နီဇူလိုုင္ - “ေခတ္စၾက္ာမွန္ေျပာင္း”


နီဇူလိုုင္ -  “ေခတ္စၾက္ာမွန္ေျပာင္း”
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၅
  မီးခိုးတလူလူတေငြ႔ေငြ ႔ေနတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းမီးဖိုေလးထဲမွာ သစ္ရြက္ညိုညိုေလးေတြ၊ သစ္ရြက္စိမ္း၀ါ၀ါေလးေတြဟာ တေျမ႔ေျမ႔ ေလာင္ကၽြမ္းခံရင္း မီးလွဳံေနတဲ႔ ေျမးအဖိုးကို အေႏြးဓါတ္ေပးေနတယ္။ သိုးေမႊးဦးထုပ္အျပာေရာင္ကို ေဆာင္းထားတဲ႔ သူက အလ်ား၆လက္မအ နံ၁လက္မေလာက္ရွိတဲ႔  မွန္ျပားေလး သံုးခ်ပ္ကို ႏႈတ္ခမ္းေစာင္းခ်င္း ထိစပ္လိုက္တယ္..။ သူ႔လက္ေတြဟာ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ႔ ကေလးငယ္ေလး လန္႔နိုးသြားမွာစိုးလို႔ ေျဖးညွင္းညင္သာစြာလွဳပ္ရွားေနတဲ႔  မိခင္တေယာက္ရဲ ႔ လက္ေတြလို
ဂရုတစိုက္၊ တိတိက်က် လွဳပ္ရွားလို႔။ မွန္ႏွဳတ္ခမ္းေစာင္းေလးေတြမွာ မွန္ကပ္ေကာ္သုတ္ထားတာမို႔ မ်က္ႏွာ၀ ၾတိဂံပံုေလးနဲ႔ မွန္ေျပာင္းတခုျဖစ္သြားျပီ။ မွန္ေျပာင္းရဲ့ တဖက္ထိပ္ကို စကၠဴထူတရြက္နဲ႔ အလံုပိတ္လိုက္ျပီး
နံေဘးဘက္က မွန္ျပားေလးေတြေပၚကိုေတာ႔  ဂ်ာနယ္စကၠဴ ထူထူနဲ႔ တထပ္ထပ္ပတ္လိုက္တယ္။

“ဒါမွ သားလက္ကို မရွမွာ” လို႔ ေျပာရင္း  အနားက ငါးႏွစ္အရြယ္ ေျမးကိုၾကည္႔လိုက္ေတာ႔..ေတာက္ပတဲ႔ မ်က္လံုးေသးေသးေလးေတြက  သူ႔လက္ထဲက မွန္ေျပာင္းေလးေပၚမွာ တလက္လက္စူးစိုက္ေနလိုက္တာ။


 “ကဲ ေပး။ လူေလးၾကီး  ညွပ္ထားတဲ႔  ေရာင္စံုစကၠဴေလးေတြ..” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ လွ်ာထိုးဦးထုပ္ညိဳညိဳကေလးထဲက ဂ်ာနယ္စကၠဴေရာင္စံုျဖတ္စေတြကို  ေျမးက သြက္သြက္လက္လက္  ထုတ္ေပးရင္း..

“ဒီစကၠဴေတြကိုေရာ အေပၚက ထပ္ကပ္ရဦးမွာလား ဘဘ”


သူက တခ်က္ျပံဳးရင္း..တဖက္ပိတ္မွန္ေျပာင္းေလးကို  ေရွ ႔တိုးေပးလိုက္တယ္။


“ဒီထဲကိုထည္႔လကြာ..” 

ေျမးလက္ဖ၀ါး.တုတ္တုတ္ကစ္ကစ္ကေလးေတြထဲက ေရာင္စံုစကၠဴစေလးေတြဟာ တဖက္ပိတ္မွန္ေျပာင္းေလးရဲ့ ဖြင္႔ထားတဲ့ မ်က္ႏွာ၀ကေနအထဲကို ခုန္ေပါက္ဆင္းသြားၾကတယ္။ ျပီးမွ မွန္ေျပာင္းရဲ ႔ ဖြင္႔ထားတဲ႔ မ်က္ႏွာ၀တဖက္ကို ပလတ္စတစ္အၾကည္ေလးနဲ႔ အုပ္ျပီး သားေရကြင္းနဲ႔  ထိပ္ႏွစ္ဘက္ကေန စည္းလိုက္တယ္။ နဲနဲေညာင္းသြားတဲ႔ ခါးကိုဆန္႔ရင္း…မွန္ေျပာင္းရဲ့ ပလတ္စတစ္အၾကည္မ်က္ႏွာ၀ဘက္ကေန မ်က္စိတဘက္ပိတ္ျပီး ကပ္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ၊ အတြင္းက  ျပဒါးသုတ္ထားတဲ႔ မွန္နံရံမွာ..ေရာင္စံုမွန္ကူကြက္ကေလးေတြ။ မွန္ေျပာင္းကို ကိုင္ထားတဲ႔ လက္ကို တခ်က္လွဳပ္လိုက္တိုင္း မွန္ကူကြက္ေရာင္စံုေလးေတြက
တဖ်တ္ဖ်တ္ေျပးလႊားလို႔  ပံုသ႑န္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆင္လို႔။


“ဘဘ…ပန္းစၾက္ာမွန္ေျပာင္းရျပီလား။ လူေလး ၾကည္႔ခ်င္ျပီ၊ ျပပါ” 
 ေျမးက သူ႔လက္ထဲက  မွန္ေျပာင္းကေလးကို  ဆြဲယူဖို႔ လက္ကေလး တျပင္ျပင္နဲ႔ စိတ္ေစာစြာ..။


“ပန္းစၾက္ာမွန္ေျပာင္း..။အင္း…ဘဘတို႔ငယ္ငယ္ကေတာ႔…ဒီလို..မွန္ေျပာင္းထဲကို  မင္းတို႔လို စကၠဴေရာင္စံုေတြ မထည္႔ၾကဘူး။ ပန္းေရာင္စံုေလးေတြ ထည္႔ၾကည္႔ၾကတာကြ။ ပန္းစၾက္ာမွန္ေျပာင္း အစစ္ေပါ႔ကြာ”


သူက လက္ထဲက  ပန္းစၾကၤာမွန္ေျပာင္းေလးရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသတ္ေတြကို  ေသခ်ာလွည္႔ပတ္ၾကည္႔တယ္။ စိတ္ခ်ရျပီဆိုမွ    လက္ထဲက ပန္းစၾကၤာမွန္ေျပာင္းကို ေျမးေလးရဲ ႔ လက္ထဲကို လႊဲေပးရင္း၊ ေညာင္းေနတဲ႔ ခါးကို  ဆန္႔လိုက္တယ္။ စိတ္မ်က္၀န္းထဲမွာေတာ႔  ပန္းစၾကၤာေရာင္စံုစေလးေတြက  ခုန္ေပါက္ ေျပးလႊားေနတုန္း။

- - - - - - - -


“လူေလးေရ - အမနဲ႔ အေဖာ္လိုက္ခဲ႔ဦးကြာ”  

ဖ်င္တဘက္ၾကီးကို  ေခါင္းေပၚမွာ ခပ္ေသာ႕ေသာ႔ပတ္ေခြ ေပါင္းရင္း  အမက လွမ္းေျပာတယ္။ ေျပာလဲေျပာ လက္တဘက္မွာ ပိုက္ဆံထည္႔ေနက် ရွမ္းလြယ္အိတ္အေသးေလးကို ခ်ိတ္ရင္း အိမ္ေပၚက ခပ္သြက္သြက္ဆင္းသြားတယ္။ အိမ္ေရွ ႔ေစ်းဆိုင္ေထာင္႔က  ဘီစကစ္မုန္႔ပံုးထဲကို  လက္ႏွိဳက္ရင္း ပါသမွ် မုန္႔ခ်ပ္ေတြကို ပါးစပ္ထဲ  ပလုတ္ပေလာင္းထိုးသြင္း၀ါးျပီး အမေနာက္ကို  အမီေျပးလိုက္ရတယ္။ 

အိမ္ေရွ ႔မွာ ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးရဲ ႔ ျမင္းလွည္းက  အဆင္သင္႔ေစာင္႔ေနျပီ။ ျမင္းလွည္း ေနာက္ျမီး အမိုးကိုင္းလက္ကိုင္ေလးကို  ဆြဲကိုင္ရင္း ေစြ႔ခနဲ ခပ္သြက္သြက္တက္လိုက္တဲ႔ အမရဲ ႔  ေျခသလံုးေလးကိုပဲ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ၀ါးလက္စ မုန္႔ခ်ပ္ေတြကို  ကပ်ာကယာ ႏွဳတ္ခမ္းပါးနားသိမ္းမ်ိဳခ်ျပီး  ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးရဲ ႔ ျမင္းလွည္းေရွ႔ဘက္ကို  ေရာက္ေတာ႔ ျမင္းငညိဳၾကီးက ဆတ္ခနဲ ေျခလွမ္းစဖို႔ျပင္ေနျပီ။ ျမင္းလွည္းေရွ ႔သံအမိုးကိုင္းကို လွမ္းဆြဲရင္း  ဘာဘူတံေပၚ  တင္ပလႊဲပစ္ထိုင္လိုက္ အျပီးမွာေတာ႔ ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးရဲ ႔  “ဟေရာင္း” ဆိုတဲ႔ အာလုပ္သံနဲ႔အတူ သူတို႔ျမင္းလွည္းေလး  စထြက္ေတာ႔တယ္။


“ဟဲ႔ လူေလး။ ျပဳတ္က်မယ္၊ အထဲ၀င္စီးစမ္း။ အထဲမွာ အေခ်ာင္ၾကီးကို”


  အမရဲ ႔ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံေၾကာင္႔  ျမင္းလွည္းထဲကို  ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း


“ အမကလည္း  ေနေတာင္အေတာ္ေစာင္းေနျပီ..။က်ေနာ္ ေဘာလံုးကန္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ” လို႔ မေက်နပ္သံေလးနဲ႔ အထြန္႔တက္မိေတာ႔

“ဟဲ႔..မနက္ေရာင္းဖို႔ ကုန္အေရးေပၚျပတ္သြားလို႔ေပါ႔ကြ”အမက ခပ္ေငါက္ေငါက္ကေလး  ျပန္ေျဖတယ္။

“ ေနနဲေနျပီ မေလးေရ။ ေခတ္ၾကီးကလည္း မေကာင္းဘူးမို႔လား။ တတ္နိုင္ရင္ေတာ႔ ေနာက္ကို ေစာေစာသြားေပါ႔”လို႔ ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးက  ေျပာေပမဲ့ အမက ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္။


“ေမာင္ၾကီးရဲ့ နင္႔တို႔အကိုၾကီး အရွိန္ေတြ က်န္ပါေသးတယ္ဟဲ႔။ ဒီရြာတ၀ိုက္  ငါတို႔မိသားစုကို ဘယ္သူမွလက္ဖ်ားနဲ႔ မတို႔ပါဘူးကြယ္”


“ဟုတ္ေတာ႔ ဟုတ္ပါတယ္ မေလးရယ္။ ဒါေပမဲ႔ သတိဆိုတာ ပိုတယ္မရွိဘူးမို႔လား”


အမတို႔  ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတာကို  နားေထာင္ရင္း   အေဖ႔ကို သတိရသြားတယ္..။သတိရတယ္သာ ဆိုတာ အေဖဆံုးေတာ႔  သူက ငါးႏွစ္သားေလာက္သာ။ မ်က္စိထဲမွာ  အေဖ႔အေလာင္းၾကီးကို အိမ္ေရွ ႔ခန္းမွာ
ဆန္႔ဆန္႔ၾကီး ျပင္ထားတာရယ္။ အနားမွာ  မငိုပဲ ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာနဲ႔ထိုင္ေနတဲ႔  အမရယ္။ ၅ႏွစ္သားေလးရဲ ႔  မွတ္ဥာဏ္မွာ တစြန္းတစဆိုေပမဲ႔၊ စိတ္ညစ္ညဴးစရာျမင္ကြင္းၾကီးဆိုတဲ႔ အသိက  ခုထိ စူးစူးနစ္နစ္။ ရြာစြန္က  ျခံက်ယ္ၾကီးမွာ အသက္(၃၀)ေက်ာ္ မုဆိုးမေခၽြးမနဲ႔႔ ဘုုစုခရုကေလး ေလးေယာက္ က်န္ခဲ႔လိုု႔ အေဖ႔မိဘေတြက  သူတို႔ပိုင္တဲ႔ရြာလည္အိမ္တန္းလ်ားတခုမွာ  လာေနဖို ႔ေျပာေပမဲ့ အမက  လက္မခံ။ ျခံက်ယ္ၾကီးကေန  တန္းလ်ားက်ပ္က်ပ္ကေလးမွာ သူမ်ားမ်က္ႏွာၾကည္႔ျပီး  မေနနိုင္ပါဘူးတဲ႔။ သူတို႔အေမ  “အမ” ကလည္း အေဖ႔လိုပင္ ေသြးမေသးသူ - မာနခဲ။ မုဆိုးမဘ၀နဲ႔ သားသမီးေလးေယာက္ကို ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ မပါဘဲ ေစ်းေရာင္းေကၽြးနိုင္တာကို  အျမဲဂုဏ္ယူသူ။ ေစ်းေရာင္းတာလဲ သာမန္ေျမလတ္ေဒသ ေတာရြာကေလးကေန ပင္လယ္အထိကို ေျခဆန္႔ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္နိုင္သူ။ 

အမအေၾကာင္းကို ေတြးမိေတြးရာ ေတြးေနမိတုန္း၊ ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးက   ျမင္းလွည္းကို ခပ္မွန္မွန္ေမာင္းေနရင္းက ...

“ မေလးေရ…ေရွ ႔မွာ  လူစိမ္းတေယာက္ ျမင္းလွည္းကို တားေနတယ္..” လို႔ ေျပာရင္း  ျမင္းညိဳၾကီးရဲ ႔ တင္ပါးကို  ၾကိမ္နဲ႔အသာတို႔ျပီး၊  အရွိန္ျမွင္႔လိုက္ဖို႔ျပင္လိုက္တယ္။ လူစိမ္းက  ျမင္းလွည္းေရွ ႔တည္႔တည္႔
လမ္းမေပၚမွာ ပိတ္ရပ္ေနရာကေန လမ္းေဘးဘက္ကို  ကမန္းကတန္း ဆင္းခ်လိုက္ရင္း

“ျမင္းလွည္း ၾကံဳ လိုက္ပရေစ..။အေရးၾကီးလို႔ပါ..” လို႔  အသံခပ္အုပ္အုပ္ ခပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ လွမ္းေျပာတယ္။ အခ်ိန္က  ေနအေတာ္ေစာင္းေနျပီ။ ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးက  ျမင္းလွည္းကို ရပ္မေပးပဲ  ခပ္သြက္သြက္ ေမာင္းရင္း

 “ ေခတ္ၾကီးက  ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးကြ..ေမာင္အုန္းၾကီးရ.။မင္းတို႔လဲ  ျမိဳ့ဳ ေက်ာင္းက  ျပန္ရင္  ဟို၀င္ဒီထြက္  လုပ္မေနနဲ႔။ ဟိုရက္က  ျပည္ဘက္မွာ ေရာင္စံုသူပုန္ေတြနဲ႔ ဦးနုအစိုးရတပ္ေတြ ရင္ဆိုင္တိုက္ၾကေသးဆိုလား။ ေနာက္ျပီး  ဒီေနရာက  လူျပတ္တယ္။ ဟိုတေလာကပဲ ကာလသား  ကိုၾကြက္နီကို  သတ္သြားတာ ဒီေနရာမွာကြ။”

“ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးကလည္း  သတင္းစာထဲကေလအတိုင္း ေရာင္စံုသူပုန္ လုပ္ေနျပန္ျပီ။ သူတို႔သူပုန္ေတြမွာ နံမယ္ရွိတယ္ဗ်။ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု ဆိုလား။ သူတို႔ကလည္း ျပည္ျမိဳ႔နီးခ်ဳပ္စပ္ တ၀ိုက္ကို ေတာ့ အခိုင္အမာေျခကုပ္ယူထားျပီး၊ သူပုန္အစိုးရေတာင္ ဖြဲ႔ထားေသးတာေနာ္”


“ေအးလကြာ။ တို႔ေပါင္းတည္မွာေတာင္ မီးရထားလမ္းတဖက္ေျမာက္ဖက္ကို  ေက်ာ္ရင္ အညိဳေရာင္နယ္ေျမ သူပုန္နယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာကို။ တို႔ရြာေတြဆို သူပုန္တပ္ဖက္ကလူေတြ အားေကာင္းတယ္ကြ။ ဒါေပမဲ႔ကြာ ... ရြာမွာေတာ႔ အစိုးရဘက္သားေရာ သူပုန္ဘက္သားေရာ ေရာေနၾကတာကိုး။ ဂ်ိဳမွ မပါတာ။ ဘယ္ခြဲသိမလဲ။ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္မွ။ အသက္နဲ႔ ခႏၵာျမဲမဲ႔ ေခတ္ၾကီးကြ”

“ခုေတာ႔  ျပည္ဘက္မွာလဲ  သူပုန္တပ္ေတြ  နဲနဲျပိဳေနသလိုလို သတင္းၾကားတယ္ေနာ္။ အစိုးရဘက္နဲ႔ သူပုန္နဲ႔ ေစ႔စပ္ေနၾကတယ္လဲ ၾကားတယ္”

   သူနဲ႔ ဦးေလးကို ေမာင္ၾကီးတို႔  စကားေျပာေနတုန္း ။အမကေတာ႔ ေနာက္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ  က်န္ခဲ႔တဲ႔  လူစိမ္းကို  အကဲခတ္သလို ၾကည္႔ေနတယ္။ လူစိမ္းက  ဇြဲမေလွ်ာ႔ေသးပဲ   ျမင္းလွည္းေနာက္က
အေျပးကေလးလိုက္လာေနတယ္။

“ ေမာင္ၾကီးေရ ျမင္းလွည္းရပ္ျပီး  တင္လိုက္ပါကြာ။ သူ႔ၾကည္႔ရတာ မြန္မြန္ရည္ရည္နဲ႔ပါ။ တကယ္လဲ အေရးၾကီးေနပံုရပါတယ္”

အမရဲ့ ၾသဇာပါတဲ႔ေလသံေၾကာင္႔  ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးက  မေက်မနပ္နဲ႔ ျမင္းလွည္းကို  ရပ္ေပးလိုက္တယ္..။


“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ..။က်ေနာ္ တကယ္အေရးၾကီးလို႔ပါ”


ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေဆာင္းထားတဲ႔ လူစိမ္းက အသံခပ္တိုးတိုးနဲ႔ ေျပာရင္း  ျမင္းလွည္းေပၚကို  တက္လိုက္တယ္။ အမက ...

“ဘယ္အထိ  လိုက္မွာလဲကြ။တို႔က  ေစ်းနားက ကုန္စံုဆိုင္ကို အခ်ိန္မီသြားရမွာမို႔ ေပါင္းတည္ျမိဳ ႔ထဲ၀င္တဲ႔ အထိေတာ႔  လိုက္လို႔ရမယ္။ ဟိုဘက္ကိုေတာ႔  မင္းဖာသာ ဆက္သြားေပါ႕ကြာ..။ျမိဳ႔ထဲေရာက္ရင္ေတာ႔  လူလဲ မျပတ္ေတာ႔ပါဘူး”

လူစိမ္းက  သူတို႔အားလံုးကို  တခ်က္ေ၀႔ၾကည္႔ရင္း “က်ေနာ္ ေပါင္းတည္ရဲစခန္းကို သြားခ်င္တာပါ”


ျမင္းလွည္းေပၚက  လူေလးေယာက္စလံုး ဘာမွဆက္မေျပာၾကေတာ႔ပဲ အသံတိတ္သြားတယ္။ ညွိဳးလာတဲ႔
က်ေန ရီရီေအာက္မွာ ေက်ာက္ခင္းလမ္းမၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ စည္းခ်က္မွန္မွန္ရိုက္ေနတဲ႔ ျမင္းခြါသံတခြပ္ခြပ္ကိုပဲ   ၾကားေနရတယ္။ တခ်က္တခ်က္ ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးရဲ႔  ျမင္းေမာင္းတဲ႔  အာလုပ္သံကပဲ ေဖာက္ ေဖာက္ထြက္လာတယ္။

“မေလးေရ ေရွ ႔မွာ  အုန္းသံုးပင္က  ကိုထြန္းေရႊရယ္  ျမင္းလွည္းကို  တားေနတယ္”


ဦးေလး ကိုေမာင္ၾကီးရဲ ႔ အသံက  ခပ္အုပ္အုပ္။ လူစိမ္းကလည္း  ဦးထုပ္ကို ပိုငိုက္ေအာင္  ဆြဲခ်လိုက္တယ္။
သူကေတာ့ ျမင္းလွည္းအမိုးသံေဘာင္ကို လက္နဲ႔ က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားမိတယ္။ ျမင္းလွည္းဦးက သူ႔ကို  လွမ္းျမင္ေတာ့ ဦးေလးကိုထြန္းေရႊက

“ေဟး - ေမာင္အံုးၾကီး။ ေနေစာင္းကာနီးမွ..  ဘယ္လဲကြ”

သူဘာမွ  ျပန္မေျဖရေသးခင္ပဲ  အမက  အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ျပန္ေျဖျပီးသြားျပီ။

“ေမာင္ထြန္းေရႊေရ။ မေလးတို႔ ျမိဳ ႔ကို ေစ်း၀ယ္သြားမွာေဟ႔။ ဆိုင္ပိတ္ကာနီးအေရးၾကီးလို႔ ျမင္းလွည္းစင္းလံုးငွားလာတာ။ တို႔ေတြခ်ည္းပဲကြ”


“ ေအာ္ ... မေလးလဲ  ပါတာကိုး။ သြား..သြား  မေလးေရ။ ေခတ္ၾကီးက မေကာင္းဘူးဆိုေတာ႔  အျပန္လဲ မိုးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ဗ်ိဳ႔ ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔နယ္မွာေတာ့ မေလးတို႔မိသားစုကို ေစာင္႔ေရွာက္ရမွာေပါ႔ဗ်ာ။ ေမာင္အံုးၾကီး မင္းလဲ အကူအညီလိုရင္  ေျပာ။ မင္းအေဖေက်းဇူးေတြ ငါတို႔အေပၚမွာ  ရွိတယ္ကြ”

ဦးေလး ကိုထြန္းေရႊက ေလရွည္ရင္း  ျမင္းလွည္းေပၚက  လူစိမ္းကို  အကဲခတ္ေနတာကိုး။ ဦးေလးကိုထြန္းေရႊက သူတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္း။ အဲဒီေခတ္က ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္အဖြဲ႔၀င္။  အစိုးရကိုပုန္ကန္ေနတဲ႔  သူပုန္ဘက္ကို အားေပးသူ။ အေတြ႔အၾကံဳအရ လူစိမ္းကို အာရံုခံေနတာ။

“ကဲ ... သြားျပီေဟ႔”

အမႏွဳတ္ဆက္သံအဆံုးမွာ  ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးကလည္း  အကင္းပါးစြာ ၾကိမ္တံကို ၀င္႔ျပီး  ျမင္းလွည္းစထြက္ လိုက္တယ္။ 

ေနာက္တပါတ္ေလာက္ၾကာမွ ျမိဳ ႔ကေန အမယူလာတဲ႔ သတင္းစာေတြထဲမွာေတာ႔ စာလံုးမဲၾကီးေတြနဲ႔ ေရးထားတဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းတခုကို  ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သတင္းဓါတ္ပံုထဲက လူက  သူတို႔ျမင္းလွည္းနဲ႔ တင္ေခၚလာတဲ႔  လူစိမ္း။ သတင္းကိုဖတ္မိေတာ႔မွ သူတို႔႔ျမင္းလွည္းၾကံဳတင္လာသူဟာ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီတပ္ေပါင္းစု သူပုန္လက္က ထြက္ေျပးလာတဲ့ အစိုးရတပ္ရ့ဲကာနယ္တေယာက္မွန္း သိရေတာ႔တယ္။

နံမည္က “ကာနယ္ခ်စ္ခိုင္” တဲ႔။

ဦးေလးကိုေမာင္ၾကီးက… “မင္းတို႔သားအမိကို  ေစ်းနားက ကုန္စံုဆိုင္မွာခ်ျပီး သူ႔ကိုရဲစခန္း လိုက္ပို႔ေတာ႔ သူ႔မွာ ျမင္းလွည္းခေတာင္  ေပးစရာမရွိဘူးကြ။ အဲဒါ  ငါ႔ကို ခနေစာင္႔ခိုင္းျပီး၊ ရဲစခန္းကေန ပိုက္ဆံယူေပးလိုက္တာကြ။ ေျပာေနသံၾကားတာကေတာ႔  သူ႔ကို  အစိုးရတပ္ဘက္ကေန  သူပုန္နဲ႔ေစ႔စပ္ဖို႔  ဒီနယ္ဘက္ကို လႊတ္ထားတာတဲ႔။ သူပုန္ဘက္မွာ ပိတ္မိေနတုန္း ။ သူပုန္တပ္ေတြအပ်က္မွာ ေပါက္ေခါင္းလမ္းကတဆင္႔  တို႔ဘက္ကို  ေျပးလာတာတဲ႔”


xx+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++xxx


လင္းလက္ေတာက္ပေနတဲ႔  ၾကယ္ျဖဴၾကီးဆီကို  ေရွ ႔ရွဳေနတဲ႔ ေရႊ၀ါေရာင္ခြပ္ေဒါင္းေတြဟာ အနီေရာင္ ေအာက္ခံအလံေတြေပၚကေန ၀င္႔၀င္႔စားစား။ အနီေရာင္အလံေတြ ေလထဲမွာ တလူလူလႊင္႔ေနတဲ႔ ဂႏၵီခန္းမၾကီးတခုလံုးမွာ အနီး၀န္းက်င္မွာ ပင္နီအက်ၤ ီနဲ႔ ကခ်င္ပုဆိုးေတြကို တူညီဆင္ျမန္းထားၾကတဲ႔ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြ။ တေယာက္၀င္လာတိုင္း လူထုၾကီးက လက္ခုပ္တီးကာ ၾကိဳဆိုေနသံေတြက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် မိုးထိညံလို႔။ လမ္းမၾကီးေတြေပၚမွာ ျပည္႔လွ်ံပိတ္က်ေနတဲ႔ ျပည္သူေတြထဲက ျပည္သူတခ်ိဳ ႔က   ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ၾကီးေတြရဲ ႔ လက္ထဲကို ေအာင္နိမိတ္ေဆာင္တဲ႔သေျပညဳိေတြ ကမ္းလို႔။


၁၉၉၀  ေရြးေကာက္ပြဲၾကီးမွာ လူထုက  သူတို႔ပုခံုးေပၚ ယံုၾကည္စြာတင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ေတြကို ဂုဏ္ယူစြာ ထမ္းပိုးဖို႔အသင္႔ျဖစ္ေနတဲ့ သူတို႔ေျခလွမ္းေတြဟာ သြက္လက္တက္ၾကြလို႔။ ဂႏၵီခန္းမအ၀င္မွာ ပါတီတာ၀န္နဲ႔ လူငယ္ေလးတခ်ိဳ ႔က ဂႏၵီခန္းမအစည္းအေ၀းစာတမ္းပါ ဖိုင္ကာဗာေတြေပးရင္း၊ ရင္ထိုးတံဆိပ္ေတြ
တပ္ေပးေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚက  ရင္ထိုးတံဆိပ္ကေလးကို  ငံု႔ၾကည္႔မိတယ္။


“ ဦးအုန္းနိုင္ ေပါင္းတည္(၁)  ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္”

အားလံုး တက္ၾကြေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေပမဲ႔ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ေနတဲ႔ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ကို သတိရေနၾကတယ္။ အစည္းအေ၀းမစခင္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း   နီးစပ္ရာအုပ္စုေလးေတြဖြဲ႔ျပီး တခ်ိဳ ႔က  “ေဒၚစု လြတ္ေျမာက္ေရးကို အရင္ေတာင္းဆိုသင္႔တယ္”၊ တခ်ိဳ ႔ကေတာ႔  “အာဏာလႊဲေျပာင္းေရးက  ပထမ။ အာဏာရျပီးရင္ ေဒၚစုလြတ္ေျမာက္ေရးက  ကၽြဲကူးေရပါပဲ”


ခနအၾကာမွာ  အခမ္းအနားစေတာ႔မယ္လို႔  အခမ္းအနားမွဴး ဦးစိန္လွဦးက ေၾကညာတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ    ခန္းမထဲက  ကိုယ္႔ေနရာမွာကိုယ္ ေနရာယူလိုက္ၾကတယ္။ ဂႏၵီခန္းမရဲ ႔  အျပင္ဖက္မွာ မိုးေတြဟာ သဲသဲမဲမဲရြာလို႔။ မိုးသည္းသည္းၾကားထဲမွာ  စိုရႊဲေနတဲ႔ လူထုၾကီးဟာ လမ္းမေပၚကေန သူတို႔ရဲ ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြကို ထမ္းပိုးထားရာ  ဂႏၵီခန္းမဆီကပါးလာမဲ႔  သတင္းစကားေတြကို
မွန္းေမွ်ာ္နားစြင္႔လို႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ  ဂႏၵီခန္းမရဲ့အနီးက အေဆာက္အဦေခါင္မိုးေတြေပၚမွာ စစ္အစိုးရရဲ ႔လက္နက္ကိုင္တပ္ေတြဟာ ျပည္သူေတြဆီ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြဆီကို ရန္သူသဖြယ္ ေသနတ္ေျပာင္းေတြ  ထိုးခ်ိန္ထား
ၾကတယ္။ လူထုရဲ ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြကို ေနာက္ထပ္ ဆယ္စုႏွစ္ႏွစ္ခုေက်ာ္ေလာက္  နင္းေခ်ရိုက္ခ်ိဳးေခ်ဖ်က္ပစ္မဲ႔ စစ္တရားခံတစုဟာ လက္ဦးမွဳရယူဖို႔ အသင့္ျပင္ အကြက္ခ် ေစာင္႔ဆိုင္းေနၾကတယ္။

 ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုး လူထုအေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ့ ေအာင္သီးေအာင္ႏွံ။ ၁၉၉၀ ဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပြဲရဲ့ ရလဒ္ကို  လက္ဆင္႔ကမ္းသယ္ေဆာင္မဲ႔ ျမန္မာတျပည္လံုးက  ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြ  ပထမဆံုးဆံုေတြ႔တဲ႔  ပဏာမညီလာခံၾကီး တခုျဖစ္တဲ႔သမိုင္း၀င္ ဂႏၵီခန္းမၾကီးရဲ့ သဘာပတိစင္ျမင္႔ထက္မွာ
သဘာပတိ တာ၀န္ယူထားသူကေတာ့၊ တခ်ိန္က ကာနယ္ခ်စ္ခိုင္။ အခုေတာ႔ ဦးခ်စ္ခိုင္။ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲအနိုင္ရ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္။ 

ဂႏၵီခန္းမထဲက ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေနရာမွာထိုင္ေနတဲ႔ သူဟာ ငယ္ငယ္က ျမင္းလွည္းေပၚမွာ ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတဲ
ဦးထုပ္ခပ္ငိုက္ငိုက္ေစာင္းထားတဲ႔ လူစိမ္းတေယာက္ကုိ ျပန္လည္ပံုေဖာ္ၾကည္႔ေနမိတယ္။ ေျမလတ္ေဒသရြာေလးတရြာအနီးက  ေက်ာက္ခင္းလမ္းၾကမ္းၾကမ္းေပၚမွာ သူတို႔ခရီးတိုတခုကို အတူသြားခဲ႔ဖူးတယ္။ စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ေပါ႔။ အခုလည္း  သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ရွည္မယ္၊  ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းမယ္ မသိတဲ႔ ခရီးၾကမ္းတခုကို  အတူတူ  သြားေနရျပန္ျပီ။

+++ ++++ ++++ +++++ +++++ +++++


“ဘဘ - ဘဘ ...  ။သားငယ္ငယ္က  ဘဘလုပ္ေပးတဲ႔ ပန္းစၾက္ာမွန္ေျပာင္းမ်ိုဳးေလးနဲ႔တူတယ္ေနာ္။ ဒီမွာၾကည္႔ပါဦး။ သားလုပ္ထားတာ ေကာင္းလားလို႔”  ေျမးအသံၾကားလိုက္မွ  အတိတ္ပန္းစၾက္ာမွန္ေျပာင္းထဲကေန
ကမန္းကတန္း ခုန္ထြက္လိုက္မိတယ္

အထက္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေရာက္ေနျပီျဖစ္တဲ႔.. ေျမးက သတၱဳျပားခပ္ေသးေသးတခုကို သူ႔မ်က္ႏွာနား လာကပ္ျပတယ္။ သူတို႔ေတြတုန္းကလို ဖန္ျပားသံုးခ်ပ္ကို သားေရကြင္းနဲ႔ပတ္ထားတဲ႔ ပန္းစၾက္ာမွန္ေျပာင္းေတာ့ မဟုတ္။ ဒါေပမဲ႔ ခ်ာလည္လွည္႔ေနတဲ႔ ေရာင္စံုပံုရိပ္ကေလးေတြဟာ အသက္၇၀ေက်ာ္ မ်က္စိေရတိမ္ေ၀ဒနာရွင္ သူ႔မ်က္စိကို က်ိန္းစပ္သြားေအာင္  တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ပလို႔..။

“သားရဲ ႔ ပန္းစၾက္ာ မွန္ေျပာင္းက  သရီးဒီနဲ႔လုပ္ထားတာ ဘဘရ”


သူက  အျပံဳးတခုကို  အားရပါးရျပံဳးရင္း..ဂုဏ္ယူစြာ  ေျပာေနတဲ႔  ေျမးရဲ့ပုခံုးေလးကို  ဖ်စ္လိုက္တယ္။


 “ေကာင္းတာေပါ႔ကြ.။လူေလးၾကီးတို႔နည္းပညာေခတ္ရဲ့ သရီးဒီပန္းစၾက္ာမွန္ေျပာင္းက အေရာင္ပိုစံုျပီး၊ ပိုေတာက္ပ လာရမွာေပါ႔ကြာ”


++++  xxxxxx -------- xxxxxxx +++++++



 ေခတ္စၾက္ာမွန္ေျပာင္းထဲမွာ ေခတ္ လူ ေရာင္စံုပံုရိပ္မ်ား။ ေခတ္သမိုင္း ေရာင္စံုျဖတ္ပိုင္းစမ်ားဟာ တခုနဲ႔တခု ဖ်တ္ခနဲ ထိေတြ႔နီးကပ္လိုက္၊ ေ၀းကြာသြားလိုက္နဲ႔ ဟိုမွသည္သို႔ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္၊ စုန္ဆန္ကူးလူး၊ ေပါင္းစပ္ေရာေမႊရင္း၊ တရိပ္ရိပ္ ေျပာင္းလဲလို႔..။
 
(၂၂.၁၁.၁၅)