စုိးခုိင္ညိန္း ● အလြမ္းအေဆြးဟာ ဘ၀မျခား (၀တၱဳတုိ)

စုိးခုိင္ညိန္း ● အလြမ္းအေဆြးဟာ ဘ၀မျခား (၀တၱဳတုိ)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၀၊ ၂၀၁၆

ပထမတုန္းကေတာ့ ဦးႀကီးတဲ့၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးစုိးတဲ့၊ အဆုံးမေတာ့ ကိုကိုတဲ့၊ အဲဒီလိုနဲ႔ႏွစ္ေတြ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္ အခ်စ္က တဆင့္ၿပီး တဆင့္တက္လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ အဆင့္ေတြတဆင့္ၿပီးတဆင့္ေက်ာ္ ခ်စ္တယ္ခ်စ္တယ္ေျပာၿပီး ပစ္မယ္ ပစ္ပယ္ကာ ထားခဲ့ျပန္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွမခြဲဘူး၊ မခြဲႏိုင္ဘူးေျပာေနရင္းကပဲ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ေ၀းခဲ့ၾကျပန္သည္။ ၾကာေတာ့လည္းၾကာခဲ့ေပမဲ့ ၾကာခဲ့ၿပီလို႔ မထင္မွတ္ႏိုင္ေသး။ ၾကာခဲ့ေပမဲ့လည္း အလြမ္းအေဆြးဟာ ေဆြးေျမ႕အိုေဟာင္း သြားသည္မရွိ။ သစ္ပင္ေတြျမင္တိုင္း ကိုယ့္မွမွာ အသစ္အသစ္ျဖစ္ရျပန္သည္။ သစ္ရြက္တို႔သည္ကား အိုေဟာင္း ရင့္ေရာ္ ေႂကြက်သြားၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ကား လြမ္းဆြတ္ေနဆဲ၊ ေနာက္ထပ္တဖန္ ပုရစ္ဖူးရြက္ႏုတို႔တိုးထြက္လာသည္ အထိ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့လြမ္းေကာင္းေနဆဲပင္။ နာရီစကၠန္႔တံသည္ တပတ္ၿပီးတပတ္လည္လ်က္ေနသည္ အေရွ႕ အရပ္မွ ထြက္ လ်က္ အေနာက္အရပ္သို႔၀င္သြားေပၿပီ ကြၽန္ေတာ္သည္ လြမ္းျမဲ၊ ည ၏အေမွာင္သည္ တေျဖးေျဖးရင့္ေမွာင္ကာ အဆုံးမေတာ့ ျပယ္လြင့္ကာ လင္းပြင့္လာေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ လြမ္းလ်က္သာပင္။ ဒီလိုနဲ႔မိုးရာသီေရာက္လာသည္။ လြမ္းဆဲ။ မိုးေရစက္တို႔သည္ တဖြားဖြားနဲ႔ရြာခ်လာသည္။ လြမ္းျမဲ၊ ေနာက္ေတာ့ ရြာေနေသာမိုးသည္ စဲသြားသည္သာ ကြၽန္ေတာ္ သည္ကား လြမ္းလ်က္ေနဆဲ။ မၾကာမီ မိုးရာသီသည္ကုန္ဆုံးသြားသည္ ကြၽန္ေတာ္က လြမ္းေနတုန္းပင္။ ေနာက္ေတာ့ ေဆာင္းရာသီ ကြၽန္ေတာ္သည္ အတိမ္းအေစာင္းမရွိလြမ္းဆဲ။ ေႏြ ရာသီထဲတြင္ကား ကြၽန္ေတာ္သည္ ဥၾသငွက္နဲ႔အၿပိဳင္ပင္၊ ေႏြမိုးေဆာင္းရာသီေတြ တခုၿပီးတခု ေျပာင္း ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ အေျပာင္းအလဲမရွိ လြမ္းေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။

အဲဒီတုန္းက ခေရေတြမပြင့္ေသးဘူး၊ မေဟာ္ဂနီပင္မွ ေရာ္ရြက္၀ါတို႔သည္ ေလ့အေ၀ွ႔တြင္ တေဖ်ာေဖ်ာလြင့္၀ဲေႂကြက် သြား ၾက၏။ ပင္လယ္ကဗြီးပင္သည္ ဘယ္အခ်ိန္ေႂကြက်တတ္သလဲ မသိ။ သူမကေတာ့ ရိုးတံေလးကို တဆစ္ခ်င္းခ်ဳိးၿပီး တဆစ္ ခ်င္းျပန္ေတ့ဆက္ေနခဲ့သည္။ ထိုအဆက္သည္ ေလ့အေ၀့မွာပင္ က်ဳိးပ်က္သြားေတာ့သည္။ သူမ၏ရယ္သံသည္ ေႏြရာသီ အမိုးဖြင့္ ထီးတေခ်ာင္းေအာက္က စားပြဲေပၚတြင္ ေကာ့ပ်ံေနေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ "ျမင္ျမင္ရာကို ခ်စ္၊ အလြန္းသင့္ရာ ကိုေပါင္း၊ တခုေဟာင္းလွ်င္တခုပစ္၊ တခုသစ္လွ်င္ တခုခင္ဆိုတာမ်ဳိးက ေပၚျပဴလာ ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ အနာတရေတာ့ ျဖစ္တတ္ ပါတယ္" လို႔ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့စာသားကို ႏႈတ္တက္ရြရြဆိုေနမိျပန္ေသးသည္။ ဘာလဲ အဲဒါကိုဆိုရတာ အရသာေတြ႔ေနတယ္ေပါ့ေလ သူမ၏အသံသည္ စြယ္ေတာ္ပင္တန္းေဘးက ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္ ခိုကပ္၀ပ္ဆင္းေန ေလသည္။

ေရျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလညင္းသည္ သူမ၏ဆံႏြယ္မ်ားကို က်ီစယ္ကာ ေမႊးရနံ႔ျဖင့္ ျဖားေယာင္းေနေလသည္။ "ကိုကို ဘာမွမသိပါဘူး၊ ကိုကိုသိတာ ကဗ်ာေရးမယ္၊ စာေရးမယ္၊ ေဆာင္းပါးေရးမယ္ ဒါပဲ၊ ကိုကိုသိတဲ့အတိုင္း စာပဲေရး ေနပါကြာ" မွန္ပါသည္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘာမွ မသိခဲ့။ သူမကိုယ္မွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့နံပါတ္ေတြကိုမသိခဲ့။ ညေမႊးပန္း၏ရနံ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ ေအာင္မၾကည့္ႏိုင္ခဲ့။ က်ီးငွက္တေကာင္ဆီက အျဖဴေရာင္အေမႊး လက္တဆုပ္ကို ရွာေဖြမႏႈတ္ႏိုင္ခဲ့။ ဇီဇ၀ါ ပန္းပြင့္ထဲက ေမႊးရနံ႔ကို မထုတ္ပယ္ႏိုင္ခဲ့။ တက္ဘလက္ထဲက ဘီလီယက္ဂိမ္းကို ႏိုင္ ေအာင္မကစားႏိုင္ခဲ့။ ႏႈတ္ခမ္း ေပၚက ႏႈတ္ခမ္းနီရဲ႕အမွတ္တံဆိပ္ကို မခန္႔မွန္းႏိုင္ခဲ့။ ၾကယ္သီးကို ဆြဲမျဖဳတ္ႏိုင္ခဲ့။ ဇစ္ကို ဆြဲမဖြင့္ႏိုင္ခဲ့။

ပိေတာက္ေတြ ပြင့္တဲ့ရာသီကိုေရာက္လာမွာေၾကာက္သည္။ နီနီရဲရဲ ေပါက္ပင္ေအာက္မွာ စကားသံတို႔သည္ ရဲရဲနီလ်က္ ေလာင္ကြၽမ္းကာ ေခ်ာ္ရည္မ်ားအျဖစ္ စီးဆင္းလာသည္။ အို ရက္စက္သူႀကီးရဲ႕သရက္ေတြ ဖူးလာျပန္ၿပီကြယ္။ အို စိမ္းကားသူႀကီးရဲ႕ပန္းေတြပြင့္ကုန္ၾကၿပီကဲြ႕ နာက်င္ စရာေတြခ်ည္းပါလား။ ေလာကသည္ သစၥာရွိရွိ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ၾကေပသည္။ ေနေရာင္ျခည္ သည္ ျဖာလ်က္ေနသည္။ ေလသည္ ၀တၱရားရွိရွိတိုက္ခတ္ေနသည္။ သစ္ရြက္တို႔သည္ကား အခ်ိန္ တန္လွ်င္ ေႂကြသြားၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အရာရာကိုအာခံလ်က္ ေအာက္ေမ့တသ လြမ္းဆြတ္ ေနသည္သာ။

ကြၽန္ေတာ့္မွာ အားနည္းခ်က္ဆိုလို႔ အစြဲအလန္းႀကီးလြန္းတာပဲ ရွိပါသည္။ သူမသည္ ထိုအားနည္းခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္း အသံုးခ်သြားပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အတူေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ကေန ဘယ္မွမသြားရဲ၊ ထြက္သြားမိတာနဲ႔ "ကိုကို ျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့" ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့က ေနာက္ကလိုက္လာ သည္။ တံတားေအာက္မွျမစ္ေရတို႔သည္ စီးဆင္းသြားၾက၏။ ကြၽန္ေတာ္သည္ တံတားအလည္ တည့္တည့္တြင္ ေငးေမာေတြေ၀ရပ္ေငးေနမိသည္။ တဖက္ဖက္ကိုကူးရေတာ့မည္။ အခ်ိန္ အေတာ္ေႏွာင္းသည္အထိ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲမသိခဲ့။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးလဲလို႔ စုံးစမ္းေနဆဲမွာပင္ ကြၽန္ေတာ္၏ အသည္းသည္ အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာ ကဲြဲခဲ့ေပၿပီ။ အတူတူထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ ထိုင္ခုံကို အခုထိ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိသ နည္း။ အတူတူမိုးခိုခဲ့ဖူးေသာ သစ္ပင္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ေနဘိသနည္း။ အတူတူထိုင္ခဲ့ဖူးေသာ အသုပ္ဆိုင္ ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေရွာင္ရွားေနဘိသနည္း။

အဲဒီလိုနဲ႔ ငွက္ေတြအိပ္တန္းျပန္တဲ့ ညေနခင္းသည္ ေခြၽးသံရႊဲရႊဲျဖင့္ ေလွ်ာက်လာေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ ကြၽန္ေတာ္ အလြမ္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ သူမ အပါအ၀င္ ပလက္ေဖာင္း ေပၚသို႔ လူေတြ ေ၀ါခနဲ႔ၿပိဳဆင္းလာသည္။ အသားကင္နံ႔ ေညႇာ္နံ႔တို႔သည္ လူေတြအၾကား ေကြ႔ပတ္ေျပးလႊားေန၏။ ထိုလူအုပ္ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္လြမ္းပါသည္။ ထိုရနံ႔ကိုရွဴ ႐ႈိက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ လြမ္းပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ပင္ လြမ္းရပါသည္။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚက အဖီေလးထဲက အသုပ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကသည္။ သူမသည္ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ သည္။ ၀တၳဳေတြဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖတ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမ၏ နားမွာ ပန္ထားေသာ ေရႊေရာင္အသည္းပုံ နားကပ္ေလးကို မၾကာခဏ စိုက္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ တခါကေတာ့ လက္ျဖင့္ပင္ ထိစမ္းကိုင္ၾကည့္မိေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေတာင္တရုတ္ပင္လယ္အေရးကိစၥကို စကားထဲ ထည့္မေျပာၾကပါ။ အေမရိကန္ သမၼတ ေရြးေကာက္ပြဲသတင္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔စိတ္မ၀င္စားပါ။ ဥေရာပသို႔ဒုကၡသည္မ်ား ၀င္ေရာက္ မႈအက်ပ္အတည္းကို မစာနာ မိပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ စကားေတြေျပာေနဆဲပင္။ ဦးပုည၏ ေရ သည္ျပဇာတ္အေၾကာင္းကို စကားလုပ္မေျပာပါ။ ဗားဂ်ီး ယား၀ုဖ္အေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာပါ။ ကပ္ဖ္ကာႏွင့္ ဂ်ိမ္းဂၽြဳိက္တို႔၏အေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာပါ။ ေနမ်ိဳး၏နန္း ခမ္းၿမိဳ႕သူအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ အျပင္ထြက္ရင္ ထီးေဆာင္းဖို႔ မွာသည္။ အငန္ေတြေလွ်ာ့စားဖို႔ မွာသည္။ သူမသည္ စိုင္း စိုင္းခမ္းလိႈင္၏သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းပဲေျပာေနၿပီး အဆုံးမေတာ့ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကဗ်ာ ေတြ ေကာင္းေၾကာင္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနေတာ့၏။

အခ်စ္အေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမသိခင္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အခ်စ္၏ ျခစ္ရာပြန္းရာ တို႔ျဖင့္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖစ္ေနေပၿပီ။ မိုးရြာၿပီးစ ေန႔လယ္ခင္းသည္ ေနေရာင္ျခည္ျဖင့္ လက္လက္ ထေနသည္။ သူမ၏ရုပ္သြင္သည္ ေနေရာင္ျခည္ထဲတြင္ ေပ်ာ္၀င္ေနသည္။ သူမ၏ကိုယ္သင္းနံ႔ သည္ ေလဆန္ကိုတက္လ်က္ ဇီဇ၀ါပြင့္ေလး၏အလႊာအထပ္ထပ္၌ ခိုနားေန၏။ သူမထံတြင္ ကြၽန္ေတာ့္အႀကိဳက္ ဘာတခုမွ မရွိပါ။ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္အႀကိဳက္ အသားမျဖဴပါ။ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ္၏ မ်က္စိထဲတြင္ မေခ်ာပါ။ သူမ၏ပုံစံသည္ ကြၽန္ေတာ္သေဘာက်တဲ့အထဲ မပါပါ။ ထို အရာမ်ားေၾကာင့္သာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို စြဲစြဲလန္းလန္းခ်စ္မိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တကယ္ ေတာ့ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရင္ခ်စ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ "ကိုကို မီးကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲဟင္" လို႔ အခါေပါင္း ရာခ်ီမက သူမကြၽန္ေတာ့္ကို ေမးခဲ့သည္။ သိပ္ခ်စ္တယ္ေျပာလည္း မေက်နပ္၊ အရမ္းခ်စ္တယ္ေျပာလည္း အားမရ၊ အတိုင္းအဆမရွိခ်စ္တယ္ေျပာလည္း မတင္းတိမ္ႏိုင္ခဲ့။ အဆုံး မေတာ့ ကိုကို အာဘြားေပးဆိုတာနဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္လိုက္ရ ေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္သည္ သူမကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္မိမွန္း သူမမရွိေတာ့ေသာအခါမွ သေဘာေပါက္ မိေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ႏွလုံး သားသည္ နာက်င္လိႈက္လွဲ တုန္ရီေမာဟိုက္ေနသည္။ သတိရ ေအာက္ေမ့ တသလြမ္းဆြတ္ျခင္းသည္ ခႏၶာကိုယ္ရွိေသြးေၾကာ တေလွ်ာက္ စီး၀င္ျပန္႔ႏွံ႔ေန၏။ ထို အခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ အစားအေသာက္တို႔သည္ ပ်က္၏၊ အိပ္စက္ျခင္းတို႔သည္ ပ်က္၏။ လႈပ္ရွားမႈတို႔သည္ ေႏွးေကြး၏။ စကားတို႔သည္ နည္း၏။ အၾကားတို႔သည္လည္း ပ်က္၏။ ေငးငိုင္ေတြ ေ၀ အခ်ိန္ ျပည့္ မီးေရလို႔ပဲ တသေနေတာ့၏။

ကြၽန္ေတာ္သည္ ၀တၳဳေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြထဲ၌ ခ်စ္သူတို႔ေပ်ာ္ေမႊ႕ရာ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ ေပၚသို႔လမ္းေလွ်ာက္ဖူးသည္။ မာလာေဆာင္၊ သီရိေဆာင္ အင္းလ်ားေဆာင္တို႔ေရွ႕မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ဖူးသည္။ မင္းလူ၏ေရတမာ၀တၳဳထဲက ေနာင္စိုး၀င္ တိုက္မိတဲ့ ေရတမာပင္ကို လိုက္ရွာဖူး သည္။ အခ်စ္သူရဲေကာင္းတေယာက္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားတက္ၿပီး ေညာင္ပင္ကိုတက္ ႏႈတ္တဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္ကို ေငးေမာၾကည့္ဖူးသည္။ ေတာင္ငူေဆာင္ေဘးက ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို တကူးတက သြားထိုင္ ဘူးသည္။ နာမည္ေက်ာ္ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကိုသြား၍ တိုင္တည္ဖူးသည္။ ဘဲြ႔ႏွင္းသဘင္ေရွ႕ က ေၾကးျခေသၤ့တခု၏ေအာက္ေျခ၌ ဟိုးတခ်ိန္က တစုံတေယာက္သည္ ကြန္ပါစက္၀ိုင္းဆူးခြ်န္ျဖင့္ "ဒီေန႔ဒီရက္မွာ စႏၵီနဲ႔ ကိုယ္တို႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကသည္" လို႔ ေရးထားတဲ့စာသား ရွိ မရွိ ရွာၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ကံေကာ္ေတာေအာက္ကေန အဓိပတိလမ္းကို အရသာခံ ေလွ်ာက္ၾကည့္မိဖူးသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အဦးေနရာတြင္သြားကာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေငးေမာ ရီေ၀ လြမ္းေနမိေတာ့သည္။  

ကိုကို႔ပုံကို ျမင္ျမင္ခ်င္း စိတ္ထဲတေနရာရာမွာ ျမင္ဖူးတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာ၊ ေနာက္ေတာ့ ကိုကိုရဲ႕သြားမေပၚပဲ တထီတရီ ၿပံဳးေနတဲ့ပုံေလးျမင္လို္က္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္သြားေရာ။ အမွန္က ကိုကို႔ကို မီးေလ အရင္ဘ၀ကတည္းက ခ်စ္ခဲ့တာျဖစ္ မယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုက ကေလး သာသာပဲ ရွိေသးတာ၊ မီးကေတာ့ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီေပါ့။ ကိုကိုက ၀၀တုတ္တုတ္ ကေလးေလး ခ်စ္စရာေလး။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေပါ့။ တေန႔မွာ ေက်ာင္းက ျပန္လာေတာ့ ေသနတ္သံေတြ ၾကားရတာပဲ၊ ေနာက္ လူေတြ ၀ရုန္းသုံးကား ေျပးကုန္ၾကတယ္။ မီးလည္း ကိုကို႔လက္ကိုစြဲၿပီး ေျပး မိေျပးရာ ေျပးတာပဲ၊ တေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ မီးရဲ႕ရင္ဘတ္တည့္တည့္မွာ ပူခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မီးဆက္မေျပးႏိုင္ေတာ့ဘူး တခါတည္း ေခြလဲက်သြား တာပဲ ေမာင္ေလးေျပးေျပး မမေတာ့ ေသ နတ္မွန္သြားၿပီလို႔ ကိုကို႔ကိုေအာ္ေျပာလိုက္တာကိုေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွတ္မိလိုက္တယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ မွာ မီးလူ႔ေလာကထဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို စစ္သားေတြျမင္ရင္ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ ကိုကိုရယ္။ ေသနတ္သံလည္း နားမေထာင္ရဲဘူး။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးတုန္းက အေမက မီးကိုရြာျပန္ပို႔ထားတာေသနတ္သံၾကားၿပီး ေၾကာက္ေနမွာစိုးလို႔တဲ့။ ငယ္ငယ္ကဆို အကုန္မွတ္မိတယ္။ အရင္ဘ၀က အေဖအေမကိုေတာင္ ျပန္ရွာရင္ရတယ္။ အေမကဆို အရင္ ဘ၀က အေဖနဲ႔ အေမကို ျပန္ေတြ႔မွာေတာင္ စိုးရိမ္ေနတာ။ အခု ကိုကိုနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ ကိုကိုက အသက္ႀကီးေနတာက လြဲရင္ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူးပဲ။

အခုေတာ့ အရာရာႏွင့္တကြ သူမသည္သာလွ်င္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ အေျပာင္းအလဲမရွိ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ လြမ္းဆြတ္ေနဆဲ။ လူတေယာက္၏အခ်စ္သည္ ေျခာက္လပဲ ခံသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ထိုအထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႁခြင္းခ်က္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။  စြယ္ေတာ္ပြင့္တို႔၏၀တ္ ဆံတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရယ္သံသဲ့သဲ့တို႔သည္ ကပ္ၿငိေနေပလိမ့္မည္။ ေႏွာင္လူတို႔ ထိုရယ္သံတို႔၌ မနမ္းရွိဳက္မိၾကပါေစႏွင့္။ သစၥာတရားဆိုသည္မွာ မည္သို႔ေသာအရာကို ဆိုသနည္း၊ သူမ၏ ယုံ ၾကည္ရာသစၥာသည္ ဒုကၡသစၥာမ်ားလား။ ေ၀းကြာျခင္းရဲ႕ရနံ႔သည္ ပန္းပြင့္အားလုံးတို႔၏ ၀တ္ဆံ၌ ျဖစ္တည္၍ ေလတိုးတိုင္း ဆြတ္ျပန္႔ေနေတာ့သည္။ ရင္ထဲမွာနာသည္။ မိုးစက္မိုးေပါက္တို႔ တေျဖး ေျဖးက်လာတာ ျမင္ေနရသည္။ မိုးေအးေအးတြင္ ေအးေအးေဆးေဆး လြမ္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္လိုက္ပါသည္။ ေကာ္ဖီခြက္ထဲ၌ သူမသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေနေလသည္။ ေကာ္ဖီကို တႀကိဳက္ေသာက္လိုက္ေသာအခါ အရက္ျပင္းတခြက္ ေသာက္လိုက္ရသလို တုန္ရီ ေမာဟိုက္ မူးယစ္ရီေ၀လာသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေကာ္ဖီစဲြေသာ သူတေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ 

စိုးခိုင္ညိန္း
၂၈၊ ၇၊ ၂၀၁၆