သာထက္ေအာင္ ● အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ
(မိုးမခ) ဇူလိုင္ ၈၊ ၂၀၁၆
ခုတေလာ ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးက အၿမီးအေမာက္ မတည့္မႈေလးအခ်ဳိ႕ ေရးျပခ်င္ပါတယ္။ ေရႊျပည္ႀကီးက အလြဲအေခ်ာ္ေတြ အၿမီး အေမာက္မတည့္မႈေတြေရးခ်င္ရင္ ဇြဲေကာင္းဖို႔၊ ၀ီရိယေကာင္းဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အလြဲအေခ်ာ္ေတြကလည္း အမ်ားသားကလား။ အခန္းဆက္၀တၳဳ ရွည္ႀကီး ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေရးႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေပါ့။
အခ်ဳိ႕အလြဲအေခ်ာ္ေတြက မသိမႈကိုအေျခခံၿပီး ျဖစ္လာတဲ့အလြဲအေခ်ာ္ ေတြ၊ အခ်ဳိ႕အၿမီးအေမာက္မတည့္မႈေတြက အေၾကာက္တရားကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အ ၿမီး အေမာက္မတည့္မႈေတြ၊ အေၾကာက္တရားကိုပဲ အေၾကာင္းျပဳျပဳ၊ မသိမႈကို အေျခခံ ခံ အလြဲအေခ်ာ္ေတြ အၿမီးအေမာက္ မတည့္မႈေတြကို လက္ခံေနရတယ္ဆိုကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ 'ညံ့' လို႔ ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ လြဲရင္လြဲမွန္း၊ မွန္းရင္မွားမွန္း ေထာက္ျပရဲတဲ့ ႏိုင္ငံသား၊ လြဲခဲ့ရင္ မွားခဲ့ရင္ ၀န္ခံရဲတဲ့ အစိုးရ၊ ျပင္ရဲတဲ့ အစိုးရ၊ အဲသလို ႏိုင္ငံမ်ဳိးသာလွ်င္ ဒီမိုကေရစီ ထြန္းကားတဲ့ႏိုင္ငံ၊ ဒီမိုကေရစီကို နားလည္တဲ့ လူမ်ဳိးလို႔ ဆိုရမွာပါ။
စလြဲတာကေတာ့ နာဂစ္အေျခခံဥပေဒကို လူသိမ်ားတဲ့ ၂၀၀၈ အေျခခံ ဥပေဒႀကီးပါ။ လူတိုင္းသိၿပီးသားမို႔ အက်ယ္မေရးေတာ့ပါဘူး။ ေရြးေကာက္ခံ မဟုတ္ဘဲ တမတ္သားစစ္ဗိုလ္ေတြ လႊတ္ေတာ္ထဲ ထိုင္ခြင့္ျပဳတာ၊ အေရးပါတဲ့၀န္ႀကီးဌာနသံုးခုကို စစ္တပ္လက္ထဲထည့္ထားတာ၊ လိုအပ္ရင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းခြင့္ျပဳထားတာ စတဲ့ ကမၻာရွားအေျခခံဥပေဒႀကီးက စလြဲလိုက္တာ ေရြးေကာက္ခံ ဒီခ်ဳပ္အစိုးရခမ်ာ "ရင္ၾကားေစ့ေရး"ဆိုတဲ့ စကားလံုး ေလး အကာအကြယ္ယူၿပီး စစ္တပ္ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးေနရဆဲဘ၀ပါ။ စစ္တပ္က မႀကိဳက္ရင္ ျခင္ေတာင္ ရိုက္လို႔မရတဲ့ ဘ၀ပါ။ နာဂစ္ၿခံထဲက သိုးငယ္ေလးေတြ ဘ၀မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔လည္း မၾကာမၾကာ ေတြးမိပါတယ္။
ဒီအေတြးေပၚမိတာကလည္း အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တေလာေလးက ရန္ကုန္မွာ လူ႔အခြင့္အေရးေန႔ အထိ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ေရွ႕ေဆာင္ရံုမွာ ရုပ္ရွင္ျပပြဲက်င္းပတယ္လု႔ ၾကားရပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ သီေပါေစာ္ဘြားအေၾကာင္း ရိုက္ထားတဲ့ Twilight Over Burma ရုပ္ရွင္ကားျပဖို႔ စီစဥ္ထားပါသတဲ့။ ဒီ၀တၳဳ ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္းလည္း ဒီခ်ဳပ္နာယကႀကီး ဦးတင္ဦးက အခ်ီးစကားျမြက္ ၾကားေသးဆိုပဲ။ ျပခါနီးမိနစ္ပိုင္း နာရီပိုင္းအလိုေလးမွာ စစ္တပ္က သေဘာမတူ ကန္႔ကြက္လို႔ ဒီရုပ္ရွင္မျပျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း စီစဥ္သူေတြက ေၾကညာပါသတဲ့။
ေၾသာ္… ျဖစ္ရပံုမ်ား။
ဒီ၀တၳဳကို ျမန္မာစာေရးဆရာသံုးဦးေလာက္က ဘာသာျပန္ၿပီး ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ ခ်ိခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့။ ရုပ္ရွင္ကိုလည္း ခ်င္းမိုင္မွာ ျပခဲ့ၿပီးတာၾကာလွေပါ့။ ခု ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ျပမယ္လုပ္ခါမွ တပ္မေတာ္ပံုရိပ္ကို ထိခိုက္လို႔ဆိုၿပီး ျပသခြင့္ပိတ္ ပင္တယ္ဆိုေတာ့ စာအုပ္ထြက္တုန္းက စစ္တပ္က ပုဂိၢဳလ္မ်ား သိလိုက္ဟန္မတူဘူး။ စာအုပ္ေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ၀ယ္၊ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ ဖတ္လို႔ရ တယ္၊ ရုပ္ရွင္ေတာ့ ျပခြင့္မျပဳဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္၊ ကမၻာမွာ ေရႊျပည္ႀကီးပဲ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ေရႊျပည္ႀကီးနဲ႔ အေတာ္ေ၀းေ၀းမွာေနရၿပီး ရုပ္ရွင္ျပမယ့္ေန႔က ရန္ကုန္မွာ မရွိေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမသိတဲ့ ကိစၥေလးတခုက ဒီရုပ္ရွင္ျပသ ခြင့္ ပိတ္ပင္တဲ့အမိန္႔ကို ဘယ္သူထုတ္သလဲဆိုတာပါ။ စစ္တပ္က တပ္မေတာ္ ပံုရိပ္ထိခိုက္လို႔ ျပသရန္မသင့္ေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ခ်င္ရင္ ကန္႔ကြက္လို႔ ရပါတယ္။ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ရမွာက တျပည္လံုးက လက္သန္းမင္အစြန္းခံၿပီး ေထာက္ခံေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တဲ့ ဒီခ်ဳပ္အစိုးရ၊ ရုပ္ရွင္ကားတကားျပသင့္-မျပသင့္ အမိန္႔တကယ္ထုတ္ရမွာက တာ၀န္အရွိဆံုးက ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး။ သူမဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အက်ပ္ရိုက္ေနရင္ ဆက္တင္ျပႏိုင္တာက သမၼတ၊ သမၼတကိုယ္တိုင္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ (သူ႔အထက္ကလား၊ ေအာက္ကလား မသိတတ္ႏိုင္တဲ့) ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိၢဳလ္ကိုတင္ျပ။ ရုပ္ရွင္ကားတကား ျပသင့္-မျပသင့္အေရးမွာ အစိုးရက (ျပန္ၾကားေရး၀န္ ႀကီးဌာနက) မဆံုးျဖတ္ဘဲ ကာကြယ္ေရးနဲ႔ပဲဆိုင္တဲ့ စစ္တပ္က ၀င္ဆံုးျဖတ္ တာကေတာ့ စစ္တပ္ပံုရိပ္ ထိခိုက္ မထိခိုက္ေတာ့ မသိဘူး။ လက္ရွိျပည္သူက ေရြးခ်ယ္ တင္ေျမွာက္ထားတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ထိခုိက္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
စာအုပ္လည္း ပလူပ်ံေအာင္ထြက္ၿပီး၊ ရုပ္ရွင္ကားလည္း တကမၻာလံုး ျပန္႔ၿပီးျဖစ္တဲ့ ဒီရုပ္ရွင္ကား တကားျပခြင့္ကိုေတာင္ မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသးရင္ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒႀကီး ျပင္ဖို႔၊ ဖ်က္ဖို႔ ဌာနေပါင္းစံုမွာ ၀င္ေရာက္စိုးမိုးျခယ္ လွယ္ေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္ျပဳတ္ေတြကို ရွင္းလင္းဖို႔၊ ႏိုင္ငံ့့ဘ႑ာ ငါ့ဟာမွတ္ပါလို႔ ဆိုၿပီး ခိုး၀ွက္ၿပီး ႀကီးပြားေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပဳတ္ေတြနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ပုလင္းတူဘူးဆို႔ ျဖစ္တဲ့ ခရိုနီေတြရဲ႕ ကိစၥ။ စဥ္းစားရင္ ရင္ေလးစရာပါ။ ကမၻာမွာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ မွမရွိတဲ့ လက္ရွိသမၼတထက္ ျပဳတ္သြားတဲ့သမၼတရဲ႕ လစာက ပိုမ်ားတယ္ဆို တာ ၾကားဖူးတဲ့ လူေတြ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။
ေရႊျပည္ႀကီးမွာ စစ္အစိုးရ မရွိေတာ့ဘူး၊ အရပ္သားအစိုးရျဖစ္သြားၿပီလို႔ ၾကားတိုင္း ကၽြန္ေတာ္မွ ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားဆိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ရပါတယ္။ စစ္အစိုးရ မရွိဘူးသာဆိုတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕ အရိပ္အမည္းႀကီးေအာက္က တျပည္လံုးမလြတ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ 7Day သတင္းစာကို တရားစြဲပါမယ္ တကဲကဲလုပ္ခဲ့တာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သိသာပါတယ္။
တခ်ိန္က စစ္တပ္မွာ စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ နံပါတ္သံုးအဆင့္ ေလာက္မွာရွိတဲ့၊ ေျမာက္ကိုရီးယားကို တရုတ္ျပည္ကေန တဆင့္ တိတ္ တိတ္ေလးသြားခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းတေယာက္ဟာ ဘယ္လို အေၾကာင္းနဲ႔မွန္း အတပ္မသိႏိုင္ဘဲ စစ္တကၠသိုလ္ သင္တန္းဆင္းေတြကို နတ္စကားေယာင္ေယာင္ အာေခ်ာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္အစိုးရနဲ႔ကလည္း အလြန္အဆင္ေျပေနေလေတာ့ ဒီမိုကေရစီကို လိုလားသူႀကီးအသြင္ စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္မုန္းသူႀကီးအလား၊ သရုပ္ေဆာင္ရင္း စကားလြန္သြားပံု ေပၚပါတယ္။ သိကၡာလံုး၀မရွိေတာ့တဲ့ စစ္တပ္မွာ သူတို႔သိကၡာက်တယ္လို႔ ယူဆတယ္ထင္ပါရဲ႕။ 7Day ကို တရားစြဲဖို႔ ႀကံပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းေကာင္စီက ၾကား၀င္လို႔ဆိုလား 7Day က ေတာင္းပန္လို႔ဆိုလား ေက်ေအးသြားၾကဆိုပဲ။
ဒီကိစၥကို နည္းနည္းေလး ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေျပာတာက စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႀကီးေဟာင္း လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ေဟာင္း သက္ရွ္ထင္ရွား သူ႔စကားကို ေဖာ္ျပ ေပးတာက 7 Day သတင္းစာ သူ႔စကားေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ပံုရိပ္ထိခိုက္ ပါတယ္ဆိုရင္ တရားစြဲရမွာက မူရင္းေျပာသူကိုပဲ စြဲရမွာ။ အဲတခုေတာ့ ရွိတယ္။ 7 Day က မူလကာယာကံရွင္ေျပာသူရဲ႕ စကားအတိုင္း အတိအက် မဟုတ္ဘဲ လုိတိုးပိုေလွ်ာ့လိုက္တယ္၊ ခ်ဲ႕ကားျဖည့္စြက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ စာနယ္ဇင္းက်င့္၀တ္ကို ေဖာက္ဖ်က္လို႔ အေရးယူႏိုင္တယ္။ သတင္းတခု အျဖစ္အပ်က္တခု စကားတခြန္း စာတပိုဒ္ အတိအက် အပိုအလိုမပါ ျပည္သူ႔ထံေမွာက္ အေရာက္ပို႔ႏိုင္ေရး မီဒီယာတို႔ရဲ႕ တာ၀န္ေက်တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဥပမာဆင္ဆင္တခုျပရရင္ စားပြဲထိုးတေယာက္ဟာ စာဖိုးမွဴး ခ်က္ထားတဲ့ဟင္းတခြက္ကို စားသံုးသူဆီ အဖိတ္အစင္မရွိ အျဖည့္ အစြက္ အႏႈတ္အသိမ္းမရွိ အေရာက္ပို႔ႏိုင္ရင္ စားပြဲထိုးရဲ႕ တာ၀န္ေက်ပါ တယ္။ အဲဒီဟင္းတခြက္ အရသာရွိ-မရွိ အာဟာရျဖစ္-မျဖစ္၊ အဆိပ္သင့္- မသင့္ဆိုတာ စားပြဲထိုးနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ အဆိပ္သင့္လို႔ လူေသရင္ေတာ့ အေရးယူရမွာက စားဖိုမွဴးကိုပါ။ အခုေတာ့ ေျပာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ သက္ရွိ ထင္ရွားႀကီးကိုေတာ့ တရားမစြဲ၊ သတင္းေရးသားေဖာ္ျပမိတဲ့ သတင္းစာကို တရားစြဲမယ္ဆိုတာ အၿငိဳးတရားကို အေျခခံသလား ဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ 7 Day ကလည္း ေျပာသူရဲ႕စကား အတိုင္း အတိအက်အခ်ဲ႕အကားမပါဘဲ ေဖာ္ျပခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေတာင္းပန္စရာမလိုပါဘူး။ အမွန္တရားက ရံႈးနိမ့္ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ပါးစပ္က ဒီမိုကေရစီလို႔ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ ဘယ္သူကမွ ယံုမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ကာတြန္းဖတ္မွ၊ ဟာသရုပ္ေျပာင္ေတြဖတ္မွ ရယ္ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေရႊျပည္ႀကီးသတင္းေတြ၊ အင္တာနက္မွာဖတ္ရင္း တခါ တခါ ေတာ္ေတာ္ရယ္ရပါတယ္။ တခါတခါလည္း ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ရပါတယ္။ အဲသလိုေဒါသလည္းထြက္ရ၊ ရယ္လည္းရယ္ ရတဲ့ သတင္းတပုဒ္ တေလာေလးက ဖတ္ရပါတယ္။
ေ၀ါၿမိဳ႕နယ္၊ သူရဲသမိန္ေက်းရြာဆိုတာ (သတင္းအရ) အိမ္ ေထာင္စာ ၁၆၀၀ ေလာက္ရွိၿပီး ၄၄ အိမ္ေထာင္စုပဲ မြတ္စလင္ေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ ဘယ္လိုက ဘယ္လို လူမ်ဳိးေရးအဓိကရုဏ္း ျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ မြတ္စလင္ေတြထြက္ေျပး၊ အိမ္ေတြမီးရိႈ႕တာ ေတြ ျဖစ္ပါသတဲ့။ လူမ်ဳိးဘာသာခြဲျခားႏိွိမ့္ခ်ဆက္ဆံမႈအေၾကာင္း ဒီေနရာမွာ မေရးလိုပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးက ေရးရင္မဆံုးႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္လို႔။ ေျပာခ်င္တာတခုက အင္အားႀကီးတခုက အင္အားေသး တခုကို အင္အားအသံုးျပဳၿပီး အႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုတာ လူယဥ္ေက်းေတြ အလုပ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။
စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ ဒီသတင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲရယ္စရာက အဲဒီၿမိဳ႕နယ္က ရဲမွဴးက တိုင္သူမရွိလို႔ အေရးမယူႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ ပုလိပ္ ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ေငြညွစ္ဖို႔ေလာက္တာသိတတ္ၿပီး ရဲဥပေဒ ရဲက်င့္ထံုး ေၾကညက္ၾကတာမဟုတ္ေလေတာ့ အီးယူမကလို႔ ဘယ္ သူပဲသင္တန္းေပးေပး သိပ္ထူးလာစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ရဲရဲ႕ အဓိကတာ၀န္ဟာ ဘာလဲဆိုတာ အဲဒီရဲမွဴး သိပံုမေပၚပါဘူး။
လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ မေတာ္မတရားေတြ ဥပေဒခ်ဳိး ေဖာက္ေနတာေတြ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ ၿငိမ္းခ်မ္းလံုၿခံဳဖို႔ေတြ -- ကာကြယ္ဖို႔ အေရးယူဖို႔အတြက္ ရဲဆိုတာကို ႏိုင္ငံေတာ္က လစာေပးၿပီး ခန္႔ထားတာမဟုတ္လား။ တိုင္သူမရွိတာနဲ႔ မဆိုင္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ရဲမွဴးျဖစ္လာသလဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ။ မတိုင္တာ လား၊ မတိုင္ရဲတာလားဆိုတာလည္း ဒီရဲမွဴး သိပံုမေပၚပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ေနာက္က အရိပ္မည္းႀကီးကို လန္႔ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တိုင္သူမရွိလို႔ အေရးမယူပါဘူးဆိုတဲ့ ရဲမွဴးႀကီးကို တခု ေမးပါရေစ။ အရပ္ထဲမွာ ပုဆိုးကြင္းသိုင္းၿပီး မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲဆိုရမ္းကားေနတဲ့ လူတေယာက္ကို ရဲမွဴးႀကီး ေတြ႕ပါၿပီတဲ့။ တိုင္သူမရွိလို႔ဆိုၿပီး မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ အေရး မယူဘဲ ေနမွာလား။ ခု သူရဲသမိန္မွာ ျဖစ္တဲ့ကိစၥက အမူးသမားဆဲ ေရးတိုင္းထြာေနတာထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ လူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္လံုၿခံဳေရးကိစၥပါ။
စိတ္မႏွံ႔တဲ့ အရူးမ တေယာက္ကို လူတစုက ၀ိုင္း၀န္းမုဒိမ္း က်င့္ပါသတဲ့။ အရူးမဆိုေတာ့ တိုင္ရေတာရမွန္းလည္းမသိ၊ ဘယ္သူ ကမွလည္း တိုင္ေဖာ္ေတာေဖာ္မရ။ ဒီကိစၥကို ရဲမွဴးႀကီး ၾကားလည္း ၾကား၏။ သိလည္းသိတယ္ဆိုရင္ ရဲမွဴးႀကီး အေရးမယူဘဲ ေနမွာပဲလား။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ဒုစရိုက္မႈႀကီးေတြ႕လို႔ တိုင္သူေတာသူမရွိလို႔ အေရးမယူဘူးဆိုရင္ ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေလာကပါလတရား မဆိုထားနဲ႔ ကိုယ့္အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ ရဲအလုပ္ကိုေတာင္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ နားမလည္သူမို႔ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ရဲအလုပ္က ႏႈတ္ထြက္တာပါပဲ။
မ်ားပါတယ္။ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အလြဲေတြ အၿမီးအေမာက္ မတည့္မႈေတြက မ်ားလွပါတယ္။ တည့္မတ္ေပးရမယ့္ သူကိုယ္တုိင္က လြဲေနတာလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အလြဲေတြ အမွားေတြ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္ဆုိၿပီး ၀န္ႀကီးရာထူးက ႏႈတ္ထြက္သူ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘ၀က ထြက္စာတဲ့သူရယ္လို႔လည္း အစဥ္အလာမရွိေလေတာ့ ဒီလိုပဲ အလြဲေတြ၊ အမွားေတြ၊ အၿမီးအေမာက္မတည့္မႈေတြ ၾကံဳ ေနေတြ႕ေနရဦးမွာပါပဲ။ ။
သာထက္ေအာင္
ဇြန္ ၃၀၊ ၂၀၁၆