ေမာင္ေခတ္ပုိင္ - လြမ္းလိုက္ပါဘိ.. ဟိုတုန္းက မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ားအေၾကာင္း
(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ႏုိ၀င္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
ခုလိုိုဒီိေဆာင္းပါးေလးကို တင္ျပရျခင္းကေတာ့ ခုမ်ဳိးဆက္ေတြေရာ ေနာင္လာမည့္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ပါ ဗဟုသုတ ရေစလိုတဲ့အျပင္ မသိသူေတြအဖို႔လည္း သိမွတ္စရာ တခုတိုးျပီလို႔ မွတ္ယူဖတ္႐ႈုေစလိုပါတယ္။
ယေန႔ျမန္မာ႔ဗီဒီယိုေတြ ကားရိုက္က်ဲၿပီးေစ်းကြက္ေပ်ာက္ေနခ်ိန္မွာ ေခတ္ကာလလည္းေျပာင္းလို႔ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကားၾကီး ေစ်းကြက္ကလည္း ျပန္လည္ဦးေမာ႔လာခ်ိန္မွာပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာကေတာ့ မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးမွာ ဟိုတုန္းကလို ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ေတြ ေပါေပါမ်ားမ်ား မရိွေတာ့ျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥပါပဲ။ ျဖစ္ပုံက ျမန္မာကားၾကီးေတြ ထုတ္လုပ္ၾကတဲ့ကုမၸၸဏီမ်ားက သိန္းေပါင္းမ်ား စြာအကုန္ခ်ခံၿပီး ရင္းႏွီးထားရေသာ္လည္း ေခတ္သစ္ခ႐ိုနီေတြက ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြကိုပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး သူတို႔ပိုင္႐ုံေတြမွာ ျပသခြင္႔ ရဖို႔အေရး ဇာတ္ကားထုတ္လုပ္သူမ်ားက ႏွစ္ခ်ီေစာင့္ေနရျခင္းက အေတာ္ဆိုးတဲ့ျပႆနာပါပဲ။
ယခင္ရိွိွၿပီးသား႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြျဖစ္ၾကေသာ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္မွ ေရႊဂုန္၊ ၿမိဳ႕မ၊ ဆုထူးပန္၊ သြင္ စေသာ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ားမွာ လည္းေခတ္နဲ႔ အညီျဖစ္ေအာင္ စစ္အစိုးရထံမွေငြရိွသူလူတန္းစားန႔ဲ ခ႐ိုနီအုပ္စုတို႔က ၀ယ္သူ၀ယ္ငွားသူငွားၿပီး စာခ်ဳပ္ ေတြအမ်ဳိးမ်ဳိးလုပ္ၿပီး လက္၀ယ္ရလာတဲ့႐ုံေတြကို ေခတ္မီေအာင္ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္ျပင္ ဆင္ၾကရာမွာ ကန္ထရိုက္တာမ်ားနဲဲ႔ ႐ုံပိုင္တို႔အၾကား သူတို႔အခ်င္းခ်င္း လိမ္လည္မႈအရႈပ္ေတာ္ပုံမ်ားေၾကာင့္ ႐ုံပိုင္းဆိုင္ရာျပင္ ဆင္မႈေတြကိုရပ္နားထားရတာမို႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ နည္းပါးလာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ယေန႔ မဟာရန္ကုန္အတြင္းက ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတာကု ျမင္ရေတာ့ ဟိုတုန္းက ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ စည္ကားခဲ့တာမ်ဳိးကို ျပန္ျမင္မိေနတာမို႔ လြမ္းမိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကဆို ျပည္တြင္းျပည္ပက ႐ုပ္ရွင္ကားအသစ္ေတြကို ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တေနရာ တည္းမွာပဲ ၾကိဳက္တဲ့ကား ၾကိဳက္တဲ့႐ုံကိုသြားၾကည့္ရလို႔ ေပ်ာ္သလားမေမးနဲ႔။ အေျပးအလႊားသြားၿပီး ႐ုံ၀င္လက္မွတ္ရေအာင္ တိုးေ၀ွ႔ယူၾကရတာကိုက ေမာေတာ့ ေမာတာေပါ့ ... ဒါေပမယ့္ .. မေမာဘူးဆိုတာမ်ဳိးပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ သမတ႐ုံကိုေတာ့ မသြားျဖစ္ဘူး။
ထိုစဥ္က ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြဟာ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာကို တန္းစီရိွေနၾကတာ။ ေရႊဂုန္၊ ၿမိဳ႕မ၊ ဆုထူး ပန္၊ သြင္၊ ဘုရင္႐ုံ၊ ၀ဇီယာ၊ ရဲရင့္၊ အဲဒီရဲရင့္႐ုံဘက္ကေန ဆူးေလဘုရားဘက္ကို ခ်ဳိးေကြ႕လိုက္ေတာ့ ေနျပည္ေတာ္၊ ေရွ႕ ေဆာင္႐ုံရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆူးေလဘုရားလမ္းမႀကီးေပၚမွာပဲ ဂုဏ္႐ုံ၊ ပပ၀င္း၊ ပပ၀င္း႐ုံေဘးက ျပည္သူ႔မုန္႔တိုက္ကိုေကြ႔ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း္လမ္းဘက္ကို၀င္လိုက္ရင္ေတာ့ ေတာ္၀င္ ယုဇနဆိုတဲ့႐ုံေတြကလည္း ႏိုင္ငံျခားကားသက္သက္ပဲ ျပေန တာမို႔ ႐ုပ္ရွင္၀ါသနာအိုးတို႔ ေပ်ာ္မဆုံးေမာ္မဆုံးျဖစ္ေနတာ ခုထိ မ်က္စိထဲမွာ ျပန္ျမင္ေနဆဲပါ။
ၿမိဳ႕လယ္ အေနာ္ရထာလမ္းမၾကီးအေပၚ ၃၉ လမ္းနဲ႔ လမ္း ၄၀ ၾကားက ကုလားကားေတြသာျပသေလ့ရိွတဲ့ ဂ်ဳိတီ႐ုံ ေခၚ သီဟ႐ုပ္ရွင္႐ုံကလည္း စည္သလားမေမးနဲ႔။ အဲဒီ႐ုံအနားမွာပဲ ကုလားအစားအေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္းစုံလို႔။ ဘယာ ေၾကာ္သုပ္၊ စမူဆာသုပ္၊ တိုရွည္၊ ပူရီ၊ ဒန္ေပါက္၊ ဖာလူဒါ၊ အိုက္စကရင္..ဒိန္ခ်ဥ္၊ ေငြေလးမ်ားရႊင္ေနလို႔ကေတာ့ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ ေရးေနရင္းေတာင္ သြားရည္က်မိတယ္။ အားလပ္ရက္ေတြမ်ားဆို ၿမိဳ႕ျပင္၊ ၿမိဳ႕ပတ္ကလူေတြကလည္း ၿမိဳ႕ လယ္မွာလာၿပီးစုၾကတာမို႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြအၾကားမွာ ပြဲေတာ္တမွ်ပါပဲ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြအျပင္ ေတးသံသြင္းေတြကလည္း သူတို႔ဆီကထုတ္တဲ့ေတးစီးရီးေတြကို ေရာင္းအားေကာင္းေအာင္ စပီကာႀကီးေတြနဲ႔ ေတးမ်ဳိးစုံကိုလႊင္႔ထုတ္ေနေတာ့ သီခ်င္း သံေတြကလည္း လူေတြၾကားမွာလြင့္ျပန္႔ေနေတာ့ သီခ်င္းေလးေတြနားေထာင္ရင္း ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္တန္းစီေနရင္း လက္ မွတ္ မေရာင္းမီ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ႐ုံေအာက္မွာရိွတဲ့ ကာတြန္းစာအုပ္လက္ေပြ႕ငွားေပးတဲ့လူေတြဆီက ကာတြန္းငွားဖတ္ရတဲ့ အရသာကတမ်ဳိးေပါ့။ ေျပာရအုံးမယ္ ယုဇန႐ုံေဘး ၃၁ လမ္းထိပ္ပိုင္းနားကတ႐ုပ္မၾကီးေတြေရာင္းတဲ့ ၀က္သားဒုတ္ထိုးကို ပထမဆုံးစားဘူးတာလည္းမွတ္မိေနသား။ ေခါင္ဆြဲေၾကာ္မည္ကာမတတ္လုပ္ထားေပမယ့္ ၀က္ေခါင္းသုတ္ကေလးနဲ႔တြဲ ၿပီး ခဏခဏ၀င္စားမိတာ ေကာင္းသလားမေမးနဲ႔။ ေစ်းကလည္း ခ်ဳိတာကိုး။ အစုံတပြဲမွ ႏွစ္က်ပ္ပဲ။ ဒီၾကားထဲ ၀က္ေျခေထာက္စြတ္ျပဳတ္ကလည္းေကာင္းပါ့။ လူကလည္း ဆာဆာနဲ႔တုတ္လိုက္တာ ေဆြမ်ဳိးကိုေမ့ပါတယ္ဆို။
ယေန႔လိုေခတ္အေျပာင္းအလဲမွာ အစိုးရကေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မွာကိုသာ စိုးရိမ္ေနတာ။ ဟိုတုန္းကေပ်ာ္ခဲ့မိတဲ့ ေခတ္ ကိုေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ၿပီးေတြးေလ ေတြးေလ လြမ္းမိေလပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက လူထုႀကီးကလည္း ခုလိုမၾကပ္တည္း ေသးတာအမွန္ပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ စား၀တ္ေနေရးအဆင္ေျပေနတုန္းလို႔ဆိုရမွာပါ။ ေခတ္လည္း ေမွာင္ခိုပစၥည္းအေရာင္း ၀ယ္ေကာင္းၾကတယ္။ ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္ေမွာင္ခိုမလား။ ေစ်းေရာင္းမလား လူေတြက၀ယ္နိုင္သုံးႏိုင္ၾကေသးတယ္။ စစ္တပ္ ကေန အသြင္ေျပာင္းၿပီး ေနျပည္ေတာ္ရဲဆိုတာကလည္း၊ ရဲလုပ္ထုံးလုပ္နည္းနားမလည္ၾကေသးေတာ့ လြတ္ခ်င္တိုင္း လြတ္ ေနၾကတာမို႔ အေျခအေနေတြက ေကာင္းေနၾကတာေပါ႔။
ကဲ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြအေၾကာင္းျပန္ဆက္ပါရေစ။ ဟိုတုန္းကမဟာရန္ကုန္႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ားဆိုၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြကို ႐ုပ္ရွင္ေကာ္ပိုေရး ရွင္းကေနၿပီးေတာ့ နယ္ေျမအလိုက္အဆင့္ခြဲျခားၿပီးေတာ့ သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္၊ ၿမိဳ႕ပတ္၊ ၿမိဳ႕ျပင္္ဆိုၿပီး သုံးမ်ဳိးခြဲ ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ကိုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ၁၅ ႐ုံသတ္မွတ္ၿပီး၊ ေရႊဂုန္၊ ၿမိဳ႕မ၊ ဆုထူးပန္၊ သြင္၊ ဘုရင္႐ုံ၊ ၀ဇီယာ၊ ရဲရင့္၊ ေနျပည္ေတာ္၊ ေရွ႕ ေဆာင္၊ ဂုဏ္၊ ပပ၀င္း၊ သမတ၊ ေတာ္၀င္၊ ယုဇန၊ သီဟ။
ၿမိဳ႕ပတ္ကိုေတာ့ လမ္းမေတာ္ပိုင္းက စံျပ႐ုံပါ။ အဲဒီအနားမွာရိွတဲ့ ေကသြယ္႐ုံဆိုတာကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္စာရင္းမွာထည့္ထား ပါတယ္။ ေျမနီကုန္းစမ္ေခ်ာင္းမွာေတာ့ ေရႊမန္း႐ုံ။ တပင္ေရႊထီး၊ ရတနာပုံ႐ုံတို႔အျပင္ တာေမြေက်ာက္ေျမာင္းအပိုင္းမွာ ေရႊ ဗဟိုရ္၊ ဘုရင္႔ေနာင္၊ မ႐ိုးဆန္းတို႔ျဖစ္ၿပီး ဆန္းသီရိ႐ုံနဲ႔ ေတာ္လွန္္ေရးပန္းျခံအနီးက ၀ိဇယ႐ုံတို႔ဟာ သီးျခားႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ ေတြျပသတာမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ကားျပသျခင္းမရိွၾကပါဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ပတ္ကို ႐ုံေပါင္းခုႏွစ္႐ုံသတ္မွတ္ပါ တယ္။ အလုံက သီတာ႐ုံဆိုတာကိုလည္း ၿမိဳ႕ျပင္စာရင္းမွာထားတာပါ။
ၿမိဳ႕ျပင္အဆင့္သတ္မွတ္္ခံရတဲ့႐ုံမ်ားကေတာ့ ကမာရြတ္အလြန္က ျမနန္းသီဂႌ၊ သံလမ္းထိပ္နားက စႏၵာၿမိဳင္႐ုံ၊ အင္းစိန္က မဟာၿမိဳင္႐ုံတို႔ျဖစ္ၿပီး ေျမာက္ဥကၠလာ (စ်) ေစ်းအနီးက မင္းရန္ေအာင္႐ုံ၊ တံတားေလးဘူတာအနီးက ေရႊလမင္း႐ုံနဲ႔ ကမၻာ ေအးဘုရားလမ္းေပၚက န၀ေဒး႐ုပ္ရွင္႐ုံျပသမႈကေတာ့ ထူးပါတယ္။ တခါတရံ ကားသစ္မ်ားကိုလည္းျပသေလ့ ရိွတာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ပတ္အဆင့္မွာ ရိွေနတတ္ပါတယ္။
ေတာင္ဥကၠလာပက နႏၵ၀င္ေစ်းအနီးက လွ႐ုံ။ ေတာင္ဥကၠလာပ နာမည္ႀကီး ဆယ္ရပ္ကြက္ေစ်းအနီးမွာေတာ့ ပေဒသာ႐ုံ ေပါ့။ သဃၤန္းကြၽန္းဘီအိုစီဓါတ္ဆီဆိုင္အနားက ဧရာ၀တီ႐ုံ။ သဃၤန္းကြၽန္းဘူတာအနီးက တံခြန္႐ုံ၊ သာေကတမွာေတာ့ ၿပိဳင္ ဘက္မရိွ ျမရတနာ႐ုံတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ျပင္ကိုေတာ့ လမ္းမေတာ္အပိုင္းက ေကသြယ္႐ုံ၊ အလုံက သီတာ႐ုံ။ အပါ၀င္ စုစု ေပါင္း ၁၂ ႐ုံ သတ္မွတ္ပါ၀င္ၾကပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္ၿပီးေနာက္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္မွာ သူေ႒းပိုင္႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြအပါ၀င္ တျပည္လုံးရိွ ႐ုပ္ရွင္႐ုံုေပါင္း ၁၇၀ ခန္႔ ကို ျပည္သူပိုင္အျဖစ္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။ ျပန္ၾကားေရ၀န္ႀကီးလက္ေအာက္မွာ ႐ုပ္ရွင္ေကာ္ပိုေရးရွင္းဆိုၿပီး စတင္ဖြဲ႔စည္းကာပထမဆုံးဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴးကေတာ့ စာေရးဆရာတကၠသိုလ္ေမာင္ေမာင္ခင္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ျမန္မာမြတ္စလင္ တဦးျဖစ္ေပမယ့္ ဦးေန၀င္းရဲ႕မေဟသီေဒၚခင္ေမသန္းနဲ႔ ေက်ာင္းေနဘက္လို႔သိရၿပီး ဒါ႔ေၾကာင္႔လည္း ႐ုပ္ရွင္ေကာ္ပိုေရးရွင္းမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ ရာထူးသက္တမ္းရွည္ခဲ့ပုံရပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္က မဟာရန္ကုန္နယ္နမိတ္အတြင္းမွာရိွတဲ့ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြအပါ၀င္ တျပည္လုံးအတြက္ ႐ုပ္ရွင္ျပသမႈအေျခအေန ကေတာ့ ထုတ္လုပ္ေရးကုမၸဏီမ်ားက တႏွစ္ကို ဇာတ္ကားေပါင္းရာခ်ီၿပီး ႐ိုက္ၾကတာပါ။ ကုမၸဏီေတြကလည္း ၇၀ ေက်ာ္ ရိွပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကားေတြကလည္း အဆင့္မီၾကပါတယ္။ ကာလာဖလင္မေပၚေသးေတာ့ အျဖဴအမဲဇာတ္ကားမ်ားအျပင္ ရာဇ၀င္သမိုင္းနဲ႔ သရဲကားမ်ားပါ ပါ၀င္လို႔ စာေရးသူေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ဆိုတဲ့သရဲကားကိုသြားၾကည့္ၿပီး သူရဲလုပ္တဲ့ တာ ေတၾကီးကို္ေၾကာက္ၿပီး အိမ္ကိုမျပန္ရဲလို႔ ႐ုံက၀န္ထမ္းဦးေလးၾကီးက ျပန္ပို႔ေပးခဲ့ရတယ္ဗ်။ မင္းသမီးကေတာ့ ေဒၚခင္ယု ေမနဲ႔ မင္းသားက ဦးတင္ထြန္းတို႔ ပါ။
႐ုပ္ရွင္ေကာ္ပိုေရးရွင္းလက္ေအာက္မွာရိွတဲ့ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္တင္သြင္းေရးေအဂ်င္စီဆိုတာကလည္း ႏွစ္စဥ္ ျပည္ပႏိုင္ငံ ေပါင္းစုံမွ ႐ုပ္ရွင္ဇတ္ကားေပါင္း ရာခ်ီတင္သြင္းျပသခဲ့တာပါ။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အသစ္ေတြဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း အေဟာင္းကိုေတာ့တမ္းတမိတာေၾကာင့္ မဟာရန္ကုန္႐ုပ္ရွင္႐ုံ မ်ားသမိုင္းကို လြမ္းလိုပါဘိလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ပါရေစခင္ဗ်။
ေမာင္ေခတ္ပိုင္
ႏို၀ဘၤာ ၂၀၁၅