မုိးေက်ာ္ဇင္ - စစ္ပြဲ
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၀၊ ၂၀၁၆
ေဆာင္းႏွင္းထုထည္က ပဲခူးျမစ္ျပင္ေပၚ အလ်ားလိုက္ တြဲခိုေနသည္။ ျမစ္ေဘးကို ေမးတင္ထားသည့္ ႐ြာကေလးက ေဆာင္း ေအးေအးေၾကာင့္ ေသြးေလးလံေနပံုရ၏။ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။
ကြၽန္ေတာ္က ဆိပ္ခံတံတားသြယ္သြယ္ေလးအတိုင္း ဆင္းခဲ့သည္။ ေရက်ေနခ်ိန္မို႔ ဆိပ္ခံတံတားသည္ ျမစ္ထဲ ေရငုံ႔ေသာက္ ေနသည့္ ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္၏ လည္တံရွည္ႀကီးလို။ ေမာ္ေတာ္ေပၚေရာက္ေတာ့လည္း တိတ္ဆိတ္ျခင္းက အိပ္ယာ မထေသး။ အျဖဴအစိမ္းေပၚ ဂ်ာကင္ထပ္ဝတ္ထာသည့္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးသာ ေရာက္ေနႏွင့္၏။ လက္ဆြဲအိတ္ကို ေပါင္ေပၚ တင္ ထိုင္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းဆရာက ေစာင္တစ္ထည္ႏွင့္ ပုစြန္ထုပ္ေကြးေနသည္။
ႏွင္းစက္ေတြ ပက္ထားပုံရသည့္ စိုထိုင္းထိုင္းခံုရွည္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ အျဖဴအစိမ္းဝတ္ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္လည္း စကား မေျပာမိ။ အၿပံဳးခ်င္း မဆံုမိ။ ဆံုစရာ အေၾကာင္းလည္း မရိွ။ ကြၽန္ေတာ္က သည္႐ြာမွာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္သာ။ ကံၾကမၼာဇာတ္ညႊန္းအရ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သည္ျမစ္ႀကီးေဘးမွာ ေသာင္လာတင္ေနသူ။ စေန၊ တနဂၤေႏြ မ်ားမွအပ သည္ေမာ္ေတာ္ကိုစီးလ်က္ တစ္ဖက္ကမ္း ကြၽဲကူးဆိပ္ကို ကူးရသည္။ ထိုမွ ဂဝံလမ္းၾကမ္းႀကီးအတိုင္း ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္၊ ဘူတာ သ္ို႔မဟုတ္ ကားဂိတ္သို႔သြား၍ ရန္ကုန္အထိ ခရီးဆက္သည္။ ညေနမွာေတာ့ ရထားျဖင့္ျပန္စီးလာ၊ လမ္း ေလွ်ာက္၊ ကြၽဲကူးဆိပ္မွတစ္ဆင့္ သည္ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ ႐ြာကေလးဆီ ျပန္လာ။ သည္ခရီးစဥ္အတိုင္း ကြၽန္ေတာ့္ေန႔ရက္ေတြ လႏွင့္ခ်ီ ရွည္လ်ားေနခဲ့၏။
ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ေနၿပီး မၾကာမီ ဆိပ္ခံတံတားေလးအတိုင္း ဆင္းလာသည့္ ခံုျမင့္ဖိနပ္သံ တေဒါက္ေဒါက္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အျဖဴအစိမ္းေပၚမွာ ကုတ္အက်ႌထပ္ဝတ္ထားၿပီး လက္ဆြဲျခင္းကို တစ္ဖက္ဆြဲလာသည္။ ဆင္းလာေန ရင္း ေမာ္ေတာ္ထဲ လွမ္းကဲၾကည့္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွ ေက်ာင္းဆရာကိုျမင္သည္ႏွင့္ ဆရာ မမ်က္ႏွာ ခ်က္ခ်င္း အသက္ဝင္သြားသည္။
"တကယ္ပဲ...ညက ဘယ္လိုမွအိပ္လို႔ကိုမရဘူး၊ စိတ္တိုလိုက္တာ ..."
ဆရာမစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားသည္။ နိဒါန္းမပါ၊ ေျခဆင္းမပါ၊ ဆိုင္း မဆင့္ ဗုံမဆင့္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွ ေက်ာင္းဆရာကမူ ဆရာမခ်န္ထားခဲ့ေသာ စကားလံုးေတြကို ေကာင္းစြာနားလည္ေနသည္။ "ေအးဗ်ာ .." ဟု သံရွည္ေလး ဆြဲ၍ ေထာက္ခံသည္။ ဆရာမက ေမာ္ေတာ္အမိုးေအာက္ဝင္လာရင္း စကားဆက္သည္။
"ကိုယ့္လူေတြ မေကာင္းလို႔ဆိုလည္း ထားပါေတာ့၊ ခုဟာက ဒိုင္ညစ္လို႔ ျဖစ္ရတာ"
ေက်ာင္းဆရာက ဆရာမစကားကို ေထာက္ခံေဆြးေႏြးသည္။ ေနာက္ထပ္ေရာက္ လာသည့္ ခရီးသည္ေတြပါ စကားဝိုင္းထဲ ပါဝင္လာၾက၏။ ေစာေစာက တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည့္ ေမာ္ေတာ္ေလးသည့္ မိနစ္အနည္းအငယ္အတြင္း စည္ကားရႈပ္ေထြး ဆူညံသြားေလသည္။
တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ေျပာေနၾကသည္မွာ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သည္ေလာက္ အသည္းအသန္ အေရး တယူေျပာဆိုျငင္းခုံ ခံစားေနၾကေသာေၾကာင့္ သည္ေဘာလံုးပြဲသည္ ႏိုင္ငံ့လက္ေ႐ြးစင္အသင္း၏ ပြဲစဥ္တစ္ခုဟု မထင္မွတ္ ေစလိုပါ။ ဥေရာပဖလား၊ ပရီးမီးယားလိဂ္ စသည့္ပြဲစဥ္ေတြလည္း မဟုတ္ပါ။ မေန႔ညေန႔က ကစားခဲ့သည့္ သည္ရြာႏွင့္ အျခား တစ္႐ြာတို႔၏ ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေနေသာအိမ္မွဦးေလးေခၚ၍ ကြၽန္ေတာ္လည္း ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ ေနရာမွပါဝင္ခဲ့ေသာ ေဘာလံုးပြဲလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ေဘာလံုးကြင္းမွာ တကယ္ေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းမဟုတ္။ လယ္ကြက္ႏွစ္ကြက္ကို အလယ္ကန္သင္းၿဖိဳ၍ တစ္ကြင္းတည္းျဖစ္ ေအာင္ ဆက္စပ္ထားေသာ လယ္ကြက္က်ယ္ႀကီးသာ ျဖစ္သည္။ ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းဟူ၍ တစ္ပင္မွ်မရိွ။ လယ္ယာသုံး ပစၥည္းကိရိယာေတြ ႏွင့္ ႀကိဳးစားညိႇထားေသာ္လည္း ေျမကမူေတြက အစြယ္ေငါေငါ မင္းမူေနၾကဆဲျဖစ္သည္။
ေဘာလံုးကစားၾကပုံမွာ ဆရာကုသ၏ "ဝီစီကိုင္" ဝတၳဳတိုထဲကေလာက္ မဆိုး။ ပင္ကိုယ္အရည္အေသြး ရိွၾကပံုေပၚေသာ္ လည္း ေျမကမူေတြ ႀကီးစိုးေနသည့္ ဖုန္ထူထူကြင္းထဲ ဘယ္လိုမွ ကစားကြက္ မေဖာ္ႏိုင္ရွာၾက။ ကြင္းေလးဘက္ ဝိုင္းေနသည့္ ႏွစ္ဖက္႐ြာသားေတြက ေနပူထဲ အားတက္သေရာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကသည့္တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္ေန သည္။ ကစားကြက္အရသာကို ဘယ္လိုမွ မခံစားရ။ သူ႔႐ြာအတြက္ အားႀကိဳးမာန္ တက္ ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ ဦးေလးကို ထား ရစ္ကာ ပြဲမၿပီးမီ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့၏။ အခုေတာ့ မေန႔ညေနက ေဘာလံုးပြဲသည္ သည္မနက္ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ အခ်ိန္ပို ဆက္ကန္ေနၾကေလသည္။
သည္လူေတြမွာ ကမာၻ့ေဘာလံုးပြဲမ်ားႏွင့္ အကြၽမ္းတဝင္ ရိွၿပီးသားမ်ားျဖစ္သည္။ မန္ယူ၊ အာႀကီး၊ ရီရဲလ္၊ ဒိုေလးႏွင့္ မက္ဆီတို႔အေၾကာင္းကို ေဘာလုံးေဆာင္းပါးရွင္ေတြနီးနီး အာဂံုေဆာင္ႏိုင္သူေတြလည္း ပါဝင္ေပလိမ့္မည္။သို႔ေသာ္ သူတို႔ သည္ မေန႔ညေနက ကစားခဲ့သည့္ ေက်းလတ္ေဘာလံုးပြဲေလး၏ အရႈံးရလာဒ္ကို ဘာေၾကာင့္ ခံျပင္းျငင္းခံု အရသာခံ ေနၾက ပါလိမ့္။ ႏိုင္ငံ့လက္ေ႐ြးစင္အသင္း၏ ကမာၻ႔အဆင့္မွာ ၁၆၀ ဝန္းက်င္တြင္ရိွေသာေၾကာင့္ သည္လို ေက်းလတ္ေဘာလုံး ပြဲေလးေတြ၏အဆင့္ကို အလြယ္တကူပင္ မွန္းဆႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ မေန႔ညေန ေဘာလံုးပြဲမွ သူတို႔႐ြာအသင္း ရလဒ္အတြက္ ခံစားေနၾကရသည္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူတို႔ေနရာမွာ ရိွခဲ့ဖူးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ အတိတ္ေန႔ ရက္မ်ားတြင္ သတိရစရာေတြက ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကေသး။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ ရပ္ကြက္ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲေတြ ႏွစ္စဥ္က်င္းပျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ သည္ ၿမိဳ႕ကေလး၏ အစဥ္အလာရိွေသာ ေဘာလံုးအသင္းတခ်ိဳ႕ထဲ တစ္သင္းအပါအဝင္ျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရပ္ ကြက္သည္ ၿမိဳ႕စာရင္းအရသာ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အသြင္သဏၭာန္က ႐ြာတစ္႐ြာထက္ မပို။ ႐ြာလယ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ရပ္ကြက္ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲမ်ားမွ ေငြဒ္ိုင္းဆုႀကီး ၂ ခုကို ဂုဏ္ယူစြာ ခ်ိတ္ထားေသး၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာ ေဘာလံုးကစားသည့္ ညေနဆို ႐ြာလံုးကြၽတ္နီးပါး ေဘာလံုးကြင္းဆီ လိုက္အားေပးၾကသည္။ ပရ္ိသတ္အင္ အားကို ေသနတ္သံျဖင့္ ထိန္းရန္ စစ္သားတစ္ဦး အသင့္ရိွေနရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာအသင္းမွ ၁ ဂိုးသြင္းယူလိုက္လွ်င္ ေအာင္ပြဲခံပရိသတ္၏ ခေမာက္ေတြ၊ ဖိနပ္ေတြႏွင့္ တျခားလႊင့္ပစ္တင္ႏိုင္္သမွ် အရာအားလံုး ေဘာလံုးကြင္း ေကာင္းကင္ေပၚ ဝဲပ်ံသြားၾကေလ့ရိွ၏။ ေဘာလံုးကြင္းထဲအထိ ခုန္ေပါက္ျမဴးထူး ေအာင္ပြဲခံပရိသတ္ႀကီးသည္ စစ္သား၏ မိုးေပၚေထာင္ပစ္ေသာ ေသနတ္သံၾကားမွ စည္းအျပင္ဘက္ သို႔ ျပန္ေျပးသြားၾကေလသည္။ အႏိုင္ရလာလွ်င္ ႐ြာထဲမွာ ၾကက္သား ကာလသား ခ်က္ႏွင့္ ပုလင္းေထာင္ကာ အသံခ်ဲ႕စက္ႀကီးျဖင့္ တစ္ညလံုး ေအာင္ပြဲခံၾကျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြကမူ မနက္ ျဖန္ ေက်ာင္းေရာက္သည္အထိ ပါးစပ္အရသာခံ၍ အခ်ိန္ပို ဆက္ကန္ၾကေလသည္။
တခ်ိဳ႕လူႀကီးေတြက အၿပံဳးမိန္႔မိန္႔ႀကီးမ်ားျဖင့္ " ကမာၻ႔ဖလားပြဲ ၾကည့္ေနရသလိုပဲကြာ" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်တတ္ၾကေသးသည္။
သည္အခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ေမးခြန္းအသစ္ေတြ ေပၚေပါက္လာၾကသည္။ ကမာၻေက်ာ္ ေဘာလံုးပြဲမဟုတ္ပါဘဲ၊ ကမာၻာေက်ာ္ ေဘာလံုးပညာရွင္ေတြ မဟုတ္ပါဘဲ မည္သည့္အေၾကာင္းတရားေတြ၏ တြန္းအားေၾကာင့္ သည္လို လယ္ကြင္း ထဲမွ ေဘာလံုးပြဲေလးေတြအေပၚ အ႐ူးအမူး ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ ကမာၻေက်ာ္ ေဘာလံုးပြဲေကာင္းေတြ ၾကည့္ေနသလို ခံစားခ်က္သည္ မည္သည့္တံခါးေပါက္က ဝင္ေရာက္လာခဲ့ပါလိမ့္။
ေၾကးစားေဘာလံုးအသင္းမဟုတ္ဘဲ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲနီးမွ ထြန္တံုးေပၚမွ ဆင္း၊ ခါး ေတာင္းက်ိဳက္ျဖဳတ္၍ ေဘာလံုးကြင္းထဲ ဝင္လာခဲ့ၾကသူတို႔မွာ ေဘာလံုးပညာဟု ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရိွရွာၾက။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကစားၾကသည္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ တို႔က အားႀကိဳးမာန္တက္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ျငင္း ခံုၾကသည္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္႐ြာေဘာလံုးအသင္းကို အားေပးခဲ့ၾကသည္မွာ ေဘာလံုးပညာကို မဟုတ္။ လူေတြ ကိုသာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္႐ြာသားဟူေသာ အသိ၏ ပူးကပ္ထားျခင္းခံရသည့္ လူသားေတြကိုသာ ျဖစ္သည္။ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲကို အားကစားဟု မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စည္းကမ္းတက် ဆင္ႏႊဲေနသည့္ စစ္ပြဲတစ္ပြဲဟု မသ္ိစိတ္အျမင္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ က္ုိယ့္ရပ္ကြက္အသင္းက တျခားရပ္ကြက္ကို ရႈံးနိမ့္လိုက္လွ်င္ ထိုရပ္ကြက္လက္ ေအာက္ကို အလိုလို ေရာက္သြားသည့္အလား ခံစားၾကရသည္မွာ ေဘာလံုးပြဲ အရိွန္မေျပ ေသးမီအထိပင္။
သည္ခံစားခ်က္မ်ိဳးက ႏိုင္ငံ့လက္ေ႐ြးစင္ ေဘာလံုးအသင္းႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ပိုထင္ရွားလာတတ္ၾကသည္။ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္တည္းမဟုတ္။ လူနည္းစုမဟုတ္။ အားက စားဝါသနာပါမွ မဟုတ္။ သမိုင္းအစဥ္အလာအရ စစ္ေရးၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ျပင္းထန္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္အသင္းမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ယွဥ္ၿပိဳင္ရလွ်င္ ပရိသတ္၏ခံစားမႈေရခ်ိန္က အျမင့္မားဆံုး ျဖစ္ေန တတ္ၾကသည္။ ရႈံးနိမ့္မႈကိုရရိွလိုက္ပါမူ ေနာက္ထပ္ အင္အားႀကီးခံစားခ်က္လိႈင္းလံုး ႀကီး မဖုံးအုပ္မခ်င္း ရွက္႐ြံ႕နာက်င္မၿပီး။
တျခားအားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြအတြက္ သည္ခံစားခ်က္မ်ိဳးမရိွ။ ရိွသည့္တိုင္ေအာင္လည္း သည္ေလာက္မျပင္းထန္။
တကယ္ေတာ့ သည္ခံစားခ်က္မ်ိဳးသည္ အာကစားၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုအေပၚ ထားသည့္ ခံ စားခ်က္ထက္ စစ္ပြဲတစ္ပြဲအေပၚထားသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ကစားသမားေတြ၏ ေနရာအလိုက္ အေခၚအေဝၚေတြကအစ စစ္ပြဲသေဘာဆန္သည္။ ခံစစ္၊ တိုက္စစ္မွဴး၊ ဗ်ဴဟာ စသည္ စစ္ပြဲဖြ႕ဲစည္းပံုေတြအတိုင္း သတ္မွတ္သုံးႏႈန္းၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သည္စစ္ပြဲကို ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စြဲလမ္းသည္။ သည္စစ္ပြဲမွာ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မရိွ။ အသက္အုိးအိမ္ေတြ မပ်က္စီး။ ေျခလက္အဂၤါမဲ့၊ မိဘမဲ့၊ လင္ သားမဲ့ဘဝေတြ မရိွ။ ယမ္းခိုးေတြ၊ မီးလွ်ံေတြ မရိွ။ စည္ကမ္းႏွင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ အႏိုင္အရႈံးသာ ရိွသည္။
လူလူခ်င္း သတ္ျဖတ္ေနၾကေသာ စစ္ပြဲေတြေနရာတြင္ ေဘာလံုးပြဲေတြကို အစားထိုး လိုက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ကြၽန္ေတာ္မၾကာခဏ စိတ္ရူးေပါက္ဖူးသည္။ လူ႔အသက္ေတြ၊ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးမႈေတြျဖင့္ အႏိုင္အရႈံး သတ္မွတ္မည့္အစား ဂိုး ပိုက္ကြန္ထဲ တိုးဝင္သြားသည့္ ေဘာလံုးအေရအတြက္ျဖင့္ အႏိုင္အရႈံး သတ္မွတ္လိုက္လွ်င္...။
စစ္ပြဲတစ္ပြဲ ျဖစ္သည္ႏွင့္ အမွန္တရားသည္ ပထမဆံုး က်ဆံုးသြားရေၾကာင္း "ေကာလင္းပါဝဲလ္" က ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေဘာ လံုးပြဲတစ္ပြဲတြင္မူ အစအဆံုး မိနစ္ ၉၀ လံုး၌ အမွန္တရားက ရွင္သန္ေနတတ္သည္။
ေမာ္ေတာ္ထဲမွာ မေန႔ညေနက ေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္း အရသာယူ ခံစားေနၾကဆဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမင္းလူ၏ "ေဘာေအး တိုက္ပြဲ " ဝတၳဳတိုကို ေျပးသတိရမိရင္း တိတ္တ ဆိတ္ ၿပံဳးေနမိသည္။ "ေဘာေအးတိုက္ပြဲ" ထဲမွ အေရးအသားေတြေၾကာင့္လား၊ ေမာ္ေတာ္ ထဲမွ လူေတြ၏ စကားသံေတြေၾကာင့္လား။ တကယ္ေတာ့ ထိုႏွစ္မ်ိဳးစလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ပါသည္။ ။
မိုးေက်ာ္ဇင္