သွ်င္မ်ဳိးငယ္ ● ေခါင္းေလာင္းသံ
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၀၊ ၂၀၁၆
ေခါင္းေလာင္းသံတခ်က္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြ ႏိုးထလာခဲ့တယ္။ ဘဝရထားရဲ႕ ဆြဲဆြဲငင္ငင္အူသံေတြအၾကား က်ေနာ္ျပန္လည္နားဆင္ခ်င္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေလာင္းသံေလး... လႊင့္ပ်ံလာေစခ်င္ပါရဲ႕။ ဟုတ္တယ္၊ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း သံ တိုးတိတ္လြင့္ေဝလို႔။ အနာတရ ေတြထုပ္ပိုးထားတဲ့ ေလာကဓံတရားကိုအန္တုရင္း မနက္ခင္းတခ်ိဳ႕က ကြဲေၾကလြင့္ပ်က္... ဆင္ျခင္တံုတရားမ်ား...အေဝးလြင့္...ေမတၱာတရားမ်ား ...ဟိုး...အနႏၲအကြာအေဝး။
မိုးသားတိမ္တိုက္ေတြအထက္မွာ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုျမႇဳပ္ႏွံပစ္လိုက္တဲ့ေန႔က ေခါင္းေလာင္းသံဟာ ပိုခ်ိဳတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ခိုးယူစားေသာက္ေနတဲ့ နိစၥဓူဝ ဖိစီးမႈအာရံုမ်ားက က်ေနာ့္ကို ပံုသြင္းေဆးျခယ္ ခ်င္သတဲ့။ ဒါ...မေကာင္း ဆိုးဝါး နိမိတ္ပံုပဲ။ အေျဖဟာ ရိုးအီေနတဲ့ဆူးခင္းလမ္းမေတြကို ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီ။ အနားသတ္မဲ့စၾကာဝဠာကို ေဘာင္ ခတ္ေနတဲ့ စိတ္မႏွံ႔လူႀကီးလူေကာင္းတေယာက္ပဲ။ ေမ်ာလြင့္ျခင္းနဲ႔ လြင္ေမ်ာျခင္းအၾကားက မသိမႈေဗဒကို သိမႈဆိုင္ရာ အေျခခံအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ေျဖရွင္းမယ့္သူကို မရိုးေျဖာင့္သူလို႔ သတ္မွတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပစၥကၡခံစားမႈရသေတြရဲ႕စုတ္ခ်က္ မဲ့ အေတြးသက္သက္။ ဒါဟာ...ကြ်န္ေတာ့္ခႏၶာေဗဒရဲ႕ေကြးညႊတ္မႈအျဖစ္ သိစိတ္ဟာ သတ္မွတ္ ထားခဲ့တယ္။
က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းမ်ားမွာ ဖြဲ႔သီခဲ့ေသာမ်က္ရည္စက္တို႔ျဖင့္ အတိတ္ကိုလြမ္းေဆြးသတိရေနေလၿပီ။
ေခါင္းေလာင္းသံ၊ အညာေျမ၊ ေႏြေခါင္ေခါင္။ စိန္ပန္းေတြ အနီ..၊ ငုေတြက အဝါ..တမာေတြက ျဖဴၿမဲျဖဴၾက။ ဒါဟာ ပန္မ်ိဳး စံုေတာက္ပလင္းလက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဥယ်ာဥ္။
ၾကယ္စင္ေလးေတြ အဆံုးမဲ့လင္းလက္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္။ ရနံ႔ခ်ိဳအီေမႊးပ်ံ႕လြန္းတဲ့ေတာ ပန္းကေလးေတြရဲ႕အားမာန္။
အခု...ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕နံရံေတြဟာ တုန္ခါ ...အက္ကြဲ။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ဘဝအနာေလာကဓံရိုက္ခ်က္၊ အဆင္မေျပမႈရသ၊ အခ်ဳိးႏွိမ္ခံေန႔စြဲေတြ စသျဖင့္ေတြရဲ႕ကူးစက္ေရာဂါ။
သူ႔နံရံမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ဒဏ္ရာကို သီဆိုေနခဲ့တယ္..အဲဒါေခါင္းေလာင္းသံေတြေပါ့။
မနက္ျဖန္ေတြဟာ လင္းလက္ပါရဲ႕လား။
အထားအသိုလြဲမွားခဲ့တဲ့ လူသားေတြဟာ အမွားေတြကို ဆက္တိုက္မွား...ဆက္မွား... ဆက္မွားၾက။ အမွားအယြင္းကပြဲမွာ အမွန္တရားဆိုတာ သရုပ္ပ်က္ဝါဒသက္သက္ေပါ့။ မွိတ္ထားလိုက္တယ္...မ်က္ဝန္းေတြ၊နားေတြ၊စိတ္ေတြ၊ဦးေႏွာက္ေတြ၊ မီးေတြ၊ တံခါးေတြ၊ ျပတင္းတံခါးခ်ပ္ မ်ား...။ ဆက္ပိတ္ထားခဲ့။
ဘာမွဝင္မလာသလို ဘာမွထြက္မသြားနဲ႔။ စီးေမ်ာမႈတရားမွာ အားလံုး ေနသားတက် စီးေမ်ာၾက။ ေကာက္ေကြ႔မႈဟာ တြား သြားသတၱဝါတေကာင္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ျဖစ္သတဲ့။ က်ေနာ္္တို႔ ေကြ႔ေကာက္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္...တြားသြားသတၱဝါမ်ားအတိုင္း။ အက္ေၾကာင္းထရာ ဗရပြနဲ႔ နံရံ ဟာငိုယိုပစ္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး...အိုမိခင္..သင့္ရင္ခြင္မွ ခ်စ္ျခင္းတရားအျဖစ္ ေခါင္း ေလာင္းသံကို ခ်စ္တယ္...သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဆရာ/ဆရာမေတြ၊ နံရံႀကီးေတြ၊ စာသင္ခန္းေတြ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြ၊ရိုေသေလးစားမႈေတြ...အားလံုးကို ခ်စ္တယ္။ ျပန္လည္ခိုလံႈခဲ့တဲ့ ခဏတာမွာ ေခါင္းေလာင္းသံ တခ်က္က က်ေနာ့္နားမွတဆင့္ စိတ္ခံစားမႈ အျဖစ္ ကူးစက္သြားတယ္။ ဒါ...စီးေမ်ာမႈတခုရဲ႕မွတ္တမ္း။
အခုဆိုရင္...က်ေနာ္ဟာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕အေဝး...ဟိုအေဝးကို...ခရီးဆက္ခဲ့ရ။ ပန္းရနံ႔ေတြနဲ႔ ထံုအီေမႊးပ်ံ႕ေစေသာ ပန္းခင္းလမ္းကေလးေတြကို ေခါင္းေလာင္းသံက ဖန္ဆင္းသတဲ့။ လမ္းေတြ...လမ္းမေတြ...အဆံုးဘယ္ေတာ့ရွိမလဲ။ ဒီလို မသဲမကြဲအဆံုးသတ္မ်ားသို႔ ေျခလွမ္းမ်ား ရြက္လႊင့္ထြက္ခြာ။ ဘဝဟာ ဒဏ္ရာကိုကုစားဖို႔ ေခါင္းေလာင္းသံကို ျပန္လည္နား ဆင္ခံစားခ်င္တယ္။ ေလာကတံခါးခ်ပ္မ်ားကို ဆြဲဖြင့္ခဲ့သူတေယာက္ရဲ႕လိႈင္းထန္ေန႔စြဲတခ်ိဳ႕ရဲ႕အေငြ႔အသက္ကို ခံစားနားဆင္ ဖို႔ က်ေနာ္္ကိုယ္တိုင္ ေဆးစက္မ်ားစြာ ျခယ္သထားခဲ့တဲ့ ပန္းခ်ီတခ်ပ္စာ အိပ္မက္ အေသေတြကိုဆုပ္ကိုင္လို႔ ခရီးဆက္ခဲ့ရ။ ဒါဟာ ခါးသီးမႈ၊အဆင္မေျပေထာင့္ခ်ိဳးမ်ား၊ မီးေတာက္ ေနေသာ ဝိုင္အရက္မ်ား၊ ဖံုးလႊမ္းေနေသာ ေမာဟမ်ား...။
တိတ္ဆိတ္မႈကို ခံစားၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ က်ေနာ့္္ရင္ဘတ္ဟာ ဆူညံလြန္းေလရဲ႕။ ေလာကႀကိဳးဝိုင္းထဲက မ်ဥ္းၿပိဳင္မ်ား၊ ျဖတ္မ်ဥ္းမ်ား၊ မ်ဥ္းမ်ားအားလံုးအားလံုး. အေျပး အလႊား ေျပးလႊားေနၾကရ။ ေခါင္းေလာင္းသံတခ်က္ဟာ ဘဝလမ္းမေတြကို ေတာက္ပေစခဲ့တဲ့ အလင္းတန္း။
အခက္အခဲဆန္ဆန္ျပႆနာတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ေျဖရွင္းခ်က္။အိမ္ျပန္ေနာက္က်တတ္တဲ့သားတစ္ေယာက္အတြက္ အေမ့အျပံဳး။
ဆိုးမိုက္ေတေလ ေပေရေလလြင့္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ဆရာ့စကားသံ။ ေလာကဓံတရားရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကေန ဆြဲထုတ္ခဲ့တဲ့ ကယ္တင္ရွင္။ ေသြးပ်က္ေျခာက္ျခားေနတဲ့ လူမိုက္ တေယာက္အတြက္ ေျဖသိမ့္မႈ။ ေန႔စြဲတခုရဲ႕အရုဏ္ဦးေတး သံ။ သူဟာ..ေႏြအေငြ႔အသက္နဲ႔ လြင့္ပ်ံ လာခဲ့တယ္။ ေခါင္းေလာင္းသံရဲ႕ေအးရိပ္ဟာ ေရစီးေၾကာင္းေတြကို ပဲ့ကိုင္ထိန္း ေက်ာင္းခဲ့တဲ့ ပဲ့ကိုင္ရွင္တေယာက္လို စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတြကို စိုက္ပ်ိဳးေနေလရဲ႕။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္...ေခါင္းေလာင္းသံ ေလးကိုနားဆင္ရဦးမယ္...ဒီလိုနဲ႔စာက်က္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔စြဲမ်ား၊ လမ်ား၊ သကၠရာဇ္မ်ား အိုေဟာင္းခဲ့ေလ ျပီ။
ရပ္တန္႔ေနတဲ့ေျခလွမ္းအစံုကို လႈပ္ႏႈိးခဲ့သူဟာ ေခါင္းေလာင္းသံတခ်က္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္း တက္ေခါင္းေလာင္းသံရဲ႕နရီစည္းဝါးရိုက္ခ်က္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ၿငိမ္သက္စြာ ရြတ္ဆိုခဲ့ရေသာ သင္ခန္းစာမ်ားနဲ႔အခုေတာ့ စာသင္ခန္းေတြရဲ႕ အျပင္ ဘက္မွာ သင္ခန္းစာေတြ လြင့္ဝဲလို႔ေလ့လာ သင္ယူေနရဆဲ။ အလြဲအမွားေကာင္းကင္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ လူလား ေျမာက္ခဲ့ရတဲ့သ ကၠရာဇ္ေတြက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ။ အဲဒီေကာင္းကင္ကို ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ကမၻာေျမရဲ႕ခံစားမႈေတြကိုတံုးလိုခုၿပီး က်ေနာ္တို႔ ရူးသြပ္ခဲ့ၾကတာ အခုထက္ထိ။ဆြဲၿဖဲပစ္ဖို႔ လက္တစ္ကမ္းအလိုမွာ ေကာင္းကင္ဟာ မ်က္လွည့္ဆန္ခဲ့တယ္။
ေကာက္က်စ္ခဲ့တယ္။ရက္စက္စြာ ယုတ္မာပစ္ခဲ့တယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဒီေကာင္းကင္ အမွားႀကီးဟာ အက္ေၾကာင္းရာ ဗရပြနဲ႔ ၿပိဳက်ေကာင္းပါရဲ႕။ က်ေနာ္္...အဲဒီေကာင္းကင္အတုႀကီး ေအာက္မွာ ရွင္သန္ရတာ မြန္းၾကပ္လြန္းလိုက္တာ...။
ဘဝမွာ ပံုမလာရိုက္ခ်က္ေတြနဲ႔ အသက္မဲ့စကားလံုးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္နားေတြ မိႈတက္ခဲ့ရတယ္။
ပ်က္သုဥ္းေနေသာ စာရိတၱယဥ္ေက်းမႈမ်ားနဲ႔ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား ..ေကာင္းမႈတခုမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ေစ ခ်င္ရဲ႕။ ဘဝကိုထုဆစ္ခဲ့ေသာ ေန႔စြဲမ်ားမွာ ရိုးအီေနတဲ့ အသက္မဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုရဲ႕ခံစားခ်က္မဲ့ဓားခ်က္မ်ားက ေသြးစိမ္း ရွင္ရွင္ ထြက္ေစခဲ့။ ေကာင္းကင္အမွား နဲ႔ ေခါင္းေလာင္းသံေတြဆို႔နင့္ေနတဲ့ ေခတ္ဆိုးတခု။
အဲဒီေခတ္မွာ လူငယ္ေတြဟာ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရ။ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြနဲ႔ ထိုးစစ္အဆင္ခံရ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဖ်က္ဆီးခံရၿပီး ကမ္းမဲ့ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ ဘဝေတြဟာ ကိုယ့္ဒဏ္ရာကိုကုစား ရင္း ခရီးဆက္ရြက္လႊင့္ခဲ့ရ။ ေက်ာက္ျဖစ္ရုပ္ႂကြင္းဆန္ဆန္ သမိုင္းေတြ ဆြံ႔အခံခဲ့ၾကရတယ္။ ျပန္ လည္မတည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ယံုၾကည္မႈကမ္းလွင့္လက္မ်ားစြာကို ျဖတ္ေတာက္ခံခဲ့ရ။ ဒီလိုနဲ႔... မိုးေသာက္ကေန လူေျခတိတ္တဲ့အထိဘဝမ်ားစြာ က်ီးလန္႔စာစား...အလူးအလဲ ေၾကမြ...။
အခု...မနက္ျဖန္ေတြမွာ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ လိႈင္းခတ္ေဝပါေစ။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔လွ ေသာ ႏွလံုးသားမ်ားကိုကမ္းလွင့္ပါေစ..။ ေခါင္းေလာင္းသံေအာက္မွာ က်ေနာ္္တို႔ရဲ႕ေနာက္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ၊ ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြ..ပန္းလိုေမႊးပ်ံ႕သင္းရနံ႔လိႈင္ ေစ..စမ္းလိုေအးျမ ေဘးဘယရန္ေသြ လို႔...ေခါင္းေလာင္းသံကေလး လြင့္ပ်ံ႕ပါေစ...။
အို...ခ်စ္ေသာ၊ခ်စ္လွစြာေသာ၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွစြာေသာေခါင္းေလာင္းသံ ခ်ိဳလြင္လြင္တို႔ရဲ႕ေအာက္မွာ...အနာဂတ္ကို ထိုး သုတ္ပစ္မယ့္ စြန္ရဲမ်ား၊ မနက္ျဖန္ေတြကို ခုန္အုပ္မယ့္က်ားသစ္မ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို သက္ဝင္လႈပ္ရွားေစမယ့္ အားသစ္မ်ား...လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေစခ်င္ပါရဲ႕။
အို...ေခါင္းေလာင္းသံ!
ေကာင္းကင္အမွားကို ဆုတ္ၿဖဲလို႔...ခ်ိဳလြင္သာယာ တိုးတိတ္လြင့္ပ်ံ႕ေစ...။ မနက္ျဖန္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အသက္ဆက္ ႏိုင္ဖို႔ ေခါင္းေလာင္းသံတခ်က္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ဘဝေတြ ျပန္လည္ႏိုးထလာခဲ့ၿပီေလ။ ။
သွ်င္မ်ိဳးငယ္