ေမာင္ေမာင္စုိး - လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း ၄
(မိုးမခ) ဇူလိုုင္ ၁၊ ၂၀၁၆
တရုတ္ဗမာအေရးအခင္း
ထိုစဥ္က ကြမ္းျခံကုန္းႏွင့္ ရန္ကုန္က တိုက္ရိုက္ကားလမ္းမေပါက္ေသး။ ကြမ္းျခံကုန္းမွ တြံေတးသုိ႔ သြားရသည္။ တြံေတးမွ ရန္ကုန္သုိ႔ ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာစီး တြံေတးတူးေျမာင္းျဖတ္ကာ တအိအိ သြားရသည္။ တြံေတးသုိ႔ သြား၍ တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းနားေထာင္ကာ တြံေတးတူးေျမာင္းကို ျဖတ္ရ
သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထိုစဥ္က တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေထြးညိဳဇတ္လမ္းတို႔ ကိုယ္ရယ္တိုးရယ္စုိးစုိးရယ္တို႔က နံမည္ႀကီးခါစအခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ထိုသုိ႔ခရီးေထာက္ေနေပမဲ့လည္း ကြမ္းျခံကုန္းႏွင့္ရန္ကုန္က ေန႔စဥ္အသြားအလာရွိသည္။ ေန႔စဥ္အသြားအလာရွိေတာ့ ရန္ကုန္က သတင္းေတြ ေန႔စဥ္ၾကားရသည္။ မွန္တာလည္း မွားတာလည္း ေကာလာဟာလလည္းပါ ဟုဆိုရမည္။ ထိုကာလတြင္ ထူးျခားသည့္သတင္းမ်ား စၾကားရသည္။ တရုတ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေမာ္စီတုန္းတံဆိပ္ရင္ထိုး၍ ေက်ာင္းတက္သည္ကို တားျမစ္ရာမွ တရုတ္ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပၾကသည္ဆိုေသာ သတင္းမ်ား စၾကားရသည္။ ေနာက္ပိုင္း တရုတ္နဲ့ဗမာ ရိုက္ၾက ပုတ္ၾက သတ္ျကျဖတ္ၾကသည္ဆိုသည့္သတင္းမ်ား ၾကားရသည္။
ထုံးစံအတိုင္း ျမန္မာေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္ကို တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြက မုဒိမ္းက်င့္လို႔တဲ့ ဆိုသည့္သတင္းမ်ားထြက္လာသည္။
ဟုတ္လားကြ ဒါမ်ဳိးေစာ္ကားလို႔ ဘယ္ရမလဲ တရုတ္ေတြအကုန္ခ်ပစ္ ဆိုသည့္ တုံ႔ျပန္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္ေက်ာင္းက ဘယ္ဆရာမမွန္း ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာမသိၾက။ သုိေပတည့္ လူေတြကားေသြးဆူေနၾကေပၿပီ။ လူမ်ဳိးေရး အဓိကရုဏ္းတြင္ ဤေအာက္လုံး တိုက္ခိုက္မႈကား ယေန႔တိုင္ အလုပ္ျဖစ္ေနဆဲဟုထင္သည္။ မည္သုိ႔ဆိုေစ ေကာလာဟာလကား ေတာမီးသဖြယ္ ျပန္႔သည္။ စနစ္တက် လိုက္ျဖန္႔ေနသူမ်ား လိုက္လုပ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
ထိုရက္ပိုင္းတေန႔တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္အတြင္း မိမိတက္ေနသည့္ ကြမ္းျခံကုန္း အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားအားလုံးအား အလံတိုင္ေရွ႕တြင္ စုေဝးေစသည့္ ေက်ာင္း assembly ဟုေခၚသည့္ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေဝးေခၚသည္။ ပုံမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ေက်ာင္းမွဝါရင့္ဆရာ ဆရာမႀကီးက စကားေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ ထိုေန႔က အလံတိုင္ေအာက္တြင္ ေက်ာင္းသားထုကို မိန္႔ခြန္းေႁခြသူက ေက်ာင္းကဆရာမ်ားထဲကမဟုတ္။ မ်က္ႏွာစိမ္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ jungle hat ဟုေခၚသည့္ ေတာစီးစစ္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားၿပီး လြယ္အိတ္တလုံးလြယ္ထားသည့္ လူစိမ္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဘာေတြေျပာမွန္းေတာ့မမွတ္မိ။ အဓိကကေတာ့ တရုတ္ႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ မေကာင္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ၿမိဳ႕လုံးပတ္၍ တန္းစီလွည့္ၾကရသည္။ ေရွ႕ဆုံးတြင္ ဖ်ာလိပ္ပတ္၍ အေလာင္းပုံစံျပဳ လုပ္ထားသည့္ အေလာင္း ၂ ခုအား ထမ္းထားၾကသည္။ ဖ်ာလိပ္တခုေပၚတြင္ ေမာ္စီတုန္းဟုေရး၍ တခုေပၚတြင္ သခင္သန္းထြန္းဟု ေရးထားသည္။ ထိုစဥ္ ေမာ္စီတုန္းကား တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္
တရုတ္ျပည္၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျပီး သခင္သန္းထြန္းကေတာ့ ျမန္မာအစိုးရကို ပုန္ကန္တိုက္ခိုက္ ေနသည့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ကသိပ္မႀကီး၍ သိပ္ေတာ့ မေလွ်ာက္ လိုက္ရ။ လမ္းေလ်ာက္ပြဲကို သခ်ဳႋင္းကုန္းတြင္ အဆုံးသတ္သည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြတိုင္ျက မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာၾကၿပီး အဆိုပါ ဖ်ာလိပ္ ၂ ခုကို မီးရွဳိ႕သၿဂႋဳလ္၍ လွည့္လည္ဆႏၵျပပြဲကို အဆုံးသတ္လိုက္သည္။ မိမိတို႔ကေတာ့ ငယ္ေသး၍ ဘာမွန္းေတာ့ေသခ်ာ မသိ။ ေန႔ဝက္ေက်ာင္းဆက္တက္စရာမလိုသည္ကပင္ မဂၤလာတပါးဟု ယူဆခ့ဲသည္။
ထိုစဥ္က ေက်ာင္း၌ လာေရာက္စည္းရံုးေဟာေျပာသူမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းကဟု ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား က ဆိုသည္။ ဟုတ္ေလေလာ မဟုတ္ေလေလာ ေသခ်ာမသိနိုင္ခ့ဲပါ။ သို႔ေသာ္ အထက္တန္း တေက်ာင္းလုံးက ေက်ာင္းသားအားလုံးကို ဆြဲထုတ္ေခၚယူခြင့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ခြင္ျပဳခ့ဲရသည္ျဖစ္ရာ အစိုးရၾသဇာအာဏာသက္ေရာက္မႈမရွိဘဲ ျဖစ္နိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေျပာရလွ်င္ မိမိပထမဆုံးပါဝင္ခ့ဲေသာဆႏၵျပပြဲမွာ ေက်ာင္သားထု၏ဆႏၵႏွင့္ျပဳေသာ ဆႏၵျပပြဲမဟုတ္ခ့ဲ။ အစိုးရၾသဇာျဖင့္ အမ်ဳိးအမည္သိသူမ်ား လာေရာက္ဦးေဆာင္သည့္ဆႏၵျပပြဲတြင္ မလိုက္မေနရ ေခၚသြားသျဖင့္ ဘူမသ္ိ ကိုးမသိႏွင့္ မအူမလည္ပါသြားေသာ ဆႏၵျပပြဲဟုဆိုရပါမည္။
တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းကား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီး တရုတ္ဆိုင္မ်ားတရုတ္အိမ္မ်ားအား မီးရွဳိ႕ဖ်က္ဆီးၾကသည့္ပုံမ်ား သတင္းစာမ်ားတြင္ေတြ႔ေနရသက့ဲသုိ႔ သတင္းမ်ားလည္းၾကားေနရသည္။ ေဒါသထြက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးအား စတင္ေတြ႔ရသည္။ မိမိေနေသာ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕တြင္ ဒီအဆင့္ထိ မေရာက္ခ့ဲေပ။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကုန္တြင္ေတာ့ ပို၍ အေျခအေနဆိုးလာသည္။
မ်ဳိးခ်စ္ဆိုသူတဦးက တရုတ္သံရံုးအတြင္းခိုးဝင္၍ တရုတ္သံအမႈထမ္းတဦးကို ဓားႏွင့္ထိုးသတ္လိုက္၍ ႏွစ္နိုင္ငံ ဆက္ဆံေရးပါ ဆိုးဝါးလာသည္။ မူလက ျပည္တြင္းရွိ တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းမွသည္ တရုတ္ျပည္ႏွင့္ပါ တင္းမာသည့္ အေျခအေနသုိ႔ဆိုက္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ အုတ္နံရံအျမင့္ႀကီးကာ
ထားေသာ တရုတ္သံရံုးအတြင္း တကိုယ္တည္း ခိုးဝင္သည္ဆိုသည္ကလည္း အ့ံဖြယ္သူရဲ ျဖစ္ေတာ့ သည္။
ထိုေနာက္ ေမာ္စီတုန္းရင္ထိုးတံဆိပ္ တပ္ဆင္ထားျကေသာ ရဲရဲေတာက္ပင္လယ္ရပ္ျခား တရုတ္ ေက်ာင္းသားမ်ား အား တရုတ္ျပည္မွ ေလယာဥ္လႊတ္ေခၚသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္တြင္ ေႂကြးေၾကာ္သံတိုင္၍ ေမာ္စီတုန္းၾသဝါဒရြတ္ဆိုေနသည္ကို ေနာက္ဆုံးေတြ႔လိုက္ရသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ စက္ရံုတံတားမ်ားတည္ေဆာက္ေရးတြင္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနေသာ တရုတ္ အလုပ္သမားလည္း ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကသည္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကမည့္သူမ်ား ေမာ္စီတုန္း ရင္ထိုးတံဆိပ္ ထိုးထားသည့္ အက်ႌျပာဆင္တူ ဝတ္ထားၾကေသာ တရုတ္မ်ား ေမာ္စီတုန္းၾသဝါဒ စာအုပ္နီေလးမ်ားကိုင္၍ေႂကြးေၾကာ္ ရြတ္ဖတ္ေနသည့္ပုံရိပ္မ်ားကို ေလဆိပ္၊ ရထား ဘူတာရံုတြင္ ေတြ႔ၾကရသည္။ တရုတ္သံရံုးအတြင္ ခိုးဝင္အသတ္ခံလိုက္ရေသာ တရုတ္သံအမႈထမ္း၏ အရိုးျပာအိုး အား ျပန္သယ္သည္ကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေဘက်င္း ( ပီကင္း ) ေလသံအေတာ္စြာေသာ တရုတ္မေလးကလည္း "ေနဝင္း စန္းယု စစ္အစိုးရ " ဟူ၍ ေျပာဆို အသံလႊင့္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိခ့ဲသည္။
အဆိုပါလူမ်ဳိးေရးအေရးအခင္းဆိုသည္ေတြ႔လိုက္ရျခင္းသည္ လူအမ်ား ေသြးဆူလြယ္သည့္ လူမ်ဳိးေရးစိတ္ဆိုသည္ကို ေရးေတးေတးသေဘာသလိုရွိမိသည္။ ေရွ႕မီ ေနာက္မီ လူႀကီးမ်ား ေျပာသည့္ အဂၤလိပ္ေခတ္က ကုလား ဗမာအေရးအခင္းဆိုသည္လည္း အနည္းငယ္ နားလည္မိသလို ရွိသည္။
လူမ်ဳိးေရးဆိုသည္မွာ လူအမ်ားၾကား အေတာ္လႈံ႔ေဆာ္ရလြယ္သည့္ အေတာ္ေသြးဆူလြယ္သည့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖာင့္ျဖေျပာဆိုေျဖရွင္းရန္ ခက္ခဲသည့္ ျပႆနာဟုဆိုရမည္။
ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ ဆန္ျပႆနာႏွင့္ေသြးဆူေနသည့္ လူထုကိုအာရံု လႊဲဖို႔ တရုတ္ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးတြြဲလုပ္တာဟု ဆိုခ့ဲပါသည္။ ဟုတ္ပုံရသည္ ဆန္ျပႆနာေၾကာင့္ အစိုးရဆီဦးတည္ေနေသာ လူထုသည္ တရုတ္မ်ားဘက္သုိ႔လွည့္သြားႀပီး ဆန္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာျပႆနာမွ ထြက္မလာေတာ့ေပ။
ျပႆနာအစမွာ တရုတ္ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ေစလႊတ္ထားသည့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏ စည္းရံုးမႈေအာက္တြင္ရွိသည့္ တရုတ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္သည္။ ယင္းအေျခခံေပၚကေန ျပႆနာ ကားခ်ဲ႕သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းအစုိးရက တရုတ္
ဆန္႔က်င္ေရး ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးတု႔ံျပန္သည္။ ျပည္တြင္း အသာစီးရသြားသည္။ အစိုးရအားဆန္႔က်င္ေနသည့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအားလည္း တရုတ္ႀကိဳးဆြဲရာကေနသည့္ ရုပ္ေသး အျဖစ္၎၊ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္အျဖစ္၎၊ ပုံေဖာ္ခ့ဲလိုက္သည္။ နိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ရွဳပ္ေထြးလွ သည္။ ထိ႔ုေၾကာင့္လည္း " ျပည္ထဲအေရး ေပါက္ႏွင့္ေက်း တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္၏ " ဟု ဆိုၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။
အဆိုပါ တရုတ္ ဗမာအေရးခင္းကာလတြင္ အစိုးရထုတ္သတင္းစာမ်ားတြင္ တရုတ္ဆန္႔က်င္ေရး ေဆာင္းပါးမ်ား ျပည့္ေနသည္။ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရသည္ ေဆာင္းပါးရွင္တေယာက္ကား ခ်စ္ၾကည္ေရး ၾကည္ညြန႔္ဆိုသူျဖစ္သည္။ လတခ်ဳိ႕အၾကာတြင္ေတာ့ တရုတ္ဗမာအေရးအခင္း ျပန္လည္ၿငိမ္သက္ သြားသည္။ အေျခအေန ေအးေဆးသြားသည္။ ျပည္တြင္းအေျခအေနကို ဗိုလ္ေနဝင္းျပန္လည္ ထိန္းသိမ္းနိုင္ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ သိပ္မၾကာမီ တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္ ႀကီးမားေသာ ျပႆနာမ်ားကို ဗ္ိုလ္ေနဝင္းသာမက သူ႔ကို ဆက္ခံသူမ်ားလည္း ယေန႔တိုင္မေျဖရွင္းနိုင္ဘဲ ႀကံဳ ေတြ႔ၾကရသည္ကို အရြယ္ေရာက္မွပင္ မိမိသိနိုင္ခ့ဲေတာ့သည္။
ဤေနရာတြင္ တခုေျပာလိုသည္မွာ မိမိအေရးအသားအေခၚအေဝၚ ျဖစ္သည္။ မိမိႏွင့္ ေပါင္းသင္းခ့ဲေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္ တရုတ္လည္း ရွိသည္။ ကုလားလည္း ရွိသည္။ တရုတ္ဟူေသာေဝါဟာရသည္၎ ကုလားဟူေသာ ေဝါဟာရသည္၎ ဘယ္ကာလက ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းခ့ဲၾကသည္ေတာ့မသိခ့ဲေသာ္လည္း မိမိလူမွန္းသိတတ္စကထဲက သုံးႏႈန္း ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ တရုတ္ဟူ၍၎၊ ကုလားဟူ၍၎သုံးစြဲျခင္း လူမ်ဳိးအမည္သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး ႏွိမ့္ခ်သည့္အဓိပၸာယ္မပါပါ။
မိမိတို႔ငယ္စဥ္က အိႏိၵယႏြယ္ဖြား တမီလ္ ဘဂၤလီ ဆစ္ ပန္ခ်ာပီ မဒရပ္စသည္အားလုံးကို မခြဲျခားတတ္ သက့ဲသုိ႔ မည္သည္ဘာသာကိုးကြယ္သည္ပင္ မခြဲျခားတတ္ပင္။ မိမိႏွင့္ ငယ္စဥ္က ေပါင္းခ့ဲေသာ ကုလားေလးမ်ား ဘာဘာသာကိုးကြယ္သည္ မသိခ့ဲပါ။ သူငယ္အျဖစ္ ခင္ရင္ခင္သလို ေပါင္းခ့ဲၾက သည္။ အရြယ္ေရာက္မွ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ ကုလားတဦးရွိသည္။ စသိခါစကေတာ့ သူနံမည္ တင္ေအာင္ ကို ေခၚေသာ္လည္း ရင္းႏွီးသြားေတာ့ ကုလားႀကီးဟု ေခၚသည္။ ထိုသုိ႔ ေခၚေဝၚျခင္းသည္ မိမိတုိ႔ ၾကားမွာ ရင္းႏွီးမႈကိုေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ပိုခင္လာၾကေတာ့ မိမိကသ႔ူအား သေရႀကိဳးႏွစ္ျပား ( ေအရိုးကုလား) လူၾကားထဲတြင္ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္တတ္သက့ဲသုိ႔ သူကလည္းမိမိအား သေရႀကိဳး ႏွစ္ထြာ ( ေအရိုးဗမာ) ဟုျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။
ဆိုလိုသည္မွာ ကုလားဟူေသာ အေခၚသည္ျဖစ္ေစ တရုတ္ဟူေသာ အေခၚျဖစ္ေစ ႏွိမ့္ခ် ေခၚေဝၚျခင္းမဟုတ္ အစဥ္အလာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ေခၚေဝၚျခင္းသာျဖစ္သည္။ သုိ့ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ တရုတ္ကို တရုတ္လို႔ ေခၚျခင္းသည္ ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း ကုလားဟုေခၚသည္ကို မႀကိဳက္ဟုဆိုလာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ တရုတ္မ်ားသည္ သူတို႔လူမ်ဳိးအား ဟန္လူမ်ဳိးဟုေခၚၿပီး တိုင္းျပည္ကို က်ဳံးေကာ့ဟုေခၚပါသည္။ သုိ့ေသာ္ သူတို႔အားျမန္မာမ်ားက တရုတ္လူမ်ဳိး တရုတ္ျပည္ဟုေခၚသည္ကို လက္ခံျကသည္။
ကန္႔ကြက္ျခင္းမရွိၾက။ ျမန္မာတို႔အေခၚအေဝၚကို လက္ခံသည္။ ထို႔ျပင္ တရုတ္ျပည္မွ ေဟြလူမ်ဳိးမ်ား အားလည္း ျမန္မာတို႔ ပန္ေသးတရုတ္ဟု ေခၚသည္။ ဤသည္မွာလည္း ျပႆနာမရွိခဲ့ေပ။
အေခၚအေဝၚမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အကဲဆတ္လာၾကသည္မွာ အ့ံၾသစရာပင္ျဖစ္သည္။ ယခင္ အဂၤလိပ္လို Burma အား Myanmar ဟုျပင္သည္။
Burmese အားလည္း Myanmar ဟုျပင္သည္လက္ညိဳး ထိုးနိုင္ပါသည္။ သု္ိ႔ေသာ္ တရုတ္ေတြက ျမန္မာျပည္အား ျမင္တင့္ဟု ေခၚဆိုျခင္းအား၎ ျမန္မာလူမ်ဳိးအား ျမင့္ဆူ ဝါ ေလာက္ျမင္ဟု ေခၚျခင္း အား၎ မေျပာင္းနိုင္ပါ။ အလားတူပင္ ဗမာက ရွမ္းဟုေခၚေသာ္လည္း ရွမ္းမ်ားက တိုင္းဟု သူတိ့ု
ကိုယ္သူတို႔ေခၚသည္။ ျမန္မာကို ရွမ္းက မန္ဟုေခၚသည္။ ကခ်င္က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဝင္ေပါင္ဟုေခၚသည္။ ျမန္မာကိုေတာ့ ျမင္ဟုေခၚသည္။ လူမ်ဳိးအလိုက္ အစဥ္အလာ ေခၚေဝၚမႈ မ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ အလားတူ ဟင္ဒူစတန္နီဘာသာျဖင့္ ျမန္မာကို ဘာရ္မာ ဟုေခၚ၍ ဘဂၤါလီဘာသာျဖင့္ ေဘာရ္မာ ဟုေခၚပါသည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ မိမိအေနႏွင့္ တရုတ္ဟူ၍ ကုလားဟူ၍၎ ေခၚေဝၚျခင္းသည္ အစဥ္အလာ သတ္မွတ္ ေခၚေဝၚလာသည့္အတိုင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ကုလားဟုဆိုျခင္းမွာလည္း မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ျခင္းမရွိပါ။ ေျပာရလွ်င္ မြတ္စလင္အသိုင္းအဝိုင္း ဆိုသည္ကမွ ဘာသာေရးႏြယ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ တိတိက်က်သိၾကေျပာၾကလွ်င္ေတာ့
ပိုရွင္းပါသည္။ ဥပမာ တမီလ္ ျဖစ္ေစ ဘဂၤါလီျဖစ္ေစ လူမ်ဳိးခြဲျခားေခၚနိုင္က ပိုေကာင္းပါသည္။ ထိုသုိ႔ဆိုလွ်င္ တမီလ္သည္ ဟိႏၵဴ အမ်ားစုရွိသက့ဲ့ မြတ္စလင္ခရစ္ယာန္အနည္းစု ရွိသည္။ အလားတူ ဘဂၤါလီဆိုလွ်င္လည္း မြတ္စလင္အမ်ားစုရွိသလို ဟိႏၵဴႏွင့္ ခရစ္ယာန္လည္းရွိသည္။ ပန္ခ်ာဆိုလွ်င္လည္း ဟင္ဒူပန္ခ်ာရွိသည္ ။ မြတ္စလင္ပန္ခ်ာရွိသည္။ ဆစ္ပန္ခ်ာရွိသည္။ ဟင္ဒူ
နစ္စတန္သည္လည္း ဟိႏၵဴ ရွိသက့ဲသုိ႔ မြတ္စလင္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိအပါ အဝင္ျမန္မာအမ်ားစုမွာ ဤသုိ႔ခြဲျခားမသိသျဖင့္ အားလုံးကို သိမ္းက်ဳံး၍ ကုလားဟုေခၚေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မိမိဆိုလွ်င္ အထက္တြင္ေျပာခ့ဲသည့္ ရင္းႏွီးေသာမိတ္ေဆြ ကိုတင္ေအာင္အား ကုလားႀကီးဟု ေခၚေဝၚေပါင္းသင္းေနေသာ္လည္း တမီလ္လားဘဂၤါလီလား အျခားတမ်ဳိးမ်ဳိးလား သတိမထားမိပါ။ မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ဟုမွ်သာ သိပါသည္။ တကယ္တမ္းေျပာလွ်င္ သူဘာလူမ်ဳိး ဘယ္ဘာသာကိုး
ကြယ္သည္ဆိုသည္မွာ မိတ္ေဆြမ်ားၾကား အေရးႀကီးသည္ဟု မထင္မိပါ။
မိမိ တရုတ္ ကုလားဆိုသည့္ အေရးအသားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိအျမင္ကိုၾကားညႇပ္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဟင္ဒူစတန္နီ၊ တမီလ္၊ ဘဂၤါလီ၊ ပန္ခ်ာပီ၊ မဒရပ္စီ၊ ေဂၚရခါး ..စသျဖင့္လူမ်ဳိးအမည္ကို ခြဲျခားေခၚႏိုင္က အေကာင္းဆံု းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မသိ၍သိမ္းက်ဳံး၍ေခၚခ့ဲျခင္းသည္လည္း ႏွိမ့္ခ်ေခၚေဝၚျခင္း မဟုတ္ဟု ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ မိမိတို႔ငယ္စဥ္ကေတာ့ ကုလားဟုမိမိတိ့ုေခၚၾကသည့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ လူမ်ဳိးကြဲျပားမႈေရာ ဘာသာကြဲျပားမႈေရာမသိခ့ဲသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit သတင္းဓာတ္ပုံမ်ား
တရုတ္ဗမာအေရးအခင္း
ထိုစဥ္က ကြမ္းျခံကုန္းႏွင့္ ရန္ကုန္က တိုက္ရိုက္ကားလမ္းမေပါက္ေသး။ ကြမ္းျခံကုန္းမွ တြံေတးသုိ႔ သြားရသည္။ တြံေတးမွ ရန္ကုန္သုိ႔ ႏွစ္ထပ္ သေဘၤာစီး တြံေတးတူးေျမာင္းျဖတ္ကာ တအိအိ သြားရသည္။ တြံေတးသုိ႔ သြား၍ တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းနားေထာင္ကာ တြံေတးတူးေျမာင္းကို ျဖတ္ရ
သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ထိုစဥ္က တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေထြးညိဳဇတ္လမ္းတို႔ ကိုယ္ရယ္တိုးရယ္စုိးစုိးရယ္တို႔က နံမည္ႀကီးခါစအခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ထိုသုိ႔ခရီးေထာက္ေနေပမဲ့လည္း ကြမ္းျခံကုန္းႏွင့္ရန္ကုန္က ေန႔စဥ္အသြားအလာရွိသည္။ ေန႔စဥ္အသြားအလာရွိေတာ့ ရန္ကုန္က သတင္းေတြ ေန႔စဥ္ၾကားရသည္။ မွန္တာလည္း မွားတာလည္း ေကာလာဟာလလည္းပါ ဟုဆိုရမည္။ ထိုကာလတြင္ ထူးျခားသည့္သတင္းမ်ား စၾကားရသည္။ တရုတ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေမာ္စီတုန္းတံဆိပ္ရင္ထိုး၍ ေက်ာင္းတက္သည္ကို တားျမစ္ရာမွ တရုတ္ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပၾကသည္ဆိုေသာ သတင္းမ်ား စၾကားရသည္။ ေနာက္ပိုင္း တရုတ္နဲ့ဗမာ ရိုက္ၾက ပုတ္ၾက သတ္ျကျဖတ္ၾကသည္ဆိုသည့္သတင္းမ်ား ၾကားရသည္။
ထုံးစံအတိုင္း ျမန္မာေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္ကို တရုတ္ေက်ာင္းသားေတြက မုဒိမ္းက်င့္လို႔တဲ့ ဆိုသည့္သတင္းမ်ားထြက္လာသည္။
ဟုတ္လားကြ ဒါမ်ဳိးေစာ္ကားလို႔ ဘယ္ရမလဲ တရုတ္ေတြအကုန္ခ်ပစ္ ဆိုသည့္ တုံ႔ျပန္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ဘယ္ၿမိဳ႕ ဘယ္ေက်ာင္းက ဘယ္ဆရာမမွန္း ဘယ္သူမွ ေရေရရာရာမသိၾက။ သုိေပတည့္ လူေတြကားေသြးဆူေနၾကေပၿပီ။ လူမ်ဳိးေရး အဓိကရုဏ္းတြင္ ဤေအာက္လုံး တိုက္ခိုက္မႈကား ယေန႔တိုင္ အလုပ္ျဖစ္ေနဆဲဟုထင္သည္။ မည္သုိ႔ဆိုေစ ေကာလာဟာလကား ေတာမီးသဖြယ္ ျပန္႔သည္။ စနစ္တက် လိုက္ျဖန္႔ေနသူမ်ား လိုက္လုပ္ေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။
ထိုရက္ပိုင္းတေန႔တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္အတြင္း မိမိတက္ေနသည့္ ကြမ္းျခံကုန္း အစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားအားလုံးအား အလံတိုင္ေရွ႕တြင္ စုေဝးေစသည့္ ေက်ာင္း assembly ဟုေခၚသည့္ ေက်ာင္းသားထု အစည္းအေဝးေခၚသည္။ ပုံမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး သုိ႔မဟုတ္ ေက်ာင္းမွဝါရင့္ဆရာ ဆရာမႀကီးက စကားေျပာဆိုေလ့ရွိသည္။ ထိုေန႔က အလံတိုင္ေအာက္တြင္ ေက်ာင္းသားထုကို မိန္႔ခြန္းေႁခြသူက ေက်ာင္းကဆရာမ်ားထဲကမဟုတ္။ မ်က္ႏွာစိမ္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ jungle hat ဟုေခၚသည့္ ေတာစီးစစ္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားၿပီး လြယ္အိတ္တလုံးလြယ္ထားသည့္ လူစိမ္းတေယာက္ျဖစ္သည္။ ဘာေတြေျပာမွန္းေတာ့မမွတ္မိ။ အဓိကကေတာ့ တရုတ္ႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ မေကာင္းေၾကာင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ၿမိဳ႕လုံးပတ္၍ တန္းစီလွည့္ၾကရသည္။ ေရွ႕ဆုံးတြင္ ဖ်ာလိပ္ပတ္၍ အေလာင္းပုံစံျပဳ လုပ္ထားသည့္ အေလာင္း ၂ ခုအား ထမ္းထားၾကသည္။ ဖ်ာလိပ္တခုေပၚတြင္ ေမာ္စီတုန္းဟုေရး၍ တခုေပၚတြင္ သခင္သန္းထြန္းဟု ေရးထားသည္။ ထိုစဥ္ ေမာ္စီတုန္းကား တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္
တရုတ္ျပည္၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျပီး သခင္သန္းထြန္းကေတာ့ ျမန္မာအစိုးရကို ပုန္ကန္တိုက္ခိုက္ ေနသည့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ကသိပ္မႀကီး၍ သိပ္ေတာ့ မေလွ်ာက္ လိုက္ရ။ လမ္းေလ်ာက္ပြဲကို သခ်ဳႋင္းကုန္းတြင္ အဆုံးသတ္သည္။ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြတိုင္ျက မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာၾကၿပီး အဆိုပါ ဖ်ာလိပ္ ၂ ခုကို မီးရွဳိ႕သၿဂႋဳလ္၍ လွည့္လည္ဆႏၵျပပြဲကို အဆုံးသတ္လိုက္သည္။ မိမိတို႔ကေတာ့ ငယ္ေသး၍ ဘာမွန္းေတာ့ေသခ်ာ မသိ။ ေန႔ဝက္ေက်ာင္းဆက္တက္စရာမလိုသည္ကပင္ မဂၤလာတပါးဟု ယူဆခ့ဲသည္။
ထိုစဥ္က ေက်ာင္း၌ လာေရာက္စည္းရံုးေဟာေျပာသူမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းကဟု ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား က ဆိုသည္။ ဟုတ္ေလေလာ မဟုတ္ေလေလာ ေသခ်ာမသိနိုင္ခ့ဲပါ။ သို႔ေသာ္ အထက္တန္း တေက်ာင္းလုံးက ေက်ာင္းသားအားလုံးကို ဆြဲထုတ္ေခၚယူခြင့္ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ခြင္ျပဳခ့ဲရသည္ျဖစ္ရာ အစိုးရၾသဇာအာဏာသက္ေရာက္မႈမရွိဘဲ ျဖစ္နိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ေျပာရလွ်င္ မိမိပထမဆုံးပါဝင္ခ့ဲေသာဆႏၵျပပြဲမွာ ေက်ာင္သားထု၏ဆႏၵႏွင့္ျပဳေသာ ဆႏၵျပပြဲမဟုတ္ခ့ဲ။ အစိုးရၾသဇာျဖင့္ အမ်ဳိးအမည္သိသူမ်ား လာေရာက္ဦးေဆာင္သည့္ဆႏၵျပပြဲတြင္ မလိုက္မေနရ ေခၚသြားသျဖင့္ ဘူမသ္ိ ကိုးမသိႏွင့္ မအူမလည္ပါသြားေသာ ဆႏၵျပပြဲဟုဆိုရပါမည္။
တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းကား ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီး တရုတ္ဆိုင္မ်ားတရုတ္အိမ္မ်ားအား မီးရွဳိ႕ဖ်က္ဆီးၾကသည့္ပုံမ်ား သတင္းစာမ်ားတြင္ေတြ႔ေနရသက့ဲသုိ႔ သတင္းမ်ားလည္းၾကားေနရသည္။ ေဒါသထြက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးအား စတင္ေတြ႔ရသည္။ မိမိေနေသာ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕တြင္ ဒီအဆင့္ထိ မေရာက္ခ့ဲေပ။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကုန္တြင္ေတာ့ ပို၍ အေျခအေနဆိုးလာသည္။
မ်ဳိးခ်စ္ဆိုသူတဦးက တရုတ္သံရံုးအတြင္းခိုးဝင္၍ တရုတ္သံအမႈထမ္းတဦးကို ဓားႏွင့္ထိုးသတ္လိုက္၍ ႏွစ္နိုင္ငံ ဆက္ဆံေရးပါ ဆိုးဝါးလာသည္။ မူလက ျပည္တြင္းရွိ တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းမွသည္ တရုတ္ျပည္ႏွင့္ပါ တင္းမာသည့္ အေျခအေနသုိ႔ဆိုက္ေရာက္သြားေတာ့သည္။ အုတ္နံရံအျမင့္ႀကီးကာ
ထားေသာ တရုတ္သံရံုးအတြင္း တကိုယ္တည္း ခိုးဝင္သည္ဆိုသည္ကလည္း အ့ံဖြယ္သူရဲ ျဖစ္ေတာ့ သည္။
ထိုေနာက္ ေမာ္စီတုန္းရင္ထိုးတံဆိပ္ တပ္ဆင္ထားျကေသာ ရဲရဲေတာက္ပင္လယ္ရပ္ျခား တရုတ္ ေက်ာင္းသားမ်ား အား တရုတ္ျပည္မွ ေလယာဥ္လႊတ္ေခၚသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္တြင္ ေႂကြးေၾကာ္သံတိုင္၍ ေမာ္စီတုန္းၾသဝါဒရြတ္ဆိုေနသည္ကို ေနာက္ဆုံးေတြ႔လိုက္ရသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ စက္ရံုတံတားမ်ားတည္ေဆာက္ေရးတြင္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ေနေသာ တရုတ္ အလုပ္သမားလည္း ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကသည္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကမည့္သူမ်ား ေမာ္စီတုန္း ရင္ထိုးတံဆိပ္ ထိုးထားသည့္ အက်ႌျပာဆင္တူ ဝတ္ထားၾကေသာ တရုတ္မ်ား ေမာ္စီတုန္းၾသဝါဒ စာအုပ္နီေလးမ်ားကိုင္၍ေႂကြးေၾကာ္ ရြတ္ဖတ္ေနသည့္ပုံရိပ္မ်ားကို ေလဆိပ္၊ ရထား ဘူတာရံုတြင္ ေတြ႔ၾကရသည္။ တရုတ္သံရံုးအတြင္ ခိုးဝင္အသတ္ခံလိုက္ရေသာ တရုတ္သံအမႈထမ္း၏ အရိုးျပာအိုး အား ျပန္သယ္သည္ကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေဘက်င္း ( ပီကင္း ) ေလသံအေတာ္စြာေသာ တရုတ္မေလးကလည္း "ေနဝင္း စန္းယု စစ္အစိုးရ " ဟူ၍ ေျပာဆို အသံလႊင့္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိခ့ဲသည္။
အဆိုပါလူမ်ဳိးေရးအေရးအခင္းဆိုသည္ေတြ႔လိုက္ရျခင္းသည္ လူအမ်ား ေသြးဆူလြယ္သည့္ လူမ်ဳိးေရးစိတ္ဆိုသည္ကို ေရးေတးေတးသေဘာသလိုရွိမိသည္။ ေရွ႕မီ ေနာက္မီ လူႀကီးမ်ား ေျပာသည့္ အဂၤလိပ္ေခတ္က ကုလား ဗမာအေရးအခင္းဆိုသည္လည္း အနည္းငယ္ နားလည္မိသလို ရွိသည္။
လူမ်ဳိးေရးဆိုသည္မွာ လူအမ်ားၾကား အေတာ္လႈံ႔ေဆာ္ရလြယ္သည့္ အေတာ္ေသြးဆူလြယ္သည့္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖာင့္ျဖေျပာဆိုေျဖရွင္းရန္ ခက္ခဲသည့္ ျပႆနာဟုဆိုရမည္။
ဖခင္ျဖစ္သူကေတာ့ ဆန္ျပႆနာႏွင့္ေသြးဆူေနသည့္ လူထုကိုအာရံု လႊဲဖို႔ တရုတ္ဆန္႔က်င္ေရးႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးတြြဲလုပ္တာဟု ဆိုခ့ဲပါသည္။ ဟုတ္ပုံရသည္ ဆန္ျပႆနာေၾကာင့္ အစိုးရဆီဦးတည္ေနေသာ လူထုသည္ တရုတ္မ်ားဘက္သုိ႔လွည့္သြားႀပီး ဆန္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာျပႆနာမွ ထြက္မလာေတာ့ေပ။
ျပႆနာအစမွာ တရုတ္ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးအရွိန္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ေစလႊတ္ထားသည့္ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ား၏ စည္းရံုးမႈေအာက္တြင္ရွိသည့္ တရုတ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္သည္။ ယင္းအေျခခံေပၚကေန ျပႆနာ ကားခ်ဲ႕သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းအစုိးရက တရုတ္
ဆန္႔က်င္ေရး ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးတု႔ံျပန္သည္။ ျပည္တြင္း အသာစီးရသြားသည္။ အစိုးရအားဆန္႔က်င္ေနသည့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအားလည္း တရုတ္ႀကိဳးဆြဲရာကေနသည့္ ရုပ္ေသး အျဖစ္၎၊ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္အျဖစ္၎၊ ပုံေဖာ္ခ့ဲလိုက္သည္။ နိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ရွဳပ္ေထြးလွ သည္။ ထိ႔ုေၾကာင့္လည္း " ျပည္ထဲအေရး ေပါက္ႏွင့္ေက်း တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရးက်ယ္၏ " ဟု ဆိုၾကျခင္းျဖစ္ေပသည္။
အဆိုပါ တရုတ္ ဗမာအေရးခင္းကာလတြင္ အစိုးရထုတ္သတင္းစာမ်ားတြင္ တရုတ္ဆန္႔က်င္ေရး ေဆာင္းပါးမ်ား ျပည့္ေနသည္။ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရသည္ ေဆာင္းပါးရွင္တေယာက္ကား ခ်စ္ၾကည္ေရး ၾကည္ညြန႔္ဆိုသူျဖစ္သည္။ လတခ်ဳိ႕အၾကာတြင္ေတာ့ တရုတ္ဗမာအေရးအခင္း ျပန္လည္ၿငိမ္သက္ သြားသည္။ အေျခအေန ေအးေဆးသြားသည္။ ျပည္တြင္းအေျခအေနကို ဗိုလ္ေနဝင္းျပန္လည္ ထိန္းသိမ္းနိုင္ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ သိပ္မၾကာမီ တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္ ႀကီးမားေသာ ျပႆနာမ်ားကို ဗ္ိုလ္ေနဝင္းသာမက သူ႔ကို ဆက္ခံသူမ်ားလည္း ယေန႔တိုင္မေျဖရွင္းနိုင္ဘဲ ႀကံဳ ေတြ႔ၾကရသည္ကို အရြယ္ေရာက္မွပင္ မိမိသိနိုင္ခ့ဲေတာ့သည္။
ဤေနရာတြင္ တခုေျပာလိုသည္မွာ မိမိအေရးအသားအေခၚအေဝၚ ျဖစ္သည္။ မိမိႏွင့္ ေပါင္းသင္းခ့ဲေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္ တရုတ္လည္း ရွိသည္။ ကုလားလည္း ရွိသည္။ တရုတ္ဟူေသာေဝါဟာရသည္၎ ကုလားဟူေသာ ေဝါဟာရသည္၎ ဘယ္ကာလက ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းခ့ဲၾကသည္ေတာ့မသိခ့ဲေသာ္လည္း မိမိလူမွန္းသိတတ္စကထဲက သုံးႏႈန္း ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ တရုတ္ဟူ၍၎၊ ကုလားဟူ၍၎သုံးစြဲျခင္း လူမ်ဳိးအမည္သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး ႏွိမ့္ခ်သည့္အဓိပၸာယ္မပါပါ။
မိမိတို႔ငယ္စဥ္က အိႏိၵယႏြယ္ဖြား တမီလ္ ဘဂၤလီ ဆစ္ ပန္ခ်ာပီ မဒရပ္စသည္အားလုံးကို မခြဲျခားတတ္ သက့ဲသုိ႔ မည္သည္ဘာသာကိုးကြယ္သည္ပင္ မခြဲျခားတတ္ပင္။ မိမိႏွင့္ ငယ္စဥ္က ေပါင္းခ့ဲေသာ ကုလားေလးမ်ား ဘာဘာသာကိုးကြယ္သည္ မသိခ့ဲပါ။ သူငယ္အျဖစ္ ခင္ရင္ခင္သလို ေပါင္းခ့ဲၾက သည္။ အရြယ္ေရာက္မွ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူ ကုလားတဦးရွိသည္။ စသိခါစကေတာ့ သူနံမည္ တင္ေအာင္ ကို ေခၚေသာ္လည္း ရင္းႏွီးသြားေတာ့ ကုလားႀကီးဟု ေခၚသည္။ ထိုသုိ႔ ေခၚေဝၚျခင္းသည္ မိမိတုိ႔ ၾကားမွာ ရင္းႏွီးမႈကိုေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ပိုခင္လာၾကေတာ့ မိမိကသ႔ူအား သေရႀကိဳးႏွစ္ျပား ( ေအရိုးကုလား) လူၾကားထဲတြင္ေအာ္ဟစ္ႏႈတ္ဆက္တတ္သက့ဲသုိ႔ သူကလည္းမိမိအား သေရႀကိဳး ႏွစ္ထြာ ( ေအရိုးဗမာ) ဟုျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။
ဆိုလိုသည္မွာ ကုလားဟူေသာ အေခၚသည္ျဖစ္ေစ တရုတ္ဟူေသာ အေခၚျဖစ္ေစ ႏွိမ့္ခ် ေခၚေဝၚျခင္းမဟုတ္ အစဥ္အလာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ေခၚေဝၚျခင္းသာျဖစ္သည္။ သုိ့ေသာ္ ယခုအခ်ိန္တြင္ တရုတ္ကို တရုတ္လို႔ ေခၚျခင္းသည္ ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း ကုလားဟုေခၚသည္ကို မႀကိဳက္ဟုဆိုလာၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ တရုတ္မ်ားသည္ သူတို႔လူမ်ဳိးအား ဟန္လူမ်ဳိးဟုေခၚၿပီး တိုင္းျပည္ကို က်ဳံးေကာ့ဟုေခၚပါသည္။ သုိ့ေသာ္ သူတို႔အားျမန္မာမ်ားက တရုတ္လူမ်ဳိး တရုတ္ျပည္ဟုေခၚသည္ကို လက္ခံျကသည္။
ကန္႔ကြက္ျခင္းမရွိၾက။ ျမန္မာတို႔အေခၚအေဝၚကို လက္ခံသည္။ ထို႔ျပင္ တရုတ္ျပည္မွ ေဟြလူမ်ဳိးမ်ား အားလည္း ျမန္မာတို႔ ပန္ေသးတရုတ္ဟု ေခၚသည္။ ဤသည္မွာလည္း ျပႆနာမရွိခဲ့ေပ။
အေခၚအေဝၚမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အကဲဆတ္လာၾကသည္မွာ အ့ံၾသစရာပင္ျဖစ္သည္။ ယခင္ အဂၤလိပ္လို Burma အား Myanmar ဟုျပင္သည္။
Burmese အားလည္း Myanmar ဟုျပင္သည္လက္ညိဳး ထိုးနိုင္ပါသည္။ သု္ိ႔ေသာ္ တရုတ္ေတြက ျမန္မာျပည္အား ျမင္တင့္ဟု ေခၚဆိုျခင္းအား၎ ျမန္မာလူမ်ဳိးအား ျမင့္ဆူ ဝါ ေလာက္ျမင္ဟု ေခၚျခင္း အား၎ မေျပာင္းနိုင္ပါ။ အလားတူပင္ ဗမာက ရွမ္းဟုေခၚေသာ္လည္း ရွမ္းမ်ားက တိုင္းဟု သူတိ့ု
ကိုယ္သူတို႔ေခၚသည္။ ျမန္မာကို ရွမ္းက မန္ဟုေခၚသည္။ ကခ်င္က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဝင္ေပါင္ဟုေခၚသည္။ ျမန္မာကိုေတာ့ ျမင္ဟုေခၚသည္။ လူမ်ဳိးအလိုက္ အစဥ္အလာ ေခၚေဝၚမႈ မ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ အလားတူ ဟင္ဒူစတန္နီဘာသာျဖင့္ ျမန္မာကို ဘာရ္မာ ဟုေခၚ၍ ဘဂၤါလီဘာသာျဖင့္ ေဘာရ္မာ ဟုေခၚပါသည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ မိမိအေနႏွင့္ တရုတ္ဟူ၍ ကုလားဟူ၍၎ ေခၚေဝၚျခင္းသည္ အစဥ္အလာ သတ္မွတ္ ေခၚေဝၚလာသည့္အတိုင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ ကုလားဟုဆိုျခင္းမွာလည္း မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ျခင္းမရွိပါ။ ေျပာရလွ်င္ မြတ္စလင္အသိုင္းအဝိုင္း ဆိုသည္ကမွ ဘာသာေရးႏြယ္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ တိတိက်က်သိၾကေျပာၾကလွ်င္ေတာ့
ပိုရွင္းပါသည္။ ဥပမာ တမီလ္ ျဖစ္ေစ ဘဂၤါလီျဖစ္ေစ လူမ်ဳိးခြဲျခားေခၚနိုင္က ပိုေကာင္းပါသည္။ ထိုသုိ႔ဆိုလွ်င္ တမီလ္သည္ ဟိႏၵဴ အမ်ားစုရွိသက့ဲ့ မြတ္စလင္ခရစ္ယာန္အနည္းစု ရွိသည္။ အလားတူ ဘဂၤါလီဆိုလွ်င္လည္း မြတ္စလင္အမ်ားစုရွိသလို ဟိႏၵဴႏွင့္ ခရစ္ယာန္လည္းရွိသည္။ ပန္ခ်ာဆိုလွ်င္လည္း ဟင္ဒူပန္ခ်ာရွိသည္ ။ မြတ္စလင္ပန္ခ်ာရွိသည္။ ဆစ္ပန္ခ်ာရွိသည္။ ဟင္ဒူ
နစ္စတန္သည္လည္း ဟိႏၵဴ ရွိသက့ဲသုိ႔ မြတ္စလင္ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိမိအပါ အဝင္ျမန္မာအမ်ားစုမွာ ဤသုိ႔ခြဲျခားမသိသျဖင့္ အားလုံးကို သိမ္းက်ဳံး၍ ကုလားဟုေခၚေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
မိမိဆိုလွ်င္ အထက္တြင္ေျပာခ့ဲသည့္ ရင္းႏွီးေသာမိတ္ေဆြ ကိုတင္ေအာင္အား ကုလားႀကီးဟု ေခၚေဝၚေပါင္းသင္းေနေသာ္လည္း တမီလ္လားဘဂၤါလီလား အျခားတမ်ဳိးမ်ဳိးလား သတိမထားမိပါ။ မြတ္စလင္ဘာသာဝင္ဟုမွ်သာ သိပါသည္။ တကယ္တမ္းေျပာလွ်င္ သူဘာလူမ်ဳိး ဘယ္ဘာသာကိုး
ကြယ္သည္ဆိုသည္မွာ မိတ္ေဆြမ်ားၾကား အေရးႀကီးသည္ဟု မထင္မိပါ။
မိမိ တရုတ္ ကုလားဆိုသည့္ အေရးအသားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိအျမင္ကိုၾကားညႇပ္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ဟင္ဒူစတန္နီ၊ တမီလ္၊ ဘဂၤါလီ၊ ပန္ခ်ာပီ၊ မဒရပ္စီ၊ ေဂၚရခါး ..စသျဖင့္လူမ်ဳိးအမည္ကို ခြဲျခားေခၚႏိုင္က အေကာင္းဆံု းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ မသိ၍သိမ္းက်ဳံး၍ေခၚခ့ဲျခင္းသည္လည္း ႏွိမ့္ခ်ေခၚေဝၚျခင္း မဟုတ္ဟု ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ မိမိတို႔ငယ္စဥ္ကေတာ့ ကုလားဟုမိမိတိ့ုေခၚၾကသည့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ လူမ်ဳိးကြဲျပားမႈေရာ ဘာသာကြဲျပားမႈေရာမသိခ့ဲသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit သတင္းဓာတ္ပုံမ်ား