မင္းကုိႏုိင္ ● လုလင္ လုံမ ဘာ ေရြးၾကမယ္

မင္းကုိႏုိင္ ● လုလင္ လုံမ ဘာ ေရြးၾကမယ္
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၀၊ ၂၀၁၆

ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ငယ္အခါ သူတစ္ပါးအိမ္ ဧည့္သည္လုပ္ ထမင္းစားစဥ္က အထူးအဆန္းအျဖစ္ ဟင္းတစ္မည္ ပါလာသည္။ စည္သြပ္ဘူးကို ဖြင့္ကတည္းကကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးေတြ စိတ္၀င္စားေနၿပီ ဘူးထဲမွာ တစ္ခါမွ မျမင္စဖူး၊ ငါးကေလးေတြ အထပ္လုိက္စီလို႔ ခ်က္ၿပီးသားတဲ့။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ထည့္ၿပီးျပန္ေႏႊးလုိ႔ အနံ႔ရ႐ုံ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ သေဘာက်မဆုံး။ သြားေရေတြ ကမ္းၿပိဳေနၿပီ။ စားၿပီးေတာ့လည္းအရသာေတြ႕၊ ေနာက္ေန႔ေတြ တမ္းတလုိ႔မဆုံး။ စားၿမံဳ႕ျပန္လုိ႔ မ၀ႏုိင္။

အေမက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ၾကည့္ကာ သနားသည္တဲ့။ ငါးေသတၱာဆုိတာ ေစ်းမသြားျဖစ္တဲ့ေန႔ လမ္းထိပ္ကြမ္းယာဆုိင္က အလြယ္ ၀ယ္ခ်က္စားလုိက္ၾကတာ။သူမ်ားက ဒီေန႔ ဘာခ်က္လဲ ေမးရင္ ဒီလုိပါပဲ။ ငါးေသတၱာနဲ႔ပဲ ၿပီးစလြယ္ စားလုိက္တယ္လို႔ ေျဖျပရတာ အားမရွိလွဘူးတဲ့။ မစားခ်င္မွအဆုံးဆုိပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးဘ၀မွာ ဒါကိုနားေထာင္ၿပီး အားက်မဆုံး၊ ကိုယ့္ ကုိယ္ကုိယ္လည္း အေတာ္သနားစရာေကာင္းတာ ရိပ္မိ။ ေပါမ်ားတဲ့ ေခတ္ဆုိတာကုိ တမ္းတ႐ုံ။

တကယ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္သည္ အစားအေသာက္၊ အ၀တ္အထည္ ရွားပါးခဲ့သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ခံစားရသည္။ ေခတ္လူငယ္ေတြနဲ႔စကားစပ္တုိင္း ေပါမ်ားျခင္း၊ ရွားပါးျခင္း အေၾကာင္းေရာက္သြားလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပတာေတြသူတုိ႔ တအံ့တၾသ။

တုိ႔ေခတ္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ညီအစ္ကိုေတြ အလွည့္က် ၀တ္ရတာကြဟု စကားစလွ်င္ သူ တုိ႔က ဟုတ္လားဆုိကာ ၿပံဳးစစျဖစ္ကုန္ၾကစၿမဲ။ ဂ်င္းဂ်ာကင္ ဂ်င္းကုတ္ေလာက္၀တ္ႏုိင္ရင္ ဆရာႀကီးျဖစ္ၿပီဟုေျပာေသာ္ သူတုိ႔ရယ္ၾက၏။ ရွပ္အက်ႌဆိုရင္ကြာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ေလေဘးအတြက္ တစ္ကမၻာလုံးက ၀ုိင္းလွဴတဲ့ အထည္ေဟာင္း (ေဘ ထုပ္) ေတြ ဆူးေလမွာပုံေရာင္းတာ အလုအယက္ ၀ယ္ၾကရတယ္။ အဲဒီအေဟာင္းထည္ေတြကိုပဲ ေဖာရိမ္းရွပ္ (Foreign Shirt) ဆုိၿပီး ဂုဏ္ေမာက္ခဲ့ၾကရတာဟု ၀န္ခံသည့္အခါ သူတုိ႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး ေလွာင္ရယ္ၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ယိုးဒယားသၾကားလုံးေခတ္ ေရာက္လာသည့္အခါ စားၿပီးသည့္ သၾကားလုံး စကၠဴအခြံေလးေတြကို တယုတယ စာ အုပ္ၾကားထဲညႇပ္ စုေဆာင္းၾကေၾကာင္း ဇာတ္နာသည့္အပုိင္း ေရာက္လာေတာ့သူတုိ႔ မေလွာင္ရက္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မ်ဳိး ဆက္အားသနားစဖြယ္ ငတ္ခဲ့ၾကေသာ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းမ်ားအျဖစ္ စုတ္တသပ္သပ္ က႐ုဏာသက္ကုန္ၾကပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေတြ အဘိုးအဘြားေခတ္က အသားဟင္းေတြကို ေျမအိုးျဖင့္ခ်က္ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း ျပန္ျပန္ ေႏႊးစား ၾကသည့္အေၾကာင္းေျပာသည့္အခါမ်ဳိး (သို႔မဟုတ္) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားကို တမ္းတခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပ သည့္အခါ ေခတ္ကာလသားသမီးမ်ားက သူတုိ႔ဘိုးဘြားေတြကို သေရာ္သလိုျဖင့္ သနားပါတယ္။ ပီဇာမုန္႔ေတာင္ မစားဖူးရွာ ဘူး၊ KFC ၾကက္ေၾကာ္ေလးေတာင္ မျမည္းဖူးၾကရွာဘူးဟု ခႏိုးခနဲ႔ဆုိလွ်င္ကြၽန္ေတာ္ သူတုိ႔အား ခုလို ျပန္လက္စားေခ်ရသည္။

“မင္းတုိ႔ေခတ္မွာ ပုစြန္ထုပ္ တစ္ခါစားၿပီးရင္၊ တစ္လေလာက္ ႂကြားမဆံုးဘူး မဟုတ္လား၊ တုိ႔ငယ္ငယ္က အေမေစ်းက ျပန္ လာရင္ ျခင္းေတာင္းသြန္ခ်၊ ပုစြန္ထုပ္ေတြ ေကာက္ဆြဲၿပီး၊ မီးကင္စားပစ္လိုက္တာ ေမႊးခ်ဳိေနတာပဲ” သူတုိ႔ မ်က္လံုး၀ိုင္း သြားၾကသည္။ အေမက မဆူဘူးလားဟု မယံုသလို ေမးၾကေသး၏။ “မဆူတဲ့အျပင္ ေဘးကေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေခြးေတြေၾကာင္ ေတြအတြက္ ေနာက္ထပ္ေတာင္ ေပးလိုက္ေသး၊ အဲဒီေလာက္ ေပါမ်ားတဲ့ ေခတ္ကြ” သူတုိ႔ ေခါင္းပုသြားၾကသည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က စူပါသ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္က ႐ိုက္ကြင္းမွာ ေမာလွ်င္ ေရခဲေသတၱာထဲက ပန္းသီးစိတ္ကို ေကြၽးမွ ႐ိုက္ကြင္းကို ဆက္၍ရေၾကာင္း ေခတ္လူငယ္ေတြ ၾကားသည့္အခါ နားမလည္ၾက။ စူပါစတားရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကလည္း ေစ်းေပါလွခ်ည္လားဟု ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

ထိုေခတ္က ပန္းသီးဆုိတာ လူမမာ ဓာတ္စာ၊ လူႀကီးကန္ေတာ့ရာသာ ပါရသည့္ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ိဳးဆိုတာယခု ပန္းသီးကို လမ္း ေဘးပံုေရာင္းေနသည့္ ေခတ္လူငယ္ေတြ မယံုႏုိင္။

တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ ေရခဲေသတၱာဆုိတာ ဧည့္ခန္းမွာ Show Case တစ္ခုလုိ ထားခဲ့သည့္ ေခတ္ရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ။ တခ်ိဳ႕မ်ား စတီးထည္ စတီးခ်ိဳင့္ေတြေတာင္ မွန္ဗီ႐ိုထဲထည့္ ဧည့္ခန္းမွာ ထားခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ အိမ္တုိင္းမွာ ေရခဲေသတၱာရွိတာ မဆန္း သည့္ေခတ္လူငယ္ေတြ ေလွာင္ရယ္ၾကပါလိမ့္မည္။

ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ရဲ႕ ရွားပါးမႈေတြကို ဟားတုိက္ခံရတိုင္း ကြၽန္ေတာ္က မင္းတုိ႔ေခတ္မွာ ငါးသေလာက္ဆုိရင္ ေဆးေဖာ္ခ်င္ လို႔ေတာင္ ရွာမရဘူး။ တုိ႔ေခတ္က မစားခ်င္မွအဆံုး စသျဖင့္ ေခ်ပရျပန္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ေျပာခ်င္တာက အစား အေသာက္အ၀တ္အထည္ေတြအေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။ ရွားပါးျခင္းႏွင့္ ေခါင္းပါးျခင္းအေၾကာင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ကြၽန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က အိမ္မွမႀကိဳက္ေသာ ပုိက္ဆံေၾကး ေဂၚလီ႐ုိက္တာ၊ အိမ္ႏွင့္ေ၀းရာမွာလုပ္ပါလ်က္ အိမ္က ဘယ္လုိ သိသိေနမွန္း စဥ္းစားမရ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကစား၀ိုင္းထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆူေငါက္သံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္ရာ လမ္းထဲ ေန႔စဥ္လာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းေရာင္းသည့္ အေဒၚႀကီးျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ကို သြားသြားတုိင္ေနတာ သူပါပဲတဲ့။

အိမ္က လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သစ္ပင္ ခုိးတက္၊ ေရခုိးကူးတုိင္း လမ္းထဲ အရပ္ထဲက လူႀကီးေတြကဖမ္းၿပီး အိမ္ကိုပုိ႔သည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာ ငယ္စဥ္ကထုိျဖစ္ရပ္မ်ဳိးကို စိတ္ကုန္လွေသာ္လည္း ခုမွေမတ္ၱာျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကျခင္းကို နားလည္သည္။ ခုေခတ္လုိ ကန္ထ႐ုိက္တုိက္ေတြ ႁပြတ္က်ပ္၊ ဟုိဘက္ခန္း ဒီဘက္ခန္း ဘယ္သူမွန္းမသိ၊ မယုံၾကလို႔ေလွကားေတာင္ ေသာ့ ခတ္ထားရသည့္ ေခတ္မဟုတ္။

▬▬▬▬+▬▬▬▬▬▬▬▬+▬▬▬▬
‪#‎အစားအေသာက္‬ အ၀တ္အထည္ ရွားပါးေပမယ့္ ေမတၱာတရား၊ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ေရွာက္မႈေခါင္းပါးသည့္ ေခတ္ မဟုတ္ ဆိုတာ ဂုဏ္ယူခ်င္ပါသည္။
▬▬▬▬+▬▬▬▬▬▬▬▬+▬▬▬▬

သမုိင္းဆုိင္ရာ ၀ါဒေရးရာဆုိင္ရာ စာအုပ္မ်ားအင္မတန္ ရွာေဖြရခက္ေသာတစ္ေခတ္ ရွိခဲ့ပါသည္။အထူးသျဖင့္ ဒီမုိကေရစီ အေၾကာင္း၊ ဒီမုိကေရစီေခတ္က ထုတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ခုိးေၾကာင္ခုိး၀ွက္ ေရာင္း ၀ယ္ ငွား ဖတ္ခဲ့ၾက ရသည္။ “လူအခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း” လက္၀ယ္ကုိင္ေဆာင္မႈျဖင့္ အဖမ္းခံရသည့္ အမႈမ်ဳိး ေခတ္မ်ဳိးတကယ္ ရွိခဲ့ပါသည္။ သတင္းစာဆရာႀကီး ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္အား ဖမ္းဆီးသည့္အခါက လူတင္မကစာအုပ္ေတြကိုပါ ဖမ္းဆီး ခံခဲ့ရသည္။ ၿပီးေတာ့ထုိစာအုပ္ေတြပင္ တရားမ၀င္သလိုလုိ ထုိစာအုပ္ေတြလက္၀ယ္ထားရွိျခင္းကပင္ အျပစ္ရွိသလုိလုိ၊ သတင္းစာရွင္း လင္းပြဲတြင္ ဓာတ္ပုံႏွင့္တကြ ဦး၀င္းတင္ ေနအိမ္မွသိမ္းဆည္းရမိေသာ စာအုပ္မ်ားဟု ေဖာ္ျပသည္။ ထုိအထဲတြင္ ကမာၻေက်ာ္ ေတာ္စတြိဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာအုပ္ပါ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။

ေခတ္လူငယ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္တြင္ စာအုပ္စာေပအပါအ၀င္ပညာ ေလ့လာလုိသူတုိင္း အတြက္ ရင္းျမစ္မ်ားရွားပါးခဲ့ပါသည္။

ခုေခတ္ေတာ့ အင္တာနက္တြင္ ကလစ္တစ္ခ်က္ေခါက္႐ုံျဖင့္ ေလ့လာလုိသမွ် ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာရင္းျမစ္ေတြ ေ၀ါခနဲ ထြက္ က်လာပါၿပီ။ ေပါမ်ားပါေပ့။ေပါမ်ားလွေသာ အရာေတြထဲက ေခတ္လူငယ္ေတြ ဘာေတြကိုမ်ား ေရြးၾကမွာပါလိမ့္။

‪#‎မင္းကိုႏုိင္‬
[ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္၊ အတြဲ-၂၊ အမွတ္-၇၈၊ ေဆာင္းပါး]