အားနက္ဟယ္မင္းေဝး - လက္မရြံ႕လူသတ္သမားမ်ား
ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္ (မိုးမခ၊ ၾသဂုတ္ ၂၅၊ ၂၀၁၆)
‘ဟင္နရီစားေသာက္ဆိုင္’၏ တံခါးမ်ားပြင့္လာၿပီး လူနွစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ သူတို႔က ေကာင္တာေရွ႕တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၾကသည္။
“ဘာသံုးေဆာင္ၾကမလဲခင္ဗ်ာ” ဟု ေဂ်ာ့ ကေမးလိုက္သည္။
“မသိဘူးကြ”ဟု တေယာက္က ေျဖသည္။ “အယ္လ္၊ နင္ဘာစားမွာလဲ”
“ငါလည္း မသိဘူး”ဟု အယ္လ္ဆိုသူက ေျဖသည္။ “ငါဘာစားခ်င္မွန္းငါမသိဘူး”
အျပင္ဘက္မွာေတာ့ေမွာင္စျပဳၿပီ။ လမ္းမီးမ်ားလင္းလာသည္ကို ျပတင္းေပါက္မွျဖတ္၍ျမင္ရသည္။ ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနေသာလူနွစ္ေယာက္က မီညဴကိုဖတ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔ကို ေကာင္တာ၏ တဖက္ထိပ္မွေန၍ နစ္က္ အဲဒမ္စ္ က ျကည့္ေန၏။ သူတို႔ဝင္လာသည္အထိ နစ္က္က ေဂ်ာ့နွင့္ စကားေျပာ၍ေနခဲ့သူျဖစ္သည္။
“ငါက ဝက္သားကင္ ပန္းသီးနွစ္ဆန္းဟင္းနဲ႔ အာလူးေမႊစားမယ္”ဟု ပထမလူကဆိုသည္။
“အဲဒါက မရေသးဘူးဗ်”
“ဒါျဖင့္ ဒီကပ္ျပားေပၚမွာ ဘာလုိ႔ နင့္တို႔ရွည္ၿပီးေရးထားရတာလဲ၊ ငရဲအိုးထဲထည့္ေၾကာ္ဖို႔လား”
“အဲဒါက ညစာအတြက္ပါ”ဟု ေဂ်ာ့ကရွင္းျပသည္။ “၆ နာရီထိုးမွ စေရာင္းမွာပါ”
ေဂ်ာ့က ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေကာင္တာေနာက္က ထရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ နာရီကိုၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
“အခု ၅ နာရီထိုးၿပီ”
“နာရီက ၅ နာရီမိနစ္၂၀ ကိုျပေနတယ္” ဟုဒုတိယလူက ေထာက္သည္။
“နာရီကိုမိနစ္နွစ္ဆယ္ျမန္ထားတယ္”
“နာရီနဲ႔အတူေဇာက္ထိုးပဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကပါေတာ့”ဟု ပထမလူကဆိုသည္။“ကဲဒါဆို အခုစားဖို႔ မွာလုိ႔ရတာဘာရွိလဲ”
“အသားညႇပ္ ဆင္းဒ္ဝစ္ခ်္ေတြအားလံုး ဘာမဆိုစီစဥ္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဟမ္နဲ႔ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ဝက္ေပါင္သားေခ်ာက္နဲ႔ၾကက္ဥ၊ အသည္းေၾကာ္နဲ႔ဝက္ေပါင္ေခ်ာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘိစတိတ္”
“ငါ့အတြက္ ၾကက္သားလံုးေၾကာ္ရယ္ ပဲစိမ္းျပဳတ္ရယ္ကို ကရီမ္ဆန္းၿပီး အာလူးေမႊနဲ႔လုပ္ေပးပါ”
“အဲဒါကလည္း ညစာအခ်ိန္မွပဲ ရမွာပါ”
“ငါတို႔စားခ်င္တာေတြမွန္သမွ်က ညစာေတြခ်ည္းပဲ ဟုတ္လား။ မင္းကဒီလိုပဲလုပ္တတ္လား”
“ကြ်န္ေတာ္က ရနိုင္တာေတြေျပာတာပဲ ဟမ္နဲ႔ၾကက္ဥ၊ ဝက္ေပါင္သားေခ်ာက္နဲ႔ၾကက္ဥ၊ အသည္းနဲ႔…”
“ငါ့ကို ဟမ္နဲ႔ၾကက္ဥေၾကာ္လုပ္ေပး”ဟု အယ္လ္ဟုဆိုသူက ေျပာသည္။ သူက အမည္းေရာင္ ဒါဗီဦးထုပ္မာမာဝိုင္းဝိုင္းကို ေဆာင္းထားၿပီး ကုတ္အက်ႌအနက္ေရာင္ဝတ္ထားကာ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္ထားသည္။ သူ႔မ်က္နွာေပါက္က ေသးေကြးၿပီး ျဖဴဆြတ္ကာ ပိရိေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားရွိသည္။ ပိုးသားမာဖလာကို လည္တြင္ပတ္ထားၿပီး လက္အိပ္ကိုလည္း စြပ္ထားသည္။
“ငါ့ကို ဝက္ေပါင္ေခ်ာက္ကင္နဲ႔ၾကက္ဥေၾကာ္လုပ္ေပး”ဟု ေနာက္တေယာက္ကမွာသည္။ သူ႔အရြယ္အစားမွာ အယ္လ္ေလာက္သာရွိသည္။ သူတို႔မ်က္နွာေတြက မဆင္ၾကေပမည့္ အဝတ္အစားကိုေတာ့ အမႊာညီအကိုေတြအလား တူေအာင္ဝတ္ထားၾကသည္။ အေပၚဝတ္ကုတ္အက်ႌေတြကလည္း နွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ အလြန္ကိုၾကပ္ၾကပ္ သပ္သပ္နွင့္။ သူတုိ႔တေတာင္ဆစ္မ်ားကို ေကာင္တာေပၚတြင္ေထာက္ကာ ကိုယ္တပိုင္းကို ေရွ႕သုိ႔ယိမ္းရင္း ထိုင္ေနၾကသည္။
“ေသာက္စရာတခုခု ရွိလား” ဟု အယ္လ္ ကေမးသည္။
“ဆင္းလ္ဗားဘီယာ၊ ဗက္ဗိုအခ်ဳိရည္၊ ဂ်င္းဂ်ား ေအး”ဟု ေဂ်ာ့က ေျဖသည္။
“မင့္ဆိုင္မွာ ေသာက္စရာတခုခု ဘာရမလဲလို႔ေမးတာကြ”
“ခုန ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာေတြပဲရမယ္”
“ဒီၿမိဳ႕က ေတာ္ေတာ္ပူတာပဲ” ဟု ေနာက္တေယာက္ကဆိုသည္။ “ဘာၿမိဳ႕လို႔ေခၚၾကလဲ”
“ဆမ္မစ္ၿမိဳ႕”
“နင္ၾကားဘူးလား”ဟု အယ္လ္က သူ႔မိတ္ေဆြကိုလွမ္းေမးသည္။
“မၾကားဖူးဘူး” ဟုသူ႔မိတ္ေဆြက ေျပာသည္။
“ဒီမွာညဘက္ညဘက္ဆို လူေတြဘာေတြလုပ္ၾကလဲ” ဟု အယ္လ္က ေမးသည္။
“သူတို႔ ညဘက္ဆို ညစာစားၾကတာေပါ့ကြ”ဟု သူ႔မိတ္ေဆြက ဝင္ေျဖသည္။ “အကုန္လံုး ဒီဆိုင္ကိုလာၿပီး ညစာကို တခမ္းတနားစားၾကတာ”
“ဟုတ္ပါ့ဗ်ား”ဟု ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။
“ဒါကို မင္းကအဟုတ္လို႔ထင္တယ္”ဟု အယ္လ္က ေဂ်ာ့ကိုေမးသည္။
“ေသခ်ာတာေပါ့”
“မင္းေတာ္ေတာ့္ကို ဉာဏ္ထက္တဲ့ ဉာဏ္က်ယ္ေလးပဲ”
“ေသခ်ာတာေပါ့” ဟု ေဂ်ာ့က ေျပာသည္။
“မဟုတ္တာကြာ၊ မင္းဉာဏ္မေကာင္းပါဘူး”ဟု တျခားလူက ဆိုသည္။ “သူတကယ္ထက္လို႔လား အယ္လ္ရ”
“ထက္ပါဘူး၊ ဒီေကာင္ ငတံုးပါ” ဟု အယ္လ္ကေျပာသည္။ ၎ေနာက္ နစ္က္ဘက္သို႔လွည့္လိုက္သည္။ “မင့္နာမယ္ဘယ္လိုေခၚလဲ”
“အဲဒမ္စ္”
“ဉာဏ္က်ယ္ေလးေနာက္တေယာက္”ဟု အယ္လ္က ေျပာသည္။ “သူလဲ လူေတာ္ ဉာဏ္က်ယ္ေလးပဲ မဟုတ္ဘူးလားေဟ့ မက္စ္”
“ဒီတၿမိဳ႕လံုး ဉာဏ္က်ယ္ေလးေတြ ေနရာတကာမွာ ရွိတယ္” ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။
ေဂ်ာ့က ပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ကိုေကာင္တာေပၚ တင္လိုက္သည္။ တခ်ပ္မွာ ဟမ္နွင့္ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ေနာက္တခ်ပ္မွာ ဝက္ေပါင္ေခ်ာက္ကင္နွင့္ ၾကက္ဥေၾကာ္ပါသည္။ အရံဟင္းအျဖစ္ေပးေသာ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္နွစ္ပြဲကို ေဘးနားမွာခ်ေပးၿပီး ေဂ်ာ့က မီးဖိုမွဟင္းထုတ္သည့္ ဂိတ္ေပါက္ကို ပိတ္လိုက္သည္။
“ နင္က ဘယ္ဟာမွာထားတာလဲ ” ဟု အယ္လ္ကေမးသည္။
“ဒါေတာင္မမွတ္မိဘူးလား”
“ဟမ္နဲ႔ၾကက္ဥ”
“အေတာ္ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ေကာင္”ဟု မက္စ္က ေျပာသည္။ သူကေရွ႕ကိုတိုးလာၿပီး ဟမ္နွင့္ၾကက္ဥေၾကာ္ပြဲကို ယူသည္။ သည္လူနွစ္ေယာက္စလံုး လက္အိပ္ေတြ မခၽြတ္ဘဲစားၾကသည္။ ေဂ်ာ့က သူတို႔စားေနတာကို ၾကည့္မိသည္။
“ဘာၾကည့္ေနတာလဲ”ဟု မက္စ္ကေဂ်ာ့ကို ျပန္ၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
“ဘာမွ မၾကည့္ပါဘူး”
“ငရဲေကာင္၊ နင္ငါ့ကို ၾကည့္ေနတာ”
“ေကာင္ေလးက ဟာသတခုသေဘာနဲ႔ၾကည့္တာ ျဖစ္ရင္ျဖစ္မွာပါ မက္စ္ရာ”ဟု အယ္လ္ကေျပာသည္။
ေဂ်ာ့က ရယ္လိုက္သည္။
“ရီမေနနဲ႔”ဟု မက္စ္ကေဂ်ာ့ကိုေျပာသည္။“နင္လံုးဝကို မရီရဘူး၊ ဟုတ္ပီလား”
“ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။
“ကဲ ၾကည့္ပါအံုး၊ သူက ဒါကို ေကာင္းတယ္လို႔ထင္တယ္”ဟု မက္စ္က အယ္လ္ဘက္သို႔ လွည့္ကာေျပာသည္။ “သူကဒါကို အေကာင္းလို႔ထင္တာတဲ့။ တကယ့္ ပ်က္လံုးေကာင္းပဲ”
“အို႔ သူက အေတြးအေခၚသမားေလးမို႔ပါ”ဟု အယ္လ္ကေျပာသည္။ ဒီေနာက္သူတို႔ ၿပီးေအာင္ ဆက္စားခဲ့ၾကသည္။
“ေကာင္တာဟိုဘက္ထိပ္က ဉာဏ္က်ယ္ေလးရဲ႕နာမယ္က ဘာတဲ့”ဟု အယ္လ္က မက္စ္ကိုေမးသည္။
“ေဟ့ ဉာဏ္က်ယ္ေလး”ဟု မက္စ္က နစ္က္ကိုလွမ္းေျပာသည္။ “မင္းလဲ မင့္သူခ်င္းနဲ႔အတူ ေကာင္တာရဲ႕အတြင္း ဘက္ကိုသြားေနစမ္း”
“ဘာစိတ္ကူးရွိလို႔လဲ”နစ္က္က ေမးသည္။
“ဘာစိတ္ကူးမွရွိလို႔မဟုတ္ဘူး”
“မင္းသူေျပာသလို သြားလိုက္တာပိုေကာင္းမယ္”ဟု အယ္လ္ကဆိုသည္။ ႏွစ္က္က ေကာင္တာေနာက္ဖက္ထဲသို႔ ေကြ႔ဝင္သြားခဲ့သည္။
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”ဟု ေဂ်ာ့ ကေမးသည္။
“နင္တို့ ေသာက္ကိစၥမဟုတ္ဘူး”ဟု အယ္လ္က ဟန့္သည္။ “ဟိုဘက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူရွိလဲ”
“အမဲ”
“အမဲလို႔ဆိုေတာ့ ဘာဆိုလိုတာလဲ”
“အမဲကပၸလီ စဖိုမႉး”
“သူ႔ကို ဒီလာခဲ့ဖို႔ေခၚလိုက္”
“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ေခၚလိုက္စမ္းပါ”
“ခင္ဗ်ားတို႔ အခုဘယ္မ်ားေရာက္ေနတယ္ထင္လို႔လဲ”
“ငါတို႔ေရာက္ေနတဲ့ေနရာ ငါတို႔ေကာင္းေကာင္းသိသမွ ဟိုဘက္ေတာင္လြန္ေသး”ဟု မက္စ္ဟုေခၚသူက ေျပာသည္။“ငါတို႔ကို ငတံုးေတြလို႔ထင္လို႔လား”
“နင္စကားေျပာပံုက ငတံုးနဲ႔တူေနတာ”ဟု အယ္လ္က သူ႔ကို ေျပာသည္။“ဒီကေလးေလးနဲ႔ နင္မို႔အေခ်အတင္ ျငင္းေနတယ္၊ ဒီမွာနားေထာင္”ဟု ေဂ်ာ့ကို လွမ္းေျပာသည္။ “အဲဒီ ငမဲကို ဒီထြက္လာဖို႔လွမ္းသာေခၚလိုက္”
“သူလာရင္ ခင္ဗ်ားတို႔က ဘာလုပ္ၾကမလို႔လဲ”
“ဘာမွမလုပ္ဘူး။ နင့္ေခါင္းကို သံုးစမ္းပါဉာဏ္က်ယ္ေလးရဲ့။ ငါတို႔က ငမဲတေကာင္ကိုမ်ား ဘာလုပ္ရမွာမို႔လဲ”
ေဂ်ာ့က ေစ့ထားေသာအေပါက္ကိုဟကာ ေနာက္ဖက္သို႔ၾကားေအာင္ လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ “ဆမ္ ေရ၊ ဒီကိုခဏ ထြက္လာခဲ့ပါအံုး”
မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးပြင့္လာၿပီး နီဂရိုးအမည္းတေယာက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ”ဟု သူကေမးသည္။ ေကာင္တာတြင္ေစာင့္ေနေသာလူနွစ္ေယာက္က သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
“ဟုတ္ပီ ငမဲေကာင္ေရ။ နင္ အဲဒီမွာရပ္ေန”ဟု အယ္လ္ကခိုင္းသည္။
ဆမ္ဟုေခၚသည့္ ကပၸလီအမည္းကိုယ္ေပၚ၌ ထမင္းဟင္းခ်က္စဥ္ဝတ္ရသည့္ အပရြန္သင္ပိုင္းကို ဝတ္ထားၿပီး ေကာင္တာေရွ႕တြင္ထိုင္ေနေသာ လူနွစ္ဦးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ”ဟု သူကေျပာသည္။ အယ္လ္က သူထိုင္ေနေသာေခြးေခ်ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။
“ငါက ငမဲနဲ႔ဉာဏ္က်ယ္ေလးကိုေခၚၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကိုျပန္ဝင္မယ္” ဟု သူကေျပာသည္။ “ငမဲေရ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ျပန္ဝင္ကြာ။ ဉာဏ္က်ယ္ေလး မင္းလဲသူနဲ႔အတူလိုက္သြား”ဟုဆိုၿပီး သူက နစ္က္နွင့္ဆမ္တို႔ေနာက္မွလိုက္သြားေလသည္။ သူတို႔ဝင္သြားၿပီးေနာက္ တံခါးလည္းပိတ္သြားသည္။ မက္စ္ဟုေခၚသည့္လူက ေကာင္တာေရွ႕၌ ေဂ်ာ့နွင့္မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကာ ထိုင္ေနသည္။ သူက ေဂ်ာ့ကိုမၾကည့္ဘဲ ေကာင္တာေနာက္ဘက္က နံရံတေလွ်ာက္ကပ္ထားေသာ မွန္ႀကီးထဲသို႔သာစိုက္ ၾကည့္ေနသည္။ ဟင္နရီစားေသာက္ဆိုင္ခန္းမွာ မူလက ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ကို မြမ္းမံျပင္ဆင္ၿပီး ဖြင့္ထားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“ကဲ၊ ဉာဏ္က်ယ္ေလးေရ”ဟု မက္စ္ကမွန္ထဲကို မ်က္ေျခမျပတ္ၾကည့္ရင္းေျပာသည္။ “စကားေလးတခြန္းတေလ မေျပာေတာ့ဘူးလား”
“အခု ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ”
“ေဟ့-အယ္လ္” မက္စ္ ကလွမ္းေခၚသည္။ “ဉာဏ္က်ယ္ေလးက အခုဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ သိခ်င္လို႔တဲ့ကြ”
“မင္း ေျပာျပလိုက္ပါလားကြ” မီးဖိုဘက္မွအယ္လ္အသံထြက္လာသည္။
“ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ထင္လဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး”
“မင္းဘယ္လိုထင္လဲ”
မက္စ္ကစကားေျပာရင္း မွန္ထဲကိုသာမျပတ္ၾကည့္ေနသည္။
“မေျပာခ်င္ဘူး”
“ေဟ့-အယ္လ္၊ ဉာဏ္က်ယ္ေလးကေျပာတယ္၊ အခုဘာျဖစ္ေနတယ္လို႔ သူထင္တာေတာင္မေျပာခ်င္ဘူးတဲ့”
“ငါေကာင္းေကာင္းၾကားရတယ္ေဟ့”ဟု အယ္က မီးဖိုေခ်ာင္ဆီမွ လွမ္းေျပာသည္။ သူက မီးဖိုမွဟင္းပန္းကန္ ထုတ္သြင္းသည့္ ေမာင္းခ်တံခါးဂိတ္ေပါက္တြင္ ခရမ္းခ်ဥ္ႏွစ္ ကက္ခ်ပ္ပုလင္းတလံုးကို ကန္႔လန္႔ေထာင္ထားကာ ဟေနေအာင္ လုပ္ထားၿပီးၿပီ။ “ေဟ့- ဉာဏ္က်ယ္ေလး”ဟု သူကမီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွေန၍ ေဂ်ာ့ကို လွမ္းေျပာသည္။ “အရက္ပုလင္းစင္ကေန ခပ္ေဝးေဝးခြာရပ္စမ္းကြာ။ မက္စ္ေရ မင္းကေတာ့ ဘယ္ဘက္ကို နည္းနည္းထပ္ေရႊ႕ေပးပါအံုး” သူက အုပ္စုနဲ႔ဓာတ္ပံုရိုက္ခံေတာ့မည့္လူမ်ားကို အေနအထားစီစဥ္ေပးသည့္ ဓာတ္ပံုဆရာတေယာက္ကဲ့သို႔ ညႊန္ၾကားေနသည္။
“ငါ့ကို အဖက္လုပ္ေျပာပါအံုး ဉာဏ္က်ယ္ေလးရ၊” မက္စ္ကေျပာသည္။ “ဘာျဖစ္လာေတာ့မယ္ မင္းထင္လဲ”
ေဂ်ာ့က ဘာတခြန္းမွမေျပာ။
“ငါေျပာျပမယ္၊” မက္စ္ကေျပာသည္။ “ငါတို႔က ဆြီဒင္ေကာင္တေယာက္ကို သတ္ေတာ့မလို႔။ လူေကာင္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆြီဒီႀကီး အိုးေလး အန္ဒါဆင္ ဆိုတဲ့သူကို မင္းသိလား”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ညတိုင္း စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ရာ သူဒီကိုလာတယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား”
“တခါတေလ သူဒီလာပါတယ္”
“၆ နာရီမွာ သူဒီကိုလာတယ္။ ဟုတ္ဘူးလား”
“သူလာတဲ့ေန႔ဆိုရင္”
“အဲဒါေတြ အကုန္လံုးငါတို႔သိၿပီးသားပဲ ဉာဏ္က်ယ္ေလးေရ႕”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။ တျခားအေၾကာင္းတခုခု ေျပာရေအာင္။ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ဖူးလား”
“တခါတရံပါ”
“မင္း ရုပ္ရွင္ပိုမ်ားမ်ားၾကည့္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေတြဟာ မင္းလိုဉာဏ္ေကာင္းတဲ့သူေတြ အတြက္ အေတာ္ေကာင္းမယ္”
“အိုးေလးအန္ဒါဆင္ကို ဘာလို႔သတ္မွာလဲ။ သူက ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘာလုပ္ခဲ့လို႔လဲ”
“ငါတို႔ကို တခုခုလုပ္နိုင္ဖို႔ သူ႔မွာအခြင့္အလမ္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ သူ ငါတို႔ကို ျမင္ေတာင္မျမင္ဘူးဘူး”
“ၿပီးေတာ့ သူဟာ ငါတို႔ကို တခါထဲပဲေတြ႔ဖူးေတာ့မွာ” အယ္လ္က မီးဖိုေခ်ာင္မွ ေျပာသည္။
“ဒါဆို သူ႔ကို ဘာလို႔သတ္ၾကမွာလဲ”ဟု ေဂ်ာ့က ေမးသည္။
“ငါတို႔မိတ္ေဆြတေယာက္အတြက္ သူ႔ကိုသတ္မွာ။ မိတ္ေဆြစစ္အတြက္ သိတတ္ရတဲ့ဝတၱရားေပါ့၊ ဉာဏ္က်ယ္ရာ”
“တိတ္ေတာ့” အယ္လ္က မီးဖိုေခ်ာင္မွ ေျပာသည္။ “မင္းဟာ ေသာက္စကားကိုရွည္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ငါ့မွာ ဉာဏ္က်ယ္ေလးကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားရတယ္။ ဟုတ္ဘူးလား ဉာဏ္က်ယ္ရယ္ ေနာ” အယ္လ္က မီးဖိုေခ်ာင္မွ ေျပာသည္။ “မင္းဟာ ေသာက္စကားကို ရွည္လြန္းတယ္”
“မင္းဟာ စကားကိုမ်ားလြန္းတယ္”ဟု အယ္လ္ကဆိုသည္။ “ေဟာဒီမွာ ငမဲေကာင္နဲ႔ ငါ့ဉာဏ္က်ယ္ေလးတို႔ကေတာ့ သူတို႔ဘာသာ အပ်င္းေတာ္ေျဖေနၾကတယ္။ ငါက သူတုိ႔ကိုပူးတြဲခ်ီထားလိုက္တာ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူေလးေတြ တြဲထားလိုက္သလိုပဲ”
“မင္းက ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းေနဘူးသလိုလိုေပါ့”
“ဘယ္သိနိုင္ပါ့မတံုး”
“မင္းက ကိုရွာကြန္ဗင့္မွာပဲ ေနခဲ့တာကြ။ မင္းေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းဆိုတာက အဲဒါ”
ေဂ်ာ့က နာရီကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
“တကယ္လို႔ တေယာက္ေယာက္မ်ားဝင္လာခဲ့ရင္ စဖိုမွဴးအလုပ္မလာဘူးလို႔ မင္းေျပာရမယ္။ ဒါမွ သူတို႔က ဆက္စစ္ေနခဲ့ရင္ ငါလည္း ျပန္ေတာ့မယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ ခ်က္စားၾကေတာ့လို႔ မင္းေျပာလိုက္။ သေဘာေပါက္လား ဉာဏ္က်ယ္”
“ေကာင္းပါၿပီ”ဟု ေဂ်ာ့က ေျပာလိုက္သည္။ “ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္လိုလုပ္အံုးမွာလဲ”
“အေျခေနအရပဲ”ဟု မက္စ္က ေျပာသည္။ “ဒါမ်ဳိးက အဲဒီအခ်ိန္အခါမေရာက္ေသးရင္ သိႏိုင္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး”
ေဂ်ာ့ကနာရီကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ ေျခာက္နာရီတမတ္ေက်ာ္ၿပီ။ လမ္းဘက္ကအဝင္တံခါးပြင့္လာသည္။ ထေရာ္လီလိုင္းကားေမာင္းသမားႀကီးဝင္လာသည္။
“ဟယ္လို ေဂ်ာ့ဂ်ီေရ၊ ကိုယ့္ညစာအတြက္မ်ား မွာႏိုုင္မလားလို႔”
“ဆမ္ အျပင္သြားေနလို႔”ဟု ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။ “သူကေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ဆို ျပန္ေရာက္မွာပါ”
“ဒါဆိုလည္း လမ္းထိပ္ကဆိုင္မွာပဲဝယ္လိုက္ေတာ့မယ္”ဟု လိုင္းကားေမာင္းသမားႀကီးကေျပာသည္။ ေဂ်ာ့က နာရီကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ ေျခာက္နာရီမိနစ္နွစ္ဆယ္။
“သိပ္ဟုတ္တာပဲ၊ ဉာဏ္က်ယ္ေလးေရ”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။ “မင္းကေတာ့ တကယ့္ကိုအမွန္အကန္ လူႀကီးလူေကာင္းစစ္စစ္ကေလးပါပဲ”
“ငါက သူ႔ေခါင္းကို ပစ္ခြဲလိုက္မွာသိလို႔ပါ” မီးဖိုဘက္မွအယ္လ္က ေျပာသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။ “အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ ဉာဏ္က်ယ္ေလးက ေတာ္ပါတယ္။ အင္မတန္ေတာ္တဲ့ ခ်ာတိတ္ပါ။ ငါ သူ႔ကိုအရမ္းသေဘာက်တယ္”
ေျခာက္နာရီငါးဆယ့္ငါးမိနစ္၌ ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။ “သူမလာေတာ့ပါဘူး”
တျခားလူနွစ္ေယာက္ေတာ့ ဆိုင္ထဲကိုေရာက္လာၾကသည္။ တႀကိမ္မွာ လူတေယာက္က ဟမ္နဲ႔ၾကက္ဥေၾကာ္ ညၽပ္ဆင္းဒ္ဝစ္ခ်္ကို ဆိုင္ထဲမွာမစားပဲ ျပန္သယ္သြားလိုသည္ဆို၍ ေဂ်ာ့က မီးဖိုေခ်ာင္ကိုဝင္ၿပီး လုပ္ေပးလိုက္ရ ေသးသည္။ မီးဖိုထဲက ဟင္းထုတ္ေပးသည့္အေပါက္အနီး၌ ေခြးေျခေပၚထိုင္ၿပီး ေျပာင္းေတြတိုေအာင္ ျဖတ္ထားသည့္ေသနတ္ကို ေဘာင္ေပၚတင္ေစာင့္ေနသည့္ အယ္လ္နဲ႔ပက္လက္လွန္ခ်ထားသည့္ သူ၏ဒါဗီဦးထုပ္ကို ျမင္ရသည္။ နစ္က္နဲ႔စဖိုမွဴးကိုမူ ေၾကာခ်င္းကပ္ကာခ်ီထားၿပီး သူတို႔ပါးစပ္ေတြကို တဘက္ေတြနဲ႔ ပိတ္စည္းထားသည္။ ေဂ်ာ့က ဆင္းဒ္ဝစ္ခ်္လုပ္အၿပီး ဆီခံစကၠဴနွင့္ပတ္ကာ အိပ္တြင္ထည့္ၿပီးထုတ္ယူလာခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္ လာဝယ္သူက က်သင့္ေငြရွင္းၿပီး ယူထြက္သြားေလေတာ့သည္။
“ဉာဏ္က်ယ္ေလးက ဘာမဆိုလုပ္တတ္တယ္”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။ “အခ်က္အျပဳတ္လည္းတတ္တယ္၊ ဘာမဆို လုပ္တတ္တယ္။ နင္ကေတာ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေယာက္ကို မယားေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးနိုင္မဲ့လူပါပဲ ဉာဏ္က်ယ္ရာ”
“ဟုတ္တယ္”ဟု ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။ “ခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြႀကီး အိုးေလးအန္ဒါဆင္ကေတာ့ ေပါက္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”
“သူ့ကို ဆယ္မိနစ္ထပ္အခ်ိန္ေပးမယ္”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။
မက္စ္က မွန္ကို၎၊နာရီကို၎၊ေစာင့္ၾကည့္လ်က္ရွိသည္။ နာရီလက္တံက ခုနွစ္နာရီကိုညႊန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခုနွစ္နာရီကိုငါးမိနစ္ေက်ာ္လာသည္။
“ေဟ့- အယ္လ္၊ ထြက္ခဲ့ေတာ့”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။ “တို႔သြားၾကစို႔။ သူလာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး”
“သူ့ကို ေနာက္ငါးမိနစ္ထပ္ေပးရေအာင္”ဟု အယ္လ္က မီးဖိုထဲမွေျပာသည္။
ငါးမိနစ္ကာလအတြင္းတြင္ လူတေယာက္ဝင္လာ၍ ေဂ်ာ့က စားဖိုမႉးေနမေကာင္း၍မလာေၾကာင္းရွင္း ျပသည္။ “ေသာက္ျပႆနာဘဲ။ တျခားစဖိုမႉး မေခၚဘူးလား” ဟုထိုလူကေမးသည္။ “စားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္ထားတာ မဟုတ္ဘူးလား”ဟုေျပာရင္း ျပန္ထြက္သြားသည္။
“အယ္လ္-ထြက္ခဲ့ေတာ့”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။
“ဉာဏ္က်ယ္ေလးနွစ္ေယာက္နဲ႔ ငမဲကိုေကာဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”
“သူတို႔မွာျပႆနာမရွိပါဘူး”
“မင္းကအဲသလိုပဲ ထင္လို႔လား”
“ေအးေပါ့။ ခုပဲ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ ေတြ႔လိုက္ၾကရၿပီပဲ”
“ငါလံုးလံုး မႀကိဳက္ဘူး၊ အေတာ့္ကိုေရွာ္တာပဲ။ မင္းကလည္းစကားက မ်ားလြန္းတယ္”ဟု အယ္လ္ကဆိုသည္။
“အိုး၊ ေသာက္ျပႆနာဘဲ”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။ “တို႔က ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေပးရမွာပဲဥစၥာ။ ဟုတ္ဘူးလား”
“မင္း၊ စကားကိုမ်ားတယ္၊ အျမဲတမ္းဒီလိုခ်ည္းပဲ” ဟု အယ္လ္ကေျပာသည္။ သူကမီးဖိုေခ်ာင္တံခါးမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေသနတ္ေျပာင္းေတြကို တိုေအာင္ျဖတ္ထားေပမည့္ အလြန္က်ပ္တည္းလွေသာ သူ၏အေပၚကုတ္အက်ႌ၏ခါးေအာက္ဝယ္ အနည္းငယ္ေထာင္ထြက္ေနသျဖင့္ အက်ႌတြန္႔ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ သူက လက္အိပ္စြပ္ထာသည့္လက္ျဖင့္ အက်ႌအတြန္႔ကို ေျဖလိုက္သည္။
“ကဲ-သြားေတာ့မယ္ ညာဏ္က်ယ္ေလးေရ” ဟု သူကေဂ်ာ့ကိုေျပာသည္။ “မင္းအေတာ္ႀကီးကို ကံေကာင္းတာပဲ”
“အဲဒါ၊ ဟုတ္တယ္ကြ”ဟု မက္စ္ကေျပာသည္။ “မင္း ျမင္းပြဲေတာင္သြားေလာင္းသင့္တယ္ ဉာဏ္က်ယ္ေရ”
သူတို႔နွစ္ေယာက္ တံခါးအျပင္သို႔ထြက္သြားၾကသည္။ ေဂ်ာ့ကသူတို႔ကို ျပတင္းေပါက္မွၾကည့္ေနခဲ့ရာ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္မွျဖတ္ၿပီး လမ္းတဖက္သို႔ကူးသြားၾကသည္ကိုျမင္ရသည္။ သူတို႔ဝတ္ထားသည့္ ကုတ္အက်ႌၾကပ္ၾကပ္သပ္သပ္နွင့္ ဒါဗီဦးထုတ္ကိုယ္စီေဆာင္းထားပံုကိုၾကည့္ရေသာအခါ ျပဇာတ္ထဲကလူတစု လမ္းေလွ်ာက္ေနသလားေတာင္ ထင္ရသည္။ ေဂ်ာ့က ဟေနေသာတံခါးမွ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ျပန္ဝင္ကာ နစ္က္နွင့္ဆမ္ကို ႀကိဳးျဖည္ေပးလိုက္သည္။
“က်ဳပ္ေတာ့ဒါမ်ဳိးထပ္မႀကံဳခ်င္ေတာ့ဘူး”ဟု စဖိုမႉးဆမ္ကေျပာသည္။ “ဒါမ်ဳိးထပ္ကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး”
နစ္က္က မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။ သူသည္အရင္ကတခါမွ တဘက္စ ပါးစပ္ထဲထည့္ခံရဖူးသူမဟုတ္။
“ကိုင္း-”ဟု သူကေျပာသည္။ “အရွင္လတ္လတ္ငရဲလား”ဟုဆိုရင္း တဘက္ကိုျဖုတ္ဘို့အားထုတ္သည္။
“သူတို့က အိုးေလး အန္ဒါဆင္ကို သတ္ျကမလို့”ဟု ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။ “သူညစာစားဘို့ဝင္လာတာနဲ့ သူ့ကို ပစ္သတ္ျကမွာ”
“အိုးေလး အန္ဒါဆင္ကို”
“ဟုတ္ပါ့”
စဖိုမွဴးက သူ႔ပါးေစာင္ေဘးေတြကို သူ႔လက္မနွစ္ခုျဖင့္ဖိစမ္းၾကည့္ေနသည္။
“သူတို႔ျပန္သြားၾကၿပီလား”ဟု သူကေမးသည္။
“ေအး”ဟု ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။ “အခု မရွိၾကေတာ့ဘူး”
“က်ဳပ္မႀကိဳက္ဘူး”ဟု စဖိုမႉးကေျပာသည္။ “က်ဳပ္ နည္းနည္းကေလးမွ မႀကိဳက္ဘူး”
“ဒီမွာ”ဟု ေဂ်ာ့က နစ္က္ကိုေျပာသည္။ “မင္းက အိုးေလးအန္ဒါဆင္ကို သြားေတြ႔ေခ်”
“ဟုတ္ကဲ့”
“ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာတခုမွဝင္မပါတာ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္”ဟု စဖိုမွဴးဆမ္ကေျပာသည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ခပ္ေဝးေဝးေရွာင္ေနတာေကာင္းလိမ့္မယ္”
“မင္းမသြားခ်င္ရင္လဲ မသြားပါနဲ႔”ဟု ေဂ်ာ့ကေျပာသည္။
“ဝင္ရႈပ္လို႔လည္း အပိုပဲ၊ ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘူး”ဟု စဖိုမွဴးကေျပာသည္။ “ေဝးေဝးကေရွာင္ၾကပါ”
“ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႔မယ္”ဟု နစ္က္က ေဂ်ာ့ကိုေျပာသည္။ “သူဘယ္မွာေနလဲ”
စဖိုမွဴးက လွည့္ထြက္လိုက္သည္။
“ဒီေကာင္ေလးေတြက သူတို႔လုပ္ခ်င္တာေလာက္သာသိတာ”ဟု သူကေျပာသည္။
“သူ ဟိုနားက ဟာ့ခ်္ရဲ႕အိမ္ခန္းမွာ ငွားေနတယ္”ဟု ေဂ်ာ့ကနစ္က္ကို ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္မယ္”
အျပင္လမ္းမ၌ ဓာတ္မီးတိုင္၏အလင္းေရာင္က သစ္ကိုင္းရိုးေတြၾကားမွ ျဖာက်ေနသည္။ နစ္က္က ထေရာ္လီသံလမ္း ေဘးမွ ကပ္ေလွ်ာက္လ်က္ေျမာက္ဘက္သို႔ တက္သြားၿပီး ေနာက္မီးတိုင္တခုအနီးက လမ္းသြယ္တြင္းသို႔ ခ်ဳိးခ်လိုက္သည္။ အတြင္းဘက္သံုးအိမ္ေျမာက္မွာ ဟာ့ခ်္၏ငွားစားေသာ အိမ္ျဖစ္၏။ နစ္က္က နွစ္ထစ္တက္လိုက္ၿပီး လူေခၚ ေခါင္းေလာင္းကို နွိပ္လိုက္သည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတေယာက္က တံခါးေပါက္ထိ ထြက္လာသည္။
“အိုးေလးအန္ဒါဆင္ ရွိလား”
“သူ့ကိုေတြ႔ခ်င္တာလား”
“ဟုတ္ကဲ့၊ သူရွိေနရင္ေပါ့”
“အင္း၊ ရွိပါတယ္”
နစ္က္က အမ်ဳိးသမီးႀကီးေနာက္မွလိုက္ကာ ေလွကားတထပ္တက္လာၿပီး ေကာ္ရစ္ဒါအဆံုးေဒါင့္ခန္းအထိ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ အမ်ဳိးသမီးက တံခါးကိုေခါက္လိုက္သည္။
“ဘယ္သူလဲ”
“ဒီမွာ တေယာက္က ရွင့္ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ့ မစၥတာ အန္ဒါဆင္ရဲ႕”ဟု အမ်ဳိးသမီးႀကီးကေျပာသည္။
“နစ္က္ အဲဒမ္စ္ပါခင္ဗ်ာ”
“ဝင္ခဲ့”
နစ္က္က တံခါးကိုဖြင့္ကာအခန္းတြင္းသို႔ဝင္လိုက္သည္။ အိုးေလးအန္ဒါဆင္သည္ သူ႔အဝတ္အစားအျပည့္အစံု ဝတ္ထားကာ အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲေနသည္။ သူက ဟဲဗီးဝိတ္လက္ေဝွ႔ ေလာင္းေၾကးစားေၾကး ထိုးစားသူျဖစ္ၿပီး၊ ဤအိပ္ရာအတြက္ သူ႔အရပ္အေမာင္းမွာ ရွည္လြန္းေနသည္။ ေခါင္းအံုးနွစ္လံုးဆင့္ကာ အံုးထားၿပီး၊ သူက နစ္က္ကို လွည့္မၾကည့္။
“ဘာကိစၥလဲကြ”ဟု သူကေမးသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က ဒီညေန ဟင္နရီစားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေနခဲ့တယ္”ဟု နစ္က္က စေျပာသည္။ “တစိမ္းနွစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ စဖိုမွဴးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကို ႀကိဳးနဲ႔တုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က ခင္ဗ်ားကို သတ္မလို႔လာတာလို႔ ေျပာတယ္”
သူျပန္ေျပာျပသည့္အခါ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာနိုင္သလိုၾကားရသည္။ အိုးေလး အန္ဒါဆင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။
“သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ထည့္ထားတယ္” နစ္က္က ဆက္ေျပာသည္။ “ခင္ဗ်ားညစာလာစားရင္ သူတို႔က ေသနတ္နဲ႔ပစ္ဖို႔ပဲ”
အိုးေလး အန္ဒါဆင္က နံရံကိုသာၾကည့္ေနကာ ဘာမွမေျပာ။
“ေဂ်ာ့ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားၿပီး ခင္ဗ်ားကို အသိေပးသင့္တယ္လို႔ထင္တယ္”
“ဒီကိစၥ ငါက ဘာတတ္နိုင္လိမ့္မတံုး”ဟု အိုးေလးအန္ဒါဆင္ ေျပာသည္။
“သူတို႔ဘယ္လိုပံုပန္းသ႑ာန္မ်ဳိးလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရဦးမယ္”
“သူတို႔ ဘယ္လိုပံုျဖစ္ျဖစ္ ငါမသိခ်င္ဘူး”ဟု အိုးေလးအန္ဒါဆင္ကေျပာသည္။ သူက နံရံကိုၾကည့္လိုက္သည္။ “ငါ့ကို အခုလိုလာေျပာေဖာ္ရလို႔ ေက်းဇူးတင္တယ္”
“ရပါတယ္”
နစ္က္က ဒီလူေကာင္ႀကီး အိပ္ရာေပၚလွဲေနတာကို ၾကည့္လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ပုလိပ္ကိုသြားတိုင္ေပးရမလား”
“မလုပ္နဲ႔”ဟု အိုးေလးအန္ဒါဆင္က ေျပာသည္။ “ဘာမွ အက်ဳိးမထူးဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ လုပ္နိုင္တာမရွိဘူးလား”
“မရွိဘူး၊ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး”
“လာေျခာက္တာသက္သက္လဲျဖစ္နိုင္တယ္”
“မဟုတ္ဘူး ေျခာက္ရံုသက္သက္မဟုတ္ဘူး”
အိုးေလးအန္ဒါဆင္က နံရံဘက္သို႔ေစာင္းလိုက္သည္။
“တခုပဲရွိတယ္”ဟု သူက နံရံဘက္ကိုလွမ္းေျပာေနသည္။ “ဒီေန႔အျပင္ကိုထြက္ဖို႔ ငါစိတ္ကို မပါခဲ့ဘူး။ တေန႔လံုးဒီမွာပဲရွိေနတာ”
“ဒီၿမိဳ႕ကေနထြက္သြားရင္ေကာ”
“မသြားခ်င္ပါဘူး”ဟု အိုးေလးအန္ဒါဆင္က ေျပာသည္။ “ပတ္ေျပးရတဲ့အလုပ္ေတြအကုန္လုပ္ၾပီးၿပီ”
သူက နံရံကိုၾကည့္လိုက္သည္။
“လတ္တေလာလုပ္စရာ ဘာမွမရွိဘူး”
“တနည္းတဖံု ျပင္လို႔ဆင္လို႔မရနိုင္ေတာ့ဘူးလား”
“မရေတာ့ဘူး။ ငါမွားခဲ့တာ” သူက အသံကိုအတက္အက်မရွိ ေျပာေနသည္။ “ဘာမွ လုပ္နိုင္တာမရွိေတာ့ဘူး။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ငါလည္း အျပင္ထြက္ဖို႔ စိတ္ျပန္လည္လာမွာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္ ဟိုကိုျပန္ၿပီး ေဂ်ာ့နဲ႔သြားေတြ႔လိုက္ဦးမယ္ေနာ္”ဟု နစ္က္က ေျပာသည္။
“သြားေတာ့ေလ”ဟု အိုေလးအန္ဒါဆင္က ေျပာသည္။ “တကုတကလာခဲ့လို႔ေက်းဇူးတင္တယ္”
နစ္က္ကထြက္လာခဲ့သည္။ သူတံခါးပိတ္ေပးေတာ့ အိုးေလး အန္ဒါဆင္က သူ႔အဝတ္အစားအျပည့္နွင့္ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနၿပီး နံရံကိုၾကည့္လ်က္က်န္ခဲ့သည္။
“သူက တေန႔လံုးဘယ္မွ မထြက္ဘူး”ဟု ေအာက္ထပ္အေရာက္တြင္ အိမ္ရွင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ဆိုသည္။ “သူ ေနသိပ္မေကာင္းဘူးထင္ပါရဲ႕။ က်မက မစၥတာအန္ဒါဆင္ အခုလိုရာသီဥတုသာယာတဲ့ ေဆာင္းဦးေပါက္ေန႔မ်ဳိးမွာ ရွင္ လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္ဖို႔ သင့္တယ္ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူစိတ္ပါပံုမရဘူး”
“သူအျပင္ကိုမထြက္ခ်င္ဘူး”
“သူေနမေကာင္းျဖစ္တာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး”ဟု အမ်ဳိးသမီးႀကီးကဆိုသည္။ “သူက အရမ္းကိုသေဘာေကာင္းတာ။ ႀကိဳးဝိုင္းထဲမွာ လုပ္စားခဲ့တဲ့သူေလ၊ သိတယ္မဟုတ္လား”
“ကၽြန္ေတာ္သိတယ္”
“သူ႔မ်က္နွာကို ေသေသခ်ာခ်ာသာမၾကည့္ရင္ သိနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”ဟု အမ်ဳိးသမီးက ေျပာသည္။ သူတုိ႔သည္ အိမ္ထြက္ေပါက္တံခါးအတြင္းဘက္တြင္ ရပ္ရင္းစကား ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ “အင္မတန္မွယဉ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့သူကိုး”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီညေတာ့ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရေစ၊ မစၥက္ ဟာ့ခ်္ေရ”ဟု နစ္က္ ကေျပာသည္။
“က်မ မစၥက္ဟာ့ခ်္ မဟုတ္ဘူး။ သူက ဒီအိမ္ပိုင္ရွင္၊ က်မက သူ႔ကိုယ္စား လာေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတာပါ။ က်မနာမယ္ မစၥက္ ဘဲလ္” ဟု အမ်ဳိးသမီးႀကီးကရွင္းျပသည္။
“ေကာင္းပါၿပီ၊ ကဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါ”ဟု နစ္က္ကေျပာသည္။
“ဂြတ္ဒ္နိုက္”ဟု အမ်ဳိးသမီးႀကီး ကေျပာသည္။
နစ္က္က လမ္းေမွာင္ေမွာင္ကိုေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးမွ မီးတိုင္ေအာက္လမ္းေထာင့္သို႔ ေရာက္သည္။ ထို့ေနာက္ ထေရာ္လီသံလမ္းတေလွ်ာက္ ဆက္ေလွ်ာက္ကာ ဟင္နရီစားေသာက္ဆိုင္သုိ႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ေဂ်ာ့ က ေကာင္တာေနာက္၌ ေစာင့္ေနသည္။
“အိုးေလးကိုေတြ႔ခဲ့လား”
“ေတြ႔ခဲ့တယ္”ဟု နစ္ကေျဖသည္။ “သူ႔အခန္းထဲမွာပဲ။ ဘယ္ကိုမွထြက္မွာမဟုတ္ဘူး”
နစ္က္၏အသံကိုၾကား၍ စဖိုမွဴးက မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးကိုဖြင့္ထြက္လာသည္။
“က်ုပ္ လံုးဝကိုမၾကားဘူး”ဟု ဆိုကာ တံခါးပိတ္ၿပီးျပန္ဝင္သြားသည္။
“အက်ဳိးအေၾကာင္း သူ႔ကိုေျပာခဲ့လား”ဟု ေဂ်ာ့ကေမးသည္။
“ေျပာတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူက အကုန္သေဘာေပါက္ေနၿပီးသား”
“အဲေတာ့ သူဘာလုပ္မတဲ့လဲ”
“ဘာမွမလုပ္ဘူး”
“သူတို႔က လာသတ္ၾကအံုးမွာ”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္လာသတ္ၾကမယ္ပဲထင္တယ္”
“ခ်ီကာဂိုဘက္မွာ သူ တခုခုဝင္ရႈတ္ခဲ့လို႔ေနမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ထင္တယ္”ဟု နစ္က္ကေျပာသည္။
“ေၾကာက္စရာလန္႔စရာႀကီး”
“အေတာ့္ကို ရင္ထဲမေကာင္းတာ” နစ္က္ကေျပာသည္။
ခဏ သူတို႔ဘာမွ မေျပာၾက။ ေဂ်ာ့က ခံုေအာက္မွ တဘက္စကို ထုတ္ယူကာ ေကာင္တာကိုသုတ္ေနလိုက္သည္။
“သူ ဘာေတြမေကာင္းတာလုပ္ခဲ့လဲ စဥ္းစားေနတာ” နစ္က္က ေျပာသည္။
“တေယာက္ေယာက္ကို သစၥာေဖာက္ခဲ့လို႔ေနမွာ။ အဲဒါမ်ဳိးေတြေၾကာင့္လူေတြအသတ္ခံၾကရတာ”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီၿမိဳ႕ကေနထြက္ေျပးေတာ့မယ္” နစ္က္ကေျပာသည္။
“ေကာင္းတယ္”ဟု ေဂ်ာ့က ေျပာသည္။ “အဲဒါလုပ္သင့္တာပဲ”
“တေန႔မွာဒီအျဖစ္ကိုေရာက္လာမွာသိေနရဲ႕နဲ႔ အခန္းထဲကေန ေစာင့္ႏိုင္တဲ့သူမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ စဥ္းစားလို႔ကိုမရဘူး။ အင္မတန္စုတ္ပဲ့တဲ့ကိစၥပဲ”
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါဆိုလည္း ဒီကိစၥကိုမစဥ္းစားတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့”ဟု ေဂ်ာ့က ေျပာသည္။
***
စာေပနိုဘယ္ဆုရ အေမရိကန္စာေရးဆရာ အားနက္ ဟယ္မင္းေဝး Earnest Hemingway (1899-1961) ၏ ၁၉၂၆ ဝတၳဳတို The Killers ကိုျပန္ဆိုပါသည္။
ေဒါက္တာေက်ာ္တင့္