(မုိးမခ) မတ္ ၂၆၊ ၂၀၁၆
(၁)
ထိုေန႔က ကြၽန္ေတာ္ ဆူးေလလမ္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မြန္းလြဲ ၃ နာရီနီးပါးရိွၿပီ။
(၂)
ဆူးေလလမ္းမွာ နီေဇာ္၏ ေလႏုေအး ၏မရိွပါ။ ဗင္းဆင့္ဗန္ဂိုး၏ အဝါေရာင္ေတြသာ စူးစူးရဲရဲ ေတာက္ပေနၾကသည္။ က်ဲက်ဲေတာက္ ေနေရာင္ေအာက္ အပူတျပင္း ေျပးလႊားေန သည့္ ကားေတြ၊ လူေတြသာ ရိွၾကသည္။ သည္ေန႔ မေတြ႕လွ်င္ မျဖစ္သည့္ တစ္စုံတစ္ခုကို အပူတျပင္း ရွာေဖြေနသည့္ ေသာကေတြ လိႈင္းထန္ေနၾကသည္။ ဆူးေလေစတီေျခရင္းမွ ခို ေတြသာ ေအးေအးလူလူ အစာစားေနႏိုင္ၾက၏။
ကြၽန္ေတာ္က လမ္းလယ္ ပလက္ေဖာင္းေပၚသို႔ တက္လိုက္၏။ မ်က္စိကို ေသြးသား ကုန္သည္တစ္ေယာက္ ေစ်းကြက္ရွာ ေနသလိုမ်ိဳး ကစား၍ က်ပ္တစ္ေထာင္တန္ ကားငယ္ ကေလးေတြကို ရွာေဖြၾကည့္သည္။ မေတြ႕ရေသးပါ။ မထူးျခားသည့္ အထူးဘတ္စ္ကားေတြ ၊ မထူး ဘတ္စ္ကားေတြႏွင့္ ကားေပါင္းမ်ားစြာ ေရွ႕ထိုးေနာက္ငင္ ေ႐ြ႕ေနသည့္ၾကားမွာ တစ္ ေထာင္တန္ ကားငယ္ေလးေတြ ရွာေဖြရသည္မွာ သိပ္မလြယ္ကူပါ။ ထို႔အတူ သားငါးေစ်း တန္းထဲ ဝင္လိုက္သည့္အခါ အလု အယက္ ေခၚေအာ္ေရာင္းေနၾကသလိုမ်ိဳး ကားစပယ္ယာ ေတြ၏ လူေခၚသံေတြကလည္း ဥေပကၡာျပဳရန္ သိပ္မလြယ္ကူပါ။
ကြၽန္ေတာ္ သည္လမ္းသို႔ ေရာက္လာျခင္းသည္ ေနျပည္ေတာ္ သို႔မဟုတ္ ေရွ႕ေဆာင္ ရုပ္ရွင္ရုံ တစ္ရုံရုံ၏ ထိုင္ခံုတစ္ခုံအတြက္ ေရာက္ရိွလာျခင္း မဟုတ္ပါ။ ဆူးေလရွန္ဂရီလာ၏ ထိုင္ခံုမ်ားႏွင့္လည္း မပတ္သက္ပါ။ ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးကားဝင္းသို႔ ေျပးဆြဲေသာ ကား ငယ္တစ္စီးမွ က်ပ္တစ္ေထာင္တန္ ထိုင္ခံုတစ္ခုံ ရရိွရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။
နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ လမ္းမွာ ၾကာခ်ိန္ႏွင့္ အေဝးေျပးကားထြက္ခ်ိန္တို႔ကို တြက္ခ်က္ ၍ ပိုေနမည့္ မိနစ္အနည္းအငယ္အတြက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ႀကံရည္ဆိုင္ ပက္လက္ေလးမွာ ဝင္ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ႀကံရည္တစ္ခြက္ မွာလိုက္သည္။ ႀကံရည္ ဆရာက ပလက္ ေဖာင္းေပၚမွ လက္ဆြဲမီးစက္ေလးကုိ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားႏႈိးၿပီးေနာက္ ႀကံရည္အ နည္းငယ္စြက္ ထားသည့္ ေရခဲေရတစ္ခြက္ လာခ်ေပး၏။
ကြၽန္ေတာ္က မည္သည့္ေစာဒကမွ် မတက္ရဲဘဲ ေရခဲေရ ခ်ိဳေပါ့တစ္ခြက္ကို ႀကိတ္မွိတ္ေသာက္ကာ က်သင့္ေငြ ၅၀၀ က်ပ္ စစ္စစ္ကို မည္သည့္အရာမွ် မေရာစြက္ဘဲ ေပးေခ် လိုက္သည္။
ႀကံရည္ဆိုင္ ပက္လက္ေလးမွ ရင္ကြဲပက္လက္ျဖင့္ ျပန္ထၿပီး တစ္ေထာင္က်ပ္တန္ ကားငယ္ေလးေတြကို လိုက္ရွာရျပန္သည္။ ဆူးေလေစတီဘက္ အနည္းငယ္ ဆက္သြားၾကည့္ေသာအခါ ကားတံခါးဖြင့္လ်က္ျဖင့္ ထြက္လုဆဲဆဲဟန္ျပင္ထားသည့္ က်ပ္ တစ္ေထာင္တန္ ကားတစ္စီးကို ေတြ႕ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ကံေကာင္းသည္။ ကားေပၚမွာ လူသိပ္မရိွေသး။ ကားစပယ္ယာေလးက မွတ္တိုင္အနီးအေဝးကိုလိုက္၍ ေနရာခ် ထားေပးေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဒရိုင္ဘာေနာက္ ကပ္လ်က္ ခံုတန္းမွာ ေနရာရသည္။ ညာဘက္ေဘး ျပတင္းေပါက္ကပ္လ်က္ မိန္းခေလးမွာ ဖုန္းတစ္လုံးျဖင့္ အလုပ္မ်ားေန၏။ လက္ကိုင္အိတ္ တစ္လံုးႏွင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဟန္ရ္ိွေသာ ေၾကာင့္ ၾကားမွတ္ တိုင္တစ္ခုမွာ ဆင္းလိမ့္မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ညာဘက္ေဘးခံုသို႔ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ဝင္ထိုင္သည္။ လူ ၁၀ ေယာက္သာ ဆ့ံေသာ ကားေလးမို႔ မၾကာခင္ ခရီးသည္ ျပည့္လုနီးပါး ျဖစ္သြားသည္။ မၾကာခင္ ကားစ ပယ္ယာေလး ကားေပၚတက္သည္။ မၾကာခင္ ကားဘီးေတြ လိွမ့္သည္။ မၾကာခင္ ကားခ တစ္ေထာင္က်ပ္စီ ေပးရသည္။ မၾကာခင္ ကြၽန္ေတာ္ ထိုလူၾကီးကို သတိထားမိသြား၏။
ေအာင္မဂၤလာအေဝးေျပးအထိ သီးသန္႔ ေျပးဆြဲေသာ္လည္း ခရီးသည္အားလံုး အေဝးေျပးဂိတ္အထိ လိုက္ၾကမည္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္။ တကၠစီငွားခလို ကိုယ့္အတြက္ သီး သန္႔ ကုန္က်ျခင္းထက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေထာင္က်ပ္ျဖင့္ ခရီးလည္းေရာက္ ၊ စရ္ိတ္လည္း သက္သာေသာ သည္ စုေပါင္းတကၠစီအမည္ခံကားငယ္ေတြကို ေ႐ြးခ်ယ္သူေတြ ပိုမ်ားလာ ၾကသည္။
ထိုလူႀကီးမွာ ေရွ႕ဆံုး ေခါင္းခန္းမွ ညာဘက္ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည္။ သည္ကားတစ္စီးလံုးတြင္ အေကာင္းဆံုးဟု သတ္မွတ္ႏိုင္သည့္ ေနရာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ဒရိုင္ဘာၾကားတြင္ အနည္းအငယ္ေသးေသာ ခံုတစ္ခံုရိွၿပီး လူငယ္တစ္ေယာက္ ထိုင္ေန သည္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ခန္႔ရိွၿပီဟု ခန္႔မွန္းရေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာဖြဲ ့စည္းပုံ က ခိုင္ခံ့မာေက်ာပုံရသည္။ မ်က္ႏွာမွာ မွဲ႔လိုလို၊ ဘုလိုလို အဖုေလးေတြ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ မ်က္မွန္တပ္ထားသည္။ ပင္စင္စား ဥပဓိရုပ္ ေပါက္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိသြားေစေသာ အခ်က္မွာ သူ႔မ်က္မွန္ မွန္ခ်ပ္ႏွင့္ ထိလုနီးပါး တိုးကပ္ထားသည့္ ဟန္းဖုန္းတစ္လံုး၏ မွန္မ်က္ႏွာျပင္ေၾကာင့္ပင္။
ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ေနာက္ဘက္ ဓားလြယ္ခုတ္ေနရာတြင္ ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ ဟန္းဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို အလြယ္တကူ ျမင္ေနရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ viber ျဖင့္ စာပို႔စာယူ လုပ္ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတရံ ပူေဖာင္းပစ္ေဖာက္သည့္ ဂိမ္းေဆာ့ေန သည္။ တစ္ခါတရံ ဖုန္းကိုပိတ္ထားၿပီး မၾကာမီ ဖုန္းျပန္ပြတ္ေနျပန္သည္။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာေပၚ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း တြား တက္လာေန သည့္ လကၡဏာေရး သုံးပါးကိုမူ မျမင္ဟန္ ေဆာင္ထားသည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ ဂိတ္ဆံုးအထိ လိုက္မည့္ပံုမေပၚ။
ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို ၾကာၾကာ စူးစိုက္ မၾကည့္ႏိုင္ပါ။ ေဘးလူေတြျမင္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္အၾကည့္ကို ရိုင္းသည္ဟု အၾကည့္ရိုင္း ေတြျဖင့္ပင္ စြပ္စြဲၾကေပလိမ့္မည္။
ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဖြင့္ၿပီး ပူပူေႏြးေႏြး ဝယ္လာသည့္ စာအုပ္ေတြကို ထုတ္ၾကည့္သည္။ အမွာစာမုခ္ဦးမွတစ္ဆင့္ စာအုပ္အ တြင္းထဲ လွမ္းေခ်ာင္းၾကည့္သည္။ တစ္အုပ္ၿပီး ေနာက္ တစ္အုပ္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ အရင္ဖတ္ရမည့္ စာအုပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္သည္။
ထိုအခိုက္ ကားက ထိုးရပ္သြားသည္။ ကား ေရွ႕ခန္းတံခါး ပြင့္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ လူႀကီး ဆင္းသြားသည္။ ဟင္ - မဟုတ္ ေသး။ သူႏွင့္ ဒရိုင္ဘာၾကားမွလူ ဆင္းသြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ခရီးသည္ အသစ္တစ္ေယာက္ ျပန္တက္ရန္ျပန္သည္။ ကားစပယ္ယာ ေလးက ထို လူႀကီးကို အလယ္ခံုကို ေရႊ႕ေပးရန္ႏွင့္ အရင္ဆင္းမည့္ ခရီးသည္အသစ္ အမ်ိဳးသမီးကို တံ ခါးေဘးထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေစရန္ ေျပာသည္။ သူက စကားမ်ားမ်ား ျပန္မေျပာပါ။ " ရတယ္ - သူ ဆင္းရင္ ငါလည္း ဆင္းၿပီး ခဏဖယ္ေပးမယ္ " ဟု ေျပာသည္။ ဒရိုင္ဘာက လွမ္းၾကည့္ သည္။ စပယ္ယာက ေခါင္းရမ္းသည္။ အမ်ိဳးသမီးက အလယ္ခံုကို ခက္ခက္ခဲခဲ တိုးဝင္ထိုင္ လိုက္သည္။ သူက ကားတစ္စီးလံုး၏ အေကာင္းဆံုးေနရာဟု သတ္မွတ္ႏိုင္သည့္ ထိုထိုင္ခံုမွာပင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ ျပန္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ႏွင့္ မ်က္မွန္မ်က္ႏွာျပင္တို႔ ထိလု နီးပါး တိုးကပ္လိုက္ျပန္သည္။
ကားသည္ ဆက္လက္ထြက္ခြာခဲ့ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ထိုလူႀကီး ထံမွ မထြက္ခြာႏိုင္ေတာ့ပါ။ viber ျဖင့္ စာပို႔စာယူ လုပ္သည္။ ဂိမ္းေဆာ့သည္။ ဂိမ္းေဆာ့သည္။ viber ဖြင့္ျပန္သည္။ ျပတင္းေပါက္ေဘးေနရာကို အမိအရ ကုတ္ တြယ္ထိုင္ေနေသာ္လည္း ျပတင္းေပါက္မွ အၾကည့္ေတြ လႊင့္ထုတ္ေနသည္မဟုတ္။ ေလးလက္မအ႐ြယ္ မွန္သားမ်က္ ႏွာျပင္ေလးကိုသာ သည္းသည္းမည္းမည္း အာရုံစိုက္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ရန္ကင္းထဲမွ မွတ္တိုင္တစ္ခုမွာ ကားက ထိုးရပ္လိုက္ျပန္သည္။ ေနာက္တန္းမွ လူတခ်ိဳ႕ ဆင္းသြားသည္။ ေရွ႕အလယ္ခံုမွ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ဆင္းရန္ ျပင္သည့္အခါ ထိုလူႀကီး က ကားတံခါး တြန္းဖြင့္လိုက္ရာ ေနာက္ကားႏွင့္ ျင္ိမလို ျဖစ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဟာခနဲ တ လိုက္မိၾက၏။ ထိုလူႀကီးက ဘာမွမျဖစ္သလို ခဏဆင္းေပးၿပီး အမ်ိဳးသမီးဆင္းသြား သည့္အခါ မူလထိုင္ခံုမွာ ျပန္ဝင္ထိုင္၍ မူလအစီအစဥ္အတိုင္း ဖုန္းကို ျပန္ကိုင္လိုက္သည္။
ေနာက္ ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္မွာ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕ တက္လာျပန္သည္။ ေနာက္တန္းကို ဝင္သြားသူေတြ ရိွသကဲ့သို႔ ေရွ႕ေခါင္း ခန္းကို ေနရာဝင္ယူသူလည္း ရိွသည္။ တကယ္ဆို ထိုလူႀကီးအေနျဖင့္ ဘယ္ဘက္သို႔ တင္ပါးအသာေရႊ႕ေပးကာ အလယ္ခံု မွာ ေနရာဝင္ယူရံုသာ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုလူႀကီးက စိတ္ရွည္လြန္းသည္။ ကားတံခါးဖြင္းသည္။ ဆင္းေပးသည္။ ခရီးသည္ အသစ္ကို အလယ္ခံုထိုင္ေစကာ သူက မူလခံုမွာ ျပန္ထိုင္သည္။ ဒရိုင္ဘာ၏ ေမတၱာရပ္ခံမႈကို ေခါင္းရမ္းသည္။ စပယ္ယာ ေလး၏ အသင့္ေတာ္ဆံုးအႀကံကို မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေန၏။
ၾကားမွတ္တိုင္ဆင္း ခရီးသည္မ်ား၊ ၾကားမွတ္တိုင္မွ တားစီးသည့္ ခရီသည္မ်ားေၾကာင့္ ကားကို မၾကာခဏ ရပ္ရသည္။ ဆင္းသူ ဆင္း။ တက္သူတက္။ ကားေရွ႕ခန္းမွ ဒရိုင္ဘာႏွင့္ ထိုလူႀကီးၾကားရိွ ထိုင္ခံုထိုင္သူမ်ားသည္ ထိုလူႀကီး၏ ထိုင္ခံု တစ္ခုံကို မသက္မသာ ျဖတ္ေက်ာ္၍ အဆင္းအတက္ လုပ္ၾကရသည္။ ထိုလူႀကီးကေတာ့ မထံုတတ္ေတးမ်က္ႏွာထား ႏွင့္။
သည္လိုႏွင့္ ထိုလူႀကီးသည္ ထိုထိုင္ခံုမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ အတၱႀကီးစြာ ကုတ္တြယ္ ထိုင္စီးရင္း ေျမာက္ဥကၠလာပ၊ ကန္သာယာ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းသြား၏ သူဆင္းသြားသည္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ ထူးထူးျခားျခား ေပါ့ပါးသြားသည္။ ကားေပၚမွ က်န္ခရီး သည္ေတြ မ်က္လံုးထဲ၌လည္း အလင္းတခ်ိဳ႕ ေျပးသြား၏။ ကားဒရိုင္ဘာႏွင့္ ကားစပယ္ယာတို႔ကမူ ထိုလူႀကီးေက်ာျပင္ကို အၿပံဳးေရးေရးျဖင့္ အသံတိတ္ ဟားတိုက္လိုက္ၾကသည္။
ထိုလူႀကီးကမူ သူ႔အိမ္၊ သို႔မဟုတ္ သူ႔မိတ္ေဆြအိမ္၊ သို႔မဟုတ္ တစ္ေနရာရာသို႔ ဦး တည္ၿပီး မားမားမင့္မင့္ ေလွ်ာက္သြားေန၏။ ထိုေနရာတစ္ခုခုသို႔ ထိုလူႀကီး ေရာက္သြားပါလွ်င္ မည္သို႔ေသာ ထိုင္ခံု (ဝါ) မည္သို႔ေသာေနရာ၌ ေနရာယူ ထိုင္မည္ကို ကြၽန္ေတာ္ အလိုလို မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။
(၃)
ထိုလူႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ မသိပါ။ ထိုလူႀကီး မည္သည့္အလုပ္ လုပ္မွန္းလည္း မသိပါ။ ကားေပၚ ထိုင္လိုက္လာသည့္ ခရီးစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ႏွလုံးသားကို တင္းႏိုင္သမွ် တင္း တင္း ေစ့ပိတ္၍ အတၱေသာ့ခေလာက္ႀကီးျဖင့္ ခ်ိတ္ခတ္ထားခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ ထိုင္သြားခဲ့ေသာ ခံုေဘးမွ ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ သူ႔အဇၥ်တၱကိုမူ ကြၽန္ေတာ္အပါအဝင္ ကားေပၚမွ လူအားလံုး လွမ္းျမင္လိုက္ၾကသည္။
ထိုလူႀကီးထိုင္သြားေသာ ထိုင္ခံုသည္ လိုင္းကားငယ္ေလး တစ္စီးေပၚမွ က်ပ္တစ္ေထာင္တန္ ထိုင္ခံုျဖစ္ေနျခင္းကပင္ ကြၽန္ ေတာ္တို႔ ကံေကာင္းသြားေသာအခ်က္ျဖစ္၏။ ။
မိုးေက်ာ္ဇင္