ဖိုးစီ (ရံုးေတာ) - တန္ရာတန္ေၾကး
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၅
ကားကုိ ထုိးရပ္လုိက္ေတာ့ တစ္ထပ္တုိက္အိမ္ တစ္လုံး၏ ေပၚတီကုိ ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ျဖစ္သည္။ ေနရာက မေလးရွား ႏိုင္ငံ ဂ်ဳိးဟုိးျပည္နယ္က ဘာတူပါဟက္က ရြာေလး တစ္ရြာ။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ အိမ္ေျခ ခပ္က်ဲက်ဲ၊ အလြန္ဆုံးရွိလွမွ ဆယ့္ေလးငါးအိမ္ေပါ့။ ထူးျခားတာကေတာ့ အိမ္တုိင္း အိမ္တုိင္္းရဲ့ ေရွ႕မွာ အနည္းဆုံး ကား ႏွစ္စီး သံုးစီးခန္႔ ရပ္ထားျခင္းပင္။ ကားအမ်ားစုက ကုန္တင္ လူစီးတြဲစပ္နုိင္ေသာ ဂ်ပန္ကားေတြ ျဖစ္သည္။
"၀င္း လာ၊ ဒါ ငါ့အေမအိမ္ပဲ..။"
အထဲမွာေတာ့ အေတာ္ကုိ သားနားသပ္ရပ္သည့္ ပရိေဘာဂမ်ားႏွင့္ ဗမာျပည္က သူေ႒းႀကီးေတြ အိမ္မ်ဳိးက အေဆာင္အေယာင္ေတြအတုိင္း ခမ္းနားလွသည္။ က်ေနာ္က မေလးရွားႏိုင္ငံသား လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ "ဘုိဟာရီး” ေနာက္ကုိ လုိက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔႔က အလုပ္တာ၀န္ျဖင့္ ဂ်ဳိဟုိး ေလဆိပ္အနီး ဆီႏိုင္း စက္မႈဇုံထဲ လာခဲ့ၾကရင္း ဘုိဟာရီးက သူအေမ႔အိမ္ ဆက္သြားခ်င္သည္ ေျပာ၍ က်ေနာ္က ကပ္ပါလာခဲ့တာျဖစ္သည္။
"အေမ ဘယ္မွာလဲ..” ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ သူေမးေနဆဲ ပု၀ါျခဳံ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ ၀င္လာေတာ့ “ဒါသူ႔အေမပဲ” လုိ႔ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ရုပ္ရည္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ အသက္ (၇၀) တန္းခန္႔ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္။ က်ေနာ့္ အၾကည့္က သူ႔ေျခေထာက္မွာ စီးထားသည့္ လည္ရွည္ ဘု ဖိနပ္ကုိ ေရာက္ေနလုိ႔လားမသိ၊ “မုန္ညင္းခင္းထဲက လာခဲ့တာ” ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာရင္း သူ႔မိသားစု အေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပေနရာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။
သားသမီး (၈) ေယာက္မိခင္ အဖြားၾကီး ဖာရီဒါ သည္ မုန္ညင္းစုိက္ရင္း ဘ၀ဆည္းဆာကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖတ္သန္းလ်က္ရွိသည္။ ထြက္သမွ်ေသာ အသီးအရြက္ေတြကုိ အ၀ယ္ေတာ္ ကုမၸဏီ တစ္ခု၏ အမည္ခံကာ စကၤာပူသုိ႔ သြင္းကာေရာင္းခ်ပါသည္တဲ့။ သူ႔သားမ်ားက နံနက္ေစာေစာ စကၤာပူ ရွိ ကန္ထရုိက္ဆီသုိ႔ သြင္းရန္ ညဦးပုိင္းမွာ သူမႏွင့္ အလုပ္သမ အခ်ဳိ ႔ ျပင္ဆင္ရသည္ ဆုိ၏။ သူ႔သားအငယ္ဆုံး ဘုိဟာရီး ကေတာ့ စကၤာပူ အလုပ္ပါမစ္ျဖင့္ က်ေနာ့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ျဖစ္ပါသည္။
ဖာရီဒါတုိ႔ မိသားစုမွာ မူလက ဒီေနရာ၊ ဒီရြာခံေတြ မဟုတ္ၾက။ မႊား (Muah) ဟု ေခၚေသာ အရပ္မွ ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ရြာကေလး ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ဆီအုန္းစုိက္ခင္းမ်ား အျဖစ္ေျပာင္းလဲရန္ ေျမယာေလ်ာ္ေၾကးမ်ား ေပးကာ သိမ္းဆည္းလုိက္ျပီး ေျမအစားရေသာ ဒီအရပ္ဆီသုိ႔ ေရာက္လာကာ ဟင္းရြက္ စုိက္ပ်ဳိးကာ အသက္ေမြးေနၾကျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ရင္ထဲ၌ ျဖစ္တည္ေနေသာ ေမးခြန္း အစုိင္အခဲ မ်ားကုိ ဘုိဟားရီး အား အားမနာတမ္း ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
“ဘုိဟာရီး ..မင္းတုိ႔ အရင္ေနရာေတြ အသိမ္းခံရတုန္းက မင္းဘယ္အရြယ္တုံး..။”
“ဟာ.. ငါ မေမြးေသးဘူး ၀င္း..၊ (၁၉၇၀) ေလာက္ကျဖစ္မယ္၊ ငါက ဒီ ဘာတုပါဟက္ ေရာက္မွ ေမြးတယ္..။”
“မင္းတုိ႔ ေျမေတြ အသိမ္းခံရေတာ့ မင္းတုိ႔မိဘေတြ ေက်နပ္ၾကသလား၊ ရြာသားေတြနဲ႔ ဆီအုန္း ေကာ္ပုိေရးရွင္းႀကီးေတြ ျပႆနာ မတက္ၾကဘူးလား၊ ငါ့ကုိ မင္းသိသေလာက္ ရွင္းျပပါလား..။”
“ေထြေထြ ထူးထူးမတက္ပါဘူး၊ တကယ္ေတာ့ ငါတုိ႔မိဘေတြက (၁၉၆၀) ေလာက္ကတည္းက ေျမေတြသိမ္းေတာ့မယ္ ဆုိတာ သိထား ႏွင့္ေနၿပီတဲ့..။”
“ဘယ္လုိ၊ ေျမသိမ္းမွာကုိ (၁၀) ႏွစ္ေလာက္က ၾကဳိ သိတယ္ ဟုတ္လား..။”
“ေအး.. ဟုတ္တယ္၊ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ၊ ဒုိ႔ အစုိးရ စုိက္ပ်ိဳးေရးဌာနက (၁၉၆၀) ေလာက္မွာ ဆီအုန္းစုိက္ဖုိ႔ စီမံကိန္းခ်ေတာ့ သုေတသန ဌာနေတြ ထူေထာင္ျပီး ဘယ္ေနရာေတြမွာ ဆီအုန္း ျခံေတြ ျဖစ္လာမလဲ ဆုိတာ တုိင္းတာရင္း ေဒသခံရြာသားေတြ ကုိ ပညာေပး စည္းရုံးရတယ္၊ ပညာတတ္ရြာသားေတြလည္း စုိက္ပ်ဳိးေရး အင္ဂ်င္နီယာေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။”
(ဤေနရာ၌ သူသုံးေသာ အဂၤလိပ္စကားမွာ Agro industrial Engineers ျဖစ္၍ မရင္းႏွီးေသာ က်ေနာ္က နားမရွင္း၍ ၂ ခါျပန္ေမးခဲ့ရသည္။)
“ငါ့ မိဘေတြကေတာ့ ေက်ာင္းပညာေရးလည္း သိပ္မရွိ၊ နဂုိကလည္း စုိက္ပ်ဳ ိးေရးပဲ ၀ါသနာရွိတာမုိ႔ သူတုိ႔ ဒီ ဘာတူပါဟက္မွာ ေနရာျပန္ခ်ထားေတာ့ ဒီမွာ ျပန္အေျခခ်တာပဲ..။”
“မင္းတုိ႔မိဘေတြ ေျမေလ်ာ္ေၾကး ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ရမွာပါပဲ၊ ငါယုံတယ္ ။ ေဘးက အိမ္ေတြေရာ ငါ့အျမင္မွာ အားလုံး အုိေက ေနၾကတာပဲ၊ ဟုတ္တယ္မလား..။”
Not really! ဘယ္လုိေျပာရမလဲ၊ ေလ်ာ္ေၾကးကုိ တစ္ခ်ီတည္း အၿပီးမရဘူး၊ ဒီဆီအုန္း စီမံကိန္းေတြကလည္း ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ျဖစ္လာတာမဟုတ္ပါဘူး၊ တကယ္တမ္း မေလးရွား စီးပြားေရးကုိ ေျပာင္းလဲေအာင္ ျဖစ္ထြန္းတာက (၁၉၈၀) ေလာက္က်မွပါ၊ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ့ မဟာသီယာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ျပီး ေနာက္ပုိင္းမွ လုိ႔ ေျပာရင္ရတယ္..။”
“ေလ်ာ္ေၾကးက အလီလီခြဲေပးတာ လုိ႔ မင္းဆုိလုိတာလား..။”
“ဟုတ္တယ္၊ ငါမွတ္မိတာေတာ့ ငါငယ္ငယ္က အိမ္မွာ ေရာင္စုံတီဗြီဟာ ေလ်ာ္ေၾကးထဲက တစ္ခုပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘဏ္ေတြက ေျမယာေလ်ာ္ေၾကးကုိ ၀င္ၿပီးစီမံ ခန္႔ခြဲတယ္၊ Proton ကားေတြ ထုတ္ေပးေတာ့လည္း ငါတုိ႔ ေလ်ာ္ေၾကးအစီအမံ ကုိ ခံစားခြင့္ရေသးတယ္၊ ႏွစ္ရွည္ အာမခံခ်က္ရေအာင္ ဆုိတဲ့သေဘာ ထင္ပါတယ္။”
“ခုေရာ ရစရာ ရွိေသးလား..။”
“အဟား .. ခုေတာ့ အားလုံး ေက်ပါၿပီ..။”
“ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါကြာ၊ မင္းတုိ႔ေတြ (ဤေနရာ၌ မေလးရွား ႏိုင္ငံသား အားလုံးအား က်ေနာ္ရည္ရြယ္ပါသည္) ေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။”
“ဆုိပါေတာ့..၊ အထူးသျဖင့္ေတာ့ စုိက္ပ်ိဳးေရး ၀ါသနာပါတဲ့ ငါ့မိဘေတြ ဒီအလုပ္နဲ႔ ဆက္လုပ္ျဖစ္ေနတာ ငါတုိ႔မွာ ဘာပူပန္မႈမွ မရွိရတာပဲ..။”
ဘုိဟာရီးႏွင့္ လမ္းခြဲၿပီးအိမ္သုိ႔ ျပန္ေရာက္သည္အထိ က်ေနာ့္ အေတြး၀ကၤဘာ ထဲမွာ သူတုိ႔မိသားစုအေၾကာင္းသာ ၀ဲလည္ လွည့္လ်က္ရွိသည္ ။ ေၾသာ္.. ကံေကာင္းရွာၾကသည့္ ေတာင္သူေတြဗ်ား။ ေခါင္ေဆာင္ေကာင္း၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈေကာင္းတုိ႔၏ အလုပ္ျဖစ္မႈကုိ မေလးရွား ဆီအုန္းျခံ လုပ္ငန္းမ်ားက သက္ေသခံလ်က္ရွိသည္ ဟု က်ေနာ္ဆုိေသာ္ လြန္ရာက်ေလမလား။
အိမ္ေရာက္၍ ေဖ႔စ္ဘုတ္ကုိဖြင့္၊ အမိတုိင္းျပည္၏ သတင္းမ်ားကုိ ေမႊေႏွာက္ဖတ္ရႈေလေသာ္ ဆႏၵျပပြဲ၊ အင္အားျပပြဲ (အခ်ဳိ ႔အရာတုိ႔ကား ဆႏၵျပပြဲ မဟုတ္ေခ်) ၊ ရႈတ္ခ်ပြဲ ၊ အမုန္းတရား လႈံ႕ေဆာ္ ေသြးထုိးပြဲ၊ အမနာပ သတင္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လ်က္ရွိ၏။ တစ္ေနရာ၌ ဆရာ မ်ဳိးေဆြသန္း ၏ လက္ပံေတာင္းေတာင္ အေရး ေဟာေျပာစာတမ္းဖတ္ပုံကုိ ရင္နာ စရာ ပုံကားမ်ားျဖင့္ ေတြ႔ျပန္၏။ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ ေရွ႕ေနႀကီး ၏ စာမ်က္ႏွာတြင္ေတာ့ သြားေလသူ ေတာင္သူမၾကီး ေဒၚခင္၀င္း ၏ အိမ္၌ တရားဥပေဒေၾကာင္းအရ ရင္ဆုိင္ရန္ ေဆြးေႏြးေနၾကပုံမ်ားကုိ မျမင္ခ်င္ပါဘဲ ျမင္ရျပန္သည္။ ေၾသာ္.. ကုိယ္ေတြဆီမေတာ့ ေျမယာေလ်ာ္ေၾကး အရႈပ္ထုပ္ကုိ မေျပာမဆုိႏိုင္ေသးခင္ လူယုတ္မာတုိ႔၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသပြဲ၀င္ရရွာသည့္ ေဒသခံအတြက္ အသက္ေလ်ာ္ေၾကးအေၾကာင္းကုိ စက္ဆုပ္စြာေျပာေနရၿပီ။
တကယ္ေတာ့ လက္ပံေတာင္း ေဒသ၊ ေၾကးစင္ေတာင္ေဒသ စီမံကိန္းသည္ မေလးရွား ဆီအုန္းျခံ လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ မႏိႈင္းယွဥ္အပ္ပါေခ်။ သူတုိ႔ ဆီအုန္း လုပ္ငန္းဆုိသည္က ဒီမွာဘက္ေခတ္ေရာက္မွ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာသည့္ စက္မႈစုိက္ပ်ဳိးသီးႏွံ နည္းပညာႏွင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ စီမံခန္ခြဲမႈမ်ား၏ အသီးအပြင့္သာ ျဖစ္သည္။
လက္ပံေတာင္းဟူသည္က ေရွးမြန္မဆြ သမုိင္းမတင္မီကပင္ ေၾကးစင္တုိ႔ ထြက္ရွိေနေၾကာင္း လူ႔သမုိင္း ႏွင့္ ယွဥ္၍ သိရွိထားခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္သည္။ သမုိင္းေခတ္တေလွ်ာက္ မင္းအဆက္ဆက္ အစုိးရအဆက္ဆက္ ေျမေအာက္၌ တည္ရွိသည့္ ရတနာကုိ မည္သုိ႔ ေလ်ာ္ကန္စြာ ထုတ္ယူသုံးစြဲ စီမံခန္႔ခြဲၾကမည္နည္း ဆုိသည့္ စီမံခန္႔ခြဲပုံကုိသာ ေစာေၾကာေ၀ဖန္ရန္ရွိပါသည္။
ဤေျမ ဤေဒသ၌ ဘုိးဘြားအစဥ္အဆက္ ဓားမဦးခ် စုိက္ပ်ဳိးစားေသာက္လာခဲ့ၾကေသာ ေတာသူေတာင္သား ဆင္းရဲသားမ်ားအား သင့္ေလ်ာ္ေသာ ဘ၀အာမခံခ်က္မ်ားျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ် စည္းရုံးရန္ ႏွစ္ေပါင္း ရာႏွင့္ခ်ီ၍ အစုိးရမ်ား အခ်ိန္ရခဲ့ပါသည္။ စားအုံးဆီ ကေလးစုိက္ဖုိ႔ပင္ ႏွစ္ (၂၀) ခန္႔ လူထုစည္းရုံးေရး အားယူခဲ့ေသာ မေလးရွား စုိက္ပ်ိဳးေရးဌာန၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားက အလကားေတာ့ မဟုတ္တန္ရာပါ။ ျပည္သူတုိ႔ မေက်နပ္ သေဘာမတူပါက ဘာစီမံကိန္းမွ် ေအာင္ျမင္ရန္ မရွိေၾကာင္း မေလးရွား အစုိးရ ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ နားလည္၍ အခ်ိန္ယူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေလသည္။
သုိ႔ျဖင့္ မိမိေျမႀကီးေအာက္မွ သဘာ၀အေလ်ာက္ ထြက္ေနေလသည့္ သယံဇာတ ရတနာမ်ား ေတာင္လုိပုံရွိေနပါလ်က္ မင္းဆုိးမင္းညစ္၏ ယုတ္မာပက္စက္သည့္ ကုိယ္က်ဳိးၾကည့္ စီမံခန္႔ခြဲပုံေၾကာင့္ အညာသားတုိ႔ ယာေခ်ာင္းပစ္ကာ မေလးရွား ဆီအုန္းျခံ အတြင္း အလုပ္ဆင္းရေတာ့သည္…။
အကယ္၍ တစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ ဦးပုိင္ သုိ႔မဟုတ္ လက္ရွိစစ္အာဏာရွင္မ်ားအား ကုိယ္စားျပဳ၍ လက္ပံေတာင္းေဒသခံ ေတာင္သူတုိ႔အား “တန္ရာတန္ေၾကး” ေပးခဲ့ျပီးျဖစ္သည္ဟု ေစာဒကတက္လာျငားအ့ံ။
“တန္ရာတန္ေၾကး” ဟူေသာ ေ၀ါဟာရ အတြက္ ေအာက္ပါေမးခြန္းမ်ားအား ေျဖၾကည့္ေစလုိသည္။
သင္သည္ ေညာင္ကန္ ေဒသ ျမန္မာ့ ေၾကးေခတ္ ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္း ၾကားဖူးထားပါၿပီလား။
ဖုန္းဆုိးေျမ ျဖစ္သည္ဟု ၀ါဒျဖန္႔ထားခံရေသာ လက္ပံေတာင္းေျမေပၚတြင္ တစ္ဧက ႏွမ္းအထြက္ႏႈန္းသည္ ျပည္တြင္း၌ ထိပ္တန္းက ရွိသည္ကုိ သိပါသလား။
လက္ပံေတာင္းေတာင္ သတၱဳသုိက္၏ ေၾကးစင္ပမာဏ မည္မွ် ရွိသည္ကုိ ၾကားဖူးထားပါ၏လား။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ စုံစမ္းခဲ့ေသာ ေကာ္မရွင္က အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး ေကာ္မီတီသုိ႔ အၾကံျပဳ ခဲ့ေသာ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ရန္ နည္းနာမ်ားကုိ နားစြန္နားဖ်ားမွ် ၾကားဖူးထားပါ၏လား။
ထားေတာ့..။ ဒါေတြ အားလုံး သိထားၿပီး ဟု က်ားက်ား မီးယပ္ဆုိျငားအ့ံ။
လူတုိ႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀၌ ေၾကးနီ သတၱဳ၏ အသုံးျပဳ ပုံသဘာ၀ ကုိ ၾကားဖူးေအာင္ အားထုတ္ေခ်ပါဦး။
လွ်ပ္စစ္မပါဘဲ ရပ္တည္မရေသာ ယေန႔ကမာၻ၏ (၆၅) ရာခိုင္ႏႈန္း မွ်ေသာ အသုံးအေဆာင္မ်ားသည္
ေၾကးနီမပါဘဲ ထုတ္လုပ္၍ မရႏိုင္သည္ကုိ သိေအာင္ လုပ္ေခ်ပါဦး။
အကယ္၍ ဤစာဖတ္မိသူ၏ အသက္သည္ (၂၅) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးရုံမွ် ျဖစ္သည္ ဆုိလွ်င္ သင္မေသခင္ ကမာၻေျမ၏ ရွိရွိသမွ်ေသာ ေၾကးနီတုိ႔ ထုတ္ယူသုံးစြဲကုန္ခန္း၍ ေၾကးနီအက်ပ္အတည္း ျဖစ္ရမည္ကုိ မုခ်ဆတ္ဆတ္ေတြ႔ရဦးမည္ ျဖစ္၍ “တန္ရာတန္ေၾကး” ဟူေသာ စကားကုိ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ဳိးဆက္သစ္ႏိုင္ငံသားတုိ႔အား ေထာက္ထားေသာအားျဖင့္ ဆင္ျခင္ေျပာၾကားၾကပါရန္ အသနားခံလုိသည္။
ဖိုးစီ (ရံုးေတာ)
(ေဆာင္းပါးရွင္သည္ စကၤာပူ တြင္ ေခတၱ ေရာက္ရွိ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း ျပဳေနသည့္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္း အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အြန္လိုင္း ပံုႏွိပ္ စာနယ္ဇင္းမ်ားတြင္ အေတြ႕အၾကံဳ၊ အျမင္ႏွင့္ အေထြေထြ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားေနသူလည္း ျဖစ္သည္။)
××××××××××
Photo - Irrawaddy News Online, Letpadaung
မိုးမခ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ ဖိုးစီ (ရံုးေတာ) ၏ စာမ်ား --
၁) ကပၸိယဖိုးစီ - မဟန ႏွင့္ ႏိုင္ၾသ ဆိုသည္
၂) ဦးေဇာတိက ႏွင့္ (၃) နာရီ
၃) ကုလားရွဖီး၊ ဘုန္းႀကီးတူမ နဲ႔ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ ဖူးေသာ လုပ္ၾကံပြဲမ်ား
၄) အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ႀကိယာ တမ်ဳိးတည္းနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္
၅) ဗလေသန ေတာ့ မလိုခ်င္ပါ
၆) မိနီကေတာ့ ေသတာ ေသတာပါပဲ
၇) ေဘာင္ဘင္ခတ္သူ
၈) ခါခ်ဥ္ တစ္ေကာင္ တင္းတဲ့မာန္
၉) ပိုးဟပ္ ေတာင္ပံ ခတ္သံ
၁၀) အေမ ၏ ႏိုင္ငံေရး
၁၁) မန္းက်ည္းတန္း ပံုျပင္
၁၂) Sorry ပံုျပင္
၁၃) “ဟဲ့…” အမည္မွည့္
၁၄) ဘုန္းႀကီးေတြ လူလုိမသိဘူး
၁၅) စနစ္ဆိုး ၏ အသံုးခ်ခံ သား (၃) သား
၁၆) က်ေနာ္တုိ႔ သာသနာေတာ္ ဝမ္းေယာင္ေနၿပီလား