ညဳိမႈိင္းေ၀ (သနပ္ပင္) ● ခုတ္သားစမ်ား (၀တၳဳတုိ)
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၅၊ ၂၀၁၆
''အုန္း'' ခနဲ ျမည္သံႀကီးတခုက တေလာကလံုးရွိအရာတိုင္းကို ဖ်တ္ဖ်တ္လူးသြားေစသလိုပင္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထဲက ဆဲလ္၊ ကလပ္စည္းမ်ား အမွ်င္အဆက္ ျပတ္ေတာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲသို႔ ဝင္အ့ံဆဲဆဲ ထမင္းလုတ္ ျပဳတ္ က်သြားသည္။ ထမင္းဝိုင္း၏ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးက သူ႔လို ထမင္းလုတ္ ျပဳတ္က်တာမ်ဳိး ေတာ့ မျဖစ္။ သို႔ေသာ္ စားမည့္ထမင္းလုတ္ကို လမ္းခုလပ္မွ ျပန္ခ်၍ ဝရန္တာဘက္သို႔ ထြက္ၾကည့္ေလသည္။ သူလည္း ေရာ ေယာင္ကာထ၍ လိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႔အေမဟုယူရေသာမိန္းမႀကီးသာ ထမင္းဝိုင္း၌ က်န္ေနခဲ့သည္။
(၂)
ၿမိဳ႕၏အေနာက္ဘက္မွ မီးခိုးလံုးႀကီးမ်ား အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ တက္လာသည္။ ေပါက္ကြဲသံမ်ား အဆက္မျပတ္သည့္ အျပင္ ပို၍က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလာရသည္။ သူၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ၿမိဳ႕၏အေနာက္ဘက္မွလူအုပ္ႀကီး တဦးႏွင့္တဦး တိုးေဝွ႔ေျပးလႊားလာၾကသည္။ လူအုပ္ႀကီးမွာ ေျမၿပိဳ ေတာင္ၿပိဳသက့ဲသို႔ ၿပိဳဆင္းလာသည္။ လူအားလံုးသည္ ၿမိဳ႕၏အေနာက္ ဘက္မွ ေျပးလာၾကသည္တူေသာ္လည္း ဦးတည္ေျပးလႊားရာ မတူၾကေပ။ အေရွ႕ဘက္သို႔ တည့္တည့္တြန္းေျပးသူမ်ားရွိသလို ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ဘက္သို႔ေျပးသူမ်ားလည္းရွိသည္။ ထိုျမင္ကြင္းအားလံုးကို သူသည္ အေႏွးျပကြက္၊ အျမန္ျပကြက္၊ အလင္းျပကြက္၊ အေမွာင္ျပကြက္ ျပကြက္မ်ဳိးစံုျဖင့္ ျမင္ရသကဲ့သို႔ရွိေန၏။ သူ႔ေဘးရွိ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာ လူႀကီးသည္ လည္း ထိုျမင္ကြင္းအားလံုးကို ျမင္ေနေပသည္။ ထိုသို႔ အ့ံၾသမွင္သက္တုန္လႈပ္စြာ ျမင္ေနရစဥ္မွာပင္ နားကြဲမသြားမတက္က်ယ္ ေလာင္ေသာ ေပါက္ကြဲသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ သူ႔ႏွလံုးက ႏွင္တံတို႔လိုက္သည့္ျမင္းတေကာင္လို အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေန၏။ စကၠန္႔ ၃၀ ခန္႔မွ် မ်က္စိကိုမိွတ္ထားလိုက္မိသည္။
မ်က္စိျပန္အဖြင့္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ အေဆာက္အဦးတခု ၿပိဳက်ပ်က္စီးေနေလၿပီ။ အေဆာက္အဦး၏ညာ ဘက္တျခမ္းလံုး မီးစြဲေလာင္ေနသည္။ အေဆာက္အဦးအၿပိဳအပ်က္မ်ားၾကားတြင္ လူတခ်ဳိ႕ပိမိေန၏။ အေဆာက္အဦးမွ အုတ္က်ဳိးအုတ္ပဲ့မ်ား လြင့္စင္ထိမွန္ခံထားရသူမ်ားသည္လည္း ေသြးသံတရဲရဲႏွင့္ပင္။ လူထုႀကီး၏ ေအာ္ဟစ္ဆူပြတ္ေနသံမွာ ငရဲခန္းတခု သို႔တည္းမဟုတ္ ေျခာက္ျခားစရာ ကမၻာသစ္တခုသို႔ ေရာက္ရွိေနသလိုပင္။ မည္သို႔ မည္သည္က ထြက္လာမွန္း မသိေသာ လူအုပ္ႀကီးက ဆက္လက္ေျပးလႊားေနသည္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္လူမ်ားကို ထမ္းၿပီးေျပးေနၾကသလို ေသဆံုး ေနၿပီဟု ယူဆရေသာလူမ်ားကို မရမက တရြတ္တိုက္ဆြဲေနသူမ်ားလည္းရွိသည္။ လဲက်ေနေသာ သက္ႀကီးလူမ်ား၊ ကေလး ငယ္ေလးမ်ားကို လူအုပ္ႀကီးက တက္နင္းသြားသည္လည္းရွိသည္။ ျမင္ကြင္းမ်ားက သူ႔ကို အသက္ရူဖို႔ပင္ ေမ့ေနေစသည္။ သူ႔ႏွလံုးခုန္သံကို သူျပန္ၾကားေနရသလို လက္ဖ်ား ေျခဖ်ားမ်ားလည္း ေအးစက္ေန၏။ ေၾကာက္စိတ္အစိုင္အခဲက တစ ထက္တစ ပိုႀကီးထြားလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔ေဘးရွိ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးနားသို႔ ပို၍တိုးကပ္ထားမိသည္။
သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးက သူ႔လက္ကိုဆြဲ၍ ေနာက္သို႔လွည့္လိုက္သည္။ သူတို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔အေမဟုယူဆရ ေသာ မိန္းမႀကီးရပ္ေန၏။ ထိုမိန္းမႀကီးလည္း သူ႔နည္းတူ ထိတ္လန္႔စိုးရြံ႕ေနပံုရသည္။ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးက သူ႔လက္ကိုတဖက္ ထိုမိန္းမႀကီးလက္ကိုတဖက္ဆြဲကာ အေဆာက္အဦးေအာက္သို႔ ေျပးဆင္းေလ၏။
အေဆာက္အဦးေရွ႕ လမ္းမႀကီးတခုလံုး လူအုပ္ႀကီး လႈပ္ရွားေျပးလႊားေနသည္။ သူတို႔လည္း တံု႔ဆိုင္းမေနပဲ လူအုပ္ၾကား တိုးေဝွ႔ဝင္ကာ အေရွ႕ဘက္သို႔ ဦးတည္ေျပးၾကေလသည္။ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးက သူ႔လက္ကိုတင္းတင္းဆုက္၍ ေျပးေန၏။ သူကလည္း အမီွလိုက္ေျပး၏။ ႏွစ္မိုင္ခန္႔ေျပးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူအေတာ္ေမာပန္းေနေလၿပီ။ ေျခက်င္းဝတ္ အဆစ္မ်ားမွာ တူႏွင့္ညႇပ္ထုေနသလို နင္က်င္ေန၏။ ဒူးဆစ္မွာလည္း ျပဳတ္ထြက္ေတာ့မည့္မတက္ပင္။ သူ႔ဖိနပ္မ်ား မည္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက ကြၽတ္က်န္ခ့ဲမွန္းမသိ။ ဖိနပ္မပါေသာေျခေထာက္ ေျခဖဝါးက နီရဲေနကာ မီးေလာင္ထားသကဲ့သို႔ ေရၾကည္ဖုမ်ားပင္ ထြက္ေန၏။ သူ ဆက္မေျပးပဲရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးကလည္း ေျပးေနေသာ အရွိန္ကို ရပ္တန္႔လိုက္သည္။ သူတို႔အားလံုးေမာေနေလ၏။ ဆက္ေျပးေနလွ်င္ အေမာေဖာက္၍ ေသသြားႏိုင္သည္။ သူတို႔အားလံုး အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ မွန္မွန္႐ွဴကာ အေမာေျဖေနၾကသည္။
သူတို႔ အေမာေျပေအာင္ မေျဖလိုက္ရေသးေပ။ သူတို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႔ အေျမာက္ဆံတလံုး က်ေရာက္ေပါက္ကြဲေလသည္။ အေျမာက္ဆံက်ေပါက္ကြဲေသာေနရာတြင္ လူေသအေလာင္းမ်ား ျပန္႔က်ဲသြား၏။ ေျခတဖက္ျပတ္သြားေသာ လူတေယာက္ မွာ သူ႔ေျခေထာင္သူ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးႏွင္းၾကည့္ကာ ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ ေအာ္ဟစ္လူးလိမ့္ေန၏။ လူအုပ္ႀကီး၏ ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားငိုယိုသံမ်ားက မီးေလာင္ေတာက သားရဲမ်ားကဲ့သို႔ပင္။ သူတို႔လည္း ၾကာၾကာနား၍မျဖစ္။ ေနာက္တခါက် မည့္က်ည္က သူတို႔ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ က်ေပလိမ့္မည္။ သူ႔အေတြးမဆံုးစဥ္မွာပင္ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးက သူ႔ ကို လက္တဖက္ဆြဲ သူ႔အေမဟုဟုဆရေသာ မိန္းမႀကီးကို လက္တဖက္ဆြဲကာ တခါေျပးရျပန္ေလသည္။
"ဒက္ … ဒက္ … ဒက္"
"ဒက္ … ဒက္ … ဒက္"
ေျမမႈန္ေျမစမ်ား ဖြာခနဲ လြင့္စင္တက္သြားၿပီး တဝီဝီျမည္သံမ်ား သူတို႔ေခါင္းေပၚက ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ သူေမာ့ၾကည့္ လိုက္စဥ္မွာေတာ့ မီးခိုးတန္းကေလးသာ ျမင္လိုက္ရ၏။
"ဒက္ … ဒက္ … ဒက္"
"ဒက္ … ဒက္ … ဒက္"
ေနာက္တႀကိမ္ျပန္လွည့္ပစ္ခ်ိန္ေတာ့ သူတို႔ေခါင္းေပၚကအရာကို သူေကာင္းေကာင္းျမင္လိုက္ရသည္။ တိုက္ေလယာဥ္ သံုးစင္းက နဂါးသံုးေကာင္ မီးႏွင့္မႈတ္ေနသည့္အလား က်ည္ဆံေတြ တရစပ္ ပစ္သြန္ေန၏။ သူတို႔ ဆက္ေျပး၍မရေတာ့။ လူ အုပ္ႀကီး ၿပိဳဆင္းတိုးေဝွ႔လာၿပီး တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ ညႇပ္ပိတ္ေနသည္။ သူလည္း လူအုပ္ႀကီးထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္း ညပ္ၿပီးပါသြားသည္။ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးႏွင့္ တြဲထားေသာလက္မွာ ျပဳတ္သြားရၿပီျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္မ်ား ကလည္း သူတို႔အေပၚမွာဝဲေနကာ လူအုပ္ၾကားထဲသို႔ တရစပ္ပစ္ေန၏။ ေလယာဥ္သံ၊ ေသနတ္သံ၊ ေပါက္ကြဲသံ၊ ေအာ္ ဟစ္သံမ်ား ေရာေထြးယွက္ႁပြန္း ဆူပြတ္ေနသည္။ လူအုပ္၏အတြန္းအတိုက္မ်ားေၾကာင့္ သူပစ္လဲက်သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ထရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ထ၍မရ။ ေျပးလႊားေနေသာလူမ်ားက သူ႔ကို ဝင္တိုက္ တက္နင္းသြားၾကသည္။ အတိုက္ခံထား ရေသာ နံၾကားမွလည္း အသဲခိုက္ေအာင္ နာက်င္ေန၏။ အနင္းခံလိုက္ရေသာလက္ေကာက္ဝတ္သည္လည္း က်ဳိးသြားၿပီဟု ထင္ရသည္။ ေဝဒနာကို သူမမႈအား။ ႀကိဳးစားကုန္းထကာ လူကိုတပတ္ျပည့္ေအာင့္လွည့္ၿပီး သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာ လူ ႀကီးကို ရွာၾကည့္သည္။ ရႈပ္ေထြးေနေသာလူေတြၾကားကို တိုးဝင္ၿပီး ရွာသည္။ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီးကိုေရာ သူ႔ အေမဟုယူဆရေသာမိန္းမႀကီးကိုေရာ မည္သူ႔ကိုမွ ရွာမေတြ႕ေပ။ သူ ဤေနရာတြင္ ၾကာၾကာအခ်ိန္ဆိုင္းေနရန္မသင့္။ လံုၿခံဳသည့္ တေနရာသို႔ အျမန္ေရာက္မွျဖစ္မည္။ သူ႔အတြက္လံုၿခံဳသည့္ေနရာကား ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္၌ ရွိေနမည္ သူမသိ။ ယခုေျပးလႊားေနေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္လည္း သူတို႔အတြက္ လံုၿခံဳတ့ဲေနရာကို သိၾက၏ေလာ။ သူတို႔အားလံုး ဦးတည္ရာမဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ေျပးလႊားေနရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ အသက္ေဘးမွလြတ္ရန္အတြက္ အျမန္ဆံုး ဒီေနရာမွ ခြာမွျဖစ္မည္။ အေဆာက္အဦးေတြထဲလည္း သူမဝင္ရဲ။ လက္နက္ႀကီးမွန္၍အေဆာက္အဦးၿပိဳက်ပါက သူ႔အသက္ခ်မ္းသာ လိမ့္ မည္မဟုတ္။ သည္ေတာ့ လယ္ကြင္းေတြရွိရာ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔သာ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ဦးတည္လိုက္သည္။ သူအားယူေျပး လိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႔ခႏၶာရွိအရိုးအဆစ္မ်ား ျပဳတ္ထြက္လုမက အသဲခိုက္ေအာင္ နာက်င္သြား၏။ သို႔ေပမယ့္ အံကိုတင္းတင္း ႀကိတ္၍ သူဆက္ေျပးသြားသည္။
ေနလံုးႀကီးက အေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းသို႔ ေစာင္းက်သြားကာ ေျပာင္းပင္မ်ားၾကားသို႔ ေခါင္းဝင္ ငုပ္လ်ဳိးသြားေလၿပီ။ ရိတ္ သိမ္းၿပီးသား ေျပာင္းပင္မ်ားေပၚသို႔ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ လဲက်သြားသည္။ ပါးစပ္ကိုဟၿပီး အသက္ရူေနရသည္။ သူ အေတာ္ပင္ ေမာေန၏။ သူ႔လည္ေခ်ာင္းဝသည္ အက္ကြဲေတာ့မတက္ ပူေလာင္ေန၏။ ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္သပ္ လိုက္ေပမယ့္ တံေတြးမရွိေအာင္ ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ခံတြင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာ ထူး၍စိုစြတ္မသြား။ နံၾကားႏွင့္ လက္ေကာက္ဝတ္ကလည္း တဆစ္ဆစ္ နာေနသည္။ မည္သည့္အခ်ိန္က ထိခိုက္မိသည္မသိေသာေျခေထာက္မွ ဒဏ္ရာ ကလည္း ေသြးမ်ားထြက္ေန၏။ သူေသရေတာ့မည္ေလာ။ သူေသရေတာ့မည္ဆိုလၽွင္လည္း ေရကေလးတေပါက္ ေလာက္ ေတာ့ ေသာက္သြားခ်င္ေသးသည္။ သူ႔နားေတြထဲမွ ေလေတြတဝူးဝူးထြက္လာၿပီး သူ႔မ်က္ခြံေတြ ေလးလံလာသည္။ ခဏအတြင္းပင္ သူ႔အသိစိတ္ေတြ ေမွာင္အတိက်သြားေလသည္။
သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္လား သတိလစ္သြားသည္လားမသိ။ သူ ႏိုးလာသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး မည္း ေမွာင္ ၿငိမ္သက္ေန၏။ တိတ္ဆိတ္မႈက စိတ္ကို တစိမ့္စိမ့္ပိုၿပီး ေျခာက္ျခားလာေစသည္။ ေလေအးေအးေလး တျဖဴးျဖဴး တိုက္ေနၿပီး ေကာင္းကင္တြင္ေတာ့ ၾကယ္ကေလး တပြင့္ႏွစ္ပြင့္ခန္႔ လင္းေန၏။
သူကုန္းထလိုက္စဥ္မွာေတာ့ တကိုယ္လံုးက နာက်င္မႈကို ခံစားလိုက္ရသလို ေခါင္းထဲတြင္လည္း မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ သူ ႀကိဳးစားအားတင္း၍ မတ္မတ္ရပ္ထားသည္။ သူ ေရအလြန္ဆာေနသည္။ေရရဖို႔အတြက္ သူ ေရလိုက္ရွာမွျဖစ္မည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ အေဆာက္အဦးတခ်ဳိ႕ မီးစြဲေလာင္ေနသည္။ ထိုမီးေရာင္ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တြင္းတြင္ လင္း သလိုရွိေန၏။ သူတို႔၏ၿမိဳ႕ကေလး စစ္ဒဏ္ၾကားမွာ ေလာင္မီးက်ခဲ့ေလၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ သူ႔လို ေဝဒနာနဲ႔အသက္ရွင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီး လူဘယ္ေလာက္မ်ား ေသဆံုးခဲ့ေလၿပီနည္း။ သူ ၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔ ျဖည္းျဖည္း အားတင္းၿပီးေလွ်ာက္လာသည္။
ၿမိဳ႕ထဲစဝင္ၿပီဆိုကတည္းက ျပန္႔က်ဲေနသည့္ လူေသအေလာင္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ညဥ့္ငွက္မ်ား၏ေအာ္သံကလည္း ေသဆံုးသူမ်ား၏ ဝိညာဥ္ေအာ္သံမ်ားက့ဲသို႔ပင္။ ေၾကာက္ေၾကာက္နွင့္ပင္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးဝင္လာခဲ့သည္။ သူ တေရြ႕ေရြ႕ေလၽွာက္လာရင္း အေဆာက္အဦးတခုထဲသို႔ ဝင္မိလၽွက္သားျဖစ္ေန၏။ အေဆာက္အဦးတျခမ္းက ၿပိဳက်ေနသည္။ ေလွကားအတိုင္းတက္လာရာ လမ္းတေလၽွာက္က လူေသအေလာင္းေတြကို သူ ေက်ာ္ခြသြားေနရသည္။ လူေသအေလာင္း မ်ားမွာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႏွင့္ ယင္ေကာင္မ်ားက အံုခဲေနသည္။ ထိုသို႔ျမင္ရတိုင္း သူ႔ေက်ာထဲ စိမ့္ခနဲျဖစ္၍ တုန္တက္သြား ေအာင္ ေၾကာက္ရြံ႕မိ၏။ သူ အေဆာက္အဦးေပၚသို႔ ေလွ်ာက္တက္လာရင္း ေနာက္ဆံုး၌ တက္စရာေလွကားမရွိေတာ့ေပ။ ေလွကားရင္း၌ မ်က္ႏွာႏွစ္ဖက္ ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ အခန္းက်ယ္ႀကီး ရွိေန၏။ အခန္းထဲသို႔ ေဝ႔ၾကည့္လိုက္စဥ္မွာေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ဝင္းလက္သြားသည္။ အခန္း၏အစြန္ တဖက္နားတြင္ ေရဗူးတဗူးကို သူေတြ႕လိုက္ရၿပီ ျဖစ္သည္။
ေရဗူးေဘးတြင္ လူေသအေလာင္းတေလာင္းရွိေနသည္။ လူေတြအေလာင္းေတြ အမ်ားႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရ၍ ထိုလူေသ အေလာင္းကို သူမေၾကာက္ေတာ့။ ေရဗူးကိုေတြ႕လိုက္ရ၍ သူအေတာ္ဝမ္းသာေနသည္။ ေပ်ာ္လြန္း၍ အသက္ရူသံမ်ားပင္ ျမန္ေနေလ၏။ သူ ေရဗူးနားသို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ကပ္သြား၍ ေရဗူးကိုေကာက္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေရဗူးကိုမေကာက္ပဲ ေနာက္သို႔ခုန္ဆုတ္မိလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ထိတ့္လန္႔မႈႏွင့္ နားမလည္မႈေတြ အထင္းသားေပၚေန၏။ သူ ထိတ္လန္႔ေန သည္မွာ ေရဗူးအနားရွိ လူေသအေလာင္း၏မ်က္ႏွာ။ ဟုတ္သည္။ ထို လူေသအေလာင္း၏မ်က္ႏွာမွာ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာ လူႀကီး၏မ်က္ႏွာ။ လူေသ၏မ်က္ႏွာမွာ မေသဆံုးခင္ ေဝဒနာကိုမခ်ိမဆ့ံခံစားသြားရသည့္ႏွယ္ မ်က္လံုးမ်ားက ျပဴးထြက္ေန သည္။ ခႏၶာကိုယ္ရွိ ဒဏ္ရာမ်ားကလည္း ျမင္ရက္စရာမရွိ။ သူ႔အေဖဟုယူဆရေသာလူႀကီး၏ အေလာင္းကိုေတြ႕ရေသာ္လည္း သူ႔အေမဟုယူဆရေသာမိန္းမႀကီးကိုမူ မေတြ႕ေပ။
သူ လူေသအေလာင္းကို စိုက္ၾကည့္ကာ ေနာက္သို႔ တလွမ္းခ်င္းဆုတ္ေနသည္။ သူ႔ေခါင္းကိုလည္း တြင္တြင္ခါယမ္းေနသည္။ မိသားစုေတြ၊ လူေတြ၊ ၿမိဳ႕ေတြ၊ စစ္မီးေတြ၊ လက္နက္ေတြ ဒီေန႔ျဖစ္ပ်က္ခ့ဲသမၽွေတြကို သူမယံုၾကည္ႏိုင္ေပ။ မည္သို႔ေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္ေနရသည္ကို အခုခ်ိန္ထိ သူနားမလည္နိုင္ေသးေပ။ သူ ေၾကာက္သည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ေပါက္ကြဲသြားတဲ့လက္နက္ႀကီးကို ေၾကာက္သည္။ တဒက္ဒက္ႏွင့္ပစ္ေနေသာ တိုက္ေလယာဥ္ကို ေၾကာက္သည္။ လူအမ်ား၏ ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားေန သံေတြကို ေၾကာက္သည္။ သူ႔ေရွ႕က လူေသအေလာင္းကို ေၾကာက္သည္။ ေသဆံုးရမွာကို ေၾကာက္သည္။ သူ႔ေရွ႕မွ လူေသအေလာင္းကိုၾကည့္ရင္း သူေနာက္သို႔ တဆုတ္တည္း ဆုတ္ေန၏။ သူ႔ဦးေခါင္းေတြက ခါယမ္းေနၿပီး တခုခုကိုၿငင္း ဆန္ေနသလိုပင္။ သူ ေနာက္သို႔ ဆုတ္ၿမဲ ဆုတ္ေနသည္။ သူ႔ဘယ္ေျခကိုခ်ၿပီး ညာေျခကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္၏။ သူ႔ညာ ေျခက အေဆာက္အဦး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ မက်။ ေလဟာနယ္ကိုသာ နင္းမိၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္က အေဆာက္အဦးအစြန္းမွ ေနာက္သို႔လန္ကာ ျပဳတ္က်သြားေလသည္။ သူ႔အသည္းထဲမွာ ေအးခနဲစိမ့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေလဟာနယ္ထဲ လြင့္ေျမာေနကာ အူေတြ ကလီစာေတြ တစစီ တခုစီ ျပဳတ္ထြက္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ တြင္းနက္နက္ႀကီးထဲသို႔က်ေနသက့ဲသို႔ မၿပီးနိုင္ မဆံုးႏိုင္ က်ေနသည္။ အဆံုးမသတ္လြင့္စင္ျပဳတ္က်ေနျခင္းေၾကာင့္ သူ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အသံကုန္ျခစ္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ သည္။
(၃)
"အား …………"
တကိုယ္လံုးေခြၽးမ်ားရႊဲနစ္ကာ အိပ္မက္ဆိုးမွ သူ ႏိုးလာခ့ဲေလၿပီ။
အိပ္ရာေဘးမွ ေရဗူးကိုဖြင့္ကာ အေမာတေကာ ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ဖုန္း Ringtone ထျမည္လာသည္။
"×× ဒီကမၻာမွာ စစ္ စစ္ စစ္မျဖစ္ရာေျမ ×××
×× တေနရာ ရွိ ရွိ ရွိရမယ္ေလ ×××
×× ထာဝရၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရွာကာေပ်ာ္ရႊင္ေန ×××
×× သဘာဝရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြ ×××"
သူ ဖုန္းကို ကိုင္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။
"ဟဲလို"
"ဟဲလို ဆရာ … ကြၽန္ေတာ္ ဆရာခိုင္းထားတဲ့စစ္ေဘးဒုကၡသည္စခန္းက မိဘမ့ဲကေလးေတြကို မိဘမ့ဲေက်ာင္းကိုပို႔ဖို႔ကိစၥ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးပါၿပီ။ အားလံုးအဆင္ေျပပါတယ္ ဆရာ"
"ေအး ေက်းဇူးကြာ၊ မနက္ ငါေစာေစာ လာခ့ဲမယ္"
တဖက္မွဖုန္းခ်သြားေသာအခါ ဖုန္းကိုစားပြဲေပၚသို႔ ျပန္တင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လက္က်ဳိးထား၍ ေကာက္ေနေသာ သူ႔လက္ ေကာက္ဝတ္ကိုၾကည့္ကာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ေကြးညႊတ္သြားေပသည္။
ညိဳမႈိင္းေဝ (သနပ္ပင္)