ဝါက်ျဖဴ - ႀကိဳးထုံးကေလး
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၂၉၊ ၂၀၁၆
သရက္ပင္အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းႏွင့္ လမ္းကေလးမွ ေကြ႔ထြက္လိုက္သည္။ ေရွ႕မွာျမင္ေနရေသာလူကူးမ်ဥ္းၾကားမွာ ကားအရွင္းကိုၾကည့္ၿပီး ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ လက္ထဲကေသာက္လာေသာ စီးကရက္တို႔ကို နေဘးေရေျမာင္းထဲ ပစ္ထဲ့လိုက္၏။
မိုးသည္မႈိင္းအုံ႔လာၿပီး မိုးစက္ဖြားဖြားကေလးမ်ားပင္ က်လာခဲ့ၿပီ။ လက္ထဲမွထီးကိုဖြင့္မေဆာင္းမိေသးဘဲ ငိုင္ေနမိခဲ့သည္။ အေဆာက္အဦးတခု၏အစပ္ကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ေပၿပီ။ မိုးသားႏွင့္အတူ ၿပိဳဆင္းလာေသာအေတြးတို႔က ရင္အတြင္းစိုက္ဝင္။
" ဟင္း " ခနဲ သက္ျပင္းက ျပန္လည္တြန္းကန္လိုက္သံ။ နေဘးမွကားသံမ်ား၊ လူသံ၊ ေစ်းေရာင္းသံမ်ားကို မၾကားမိေတာ့။
ေရးခဲ့ဖူးေသာႏွစ္ေပါင္းအစိတ္ပင္ေက်ာ္လြန္သက္တမ္းရွိခဲ့ေသာကဗ်ာေလးတပုဒ္ကိုသတိရလိုက္မိပါသည္။ ၾကက္သီးေမႊးညင္းစေလးမ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင့္လွ်ပ္စစ္စီးသလို ကူးစက္သြားေတာ့သည္။
ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးေရ
ျပာစေတြနဲ႔တျဖည္းျဖည္းတို …
ငါကိုပစ္မသြားပါနဲ႔ဦးကြယ္ ။
အထီးက်န္မႈေတြနဲ႔
ၿငိမ္သက္စိတ္ပ်က္ေနတဲ့တေနခင္း
သံေယာဇဥ္ကင္းတဲ့ သူမ …………………..
***********
ဇီဝရုပ္ခႏၶာတစ္ခုလုံးရွိအေၾကာခ်ဥ္ဆီတစ္ေလ်ွာက္တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ခုန္လ်က္ ေလထဲမွာေမ်ာလြင့္ ေနသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ဘယ္လိုေရာက္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု မထင္မိခဲ့ေသာဤေနရာ။ ဤရပ္ဝန္းသည္ က်ေနာ့္ဘဝတခုလုံးကိုကိုင္ၿပီး ေမႊေႏွာက္ပစ္ခဲ့သည္မွာ ကာလၾကာျမင့္ခဲ့ရေပၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အခုထိ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြဟာ ၿမဳံေနတဲ့အနာတခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယားယံေယာင္ယမ္းၿပီး ကုတ္လိုက္မိသလိုမ်ဳိး ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ လမ္းမေပၚမွာက်ကြဲေနခဲ့ၾကေသာေဆးေပါလိပ္တိုမ်ား၊ စီးကရက္တိုႏွင့္ လူနင္းၿပီး ျပားေနေသာစီးကရက္တိုေလးမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။ က်ေနာ္ဘာေတြကိုေတြး ေနမိပါ သနည္း။ သြားရမဲ့ခရီးကိုဆက္မသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားမႈေဝဒနာတို႔ရဲ႕ ဘရိပ္ဖမ္းအုပ္လိုက္ရာမွာ ၿငိမ္သက္ေနမိပါသလဲ။
ကားလမ္းအလယ္ကၽြန္းမွာစိုက္ထားေသာသစ္ပင္မ်ားမွာ ကားမ်ားျဖတ္ေမာင္းသြားၾကတိုင္း ေလအဟုန္ႏွင့္ လႈပ္ခတ္က်န္ေနရစ္ေသာသစ္ရြက္မ်ား။ နဂိုအေနအထားပ်က္သြားေသာ ျမက္ေတာေပၚမွသစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား။
က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြဟာ ေၾကမြသြားၾကၿပီး တခုမွ ႏွစ္ခု သုံးခု အစိတ္စိတ္ ၿပိဳကြဲၿပီး ဆင့္ပြားလာေနသလိုပါပဲ။ က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ဖူးေသာ က်စ္ဆံၿမီးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းသည္၎၊ ေလထဲမွာလြင့္ဝဲေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးနဲ႔သြယ္သြယ္ႏြဲ႔ႏြဲ႔ ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ျဖဴျဖဴပါးပါးေလးဟာ ေလညင္းကေလးတခ်က္တိုက္ခတ္လိုက္သလိုမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ဆီကိုလြင့္က်လာပုံေလး ။
********
က်ေနာ္စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုထုတ္ျပီးမီးညွိဖြာရွဳိက္လိုက္သည္။ " ဟူး "ခနဲသက္ျပင္းနဲ႔ ေရာေမႊထားေသာ မီးခိုးေငြ႔မ်ားကို ကမၻာေျမထုထဲပို႔လႊတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာျဖစ္ေပၚေနေသာအေတြးတို႔သည္ မီးခိုးေငြ႔မ်ားႏွင့္အတူပါမသြား ရင္ထဲမွာ တင္က်န္ေနခဲ့၏။ က်ေနာ္ေတြးေနမိသည္ကား သူမႏွင့္က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းမဟုတ္။ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္မုန္းျခင္းၾကား ပိုင္ဆိုင္ျခင္းႏွင့္မပိုင္ဆိုင္ရျခင္းၾကားကာလတခုရဲ႕ လူဘဝတခုရဲ႕ အရွည္အလ်ားၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းတခုဟာ ဘယ္လိုပုံသ႑န္ ေျပာင္းလဲသြားပါသလဲ။ မုန္းျခင္းမွာေကာ ဘယ္လိုပုံသ႑န္ေတြ ေရႊ႕ေလ်ာသြားပါသလဲ။
အခ်ိန္ကာလတခုသည္ ရွင္သန္မႈပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး လူ႔ဘဝကိုဘယ္လို ကူးခတ္ပ်ံသန္းေနၾက တာလဲ။ ေန႔စဥ္ေနထိုင္မႈျဖစ္စဥ္ေတြကိုေက်ာ္လြန္ျဖတ္သန္းၾကဖို႔ရာမွာ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို သုံးခဲ့ၾကရတာပဲေလ။
က်စ္ဆံၿမီးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္က်ေနာ္တို႔ ဘဝတခုကို ခ်ည္ထုံးလိုက္ၾကသည္။ တေခ်ာင္းတည္းေသာက်စ္ဆံၿမီးဘဝကို ကူးေျပာင္းလိုက္ၾကေတာ့၏။ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးရာခ်ည္တိုင္ဆိုေတာ့ စုံမက္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတာေပါ့ေလ။ လူသဘာဝမို႔လား။ သားေတြသမီးေတြရ၊ ပညာေရး လူမႈေရး၊ စားဝတ္ေနေရး အေရးမ်ားစြာထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လုံးပန္းခဲ့ၾကပါသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ တလွည့္၊ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းသည္တလွည့္။
လူဘဝကိုႏိုင္ရာဝန္ေတြမၿငီးစတမ္းထမ္းရြက္ရင္း လူသက္တမ္းတခုကို အေကာင္းဆုံး ေက်ာ္ျဖတ္ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။
လက္ညိႇဴးနဲ႔လက္ခလယ္ၾကား စပ္ပူခနဲျဖစ္သြားသျဖင့္ စီးကရက္ကို ကမန္းကတန္း ေတာက္ပစ္လိုက္သည္။ နေဘးကြန္ကရစ္လမ္းအစပ္ႏွင့္ရိုက္မိၿပီး လြင့္စင္သြားေသာမီးစ မီးနမ်ားကို ျမင္ေနရ၏။
အခ်ိန္ကာလတို႔က တေရြ႕ေရြ႕သြားေနၾကသည္။ ေန႔ရက္ေတြကလည္း တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္သာ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ျပန္။ တနဂၤေႏြနား၊ တနလၤာျပန္ဆင္းႏွင့္ လွည့္မၾကည့္မိသည့္ ကာလတာခရီးက အေတာ္ပင္ေရာက္ေနခဲ့ပါသည္။ သားႏွစ္ေယာက္အသက္ေတြႀကီးျပင္း။ တေယာက္က အိမ္ေထာင္က်၊ တေယာက္ကလူလြတ္။ မေအာင္ျမင္ၾကေသာဘဝေတြႏွင့္ အရြယ္ေရာက္လာၾကေတာ့ ေသာကႏြံထဲက ရုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကေတာ့။
ညဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ္ႏွစ္နာရီမွ လင္မယားခ်င္ရန္ျဖစ္လို႔ ေျပးသြားျဖန္ေျဖေပးရ။ တဖက္မိသားစုကမခံႏိုင္ေတာ့လွ်င္ ရုံးတိုင္လို႔ လိုက္ေျဖရွင္း ေတာင္းပန္ေပးခဲ့ရျပန္ေရာ။ ေနာက္တေယာက္က်ျပန္ေတာ့လည္း အရက္မူးၿပီးရန္ျဖစ္လို႔ လိုက္ေတာင္းပန္ရ၊ ရုံးသြားေျဖရွင္းရႏွင့္ ေၾကမြခဲ့ရေသာေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ဖုန္းတလုံးရ႕ တုန္းျမည္သံကို ထိတ္လန္႔ေနခဲ့ရေသာ ဘဝမ်ား။
တခါတခါေတာ့လည္း ေတြးေနမိပါသည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေနရာမွာ ျပန္ထားၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့အရိပ္တခုဆီ ကူးျဖတ္လိုက္ဖို႔ေပါ့။ အခုမွေတာ့မရႏိုင္ေတာ့။
တေယာက္ထဲကိုယ္လြတ္ရုန္းထြက္ဖို႔လည္း မျဖစ္သင့္၊ မျဖစ္ႏိုင္။
အခ်ိန္ကာလတခုဟာ တသသႏွင့္ မျဖစ္မေနအရူးအမူးစြဲလမ္းေနျခင္းထက္ ဘဝခရီးေဖာ္ မိုးထဲေရထဲ မွာ ကိုယ္လြတ္ရုန္းမထြက္ခ်င္ေသာ မထြက္သင့္ေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ဟုပင္ ထင္မိသည္။
က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္အေၾကာေပါင္းစုံမွရွိန္းျမျမႏွင့္လႈပ္ခုန္ ေျပးေဆာ့ေနေသာ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေလး မ်ားသည္ က်စ္ဆံၿမီးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးျခင္းလည္းမဟုတ္၊ မခ်စ္ခင္မစုံမက္ျခင္းလည္း မဟုတ္ေသာ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္မခ်စ္ျခင္းၾကားထဲက အလႊာပါးပါးထဲမွာ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ေနတဲ့ ေရတဆုံး ေျမတဆုံး ဘဝတဆုံး ေကာင္းတူဆိုးဖက္ အတူတြဲေနထိုင္ရွင္သန္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
23.07.2016