႔ တဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ကုိသြားျပပါတယ္။သူကဖတ္ၿပီး အေရးအသားကိုႀကိဳက္လို႔လားမသိပါဘူး ဆက္မေရးေတာ့ရန္ အားေပးပါတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကလည္း ခိုင္လံုပါတယ္။ ဆရာျမသန္းတင့္ကလည္း ျပန္ၿပီးၿပီ။ ဆရာလင္းယုန္နီ က တိုက္႐ိုက္မျပန္ပဲ ျမန္မာမႈလုပ္ကာျပန္ေရးၿပီးၿပီ။ ဇာတ္ေကာင္ ေအာ့ဗလြန္စကီးကိုသေဘာက်လို႔ ျပန္ေရးၾကည့္တာ ခုေတာ့ ေနရစ္ ေတာ့ေအာ့ဗလြန္စကီးေရေပါ့။ ကိုယ္ဘာသာျပန္တာညံ့လို႔ ဆက္မေရးရတာကို မသိေသးပါဘူး။ ေနာက္တပုဒ္ဆက္ေရးဘို႔ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ စာေရးဘို႔ ကုန္ၾကမ္းကို စာေပဗိၼာန္မွာဖြင့္ထားတဲ့စာၾကည့္တိုက္မွာ သြားရွာပါတယ္။ ရွာတာက နည္းနည္းပါ။ ေရာက္တာနဲ႔ ဦးစံလြင္နဲ႔ အလုပ္ဝင္ကာစ ဂရက္နီကိုေခၚၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၾကတာပါ။ ေတဇ၊ ေ႐ႊေသႊးဂ်ာနယ္ေတြ ထြက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေလကန္စရာ ေခါင္းစဥ္ကေလးေတြရတာေပါ့။ ညေနေစာင္း႐ုံးဆင္းရင္ အဖဲြ႔က ယမကာဆိုင္ကို ေျခလွမ္းဦးတည္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အိမ္ျပန္ပါတယ္။ ဦးစံလြင္က လူပ်ိဳႀကီးပါ။ ယမကာေၾကာင့္ ငယ္ငယ္နဲ႔ ဆံုးသြားပါတယ္။
ေနာက္တေယာက္က ဦးဘေကာင္းပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ဆန္႔က်င္ဘက္ပါ။ တေယာက္က ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ဦးဘေကာင္းက ဝဝပုပု။ ကြၽန္ေတာ္က ဦးဘေကာင္းကို ဦးေလးေကာင္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ သူလည္း လူပ်ဳိႀကီးပါ။ သူအိမ္မွာက စာအုပ္ေတြနဲ႔ျပည့္ေနတာပါ။ ဧည့္ခန္း မွာလည္း စာအုပ္၊ စားပဲြေပၚမွာလည္း စာအုပ္ေနာက္ဆံုး အိပ္ယာေပၚမွာပါ စာအုပ္။ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေကာက္ဖတ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးေလ ကန္တာေပါ့။ ေက်ာ္ေအာင္ေရးတဲ့ "ေခြၽးနဲ႔ ေသြးနဲ႔ ရင္းတဲ့ေျမ" ဝတၱဳဟာ အဂၤလိပ္ကားကိုျပန္ေရးထားတာဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္က လက္မခံပါဘူး။ ၿမိဳ႕ခင္းသာ ေက်ာက္ခဲကို သေဘာက်ေနတာပါ။ ႐ုပ္ရွင္ရိုက္ေတာ့လည္း ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၊ ျမတ္ေလးတို႔ထက္ လူဆိုး ၿမိဳ႕ခင္းသာေက်ာက္ခဲလုပ္ရတဲ့ ဦးေက်ာက္လံုးေၾကာင့္ ဇာတ္ကားက ပိုသြက္လက္သြားပါေတာ့တယ္။
ပုဂံစာေပတိုက္က ေမာင္ေခ်ာကလည္း စာေပလက္ရာေကာင္းေတြကို ဆက္တိုက္ထုတ္ေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြကအမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ ေတာ္လစတၱိဳင္းေရးတာကို ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္ "စစ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" ကို အပိုင္းလိုက္ ပုဂံကထုတ္ေဝပါေတာ့တယ္။ မင္းေက်ာ္ကလည္း "ငါတို႔ေခတ္နဲ႔ အၿပိဳင္" ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကို အတဲြ လိုက္ထုတ္ ေဝပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ညိဳေမာင္ကို ဟန္သာထက္ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းအတဲြေတြၾကမွ ဟန္သာက မင္းသားမွန္းသိလာပါ ေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႔စိတ္မေလွ်ာ့ေသးပဲ ဘာသာျပန္ပါေသးတယ္။ ဒီတခါက တ႐ုတ္ျပဇာတ္တခုကိုျပန္တာပါ။ "Love under the willow" အမည္ရျပဇာတ္ပါ။ ျပသနာက willow ဆိုတာ ဘာအပင္မွန္းမသိတာပါ။ ရမ္းေရးရင္ေတာ့ ရတာေပါ့။ မန္းက်ည္းပင္ေအာက္က ဒို႔အခ်စ္လို႔ျပန္ရင္ျဖစ္တာပါပဲ။ ဦးေလးေကာင္းဆီက ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေဝါဟာရမ်ားစာအုပ္ကို သြားလွန္ရပါေတာ့တယ္။ ေရစပ္မွာေပါက္တဲ့ မိုးမခပင္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါ တယ္။ မိုးမခပင္ရဲ႕အသားဟာ မေၾကာတဲ့အတြက္ ကရစ္ကက္အားကစားနည္းမွာ ကရစ္ကက္ေဘာလံုးကို႐ိုက္တဲ့ ဘက္တံျပဳလုပ္ရာမွာ သံုးတယ္လို႔သိရပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိုးမခပင္ေအာက္ကအခ်စ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဇာတ္လမ္းက ႐ုိး႐ုိးအခ်စ္ဇာတ္လမ္းပါ။ ေရွးေခတ္က တရုတ္ထံုးစံအတိုင္းမိန္းကေလးေတြက ပညာသင္ခြင့္မရေတာ့ မင္းသမီးက ေယာကၤ်ားေလးဟန္ေဆာင္ကာ ပညာသြားသင္တဲ့ဇာတ္ပါ။ စာသင္ေနရင္းမင္းသားနဲ႔ေတြ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္၊ သေဘာမတူေတာ့ ေနာက္ဆံုး မိုးမခပင္ေအာက္မွာ ဆံုးသြားတဲ့ အလြမ္းဇာတ္ေလးပါ။ အစြမ္းျပမဟဲ့ဆိုၿပီး ဘာသာျပန္ေတာ့တာပါပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း ဦးေလးေကာင္းကိုျပ ေတာ့ အားရပါးရကို ရီေတာ့တာပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ေရးထားတာေတြကမေခ်ာေမြ႔ဘူးေလ။ ဆရာႀကီးေ႐ႊဥေဒါင္း ဘာသာျပန္ေရးထားတာေတြကို ဖတ္ခိုင္းတယ္။ ဖတ္ဘူးေနသားပဲ။ ဦးစံရွား စံုေထာက္ဝတၱဳေတြ၊ သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္ဘာသာျပန္ထားတာေတြ ဖတ္ဘူးတာေပါ့။ အခု ျပန္ဖတ္ေတာ့မွ အေရးအသားလိုတာေတြသိလာေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာသာျပန္ေလာကကေန အနားယူလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဦးေလးေကာင္းလည္း ယမကာႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဦးစံလြင္ေလာက္ မေသာက္ပါဘူး။ စကားေျပာေကာင္း႐ံု၊ စားေကာင္း႐ံုေလာက္သာ ေသာက္ပါတယ္။
သူတို႔နဲ႔ေပါင္းတာၾကာလာေတာ့ အေဖက မေျပာစဘူး စကားတခြန္းေျပာပါတယ္။ မင္း စံလြင္ ဘေကာင္းတို႔လို လိုက္မေနနဲ႔တဲ့။ ဦးေလး ေကာင္းကေတာ့ အိမ္ေထာင္က်သြားပါတယ္။ လူပ်ိဳႀကီးသြက္ေနတာကို ဖိတ္စာရမွသိၾကပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ေငြစာရင္း႒ာနက အပ်ိဳႀကီးေဒၚသိန္းရွင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က မသိန္းရွင္ဆီပို႔ေပးမယ္လို႔ ေနာက္ၾကပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ႏွစ္ ေယာက္ေပါင္းအသက္က ရာေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မဂၤလာေဆာင္ကိုလာသူေတြအထဲက ခပ္ေနာက္ေနာက္ပုဂၢိဳလ္တေယာက္က ရာေက်ာ္မဂၤလာေဆာင္လို႔ ေအာ္ဟစ္ကာ အမည္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္အနည္းငယ္ျပတ္ သြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မဂၤလာေဆာင္ကိုေတာ့ လာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သမီးဦးေလးေမြးေတာ့ သတင္းလာေမးပါတယ္။ ငါလည္း သမီး ေလးေမြးထားတာကြဆိုေတာ့မွ ဦးေလးေကာင္းတို႔ရာေက်ာ္တယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ ျပန္ေတြးေနရပါတယ္။ ေနာက္တခါ ထပ္ေတြ႔ေတာ့ ဒီတခါေမြးတာ ဂ်ဳိးကေလးနဲ႔ကြတဲ့။ အေတာ္ေပ်ာ္ေနပံုရပါတယ္။ ဦးေလးေကာင္းက သူမ်ားအယူအဆကိုျငင္းခဲပါတယ္။ဘာေျပာေျပာ အင္းလိုက္ၿပီး သေဘာတူေၾကာင္းအခ်က္ျပပါတယ္။ တခါကေတာ့ ျငင္းတာ ၾကံဳေတြ႔ဘူးပါတယ္။
ပုဂံစာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ ေမာင္ေခ်ာရဲ႕အကိုေတာ္သူ စာေရးဆရာမင္းေက်ာ္ေရးတဲ့ လံုခ်င္းစာအုပ္ေတြ ပုဂံက ဆက္တိုက္ထြက္လာပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔က ထုတ္ေဝသူရဲ႕အကိုျဖစ္ေနလို႔ စာအုပ္ေတြထြက္ေနတာလို႔ ေဝဖန္မိတာကို ဦးေလးေကာင္းက လက္မခံပါ။ တကယ္က ကြၽန္ေတာ္ေလာက္ မင္းေက်ာ္ေရးတာကို သူမဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ အဓိကထားေျပာၾကတာကေတာ့ "ငါတို႔ေခတ္နဲ႔ အၿပိဳင္" ကိုပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ပထမတဲြအထူႀကီးမွာ မင္းသားက ညိဳေမာင္ကို သေဘာက်ေနတာ။ ဆရာဦးသိန္းေဖျမင့္ေရးတဲ့ "သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား" ဝတၱဳမွာ ညိဳေမာင္က အဓိကမင္းသားပါ။ တခ်ဳိ႕က ဒီဝတၱဳဟာ မင္းေက်ာ္ရဲ႕ဘဝဇာတ္လမ္းလို႔ေတာင္ ေျပာၾကပါတယ္။ သူက်င္လည္ခဲ့တဲ့ ေရနံေျမ အပါအဝင္ သူတက္ခဲ့တဲ့ ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းေတြမွာ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားေၾကာင့္ ထင္ေၾကးနဲ႔ေျပာေနၾကတာပါ။
ဦးေလးေကာင္းအႀကိဳက္ဆံုးက ေဘာလံုးပဲြပါ။ ညေန႐ုံးဆင္းတာနဲ႔ ေအာင္ဆန္းအားကစားဝင္းကေဘာလံုးပဲြကိုေရာက္ေနပါၿပီ။ ပရိတ္ သတ္ေတြျပည့္လွ်ံေနတဲ့ ပဲြႀကီးပဲြေကာင္းေတြမွာ သူရွိေနသလို ပရိတ္သတ္မရိွတဲ့ပဲြမွာလည္း သူ႔ကုိ ေအာ္ဟစ္အားေပးေနတာ ေတြ႔ရမွာပါ။ ေဘာလံုးပဲြေတြက ခုေခတ္ပဲြေတြလို အကႌ်အလကားေပးတာတို႔၊ တန္းဘိုးႀကီးပစၥည္းေတြကို မဲေဖါက္ၿပီး လာၾကည့္သူေတြမ်ားလာေအာင္လုပ္တဲ့ေခတ္မဟုတ္ဘူးေလ။ တကယ့္ဝါသနာရွင္ေတြ လာၾကည့္ၾကတာပါ။ အားကစားဂ်ာနယ္ေတြက ေဆာင္းပါးရွင္ေတြကေတာ့ ပဲြကို ၾကည့္ၿပီး သတင္းျပန္ေရးေတာ ့စာမူခရတာေပါ့။ ဦးေလးေကာင္းနားလာၿပီး ပရိတ္သတ္ရဲ႕သေဘာထားေတြကိုလည္း လာစနည္းနာၾက ပါတယ္။ ေဘာလံုးအဖဲြ႔ခ်ဳပ္က တာဝန္ရိွသူေတြကလည္း သူတို႔အတြက္ သီးသန္႔ေနရာမွာမၾကည့္ပဲ ပရိတ္သတ္ျဖစ္တဲ့ဦးေလးေကာင္းနားမွာလာထိုင္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကိုနားေထာင္တာပါ။ ေဘာလံုးအဖဲြ႔ခ်ဳပ္က ဥကၠ႒ေတြအတြင္းေရးမႉးေတြက ေန႔တိုင္းပဲြတိုင္းကို လာၾကည့္ၿပီး အကဲျဖတ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအာင္ျမင္မႈေတြရေနတာပါ။ ျမန္မာလက္ေ႐ြးစင္အျဖစ္ ေ႐ြးလိုက္သူေတြကို ဘယ္သူကမွ မကန္႔ ကြက္ၾကပါဘူး။ ပရိတ္သတ္ရဲ ့ဆႏၵပါပါေနတာေၾကာင့္ပါ။
ဦးေလးေကာင္းလိုပဲ စာဖတ္ၿပီးေပတဲ့သူေနာက္တေယာက္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေပါင္းမိပါတယ္။သူကတကယ္ေတာ့ အေဖတို႔ထက္ ငယ္ ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဦးခ်စ္သိန္းဦးပါ။ ဂါဒီးယန္းသတင္းစာမွာ အယ္ဒီတာလုပ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာ အေျပာအေရးေကာင္းတာေၾကာင့္ စာသင္ေကာင္းသူတေယာက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဂၤလိပ္ဝတၱဳအမ်ားႀကီးဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ကူညီခဲ့သူပါ။ သူတိုက္တြန္းလို႔ Shakespeare ျပ ဇာတ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္တာပါ။ အဖိုးဆီကေနရထားတဲ့ Shakespeare play ေတြအထဲက Romeo and Juliet ကို အႀကိဳက္ဆံုးပါ။ သမတရုပ္ရွင္ရံု မွာဇာတ္ကားျပေနေတာ့ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္စာအုပ္ထဲက စာသားေတြဖတ္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနရတာ အရသာတမ်ိဳးပါ။ ကြၽန္ေတာ္က Romeo ေနရာက စာေတြရြတ္လိုက္ ဆရာကဘုန္းႀကီးေနရာကေန စာသားေတြကို႐ြတ္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေအာင္သင္ေပးတာပါ။ သူ႔ကုိ အားလံုးက ဆရာခ်စ္လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ သူက အိမ္ေထာင္သည္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ယမကာကိုပိုခ်စ္တဲ့သူပါ။ ဦးစံလြင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူပါတယ္။ မိုးေဝက စံုေထာက္တင္ေမာင္ေဆြကို ဘားဆိုင္ေတြမွာ ေသာက္ေနရင္းေရးတာလို႔ ၾကားဘူးပါတယ္။
ဆရာခ်စ္ကလည္း အယ္ဒီတာစာပဲြေပၚမွာ ပုလင္းလိုက္ေမာ့ရင္း သတင္းေတြကို ဘာသာျပန္ေနတာပါ။သူက ၿပီးၿပီဆိုလို႔ ဖတ္လိုက္ရင္ အေရးအသားကေခ်ာေမြ႔ၿပီး လိုရင္းေရာက္ေအာင္ ဘာသာျပန္ႏိုင္သူပါ။ ၿပီးရင္ႀကံဳရာမွာအိပ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူက ခင္မင္ရင္းနီးတဲ့သူေတြကို သူငယ္ခ်င္းလို႔ေခၚတတ္ပါတယ္။ တခါက အိမ္ကိုလာပါတယ္။ အေဖက သူ႔ဆီလာတယ္ထင္ေနတာ၊ သူက သူ႔ငယ္ခ်င္းကိုလာေခၚတာဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္ကိုအျပင္သြားရေအာင္ေခၚေတာ့ အေဖကရီပါေတာ့တယ္။ သူဆီလာတာထင္ေပမဲ့ အေဖသူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ္ကိုလာေခၚတာျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ငယ္ငယ္က ေပေတေနတဲ့ဒဏ္က အ႐ြယ္ရလာေတာ့ အစြမ္းျပပါေတာ့တယ္။ ရင္ၾကပ္ေဝဒနာေၾကာင့္ ေအာက္ဆီဂ်င္ ဘူးနဲ႔ေနရပါေတာ့တယ္။ ပင္စင္ယူၿပီးလုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာတိုင္းဂ်ာနယ္တိုက္မွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူးကိုအနားမွာထားရႈရင္း ဘာသာျပန္လုပ္ ေနပါေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ကလို ဆိုင္မွာၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘူးရိွတဲ့ေနရာကိုျပန္ေျပးရတဲ့အေျခအေနျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ကြၽန္ေတာ္၊ ဦးေလးေကာင္းနဲ႔ ဆရာခ်စ္တို႔ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဦးေလးေကာင္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢသမိုင္းစာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဖမ္း ခံရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အေဝးေရာက္ေနပါတယ္။ ျပန္လာမွ ဆရာခ်စ္နဲ႔ သတင္းသြားေမးရပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တဲြရလဒ္က တသက္လုံးလုပ္ လာတဲ့ ပညာတန္ေဆာင္အဖဲြ႔ကေန အပယ္ခံရတာပါပဲ။ ေထာင္က်တာကို ဝမ္းမနည္းပဲ ပညာတန္ေဆာင္ကေနအပယ္ခံရတာကို စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္ေနပါတယ္။
ရိွန္းမကားသားႀကီး ကြယ္လြန္ေတာ့ ဆရာခ်စ္နဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဝမ္းနည္းျခင္းအခမ္းအနားလုပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မေသာက္ေတာ့ ဦးေလးေကာင္းနဲ႔ ဆရာခ်စ္ကို ႀကိဳပို႔လုပ္ေပးရတာပါ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တိုက္တြန္းတာေရာ ဆရာခ်စ္ကိုယ္တိုင္က လည္းေသာက္ခ်င္စိတ္ရိွေနေတာ့ ပထမခြက္က ဆရာခ်စ္အတြက္၊ ေနာက္ခြက္က ဦးေလးေကာင္းအတြက္ဆိုၿပီး ႏွစ္ခြက္ေသာက္ သြားပါတယ္။
ဆရာခ်စ္လုပ္တဲ့ ျမန္မာတိုင္းတိုက္ကိုပံုမွန္ေရာက္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္အလကားသြားယူတာပါ။ တခါတေလ အလကားေတာင္းတဲ့သူမ်ားေနလို႔ သူ႔ကုိယ္တာကုန္သြားရင္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုင္မွာဝယ္သြားလို႔ေတာင္းပန္ပါေသးတယ္။ တခါတေလေတာ့ သူမွာမကုန္တဲ့ လက္က်န္ဂ်ာနယ္ ေတြကိုယူၿပီး သူမ်ားေတြကိုထပ္ေဝေပးရပါတယ္။ သံုးေယာက္လံုးမွာ တူညီတဲ့အခ်က္ရိွပါတယ္။ မင္းဘာသာမျပန္ပါနဲ႔ကြာလို႔ ပါးစပ္ေတြ က ထုတ္မေျပာသြားၾကတာပါ။ သူတို႔အားေပးတာေၾကာင့္ ေအာ္ဗလြန္စကီးကိုလည္း ေမ့ထားလိုက္ပါၿပီ။ မိုးမခပင္ေအာက္က တရုတ္မ ေလးကိုလည္း ေခါင္းထဲမွဖယ္ထားလိုက္ပါၿပီ။ ဦးေလးေကာင္းနဲ႔ ဆရာခ်စ္တို႔လည္း အနိစၥသေဘာနဲ႔ ကိစၥေခ်ာသြားၾကပါၿပီ။ သူတို႔စကား ကိုနားေထာင္တဲ့အေနနဲ႔ ဘာသာမျပန္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ကိုယ္အသံုးမက်တာကို လူႀကီးစကားနားေထာင္သလိုလိုလုပ္ထားတာပါ။ အရင္က အငယ္ဆံုး အကဲဆံုး စကားအမ်ားဆံုးလုပ္ခဲ့တဲ့ကြၽန္ေတာ္ဟာ အခုေတာ့အရြယ္အႀကီးဆံုးျဖစ္လာၿပီး လာေခၚမဲ့ စာရူးေပရူးေလးေတြကိုသာ ေမွ်ာ္ေနမိပါေတာ့တယ္။