ကုိသန္းလြင္ ● ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွ အိမ္ယာျပႆနာ
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၃၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၃၊ ၂၀၁၆
(၁)
ကမာၻၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ားတြင္ ယေန႔ရင္ဆိုင္ေနရသည့္ အခက္အခဲတခု မွာဆင္းရဲသူလူတန္းစားမ်ားအတြက္ ေနစရာ အိမ္မ်ား ဖန္တီးေပးေရးပင္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာေနႏိုင္ေသာ၊ မိမိကိုယ္ပိုင္ ပိုက္ဆံျဖင့္ ၀ယ္ႏိုင္အားရွိေသာအိမ္မ်ား လံုလံု ေလာက္ေလာက္ မရွိၾကျခင္းမွာ ႏိုင္ငံမ်ားစြာတို႔တြင္ ႀကီးမားေသာျပႆနာႀကီးမ်ား ျဖစ္လာၾကပါသည္။
ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ဆင္းရဲသူလူတန္းစားမွာ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ျဖစ္သလိုအိမ္ေဆာက္ျပီး ေနၾကရျခင္းမွာ ထံုး စံလိုျဖစ္ေနပါၿပီ၊ တကမာၻလံုးအေနျဖင့္ဆိုလ်င္ ထိုလူဦးေရမွာ လူေပါင္း သန္းတေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ ရွိပါလိ္မ့္မည္။
အာရွတိုက္တခုလံုးအတြက္မူ လူဦးေရ၏ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ဤသို႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနၾကရသည္ဟု ခန္မွန္းၾကသည္။ အိမ္ေစ်း ႏႈန္းကို ေစ်းကြက္အလိုက် လႊတ္ေပးထား၍ ျဖစ္္ မျဖစ္၊ ဤအိမ္ေစ်းႏႈန္း အတက္အက်ကို ဘယ္လိုအရာမ်ားက ဆံုးျဖတ္ သည္ဆိုေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ရွာေဖြရန္မွာ အစိုးရတိုင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္လာသည္။
သန္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်မ္းသာၾကေသာ ဘီလီယံနာအမ်ားဆံုးေနထိုင္ရာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ ျပႆနာမွာ ႀကီးထြားလာေနပါသည္။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္က အိမ္ငွားရမ္းေနထိုင္သူမ်ား၏အေျခအေနမွာ ႀကီးမားလာေသာ အိမ္ ငွားခကို မေပးႏိုင္၊ အခ်ဳိ႕ဆိုလ်င္ မိမိလစာ၏ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအထက္ကို အိမ္လခအတြက္ ေပးေနၾကရသည္။ ေစ်းကစားသူမ်ား၊ မိမိအျမတ္ရရွိေရးကိုသာ ဦးစားေပးသည့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး စနစ္တြင္ ေစ်းေတြက တက္ခ်င္တိုင္းတက္ေနၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေသာအစိုးရက ၀င္ေရာက္ စြက္ဖက္ေလ့မရွိေပ။
ေဟာင္းအိုေနၿပီျဖစ္ေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ေနရာမ်ားစြာတို႔တြင္ အိမ္ယာစီမံကိန္းအသစ္မ်ားက အစားထိုး၀င္ေရာက္လာေနၾက သည္။ ၎တို႔မွာ လူဆင္းရဲတို႔ေနရာမ်ားျဖစ္ရာ သူတို႔မွာေဘးသို႔ တြန္းပို႔ျခင္းခံေနရသည္။ ရာဇ၀တ္မႈ အမ်ားဆံုးျဖစ္ပြားရာ၊ ျပႆနာေပါင္းစံုေသာေနရာျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုေနရာမ်ားမွာ သူတို႔ေနရာ ျဖစ္သည္။ မ်ားမၾကာမီမွာပင္ ကုန္တိုက္ႀကီးမ်ား အထပ္ျမင့္ ေဆာက္အဦးႀကီးမ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးျဖစ္လာေသာ္လည္း လူဆင္းရဲမ်ားမွာ ပိုျပီးေ၀းရာသို႔ ေရႊ႕သြားရျပီျဖစ္သည္။
အိမ္ယာအခက္အခဲက ဖန္တီးလိုက္ေသာျပႆနာမ်ားမွာ ေနရာအႏွံ႔ ျပန္႔ႏွံ႔ေနျပီး၊ က်န္းမာေရးစီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးလာေတာ့သည္၊ အိမ္ယာစီမံကိန္းမ်ားမွာ အိမ္သစ္မ်ားတိုးလာျခင္းကို ၾကိဳဆိုၾကေသာ္လည္း ဆင္းရဲ သားမ်ား ေနရာေျပာင္းရျခင္းမွာ မလိုလားအပ္ေပ။
၂၀၁၃-၂၀၁၄ တႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာပင္ အိမ္ယာႏွင့္ပတ္သက္ျပီးရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားမွာ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္း တိုးတက္ လာ သည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အမ်ားပိုင္ ျပည္သူလူထု အသံုးျပဳႏိုင္ေသာ ဧရိယာအက်ယ္အ၀န္းမွာ ေလွ်ာ့နည္းသြားရပါသည္။ လူဆင္းရဲရပ္ကြက္မ်ားတြင္ ေနထိုင္သူမ်ားမွာ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အဆင့္အတန္းမ်ား နိမ့္က်ရသည္။ မိဘမ်ား ကြာရွင္းၾကရျခင္း၊ ကေလးမ်ား တကၠသိုလ္ အထိပညာမသင္ႏိုင္ၾကျခင္း၊ လစာမ်ားမ်ားရေသာ၀န္ထမ္း မျဖစ္လာၾကျခင္းမ်ား ကို ထိုပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေတြ႔ရတတ္ပါသည္၊၊
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ အိုးအိမ္မဲ့လူဦးေရမွာ တသိန္းတေသာင္းေက်ာ္ ရွိသည္။ ထိုလူဦးေရတြင္ ကေလး သူငယ္မ်ား က ၄၂,၀၀၀ ခန္႔ပါ၀င္သည္။ အိမ္ခန္းလိုအပ္သူ ၆ သိန္း ခန္႔ရွိေနခ်ိန္တြင္ ၂ သိန္း ၇ ေသာင္းေက်ာ္သာ အိမ္ခန္းရႏိုင္မည့္ အေနအထားတြင္ရွိသည္။ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ေတာ္၀န္ကမူ လာမည့္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း တန္ဖိုးနည္းအိမ္ယာ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္မွ် ေဆာက္လုပ္ႏိုင္မည္ဟု ခန္႔မွန္းထားသည္။
၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံ လားဂို (စ) ၿမိဳ႕တြင္ အိမ္ေျခ ၉၀၀၀ ေက်ာ္ကို ႏွင္ထုတ္ရေသာအျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့ၾကရသည္။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံ ဗစ္တိုးရီးရားေဒသသည္ အိမ္ယာေစ်းႏႈန္း ကမၻာတြင္အျမင့္ဆံုးေနရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုအိမ္ယာ ပေရာ ဂ်က္မ်ားေၾကာင့္ ထိုႏိုင္ငံတြင္ သန္းႂကြယ္သူေဌးအေရအတြက္ မ်ားျပားလာသည့္နည္းတူ ဆင္းရဲမြဲေတမႈရာႏႈန္းမွာ ၆၂ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ တိုးလာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က ဆင္းရဲမႈႏႈန္းမွာ ၅၅ ရာခုိင္ႏႈန္းမွ်သာရွိခဲ့သည္။
(၂)
စီးပြားေရးပညာရွင္ ေသာမတ္ (စ) ပီကာတီႏွင့္ ဂ်ိဳးဇက္ စတစ္ဂလစ္ (Thomas Piketty & Joseph Stiglitz) တို႔က ကမာၻ ႀကီးတြင္ စီးပြားေရးဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈသည္ ပိုမိုႀကီးထြားလာလိမ့္မည္။ တဆက္တည္း မွာပင္ ဤကြာဟမႈမွ လူထုအတြင္း မျငိမ္မသက္မႈမ်ားႏွင့္ ရာဇ၀တ္မႈမ်ားျဖစ္ေစလိမ့္မည္ဟု ေဟာကိန္းထုတ္ခဲ့ၾကပါသည္။
မၾကာမီက ဘလာတီမိုးတြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အဓိက႐ုဏ္းမ်ားႏွင့္ အျခားအေမရိကန္ျမိဳ႕ႀကီးမ်ားမွ ရန္ပြဲမ်ားမွာ ဤအက်ိဳး ဆက္ပင္ ျဖစ္ပါသည္ဟုဆိုသည္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈက ျပႆနာမ်ားဖန္တီးသည္ဆိုလွ်င္ ဆင္းရဲသူမ်ားက ထိုက္သင့္ ေသာ အိုးႏွင့္အိမ္ႏွင့္ ေနႏိုင္ၾကသည္ဆိုလ်င္ေကာဟု ေမးစရာရွိသည္။ ထိုမွဆက္၍ ျပည္သူလူထုက အသစ္ေဆာက္ေသာ အိမ္မ်ားကို ျပည္သူအမ်ားစု ၀ယ္ႏိုင္ေစရန္ အစိုးရႏွင့္ ေပၚလစီေရးဆြဲသူမ်ားက ဘာေတြလုပ္ရမလဲဟု ေမးစရာရွိလာပါသည္။ ကမာၻ႔ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး သံုးခုျဖစ္ေသာ စင္ကာပူ၊ ဗီယင္နာႏွင့္ ဘာလင္ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ားတြင္ ျပည္သူတို႔အတြက္ လူေနအိမ္မ်ား ဖန္တီးေပးပံုကို ေလ့လာၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
စင္ကာပူႏိုင္ငံ ဥပမာတြင္ အိမ္မ်ားကို ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရကဦးေဆာင္တည္ေဆာက္ေပးသည္၊ ျပည္သူလူထုကို အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ၀ယ္ႏိုင္ေစရန္ စီစဥ္ ေပးျခင္းႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံ၏စီးပြားေရးမွာလည္း ဖြ႔ံျဖိဳးတိုးတက္လာပါသည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရအျပီး စကၤာပူအစိုးရ၏ HDB Housing Development Board ၏ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားတြင္ (Innovation) ဖန္တီးတီထြင္မႈမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ အစိုးရ၏စီမံမႈႏွင့္ ျပည္သူလူထုအတြက္ ေနစရာအိမ္ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့ပံုမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ရႈ႕ေထာင့္ မ်ားကၾကည့္လွ်င္ ပထမတန္းစား ၀န္ေဆာင္ေပးမႈလည္း ျဖစ္ပါသည္။ လူ႔သက္တမ္းတခုအတြင္းတြင္ ျမိဳ႕ေတာ္၏ လူဦးေရ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ ပ်ံက် ျဖစ္သလိုေနရေသာအေျခအေနမွ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အဦးမ်ားျဖင့္ ေနႏိုင္လာၾကျပီး ကမာၻ႔အ ဆင့္မွီ ျမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက လူဦးေရ ၁.၉ သန္းရွိေသာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ၁.၃ သန္းေသာ လူမ်ားအတြက္ အိမ္ယာမ်ားကိုဖန္တီးေပးခဲ့ျပီး တရားမ၀င္က်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္သူမရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းလည္းျဖစ္ပါ သည္။ ကြၽန္းေပၚမွ ေျမဧရိယာ၏ ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္းကို အစိုးရကပိုင္ဆိုင္ျပီး လူဦးေရ၏ ၈၀ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ HDB Flat မ်ားတြင္ ေနထိုင္ေနၾကပါၿပီ။
၁၉၉၀ ႏွင့္ ၂၀၀၀ ႏွစ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ား အလံုးအရင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး စကၤာပူသည္ စီးပြားေရး အခ်က္ အျခာျမိဳ႕ႀကီးျဖစ္လာကာ အိမ္ေစ်းမ်ားလည္း တက္လာခဲ့သည္။
အစိုးရက ျပည္သူတို႔၏ စီးပြားေရးအပါအ၀င္ ကိစၥအ၀၀တြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသည္ဆိုေစ အိမ္ေစ်းႏႈန္းမ်ား အဆမတန္ ေစ်းႀကီးလာျခင္းကို ကနဦးကမတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါ။ အစိုးရက ေစ်းေဖာင္းပြလာသည္ကို ရပ္တန္႔ေစရန္ Cooling Effects ေခၚ စည္းကမ္းအသစ္မ်ားခ်မွတ္ျပီးမွသာ အဆမတန္တက္လာေသာ အိမ္ေစ်းကို ရပ္တန္႔ေစႏိုင္ခဲ့သည္။
(၃)
ၾသစၾတီးယားႏိုင္ငံ ဗီယင္နာၿမိဳ႕ေတာ္သည္ ၆ ႏွစ္ဆက္တိုက္ ကမာၻေပၚတြင္ေနထိုင္ရန္ အေကာင္းဆံုးၿမိဳ႕ေတာ္ အျဖစ္ေရြး ခ်ယ္သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရပါသည္။ လူေနမႈအဆင့္အတန္းအျမင့္ဆံုးျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုပါသည္။ အေကာင္းဆံုး Transport System ရွိျခင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံု၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ေနထိုင္ႏိုင္ေသာေနရာျဖစ္ျခင္း ျပည္သူလူထုက ေစ်းသက္သာစြာ ၀ယ္ ႏိုင္ေသာ အိမ္ယာမ်ားရွိျခင္းစေသာ ဂုဏ္အဂၤါမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။
ျမိဳ႕ေတာ္၏ အလုပ္သမားလူတန္းစားအတြက္ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာစြာ ေနအိမ္၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ စီမံထားျခင္းမွာ ၂၀ရာစု အစက တည္းက ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရ၏ ပထမဦးစားေပးအလုပ္မွာ ျပည္သူလူထု ေစ်းသက္သက္သာသာျဖင့္ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ေနႏိုင္ေရးပင္ျဖစ္သည္။ လုပ္သားမ်ား၏အိမ္ယာမ်ားကို အႏုပညာလက္ရာေျမာက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ထားၾကသလို ဒီ ဇိုင္း အသစ္အဆန္းမ်ားျဖင့္ လွပေနတတ္ပါသည္။ အစိုးရ၏ အျခားရည္မွန္းခ်က္မ်ားတြင္ လက္ရွိေနထိုင္သူမ်ား အခ်င္း ခ်င္း ပိုမိုရင္းႏွီး ထိေတြ႔ဆက္ဆံႏိုင္ၾကရန္လည္းပါ၀င္ပါ သည္။
ျမိဳ႕ေတာ္က အိမ္မ်ား၏၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းကို ပိုင္ဆိုင္ျပီး အျခား၂၃ ရာခုိင္ႏႈန္မွာ ပုဂၢလိကကုမၸဏီမ်ားက ပိုင္ဆိုင္သည္။ ေစ်းႏႈန္း ႏွင့္ ဒီဇိုင္းကိုမူ ၿမိဳ႕ေတာ္ စီမံခန္႕ခြဲေရးေကာ္မတီက ထိမ္းခ်ဳပ္ထားသည္။ ခြင့္ျပဳသည့္ပံုစံႏွင့္သာ ေဆာက္လုပ္ရသည္။ အစိုးရ က လိုင္စင္ခ်ေပးေသာကုမၸဏီမ်ားမွ ေဆာက္လုပ္သမွ်၏ တ၀က္မွာ လစာနည္း၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ ျဖစ္သည္။
အိမ္ငွားခမွာ ငွားရမ္းေနထိုင္သူ လစာေငြ၏ ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိသာ သတ္မွတ္ႏိုင္သည္။ ႏွစ္စဥ္ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ယာ အ သစ္ ၅၀၀၀ ခန္႔ အသစ္ေဆာက္လုပ္ေပးေနသည္။ ႀကီးမားေသာ အိမ္ယာပေရာဂ်တ္မ်ားသည္ ေစ်းဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ကေလးထိန္းေက်ာင္းမ်ား၊ အားကစားေလ့က်င့္ေနေသာေနရာမ်ား ပါ၀င္ရသည္။
ယခင္ကမူ ဗီယက္နာျမိဳ႕ေတာ္ကဲ့သို႔ပင္ ဘာလင္ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ အိမ္ယာမ်ားမွာ ဆင္းရဲသားမ်ားပါ ၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ ၿမိဳ႕ေတာ္က (Subsidize) စီစဥ္ေပးေသာ အိမ္ယာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔မွ စတင္၍ စက္မႈ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္လာမႈေၾကာင့္ လုပ္သားအမ်ားစုက ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကရာတြင္ လူေနအိမ္ အခက္အခဲျဖစ္လာခဲ့သည္။ လူဦးေရမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ သူမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ခန္မွန္းထားသည္ထက္ ႏွစ္ဆခန္႔ ပိုခဲ့သည္။ လုပ္သားဦးေရမ်ားျပားလာမႈမွာ စီးပြားေရးအတြက္ အိမ္ယာ ေစ်းကြက္အတြက္ ေကာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစစ ျမင့္တက္လာေသာ အိမ္ေစ်းႏႈန္းေၾကာင့္ အမ်ားစုက မ၀ယ္ႏိုင္ၾက ေတာ့ေပ။
ထိုအျဖစ္ကိုကာကြယ္ရန္ “Rental Price Brake" ဟုေခၚေသာ အိမ္ငွားရမ္းခကို အစိုးရက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ေလ့လာ ျပီး သတ္မွတ္ေပးသည့္စနစ္ကို က်င့္သံုးလာၾကသည္။ အစိုးရ သတ္မွတ္ေစ်းထက္ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းသာ လိုလို ပိုပို ခြင့္ျပဳျပီး အိမ္ငွားစာခ်ဳပ္မ်ားကို အာဏာပိုင္တို႔က အတည္ျပဳေပးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ဇူလိုင္လက ျပဌာန္းခဲ့ေသာ ဥပေဒေၾကာင့္ အိမ္ေစ်းႏႈန္းျမင့္မားလာေနမႈ ရပ္တန္႔သြားျပီး ယခုအခါ ျပန္လည္က်ဆင္းေနျပီဟုဆိုသည္။
ၿမိဳ႕ေနလူထု အိမ္၀ယ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေပၚလစီခ်မွတ္ရာတြင္ တီထြင္ၾကံဆမႈ (Innovation) ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ အခြင့္အေရးမ်ားႏွင့္ တာ၀န္ရွိသူ၀န္းထမ္းမ်ား၏ ေပၚလစီကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မႈ၊ ဆင္းရဲသူ ပေပ်ာက္ေရးကို ေရွးရႈေသာ ႏိုင္ငံေရးရာ သေဘာတူညီမႈမ်ား လိုအပ္ပါသည္။
ဗီ္ယင္နာ၊ ဘာလင္ႏွင့္ စင္ကာပူျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ား၏ဥပမာမ်ားတြင္ တူညီေသာအခ်က္မွာ အိမ္မ်ားသည္ ေနခ်င္စဖြယ္ရွိျပီး သာမာန္လုပ္သားျပည္သူမ်ား ၀ယ္ႏိုင္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ စီးပြားေရး တိုးတက္လာမႈလည္းရွိရပါမည္။ အစိုးရ၏ ပါ၀င္ပတ္သက္ေရးမွာ အိမ္ေစ်းကြက္ တည္ျငိမ္ေရးတြင္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါသည္။ အရာရာကို ေစ်းကြက္အလိုက် လႊတ္ထားလိုက္လွ်င္ ေစ်းႏႈန္း ေဖာင္းပြလာျခင္းကို ဥပမာအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔ခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ ကမာၻ႔ေနရာအသီးသီးမွ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမ်ား၌ ဤျပႆနာကို ရင္ဆိုင္ေနၾကရပါသည္။
ဤၿမိဳ႕ႀကီးသံုးၿမိဳ႕၏ ဥပမာမွာ တျခားၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္ ဤနည္းအတိုင္းလုပ္ၾကရမည္ဟူေသာ ေဖာ္မ်ဴလာကို မေပးပါ။ ေနရာ ေဒသကိုလိုက္၍ လိုအပ္သလို ျပဳျပင္ျပင္ဆင္ရမည့္အရာမ်ားရွိၾကပါသည္။ ၎တို႔က သက္ေသျပေနေသာအခ်က္မွာ အုပ္ ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္မ်ားကပါ၀င္၍ မွန္မွန္ကန္ကန္ေဖးမတည့္မတ္ေပးႏိုင္ပါလွ်င္ ေနခ်င္စဖြယ္ႏွင့္ လူတိုင္းေနႏိုင္ေသာ အိမ္ ယာမ်ား ေပၚေပါက္လာေစႏိုင္ပါသည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
အထက္က ေဖၚျပခဲ့သည့္အတိုင္း စီးပြားေရးပညာရွင္ႏွစ္ဦးက နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ေသာ စီးပြားေရးတိုးတက္မႈေၾကာင့္ ရင္ဆိုင္ရမည့္ မေကာင္းမႈ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ေနခ်င္စရာေကာင္းေသာ အိမ္မ်ားက အကာအကြယ္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။
ကိုသန္းလြင္
Ref: How Singapore, Vienna, and Berlin Provide affordable Housing By Leng Simet, The Sunday Time May 15,2016 issue.
illustration :Alvaro Castagnet