ဖုိးထက္ - ေရးထိုးခဲ႔ခ်င္တဲ့ ေက်ာက္စာ
(မုိးမခ) မတ္ ၁၃၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) မတ္ ၁၃၊ ၂၀၁၆
ထို႔အျပင္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္၀င္စားေသာ ေက်ာက္စာအေရးအသားႏွင့္ ေက်ာက္စာေရးထိုးခဲ႔ေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ လည္း ရိွေသးသည္။ ထိုသူတို႔ကား သိဃၤသူ႔သမီးႏွင့္ မိဖုရားဖြားေစာတို့ႏွစ္ဦးျဖစ္သည္။
သိဃၤသူ႔သမီး၏ အာမနာေက်ာင္း ေက်ာက္စာကို သကၠရာဇ္ ၆၂၈ ခုႏွစ္တြင္ ေရးထိုးခဲ႔သည္။ သူ႔ေက်ာက္စာတြင္ “ ……………. ငါလည္း ရံမက္ႀကီးေသာ မေရာင္႔ရယ္တတ္ေသာ အမ်က္ႀကီးေသာ သူတစ္ထူးကို ညႇင္းဆဲတတ္ေသာ ပညာ မရိွေသာ မိုက္ေသာ ၀န္တို၀္ေသာ အေပးအကံး မရိွေသာ သစၥာမရိွေသာ ပ်က္တတ္ေသာ ေမ႔လ်၀္ေသာ ၾသေမ႔တသကင္း ေသာ မျဖစ္မူရုယ္” ဟု ေရးထိုးခဲ႔သည္။
လူတစ္ေယာက္၏ စာေပအေရးအသားသည္ ထိုသူ၏ စိတ္ေနစိတ္ထားကို အမ်ားႀကီးေဖာ္ျပႏိုင္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ဆိုခ်င္ သည္။ စာေရးသည္ဆိုရာတြင္ အမ်ားႏွင့္ျပဳလုပ္ရေသာကိစၥအေၾကာင္းျခင္းရာမဟုတ္။ အဖြဲ႔အစည္း စိတ္ဓာတ္ (၀ါ) အဂၤလိပ္ လိုေျပာရလွ်င္ Team Work မလို။ မိမိစိတ္ႏွင့္ ထိခိုက္ တြန္းတိုက္မိေသာကိစၥမ်ားကို မိမိစြမ္းသေလာက္၊ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ေရးတတ္၊ ခြၽတ္တတ္ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္လို လက္သင္ကေလာင္မ်ား မဆိုထားႏွင့္ စာေရးဆရာႀကီးေတြအထိ ရိွတတ္ေသာ အေျခခံအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕စာမ်ားက မာန္မာနႀကီးလြန္းေနတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕စာမ်ားက ပါ ေမာကၡေလသံ အမ်ားႀကီး ပါတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕စာမ်ားက ငါ႔ထက္ ဘယ္သူမွ ပိုမသိဆိုသည့္သေဘာေတြ ပါေနတတ္သည္။ အခ်ဳိ႕စာမ်ားက ေ၀ဖန္ ျပစ္တင္ ႐ႈတ္ခ်ရင္း လက္ခုပ္သံ ခ်ဴၾကသည္။
ေနာက္ထပ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ ခ်ခ်င္ပါေသးသည္။ စာေရးသူမ်ား၏စာသည္ ထိုစာေရးသူ၏ ေခတ္ႀကီး စနစ္ႀကီး လူမႈဆက္ဆံ ေရးႀကီး ၏ ေရာင္ျပန္ဟပ္မွဳမ်ား အမ်ားႀကီး ပါရိွတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးမိေသာစာမ်ားကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ေခတ္ဆိုး စနစ္ဆိုး အစိုးရဆိုးမ်ားကို ျပစ္တင္ မာန္မဲ ႀကိမ္းေမာင္း အံႀကိတ္ က်ိန္ဆဲသည့္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔မလြတ္သည့္စာတစ္ပုဒ္မွ် မရိွ သ ေလာက္။ ေနေသးသပ ခ်ဳံထဲက အေရးအသားေတြ အမ်ားႀကီး ပါရိွေနခဲ႔သည္။ သိဃၤသူ့သမီး ေက်ာက္စာကို ဖတ္ၾကည့္ မိျပန္ေတာ့ သူ႔ေခတ္မွာ ရမက္ႀကီးေသာလူမ်ား ပုဂံေခတ္ နန္းတြင္းမွာ အမ်ားႀကီး ရိွခဲ႔ဟန္တူသည္။ သူတထူးကို ညႇင္းဆဲ ႏိွပ္စက္တတ္ေသာသူမ်ား ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ဟန္တူသည္။ ပညာမရိွ၊ မိုက္မဲ ၀န္တိုသည့္အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားမ်ား ပုဂံေခတ္ နန္းတြင္းမွာ ရိွခဲ႔ဟန္တူသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔လည္း ထိုလူေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔လို မျဖစ္ပါရေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းသည့္စာေတြ အမ်ားႀကီး ပါသည့္ေက်ာက္စာကို ေရးထိုးလွဴဒါန္းခဲ့ဟန္တူသည္။ အမွားေတြကို ေတြ႔ျမင္ရတာ မ်ားလာေတာ့အမွန္ကို ျမတ္ ႏိုးသည့္အမ်ိဳးသမီးႀကီး ျဖစ္ခဲ႔ဟန္တူသည္။
မိဖုရားဖြားေစာကား သိဃၤသူ႔သမီးႏွင့္မတူ။ သူ႔ေက်ာက္စာကို သကၠရာဇ္ ၆၃၃ ခုႏွစ္တြင္ ေရးထိုးလွဴဒါန္းခဲ႔သည္။ ဆိုရလွ်င္ သူတို့ႏွစ္ဦးကား တစ္ေခတ္ထဲက လူႏွစ္ေယာက္လို႔ ဆိုရေပမည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ႀကီးကို ျမင္ပံုျခင္း၊ ေတြးပံုျခင္း၊ ခံစားမွဳျခင္း အေတာ္ကြာျခားခဲ႔ဟန္ တူသည္။ မိဖုရား ဖြားေစာက သူ႔ေက်ာက္စာတြင္ “ လူျဖစ္ေသာ္ကား လူတကာထက္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ငါရလိုဧအ္။ နတ္ျဖစ္ေသာ္လည္း နတ္တကာထက္ ျမတ္ေသာႏိုင္ငံေသာ အဆင္း အေရာင္ အ၀ါႏွင့္ျပည္႔စုမ္ရုယ္ အထူးသျဖင္႔ လွ်င္ အသက္ရွည္ေသာ အနာမယ့္ေသာ အဆင္းလွေသာ အသံသာယာေသာ အလံုး အရပ္လွေသာ လူနတ္ခပ္သိမ္း ခ်စ္ ခင္ရို၀္ေသ ျမတ္ႏို္၀္းေသာ ငါျဖစ္လိုဧအ္။ ေရႊေငြပတ္တျမား ပုလယ္းသႏၱာကစေသာ အသက္မဲ႔ေသာ ဥတ္စာ၊ အသက္ရိွေသာ ဆင္ျမင္းကစေသာ ဥတ္စာ ရတနာမ်ားစြာေသာ ငါ ျဖစ္လိုဧအ္။ ဖုန္းတခို၀္းျဖင့္ အႏိုင္အငံ အျခံအရံ အေက်ာ္အေစာ ႀကီး စြာေသာ ငါျဖစ္လိုဧအ္…” ဟု ပါရိွသည္။
လူေယာကၤ်ားႏွင့္လူမိန္းမ ဘယ္သူက ပိုလွခ်င္သလဲလို႔ ေသခ်ာေတြးၾကည္႔လွ်င္ လူမိန္းမမ်ားက ပိုမိုလွခ်င္၊ ပခ်င္ၾကသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ အသားအေရလွခ်င္သည္။ ဆံပင္ေလး ပံုစံက်ခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚက အဖုအပိန္႔မ်ား ေပ်ာက္ခ်င္ သည္။ တင္းတင္းရင္းရင္း ရိွခ်င္ၾကသည္။ ဒါက မိန္းမေတြ၏ သဘာ၀စိတ္ျဖစ္သည္။ သိပ္ထူးဆန္းေသာ ကိစၥမဟုတ္။ လိုအပ္တာထက္ ပိုလွခ်င္သည့္စိတ္ဓာတ္မ်ားကိုသာ ကြၽန္ေတာ္က သေဘာမက်ေသာ္လည္း သင့္တင့္ေလ်ာက္ပါတ္ေသာ လွခ်င္ပခ်င္စိတ္မ်ားႏွင့္ပညာဥာဏ္ကို ပိုမိုတန္ဖိုးထား နားလည္သည့္အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုကား ေလးစားမိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဖုရားဖြားေစာ၏ အဆင္းလွေသာ၊ အလံုးအရပ္လွေသာ၊ အသံသာယာေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ခ်င္သည့္စိတ္ဓာတ္ကို အထင္ အျမင္ေသးဖို႔ မရိွ။ မိန္းမေတြ၏ ေမြးရာပါ လွခ်င္ ပခ်င္စိတ္ဟုယူေသာ္ ရေကာင္းသည္။
သို႔ေသာ္ ပစၥည္းဥစၥာေတြလဲ မ်ား၊ အေႁခြအရံေတြလဲ အမ်ားႀကီး ရိွ၊ ေနရာတကာမွာ သူမ်ားထက္သာပါရေစဆိုသည့္ဆုေတာင္းကိုေတာ့အဆင္မေျပဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ လူသာမန္တစ္ေယာက္၏ ထိုကဲ႔သို႔စိတ္ထားမ်ိဳးေတြသည္ ထိုသူ၏ ဘ၀တြင္ တြန္းအား ေလာင္စာ ရုန္းကန္အားမ်ား ျဖစ္လာတတ္ေသာ္လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ အာဏာပိုင္မ်ားတြင္ ထိုကဲ႔သို႔ စိတ္ထားမ်ိဳးေတြရိွလာလွ်င္ အမ်ားတကာ စိတ္ဆင္းရဲတတ္ၾကရပါသည္။ လိုခ်င္တာကို အာဏာနဲ႔လုပ္ယူလို႔ရ သည့္အေျခ အေန၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ေတြၾကားမွာ ေခတ္စနစ္ႀကီးေတြက အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ကုန္ၾကရသည္။
မိဖုရားဖြားေစာ၏ မင္း၀ိုင္းေက်ာင္း ေက်ာက္စာတြင္ ပါရိွသည့္အေရးအသားမ်ားႏွင့္ သိဃၤသူ႔သမီး ေက်ာက္စာတြင္ပါသည့္အေရးအသားမ်ားကို ယွဥ္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သိဃၤသူ႔သမီး ေက်ာက္စာဖတ္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ စိတ္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႕ ရသည္။ ထားတတ္လြန္းတဲ့ စိတ္လို့ပီတိျဖစ္ရသည္။ မိဖုရားဖြားေစာ ေက်ာက္စာမွာက ေလာဘေတြ တစ္ေထြးႀကီး ေတြ႔ရ သည္။ မာန္မာနေတြ တစ္ပံုႀကီး ျမင္ေနရသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးေက်ာက္စာေရးထိုးစဥ္မွာ မိဖုရားဖြားေစာ၏ ၾသဇာအာဏာသည္ သိဃၤသူ႔သမီး၏ အဆင္႔အတန္းထက္ အမ်ား ႀကီး သာႏိုင္ပါသည္။ မိဖုရားဖြားေစာက ဘုရင္သံုးဆက္၏ နန္းေတာ္ထဲမွာ ဓားထက္သည့္အမ်ိဳးသမီးႀကီး။ မာန္မာန ႀကီးမယ္ ဆိုလွ်င္လည္း ႀကီးေလာက္စရာ။ ထိုေခတ္က သူေရးထိုးခဲ႔သည့္ေက်ာက္စာက သိဃၤသူ႔သမီး ေက်ာက္စာထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီး ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့ႏိုင္သည္။ မယ္မယ္ဖုရား ေက်ာက္စာက စာသားေတြ သင့္ျမတ္မွန္ကန္လွပါေပတယ္။ ေကာင္းမြန္ လွပါေပတယ္ဟု အမ်ားက ခ်ီးက်ဴးခဲ႔ၾကမည္လို႔ထင္သည္။
လူသည္ လူကို လိမ္လို႔ရသည္။ လူသည္ လူေတြကို လိမ္လို႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ လူသည္ ေခတ္ႀကီးကို လိမ္လို႔မရ။ စနစ္ႀကီးကို လိမ္လို႔မရ။ အထူးသျဖင့္အခ်ိန္ကို လိမ္လို႔မရ။ ေနာက္ၿပီး စာအေရးအသားကိုလိမ္လို႔မရ။ အခ်ိန္ဆိုသည့္ဘီးလံုးႀကီးက ႀကိတ္ေခ်ရာတြင္ အမႈန္႔ျဖစ္မသြားသည့္စာမ်ိဳး၊ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏိုင္သည့္စာမ်ိဳး၊ အမ်ားတကာကို ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႕ေစ သည့္စာမ်ိဳး၊ သိဃၤသူ႔သမီး ေက်ာက္စာလို စာမ်ိဳးကို ေရးတတ္ခ်င္လွတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။
“ငါသည္ အမ်ားတကာကို စိတ္မဆင္းရဲေစေသာသူ။ ငါသည္ အမ်ားနဲ႔ဆန္႔က်င္ၿပီး မလုပ္ရေသာသူ။ ငါသည္ လူအမ်ား၏ ေကာင္းက်ိဳးကို လိုလားေသာသူ ျဖစ္ရလိုပါ၏” ဟု ေက်ာက္စာေရးထိုးခဲ႔ခ်င္သည္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင္ခန္႔မွာ ကြၽန္ ေတာ့္ေက်ာက္စာကို တစ္စံုတစ္ဦးက ဖတ္မိလို႔ ဒီလူဟာ “ငါ” ေတြ အမ်ားႀကီး သံုးတယ္။ အတၱမာန္မာနႀကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေခတ္ႀကီးထဲမွာ အမ်ားတကာကို စိတ္ဆင္းရဲေစတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရိွခ႔ဲတယ္ဟု ခန္႔မွန္းမိၾကလွ်င္ကိုဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ေက်နပ္ႏိုင္ပါၿပီ။
ဖိုးထက္