ေမာင္ေအာင္မြန္ ● ပံုျပင္ျဖစ္သြားသည့္ အဖြား၏ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႕
(7th July အမွတ္တရ ဝတၳဳတို)
(မိုးမခ မဂၢဇင္း ဇူလိုင္-၂၀၁၆ ပါ ဝတၳဳတို)
ဇူလိုင္ ၆၊ ၂၀၁၆
(မိုးမခ မဂၢဇင္း ဇူလိုင္-၂၀၁၆ ပါ ဝတၳဳတို)
ဇူလိုင္ ၆၊ ၂၀၁၆
(၁)
“ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက တို႔မ်ားေနခဲ့တဲ့ ကမာရြတ္မွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ရယ္လို႔ ရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီနားက လွည္းတန္းထိပ္ဆိုတာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ သိပ္စည္းကားေပါ့၊ ဦးခ်စ္ဆိုင္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေတြ ျပည့္လို႔လွ်ံလို႔၊ ေနရာမရာတဲ့ သူေတြအတြက္ ကပ္လ်က္မွာ ေပၚလာခဲ့တဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးက ေကာင္တာထိုင္ အမ်ိဳးသမီးေလးနဲ႔ မႏၱေလးေဆာင္က----“ ။
တျခားပံုျပင္ေတြလို နားေထာင္မေကာင္းလို႔ သမီးသံုးေယာက္က ေမြးထားတဲ့ ေျမး (၇) ေယာက္ ထသြားၾကလို႔ အဖြားခမ်ာ ဆံုးေအာင္ေျပာခြင့္မရရွာ။
အငယ္ဆံုး က်ေနာ္ကမူ မဆံုးေသးတဲ့ပံုျပင္ကေန အဖြြားအေၾကာင္း စိတ္၀င္စားလာၿပီ။
(၂)
အဖြားလက္ထပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ပ်က္သြား၍ မိဘမ်ားကြယ္လြန္ခါနီး ေနရာခ်ထားမွ အဖိုးကိုယူတာလို႔ ေျပာျပတဲ့ အေမတို႔လည္း ဒီ့ထက္ပိုသိပံုမရ။ အေမ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ လို႔ေမးရင္၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးေအ ဆိုကာ ထသြားပံု ေဒၚေလးကေျပာစၿမဲ။ မင္းတို႔အဖြားက ထံုထံုအအမဟုတ္၊ အင္မတန္ထက္ ဆိုတာက အဖိုးရဲ႕ မွတ္ခ်က္။ သည္လိုနဲ႔ အဖြားေျပာခ်င္ေနတဲ့ ပံုျပင္နားေထာင္ရင္း က်ေနာ္လည္း စကားႏႈိက္ရသေပါ့။
“အဖြားက တကၠသိုလ္မေရာက္ဖူးဘဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ သိေနရတာလဲ”
“သူက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေလ၊ မႏၱေလးေဆာင္မွာ ေနတာ”
“အဖြားတို႔ေခတ္က မိန္းကေလးေတြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာမွမဟုတ္တာ”
“မထိုင္ဘူးေဟ့-မထိုင္ပါဘူးေတာ္၊ ဦးခ်စ္ေဘးကဆိုင္ ေကာင္တာမွာ ေအးမိကထိုင္တာ စပ္စုေလးရဲ႕”
စကားမဆက္ေတာ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ဆံပင္ဖြေပးေနဆဲ။ သူဆိုတာ က်ေနာ့အဖိုးမဟုတ္၊ ေအးမိကေတာ့ အဖြားနာမည္။ သဲလြန္စရၿပီ။
(၃)
အဖြားက က်ေနာ့ကိုအခ်စ္ဆံုးလို႔ သတ္မွတ္လာၾကရာ ပိုကပ္ပိုခၽြဲကာ ပိုေမး ပိုစပ္စု၊ အဖြားကလည္း လိုလိုလားလားရွိပံုအရသား။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ပါလို႔ေျပာတာေလးေတြ ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ၊ သူကလာေနက် ဘယ္ေတာ့မွမပ်က္၊ ေကာင္တာကိုျမင္ရတဲ့ ကုလားထိုင္ကိုမွေရြး၊ လက္ဖက္ရည္တစက္ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေရး ဆယ္ကမၻာ၊ ၾကာမွာေပါ့ သူ႕မ်က္စိက ေကာင္တာကို ေရာက္ေနတာကိုး၊ လက္ဖက္ရည္ဖိုး လာရွင္းရင္လည္း ယူပါလားမတ္ေစ့၊ မဟုတ္ဘူး ၅ိ တန္၊ ၁၀ိ တန္နဲ႔၊ တေန႔က်ေတာ့ တမင္အရြဲ႕တိုက္ၿပီး အေၾကြေတြျပန္အမ္းလိုက္ေတာ့ တေစ့ခ်င္းရည္ေန၊ မ်က္ေစာင္းထိုးေတာ့လည္း အၿပံဳးမပ်က္နဲ႔၊ အဲဒီညက--။
ေကာင္းခန္းေရာက္ခ်ိန္ ရပ္သြားတဲ့ဇာတ္လမ္း အဖြားကေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မဆက္၊ စိတ္လိုတဲ့အခါက်မွ ေျပာသမို႔ ဘယ္လိုေမးေမး ရခ်င္မွရတာ။ နားပူလြန္းရင္ေတာ့ ဆက္တန္ေကာင္းပါရဲ႕။ ေတြးေနေငးေနတုန္း ေျပာပါဦး အဖြားရဲ႕သူ႕ကိုေမ့သြားၿပီလား လို႔ဆြေပးလိုက္ေတာ့လည္း ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနၿပီး၊ အတန္ၾကာမွ ပူဆာလွေခ်လာ ကိုတင္ထြဋ္ရယ္ လို႔ေျပာကာ ရပ္သြားေသာ္လည္း က်ေနာ့အဖို႔ ေတြးစရာရလိုက္ျပန္ၿပီ။
(၄)
အဖြားစိတ္ကို ဆြေပးလိုက္ရင္ ဇာတ္လမ္းစတတ္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္မွန္းလည္း ယံုထားသမို႔
“အင္းေလ မိဘကေနရာခ်ေပးလို႔သာ အိမ္ေထာင္က်ရသူဆိုေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာသိခ်င္မွ-- “ က်ေနာ့ဆံပင္ကိုဆြဲခ်ကာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာပံုက
“ေဟာဒီမ်က္ႏွာကိုၾကည့္စမ္း၊ သိသမွသိပ္သိ၊ အဲဒီညက အနားမွာလာမရပ္ခင္ ဟိုအေ၀းကေန ၾကည့္ေနကတည္းကေဟ့။ ခ်စ္ေနၾကၿပီဆို မ်က္လံုးခ်င္ဆံုဖို႔ စာေတြေပးဖို႔ ရည္းစားစကားေျပာဖို႔အထိ ေစာင့္ဖို႔မလိုပါဘူး၊ အဲဒါအခ်စ္တန္ဖိုး-- အခ်စ္ကိုယံုမွ သိနားလည္ႏိုင္တာ”
အဖြားမ်က္လံုးမ်ား ေတာက္ပ အသံကလည္းခ်ိဳလြင္လွပါဘိ။ ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးလိုက္ပံုက
“ငါ့ေျမးလည္း ခ်စ္သူရွိေနၿပီေပါ့၊ ေခ်ာေခ်ာလွလွေတြကလည္း မ်ားမွမ်ားနဲ႔ ေရြးရခက္ေနမလး”
“မရွိေသးပါဘူး၊ ပညာကိုသာႀကိဳးစားေန---”
“ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ရည္းစားမထား--၊အေျပာကပိုင္လိုက္တာ ကိုတင္ထြဋ္ေလးရယ္”
ရယ္ေနရာကေန အဖြားအသံတိမ္သြားကာ က်ေနာ့ဆံပင္သာ ဖြေပးေနတယ္။
အဖြားရဲ႕သမက္သံုးေယာက္၊ က်ေနာ့အဖိုး ေဆြမ်ိဳးေတြထဲ မရွိတဲ့နာမည္၊ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ေနာက္ဆံုးကို ယူမွည့္ထားတဲ့ က်ေနာ္ေမာင္ခ်မ္းေအးလည္း ကိုတင္ထြဋ္ေလးျဖစ္ရျပန္။
ငိုခ်င္လာၿပီမို႔ အဖြားဇာတ္လမ္း ဆံုးေအာင္ က်ေနာ္နားေထာင္ရဲပါ့မလား။
(၅)
တေန႔ေတာ့အဖြားက အရွည္ႀကီးေျပာလာလို႔ တ၀ႀကီးနားေထာင္လိုက္ရတာ ဒီလိုပါ။
“လွည္းတန္းထိပ္ဆိုတာကလည္း ဘယ္ေလာက္လူစံုလဲ မေမးနဲ႔၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၊ ျမင္းလွည္းဂိတ္အစ လွည္းတန္းဘူတာကိုျဖတ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကမ္းနားလမ္းကေန ဗားကယာကိုေကြ႔၀င္ ေျမနီကုန္းမွာသြားဆံုးတာ။ ကမာရြတ္ဂတ္တဲနဲ႔ကပ္လ်က္မွာလည္း မိသားစုေတြေနတဲ့ တန္းလ်ားေတြ၊ ကံုရံုထဲက ဆိုင္ႀကီးေတြ၊ လမ္းေဘးခ်ေရာင္းတဲ့ ေစ်းသည္ေတြ၊ အို ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္သံုး ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားနဲ႔--အင္း”
“က်ဳပ္တို႔ဆိုင္မွာလည္း စခန္းမွဴးျဖစ္ျဖစ္ ရဲသားျဖစ္ျဖစ္၊ ျမင္းလွည္းသမား၊ တကၠသိုလ္ဆရာ လူစံုလာၾက ေသာက္ၾကတာမို႔ သိေနရတာပါ။ ဘာအဆင့္မွမရွိ လက္ဖက္ရည္တခြက္ ၂၅ ျပား၊ အေျပးအလႊားနဲ႔ မတ္တတ္ရပ္ ပန္းကန္ျပားထဲငွဲ႕ မႈတ္ေသာက္လည္း ၂၅ ျပားပဲ၊ စိမ္ေျပေနျပနဲ႔ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ထိ ထိုင္ခ်င္သပဆိုလည္းထိုင္၊ တျပားမွပိုမယူပါဘူးေတာ္”
“ႀကိဳက္တဲ့ခံုေရြးထိုင္တယ္ေလ၊ အင္း--သူတကာထက္ကဲတဲ့သူကေတာ့ ေကာင္တာကို ျမင္ရတဲ့ ေနရာလြတ္တဲ့အထိ ဇြဲဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေစာင့္ေနကတည္းက ေအးမိရိပ္မိေနတာ ငါ့ေျမးရဲ႕”
“တလ ၁၅၀ိ နဲ႔ေကာင္တာထိုင္ ၀င္လုပ္ေနေပမဲ့ ေဇယ်ာသီရိလမ္းမွာ ကိုယ့္၀င္းကိုယ့္ၿခံ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာနဲ႔ ေနၾကတာပါ၊ တဦးတည္းေသာသမီးမို႔ ဖူးဖူးမႈတ္ထားတဲ့ ဦးဘေအး၊ ေဒၚမိမိခင္ဆို ကမာရြတ္ၿမိဳ႕မွာ မသိသူခပ္ရွားရွားပါ၊ မက္ထရစ္ေအာင္ရင္ က်ဳပ္လည္းေကာလိပ္ေက်ာင္းသူေပါ့၊ စာေမးပြဲက် ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔ အေဖတို႔မိတ္ေဆြဆိုင္မွာ--လာထိုင္ေတာ့မွ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားနဲ႔--“
“အိမ္ကို၀င္ထြက္ခြင့္ေပးထားတာက သူ႕ကိုယံုလို႔ ခ်စ္ၾကတာမို႔ အေမကဆို သားလို႔ေတာင္ေခၚတယ္၊ အေဖကေတာ့ လူေလးတဲ့၊ တို႔မ်ားကမာရြတ္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဆိုတာ မရွားေပါင္ေတာ္--“
မာနသံပါလာရာကေန အဖြားကဆက္မေျပာေတာ့၍ ဇာတ္လမ္းရပ္သြားတာ အၾကာႀကီးပါ။
(၆)
ေနာက္ထပ္သိရတဲ့ တပိုင္းတစက---၊
“ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ သူျပန္သြားေတာ့ မေနတတ္မထိုင္တတ္၊ လြမ္းရေဆြးရနဲ႔ ခ်စ္သူတို႔ခြဲၾကရရင္… …. သံုးလဆိုတာ သံုးကမၻာထက္ေတာင္ ပိုၾကာပါကလား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေကာင္တာကေန သူထိုင္ေနက်ခံုကို လွမ္းၾကည့္ မရွိမွန္းသိသိနဲ႔ ရွာၾကည့္မိတယ္”
“အၿမဲသတိရေနလို႔ မငိုဘူး၊မ်က္ရည္မက်ဘူး၊ သူျပန္လာမည့္ ရက္ကိုသာ တြက္ေနေစာင့္ေနရတယ္”
“ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ သူထိုင္ေနက် ခံုဆီေရာက္လာတယ္။ လက္ဖက္ရည္ ဖိုးရွင္းရင္း ခပ္တိုးတိိုးေလး တူတူေနခ်င္ၿပီလို႔ ပူဆာလာေတာ့ ေအးမိတေယာက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းသာသြားမလဲ မေျပာတတ္လို႔ ေတြးသာၾကည့္”
(၇)
“ပူဆာလွခ်ည္လား ကိုတင္ထြဋ္ရယ္” ဆိုတဲ့အေဖ့ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ အင္းကိုယ္တိုင္သြားေျပာၿပီ၊ ေဒါသမထြက္လို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ခြဲခြာရျခင္းေ၀ဒနာကရွိဆဲ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္က မေပ်ာက္ေသးတာ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ သူ႕ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္ပံုက ေၾကာက္စရာ၊ အေဖ့ေဖ်ာင္းဖ်သံက ညင္သာသာ၊ “လူေလးရယ္ ႏွစ္ေယက္ေပါင္း အသက္ ၄၀ ေတာင္မျပည့္ေသးဘူး၊ မေစာလြန္းဘူးလားကြယ္ “ တဲ့။
သူကေတာ့ “က်ေနာ္တို႔ခ်စ္ျခင္း မခြဲခ်င္ပါနဲ႔၊ ဘယ္သူဖ်က္ဖ်က္ ဘယ္ေတ့မွ မပ်က္နိုင္ဘူးမွတ္ပါ”
“ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သိေနျမင္ေနလို႔ မခြဲရက္ပါဘူး၊ ခြဲစကား မေျပာရပါလားကြာ၊ ေစာင့္ဖို႔ပါ၊ ဒီတခါစာေမးပြဲက ေနာက္ဆံုးမဟုတ္လား၊ ဘြဲ႕ရတဲ့အထိ အလုပ္ရတဲ့အထိ မေစာင့္ခိုင္ပါဘူး၊ ကဲ အေဖေမးပါရေစ၊ ယူၾကၿပီးဘယ္လိုေနၾကမလဲ”
“ခုတိုင္းပဲ ေအးမိက ဒီမွာေန အလုပ္ဆင္း၊ က်ေနာ္ကလည္း မႏၱေလးေဆာင္မွာေန ေက်ာင္းတက္၊ စာက်က္ ဘာမွအေျခပ်က္စရာမရွိပါဘူး”
“ကိုတင္ထြဋ္က အာဂေက်ာင္းသား၊ သံမဏိစိတ္ထား ႀကိဳက္ၿပီ၊ စာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့ထိ---”
“ဟာ ခုမွဇြန္လရွိေသးတာ၊ မတ္လေရာက္ဖို႔က အေ၀းႀကီး အေ၀းႀကီးလိုေသးတာ”
အဖြားရဲ႕အေဖနဲ႔ အဲဒီလိုေျပာၿပီးေနာက္ အဖြားကိုေတာ့ ခိုးေျပးမည္လို႔ဆိုတာနဲ႔ ေမ့ကိုအသိေပးလိုက္တယ္၊
“လင္ေနာက္လိုက္ေျပးတယ္ ဆိုတာႀကီးက လူၾကားလို႔မေကာင္းပါဘူး သမီးေလးရယ္”
“ဒါဆိုလည္း လင္ေနာက္လိုက္မေျပးေအာင္ လုပ္ေပးေပါ့အေမရယ္”
ဖုတ္ပူမီးတိုက္ လိုေျပးဖို႔အေျခမ်ိဳးမဟုတ္၊ သူစိတ္ေျပာင္းသြားမွာ စိုးတာရယ္၊ အဲဒီအရြယ္ရဲ႕သဘာ၀ ခ်စ္သူနဲ႔အတူေနခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ပါ၊ အေမက မေမးရက္တဲ့ ေမးခြန္းကိုဘာသာ အေျဖရွာလိုက္ပံုရတယ္။
အဖြားေျပာျပတဲ့ထဲ က်ေနာ္နားလည္သလို၊ အဆင္ေျပေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားေရးတာပါ။
(၈)
ထံုးစံတိုင္း ျပတ္သြားရာကေန အဖြားေရ-- ဒီီေန႔ ၇ ရက္ေန႔ လာဘ္ေကာင္းတယ္၊ ထီထိုးရေအာင္ လို႔ ေျပာမိရာကေန ထပ္သိရတာဒီလိုပါ။
“အင္း နံပါတ္ ၇ က ကံေကာင္းတယ္ကြဲ႕၊ ဇြန္လကုန္ ၇ လပိုင္းထဲ၀င္တဲ့ေန႔က ၄ ေယာက္ထမင္း၀ိုင္းမွာ အေဖေၾကညာလိုက္တဲ့ သူ႕အစီအစဥ္က ရံုတက္လက္မွတ္ထိုးဖို႔ ဆိုေတာ့၀မ္းသာလြန္းလို႔ ထမင္းမစားႏိုင္၊ ျမပိုးထည္တိုက္ကို အဖြားတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားၾက၊ လက္ဖက္ရည္ေရာင္ အင္းေလးထဘီ သူ၀ယ္ေပးၿပီး ေရြးတဲ့ မလိုင္ႏွစ္ေရာင္ ဇာအက်ၤ ီခ်ဳပ္၊ အေမ၀ယ္ေပးတဲ့ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးကိုသူႀကိဳက္၊ စိန္၀င္းမွာ တက္ထရြန္အျဖဴ ရွပ္လက္ရွည္ကို ေကာင္တာထိုင္ခထဲက ပိုက္ဆံနဲ႔၊ အယ္လ္ပတ္ကား တိုက္ပံုကေတာ့ အေဖကသူ႕ကိုေခၚသြားၿပီး ေရြးၾကအပ္ၾကတာ၊ အေမကလည္း စုေပးထားတဲ့ေငြေတြ ယူခ်င္သေလာက္ယူတဲ့၊ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလဲ၊ ဘာလိုေသးလဲ”
“ပိုၿပီးလာဘ္ေကာင္းေအာင္ ၇ ရက္ေန႔ကို ေအးမိေရြးလိုက္ေတာ့ သံုးေယာက္သား ၿပံဳးကာေခါင္းညိတ္၊ သူအိမ္ကိုလာ ထမင္းစားၾကၿပီး အ၀တ္အစားလဲ၊တရားရံုးသြးလက္ထပ္ၿပီး၊ သတင္းစာတိုက္၀င္ ေၾကာ္ညာထည့္မယ္ေပါ့”
(၉)
ေရာက္ပါၿပီ ၇ ရက္ေန႔၊ အေစာႀကီးႏိုးလို႔ ေရမိုးခ်ိဳး ခ်က္ျပဳတ္၊ ထမင္း၀ိုင္းျပင္ကာ သူအလာကိုသာ အသင့္ေစာင့္ေနၾကရင္း ခ်ိန္းထားခ်ိန္ေက်ာ္လာေတာ့ အေဖက လူေလးေရ လာပါေတာ့ ထမင္းဆာလွေပါ့ လို႔ဆိုေတာ့ အေမက နားေထာင္ ညည္းအေဖရဲ႕ သမက္ေမွ်ာ္ေတး တဲ့၊ အေဖကခပ္ျမန္ျမန္ သမက္မဟုတ္၊ သားပါကြာ လို႔ေျပာၿပီး သံုးေယာက္သား ရယ္ၾကရင္း သူ႕ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္။
အေဖက လက္ပတ္နာရီကိုၾကည့္လိုက္ အျပင္ဘက္ကိုေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔ ေစာင့္--ေစာင့္--ေစာင့္ရင္းကေန မဟုတ္ေသးပါဘူးကြာ၊ ကိုတင္ထြဋ္ဟာ အခ်ိန္ကိုအင္မတန္ေလးစားသူပါ၊ ၿပီးေတာ့ဒီကိစၥဟာ သူ႕ရဲ႕ေသေရး ရွင္ေရး--၊ ငါသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ ဆိုၿပီးထြက္သြားတယ္။
သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္--ေစာင့္--ေစာင့္ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၾကမွာကို ေစာင့္--ေစာင့္။ အေဖ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေျခအေနမေကာင္းဘူးေဟ့--၊စစ္သားေတြ အ၀ိုင္းေလးဘက္က ပိတ္ထားလို႔ လူေလးထြက္လို႔မရတာေနလိမ့္မယ္ လို႔ေျပာတယ္။
ပို၍ပို၍ၾကာလာၿပီ သူမလာေသး၊ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ေစာင့္--ေစာင့္--ေစာင္ေပါ့။
ေစာင့္--ေစာင့္--ေနၾကတုန္း ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ေမွာင္သြားၿပီ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ေမွာင္သြားေတာ့ မႏၱေလးေဆာင္မွာ လည္းေမွာင္၊ လွည္းတန္းေမွာင္မွေတာ့ ေဇယ်ာသီရိလမ္းလည္းေမွာင္၊ အိမ္ေမွာင္မွေတာ့ အိမ္သားေလးေတြလည္းေမွာင္--၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕အတြက္ ဘန္ေကာက္ပုဆိုး၊ တိုက္ပံုနဲ႔တက္ထရြန္ရွပ္ျဖဴတို႔က အေမွာင္ၾကားကေန ေစာင့္ေနေလရဲ႕။
ထမင္းစားပြဲေပၚက ပန္းကန္ ဟင္းခြက္ေတြကလည္း ကူၿပီးေစာင့္--ေစာင့္--၊ သူမွမလာေသးတာကိုး။
ညသတင္းလာခ်ိန္မွာ အေဖကေရဒီယို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ -- ေမွာင္ရံုမက မိုက္--မိုက္--မည္း--မည္း၊ ေမွာင္မိုက္မည္း ရက္စက္ၾက၊ ေရဒီယိုပိတ္လိုက္ေတာ့ အသက္မဲ့သလို အိမ္ႀကီးျပန္တိတ္သြား သန္းေခါင္ထိ။ အေမက သမီးေလးငယ္ငယ္ တုန္းကလို အေမနဲ႔ အေဖၾကား လာအိပ္ပါလားလို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေပမဲ့ နားမ၀င္၊ ေစာင့္-- ေစာင့္ရမယ္--ဟင့္အင္း အိပ္ၿပီးမေစာင့္ ခ်င္ဘူး။
ဟင့္အင္း--အေမတို႔လည္း ဘယ္အိပ္ႏိုင္ၾကမလဲ--ကမၻာမီးေလာင္းခ်ိန္ လူဆိုဘယ္အိပ္လို႔ရမလဲေနာ္၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ေစာင့္--ေစာင့္္--၊သူ႕ေျခသံၾကားရေအာင္ ေစ့ထားတဲ့ တံခါးၾကားက ေရာင္နီမွ်င္ေလး-- ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္း ပိုလင္း လာခ်ိန္မွာ ေရာက္လာတာကေတာ့--၊
ဧရာမျမည္ဟီးသံႀကီး--အိမ္လည္းတံုခါသြားတယ္၊ ဘာပါလိမ့္။
အေဖအျပင္ဘက္ ခပ္သြက္သြက္ထြက္သြားတာ ၾကာလိုက္တာ၊ အျပန္မွာ သူပါလာမလား ေစာင့္--ေစာင့္--၊ ဆယ္ကမၻာ ေလာက္ၾကာေတာ့ အေဖတေယာက္တည္း ျပန္လာၿပီး တကသ ကိုၿဖိဳခ်လို႔ ၿပိဳက်သြား-- စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်ေနတယ္။
အေမက ငိုခ်လိုက္--ငိုခ်လိုက္ပါ သမီးေလးရယ္ ရင္ထဲမွာ မတန္တဆႀကီး ၿမိဳသိပ္မထားပါနဲ႔ကြယ္ လို႔ဆိုေပမဲ့ မငိုေသးဘူး--ေစာင့္--ေစာင့္ ဦးမယ္၊ သူေရာက္လာမွ ဖက္ၿပီးငိုေတာ့ သူေခ်ာ့မွာေလ။
(၁၀)
အဖြားနဲ႔ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ဆံုရတဲ့ေန႔၊ အဖြားရဲ႕ေနာက္ဆံုုးးအသံက ၿပိဳေအာင္ၿဖိဳလို႔ရမယ္၊ ပ်က္ေအာင္ဖ်က္လို႔ရမယ္၊ ေပ်က္ ေအာင္ေဖ်ာက္ဖို႔က်ေတာ့ အင္း--မလြယ္လွဘူးကြယ့္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ကိုတင္ထြဋ္ေလး၊ မငိုနဲ႔--ေအးမိ ဘယ္ေတာ့မွ မငိုဘူး၊ အခ်စ္မရွိေတာ့မွ ဘယ္ကလာ ငိုဖို႔မ်က္ရည္ ရွိမလဲ..။
အရဲစြန္႔ၿပီးေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဖြားရဲ႕မ်က္လံုးကေတာက္ အသံကမာနဲ႔ ျပတ္သားစြာ မွာသြားတာက ငါ့ေျမး--ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုေဖ်ာက္ၾကပါေစ ဘယ္ေတာ့မွ အပ်က္မခံနဲ႔..။
(၁၁)
ေသးသိမ္ေမွးမွိန္ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ၾကသည့္တိုင္ ၇-၇-၁၉၆၂ ကိုေတာ့ မေဖ်ာက္ႏိုင္ၾကေသး မေပ်ာက္ေသးပါဘူး က်ေနာ့္ ရင္ထဲကေန တိုင္တည္လိုက္ပါတယ္အဖြား။
ေမာင္ေအာင္မြန္
၂၀၁၆ ခု၊ ဇူလိုင္လ။
(မိုးမခ မဂၢဇင္း အတြဲ (၃)၊ အမွတ္ (၇)၊ ဇူလိုင္လ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ထုတ္တြင္ ပံုႏွိပ္ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။)
