အဲလုိထူး - တိုင္စာ

အဲလုိထူး  - တိုင္စာ
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၅

စာႏွစ္ေစာင္က..အိမ္တိုင္ရာေရာက္ေပါက္ခ်လာတယ္။ တစ္ေစာင္က ဖိတ္စာလို႔ေခၚရမယ့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားကိုရည္ညႊန္းတဲ့ ဆရာကန္႔ေတာ့ပြဲဖိတ္စာ။ ေနာက္တစ္ေစာင္က တိုင္စာလို႔ေခၚရမလား၊ အေၾကာင္းၾကားစာလို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္ရမလားမသိတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ရဲ့ေက်ာင္းက၊ ေက်ာင္းမတက္တဲ့အတြက္ မိဘလာေရာက္ေဆြးေႏြးရန္…လို႔မေျပာ႐ုံ တမယ္ပါပဲ။

ဘယ္ကစေျပာရင္ လိုရင္းကိုေရာက္မလဲ။

အဲဒါ ပညာသင္ၾကားေရးမွာ လိုအပ္ခ်က္ကြက္လပ္ႀကီးတစ္ခု။

စာေရးဆရာႀကီး စာေပေဟာေျပာပြဲဆရာႀကီး ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းႀကီး။ ဝါရင့္ သဘာရင့္ဆိုရင္ ျဖတ္သန္းမႈကို ခ်ိန္ရြယ္ ေျပာ႐ုံနဲ႔ အက်ိဳးေက်းဇူးထူးလွပါတယ္။ သူတို႔ငယ္ငယ္တုန္းကတဲ့ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာထည့္ေဟာတာ အာတာပူစီဆိုတဲ့မုန္႔ ႀကီးရွိတယ္။ တျပား ႏွစ္ျပားပဲ ေပးရတယ္။ မုန္႔ဘိုးက..တမူး တမတ္ရတဲ့ေခတ္။ ရုပ္လံုးေပၚဖို႔လမ္းေဖာက္ေနတာ။ စာေပ ေဟာေျပာပြဲလာပရိသတ္က ၿငိမ္ၿပီးပါလာတယ္။ သၾကားမႈန္႔ေတြအေရာင္ဆိုးၿပီး ဇြန္းေလးနဲ႔ခပ္ထည့္တာေပါ့ဗ်ာ။ လည္ေနတဲ့ စည္ပိုင္းျပတ္ႀကီးရဲ့အလယ္ဗဟိုကို မီးအပူေပးထားထင္ပါရဲ့။ ငယ္တဲ့ခေလးဆိုေတာ့လည္း အစအဆံုးဘယ္သိပါ့မလဲ။ အမွ်င္ ေတြထြက္လာတယ္ဗ်။ အဲဒါကို ဝါးတုတ္ေခ်ာင္းေလးနဲ႔ပတ္ရစ္ယူျပီးေရာင္းတာပါ။ အႀကီးႀကီးပဲဗ်။ လွလည္း လွတယ္။ ပန္း ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ ဒါေပမယ့္ အပြႀကီးဗ်။ အႏွစ္မရွိဘူး။ အဲဒါ…အဲဒါ…လို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ စာေပေဟာေျပာပြဲလာပရိသတ္ကသေဘာေပါက္လက္ခုတ္တီး ၾသဘာေပးၾကတယ္။

ပညာေရးစနစ္ဘာျဖစ္ေနလဲ။ ပြေယာင္းေယာင္းနဲ႔ အႏွစ္မရွိျဖစ္ေနသလား..။

ဆရာကန္႔ေတာ့ပြဲမွာပါဝင္တဲ့ ပင္စင္စားဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာဘူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔တုန္းက က်ဳရွင္လည္းမရွိဘူး ဆရာရယ္လို႔။ ၿပီးေတာ့…ဆရာ ဆရာမေတြကလည္း အရမ္းစာသင္တာပဲလို႔။ ဟုတ္ပါ့။ မနက္ေက်ာင္းမတက္ခင္လည္းသင္၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းလည္းသင္၊ စေနလည္းအခ်ိန္ပိုသင္၊ တနဂၤေႏြလည္းသင္နဲ႔ နယ္ေက်ာင္းဆိုေတာ့လည္း ျပဌာန္းခ်က္နဲ႔ သင္တာလား ဘာလားရယ္မသိပါဘူး။ သူတို႔တတ္ထားသမွ်အကုန္ခ်ျပေတာ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ထိလဲဆို အိမ္ထိေအာင္ လိုက္သင္တယ္။ တခုေတာ့ရွိတာေပါ့ သင္ပံုသင္နည္း၊ အခ်ိန္မစီးဘူးဆိုရင္ တန္ဘိုးမဲ့သြားပါလိမ့္မယ္။

သားေတာ္ေမာင္ရဲ့ေက်ာင္းက တိုင္စာေရာက္လာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကာယကံရွင္ေက်ာင္းသားကိုယ္တိုင္ တုန္တုန္လႈပ္ လႈပ္မရွိသလို အုပ္ထိမ္းသူမိခင္ကလည္း ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပါပဲ။ သြားလိုက္ေပါ့။ ဒီလိုပဲ သီတင္းကြၽတ္ တန္ေဆာင္တိုင္ေက်ာ္ရင္ ဘယ္ဆယ္တန္းက ေက်ာင္းသြားၾကလို႔လဲ။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ အပီအျပင္လုပ္ရေတာ့မယ့္ကာလေလ။ ဘယ့္ႏွယ့္…ေက်ာင္းသြားျပီး ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ က်ဳရွင္ပို႔ထားတာမွ တစ္ပုဒ္ရလည္း ကိုယ့္အတြက္ပဲ။

အားကိုးလြဲေနၾကပါသလား။ သို႔တည္းမဟုတ္ အားကိုးရာမရွိျဖစ္ေနတာလား။ အားကိုးမရတာဗ်။ အျပစ္ေျပာတယ္ရယ္ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္ကိုက ပ်က္စီးသြားတာ။ အဲဒီေခတ္ေနာက္ကို ေရစီးေၾကာင္းအတိုင္းေမွ်ာလိုက္သြားၾကတာမ်ား လို႔ အဲဒီကိန္းဆိုက္သြားတာ။ ဒီလိုပဲေျပာရေတာ့မယ္။ ဆိုလိုတာက အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ဆရာဆရာမေတြထက္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ မိဘအုပ္ထမ္းသူေတြကိုယ္တိုင္က အျပင္ဆရာဆရာမေတြကို ပိုအားကိုၾကတယ္။ နာမည္ေက်ာ္က်ဳရွင္ ဆရာေတြကို ၾကားဘူးၾကမွာပါ။ သူတို႔နာမည္ေပါက္ေအာင္ သူတို႔ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ႀကိဳးစားၾကတယ္ဆိုတာ သူတို႔အဓိကသင္ၾကားမယ့္ဘာသာရပ္ကိုေပါ့။ ေက်ာင္းသားနားလည္ေအာင္ ေက်ာင္းသားမွတ္မိေအာင္ ေက်ာင္းသားပညာရသြား ေအာင္၊ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းသားစာေမးပြဲမွာေျဖႏိုင္ေအာင္၊ ဘယ္လိုသင္ၾကားနည္းက အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲ ရွာေဖြၾက တယ္။ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ မိဘအုပ္ထိမ္းသူဘက္ကလည္း သားသမီးစာေမးပြဲေအာင္ေရးက အေရးႀကီးတယ္မို႔လား။

ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းျပင္စာသင္ခန္းေတြဆီေရာက္သြားၾကတယ္။ ေက်ာင္းျပင္က ဆရာဆရာမေတြကို အား ကိုးၾကရေတာ့တယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုအတြင္းမွာ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ဆရာဆရာမကို အားကိုး လို႔မရျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

အတန္းပိုင္ဆရာမကတဆင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ညိႇညိႇႏႈိင္းႏိႈင္းလုပ္ၾကရေတာ့တဲ့အေျခအေန။ ဆယ္တန္းေက်ာင္း သူေက်ာင္းသားေတြ တပတ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ အစိုးရေက်ာင္းလာတက္ၾကဖို႔။ မထင္မွတ္ပဲ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအေၾကာက္အကန္ျငင္းၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ကာလျဖစ္ေနလို႔ တပတ္ကို တရက္ပဲတက္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့အ ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္အုပ္ႀကီးက ထပ္ၿပီးေမတၲာရပ္ခံတယ္။ စစ္ေဆးေရးေတြ အခ်ိန္မေရြးေရာက္လာႏိုင္တာျဖစ္လို႔ ဖုန္းဆက္ တာနဲ႔ ေက်ာင္းလာတက္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ မိဘေတြကလည္း သူတို႔ကိုနားလည္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ေက်ာင္းကိုျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ပို႔ ေပးေစလိုေၾကာင္း။

ခက္ေတာ့ခက္ပါရဲ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးက…။

အဲလိုထူး