ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပုိင္း (၇)
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၅၊ ၂၀၁၆
● ရွမ္းျပည္ေရာက္ဧည့္သည္္
ထိုစဥ္က ရွမ္းျပည္ေရာက္ဧည့္သည္ရယ္ျပန္ပါနဲ႔ကြယ္ဟူေသာ သီခ်င္းေခတ္စားေနသည္။ ရုပ္ရွင္လည္း ရွိပုံရသည္။ ေကာင္းစြာမမွတ္ေတာ့ေပ။
ရွမ္းျပည္၏ပုံရိပ္မ်ားကေတာ့ ဓာတ္ပုံမ်ားမၾကာခဏေတြ႔ဖူး၍ရင္းႏွီးေနေပၿပီ။ အဆိုပါရွမ္းျပည္သုိ႔ ပထမဆုံးေရာက္ျဖစ္သည္မွာ ၁၉၆၆ သို႔မဟုတ္ ၁၉၆၇ ေလာက္က ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕နယ္ ေက်ာက္ဂူေက်းရြာတြင္ က်န္းမာေရးမွဴ းအျဖစ္တာဝန္က်ေနေသာ ဖခင္၏ မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ဦးေအာင္ေမာင္းထံသုိ႔ သားအဖႏွစ္ဦးထဲအလည္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္က ျမန္မာ့မီးရထားသည္အားထားရာျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွထြက္လာၿပီး သာစည္တြင္ ရထားေျပာင္းရသည္။ သာစည္ ေရႊေညာင္ ရထားေျပာင္းစီးရသည္။ ယင္းမာပင္ေက်ာ္သည္ႏွင့္ ေတာင္တက္စသည္။ ရထာလမ္းတြင္ ပထမဆုံးသတိျပဳ မိသည္မွာ လြန္းထိုးမ်ားျဖစ္သည္။ ရထားကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ဇစ္ဇက္ထိုး၍ ေတာင္တက္သည္။ လြန္ထိုး ၄ ခုရွိသည္ဟု မွတ္မိခ့ဲသည္။ ေခြးရုပ္ ဝက္ျဖဴ ေရ စသည့္ဘူတာေလးမ်ား ျဖတ္ရသည္။ ကေလာေရာက္ေတာ့ ကုန္းျမင့္ေျမျပန့္ ျဖစ္သြားေခ်ၿပီ။ ကေလာ ေအာင္ပန္း ေရႊေညာင္ၾကားတြင္ အတက္အဆင္းမၾကမ္းေတာ့။ ေအာင္ပန္းအလြန္တြင္ နံမည္ေက်ာ္ ဘဝသံသရာ တံတားရွိသည္။
ေျမျပန့္တြင္ျကီးျပင္းလာေသာ မိမိအဖိ့ု ရွမ္းျပည္ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ ဆန္းသစ္၍ေနသည္။ ေတာင္တန္းမ်ား လွ်ဴိေျမာင္မ်ား၊ ျမဴခိုးမ်ား၊ စမ္းေခ်ာင္းမ်ား၊ ေတာင္ယာခင္းမ်ား၊ ထင္းရူးပင္မ်ား၊ စိန္ပန္းမ်ားႏွင့္အတူ ေအးျမမႈကိုလည္းခံစားရသည္။ ျမင္ကြင္းအားလုံးသည္ မိမိအတြက္ အစိမ္း သက္သက္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုစဥ္က ရွမ္းျပည္သည္ ျပည္မႏွင့္အကူးအလူးဆက္ဆံမႈ မမ်ားလွ ေသးေပ။
ေရႊေညာင္ေရာက္ေတာ့ ရပ္ေစာက္ၿမိဳ႕သု႔ိခရီးဆက္ရသည္။ ရပ္ေစာက္က အရပ္သားၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး ကပ္ရက္က ဗထူးစစ္တပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ရပ္ေစာက္ရွိသူ၏မိတ္ေဆြသတင္းေထာက္တဦးအိမ္၌ တည္းရန္ ဦးေအာင္ေမာင္းက စီစဥ္ေပးထားသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ရပ္ေစာက္မွ ေက်ာက္ဂူသုိ့ ကားႏွင့္ခရီးဆက္ရသည္။ ကုန္အျပည္တင္ထားေသာ ကုန္ကားေပၚ၌ ထိုင္လိုက္ရသျဖင့္ လူေတြက ကားေခါင္းအေပၚ တြင္ေရာက္ေနသည္။ ခရီးမိုင္က ၄၀ ခန္႔သာ ရွိေသာ္လည္း လမ္းမေကာင္းသျဖင့္ တေနကုန္နီးပါးသြားရသည္။
ေန႔စဥ္ကားမရိွ ။ ငါးရက္တပတ္ေစ်းေန႔ႏွင့္တိုက္၍သာ ကားရွိသည္ဟုဆိုသည္။ ရပ္ေစာက္ႏွင့္ ေက်ာက္ဂူရြာၾကားလမ္းခရီးတြင္ ႀကီးမားေသာ အင္ေတာႀကီး ရွိသည္။ ေနေျပာက္ပင္မထိုးေသာ အင္ေတာျကီးျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ထိုအင္ေတာလည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားသုိ႔ ခရီးသြားေလာက္ေပၿပီ။ ညေနေစာင္း ေက်ာက္ဂူေရာက္ေတာ့ တလမ္းလုံး ေလတဟူးဟူးတိုက္သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ကြဲအက္၍ေနေခ်ၿပီ။
ေက်ာက္ဂူတြင္ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းရွိသည္။ ရဲစခန္းရွိသည္။
ငါးရက္တေစ်းရွိသည္။ ရြာပတ္လည္တြင္ ေတာေတာင္မ်ားဝိုင္းရံထားသည္။
ရြာကိုလည္း ဝါးတပ္စည္းရိုးကာထားသည္။ မိမိတို႔ ထိုရြာတြင္ ၅ ရက္ၾကာေနရမည္။ မေန၍လည္း မရ။ ေနာက္ေစ်းပတ္မွ ကားရွိေတာ့မည္။ ၾကားရက္မ်ားတြင္ ကားမရွိေတာ့ေပ။ မိမိက ရွမ္းျပည္က ရွမ္းရြာဟုထင္မိေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္ဂူသည္ ဓႏုရြာျဖစ္သည္။ ထိုအနားတဝိုက္တြင္ ေက်ာက္ဂူ ေနာင္ဝိုး ေနာင္လုံတို႔သည္ ဓႏုရြာႀကီးမ်ားျဖစ္ႀကသည္။ ဓႏုတိ႔ုႏွင့္ ဗမာလိုေျပာလွ်င္ နားလည္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာလွ်င္ေတာ့ မိမိတိ႔ုနားမလည္ႏိုင္ပါ။ စကားေျပာျမန္ၾကသည္။
ထိုစဥ္က ထိုေဒသသည္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္းမွ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ ေဒသ ျဖစ္သည္။ သခင္တင္ထြန္း၊ ဗိုလ္စိုးေမာင္၊ ဗိုလ္ပု၊ ဗိုလ္က်င္ေမာင္တို႔ လႈပ္ရွားအေျခခံသည့္ ေဒသျဖစ္သည္။ ထိ႔ုေၾကာင့္လည္း ရြာရွိရဲစခန္းမွာလည္း အခိုင္မာ ကတုတ္ေတြ ဘန္ကာေတြႏွင့္ ျဖစ္သက့ဲသု္ိ႔ ရြာအားလည္း တပ္စည္းရိုးကာထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုရြာေရာက္ၿပီးေနာက္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ မိမိတို႔ ေက်ာက္ဂူေရာက္ရွိေနခ်ိန္တြင္ ထိုအနီး အနားတဝိုက္တြင္ လႈပ္ရွားေနခ့ဲေသာ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးႏွင့္ ဆုံမိ သည္။ သူ႔အမည္မွာ ဦးစုိးဝင္း ျဖစ္သည္။ အသားညိဳညိဳတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ခပ္ဝဝ ျဖစ္သည္။ ေပါင္ခ်ိန္ ၁၇၀ -၁၈၀ ခန္႔ရွိႏိုင္သည္။ ေက်ာက္ဂူရြာက လူတရပ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိ ဝါးတပ္စည္းရိုးမ်ားအေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သူတိ႔ုတခါက ေက်ာက္ဂူရြာထဲေရာက္ေနစဥ္ အစိုးရစစ္တပ္၏ အဝိုင္းခံရ ေၾကာင္း ပစ္ၾကခတ္ၾကျဖစ္ၿပီး ေဖာက္ထြက္ေျပးၾကရာ သူခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ ထိုဝါးတပ္ စည္းရိုးအား ခုန္ပ်ံၿပီး ေက်ာ္ထြက္လာႏိုင္ခ့ဲေၾကာင္း ေနာက္ ေအးေအးေဆးေဆးျဖစ္ေတာ့မွ ေက်ာက္ဂူသုိ႔ ျပန္ဝင္ေသာအခါ မည္သုိ႔မည္ပုံခုန္ႏိုင္ခ့ဲသည္ကို စဥ္းစားမရႏိုင္ခ့ဲေၾကာင္းဆိုဖူးသည္။
ေသေရးရွင္ေရးဆိုေတာ့ ေဇာကပ္သြားပုံရသည္။ CPB ၿပိဳကြဲခ်ိန္တြင္ UWSA ဝ အဖြဲ႔တြင္ က်န္ခ့ဲၿပီး ၁၉၉၄ /၁၉၉၅ ေလာက္က UWSA တပ္ဖြဲ႔ဝင္အေနႏွင့္ မဂၤလာဒုံစစ္ေဆးရံုသုိ႔ ေဆးလာကုသြား သည္ ဟုဆိုသည္။ ဦးစိုးဝင္းဆိုသည့္ နံမည္ႏွင့္ပဲ လာတက္သည္ေလာ အုိက္ကပ္၊ ညီခြပ္ စသည့္ ဝ နံမည္ေပးၿပီး လာတက္သည္ေလာ မေျပာတတ္ေတာ့ေပ။ ယခုေတာ့ သတင္းမၾကားရသည္မွာ ၾကာသြားေပၿပီ။ သူ႔အသက္အရြယ္အရဆိုလွ်င္ ကြယ္လြန္ေလာက္ၿပီထင္သည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ ေက်ာက္ဂူေရာက္စဥ္ကေတာ့ ဘာသံမွမၾကားသိရခ့ဲေပ။
မိမိကငယ္ေသး၍ မၾကားသိႏိုင္တာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ မိမိဖခင္တိ႔ုက တစုံတရာ ၾကားသိႏိုင္ေပ လိမ့္မည္။ ေက်ာက္ဂူမွအျပန္တြင္ ဦးေအာင္ေမာင္းက မိမိတို႔သားအဖအား ေတာင္ႀကီးႏွင့္ အင္းေလးသုိ႔ လိုက္ပို႔ေပးသည္။ ေတာင္ႀကီးတြင္ မိမိမွတ္မိသည္မွာ တို႔ဟူးႏွစ္ျပန္ေက်ာ္ျဖစ္သည္။ အေတာ္စား၍ ေကာင္းသည္။ မိမိအႀကိဳက္ေတြ႔သည္။ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္လိုက္ဖက္သည္။
အင္းေလးေရျပင္တြင္ စက္ေလွျဖင့္သြားရသည္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္း သည္။ ေျချဖင့္ ေလွေလွာ္ေနျကေသာ အင္းသားမ်ားသည္၎ အင္းေလးကန္ အတြင္းရွိ ကၽြန္းေမ်ာမ်ားေပၚမွ စိုက္ခင္းမ်ားသည္၎ မိမိအတြက္အထူး အဆန္းမ်ားသဘြယ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးမႈမရွိေသး၍ အင္းေလးသည္ က်န္းမာသန္စြမ္းဆဲျဖစ္သည္။
အင္းထဲမွ ဦးေအာင္ေမာင္းမိတ္ေဆြအိမ္တအိမ္မွ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးသည္။ အသားဟင္းေရာ ဟင္းရည္ပါ ခါးသက္သက္အရသာရွိသည္။ အခါးဓတ္တမ်ဳိးထည့္၍ ခ်က္ၾကပုံရသည္။ ထမင္းစားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းတိုက္ေတာ့ လည္း လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းခြက္တြင္းသုိ႔ ဆားအနည္းငယ္ငယ္စီထည့္ေပးသည္။
လက္ဖက္ေျခာက္၏ အခါးဓာတ္ေၾကာင့္ ဓာတ္မခ်ဳပ္ေစရန္ဟုဆိုသည္။ သူ႔အရပ္ႏွင့္သူ ထူးျခားသည့္ ဓေလ့စရိုက္မ်ားရွိသည္ကို ဂရုျပဳမိသည္။
အျပန္ခရီးတြင္ ေရႊေညာင္က ရထားေပၚစတက္ကတည္းက ဖ်ားေနသျဖင့္ မည္သုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္ပင္ သတိမထားမိေတာ့ေပ။
ထိ႔ုျပင္ ေနာက္ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ကစ၍ ေျမျပန္႔ကိုစြန္႔ခြာ၍ ႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ ရွမ္းျပည္ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ မိမိက်င္လည္ရလိမ့္မည္ဟုလည္း မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပ။
● ပြဲႀကိဳက္ေမာင္
ငယ္စဥ္က မိမိအေတာ္ပင္ပြဲႀကိဳက္သည္။ ေဆာင္းရာသီ စပါးရိတ္သိမ္းၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕အထြက္ လယ္ကြင္းထဲတြင္ ဇာတ္ရံုႀကီးမ်ား ေဆာက္လုပ္ၾကၿပီး အၿငိမ့္ေတြ ဇတ္ေတြ သြင္းျကေတာ့သည္။ ဇာတ္တဖြဲ႔လာလွ်င္ ေလးငါးဆယ္ရက္အထိ ဆက္တိုက္ ကျပေလ့ရွိသည္။ လယ္ကြင္းထဲမွဖ်ာၾကမ္းေတြ ကာရံထားသည့္ ဇာတ္ရံုႀကီးသည္ မိမိတို႔အား ျမဴ ဆြယ္ေနေတာ့သည္။ ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ႕ေပၚမွသာမက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မ်ားမွလည္း လွည္းႏွင့္ေလွႏွင့္ လာေရာက္ၾကည့္ၾကသည္။
ထိုစဥ္က နံမည္ႀကီးဇာတ္အဖြဲ႔၂ ခုကေတာ့ ေရႊမန္းႏွင့္စိန္ေအာင္မင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္တို႔ ပန္တ်ာၾကည္လင္တို႔လည္း လူႀကိဳက္မ်ားၾကသည္။ ေရွ႕ပိုင္းေအာ္ပရာ ျပဇတ္ ႏွစ္ပါးသြားေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္စသည္ျဖင့္ သန္ရာသန္ရာ နံမည္ႀကီးၾကသည္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္၏ဇာတ္ထုပ္မ်ားက ပို၍ နံမည္ႀကီးသည္။ ေရွးေဟာင္းဇတ္ထုပ္မ်ားကို လူစိတ္ဝင္စားေအာင္ကျပႏိုင္သည္။ ရြာကအသံခ်ဲ႕စက္ဆရာကလည္း ညနက္ပိုင္းေရာက္လွ်င္ ေရႊမန္း ဇာတ္ထုပ္မ်ား ဖြင့္ေလ့ရွိသည္။ " မေပး ေပးေပး ငါ့ေရႊခြက္ေပး " ဆိုသည့္ေရႊမန္း၏ အဆိုအေျပာသည္ ပရိတ္သတ္ကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္။
ပြဲျကည္လွ်င္ရံုဝင္ခလည္း ေပးရ ဖ်ာလည္း ဝယ္ရသည္။ ဖ်ာ မဝယ္ႏိုင္ပါ က ေနာက္ဆုံးတန္းမွ ရပ္ၾကည့္ရသည္။ ပြဲႀကိဳက္သူမ်ားကေတာ့ လဘက္ရည္ ေကာ္ဖီလက္ဖက္သုတ္ စားစရာ အစုံအလင္ ကို ျခင္းႀကီးျခင္းငယ္ႏွင့္သယ္ေဆာင္လာၿပီး ဖ်ာေနရာေကာင္းေကာင္းမွ ညဆက္ ၾကည့္တတ္ျကသည္။အခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ မင္းသားမ်ားကို ဆုခ်တတ္ေသးသည္။
ရုပ္ျမင္သံၾကားမရွိ ဗီဒီယိုမရွိ အင္တာနက္မရွိ ရုပ္ရွင္ရံုေကာင္းေကာင္းမရွိေသာ ေတာနယ္ေလးမ်ား အဖို႔ အၿငိမ့္တို႔ ဇာတ္တို႔သည္ ရွားရွားပါးပါး စိတ္အပမ္းေျဖရာျဖစ္ခ့ဲသည္။ မိမိကြမ္းျခံကုန္းတြင္ ေနာက္ဆုံးေနခ့ဲသည္ႏွစ္က စိန္ေအာင္မင္းဇတ္ဝင္သည့္ အခ်ိန္က ရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၍ ၾကည့္မရ။ ဆိုင္းသံၾကားလွ်င္ မေနႏိုင္ေသာ မိမိက ဇတ္ပြဲမၾကည့္ရမေနႏိုင္ခ့ဲ။ စာေမးပြဲေနာက္ဆုံးရက္ မနက္ ၄ နာရီခန္ စိန္ေအာင္မင္း၏ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္သြားၾကည့္သည္။ ထိုအခ်ိန္ဆို ရံုဖြင့္ၿပီမို႔ ရံုဝင္ခေပးရန္ မလိုေပ။ စိန္ေအာင္မင္း အဆိုအငိုတို႔နားေထာင္ၾကည့္ရွဳၿပီး စာေမးပြဲသြားေျဖခ့ဲသည္။ ေတာ္ေသး၍ ထိုႏွစ္က ရွစ္တန္းကို သိပၸံဘာသာတြဲေအာင္ခ့ဲသည္။ အကယ္၍မ်ား က်ခ့ဲပါက ပြဲႀကိဳက္ေမာင္ ဖခင္၏ေဗ်ာစာ မိႏိုင္သည္။
● ရြာကအသံခ်ဲ႕စက္ဆရာ
အင္ပင္လွစံျပ ေတာ္ကူးစသည့္ေက်းရြာမ်ားတြင္ေနခ့ဲရစဥ္က ေလာက္စပီကာဟုေခၚေလ့ရွိသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္သည္ ရြာ၏မရွိမျဖစ္တခု ျဖစ္သည္။ အလွဴ ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုလွ်င္ မပါမၿပီးက အသံခ်ဲ႕စက္ျဖစ္သည္။ အလွဴအိမ္မ်ားကလည္း အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာကို အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီး ဧည့္ခံၾကရသည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ဆရာလည္း အၿငိမ္ေန၍ မရ။ ဓာတ္ျပား တဖက္ၿပီး လွ်င္ ေနာက္တဖက္လွန္ေပးရသည္။ သီခ်င္းတပုဒ္နားေထာင္လွ်င္ပင္ အစအဆုံး တဆက္ထဲ နားေထာင္လို႔ မရေသးသည့္ေခတ္ျဖစ္သည္။ ဓာတ္ျပား ဟိုဖက္ဒီဖက္လွည့္သည္ကို ခဏေစာင့္ရ ေသးသည္။ ဓာတ္စက္ဖြင့္ေသာဆရာအဖို႔ ဓာတ္ျပားေရြးရလွန္ရသည့္အျပင္ အပ္သြားတုံးလွ်င္ လည္း လဲရေသးသည္။
အသံခ်ဲ႕စက္တို႔ထုံးစံအတိုင္း ေန႔ပိုင္း ညဦးပိုင္းတို႔တြင္ သီခ်င္းဖြင့္သည္။ ညနက္လာလွ်င္ ဇာတ္ထုပ္ဖြင့္သည္။ အေစာပိုင္း ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဇာတ္ထုပ္ေတြ ေခတ္စားသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္၏ ေထြးညိဳတို႔ ကိုယ္ရယ္ တိုးရယ္ စိုးစိုးရယ္တို႔ ေခတ္စားသည္။ အသံခ်ဲ႕စက္ေအာ္လံကို သစ္ပင္အျမင့္ဆုံးတြင္တက္တင္ၿပီး ရြာ၏ေတာင္ဖက္ေရာ ေျမာက္ဖက္ပါအသံခ်ဲ႕စက္ေအာ္လံလွည့္ထားသည္မို႔ တရြာလုံးၾကားရသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားလည္း အိမ္ခါးပမ္းေခါင္းတင္ရင္း နားအရသာခံၾကရသည္။ ဤအခ်ိန္မွလြဲ၍က်န္သည့္အခ်ိန္နားေထာင္၍ မရႏိုင္ၿပီ။ ကက္ဆက္တို႔ mp 3 တို႔မရွိေသးသည့္ ေခတ္ျဖစ္ေပသည္။
ရြာေတြမွာက ၿမိဳ႕ကအၿငိမ့္ဇတ္ငွားဖို႔မလြယ္လွ။ ဘုန္းႀကီးပ်ံလို ပြဲလမ္းႀကီးမွ ငွားျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ သာမန္ပြဲမ်ားတြင္ ေတာ္ကူးရြာသားမ်ားက အရပ္ျပဇာတ္ ကေလ့ရွိသည္။ မင္းသမီးတေယာက္သာ ၿမိဳ႕တက္ငွားသည္။ မင္းသားအပါ က်န္သူမ်ားကေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ကငွားမည့္မင္းသမီးႏွင့္တြဲ၍ မင္းသားလုပ္လိုသူ ရြာကလသားမ်ားက မ်ားလွ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မင္းသားလုပ္ခြင့္ရသူကေတာ့ ရြာပြဲအတြက္ အလွဴ ေငြအမ်ားဆံုးထည့္သူ၏ အဆုံးအျဖတ္အတည္ျဖစ္သည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္ေအာက္လင္း ဓာတ္မီးတထိန္ထိန္ေအာက္တြင္ မိမိရြာသူရြာသားမ်ား၏ အစြမ္းအစ အလြဲအေခ်ာ္မ်ားကိုတအုံးအုံး ပြဲက်ၾကရင္း ေတာ္ကူးရြာသားတို႔ မိမိရြာ ျပဇာတ္အား တခဲနက္အားေပးၾကသည္။ ၿမိဳ႕ကမင္းသမီးႏွင့္တြဲရေသာမင္းသားလုပ္ရသူကေတာ့ တျခားသူမ်ားထက္ ပို၍ တက္ႂကြစြာ သရုပ္ေဆာင္ေနသည္ကေတာ့ အထူးေျပာရန္ လိုမည္မဟုတ္ပါ။
ရြာမွာအသံခ်ဲ့စက္သံမျကားရသည့္ညမ်ားတြင္ ရြာရွိကာလသားမ်ား၏ သီခ်င္းသံကိုၾကား ရတတ္သည္။ ရြာကအသံခ်ဲ႕စက္ဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ညတိုင္းေတာ့မဟုတ္။ အခ်ဳိ႕ ညမ်ားတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ ထိုက့ဲသုိ႔ေသာညမ်ဳိးသည္ သူပုန္သတင္း၊ ဓားျပသတင္း ၾကားရသည့္ ညမ်ဳိး ျဖစ္တတ္သည္။ ေတာ္ကူးရြာထိပ္ရွိ ရဲစခန္းသည္ ကင္းပုတ္ေတြ ဘန္ကာေတြ ကတုတ္ေတြႏွင့္ ညဘက္ဆို ႏိုးႏိုးၾကားၾကားရွိေနတတ္သည့္ကာလ ျဖစ္ပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)