(မိုးမခ) ေမ ၁၄၊ ၂၀၁၆
ျမန္မာစကားမွာ “သူမ်ားေယာင္လို႔ ေယာင္ အေမာင္ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ” ဆိုတဲ့ စကားပံုကို အသံုးအေတာ္မ်ား ၾကပါတယ္။ ၾကားရဖန္မ်ားလို႔ ရိုးသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စကားပံုက ရိုးေကာင္းရိုးေပမယ့္ ေန႔စဥ္ဘဝမွာေတာ့ သူမ်ား ေယာင္လို႔ ေရာေယာင္လုပ္ေနၿပီး ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္နဲ႔ အႏွစ္သာရ တိတိပပ သိတဲ့လူက ခပ္ရွားရွားပါ။
သူမ်ားႏိုင္ငံကလူေတြ ဆံရွည္ထားတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ပိုနီေတးလ္ (Ponytail) ေနာက္မွာခ်ည္ထားတယ္။ ေရႊျပည္ႀကီးက လူငယ္အခ်ိဳ႕လိုက္လုပ္တယ္။ လုပ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ဆံပင္ပဲ ေသွ်ာင္ထံုးပဲ ထားထား၊ ေခါင္းတံုးပဲ ရိတ္ရိတ္ ဘယ္သူ႔မွ မထိခိုက္သေရြ႕ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ ဆံပင္ အရွည္ထားတယ္ဆိုတာက သူတို႔ရာသီဥတုရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္။ ေဆာင္းမွာဆိုရင္ သုညေအာက္ေရာက္ေနတတ္ေလေတာ့ ဆံပင္ရွည္ထားရံုတင္မကဘဲ သိုးေမႊးဦးထုပ္တို႔ ေခါင္းစြပ္တို႔ေတာင္ ေဆာင္းထားရေသးတာကလား။
အဲ… ေရႊျပည္ႀကီး ရာသီဥတုကေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း .. ေႏြဆိုရင္ ရန္ကုန္မွာေတာင္ စင္တီဂရိတ္ ၄၀ ေလာက္ ရွိေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါေတာ့။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႔ ေခါင္းထဲ ေခၽြးတစိုစိုနဲ႔ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းနဲ႔၊ ဒီၾကားထဲ ဘတ္စ္ကားက်ပ္ အတင္းတိုးတက္ တိုးဆင္း၊ အိမ္မွာေနေတာ့လည္း မီးကမလာ၊ ေရကမမွန္၊ ဒီဆံရွည္ႀကီးနဲ႔ ရာသီဥတုနဲ႔ ကိုယ့္လူမႈဘဝနဲ႔ လိုက္ဖက္၏ မလိုက္ဖက္၏ စဥ္းစားဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ ဆံရွည္ထားၿပီဆိုရင္ ဆပ္ျပာေကာင္းေကာင္း၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေကာင္းေကာင္း Hairdryer ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ရွိဖို႔လိုတယ္။ အဲသလိုမွ မသန္႔ရွင္းႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက ထြက္လာမည့္ အနံ႔က သူမ်ားကို အေႏွာင့္အယွက္ျပဳလိမ့္မယ္။ တကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းေရး မလုပ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ဆံရွည္ထားၾကသူေတြ တခ်ိဳ႕ဆို ေတာ္ေတာ္ေလးၾကမ္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးနဲ႔ ဝမ္းစာရွာေနတဲ့ၾကားက ဆံရွည္ႀကီးနဲ႔ သူ႔အစား ေခါင္းယားလိုက္တာ။
ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြထဲ၊ ဗီဒီယိုေတြထဲ မင္းသားက၊ အဆိုေတာ္က နားကပ္နဲ႔ဆို ကိုယ္ကလည္း နားကပ္နဲ႔။ ကမၻာေက်ာ္ ေဘာလံုးသမားေတြက သူ႔ဘာသာ ပိုက္ဆံေပါၿပီး သူတို႔ဆီမွာ ေခတ္စားလို႔ လက္တျပင္လံုး တက္တူး (Tattoo) ထိုးထားတာကို အားက်ၿပီး ကိုယ္ကလိုက္ တက္တူးထိုးေတာ့ အသားနာတာနဲ႔ ပိုက္ဆံကုန္တာပဲ အဖတ္တတ္တာေပါ့။
ဝတ္စားဆင္ယင္ပံု ဟန္ပန္စတိုင္ေတြကို သူမ်ားဆီက အတုယူ အတတ္သင္တယ္ဆိုတာ အသက္အားျဖင့္ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့သူေတြ၊ အသိဉာဏ္အားျဖင့္ မရင့္က်က္ေသးတဲ့သူေတြ၊ ပညာအေျခခံအားနည္းတဲ့သူေတြမွာ အျဖစ္မ်ားေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ခံအားနည္းရင္ အျခား ေရာဂါေတြကူးစက္လြယ္သလို အသိဉာဏ္ပညာ ကိုယ္ခံအားနည္းရင္လည္း တျခားမလိုလားအပ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးစံေတြ အကူးစက္ခံရတတ္ပါတယ္။
ဒါျဖင့္… ေရွးျမန္မာမ်ားလိုပဲ ေတာင္ရွည္နဲ႔ ရင္ဖံုးနဲ႔ ထိုင္မသိမ္း အကၤ်ီနဲ႔ပဲေနရေတာ့မလား ေမးစရာရွိပါတယ္။ မပူပါနဲ႔… ေလာကႀကီးမွာ ဘယ္အရာမဆို အသင့္ေတာ္ဆံုးသာ က်န္ေနရစ္မွာပါ။ “The survival of the fittest.” ေခတ္ႀကီးနဲ႔ အံမဝင္ေတာ့တဲ့အခါ ေတာင္ရွည္လည္းၾကာရွည္မခံပါဘူး။ ေသွ်ာင္ထံုးႀကီးလည္း ျဖတ္ရတာပါပဲ။ ရာသီဥတု အပူကိုေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္မယ္၊ အိမ္မွာ၊ ရံုးမွာ တကၠစီကားထဲမွာ ဘတ္စ္ကားထဲမွာ ေလေအးစက္ႏိုင္ႏိုင္ ေပးႏိုင္၊ ရႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ပုဆုိးဆိုတာလည္း ေျပာင္းရမွာပါပဲ။ တကယ္တမ္း အားႀကိဳးမာန္တက္ လုပ္ကိုင္ၾကရေတာ့မယ့္ စက္ရံု၊ အလုပ္ရံု လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ တဝုန္းဝုန္း လုပ္ၾကရၿပီဆိုရင္ ဒီပုဆိုးတို႔ ထဘီတို႔ဆိုတာလည္း အလုပ္ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။
ေခတ္ကေတာင္းဆိုလို႔ မျပင္မျဖစ္ ျပင္ရတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ႏိုင္ငံတိုင္း လူမ်ိဳးတိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ကီမိုႏိုဝတ္တဲ့ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို တိုက်ိဳၿမိဳ႕လယ္မွာ ျမင္ရဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဂ်ပန္ေတြ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္တံုးကုန္ၿပီလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ပါနဲ႔။ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို အခ်ိဳးက် ထပ္တူျပဳမယ့္အစား ကိုယ့္ရာသီဥတု၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လိုက္ဖက္မႈ ရွိ မရွိကိုပဲ စဥ္းစားရပါလိမ့္မယ္။ ပင္နီေခ်ာနဲ႔ေယာထဘီဆိုတာ ကိုလိုနီေခတ္ သူ႔ကၽြန္ဘဝလက္ေအာက္မွာ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးအတြက္ ‘အား’ တခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ခုခ်ိန္အထိ ဒီအစြဲႀကီးက်န္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကိုယ့္မရင့္က်က္ေသးေၾကာင္း ကိုယ့္ဘာသာ ေဖာ္ျပေနသလို ျဖစ္မွာပါ။
ဒီေလာက္ရွည္ေအာင္ နိဒါန္းျပဳမိတာကေတာ့ ခုတေလာ ေဖ့စ္ဘြခ္မွာေတြ႕ေနရတဲ့ Free Hug ဆိုတဲ့ လႈပ္ရွားမႈတခု ေရႊျပည္ႀကီးမွာ စေနတာေတြ႕ရလို႔ နည္းနည္းေတာ့ေရးဦးမွလို႔ ထင္လို႔ပါ။
ၾသစေၾတးလ်က ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ အေျခခ်ေနထိုင္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၂ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ားကို ဖက္ဖူးသလို သူမ်ားဖက္တာလည္း ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ခံဖူးပါတယ္။ ဘာမွမဆန္းပါဘူး။ အဖက္အရမ္းအနမ္းအရံႈ႕ လိႈင္လိႈင္ႀကီးသံုးတဲ့ ဘိုႏိုင္ငံ၊ ဘိုယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားရာ အရပ္မွာ ခ်စ္ခင္သူခ်င္း မိတ္ရင္းေဆြရင္းခ်င္း ရင္ဘတ္အပ္၊ ပါးအပ္ႏႈတ္ဆက္တာ မဆန္းပါဘူး။
ဒါကို ဗုဒၶဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈထြန္းကားတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီး၊ ရဟန္း၊ သံဃာ၊ မိဘ၊ ဆရာသမားတို႔ရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ေရႊျပည္ႀကီး၊ လိင္ကိစၥကို ရွက္ရြံ႕စရာလို႔ျမင္တဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ဖိုနဲ႔မ ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေျဖသိမ့္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္၊ သင့္၏ မသင့္၏ နည္းနည္းေတာ့ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီကိစၥမွာဘိုေတြ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္တယ္၊ ဒို႔လည္း၀တ္တယ္ဆိုတာေလာက္ မက်ဥ္းေျမာင္း မလြယ္ကူပါဘူး။ အဂၤလန္မွာ၊ ၾသစေၾတးလ်မွာ၊ အေမရိကမွာ သံုးေလးႏွစ္ေနျပန္လာေတာ့ ဘိုဆန္ဆန္ ခုလို ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ရမွ ေခတ္မီတယ္ထင္ရင္ေတာ့…၊ ဒီလိုမ်ိဳး ႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳးကို လက္မခံႏိုင္တာနဲ႔ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲသူႀကီးလို႔ ျမင္ရင္ေတာ့… ျမင္တဲ့သူရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဘာျပဳလို႔လဲဆိုေတာ့ အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ဟာ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းမတူပါဘူး။ တန္ဖိုးထားသတ္မွတ္တဲ့ စံခ်င္းလည္း မတူပါဘူး။ ဘာသာအယူအဆခ်င္းကိုးကြယ္မႈခ်င္းလည္း မတူပါဘူး။ ဒါကိုအတင္းပဲဆြဲညွိယူခ်င္လို႔မရပါဘူး။
လြယ္လြယ္ ဥပမာတခုကိုေပးပါရေစ။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အသက္ ၆၀ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီဆိုပါေတာ့.. ႏႈတ္ခမ္းနီရဲေနေအာင္ဆိုး၊ မ်က္ခံုးေမႊးေသးေသးေလးဆြဲ၊ မိတ္ကပ္နဲ႔ေရေမႊးနဲ႔ ေျခသည္းနီ လက္သည္းနီနဲ႔ဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္က ကဲ့ရဲ႕အတင္းဆိုခ်င္ၾကတယ္။ လူကျဖင့္ သခ်ၤ ိဳင္း တဖက္နင္းေနၿပီ ခုထိနန္႔ခ်င္ေနတုန္း ဘာညာနဲ႔ ေမး၀င္ေငါ့တဲ့လူက ေမးေငါ့ေပလိမ့္မယ္။ အဖ်င္းဆံုး ခုထိသမီးေတြနဲ႔အၿပိဳင္ အပ်ိဳလုပ္ခ်င္ေနတုန္း ပါလားဆိုၿပီး အထင္ေသးခ်င္ၾကေပလိမ့္မယ္။ အဲသည္လို ျမန္မာအေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲသည္လို ေၾကာ့ေနေအာင္ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ထားတဲ့ ဘိုမအဖြားႀကီးတေယာက္နဲ႔ တခါကေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ သူကဘာျပန္ေျဖတယ္ထင္လဲ….။
“ေဟာဒီ့.. ငါ့ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းေပးထားတာ။ ဒါကို ငါက အတတ္ႏိုင္ဆံု အလွပဆံုးျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးရမယ့္တာ၀န္ရွိတယ္။ ငါေပေပစုတ္စုတ္ ျဖစ္သလိုေနရင္ ဘုရားသခင္ရဲ႕ေက်းဇူးကို ေစာ္ကားသလို၊ ငါ့ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြေရာ ငါ့ကိုျမင္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာပါ့မလား။ မင္းေရာ ငါ့အနားကပ္ခ်င္ပါ့မလား…” တဲ့။
သူ႔အေတြး သူ႔အယူအဆကို မွားတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရသလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕က အဖြားႀကီးေတြစတိုင္၊ ေယာဂီတဘက္ေလး ပုခံုးေပၚတင္၊ ပုတီးေလးတေျခာက္ေျခာက္စိပ္ေနတဲ႔သူကိုလည္း မွားတယ္လို႔မေျပာႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ ဒါေတြက ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာာ တသက္လံုးဖိစီးလာတဲ့ ယဥ္ေက်မႈေတြဆိုေတာ့ သူ႔အလွနဲ႔သူပဲလို႔ သေဘာထားႏိုင္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ။
ေစာေစာကကိစၥျပန္ေကာက္ရရင္ ျမန္မာအမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ေတြ႕ဆံုႏႈတ္ဆက္ရင္ ဖက္ၿပီး ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ႔ပရိေဒ၀ေသာက ဒုကၡေတြနဲ႔ ၾကံဳရင္ ဖက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္ေ၀းပါေသးတယ္။ အသိအကၽြမ္းတေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးလို႔ လက္ကမ္းရင္ေတာင္ လက္မထြက္ရဲ မထြက္တတ္တဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြ အခုထိရွိေနဆဲအခ်ိန္မွာ လူထီးနဲ႔ လူမ ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ဆိုတာ ဘာမွစိတ္ကူးေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ မလုပ္ရလို႔လည္း ဘယ္သူမွ ၀မ္းနည္းေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေရးလက္စနဲ႔တခုေရးပါရေစဦး။ လိင္ကိစၥအေပၚ ျမန္မာေတြထားတဲ့ သေဘာထား၊ အေနာက္ကဘိုေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးကြာပါတယ္။ ဘိုေတြက လိင္ကိစၥကို ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥ၊ က်န္းမာေရးကိစၥလို႔ သေဘာထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာက ရွက္ရြံ႕စရာျပစ္မႈက်ဴးလြန္တဲ့ကိစၥ၊ မေကာင္းမႈလို႔ျမင္တယ္။ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့ ရင္သား၊ တင္ပါး၊ ေပါင္တံ အလွ ဒါေတြကို ျပစရာၾကြားစရာ အလွအပပစၥည္းလို႔ သေဘာထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ဒါေတြကို ဖံုးစရာ၊ ဖိစရာ၊ လူမျမင္အပ္စရာလို႔ သေဘာထားတယ္။ ေပြ႕တာ ဖက္တာ နမ္းတာ ရံႈ႕တာ သူတို႔အဖို႔ မဆန္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လူကြယ္ရာမွာ လင္မယား၊ သမီးရည္းစားတို႔သာ လုပ္အပ္တဲ့ အရာလို႔ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ သမီးမိန္းကေလး အရြယ္ေလးေရာက္လာလို႔ ရည္းစားသနာရွရင္ မေအလုပ္သူက အျပစ္ျမင္ၿပီး ေပါင္တြင္းေၾကာလိမ္ဆြဲဖို႔ ျပင္ေနၿပီ။ သူတို႔မွာ သမီးမိန္းကေလး ‘Boyfriend’ နဲ႔ ညအိပ္ထြက္တာ ဘာမွဆန္းတဲ့ ကိစၥလို႔မျမင္ဘူ။ ဒါသဘာဝလို႔ပဲ သေဘာထားႏိုင္ၾကတယ္။
တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္အျပင္ထြက္ရင္ ကားေမာင္းရမွာ ပ်င္းေတာ့ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္နဲ႔ၾကံဳတဲ့ အခါေတြမွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြ တက္လာၿပီး ေျပာၾကဆိုၾက ေျပာင္ၾကေနာက္ၾက၊ တခ်ိဳ႕ ေကာင္မေလးေတြက ေကာင္ေလးေတြေပါင္ေပၚ တက္ထိုင္ (အပ်ိဳ လူပ်ိဳ ဖားဖားႀကီးေတြေနာ္..)။ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြကို အကဲခတ္ၾကည့္တယ္။ သူတို႔ ျဖဴစင္တယ္။ ရာဂအခိုးအေငြ႕မသန္းဘူး။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အသိပဲ ရွိတယ္။ ဖို-မ ဆိုတဲ့ လိင္ကြာျခားမႈေၾကာင့္ မရိုးမသားစိတ္ သူတို႔မွာ မရွိဘဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီအရြယ္တုန္းကမ်ား အဲသလိုလာ ထုိင္ၾကည့္ပါ့လား.. ဟင္း.. ဟင္း.. (ဆက္မေရးပါရေစနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ..။)
အေနာက္ယဥ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတဲ့ ဘိုႏိုင္ငံေတြမွာပဲ တဦးနဲ႔တဦးနဲ႔ ဖက္ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆိုတာ လူတိုင္း မဟုတ္ဘူး။ အေျခအေနေပၚ မူတည္တယ္။ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္တယ္၊ သိပ္ရင္းႏွီးတယ္၊ ကြဲကြာေနတာၾကာၿပီ ခုမွ ျပန္ေတြ႕တဲ့ အခါမ်ိဳး။ ပါတီပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြမွာ တစံုတေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးတဲ့ အခါမ်ိဳး၊ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ လူမႈေရးကိစၥနဲ႔ ျဖစ္ေစ ေတြ႕ဆံုဖို႔ ေစာင့္ခိုင္းရင္း ၾကာသြားတဲ့အခါ ေလးစားရမယ့္သူမို႔ ေတာင္းပန္တဲ့ အေနနဲ႔ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳး။ အလကားေနရင္း ေန႔တိုင္း ေန႔တိုင္း ေတြ႕ျမင္ေနရတဲ့ လူေတြကေတာ့ ‘Hello’ ‘Hi’ နဲ႔ ၿပီးတာပါ။
ေနာက္ၿပီး.. အမ်ိဳးသမီးလုပ္သူက ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္လိုတဲ့ ဟန္ပန္ရွိ-မရွိ ဆိုတာလည္း အကဲခတ္ရပါေသးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက သာမန္ပဲ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္တာကို အတင္းႀကီး ဝက္ေခါင္းတိုး ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္လို႔ ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။
ေရႊျပည္ႀကီးက အင္မတန္ေခတ္မီခ်င္သူမ်ားကို တခု ေမးပါရေစ..။
ကိုယ့္မိန္းမ မီးဖြားတဲ့အခါ မီးေနခန္းထဲကို ဝင္ၿပီး ကိုယ့္မိန္းမကို အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဝင္ထိုင္ရဲပါသလား။ ဝင္ထိုင္ရင္ေကာ ပတ္ဝန္းက်င္က ခြင့္ျပဳမယ္ ထင္ပါသလား။ မိန္းမမီးဖြားတဲ့ ကိစၥက မိန္းမေတြကိစၥ၊ ေယာက္်ားေတြ ေဝးေဝးမွာေနရမယ္ဆိုတဲ့ အသိက ျမန္မာတိုင္းမွာ ရွိတယ္။ ဘိုႏိုင္ငံေတြမွာ မီးေနခန္းထဲ ေယာက္်ားလက္ကိုင္ၿပီး ေမြးရမွ၊ ခပ္သည္းသည္းေယာက္်ားမ်ားက ကေလးထြက္လာတာ အစ အဆံုး ဗီဒီယိုရိုက္ မွတ္တမ္းတင္တာေတာင္ ရွိေသး..။
အဲသလို ယဥ္ေက်းမႈ အေျခခံခ်င္း ကြာျခားတဲ့ ေရခံေျမခံမွာ ေစာေစာကေျပာတဲ့ လူထီးနဲ႔လူမ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ဆိုတာ…။
ေနာက္ၿပီး ဒီကိစၥက အင္မတန္ သိမ္ေမြ႕ပါတယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ရပါတယ္။ ရာဂအခိုးအေငြ႕ပါတဲ့ အၾကည့္၊ မရိုးမသား အျပဳအမူ၊ အျမတ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵလံုးဝ မရွိရပါဘူး။ ဖြဖြညင္သာ ပါးခ်င္းထိတယ္ဆိုရံုေလး၊ ပုခံုးဖက္တယ္ဆိုရံုေလး၊ ႏွစ္သိမ့္အားေပးတဲ့ အခါမွာလည္း ပုခံုးေလးကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးပုတ္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္အားေပးတဲ့ အျပဳအမူေပၚေအာင္ ေနရထိုင္ရ ဖက္ရတာပါ။ ေခၚေတာေထာင့္ငါးရာအၾကည့္နဲ႔ ႏွာေခါင္းႀကီးေရွ႕တိုးၿပီး နသားပါယား လာနမ္းလို႔ကေတာ့ ဗမာမကေတာ့ မသိဘူး၊ ဘိုမကေတာ့ ပါးရိုက္လႊတ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ အဆင္မသင့္ရင္ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ႏိုင္တယ္။
ပထဝီအေနအထား၊ ဘာသာစကား၊ ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာတရား၊ ယဥ္ေက်းမႈသက္တမ္း စတဲ့ အခ်က္ေတြအေပၚမူတည္ၿပီး လူမ်ိဳးတမ်ိဳးနဲ႔ တမ်ိဳး အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ အက်င့္အၾကံ မတူကြဲျပားၾကတာ သိပ္သဘာဝက်တဲ့ ကိစၥပါ။ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ အထင္ႀကီးစရာမလိုသလို အထင္ေသးစရာလည္း မလိုပါ။ ဘို-ဘိုခ်င္းေတြ႕ရင္ ဘိုလိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျမန္မာ-ျမန္မာခ်င္းလည္း ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ ဘယ္ဘိုတေယာက္ကမွလည္း ျမန္မာမ တေယာက္ကို ေပြ႕ဖက္မႏႈတ္ဆက္ရလို႔ မင္းတို႔ တယ္ရိုင္းပါ့လားလို႔ မျမင္ပါဘူး။ ျမန္မာကလည္း ဘိုမတေယာက္ကို ဖက္ႏႈတ္မဆက္ရလို႔ ဝမ္းနည္းမေနပါဘူး။
အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ဆင္းရဲလွတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ လုပ္စရာေတြ ေတာင္လိုပံုေနတဲ့အခ်ိန္ ေၾကာင္ကိုေရခ်ိဳးရင္း လုပ္အားနဲ႔အခ်ိန္ေတြ မျဖဴန္းပါနဲ႔ဗ်ာ…။
သာထက္ေအာင္
ေမ ၁၀၊ ၂၀၁၆