ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၅)

 ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၅)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၊ ၂၀၁၆

● စာအုပ္မ်ား
မိမိသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ေက်ာင္းစာအျပင္ ကာတြန္း မဂၢဇင္း ဝတၳဳ မ်ားဖတ္ရသည္မွာ ဝါသနာ ထုံပါသည္။ မိမိဖခင္၏ စာဖတ္ဝါသနာပါျခင္းႏွင့္ အားေပးျခင္းတို႔က မိမိ စာပိုဖတ္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ငယ္စဥ္ မိမိဖခင္ဝယ္ေလ့ရွိေသာ ျမဝတီ၊ ေငြတာရီ၊ ရႈမဝစသည့္မဂၢဇင္းမ်ားမွ ကဗ်ာမ်ား ဝတၴဳမ်ားသည္ မိမိစတင္ထိေတြ႔ခဲ့ရေသာစာမ်ား ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြမ္းျခံကုန္းသုိ႔ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ေျပာင္းမလာခင္အထိ မိမိဖခင္ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပေသးသျဖင့္ စာအုပ္ သိပ္မဝယ္ႏိုင္ပါ။ ငယ္စဥ္က ျပား ၆၀ တန္ ဦးရွံစား ဦးဒိန္းေဒါင္ပါသည့္ ေမာ္ဒန္ကာတြန္းတအုပ္ မိမိအားဝယ္ေပးရန္ ခက္ခဲခ့ဲသည္။

ေတာ္ကူးသုိ႔ေရာက္ၿပီးေနာက္မွသာ အလုပ္အကိုင္အဆင္ေျပၿပီး စာအုပ္ပုံမွန္ ဝယ္ႏိုင္ၿပီး အိမ္မွာ စာအုပ္စင္ ရွိလာေပေတာ့သည္။

မိမိဝတၳဳ စတင္ဖတ္ရႈမိသည့္ စာေရးဆရာမ်ားမွာ မိုးေဝ၊ ရဲစုိး၊ ပုဂံသူရ၊ ဓူဝံ၊ ဒဂုန္ေရႊမ်ွား စသူတို႔ ျဖစ္သည္။ မိုးေဝ၏ အလြတ္စုံေထာက္တင္ေမာင္ေဆြႏွင့္ သူ၏စကၠေတရီမေလး ေမစီတို႔သည္ မိမိအသည္းစြဲျဖစ္ခ့ဲသည္။ ရဲစိုး၊ ပုဂံသူရတို႔၏ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏စြန္႔စားခန္းမ်ား ဓူဝံ၏ ရာဇဝင္ဝတၳဳမ်ားသည္ စြဲမက္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ ကြမ္းျခံကုန္းေရာက္ေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္သုိ႔သြား၍ စာအုပ္ငွားဖတ္ၿပီဟု ဆိုရမည္။ မိမိကစာအုပ္တအုပ္ဖတ္လွ်င္ ထိုစဥ္က မၿပီးမခ်င္း မထတန္း ထမင္းမစားဟင္းမစားေပ၍ ဖတ္ေလ့ရွိသည္။ ထမင္းမစား ဟင္းမစားသည္က ျပႆနာ မရွိေသာ္လည္း ညေနေက်ာင္းမွ အျပန္ဝတၳဳဖတ္ေလ့ရွိရာ ညေန ေနဝင္ရိုးရီ ေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္တြင္လည္း မ်က္ေစ့ကိုအတင္းျပဴး စာအုပ္ကို မ်က္ႏွာနားကပ္၍ ဖတ္ရာမွ မ်က္ေစ့မႈန္လာေတာ့သည္။ အလင္းေရာင္မလုံေလာက္သည့္ ေနရာတြင္ စာဖတ္ခ့ဲဒဏ္ဟု ဆိုရမည္။

တရက္ ဖခင္ႏွင့္ ရန္ကုန္လိုက္သြား၍ ျပခန္းတခုဝင္ၾကည့္ရာ နံရံတြင္ ကပ္ထားေသာစာမ်ားကို မိမိမျမင္သည္ကို ဖခင္သိရွိသြားရာမွ မ်က္ေစ့ဆရာဝန္ထံေရာက္၍ မ်က္မွန္ စတပ္ရေပေတာ့သည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္သား မ်က္မွန္ႏွင့္ က်ေနာ္ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ စာဖတ္ကေတာ့မပ်က္ စုံေထာက္ဝတၲဳမ်ား အလန္ကြာတာမိန္း၏ေတာတြင္းစြန္႔စားခန္းမ်ားသည္ ထိုစဥ္ကမိမိအႀကိဳက္ မ်ား ျဖစ္သည္။

ကြမ္းျခံကုန္းအထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ပါဝင္စားသည့္ ေက်ာင္းဆရာ တဦးရွိသည္။ ဆရာဦးထြန္းျမင့္ဟုေခၚပါသည္။

ကြမ္းျခံကုန္းဇာတိျဖစ္ၿပီး စာသင္အျပေကာင္းသက့ဲသုိ႔ ေက်ာင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါဝင္သည့္ ဆရာတဦးျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းနံရံစာေစာင္ စကားရည္လုပြဲ က်ပမ္းစကားေျပာပြဲမ်ားကို အျမဲစီစဥ္ေပးေလ့ရွိသည္။ မိမိလည္းစာတိုစာစမ်ားေရး၍ ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္သုိ႔ ပို႔ခ့ဲဖူးသည္။ ႂကြားေျပာရလွ်င္ေတာ့ တခါမွ မပါဘူးပါ။

ေက်ာင္းက က်ပမ္းစကားေျပာပြဲမ်ားတြင္လည္း ပါဝင္ခ့ဲဖူးသည္။ မိမိကား စကားေျပာမေကာင္းသည့္ အျပင္ စင္ေပၚေရာက္လွ်င္ စဥ္းစားထားသည္မ်ားလည္း ေပ်ာက္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေတာ့သည္။ တခါကေတာ့ စကားေျပာရင္း တြံေတးသိန္းတန္ သီခ်င္းတပုဒ္ဟဲလိုက္ရာ အသံေပ်ာက္သြား၍ ေက်ာင္းသား ပရိတ္သတ္၏ ရယ္ပြဲဖြဲ႔ျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ကေတာ့ က်ပမ္းေျပာရမည့္ အေၾကာင္းအရာက က်ေနာ္သိန္းထီေပါက္လွ်င္ဟူေသာ အေၾကာင္းအရာျဖစ္သည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ စင္ေပၚေရာက္ၿပီးမွ ေအာက္မွ ေက်ာင္းသားထုကိုႀကည့္ၿပီး ဒူးတုန္ကာ ဘာေျပာရမွန္းမသ္ိ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ပါးစပ္ထဲေတြ႔ရာ စြပ္ေျပာလိုက္သည္။ သိန္းထီေပါက္လွ်င္ မိန္းမအမ်ားႀကီးယူမည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသာေတြက တအုံးအုံးပြဲက်သည္။

ၿပီးေတာ့ ဆရာမေတြကေကာင္းေကာင္းဆူျခင္းခံလိုက္ရသည္။ ထို႔ျပင္ မိုးနတ္မင္းက ဒဏ္ခတ္ လိုက္သည္ထင္သည္။ ယေန႔ထိ ထီဆုႀကီးမေပါက္ဘူးခ့ဲေတာ့ေခ် ။

ထို႔ျပင္ ရံဖန္ရံခါ စာေရးဆရာမ်ား၏ ေဟာေျပာပြဲမ်ားလည္း လုပ္ေပး၍ နားေထာင္ရသည္။ အဆိုပါ ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္ စကားရည္လုပြဲက်ပမ္းစကားေျပာပြဲ စာေပေဟာေျပာပြဲစသည့္ ကြမ္းျခံကုန္း အထက္တန္းေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းတြင္းလႈပ္ရွားမႈမ်ားကမိမိေက်ာင္းသားတသိုက္ၾကားတြင္ စာဖတ္ ဝါသနာပါသူမ်ား ေမြးထုတ္ေပးခ့ဲသည္ဟုထင္သည္။ ထိုစဥ္က နံမည္ႀကီးကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္သည့္ " က်ေနာ္ ေဂ်ာ္နီသရီးဒီေၾကာင့္ MC ကို ေရာက္ခ့ဲ့တယ္ Maths Physics English မွာ ဒစ္စေတးရွင္း ေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ေဝေတာ့ ILA ေကာင္းခ့ဲတယ္။ က်မနံမည္ ေမာ္လီတဲ့ေလ ဒယ္ဒီတို႔က MC သြားပါဆိုလို႔ သာပဲ ဝါသနာဆိုမပါလိုက္တာ စိတ္ကုန္ပါေရာ " ဆိုသည့္ ေဂ်ာ္နီႏွင့္ေမာ္လီ ကဗ်ာေလးသည္ ထိုစဥ္ ကတည္း အလြတ္ရြတ္ဆိုခ့ဲၾကၿပီး ယခုတိုင္ မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ တစြန္းတစ က်န္ေနဆဲျဖစ္သည္။

● ဖခင္၏စာအုပ္္စင္
စာဖတ္သည့္အရွိန္ေလးရေတာ့ ရြာေရာက္လ်င္ ဖခင္စာအုပ္စင္အား ေမႊေႏွာက္ဖတ္ရႈစျပဳသည္။ တကယ္ေတာ့ ဖခင္စာအုပ္စင္က နိုင္ငံေရးစာ အုပ္မ်ားသည္။ လက္ဝဲသေဘာတရားစာအုပ္မ်ား မ်ားျပားသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေသာ မိမိအဖို႔ စဖတ္ေသာစာအုပ္ကား လက္ဝဲ သေဘာတရားစာအုပ္မ်ားေတာ့မဟုတ္။ ပုဂံစာအုပ္တိုက္ထုတ္စာအုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။

စာအုပ္စင္တြင္ ပုဂံတိုက္ထုတ္စာအုပ္စာအုပ္မ်ားက ထူးျခားသည္။ စာအုပ္အေႏွာင့္မ်ားက အမဲႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက ပုဂံစာအုပ္တိုက္ထြက္ စာအုပ္တိုင္းလိုလို ဝယ္သူျဖစ္၍ စာအုပ္စင္တြင္ အေႏွာင့္အမဲႏွင့္ စာအုပ္မ်ားတန္းစီေနသည္။

ထိုျပင္ ပုဂံစာအုပ္တိုက္ကႏွစ္လည္အထူးအျဖစ္ ျမန္မာဝတၳဳရွည္ႀကီးမ်ား ထုတ္ေလ့ရွိသည္။ ကိုကို၏ “ခရုအိမ္” မင္းေက်ာ္၏ ”မဟာ”ႏွင့္ “ငါတို႔ေခတ္ႏွင့္အၿပိဳ င္” နတ္ႏြယ္၏ “ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း” ေက်ာ္ေအာင္၏ “အေရးႀကီးၿပီ ေသြးစည္းၾကစုိ႔” ေမာင္ေနဝင္း၏”ေရရိုင္းေျမရိုင္း” စသည္တို႔သည္ ပုဂံ၏ႏွစ္လည္ျမန္မာဝတၳဳရွည္မ်ားျဖစ္သည္ဟု မွတ္မိခ့ဲသည္။ အဆိုပါဝတၳဳမ်ားမွစ၍ ဝတၳဳ တအုပ္ၿပီး တအုပ္ စဖတ္မိသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ျဖစ္၍ နားလည္သည္လည္းရွိ နားမလည္သည္လည္း ရွိသည္။ ထိုမွစ၍ နတ္ႏြယ္၏အျပာႏွင့္အဝါ သခင္ျမသန္း၏တေန႔ေတြ႔မယ္ ေမာင္သာရ၏က်ဥ္တုတ္ခံဝံ့မခံဝံ့ ေနာက္ေတာ့ သခင္တင္ျမ၏ ဘုံဘဝမွာျဖင့္ သိန္းေဖျမင့္၏ “အေရွ႕က ေနဝန္းထြက္သည့္ပမာ” စသျဖင့္ မ်ားျပားလွသည့္စာအုပ္မ်ားအား ဖတ္ရႈေပ်ာ္ေမြ႔ခ့ဲသည္။ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ေနရာတြင္ ဝင္ေရာက္ခံစားခ့ဲသည္။

ဆိုရလွ်င္ နိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳ မ်ားျဖင့္ စတင္ရင္းႏွီးသည္။ မိမိနားမလည္သည္မ်ားကို ဖခင္က ရွင္းျပခ့ဲသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ေက်ာ္ေအာင္၏ မတ္ဝါဒလမ္းညႊန္မွစ၍ နိုင္ငံေရးသေဘာတရားမ်ားကို စဖတ္ၾကည့္သည္။ နားမလည္နိုင္၍ ျပန္ခ်ထားရသည္။

ထိုစဥ္ေစာင့္ဖတ္ရသည့္ ဘာသာျပန္ဝတၳဳ တပုဒ္မွာ ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္သည့္ စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္သည္။ ဆရာျမသန္းတင့္အား ထိုစာအုပ္မွ၍ ေလးစားခ့ဲသည္။ သူ၏ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားသည္ ဘာသာျပန္ႏွင့္ ျမန္မာစကားေျပေခ်ာေမြ႔ေနသည္။ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြင့္စာေၾကာင္းျဖစ္သည့္ " ကဲ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား " ဆိုသည့္စာသားကို ယေန႔တိုင္မွတ္မိေနသည္။ အဆိုပါ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ထိုစဥ္က ေရာင္းအေကာင္ဆုံးစာအုပ္ လည္း ျဖစ္ခ့ဲသည္။ လစဥ္တလတအုပ္ထြက္သည္။ စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီေတြကလည္း ေကာင္း သည္။ တလကို ပန္းခ်ီ ဆရာတစ္ဦးသုံး၍ လက္ရာစုံေတြရသည္။ သုိ႔ေသာ္ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အုပ္ ၉ အေရာက္တြင္ ဆရာျမသန္းတင့္ ဗိုလ္ေနဝင္းအစိုးရ၏ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းျခင္းခံရသည္။ ဆိုင္ေပၚေရာက္ေနသည့္ စာအုပ္လည္း လိုက္အသိမ္းခံရသည္။

ဆန္ျပႆနာႏွင့္ တရုတ္ဗမာအေရးအခင္းအၿပီး စာေရးဆရာမ်ား သတင္းစာဆရာမ်ား တက္ႂကြ လႈပ္ရွားသူမ်ား အဖမ္းခံရသည္။ လူတင္ မကစာအုပ္ပါ အပိတ္ခံရသည့္ကာလျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာျမသန္းတင့္ အပါဖမ္းဆီးခံရသူမ်ားသည္ အင္းစိန္ေထာင္မွ ကိုးကိုးကၽြန္းသုိ႔ အပို႔ခံခ့ဲရ သည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ခန္႔ ဆရာျမသန္းတင့္တို႔ ျပန္လႊတ္မွသာ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ျပန္လည္ထုတ္ေဝခြင့္ ရေတာ့သည္။

နိုင္ငံေရးေနာက္ခံဝတၳဳ စာအုပ္မ်ားဖတ္လ်င္ စိတ္ဝင္စားဘြယ္ေကာင္းသည္မွာ ေခတ္ကာလ သမိုင္း ေနာက္ခံမ်ားအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဝတၳဳဇာတ္ေၾကာင္းအရသာမက ျမန္မာ့နိုင္ငံေရးျဖတ္သန္းမႈမ်ား မတူသည့္အျမင္မ်ား မတူသည့္ ဘဝမ်ားစြာကို ထိေတြ႔ရသည္။

မိမိအရြယ္ႏွင့္ နက္နက္နဲနဲ နားမလည္ႏိုင္ခ့ဲေသးေသာ္လည္း အကၽြမ္းတဝင္ရွိခ့ဲသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

ဤသုိ႔ ကြမ္းျခံကုန္းတြင္ နိုင္ငံေရးစာေပမ်ား စတင္ဖတ္ရႈသည့္ကာလက မိမိက့ဲစာဖတ္ဝါသနာပါသူ တဦးႏွင့္ စတင္သိကၽြမ္းခ့ဲသည္။ သူအမည္ထြန္းေဝဟုေခၚသည္။ သူကစာဖတ္ဝါသနာပါသည့္အျပင္ ကဗ်ာကိုပို၍ အားသန္သည္။ ထို႔ျပင္သူသည္ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕ေပၚမွမဟုတ္ဘဲ ေက်းရြာ လယ္သမား မိသားစုမွျဖစ္ရာ မိမိထက္ပိုဘဝဆန္သည္ဟုဆိုရမည္။ ထိုစဥ္က ေတာင္တြင္းဦးကိုကိုႀကီး၏ ေဂၚကီ ဆိုသည့္စာအုပ္ထြက္သည္။ ဦးကိုကိုႀကီးက ေဂၚကီဆိုသည္မွာ ေမာင္ခါး ဟုျမန္မာလို အဓိပၸာယ္ရ သည္ဟု ေဖာ္ျပထားရာ ထြန္းေဝလည္း သူ႔ကေလာင္နံမည္ကို ငခါး ( ကြမ္းျခံကုန္း ) အမည္ေပး
ကာ ကဗ်ာေတြ ဝတၳဳတိုေတြေရးသည္။ တိုးျမစ္ဝွမ္းရွိ လယ္သမားမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသည္ ကဗ်ာမ်ား စာမ်ားစတင္ေရးခ့ဲသည္။ ယခုေတာ့ ကိုခါး ( ကြမ္းျခံကုန္း ) ဟူေသာ ကေလာင္နံမည္ႏွင့္ စာေပနယ္ တြင္ ရပ္တည္ေနသည္။ လြန္ခ့ဲေသာ ၄၇ ႏွစ္ခန္႔က ငယ္အိပ္မက္ကို စိုက္လိုက္မတ္တပ္ အေကာင္ အထည္ေဖာ္နိုင္ခ့ဲသည္ဟုဆိုရပါမည္။

အဲဒီတုန္းက ကိုခါးတို႔ မိမိတို႔က ၁၃/၁၄ ႏွစ္ခန့္သာရွိေသးသည္။ စာအုပ္ႀကီးေတြဖတ္စကားလုံး ႀကီးေတြေျပာေတာ့ အခ်ဳိ႕၏ႏွာေခါင္းရႈတ္မႈေတာ့ခံရသည္။ စကားလုံးႏွင့္အရြယ္ႏွင့္မမွ်ဟု ယူဆၾက ပုံရသည္။ မိမိတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဝါသနာႏွင့္ ကိုယ္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ တကယ္ေတာ့ မိမိႏွင့္ ကိုခါးလည္း အဆိုပါ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွ ကင္းကြာသြားခ့ဲ့ၿပီး လြန္ခ့ဲသည့္ ဆယ္ႏွစ္နီးပါးခန္႔မွ ျပန္ေတြ႔ျခင္း ျဖစ္ သည္။ ငယ္ဘဝ အတူျဖတ္သန္းခ့ဲၾကေသာ္လည္းအမ်ားနည္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္ၾကသည္သာျဖစ္ေပေတာ့သည္။

မိမိငယ္ဘဝက စတင္ဖတ္ရႈခ့ဲေသာ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဝတၳဳမ်ားသည္လည္း မိမိဘဝအေျခခံအေတြး အျမင္မ်ား၏ အစပင္ျဖစ္ခ့ဲသည္ဟုဆိုရမည္။

လူသားမ်ားစုေဝးေနထိုင္ၾကသည့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုတြင္ လူသားတိုင္းတန္းတူအခြင့္အေရး ရွိသင့္သည္ဆိုသည္မွာ ျငင္းပယ္၍ မရသည့္အခ်က္ျဖစ္သည္။

လူသားတိုင္းညီမ်ွသည့္အခြင့္အေရးရွိသည့္ လူအဖြဲ႔အစည္းတရပ္သည္ မိမိ၏ငယ္အိပ္မက္ျဖစ္ခ့ဲသည္ ဟု ဆိုရပါမည္။ လူတခ်ဳိ႕က အခြင့္အာဏာကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး လူအမ်ားစု၏ အခြင့္အလမ္းမ်ားကို ပိတ္ပင္ ထားျခင္းသည္၎၊ လူအမ်ား လြတ္လပ္ခြင့္အား ပိတ္ပင္တားဆီးျခင္း ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ျခင္းသည္၎၊ လက္သင့္ခံႏိုင္စရာမရွွိသည့္ အခ်င္းအရာမ်ားအျဖစ္ မိမိစိတ္တြင္စြဲမွတ္ခ့ဲေပသည္။

● စာေတြ႔ႏွင့္လက္ေတြ႔
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝျဖစ္၍ မိမိဖတ္ေနေသာစာႏွင့္ လူမႈလက္ေတြ႔က တျခားစီ ျဖစ္ေနေသးသည္။ တကယ့္ဘဝကို မိမိနားမလည္ႏိုင္ေသးပါ။ ထိုေခတ္ကာလက ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား မည္မွ်ရွိသည္ပင္ ေရေရရာရာ မသိပါ။ မွတ္မိသေလာက္ ဘဲဥ ႀကက္ဥ တစ္က်ပ္ဖိုး ၁၀ လုံး၊ ပုစြန္ထုပ္ခပ္တန္တန္တပိသာ ၄ က်ပ္ခန္႔ ရွိမည္။ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ေစ်းေလာက္သာ
မွတ္မိ သည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ မုန္႔ဖိုး တမတ္ရသည္။ ယခုေခတ္ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ထိုစဥ္က ၅ ျပားခန္႔ေပးရေသာမုန္႔သည္ ယခုအခါ ၁၀၀ က်ပ္ခန္႔ရွိသျဖင့္ လုံေလာက္သည့္မုန္႔ဖိုးဟု ဆိုရေပမည္။

ကြမ္းျခံကုန္း ေတာ္ကူးပတ္လည္ေခ်ာင္းမ်ားတြင္ ေလွတစီးႏွင့္ သြားရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ မိုးရြာလ်င္ မိမိတေယာက္ထဲေလွေလွာ္ထြက္တတ္သည္။ ေလွေကာင္းေကာင္း မေလွာ္တတ္ေတာ့ ေလွဦးက ညာဘက္ထိုးလိုက္ ဘယ္ဘက္ထိုးလိုက္ျဖင့္ မိုးေရထဲ ေခ်ာင္းေရထဲတြင္ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ခရာဆူးျခံဳထဲက ေမ်ာ့နက္မဲႀကီးလည္း အတြယ္ခံဖူးသည္။ မိုးတြင္း ေလွျဖင့္ ဝါဆိုပန္းခူးထြက္ၾကသည္မွလည္း တမ်ဳိးေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ဝါဆို ေရတက္ႏွင့္ ေဖာင္စီး ဂဏန္းေတြ အုပ္လိုက္တက္လာသည္မွာ ေခ်ာင္းတခုလုံး ရဲရဲနီေနတတ္သည္။ ေဖါင္စီးဂဏန္းေတြကို စကာႏွင့္သ့ဲ၍ အလြယ္တကူဖမ္းႏိုင္သည္။ လယ္သမားေတြအတြက္ လယ္ဖ်က္ ဂဏန္း ျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးမဟုတ္ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေသာ္လည္း သူ႔အရပ္ႏွင့္သူ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ ေတာ္ကူးရွိ အမ်ားစုရြာသားမ်ားအိမ္တြင္ မီးအိမ္မီးခြက္ျဖင့္ ခပ္မွိန္မွိန္ေနရခ်ိန္ မိမိတို႔အိမ္က ေအာက္လင္း ဓာတ္မီး တထိန္ထိန္ႏွင့္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေနေသးသည္။ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးဆိုသည္မွာ ယခုေခတ္ေတာ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။ လ်ပ္စစ္မီးလို ခလုတ္ကေလးဖြင့္ရံုႏွင့္ေတာ့မရ။ မီးဇာလဲရ၊ ဆီျဖည့္ရ ေလေပါင္ထိုးရႏွင့္ အလုပ္ေတာ့အနည္းငယ္ရႈပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သာမန္မီးအိမ္ မီးခြက္ထက္ေတာ့ ထိန္ထိန္လင္းသည္။

ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ လက္ခုတ္ကုန္းကမ္းေျခရွိသည္။ ထိုစဥ္က ကားလမ္းမေပါက္၍ ေလွႏွင့္သြား ရသည္။ လက္ခုတ္ကုန္းေရာက္ခါနီး ပင္လယ္ဝအနီး၌ ေခ်ာင္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရသည္။ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ကိုၾကည့္၍ လႈိင္းေပၚ၌ လူးလြန္႔ေနေသာေလွငယ္ေပၚတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ရင္း ေၾကာက္ရြံေနခ့ဲမိသည္။ ထိုစဥ္က ပင္လယ္ကမ္းေျခ၌ အပမ္းေျဖအနားယူသည့္ အဆင့္မရွိ ၾကေသး။ မေရာက္ဘူး၍ လာလည္ၾကသူတခ်ဳိ႕သာ ရွိေသးသည္။ လက္ခုပ္ကုန္းကမ္းေျခေရကား မၾကည္လင္ေပ။

ေနာက္က်ိေနသည္။ ကမ္းေျခအနီး၌ ေရနက္စီးေျကာင္းတခုရွိ၍ေရဆင္းကူးရသည္မွာလည္း အဆင္မေျပလွေခ် ။

လက္ခုပ္ကုန္းတြင္ အစိုးရအုန္းျခံႀကီးတခုႏွင့္ ဘိုတဲ ရွိသည္။ အရပ္သားမ်ားကေတာ့ ဦးနုအုန္းျခံဟု ေခၚၾကသည္။ လက္ခုတ္ကုန္းရြာသားမ်ားက အဓိကေရလုပ္ငန္းလုပ္ၾကသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ငါးဆားနယ္ေနသူမ်ား ငါးေျခာက္ခြဲၾက လွမ္းၾကသူမ်ားႏွင့္ ငါးညီႇန႔ံ လႈိင္လႈိင္ထေနသည္။ မိန္းမမ်ားက ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး ေယာက်ာ္းမ်ားက ပင္လယ္ထဲထြက္ ငါးဖမ္းၾကရသည္။ တရက္ႏွင့္ ျပန္လာသူလည္း ရွိသည္။ ရက္ဆယ္ႏွင့္ခ်ီ ၾကာသူလည္း ရွိသည္။ လႏွင့္ခ်ီ ၾကာသူလည္းရွိသူဟုဆိုသည္။

ပင္လယ္ျပင္သည္ မာယာမ်ားသည္။ မိုးႏွင့္ ေလႏွင့္ မုန္တိုင္းႏွင့္ ျဖစ္သည္။
တံငါသည္တို႔ အိမ္အျပန္သည္ တခါတရံ အလြမ္းဇတ္ျဖစ္တတ္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
Mg Mg Soe ( ေမာင္ေမာင္စုိး )
photo credit Nae Myo Zaw