 |
| Photo - Aung Htet |
ျမင့္ေက်ာ္ - ဂီတရဲ႕ စြမ္းအား (သိုု႔ ) ေတးဂီတနဲ႔ အတိတ္က အျဖစ္အပ်က္
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၆
သမီးက မအိပ္ေသးေတာ့ သမီးကိုုသိပ္ရင္း စႏၵယားခ်စ္ေဆြ၊ ထူးအိမ္သင္သီခ်င္းေတြ အမ္ပီသရီးနဲ႔ တိုုးတိုုးဖြင့္ရင္း ညကိုုျဖတ္သန္းရင္း အတိတ္ကိုု သြားသတိရမိတယ္။
မာမာေအး၊ စႏၵယားခ်စ္ေဆြသီခ်င္းေတြကိုု မွတ္မွတ္ရရ ခံစားၿပီးနားေထာင္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္က ၁၉၈၂ အင္းစိန္တိုုက္နဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္ထဲတုုန္းက ...
၈၂ ခုု၊ မိုုးရာသီ အင္းစိန္ ၂ တိုုက္မွာ တစ္လေလာက္ ေနရေတာ့ အခန္းနံပါတ္ ၃၀ ၀န္းက်င္မွာ ေနတဲ့ ကိုုခ်စ္ေဆြဆိုုတဲ့သူက တိုုက္ထဲက အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ၀ါဒါေတြ အိပ္သူအိပ္ တိတ္ဆိတ္ေနခ်ိန္မွာ မာမာေအးရဲ႕ တေရးခ်စ္ခြင့္ၾကင္ရႏိုုး၊ ဆယ္မိုုးဆယ္ေႏြ၊ စႏၵယားခ်စ္ေဆြရဲ႕ ပိေတာက္လမ္း၊ ခ်ိဳၿပံဳးရဲ႕တကၠသိုုလ္က ေငြလမင္း နဲ႔ ေမာင္ေမာင္ႀကီး သီခ်င္းေတြကိုု ညေနပိုုင္းမွာ ဆိုုေလ့ရွိတယ္။ ကိုုခ်စ္ေဆြဆိုုတဲ့သူကိုု ေနခဲ့တဲ့ တလအတြင္း အသံကလြဲလိုု႔ လူလည္း မေတြ႕ဘူးပါ။ဘာလိုု႔ဆိုု တေယာက္တခန္း ၂၄ နာရီပိတ္ထားတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုုပံုပန္းသ႑န္ရွိလည္း ခုုခ်ိန္ထိ မသိပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ၂ တိုုက္တတိုုက္လံုုးက ကၽြန္ေတာ္တိုု႔ ေမာ္လၿမိဳင္က ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကလြဲရင္ ဗကပ ယူဂ်ီကြန္ရက္ တခုုနဲ႔ ဆက္ႏြယ္သူေတြခ်ည္း ရွိတာပါ။ ကိုုခ်စ္ေဆြက ဘယ္ၿမိဳ႕က ဘယ္လိုု ဆက္ႏြယ္ပါလာတယ္ဆိုုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။
သူသီခ်င္းဆိုုေနတုုန္း ေထာင္၀ါဒါတေယာက္က နည္းနည္းက်ယ္က်ယ္ေလး ဆိုုဖိုု႔ ကိုုခ်စ္ေဆြ နာမည္ေခၚၿပီးေျပာတာေၾကာင့္ သူ႔နာမည္ကိုု မွတ္မိေနတာပါ။
ကိုုခ်စ္ေဆြက မာမာေအး၊ စႏၵယားခ်စ္ေ ဆြတုုိ႔ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကိုု စည္းခ်က္ ေအးေအးနဲ႔ အသံခပ္နိမ့္နိမ့္နဲ႔ ခံစားခ်က္ပါပါနဲ႔ဆိုုသြားတာပါ။ ကိုုယ္ကိုုယ္တိုုင္ကလည္း စိတ္ အာရံုုမွာ ဗလာျဖစ္ေနခ်ိန္ မိုု႔လိုု႔လားမသိ၊ အတိတ္နဲ႔ အနာဂတ္ကိုု စဥ္းစားတာေတြ ခဏ ရပ္နားထား pause ရတဲ့ အခိ်န္မိုု႔ ပစၥဳပၺန္ကိုုသာ အာရံုုနစ္နဲစြာ ခံစားမိတာလည္း ျဖစ္ႏိုုင္ပါတယ္။ အဲဒီလိုု နားဆင္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တျခားဘာအေတြးမွ မရွိဘဲ သီခ်င္းရဲ႕ စာသား သံစဥ္ထဲမွာ နစ္ေျမာေနခဲ့တဲ့ အရသာကိုု ဒီေန႔ထိ သတိရေနဆဲပါ။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေနရာဟာ စကားေျပာတာေရာ သီခ်င္းဆိုုတာ အသံျပဳတာကို မလုုပ္ရလိုု႔ ၂၄ နာရီ တင္တင္းၾကပ္ၾကပ္ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ေနရာပါ။ စကားေျပာသံၾကားရင္ စကားေျပာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကိုု ေထာင္၀ါဒါေတြက အခန္းထဲ၀င္ၿပီး ရိုုက္ႏွက္ၾကတာလည္း မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုခ်စ္ေဆြရဲ႕ သီခ်င္းသံကိုေတာ့ ေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ ေထာင္၀ါဒါကိုုယ္တိုုင္ နားလည္ ခံစားမိၾကပံုုရပါတယ္။ ေထာင္၀ါဒါတေယာက္က နည္းနည္းက်ယ္က်ယ္ဆိုုဖိုု႔ တိုုက္တြန္းတာ တႀကိမ္ၾကားခဲ့ဖူးလိုု႔ပါ။
ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ စိုုင္းထီးဆိုုင္၊ စိုုးပိုုင္၊ ခိုုင္ထူးတိုု႔ေလာက္ ႏွစ္သက္နားေထာင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မာမာေအး၊ စႏၵယားခ်စ္ေဆြ စတဲ့ ျမန္မာသံစဥ္ သီခ်င္းေတြကိုု ႏွစ္သက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အခုုေနာက္ပိုုင္း တခါတခါ ကာရာအိုုေက သြားတဲ့အခါ အဲဒီသီခ်င္းေတြ ေရြးဆိုုမိတဲ့အခါ အတူပါလာသူတခ်ိဳ႕က အံ့ၾသတတ္ၾကတယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြကိုု ဘာေၾကာင့္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလဲ ဆိုုသလဲေပါ့။
အင္းစိန္ကေန ေနာက္လအနည္းငယ္အၾကာ ေမာ္လၿမိဳင္ေထာင္မွာ ေျပာင္းလဲေနရတဲ့အခါမွာလည္း သီတင္းကၽြတ္ တန္ေဆာင္မုုန္း ကထိန္ရာသီ ေထာင္အျပင္ဘက္ ရပ္ကြက္ထဲက ေလာ္စပီကာနဲ႔ မာမာေအးရဲ႕ ဆယ္မိုုးဆယ္ေႏြ ၊ ျမျခဴသံတိုု႔ ၾကားရတဲ့အခါ ပတ္၀န္းက်င္ကိုု ေမ့ၿပီး ေတးဂီတထဲ နစ္ေျမာသြားေလာက္တဲ့အထိ နားဆင္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာက အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ေတးသီခ်င္းေတြကိုု လူရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္မွာ တြဲမွတ္ထားတဲ့ သေဘာရွိတာ သတိထားမိပါတယ္။
အခုုေန အဲဒီသီခ်င္းေတြၾကားရတဲ့အခါ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြက ေတးသီခ်င္းေတြနဲ႔ တြဲလ်က္ မွတ္ဥာဏ္ထဲေပၚလာေလ့ရွိပါတယ္။
အင္းစိန္ ၂ တိုုက္က ကိုုခ်စ္ေဆြရဲ႕အသံ၊ အဲဒီအခ်ိန္က ျမင္ကြင္းေတြက အဲဒီသီခ်င္းေတြၾကားရင္ တခါတခါ မ်က္ေစ့ထဲ ေပၚလာဆဲပါ။