စိုးလြင္ ● က်ေနာ္နဲ႔ ၀မ္ခ (ေဟာင္း) တိုက္ပြဲ - အပုိင္း (၄)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၉၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၉၊ ၂၀၁၆
(၆)
ဒီေန႔လည္း ရန္သူမတက္ဘူးခင္ဗ်ာ။ က်ေနာနဲ႔ ခ်စ္ပိုလည္း ေနေရာညပါ ၃..၄ ရက္ ကင္းေစာင့္လိုက္ရေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး ပင္ပမ္းေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ နွစ္ေယာက္သားတိုင္းပင္ၿပီး ေနရာလဲေပးဖို႔ ကိုေစာထူးကိုသြားေျပာပါတယ္။ သူက "ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔သင့္ေတာ္လို႔ ဒီေနရာမွာ ေနရာခ်ထားတာ.ဒီေနရာမွာဘဲ ေနေပးပါ” လို႔ ေတာင္းဆိုတာနဲ႔ သူ႔ကို အားနားတာ ေရာ ကိုယ့္ကို အားကိုးတယ္ဟဲ့လို႔ စိတ္နဲ႔ (နည္းနည္းေျမႇာက္သြာတာလည္း ပါတယ္) လက္ရွိေနရာမွာဘဲေနဖို႔ သေဘာတူ လိုက္တယ္။
ျပသာနာက ေနလည္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ စပါၿပီ။ ေလက ရန္သူ႔ဘက္အျခမ္းကေန က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို တိုက္လာလို႔ပါ။ ဒီေတာ့ ေလနဲ႔အတူ ရန္သူ႔ရဲ႕ အေလာင္းပုတ္န႔ံဟာ ေရာပါလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ ထမင္းစားမရေအာင္ လုပ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြဘဲ ဒီအခက္အခဲကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့။ ေကအန္ယူက က်ေနာ္တို႔ကို ယမ္းမူး မွာ (ေသနတ္က်ည္ဆန္ ယမ္းခိုးေတြေၾကာင့္ မူးေမ့လဲမွာ) စိုးလို႔ ႏွာေခါင္းကာေတြ ေပးထားပါတယ္။ ဒီနွာေခါင္းကာေတြကို ထမင္းစားခ်ိန္မွာ မ်က္နွာမွာစြပ္၊ ထမင္းလုပ္ထည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ အသာေလမၿပီး ထည့္၊ ထမင္း၀ါးခ်ိန္မွာ ျပန္အုပ္ထားလိုက္နဲ႔ ဒီလိုဘဲ စားရတာဘဲ။ ဒီနွာေခါင္းကာေတြကို တိုက္ပြဲျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ႈပ္လို႔ ဘယ္သူမွမတပ္ၾကဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္မွ သုံးတာ။
က်ေနတို႔နွစ္ေယာက္လည္း ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာဆိုသလို ျဖစ္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ညေနေစာင္းကတည္း က သဲႀကီးမဲႀကီး မိုးကရြာလိုက္တာ ေနာက္ေန႔အထိပဲ။ ေရေတြက ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းထဲတင္မက က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့ ဘန္ ကာထဲပါ၀င္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔နွစ္ေယာက္လည္း ဘန္ကာေပၚမွာ တက္ေနရပါၿပီ။ ဘန္ကာအေပၚမွာ ဖက္မိုးထားေပမဲ့ လည္း လက္နက္ႀကီးက်ည္ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ေပါက္ျပဲေနၿပီး လုံး၀မိုးမလုံေတာ့ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း မိုးကာစေတြကိုယ္စီပတ္ၿပီး ဘန္ကာေပၚမွာ ငုပ္တုတ္ေပါ့။ အရင္ညေတြက ကင္းေစာင့္လို႔ အိပ္ ငုိက္ရင္ ဆက္သြယ္ေရးေျမာင္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ျပီး အိပ္ငိုက္ေျဖရတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဆက္ သြယ္ေရးေျမာင္းမွာလည္း ေရေတြျပည့္ေနလို႔ လမ္းကလည္း ဆင္းေလွ်ာက္လို႔မရ၊ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ဖို႔ဟာလည္း မိုးက သဲသဲမဲမဲရြာေနေတာ့ ေသာက္လို႔မရ။ ၾကံရမရတဲ့အဆုံး မသကၤာရင္ ပစ္ဆိုတဲ့အမိန္႔ရထားေတာ့ အိပ္ငုိက္တိုင္း စြပ္ပစ္ ေနေတာ့တာပဲ။ ပစ္လြန္းလို႔ ကိုေစာထူးေတာင္ လာေမးယူရတယ္။ ဘာေတြ႔လို႔လဲတဲ့။ မသကၤာလို႔ ပစ္တာလို႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ အမွန္ေတာ့ အိပ္ငိုက္လြန္းလုိ႔။ ကဲ ဒီနည္းလဲ ၾကာရင္မေကာင္းဘူး။ တျခားနည္းေျပာင္းမွဆိုျပီး ဘာလုပ္လဲဆိုေတာ့..ကိုယ့္ေပါင္ ကိုယ္လိမ္ဆြဲတာ။ ဒီနည္းလည္း ပထမတခ်က္ေတာ့ ဟုတ္မယ္လိုလိုနဲ႔ ေရရွည္က်ေတာ့ ဆြဲတုန္းတခ်က္ဘဲ အိပ္မငုိက္တာ။ လက္လႊတ္တာနဲ႔ အိပ္ငုိက္ျပန္ေရာ။ ဒီမွာဘဲ သူပုန္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မ်က္ရည္က်ပါၿပီ။ ေအာ္..ဒီလိုညမ်ိဳး အိမ္မွာမ်ားရွိေနခဲ့ရင္ ေမြ႕ယာေပၚမွာ ဂြမ္းေစာင္ထူထူၿခံဳျပီး စာအုပ္ေလးဖတ္ရင္ ဇိမ္ယူေနေလာက္ျပီးလို႔ ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြက အလိုလိုက်လာေတာ့တယ္။ မိုးေရေတြနဲ႔အတူ က်ေသာမ်က္ရည္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကိုျပန္တင္း ကိုယ္လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ကင္းေစာင့္တာကို အာ႐ုံျပန္ေျပာင္းရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဘဲ အိပ္ငုိက္ရင္ ေသနတ္ပစ္လိုက္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ဆြဲလိမ္္လိုက္နဲ႔ လုပ္လာလိုက္တာ ည ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ဘယ္လို႔မွ မတတ္နိင္ေတာ့ဘူး။ ေသနတ္ကိုပိုက္ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္ အိပ္ငုိက္လဲက်ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ ေျခေထာက္ၾကား မွာ အိပ္ေနတဲ့ခ်စ္ပိုကို ႏႈိး..မင္းေစာင့္အုံးကြဆိုျပီး ကင္းခ်ိန္းရတယ္။ သူလည္း အိပ္မႈန္႔စုံပြားနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေရာ က်ေနာလည္း သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္ထဲ၀င္ ေခြအိပ္လိုက္ေတာ့တာဘဲ။ က်ေနာစိတ္ထင္ ေခါင္းနဲ႔ ေျမႀကီးမထိခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္တာဘဲ (ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက တခါတရံ အိမ္မွာမိုးယိုရင္ အိပ္မရခဲ့တဲ့သူ) အဲဒီေလာက္ေတာင္ အိပ္ခ်င္ေနတာပါ..ဒီအ ခ်ိန္မွာ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးတေယာက္ စိန္ကို ေတာင္းနဲ႔ရြက္ၿပီးလာလည္း အိမ္ခ်င္တာနဲ႔ မလဲနိင္ဘူး။
ကိုယ္ကိုလႈပ္ေနတယ္ထင္လို႔ မ်က္လုံးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္ပိုက ကင္းခ်ိန္းဖို႔ က်ေနာ္ကို ႏႈိးေနတယ္။ ဟင္..အခုဘဲ ေခါင္းခ်ရေသးတယ္၊ ကင္းခ်ိန္ျပီးလာ ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုစိုးလြင္အိပ္တာ ၂ နာရီေလာက္ရွိသြားျပီးတဲ့။ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ အခုဘဲ ေခါင္းခ်ရေသးတယ္ ထင္တာ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ေသနက္ေကာက္လြယ္ မတ္တပ္လည္းရပ္ေရာ ခ်စ္ပိုလည္း က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ၾကားထဲ၀င္ အိပ္ပါေလေရာ။ (က်ေနာအိပ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက သူဘယ္လို ခံစားရမွန္မသိေပမယ့္ သူအိပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာေတြးမိတာက.. ေအာ္..ငါ့ညီအရြယ္ ေကာင္ေလးတေယာက္ ေရစိုစိုေျမႀကီးမွာ ေခါင္းအုံးမပါဘဲ အိပ္ေနရပါ လားလို႔ ေတြးမိျပီး မ်က္ရည္က စိုခ်င္ခ်င္) ဒီလိုနဲ႔ သူ႔နဲ႔က်ေနာလည္း ကင္းခ်ိန္ေတြမသတ္မွတ္ေတာ့ဘဲ သူအိပ္ငုိက္ ကိုယ္ ေစာင့္၊ ကိုယ္အိပ္ငိုက္ သူေစာင့္နဲ႔ ကင္းေစာင့္လိုက္တာ မနက္ ၄ နာရီ ထိုးတဲ့အထိဘဲ။
ဒီေန႔ေတာ့ ရန္သူလက္နက္ႀကီး ပစ္ျပန္ပါၿပီ။ အလင္ပ်ဳိးတာနဲ႔ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ ပစ္ၾကျပန္ၿပီ။ ဒီတခါ..အိပ္ေရးပ်က္မ်ား လို႔ပဲလား မိုးေတြရြာေနလို႔ပဲလား..ပစ္တာပဲမ်ားလို႔လာမသိဘူး။ က်ေနာ္ပစ္တာ က်ေနာ့္ေသနတ္က က်ည္ဆန္ ထြက္လား မထြက္လား မသိေတာ့ဘူး (ေသနတ္က ဗြက္ေတြလူးေနတာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္) ဒါနဲ႔ ေသနတ္ကို မ်က္နွာနဲ႔ ကန္႔လန္႔ ျဖတ္ထားျပီး ပစ္ၾကည့္ေတာ့မွ ေသနတ္ေျပာင္း၀က မီးထြက္တာေတြ႕မွ ေအာ္ ငါေသနတ္ က်ည္ထြက္ပါေသးလားေပါ့ စိတ္ ခ်မ္းသာသြားတယ္။
ထုံးစံအတိုင္း ညေနေစာင္းက်ေတာ့ မတိုက္နိင္တာနဲ႔ ရန္သူလည္း ျပန္ဆုတ္သြားၿပီ။ (ဒီေနရာမွာ ရန္သူ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္..သူတို႔ တပ္အခ်ိန္းအေျပာင္းလုပ္တဲ့အခါမွာ ျပန္ဆင္းသြားတဲ့တပ္နဲ႔ တက္လာတဲ့တပ္ကို ေပးမေတြ႔ပါဘူးတဲ့။ အတက္တလမ္း အဆင္းတလမ္းလုပ္တယ္တဲ့။ ဘာေၾကာင့္ဆို ျပန္ဆင္းလာတဲ့တပ္နဲ႔ေတြ႔လို႔ အေသအေပ်ာက္သတင္းသိရင္ တက္လာတဲ့ တပ္ေတြ စိတ္ဓာတ္က်မွာမို႔တဲ့)။
ဒီေန႔ သတင္းဆိုးၾကားရၿပီ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူ တြဲတိုက္ေနတဲ့ ဆရာဘာဘူ (ေကအန္ယူ) ရန္သူ႔လက္နတ္ႀကီးက်ည္အစ ေခါင္းကိုထိၿပီးက်သြားၿပီတဲ့။ ရဲေဘာ္အာလုံး စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ပေယာဂေၾကာင့္ ဆရာဘာဘူ တိုက္ပြဲက်သြားေလသလားလို႔ေတြးၿပီး ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ၀မ္ခ (သစ္) မွာေနတုန္းက ဆရာဘာဘူနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔က အိမ္ျခင္းကပ္ရက္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔အတူေနတဲ့ အဘဗိုလ္မန္းပိုဆီ သူလာလည္ရင္ ရီစရာေျပာတတ္တဲ့က်ေနာ္နဲ႔ ရင္း နွီးသြားတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူက က်ေနာ့္ကို ..ခင္ဗ်ားကို ေပ်ာက္က်ား၀တ္စုံတစုံ လက္ေဆာင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္ (ဒီတုန္းက က်ေနာ၀တ္ထားတဲ့စစ္၀တ္စုံက သင္တန္းတုန္းကေပးထားတဲ့ ၀တ္စုံ။ ေပးတုန္းကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ပါ။ ေလွ်ာ္ ပါမ်ားလို႔ အျဖဴေရာင္ေပါက္ေနၿပီ) က်ေနာ္လည္း တသက္နဲ႔တကိုယ္ တခါမွမ၀တ္ဘူးေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူလည္း မအားတာနဲ႔ မဆုံျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ၀မ္ခစစ္ပူလာေရာ။ တေန႔ သူက ၀မ္ခ (ေဟာင္း) သြားဖို႔ က်ေနာ့္အိမ္ေရွ႕က အျဖတ္..က်ေနာ္ သူ႕ဆီက ေတာင္းေတာ့တာေပါ့။ သူလည္း အခုေပးဖို႔ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္မွေပးမယ္လို႔ေျပာၿပီး ေလာေလာ နဲ႔ ထြက္သြားေရာ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုေစာထူးေရာက္လာၿပီး သူတို႔ ကရင္ယုံၾကည္မႈအရ ေရွ႕တန္းထြက္ခါနီး လူတေယာက္ဆီ မွာ လက္ေဆာင္မေတာင္းေကာင္းဘူး။ အေတာင္းခံရတဲ့သူ တခုခုျဖစ္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ (ကရင္ေတြမွာလဲ သူ႔ယုံ ၾကည္မႈကလည္း အမ်ားႀကီး။ ေသနတ္ေျပာင္၀ကို ပါးစပ္နဲ႔မႈတ္ရင္ တိုက္ပြဲျဖစ္တယ္တို႔၊ ၾကက္သားေပးရင္ ေခါင္း၊ ေျခ ေထာက္၊ ေတာင္ပံအစုံေပးမွ ေကာင္းတာတို႔) ဒါေၾကာင့္ သူတိုက္ပြဲက်တာ ကိုယ့္အျပစ္မ်ားလာလို႔ေတြးရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ မိတယ္။
ကဲ ... ျဖစ္ၿပီးတာေတြကုိလည္း ေနာင္တမရနဲ႔ေတာ့။ လက္ရွိျပႆနာကုိပဲ ရွင္းရေအာင္။ ျပႆနာက က်ေနာ့္နဲ႔ ခ်စ္ပုိတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္လုံး ဒီည ကင္းမေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ကင္းေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ ေၾကာက္လုိ႔။ ႏွစ္ေယာက္သားတုိင္ပင္ၿပီး ကုိေစာထူးကုိသြားေျပာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ေနရာခ်ိန္းေပးပါ။ မေပးရင္ ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္ ေသနတ္နဲ႔ျဖတ္ပစ္ၿပီး ေဆးနားလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိၿပီး သြားေျပာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုိေစာထူးက ဒီလုိေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔ ...။ သူလုပ္ေပးပါမယ္ေျပာၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ ကင္းမေစာင့္ခုိင္းပဲ ဘန္ကာေကာင္းေကာင္းတလုံးမွာ သြားအိပ္ခုိင္းတယ္။ ေရွ႕တန္းမွာ ထီေပါက္တယ္ေျပာရမွာေပါ့။ လူ႔စိတ္မ်ား ခက္ေသး။ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ဆုိေတာ့လည္း ေသနတ္သံၾကားရင္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ စိတ္ပူၿပီး ထ ထ ၾကည့္မိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဘဲ တိုက္ပြဲျဖစ္လိုက္ နားလိုက္နဲ႔ ျဖစ္လာလိုက္တာ ဒီေနဆို ၁၀ ရက္ေျမာက္ရွိသြားပါၿပီ။ ရန္သူက အေသအေပ်ာက္ မ်ားေပမဲ့ တပ္အခ်ိန္အေျပာင္းရွိတဲ့အတြက္ ခံသာေပမဲ့ က်ေနာတို႔ေတြမွာေတာ့ ၁၀ ရက္လုံးလုံး အေျပာင္းအလဲမရွိ ဒီလူႀကီး ဘဲဆိုေတာ့ .ပင္ပမ္းလွပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ ဒီေန႔ညေန တိုက္ပြဲျပီးခ်ိန္မွာ ဆုတ္မိန္႔ရပါၿပီ။ ဆုတ္မိန္႔ရလို႔ လူစစ္ေတာ့ က် ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားထဲက ဆန္းလြင္ ဒဏ္ရာရျပီး ဦးေစာနဲ႔ ဖားပုဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္နွစ္ဦး က်ဆုံးသြားေၾကာင္းသိရေတာ့တယ္။
(ဦးေစာက ကံဆိုးတယ္ေျပာရမလား မသိဘူး။ နွစ္ခါထိတာ။ ျဖစ္ပုံက ဒီလို...ဦးေစာက ရန္သူ႔ဆီကရတဲ့ ခြင္းဗုံးေတြနဲ႔ ရန္သူ ကိုျပန္ပစ္ေနတုန္း ရန္သူကရိပ္မိျပီး သူပစ္တဲ့ေနရာကို စုျပံဳပစ္တဲ့အတြက္ လက္ကိုထိျပီး လက္က်ိဳးသြားတယ္..ဒါနဲ႔ လက္ကို ေဆးထည့္ ပတ္တီးစည္းေနတုန္း လက္နက္ႀကီးက်ည္က သူတို႔အုပ္စုနားကိုက်ျပီး သူရင္ဘတ္ထဲကို က်ည္စ၀င္ျပီး က်ဆုံး သြားတာဘဲ) (က်ေနာ္တာ၀န္ေတာ့ေက်ၿပီဆိုၿပီး မေသခင္ ကိုေစာထူးကို ေျပာသြားေသးတယ္တဲ့) က်ေနာတို႔လဲ သူတို႔နွစ္ ေယာက္လုံးကို ေကာင္းမြန္စြာ ျမႇဳပ္နွံခ်င္ေသာ္လည္း ဆုတ္မိန္႔ရေနျပီးျဖစ္ျခင္း၊ အခ်ိန္မရွိေတာ့ျခင္း၊ အကုန္လုံးလဲ ပင္ပမ္း ေနျပီျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အေလးျပဳျပီး ႏႈတ္ဆက္ျခင္းဘဲ ျပဳႏုိင္ေတာ့တယ္။ အသက္ရွင္ေနတဲ့ ကိုယ္ေတြေတာင္မွ ေရွ႕ဆက္ ဘာျဖစ္မွန္မသိေသးတာ။ က်ဆုံးသြားတဲ့ရဲေဘာ္ေတြ ကိုယ္ေတြကို ခြင့္လႊတ္တန္ေကာင္းရဲ႕ ...။
ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ ၀မ္ခ (ေဟာင္း) ေရ ...
စိုးလြင္ (၂၁၁) (၀မ္ခ)
၀မ္ခ (ေဟာင္း) တုိက္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ခ်စ္ပုိ၊ လွဆန္း၊ ေဇာ္လြင္ျမင့္၊ ျမင့္ေဇာ္၊ ေအးကုိ၊ ေအာင္ေက်ာင္၊ ေဒးဗစ္ေပါလ္၊ သန္႔စင္ဦး၊ ေသာင္းဦး၊ ေအာင္၀င္း၊ ကုိဘိန္း၊ မင္းသူရ၀င္း၊ မုိးေအာင္လႈိင္၊ ဆန္းလြင္၊ ကုိသိန္းထြန္း၊ ေမာင္ေမာင္ျမင့္၊ ေအး၀င္း၊ ေမာင္ေမာင္သန္း၊ ဖားပု၊ ဦးေစာတုိ႔အား ဂုဏ္ျပဳလွ်က္ ....
ၿပီးပါၿပီ