ေဇာ္ထြဋ္ - ေလဆိပ္
(မိုးမခ) ဇန္န၀ါရီ ၃၁၊ ၂၀၁၅
ဒီဇင္ဘာေဆာင္းသည္ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စပင္ရွိေသးသည္။ ေဆာင္းေအးကေလး ေအးတယ္ဆုိရုံေလး…။ ၄.၁၂.၂၀၁၄ နံနက္ခင္းမွာ ေစာေစာစီးစီး အိပ္ရာမွနုိးထျဖစ္သည္။ ညကျပင္ဆင္ဆဲအထုပ္အပုိးေတြကုိ လက္စသက္ရသည္။ ခဏေန ၂နာရီေလာက္မွာ ဇနီးသည္ (သူမ၏အေဖအိမ္မွ) ျပန္လာသည္။ ေၾကမြေနေသာကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကုိ မီးပူတုိက္ေပးသည္။ ထုိေဘာင္းဘီနွင့္ မီးခုိးနုေရာင ္ဂ်င္းအပါးလက္ရွည္အက်ၤ ီေလးကုိ ဝတ္မည္စိတ္ကူးသည္။
အငွားကားဆရာ ကုိသန္းညႊန္႔က အခ်ိန္တိက်….။ ၈နာရီထုိးေတာ့… ေအာက္မွာကားေရာက္ၿပီ။ ဇနီးသည္ကုိ နႈတ္ဆက္၍ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္သု႔ိ ထြက္ခြါခဲ့သည္ေလ။ ရွစ္မုိင္ခဲြက ‘လက္ကီးဆဲဗင္း’ လက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာ မနက္ေစာေစာ စားခဲ့ၾကေသးသည္။
ကံေကာင္းသည္ဟုေျပာရမည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပရဲ႕လမ္းမေပၚေတြမွာ ယာဥ္အသြားအလာမ်ား သိပ္ၿပီးမရႈပ္ေထြးလွေသး၊ နည္းနည္းအခ်ိန္ေစာေသးတာလည္းပါမည္။ ၉း၃၀ နာရီေလာက္မွာ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ရဲ႕ ‘ျပည္တြင္းထြက္ခြါ’ ေနရာကုိေရာက္ၿပီ။ ‘ျပည္တြင္းထြက္ခြါ’ နွင့္ ‘ျပည္တြင္းဆုိက္ေရာက္’ ေနရာနွစ္ခုက နီးလြန္းသည္ထင္မိသည္။ အဝင္လမ္းမမွာ ကားေတြလူေတြက ရႈပ္ေထြးေနသည္။ ‘ဆုိက္ေရာက္’ ကုိ အရင္းဦးဆုံးေရာက္မည္။ ၿပီးမွ .. ‘ထြက္ခြါ’…။
လူေတြကေရာင္စုံ…။ ယူနီေဖာင္းဝတ္ေတြလည္းပါသည္။ သာမန္ဝတ္စားလာသူေတြလည္း ရွိသည္။ ကားတစ္စီးဆုိက္ေရာက္တာနဲ႔ သၾကားလုံး ပုရြက္ဆိပ္အုံသလုိ ဝုိင္းအုံၾကသည္။ ခရီးသည္ရဲ႕ ဝန္စည္စလြယ္ေတြကုိ အတင္းဆဲြယူသည္။ ေပးမည္။ ၿပီလွ်င္.. ပုိက္ဆံ ေတာင္းမည္။ နည္းနည္းမရ။ မ်ားမ်ားစားစားလုိခ်င္ၾကသည္။ တစ္ေထာင္က်ပ္ေလာက္နဲ႔ မတင္းတိ္မ္..။ ကုိသန္းညႊန္႔က ေျပာျပဖူးသည္။ သူ႔သားငယ္.. ‘ကုိရီးယား’ ကျပန္လာသည္။ သည္လုိပဲ… ပစၥည္းေတြကုိ အတင္းသယ္ယူေပးသည္။ ‘ဆယ္ေဒၚလာဆုိတာက ျမန္မာက်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္းနွစ္ေထာင္ သုံးေထာင္… ဘယ္သူေပးခ်င္မလဲ..။
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရွင္းသည္။ ခရီးသြားလွ်င္တစ္နုိင္တစ္ပုိင္ပဲ သယ္ေဆာင္သြားသည္။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ ကုိယ္အားကုိယ့္ကုိး။ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိယ္သယ္ေဆာင္သည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ထုိင္း၊ စကၤပူ၊ မေလးရွား၊ တရုတ္၊ ထုိင္ဝမ္၊ ေဟာင္ေကာင္…ေရျခားေျမျခားသုိ႔ ခရီးထြက္ဖူးသည္။ ေျခဆန္႔ဖူးသည္။ ဘယ္နုိင္ငံရဲ႕ ေလဆိပ္မွာမွ ႀကိဳမယ့္သူမရွိ၊ ငုိမယ့္သူမရွိ၊ ကုိယ့္အိတ္ကုိဆဲြ၊ ပစၥည္းမ်ားလွ်င္ တြန္းလွည္းယူဆဲြ၊ ဒါပဲျဖစ္သည္။
‘ညီေလးတုိ႔…ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ဆဲြမယ္’.. .ေျပာလုိက္မွ အားလုံးမွ အားလုံးရွဲသြားၾကသည္။ သိပ္ေတာ့ မၾကည္လင္ၾက။ ကုိယ့္အိတ္ကိုယ္ဆဲြၿပီး ေလဆိပ္ရဲ႕ ထြက္ခြါေနရာကုိ သြားရသည္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ‘ရန္ကုန္ေလေၾကာင္းလိုင္း ဆုိေတာ့ သူ႔ေလေၾကာင္းလုိင္းေကာင္းတာကုိ ရွာၾကည့္လာ။ လြယ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာက မ်ားမ်ားစားစားရွိတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ေတြ႔ပါၿပီ။ လက္မွတ္ျပ။ အိတ္ႀကီးႀကီးကုိ အပ္နွံၿပီး လက္ဆဲြတန္ဆာတစ္ခုလုပ္မယ္။ လက္မွတ္မွာ ပစၥည္းေရြးရန္ ကဒ္ျပားေလးတစ္ခုကုိ တဲြၿပီးျပန္ေပးသည္။ ဒါ… clock-in လုပ္တာပါပဲ မု႔ိလား။ ၿပီးလွ်င္…ရဲဂိတ္ျဖတ္။ x-ray ျဖတ္…။ ထြက္ခြါနားေနေဆာင္ (departure lounge)ေရာက္ပါၿပီ။
ေလယာဥ္ထြက္ခြါခ်ိန္က နံနက္၁၁း၀၀ နာရီ။ နည္းနည္းေစာေသးသည္။ ၁၀း၀၀ နာရီပင္ မထုိးေသး။ နားေနေဆာင္မွာ ခရီးသည္ နည္းနည္းပါးပါးရွိသည္။ ခုံလြတ္တြင္သာထုိင္ၿပီး ဟုိဒီၾကည့္မိသည္။ ခရီးသည္ေတြထဲမွာ နုိင္ငံျခားသားေတြလည္းေတြ႔ရသည္။ အာရွတုိက္သား အခ်ိဳ႕နဲ႔ အေနာက္နုိင္ငံသားအခ်ိဳ႕။ ဟုိး..ေရွ႕ဆုံးခုံမွာ သံဃာနွစ္ပါး…။ မျဖဴျဖဴ၊ ညိဳညိဳ၊ ဝါဝါ ျပည္တြင္းခရီးသြားေတြ ။
လက္ဖက္ရည္၊ ေရေနြးခ်မ္းတန္ခုိးနဲ႔ ေရအိမ္ေျပးရၿပီ။ ေရအိမ္ကသန္႔ရွင္းပါသည္။ အဝင္တြင္လူငယ္ေလး တစ္ဦးက တစ္သ်ဴးစကၠဴပင္ ကမ္းလုိက္ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့.. မလုိ။ ေရအိမ္အျပင္ဘက္ နည္းနည္းေလးထြက္လုိက္ေတာ့ ‘စာေပေရခ်မ္းစင္’ ေလးကုိေတြ႔ရသည္။ ေဟာင္းနြမ္းေနေသာ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းအခ်ိဳ႕၊ ကက္တေလာက္အခ်ိဳ႕၊ ဗုဒၶစာေပအခ်ိဳ႕..တုိ႔ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့.. လတ္ဆတ္ေသာ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္သုံးေဆာင္ကုိ ‘လက္ကီးဆဲဗင္း’ မွဝယ္ယူခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္သည္ မဟာခရီးသည္ႀကီး ‘ရာဟုလာသံကိစၥည္း’ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္..ေျခေလာက္မွာေတာ့ ေဗြပါပါသည္။ ‘ေလဆိပ္’ မ်ားသည္ ကြ်န္ေတာ္နွင့္မစိမ္း၊ ေလယာဥ္ျဖင့္ ခရီးသြားလာျခင္းသည္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့.. အေဝးေျပးကားႀကီးစီးရသလုိမ်ိဳး။ အမ်ိဳးမ်ိဳး.. ရင္ခုန္စရာေတြ ေတြ႔ၾကံဳဖူးသည္။ တစ္ခါက..ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္သုိ႔ ေလယာဥ္ေသးေသးေလးျဖင့္ ပ်ံသန္းလာခဲ့ဖူးသည္။ ေလယာဥ္ေလးက ခရီးသည္ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ပဲ ဆန္႔မည္ထင္သည္။ ကြ်န္ေတာ္စီးေသာ ခရီးစဥ္တြင္ ခရီးသည္က ကြ်န္ေတာ္၏ ညာဘက္ထဲ.. ။ေလယာဥ္ေမာင္းသူနွစ္ဦးနွင့္ ေလယာဥ္မယ္တစ္ဦး ေလယာဥ္ဆိပ္တြင္ ဒါပဲပါသည္။ စီးလုံးငွားေလယာဥ္လိုျဖစ္ေနသည္။ သည္အေတြ႔အႀကံဳသည္ ဘဝအတြက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနခဲ့သည္။
အမွတ္ရစရာ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္တစ္္ခုလည္း ရွိပါေသးသည္။ ေနျပည္ေတာ္မွ ရန္ကုန္သု႔ိ ပ်ံသန္းခဲ့ေသာ ခရီးစဥ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။တစ္ခုေသာ မုိးဦးေလဦး…။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ကုိေရႊမုိးက သဲႀကီးမဲႀကီး သြန္းၿဖိဳးရြာေနသည္။ ညဦးအခါ..။ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္ကုိ ဆင္းသက္မယ္ ႀကံရြယ္ေတာ့ ဘာမွ်မျမင္ရ။ ေလယာဥ္မွဴးက ေျမျပင္သုိ႔ဆင္းသက္ရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသးသည္။ အဆင္ေျပပုံမရ။ ေနာက္ဆုံး..။ ေနျပည္ေတာ္…သုိ႔ လွည့္ျပန္ခဲ့ရေသာ ခရီးသည္လည္း လြမ္းေမာစရာ …။
ေလယာဥ္ခရီးစဥ္ေတြက အရင္နဲ႔ေတာ့ အလြန္ကြားျခားသြားသည္။ ေလေၾကာင္းလုိင္းေတြကလည္း..ပုဂံ၊ ကေမၻာဇ၊ ရန္ကုန္၊ ျမန္မာ… စသျဖင့္ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္၊ ေကာ့ေသာင္း..ခရီးစဥ္၊ ဟဲဟုိး၊ က်ိဳင္းတုံ၊ တာခ်ီလိတ္ ခရီးစဥ္၊ စစ္ေတြခရီးစဥ္၊ ေနျပည္ေတာ္ ပုဂံ..ခရီးစဥ္၊ လားရိႈး၊ မနၱေလး၊ ဟဲဟုိး..ခရီးစဥ္.. ခရီးစဥ္တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ထြက္ခြါပ်ံသန္းၾကသည္။ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္မွထြက္ခြါ..၊ ညေန (ညဦး)မွာ ရန္ကုန္သုိ႔ဆုိက္ေရာက္ၾက..။
အခ်ိန္ရလွ်င္.. နားေနေဆာင္အေပၚထပ္သု႔ိ ကြ်န္ေတာ္တက္ၿပီး တက္နားေနေသးသည္။ ကေဖးဆုိင္နွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ရွိသည္။ ‘ကေဖး’ ဆုိင္ေလးကေတာ့ ဥေရာပဆန္စြာ ခင္းက်င္းထားသည္။ ေကာ္ဖီ၊ မုန္႔ ေစ်းႀကီးသည္။ ခမ္းလည္းခမ္းနားသည္။ အေနာက္နုိင္ငံက ခရီးသည္ေတြ ထိုင္တာမ်ားသည္။ တခါတေလ.. ကြ်န္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္ဝင္ထုိင္တတ္သည္။ ေကာ္ဖီခါးသက္သက္ အရသာကုိ ခံစားရင္း ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကုိ အက်အနဖတ္တတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေရွ႕လမ္းက ျမန္မာစတုိင္လ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဝင္ထုိင္လုိက္ၿပီး၊ လက္ဖက္ရည္ပုံမွန္တစ္ခြက္နွင့္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကု ျမည္းေနမိသည္။ သည္ဆုိင္က ‘ကေဖး’ ဆုိင္ထက္ေတာ့ ေစ်းသက္သာလွသည္။
သည္တစ္ခါ… ‘ကေဖးဆုိင္မွာလည္း မထုိင္ျဖစ္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာလည္း မထိုင္ျဖစ္။ ေျမညီထပ္ နားေနေဆာင္မွာပဲ ေလယာဥ္အလာကုိ ေစာင့္ဆုိင္းေနျဖစ္သည္။ ၁၁း၀၀နာရီ နီးနီး ရန္ကုန္ -လာရိႈး- ဟဲဟုိး- တာခ်ီလိတ္ခရီးစဥ္ေခၚပါသည္။
နံနက္ခင္းေနျခည္သည္ ပူေနြးစျပဳေနပါၿပီ။ ဘတ္စ္ကားငယ္ေလးက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေလယာဥ္ဆီသယ္ေဆာင္သြားမိပါသည္။ ေလယာဥ္ေလွကားမွ တက္သြားရာ ဝင္ေပါက္မွ ေလယာဥ္မယ္ေလးနွစ္ဦးက ခရီးဦးႀကိဳနႈတ္ဆက္ပါသည္။ C-10 ၊ ခုံအမွတ္ျဖင့္ စည္းကမ္းတက် ထုိင္ရပါသည္။ ရံဖန္ရံခါ ခုံအမွတ္မလုိဘဲ နွစ္သက္သလုိ ထုိင္ရသည္လည္း ရွိတတ္ပါသည္။ နွစ္ေယာက္ထိုင္ခုံျဖစ္ရာ နံေဘးတြင္ လူငယ္နွစ္ဦးထုိင္လွ်က္ရွိေနသည္။ ထုိင္ခုံခါးပါတ္ကုိ ၿမဲျမန္စြာ ပတ္ထားလုိက္ပါသည္။
လႈပ္လႈပ္ခရီးသည္ေတြ ျဖည္းျဖည္းၿငိမ္သက္လာပါသည္။ ေလယာဥ္သည္ထြက္ခြါဖုိ႔ အားအင္ေမြးေနပါသည္။ စတင္ေရြ႕လ်ားပါသည္။ ေျပလမ္းအတုိင္းေရႊ႕လ်ားသြားၿပီး အရွိန္အဟုန္ျမင့္၍ ေဝဟင္သုိ႔ပ်ံသန္းသြားပါသည္။
ေလယာဥ္သည္ အတန္ငယ္ပ်ံသန္းေနၿပီး၊ ၿငိမ္သက္ေသာအေနအထားတစ္ခု၊ အျမင့္တစ္ေနရာသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ အခ်က္ျပမီးမ်ားပိတ္လုိက္ပါသည္။ ေလယာဥ္မယ္ေလးေတြလည္း ထုိင္ရာမွာထ၍ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္ရပါသည္။ အနည္းငယ္ပူအုိက္သည္ဟု ခံစားရပါသည္။ ေလထြက္ရာ ခလုတ္ေလးကုိ ကစားၾကည့္မိသည္။ ထူးမျခားနားပါ။ ေဘးကလူငယ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္လုိ ခံစားေနရဟန္တူပါသည္။ ဟုိး… ေရွ႕မွာလည္း တစ္ေယာက္နွစ္ေယာက္က ဟုိလုပ္ၾကည့္..သည္လုပ္ၾကည့္။ အေပၚအကၤ် ီခြာခ်သူကခ်၊ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့.. မေနနုိင္ေတာ့..။ ေလယာဥ္မယ္ကုိ “အေအးေလ်ာ့ေနသလား..လုိ႔ေမးျမန္းေနမိပါသည္။ သူမကလည္း အခုအပါတ္.. ေလယာဥ္ေတြေဟာင္းႏြမ္းေနလုိျဖစ္တာပါ… နည္းနည္းၾကာရင္ ေအးသြားပါလိမ့္မယ္’ လုိ႔ေျပာပါသည္။
ေလယာဥ္မယ္ကေလးေတြက ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ပူမ်ား၊ အခ်ိဳရည္မ်ား တုိက္ေကြ်းပါသည္။ မုန္႔ဘူးေလးေတြ ေဝငွပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ႀကီးဆုိေတာ့ ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔ မုန္႔မ်ား အပူ အေအးမ်ားသုံးေဆာင္ၾကပါသည္။ ‘နည္းနည္းအုိက္သလုိလုိပဲ’.. ဆုိေသာ ကိစၥကုိလည္း ခရီးသည္မ်ား ေမ့ေလ်ာ့သြားဟန္ရွိပါသည္။
‘ဒုတ္…’ ဆုိေသာ အသံနွင့္အတူ ပ်ံသန္းခ်ိန္ တစ္နာရီခဲြခန္႔မွာ လာရႈိုးေလဆိပ္ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဆုိက္ေရာက္ပါသည္။ လားရႈိးေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ လာေရာက္ႀကိဳဆုိၾကေသာ မူဆယ္မွအဖဲြ႔ေတြကုိ မေတြ႔ရပါ။ ေလဆိပ္အေဆာက္အအုံရဲ႕ ဆုိက္ေရာက္ခန္းမေဆာင္ကုိ အရင္ဝင္ရပါသည္။ လ.ဝ.က ကုိမွတ္ပုံတင္ၾကရပါသည္။ အေဆာက္အအုံမွထြက္ခြာၿပီး ဘယ္သြားရမွန္းမသိေတာ့ပါ။
လူတစ္ေယာက္မွ ေလဆိပ္ျခံဝင္းအျပင္သုိ႔ ထြက္ခြာရန္ေျပာပါသည္။ ပစၥည္းမ်ား အဲသည္မွာ ေရြးခ်ယ္ရမည္ထင္ပါသည္။ ႀကိဳဆုိသူေတြ အရင္လုိေလဆိပ္ အေဆာက္အအုံနားထိ မဝင္ရေတာ့ဘူးဆုိတာ နားလည္မိပါသည္။ ကားလမ္းအတုိင္း အျပင္ဘက္သုိ႔ ေျခလ်င္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရပါသည္။ ျခံဝင္းဂိတ္နဲ႔ အျပင္ဘက္မွာ လာေရာက္ႀကိဳဆုိသူေတြကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
ေလဟာျပင္မွာ လူေတြက လားရိႈးရဲ႕ေနပူႀကဲႀကဲမွာ ပစၥည္းသယ္ေဆာင္အလာကုိ သည္အတုိင္းႀကီး ေစာင့္ဆုိင္းေနရပါသည္။ မၾကာမီ ပစၥည္းမ်ား သယ္ေဆာင္လာေသာ တြန္းလွည္းႀကီး ထြက္လာပါသည္။ တုိကင္ေလးေတြျပ၍ ပစၥည္းမ်ား ရယူရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း လားရိႈးေလဆိပ္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။ လာေရာက္ႀကိဳဆုိေသာ မိတ္ေဆြတုိ႔ရဲ႕ အျဖဴေရာင္ကားေလးနဲ႔ မူဆယ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဆက္၍ ခရီးထြက္ခြာရေပဦးမည္။
ခါတုိင္းလုိပင္ … ‘ကြတ္ခုိင္’ ေရာက္မွ ‘ေအာင္ခ်မ္းသာ’ ရွမ္းထမင္းဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာသုံးေဆာင္ၾကမယ္လုိ႔ တူညီမႈယူလုိက္ၾကသည္။ အေကြ႔အေကာက္ေတြနဲ႔ ေျပးလႊားေနတဲ့ ကားျဖဴေလးထဲမွာ… ကြ်န္ေတာ္က လုိက္ပါရင္း.. ရန္ကုန္၊ ေနျပည္ေတာ္ ေလဆိပ္ႀကီးေတြသာ ထုိင္းက ‘သုဝဏၰဘုမၼိေလဆိပ္’ ေလဆိပ္ေလာက္ ခမ္းနားလာရင္ လားရိႈးေလဆိပ္ကလည္း ထုိင္းရဲ႕ ‘ႏြန္ေမာင္းေလဆိပ္’ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါလုိ႔ ေတြးရင္း…။
(၇.၁၂.၂၀၁၄)