ဂါမဏိ ● မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားအေၾကာင္း
( ၂ ၁ ရ ာ စု ပ င္ လုံ စ ာ စ ဥ္ - ၁ ၅ )
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၅၊ ၂၀၁၆
( ၂ ၁ ရ ာ စု ပ င္ လုံ စ ာ စ ဥ္ - ၁ ၅ )
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၅၊ ၂၀၁၆
ဇန္နဝါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုသည္မွာ ကစားနည္းမ်ဳိးစံုကစားရ၊ မုန္႔မ်ဳိးစံုစားရၿပီး လြတ္လပ္ စြာရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ရ ေသာ ေန႔တေနအျဖစ္သာ စဲြမွတ္ခဲ့မိပါသည္။ ထိုရက္ကို လြန္ေျမာက္သြားေသာ အခါ ကေလးတို႔ထံုးစံအတိုင္း အျခားအ ေရးႀကီး သို႔မဟုတ္ ဦးစားေပး ကစားခုန္စားမႈမ်ားတြင္ နစ္ေမ်ာ သြားခဲ့ျပန္သည္။ ထို႔အျပင္ စိတ္ညစ္စရာေကာင္း လွေသာ စာသင္ရျခင္းႏွင့္ စာက်က္ရျခင္းတို႔ကိုလည္း မေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းရပါေသးသည္။ အေဆာ့လြန္၍ မိဖမ်ား၏ဆဲဆို ေငါက္ငန္းမႈမွသည္ ႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္မႈအဆံုး မ်က္ရည္ႏွင့္ရင္ဆိုင္ရျခင္းမွာလည္း မဆန္းလွ။ စင္စစ္ကေလးဘဝသည္ သီခ်င္း ထဲကလို လံုးဝအပူပင္ကင္းတဲ့ဘဝေတာ့ မဟုတ္ဟု ယူဆမိပါသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္စဥ္ျဖတ္သန္းလာရင္း ထိုတႏွစ္တႏွစ္စီ၌ မလြတ္လပ္ ေသာေန႔မ်ားကလည္း အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုမွသည္ လက္ေတြ႔လူမႈစီးပြားနယ္ပယ္၌ ကူးခတ္ေနရေသာ ဘဝမ်ားႏွင့္ တေရြ႕ေရြ႕ နီးကပ္ယွက္ျဖတ္လာရသလို ေရွာင္လဲြမရေသာ အေထြေထြ သုတအသိပညာတို႔ကလည္း က်ေနာ္၏အေတြးအေခၚ မ်ားအ ေပၚ အရိပ္ထိုးလာခဲ့ပါသည္။
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ စီးပြားေရးအဆိုးသံသရာတြင္းမွ မိဘမ်ား၏မြန္းၾကပ္မႈ၊ ရပ္ရြာပတ္ဝန္း က်င္မွ ေဆြမ်ဳိးမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၊ အသိအကၽြမ္းအရပ္သားမ်ားတို႔၏ေမာဟိုက္မႈမ်ားသည္ ကေလးဘဝမွ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ကို အရည္အခ်င္းအရလည္းေကာင္း၊ အေရအတြက္အရ လည္းေကာင္း၊ ေျပာင္းလဲ အေရာင္ဆိုးပစ္ လိုက္ပါသည္။
ဇန္နဝါရီ (၄)ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၏အရိပ္ကို က်ေနာ့္ႏွလံုးသားထဲမွ အၿပီးအပိုင္ေပ်ာက္ကြယ္သြား ေစခဲ့ေသာ (က်ေနာ့္အတြက္) ပထမဆံုးမလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ၁၉၇၄ ဇြန္ (၆)ရက္ေန႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ခြန္အားစိုက္ထုတ္ အလုပ္လုပ္ရေသာ အလုပ္သမားႀကီးမ်ား စားစရာမရိွ၍ ၿငိမ္း ခ်မ္းစြာဆႏၵျပေတာင္းဆိုသည္ကို အစုလိုက္အျပံဴလိုက္ပစ္သတ္လိုက္ျခင္းအား က်ေနာ္ၾကံဳေတြ႔ရသည့္ အခါ က်ေနာ့္ဘဝ၌လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေတာ့သည္။ ဇန္နဝါရီ (၄)ရက္ေန႔သည္ မလြတ္ လပ္ေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ျဖစ္သြားရပါသည္။
ထိုမွတဖန္ ေနာက္ေျခာက္လအၾကာ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္တြင္ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ ဦးသန္႔၏စ်ာပနကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာစုေဝးလ်က္ စီစဥ္ခင္းက်င္းေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ား ႏွင့္ ျပည္သူလူထုမ်ားအား အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္ၿပီး ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်၊ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ျပန္ ေသာအခါ က်ေနာ့္အတြက္ ဒုတိယေျမာက္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာက္ထပ္ေျခာက္လအၾကာ ၁၉၇၅ ဇြန္ (၁၁)ရက္ေန႔သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၇၆ ခု မတ္လ (၂၃) ရက္သည္လည္းေကာင္း ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ က်ေနာ္တဦးတည္းအေနျဖင့္ မစဥ္းစားမခံစားဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံလူ႔အဖဲြ႔အစည္းအရ ၾကည့္ လွ်င္မူ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂)ရက္ေန႔သည္ ပထမဦးဆံုးေသာ မူလလက္ေဟာင္း မလြတ္လပ္ေရးေန႔ ျဖစ္သည္ကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ္သိလာခဲ့ပါသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ဘဝမ်ားႏွင့္ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေလာကအျမင္မ်ားရရိွလာသလို ထိုဘဝမ်ားကိုထင္ ဟပ္ေနသည့္ စာေပစာနယ္ဇင္းတို႔မွလည္း ေလာကအသိတရားမ်ား ရရိွလာခဲ့ပါသည္။
၁၉၇၄ ဇြန္ (၆)ရက္၊ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္၊ ၁၉၇၅ ဇြန္ (၁၁) ရက္၊ ၁၉၇၆ မတ္ (၂၃) ရက္တို႔ သည္ ၁၉၆၂ မတ္လ (၂)ရက္ေန႔မွစတင္ခဲ့ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ရွည္ႀကီးအတြင္းမွ ၁၉၆၂ ခု ဇူလိုင္ (၇) ရက္လို မလြတ္လပ္ေရးေန႔ ကစားခုန္စားပဲြမ်ားသာျဖစ္ေနသည္ကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ေတြ႔ရိွ သြားမိပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ၁၉၈၈ ခု မတ္လ (၁၃) ရက္သည္လည္း ေကာင္း၊ ၁၉၈၈ ခု ဇြန္လ (၂၁) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္ (၈) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ မေပ်ာ္ပဲြ မရႊင္ပဲြမ်ား အထူးဝွဲခီ်းက်င္းပရာကာလမ်ား ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
၁၉၈၈ ခု ၾသဂုတ္ (၁၂)ရက္ ဖက္ဆစ္လက္႐ံုး လူသတ္သမတ ရာထူးက်ၿပီးေနာက္ ၾသဂုတ္ (၂၆) ရက္ ေရႊတိဂံုအေနာက္မုခ္၌ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က လူထုရင္ထဲသို႔ လြတ္လပ္ေရးပန္း မ်ဳိးေစ့ခ်လိုက္သည့္အခါ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ေသာ လြတ္လပ္ေရး ေန႔၏ရနံ႔မ်ားကို ေဝ့ခနဲ ႐ွဴလိုက္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔၏ ရနံ႔ေမႊးျမျမေလးမွာ တလမၾကာမီ လြင့္ပ်ယ္သြား ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္သည္ ႐ိုင္းစိုင္းညစ္ေထးလွေသာ မဟာမလြတ္လပ္ေရးေန႔သစ္အျဖစ္ ယမ္းေငြ႔တ လူလူလႊင့္ကာ မေပ်ာ္ပဲြမရႊင္ပဲြ အႀကီးအက်ယ္ ပဲြခံခဲ့ပါသည္။
မလြတ္လပ္ေရးေန႔သည္ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္ သို႔မဟုတ္ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္ တို႔တြင္သာ ျမစ္ဖ်ားခံခဲ့ သည္မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္ဖြားတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားအတြက္ သီးသန္႔ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ေစာစြာကတည္းက ရိွခဲ့သည္ကိုၾကည့္ေသာသူ ျမင္ေတြ႔သိမွတ္လာရပါသည္။
၁၇၅၇ ခု ေမလ (၆) ရက္သည္ မြန္အမ်ဳိးသားတို႔၏ လြတ္လပ္ေသာ ဟံသာဝတီႏိုင္ငံကို မုဆိုးဘို ရြာသူႀကီးတျဖစ္လဲ ေရႊဘိုဘုရင္ ဦးေအာင္ေဇယ်က သိမ္းပိုက္ဖ်က္ဆီးလိုက္ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ တေန့ျဖစ္ပါသည္။ မြန္တို႔မွာ ၁၇၄၀ ခုႏွစ္မွစ၍ အင္းဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိကို စတင္ေတာ္လွန္ခဲ့ ေသာ္လည္း ၁၇၅၁ ခုႏွစ္က်မွ လြတ္လပ္ေသာ တတိယမြန္ႏိုင္ငံ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့သည္ျဖစ္၍ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို (၆)ႏွစ္သာ ခံစားလိုက္ရပါသည္။ သည့္အရင္ကမူ ၁၀၅၇ ခု အေနာ္ရထာဘုရင္ သထံုမသိမ္းမီ ပထမမြန္ႏိုင္ငံ ႏွစ္ေပါင္း (၅၀၀) ခန္႔၊ ပုဂံပ်က္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ဝါရီ႐ူမင္း၏ အဆက္ အႏြယ္မ်ား ယိုးဒယားမင္းၾသဇာခံဘဝမွ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့သည့္ ၁၃၄၀ ခုႏွစ္ႏွင့္ ေတာင္ငူဘုရင္ တပင္ေရႊ ထီးဟံသာဝတီ သိမ္းသည့္ ၁၅၃၆ ခုၾကား ဒုတိယမြန္ႏိုင္ငံ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀)နီးပါး စသည္ျဖင့္ လြတ္လပ္ ေရးေန႔မ်ားကို ခံစားခဲ့ရပါသည္။ ပထမဦးဆံုးေသာ မြန္လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြျဖစ္သည့္ ၁၀၈၃ ခု ငရမန္ကန္း၏ေတာ္လွန္ေရးကို က်န္စစ္သားက ေခ်မႈန္းပစ္ခဲ့သလို ေနာက္ဆံုး မြန္လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပဲြျဖစ္ သည့္ ၁၈၂၇ ခုႏွစ္ဆန္း သမိန္ဗ႐ူးေခါင္းေဆာင္ ေသာ မြန္ႏွင့္ကရင္တို႔၏ေတာ္လွန္ေရးကိုလည္း ဘ ႀကီးေတာ္မင္းက ႏိွမ္နင္းပစ္ခဲ့ပါသည္။
၁၇၅၂ ခု မတ္လ (၁၁)ရက္တြင္ အင္းဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဓိပတိအား ဟံသာဝတီႏိုင္ငံက လက္ရ ဖမ္းဆီးၿပီး အင္းဝတႏိုင္ငံလံုးကို သိမ္းပိုက္လိုက္ခိ်န္မွ ၁၇၅၄ ခု ဇန္နဝါရီ (၃)ရက္တြင္ အင္းဝၿမိဳ႕ေတာ္ ကိုမြန္တို႔လက္လႊတ္လိုက္ရခိ်န္ထိ အေလာင္းဘုရားေခၚ ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ ဗမာအမ်ဳိးသားတို႔မွာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ခံစားခဲ့ရသည္။ ယင္း၏အက်ဳိးဆက္ အျဖစ္ ဦးေအာင္ေဇယ်က မြန္အမ်ဳိးသားတို႔ ကို ၁၇၅၇ ခု၌ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ တန္ျပန္သက္ေရာက္ေစခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ လူမ်ဳိးေရးအရ လက္ စားေခ်သန္႔စင္ပစ္မႈေၾကာင့္ မြန္အမ်ဳိးသားတို႔ခံစားရေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ပို၍ျပင္းထန္ခါးသီးခဲ့ ပါသည္။ တခိ်န္က မြန္အမ်ဳိးသားတို႔ပ်ံ႕ႏံွ႔ပြားစီးရာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚေဒသႀကီး တခု လံုးတြင္ မြန္မ်ား ေျပာင္တလင္းခါသြားခဲ့ေတာ့သည္။
၁၇၈၄ ခု ဒီဇင္ဘာ (၂၈)ရက္မွာမူ ရခိုင္အမ်ဳိးသားတို႔၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းေန႔ တြင္ အင္းဝဘုရင္ ဘိုးေတာ္ဘုရား ေခၚ ေမာင္ဝိုင္းက လြတ္လပ္ေသာ ေျမာက္ဦးႏိုင္ငံကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ပါ သည္။ ယခင္က ပုဂံမင္း၊ အင္းဝမင္း၊ ဟံသာဝတီမင္းတို႔ထံ လြတ္လပ္ေရးဆံုး႐ံႈးခဲ့ရျခင္းမ်ား ရိွေသာ္ လည္း ယခုေနာက္ဆံုးအႀကိမ္လို ၾကာရွည္ျခင္းမရိွခဲ့။
ရွမ္းတို႔၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာမူ ၁၅၅၈ ခုကပင္ စတင္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းႏွစ္တြင္ ေတာင္ငူ-ဟံသာ ဝတီဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္က ယခုအထက္ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ရိွ လြတ္လပ္ေသာ ရွမ္းေစာ္ဘြား နယ္အားလံုးကို အၿပီးအပိုင္သိမ္းပိုက္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ရွမ္းတို႔၏မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား စတင္ခဲ့ပါသည္။ သည့္အရင္က ရွမ္းတို႔သည္ ၁၄၅၀ ခုအထိ ေရႊလီကိုဗဟိုျပဳေသာ လြတ္လပ္သည့္ ေမာရွမ္း ဘုရင့္ႏိုင္ငံ ႀကီးကို တည္ေထာင္စိုးစံခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုမွ်မက ပုဂံျပည္ကို မြန္ဂိုတို႔ သိမ္းပိုက္ဖ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ ရွမ္း တို႔က လြတ္လပ္ေသာ အင္းဝႏိုင္ငံထူေထာင္ခဲ့ရာ ၁၅၅၅ ခု အင္းဝကို ေတာင္ငူဘုရင္ ဘုရင့္ေနာင္ သိမ္းပိုက္သည့္အခ်ိန္ထိ ရွမ္းမင္းမ်ား၊ ဗမာမင္းမ်ား သို႔မဟုတ္ ရွမ္းဗမာကျပားမင္းမ်ားက ရွမ္း-ဗမာ ပူးတဲြ ႏိုင္ငံျဖစ္ေသာ အင္းဝထီးနန္းကို အုပ္စိုးခဲ့ၾကပါသည္။
ကရင္နီတို႔၏မလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ၁၉၄၈ ခု ၾသဂုတ္လ (၉)ရက္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၈၇၅ ခု အဂၤလိပ္-ျမန္မာစာခ်ဳပ္အရ လြတ္လပ္ေရးရထားေသာ ကရင္နီျပည္ကို ဖဆပလဦးႏု၏တပ္မ်ားက ထိုေန႔တြင္ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္လိုက္သျဖင့္ မလြတ္ လပ္သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။
လက္နက္အားကိုး စုစည္းထားေသာ ေရွးေဟာင္းျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ ကမၻာ့နယ္ခဲ်႕စနစ္ဟူေသာ ပထမ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းႏွင့္ၾကံဳရသည့္အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အတြင္းရိွ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး အားလံုးအတြက္ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ေပါင္းဆံု သြားခဲ့ပါသည္။ ရႏၱပိုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ပထမအဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ အဆံုးသတ္သြားေသာ ၁၈၂၆ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီ (၂၄) ရက္သည္ လည္းေကာင္း၊ ဒုတိယစစ္အၿပီး ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၿဗိတိသွ်သိမ္းပိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာသည့္ ၁၈၅၂ ခု ဒီဇင္ဘာ (၁၇) ရက္သည္ လည္းေကာင္း၊ တတိယစစ္အၿပီး ျမန္မာ့အခ်ဳပ္အျခာ၏ျပယုဂ္ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူသည့္ ၁၈၈၅ ခု ႏို၀င္ဘာ (၂၉) ရက္သည္လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာတနိုင္ငံလံုးအား ၿဗိတိသွ်အင္ပါယာတြင္း တရားဝင္ သြတ္သြင္းလိုက္သည့္ ၁၈၈၆ ခု ဇန္နဝါရီ (၁) ရက္ေန႔သည္လည္းေကာင္း ထပ္ဆင့္မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ဤသို႔ေသာ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၄၇ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၂) ရက္၌ တခုတည္းေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔အျဖစ္သို႔ လွ ပစြာစုဆံုေပါင္းစည္းသြားႏိုင္မည့္ အခြင့္အလမ္း ရရိွခဲ့ပါသည္။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားၿပီး စိတ္ရင္းေစတနာျပည့္ဝလွေသာ အ မ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အလားတူ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားေသာ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္တို႔ႏွင့္အတူ၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အားျဖင့္ ျမန္မာျပည္ဖြားတိုင္းရင္းသားအားလံုးအတြက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ရန္ လံု႔လ စိုက္ ထုတ္ခဲ့ပါသည္။
သို႔ရာတြင္ ယင္းတိုင္းရင္းသားအားလံုး၏ လြတ္လပ္ေရးေန႔အလင္းစ,သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က်ဆံုးျခင္းႏွင့္ အတူ ပိတ္ဖံုးသြားခဲ့ရပါ သည္။ ၁၉၄၈ ခု ဇန္နဝါရီ (၄) ရက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔သည္ အေနာ္ရထာ-က်န္စစ္သား၊ တပင္ေရႊထီး-ဘုရင့္ေနာင္၊ ဦးေအာင္ ေဇယ်-ဘိုးေတာ္ေမာင္ဝိုင္းတို႔၏ မ်ဳိးဆက္သစ္ ဖဆပလ-ဆိုရွယ္လစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တိုင္းရင္းသားတို႔အေပၚ မလြတ္ လပ္ေရးေပးေသာေန႔ ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားသာမကဘဲ ေက်ာမဲြနင္းျပားလူတန္းစားမ်ားအတြက္ လည္း မလြတ္လပ္ေရးေန႔ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။
ဤမလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၆၂ ခု မတ္လ (၂) ရက္တြင္ အဆင့္သစ္တခုဆီ ေပါင္းဆံု တိုးတက္သြားခဲ့သည္။ လက္ တဆုပ္စာ စစ္အုပ္စုမွအပျဖစ္ေသာ လူမ်ဳိးအားလံုး၊ လူ႔အလႊာအားလံုး၊ လူတန္းစား အားလံုး၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားသည္ ၁၉၈၈ ခု စက္တင္ဘာ (၁၈) ရက္တြင္ ေနာက္ထပ္တဖန္ တဆင့္ ျမင့္ေပါင္းစည္းသြားခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၉၀ ေမ (၂၇) ရက္ေန႔တြင္မူ မလြတ္လပ္ေရးေန႔ေအာက္မွ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြကို ထူးထူးျခားျခားက်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထံုးစံအတိုင္း ဤေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြသည္ မၾကာမီ ခဏတိုအတြင္း မေပ်ာ္ပဲြမရႊင္ပဲြအျဖစ္သို႔၊ မလြတ္လပ္ေရးေန႔စစ္စစ္အျဖစ္သို႔ ေၾကကဲြနာက်င္စြာ ေျပာင္းလဲသြားရပါ သည္။
က်ေနာ္တို႔အားလံုး၏ မလြတ္လပ္ေရးေန႔မ်ားကို သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ၊ တခုတည္းေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔အျဖစ္ တေပ်ာ္တပါး ဝိုင္းဖဲြ႕ဆင္ႏႊဲ ခံစားႏိုင္ဖို႔ အားလံုးမွာ အိပ္မက္မ်ားရိွေနပါသည္။
ဂါမဏိ (၂၀၀၇)