မင္းကုိႏုိင္ ● ဘာေတြျမင္လုိ႔ ဘယ္လုိေတြး
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၂၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
“ဟဲ့ဟုိမွာ က်ီးကန္း…႐ွဴး…႐ွဴး…”
“သမီး ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ဟုိမွာ က်ီးကန္းေလ ။ အျမင္ကတ္လုိက္တာ”
“ဘာလုိ႔ အျမင္ကတ္တာလဲ သမီးက”
“ဟုိမွာ မျမင္ဘူးလား…အသားေတြ၊ ငါးေတြ ခုိးစားေတာ့မယ္”
“သားလည္း မုန္းတာပဲ ။ သားငယ္ငယ္က မုန္႔ေတြ ခဏခဏ က်ီးကန္းလုစားခံရတယ္”
“က်ီးကန္းကုိ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံမွာေတာ့ မမုန္းၾကဘူးကြ”
“သူတုိ႔က လူေတြအစာကုိ လုမစားဘူးလား”
“လူေတြနဲ႔လုစားရေအာင္ သူတုိ႔အတြက္ အစားမရွားဘူးေလ။ ရန္သူမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္မုန္းမလဲကြာ”
“သူတုိ႔က အမ်ားၾကီး တေန႔တေန႔ တ အား…အား နဲ႔ နားၿငီးလုိက္တာ”
“ေအးဟုတ္ၿပီ…။ အစာလည္း လုတယ္၊ အေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီး နားလည္းၿငီးတယ္ေပါ့။ သူတုိ႔ဆီမွာက က်ီးကန္း ေလးေတြ ဆုိတာ တခါတေလမွ ေတြ႕ရတာေလ။ သစ္ပင္ေပၚမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ဟုိမွာ က်ီးကန္းေလး…က်ီးကန္းေလးဆုိၿပီး ေပ်ာ္ၾက တာ”
“အုိ …ဟုတ္လား”
“ ဟုတ္ရုံဘယ္ကမလဲ…က်ီးသာတဲ့အသံေလးမ်ားၾကားရင္ သူတုိ႔ေက်နပ္လုိ႔ မဆုံးဘူး။ တို႔ဆီမွာလည္း က်ီးေတြစိတ္ေအး လက္ေအးသာေနတဲ့အခ်ိန္ သေဘာက်ၾကတာပဲ”
----*-*-*-----
“ဇင္ေယာ္ေလးေတြကုိ ခ်စ္လား”
“ခ်စ္တာေပါ့”
“က်ီးကန္းေတြလုိ ေန႔တုိင္းျမင္ရလား”
“ဘယ္ျမင္ရမလဲ ။ ဆိပ္ကမ္းဘက္သြား သေဘၤာစီးတဲ့အခါ အစာေကြၽးရင္း ျမင္ရတာေလ”
“မင္းတုိ႔ကသာ ခ်စ္ေန။ အခုနက ႏုိင္ငံမွာေတာ့ ဇင္ေယာ္ေတြကုိ စိတ္ညစ္လြန္းလုိ႔”
“အုိဘာလုိ႔လဲ ..ဒီေလာက္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ခ်စ္စရာေလးေတြကုိ”
“တေန႔လုံး ေခါင္းေပၚမွာ ဆူညံျပီး မ်က္စိေနာက္ေအာင္ပ်ံေနတာ သိလား”
“ဘာျဖစ္လဲ ဒါလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ”
“ေအး..ေအး….ဘြတ္ဘြတ္ေတြ ပါခ်တာ ေခါင္းေပၚမွာ၊ ကားေတြေပၚမွာ ေပက်ံကုန္တာေရာ သိလား”
“ဟား…ဟား …တကယ္”
----*-*-*----
“ေႏြတုန္းက သမီးအျပင္သြားရင္ အျမဲထီးေဆာင္းသြားတယ္မဟုတ္လား”
“ေနပူတာကုိး ဦးဦးရဲ႕”
“ဥေရာပႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ေနပူတယ္လုိ႔မေျပာဘူး။ ေနသာတယ္လုိ႔ ေျပာၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကတာ။ မုိးေတြ၊ ျမဴေတြ၊ ဆီးႏွင္းေတြ က်ျပီး ထုိင္းထုိင္းမႈိင္းမႈိင္းႀကီးျဖစ္ေနတာ အၾကာႀကီးေနခဲ့ရေတာ့ ေနေလးပြင့္လာတာနဲ႔ တအားေပ်ာ္ၾက တာ။ ေနေရာင္က သူတုိ႔အတြက္ ရွားပါးပစၥည္းေလ။ ဒါနဲ႔သမီး ေနပူထဲ ဘာလုိ႔ ထီးေဆာင္းသြားတာလဲ”
“ေနပူမိရင္ ဖ်ားမယ္။ အသားလည္း မည္းမယ္ေလ”
“ေအး သူတုိ႔က်ျပန္ေတာ့ ေနေလာင္တဲ့အသားရည္ကုိမွ လုိခ်င္ၾကျပန္တာဗ်”
“ဟာ အသားျဖဴမွ လွတာကုိ”
“ဒါက သမီးအၾကဳိက္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ဆီမွာ Whitening ေခၚတဲ့ အသားျဖဴ လိမ္းေဆးေတြ၊ မ်က္ႏွာသစ္ေဆးေတြ ေခတ္ စားတာေပါ့။ ေနမထိေလမထိ ႏုဖတ္ၿပီး ဥေနတဲ့အလွလုိ႔ ခ်ီးမြမ္းတာမ်ဳိး သမီးႀကဳိက္တယ္မဟုတ္လား။ သူတုိ႔ဆီမွာေတာ့ အားလပ္ရက္ ခရီးျပန္လာရင္ ေက်ာင္းေတြ၊ အလုပ္ေတြထဲ ေနေလာင္ထားတဲ့ အသားအေရရွိသူကမွ ဂုဏ္ယူၾကတာ”
“ဒါဆုိ ဘယ္သူကမွန္လဲ ဦးဦး”
“မေျပာပါဘူးကြယ္..။ မတူတာပဲ ေျပာတာပါ”
-----*-*-*----
“ဦးတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ အလွဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၾကတယ္”
“ဟာ ဦးဦးကလည္း နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ”
“တကယ္ေျပာတာ ဦးတုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကင္မရာလည္းရွားတယ္။ ဓာတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ ေနာက္ခံ႐ႈခင္း လွလွရွိရာ တကူးတက သြားၾကရတာ။ ရန္ကုန္ဆုိရင္ အလွဓာတ္ပုံရုိက္စရာ ေနရာရွားေတာ့ ေထာက္ၾကန္႔ စစ္သခ်ဳႋင္းကုိသြားၾကတယ္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္တုန္းက က်ဆုံးခဲ့တဲ့ မဟာမိတ္ စစ္သားေတြအတြက္ သခၤ်ဳိင္းေပါ့။ အဲဒီမွာက တုိ႔မ်က္လုံးေတြနဲ႔ၾကည့္ရင္ သခၤ်ဳိင္းနဲ႔ မတူပဲ ပန္းျခံ လွလွၾကီးလုိ ျပင္ထားတာကုိးကြ”
“သခၤ်ဳိင္းကုန္းဆုိလုိ႔ သားက ေၾကာက္စရာခ်ည္းမွတ္ေနတာ”
“စစ္သခ်ဳိင္းမွမဟုတ္ပါဘူး…သူတုိ႔စဥ္းစားပုံက ေသသြားတဲ့သူေတြ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ေနရာမွာ နားပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းရုံမက တတ္ႏုိင္သမွ် ပန္းခင္းေတြ၊ ေက်ာက္ျပားေတြနဲ႔ အလွဆုံးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေပးထားတာ”
“သားတုိ႔နဲ႔ မတူဘူးေနာ္”
“ကုိယ့္ဆီမွာ ဒီအတုိင္းျဖစ္ေနလုိ႔ ေနရာတုိင္းလည္း ဒီအတုိင္းလုိ႔ အားလုံးကုိေတာ့ မထင္နဲ႔ေပါ့”
-*-*-*---
“ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ဘႀကီးေတာ္စစ္ကုိင္းမင္းရဲ႕မိဖုရားဆီကုိ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး အထည္ အလိပ္ကုန္သည္ေစ်းေရာင္းဖုိ႔ေရာက္လာ တယ္။ သိပ္ေကာင္းတဲ့အထည္ေတြကုိ မိဖုရားဆီ အရင္ျပေတာ့ မိဖုရားက သေဘာက်ၿပီး အဲဒီကုန္သည္ကုိ အထူး ဆုအေနနဲ႔ ဘာခ်ီးျမႇင့္တယ္ထင္သလဲ”
“ေရႊဒဂၤါးေတြ၊ အဖုိးတန္ရတနာေတြ ျဖစ္မွာေပါ့”
“ဟုတ္ဘူးေလကြာ။ အဲဒါေတြက အထည္ေတြ ၀ယ္တဲ့အခါမွပုိက္ဆံသေဘာမ်ဳိးေပးမွာေလ။ အခုဟာက မင္းသိပ္ေတာ္ တယ္ဆုိၿပီး ဆုခ်လုိက္တာ”
“ ဘာလဲ …မသိေတာ့ဘူး”
“မိဖုရားၾကီးကြမ္းအစ္ထဲက ကြမ္းယာကြ”
“ဟာ…သူစားတတ္ရဲ႕လား။ ”
“ဘယ္စားတတ္မလဲ…သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထုိးထည့္လုိက္ျပီးမွ မိဖုးရားၾကီးေက်နပ္ေအာင္ တ႐ုိတေသသိမ္းထားပါမယ္လုိ႔ ေျပာရတယ္။ အဲဒီမွာ နန္းတြင္းသူတေယာက္ကေတာ့ မိဖုရားရဲ႕ ကြမ္းဖတ္ရသြားလုိ႔ ဂုဏ္ယူမဆုံး တျပဳံးျပဳံးနဲ႔၀ါးေနတာ အ ျခားနန္းတြင္းသူေတြေတာင္ အားက်လုိ႔…”
“ဟာ…သူမ်ားပါးစပ္ထဲက …ကြမ္းဖတ္ႀကီး..”
“အခုေခတ္ သားတုိ႔ကေလးေတြဆုိ ရြံမွာေပါ့ကြာ..။ ေရွးတုန္းကေတာ့ အဘုိးအဘြားေတြ ကြမ္းဖတ္ ေျမးေတြကုိ ခြံ႔ေကြၽးတာ ေက်နပ္ခဲ့ၾကတာပဲ”
- #မင္းကုိႏုိင္
[ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အတြဲ၂၊ အမွတ္ ၉၇ ေဆာင္းပါး]