 |
| ဆရာတင္မိုးနဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္၊ ၂၀၀၆၊ မိုးမခစခန္းတေနရာ |
ေမာင္စြမ္းရည္ ● ေရစႀကိဳ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ ကိုဘဂ်မ္း
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၆
ကိုဘဂ်မ္းဟာ လူပံုကေအးေပမယ့္ ရင္တြင္းမေအးရွာပါ။ အထက္တန္းေက်ာင္းကိုဆက္တက္ခ်င္ေနလိုက္ပံုက ထြန္႔ထြန္႔လူးလို႔။ တေန႔ေတာ့ အိမ္ကေန ေတာင္သာကို ထြက္ေျပးၿပီး ေက်ာင္းဆက္ေနဖို႔ နည္းလမ္း ရွာခဲ့ဖူး တယ္။ မႏၱေလးကိုထြက္ေျပးၿပီးေတာ့လည္း လမ္းစရွာခဲ့ဖူးတယ္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔အိမ္ကလိုက္ေခၚလို႔ တေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေနဖို႔လမ္းစ ရွာမရတာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ ကန္ၿမဲကိုပဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တေန႔မွ စိတ္ထဲက ရပ္နားမေနဘဲ ေခတ္ပညာဆက္သင္ေရးကိုပဲ အားထုတ္ေနရင္း ေနာက္ဆံုးအႀကံတခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္ခ်င္လို႔ အိမ္ကတဖန္ ထြက္ေျပးခဲ့ျပန္ပါတယ္။
ပထမေတာ့ျမင္းၿခံကိုေျပးပါတယ္။ ျမင္းၿခံကမွ ဧရာ၀တီ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးတို႔ သူတို႔ရြာကအလာမွာ ဆင္တဲ၀ သဲေခ်ာင္းျပင္ႀကီးကို ျဖတ္သန္းသလို ဆက္လက္ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ဧရာ၀တီဆိပ္ကမ္းကေန ပခုကၠဴသြားတဲ့ ေမာ္ေတာ္ကိုစီးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္းက ရြာကေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာအေျခခံမရခဲ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပခုကၠဴ ဦးခင္ေမာင္ႀကီးက်ဴရွင္ ေက်ာင္းမွာ တက္လိုက္ရပါေသးတယ္။ ၿပီးမွ ေရစႀကိဳရွိ သူ႔မိဘရဲ႕ေဆြးမ်ဳိးေတြအိမ္မွာေနၿပီး ေရစႀကိဳအစိုးရအထက္တန္း ေက်ာင္းကို ၁၉၅၃-၁၉၅၇ ခုႏွစ္အထိ တက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၃ မွာ ကၽြန္ေတာ္က ျမင္းၿခံအစိုးရအထက္ တန္းေက်ာင္း (ဂါးဗားမင္းေက်ာင္း) က သတၱမတန္းေအာင္ၿပီး မႏၱေလးၿမိဳ႕အစိုးရအမွတ္ ၁ အထက္တန္း ေက်ာင္းမွာတြဲဖက္ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ `အႀကိဳေဆးသင္တန္း’ ကို တက္ဖို႔အေရြးခဲ့ရပါတယ္။ သူ ေရစႀကိဳေရာက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မႏၱေလးေရာက္တာ အခ်ိန္တူေလာက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေရစႀကိဳမွာေက်ာင္းတက္ေနဆဲကာလမွာ ေရစႀကိဳ အမွတ္(၁) အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္ ကိုေက်ာ္နဲ႔ ေပါင္းသင္းမိခဲ့ပါ တယ္။ ေရစႀကိဳဆိုတာ အလံနီကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ဗဟို႐ုံးစိုက္ရာၿမိဳ႕ျဖစ္ခဲ့လို႔ အလံနီပါတီ၀င္ေတြ မ်ားျပား ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က အလံနီေက်ာင္းသားပါ။ အမတ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာအေရြးခံရလို႔ `ေက်ာင္းသား အမတ္ေမာင္ေက်ာ္`ဆိုၿပီးေတာ့ ဟိုး ေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမတ္ေမာင္ေက်ာ္နဲ႕ေပါင္းၿပီးေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈေတြကို ကိုဘဂ်မ္းက အကုန္ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ ေရစႀကိဳေက်ာင္းသားသမဂၢ ဉာဏဗလမွဴးတာ၀န္ ယူရသတဲ့။
နံရံကပ္စာေစာင္ဆိုတာ သူမၾကားဖူးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘာသာစိတ္ကူးၿပီး နံရံကပ္သတင္းစာရယ္လို႔ ေက်ာင္းနံရံမွာ ေရးၿပီးကပ္တယ္။ နံရံကပ္စာေစာင္ဆိုၿပီး ကဗ်ာ၊ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါးေတြေရးၿပီး ကပ္တယ္။ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းလည္း ထုတ္ေ၀လို႔ ျမင္းၿခံေက်ာင္းသားသမဂၢေက်ာင္းသားေတြဆီ ေရာက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ ဖူးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားအမတ္ကိုေက်ာ္ကို အမွီျပဳၿပီး စာေစာင္ေတြကို ထုတ္ခဲ့တာလို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ကေတာ့စာေပသမားမဟုတ္ဘူး။ သူ႔မိဘေတြက ဧရာ၀တီျမစ္ထဲေျပးတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြ ဘာေတြ ပိုင္တာဆိုေတာ့ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္တယ္။
ၿမိဳ႕ေပၚျဖန္႔ေ၀တဲ့ `ေရစႀကိဳသတင္းစာ`ေတာင္ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္လို ႔ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဇေ၀ဇ၀ါပဲ မွတ္မိပါတယ္။ ေရစႀကိဳကေလာင္ရွင္အသင္းကိုလည္း တည္ေထာင္ခဲ့ပါသတဲ့။ ေမာင္ဘဂ်မ္းက အတြင္းေရးမွဴး တာ၀န္ယူပါသတဲ့။
နံရံကပ္စာေစာင္ထုတ္ေ၀တဲ့ကိစၥအတြက္ သူ႔ကိုေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ေခၚေတြ႔ဖူးသတဲ့။ ႐ုံးလုလင္ က လာေခၚတာ။ ဆရာႀကီးက မင္းကိုေခၚခိုင္းတာ ဆိုေတာ့ ထူပူသြားသတဲ့။ `ဘာကိစၥေခၚတာလဲ`ဆိုေတာ့`မ ေျပာတတ္ဘူး`လို႕ေျဖသတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဆရာႀကီးရဲ႕႐ုံးခန္းကို လိုက္သြားတယ္။ ဖိနပ္ေတာင္ မပါဘူး။ ဆရာႀကီးက `ေမာင္ဘဂ်မ္းဆိုတာ မင္းလား`လို႔ေမးလိုက္တာနဲ႔ တုန္သြားသတဲ့။
ဆရာႀကီးေရွ႕မွာ ဘယ္လိုေနရထိုင္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဒါနဲ႔လက္ပိုက္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့၊ ဆရာႀကီးကလည္း အံ့အားသင့္သြားပံုပဲ။ `ေဟ့ ေဟ့၊ ေမာင္ဘဂ်မ္း၊ ထ ထ`ဆိုေတာ့ ထလိုက္တယ္။ `ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ပါကြဲ႔`ဆိုၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္းအေျပာအရသူဟာ`ကုလားထိုင္`ဆိုတာ ၾကားသာ ၾကားဖူးတာ၊ သူတို႔ရြာမွာလည္း မရွိဘူး။ လူေရွ႕သူေရွ႕ ကုလားထိုင္ႀကီးနဲ႔ ထုိင္ရမွာကို မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း သူတပည့္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတာကို ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္ပံုရတယ္။ က႐ုဏာသက္ပံုလည္း ရတယ္။
`ေမာင္ဘဂ်မ္း၊ မင့္ကို ဆရာႀကီး ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ေမးခ်င္တာေလး ရွိလို႔ပါ` လို႔ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့အသံ နဲ႔ေျပာမွ သူ႔စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းသက္သာရာ ရသြားသတဲ့။
`ငါတို႔ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္လုပ္တာ မင္းလား`လို႔ေမးသတဲ့။ `ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်လို႔ ေျဖ လိုက္တယ္။ `ေမာင္ဘဂ်မ္း ခုလိုနံရံကပ္စာေစာင္ထုတ္ဖို႔ ဘယ္သူ႔ဆီ ခြင့္ေတာင္းသလဲ၊ အတန္းပိုင္ဆရာဆီ ခြင့္ ေတာင္းသလား။ ဘယ္သူနဲ႔ တိုင္ပင္သလဲ။ မင္းကို ဘယ္သူက လုပ္ခိုင္းတာလဲ`လို႔ ဆရာႀကီးက ဆက္ေမးသတဲ့။
`ဘယ္သူ႔ကိုမွခြင့္မေတာင္းမိဘူး။ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတ့ာ္စိတ္ကူးနဲ႔ ဒီလိုလုပ္ ေကာင္းသလားလို႔ လုပ္လိုက္မိတာပါ`လို႔ေျဖသတဲ့။
`ေက်ာင္းမွာလုပ္ခ်င္တာရွိရင္ ဘာမဆို ဆရာႀကီးဆီ ခြင့္ေတာင္းရတယ္ကြဲ႔၊ သိလား။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေမာင္ေက်ာ္တုိ႔နဲ႔ တိုင္ပင္ရတယ္။ မင့္ဘာသာ မလုပ္နဲ႔၊ ခု လုပ္တာေကာင္းပါတယ္။ ဆက္လုပ္ပါ။ နံရံကပ္စာေစာင္ ထုတ္တဲ့ေက်ာင္းသားေမာင္ဘဂ်မ္းဆိုတာ ဘယ္သူလဲလို႔ သိခ်င္လို႔ေခၚတာပါ။ ကဲ…ကဲ သြားေတာ့သြားေတာ့`ဆို ၿပီး ဆရာႀကီးက ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
`အဲဒီေတာ့မွ က်ဳပ္လည္း ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း ေပါ့ ရႊင္ျမဴးသြားပါတယ္။ အတန္းပိုင္ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ဆရာႀကီးက က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုအေရးယူလိုက္သလဲ ဆိုတာ ၀ိုင္းေမးၾကတယ္။ က်ဳပ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ဘာေတာင္ျပန္ေျဖရမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အေတာ္ၾကာမွ`နံရံကပ္စာေစာင္ ဆက္ထုတ္ဖို႔ေျပာတာပါလို႔` ရွင္းျပရပါတယ္။ က်ဳပ္လည္း ဆရာႀကီး ခြင့္ျပဳၿပီဆိုေတာ့ အားတက္ၿပီး ဆက္ႀကဲေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းမဂၢဇင္းအထိ ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ပစ္လိုက္ေတာ့တာပါပဲ` တဲ့။
ေက်ာင္းမွာေရာ၊ ရပ္ထဲရြာထဲမွာေရာ ေမာင္ဘဂ်မ္းကို ဆရာႀကီး ေခၚေတြ႔တယ္ဆိုတာ သတင္း ၁ ပုဒ္ျဖစ္သြားၿပီး ေမာင္ဘဂ်မ္းလည္း နာမည္ႀကီး သြားေတာ့တာေပါ့။
က်ဳပ္က စာက်က္စရာလည္း သိပ္မလုိေတာ့ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ထာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလာတာဆိုေတာ့ လူေက်ာင္းမွာ က်က္စရာစာဆိုတာ က်ဳပ္အဖို႔ အေပ်ာ့ေပါ့။ နံရံကပ္စာေစာင္၊ နံရံကပ္သတင္းစာ၊ ပံုႏွိပ္ေက်ာင္းမဂၢဇင္းေတြအျပင္ က်ဳပ္က ေက်ာင္းကပြဲေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြပါလုပ္တာ။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း စင္ေပၚတက္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္တာတဲ့။ သူစင္ေပၚမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ဓာတ္ပံုတပံုကို ျပဖူးပါတယ္။
သူ အဲဒီလိုေရစႀကိဳေက်ာင္းမွာလုပ္ခဲ့ပံုေတြကိုေျပာျပေနတဲ့အခ်ိန္တခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စကား၀ိုင္းထဲမွာ အမ်ဳိးသမီးတဦး ပါပါတယ္။ သူက ေဘးကပဲ ေထာက္ေပးစရာရွိတာ ၀င္ေထာက္ပါတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ေရစႀကိဳမွာ သူနဲ႔ေက်ာင္းေနဖက္ပါ။ သူနဲ႔အိမ္ေထာင္က်တဲ့ ကိုတင္ေအာင္ဆိုတာကလည္း စာေပ၀ါသနာရွင္ပါ။ ကိုဘဂ်မ္း ရဲ႕`လြယ္အိတ္`တလံုးပါပဲ။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ကိုဘဂ်မ္းသြားလိုရာစက္ဘီးနင္းပို႔တာ၊ ကိုဘဂ်မ္း ေရမိုးခ်ဳိးဖို႔၊ အ၀တ္အစားလဲဖို႔လုပ္ေပးတာ၊ အၿမဲစိတ္ရွည္လက္ရွည္ တာ၀န္ယူပါတယ္။
အဲဒီကိုတင္ေအာင္ဆိုတာ မ်က္မွန္အထူႀကီးနဲ႔ပါ။ ကိုဘဂ်မ္းနဲ႔အတူ ေရစႀကိဳက ၁၀ တန္းတက္လာသူ အစု ထဲမွာ ပါတယ္။ မႏၱေလးမိရထားဌာနရဲ႕ေငြစာရင္း႐ုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေယာက္ဖ ေငြစာရင္းဆရာအရာရွိက ကိုတင္ ေအာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆိုၿပီး အလုပ္ခန္႔ေပးထားတာ။ အၿငိမ္းစားယူတဲ့အထိ အလုပ္လုပ္သြားပါတယ္။ မႏၱေလးအေရွ႕ျပင္မွာေျမတကြက္၀ယ္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ၾကက္ေမြးပါတယ္။ သူ႔ဇနီးကလည္း တက္တက္ ႂကြႂကြကူ ညီတယ္။ ေယာက်္ားတေယာက္လို ေျပာဆို ျပဳမူတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိုဘဂ်မ္းက ေရစႀကိဳေက်ာင္းသားဘ၀ေတြ ေျပာျပေတာ့ `ဒီမွာ ကိုဘဂ်မ္း အကုန္ေျပာေနာ္၊ ခ်န္မထားနဲ႔။ ခင္ဗ်ား ေတြ႔သမွ်မိန္းကေလးေတြကို ရည္းစားစာေပးတာေတြလည္း ထည့္ေျပာ`တဲ့။ ကိုဘဂ်မ္းနဲ႔ကိုတင္ေအာင္တို႔ တဟားဟားရယ္ၾကပါတယ္။ သူ႔အမည္က မျမျမပါ။ ေရစႀကိဳသတင္းေထာင္ မျမျမတဲ့။
`ကိုဘဂ်မ္းက ခင္ဗ်ားကိုေရာ ရည္စားစာမေပးဘူးလား`လို႔ေမးေတာ့ ကိုဘဂ်မ္းက`အမယ္ေလးမလုပ္ပါနဲ႔ သူတို႔က ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာခ်င္တာေျပာတာ။ ေယာက်္ားႀကီးလိုေနတာ။ သူ႔ကို`သတင္းေထာက္မ`ဆို ၿပီး တၿမဳိ႕လံုးက ေၾကာက္ရတာ။ သူ႔ေရွ႕မဟုတ္တာလုပ္မိရင္ သတင္းစာထဲ ပါမွာေၾကာက္ၾကလို႔`ဆိုၿပီး ၀င္ေျပာပါတယ္။ အဲဒါက မႏၱေလးမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ကာလက ေျပာတာပါ။ တခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ကေန စာေပေဟာေျပာပြဲခရီးထြက္ရင္း မႏၱေလးေဟာ္တယ္တခုမွာတည္းခိုၿပီး နန္းေရွ႕ရပ္ထဲက ကိုတင္ေအာင္တို႔ ၾကက္ၿခံကိုတကူးတကနဲ႔ သြားလည္ပါတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း`ကဲ…ကိုတင္ေအာင္ နဂါးေဆးလိပ္ကေလး တထုပ္ေလာက္ သြား၀ယ္ေပးပါဦး` လို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာကိုတင္ေအာင္က ဘယ္လိုစိတ္ကူး ေပါက္သြားတယ္ မသိပါဘူး။
`ဒီမွာဘဂ်မ္း။ ငါအရင္တုန္းက မင္းကို ပါရမီရွင္တေယာက္အေနနဲ႔ ပါရမီျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ မင္းရဲ႕ေ၀ယ်ာ၀စၥ လုပ္ေပးခဲ့တာ။ ခုမင္းလူလားေျမာက္ၿပီ။ မင္းငါ့ကိုလာၿပီး အရင္လိုမခိုင္းနဲ႔`လို႔ မ်က္ႏွာမာနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
ကိုဘဂ်မ္းကလည္း `ကိုတင္ေအာင္ရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းဆီကို အလည္လာတာပါ။ တမင္သက္သက္ တကူးတက ေမးျမန္းစံုစမ္းၿပီး မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ကားငွား၊ ခက္ခက္ခဲခဲ လာလည္တာပါ။ ကို၀င္းေဖ(ေမာင္စြမ္းရည္) ကလည္း ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လာတာပါ။ ခင္ဗ်ားမေက်နပ္ရင္ ျပန္ပါမယ္`ဆိုၿပီး ထျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အငွားကားနဲ႔ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။
ေဟာ္တယ္ကိုျပန္ေရာက္လို႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာေနၾကတုန္း ကိုတင္ေအာင္ အေမာတေကာ လိုက္လာပါတယ္။ `ကိုဘဂ်မ္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္မိတာေတြ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အရင္လို ဘဂ်မ္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တင္ေအာင္ပါပဲ`လို႔ေျပာၿပီး မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ ျပန္သြားပါတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းကလည္း `ကိုတင္ေအာင္၊ က်ဳပ္ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားဘူး၊ စိတ္လည္း မဆိုးဘူး၊ စိတ္လည္း မေျပာင္းပါဘူး`လို႔ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘးကၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေနရပါတယ္။
အဲဒီကိုတင္ေအာင္ဆိုတာ ေရစႀကိဳေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ကိုဘဂ်မ္းနဲ႔ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းပါ။ ကိုဘဂ်မ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္းႏွီးတဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူကလည္း စာေပ၀ါသနာပါသူျဖစ္လို႔ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းမွာ သူ႔ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေငြတာရီ၊ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းေတြကိုလည္း သူပို႔ခဲ့ဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူ႔ကေလာင္အမည္ကို ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ `လွတိုး`လို႔ ထင္ပါတယ္။ သူက လူ႐ိုးႀကီးပါ။ ကိုဘဂ်မ္းတေယာက္ စာေပဗိမာန္ဆု၊ အမ်ဳိးသားစာေပဆုေတြရၿပီး ဘ၀င္ျမင့္ေနတယ္။ ျမန္မာစာစီစာကံုးစာအုပ္ေတြေရးၿပီးေတာ့လည္း ၀င္ေငြေကာင္းေနတယ္။ ျမန္မာစာက်ဴရွင္ေတြ ေပးရလို႔လည္း စီးပြားျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ဇနီးကလည္း မူႀကိဳေက်ာင္းဖြင့္ထားတာ ေအာင္ျမင္ေနလို႔ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာေနတယ္ လို႔ သတင္းႀကီးေနတာကို ကိုဘဂ်မ္းကိုယ္တိုင္ မသိရွာပါ။ တကယ္ေတာ့ မိသားစုအႀကီးႀကီးနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေနရတာ သူငယ္ခ်င္းဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္လို သန္းႂကြယ္သူေဌးမဟုတ္၊ ကုေဋႂကြယ္ျငားသူေဌးသားလည္း မဟုတ္ရွာပါ။ ဘ၀င္ျမင့္ေနတယ္လို႔ သတင္းထြက္ဖူးတာကေတာ့ အမွန္ပါ။
သူရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ကကဗ်ာဆရာ ထီလာစစ္သူ(ဗိုလ္ႀကီးစုိးညြန္႔)က နန္းတြင္းမွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူေရာက္စက တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ သံုးေယာက္ကိုဖိတ္ၾကားၿပီး မႏၱေလး နန္းၿမိဳ႕တြင္းကျမက္ခင္းျပင္ေပၚ မန္းက်ည္ပင္ရိပ္မွာ ဘီယာေသတၱာလိုက္ခ်ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခံဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၾကည္ေအာင္ကလည္း အဖမ္းခံရ၊ တင္မိုးကလည္း ရန္ကုန္က်ဴရွင္ေလာကကို ေျခလွမ္းဖို႔ (ေမာင္းသိန္းႏိုင္)နဲ႔ သြားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္က်န္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က နန္းေရွ႕ရွိ ေကာက္ပဲသီးႏွံ ေရာင္း၀ယ္ေရး႐ုံး အေပၚထပ္မွာေနတဲ့ ဦးေလးဦးေအာင္သိန္းအိမ္ကို သြားေနရင္း စာေမးပြဲေျဖေနတဲ့ ကာလတခုမွာ ထီလာစစ္သူ အိမ္အလည္လာ ေတာ့`တင္မိုးဘ၀င္ျမင့္ေန တယ္`လို႔ ၾကားရေၾကာင္း ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ကဗ်ာတပုဒ္ေကာက္ေရးလိုက္တယ္။
`အတက္ေစာေသာ မီးပံုးပ်ံ`ဆိုတဲ့ကဗ်ာပါ။ ဘ၀မွာငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြရၿပီး စိ္တ္ႀကီး၀င္ မေနသင့္ဘူး။ တေန႔`မႈိင္း`ကုန္ရင္ ျပဳတ္က်တတ္တယ္လို႔ သတိေပးကဗ်ာပါ။ ဒီကဗ်ာသူ႔ကို ရည္ရြယ္မွန္းသိေပမယ့္ မသိေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီကဗ်ာကို အမွတ္မထင္ေရးခဲ့ေပမယ့္ တင္မိုးဘ၀င္ျမင့္တယ္ ဆိုတဲ့ အမူအရာမ်ဳိးကို မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အလြန္နိမ့္နိမ့္ခ်ခ် ေနထိုင္ေျပာဆိုေလ့ရွိပါတယ္။
သူ႔ကိုအခ်စ္ဆံုး၊ ဂ႐ုစိုက္ဆံုးနဲ႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တဲ့ ဆရာကထိက ဦးေမာင္ေမာင္တင္ကေတာင္ တခါက အဲဒီလို စြပ္စြဲဖူးလို႔၊ ကိုဘဂ်မ္း ကပ်ာကရာ သြားေတာင္းပန္ၿပီး ပုဆိုးတထည္နဲ႔ ကန္ေတာ့ဖူးပါတယ္။ အဲသလိုအေျပာခံရ တာကိုေတာ့ သူမခံခ်င္ပါဘူး။ ေဒါပြတတ္ပါတယ္။
ေရစႀကိဳေက်ာင္းက ကိုဘဂ်မ္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း စပ္မိစပ္ရာေရးရာက ေက်ာင္းသားအမတ္ ကိုေက်ာ္ရဲ႕အေၾကာင္းကေန ေဘးထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ခုဆက္ပါအံုးမယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ကိုဘဂ်မ္း တို႔ေရာက္ေနၾကၿပီဆုိေတာ့ ၁၉၈၀ ေက်ာ္ ၉၀ ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းက ကိုေက်ာ္တို႔နဲ႔ေတြ႔ရ ေအာင္လိုက္ခဲ့ပါလို႔ေခၚလို႔ ရန္ကုန္ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္လမ္းထဲရွိ ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီး အႀကီးႀကီးတခုဆီကို ေရာက္သြား ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီတခါပဲ ဆံုဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကလည္း ျမင္းၿခံခ႐ိုင္ထဲက အလံနီ ရြာတရြာပါ။ ေရစႀကိဳ- ပခုကၠဴဘက္က အလံနီေတြ ျမင္းၿခံဘက္ကို ကူးလာေတာ့ ခ႐ိုင္ေကာ္မတီ ရဲနီ ဖိုးကိုေလးဆိုသူ ဦးေဆာင္လာပါတယ္။ အလံနီတပ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလး စစ္ေတြေနာ္မံေက်ာင္းဆင္း ေက်ာင္းဆရာ ဦးစိန္ထြန္းက ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေဆးမွဴး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ ကိုဘဂ်မ္းတု႔ိရြာသား ရဲနီကိုတင္၀င္းေခၚ ကိုဘိုသိုးလည္း ပါေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဲဒီအေၾကာင္းေတြ စပ္မိစပ္ရာေျပာမိၾကတာကို မွတ္မိပါတယ္။
တိုက္အေပၚထပ္မွာ ေရစႀကိဳသူ အမ်ဳိးသမီးဧည့္သည္ တေယာက္အနားယူဖို႔ လာလည္တယ္။ ေတာ္ ၾကာရင္ ဆင္းလာမယ္လို႔ အမတ္ကိုေက်ာ္က ေျပာပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ … ေျပာရင္းဆုိရင္း ဆင္းလားတဲ့ ေရစႀကိဳသူ ဆိုတာက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ... သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းလိုပါပဲ ၊ ဆင္းလာလိုက္တာ။
အလို … ကၽြန္ေတာ္တို႔မႏၱေလးက အၿငိမ့္မင္းသမီး နာမည္ေက်ာ္ `ႏြဲ႔ႏြဲ႔စမ္း`ပါကလား။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူက ေရစႀကိဳသူပါ။ ေရစႀကိဳနားက လင္းကေတာ္ ရြာသူဆို ထင္ပါရဲ႕။ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး နာမည္ေက်ာ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကိုဘဂ်မ္းက သူ႔ဇနီးမျမင့္ျမင့္စန္းဆံုးၿပီးစအခါ ထင္ပါတယ္။ ကိုေက်ာ္က …
`လာလာ၊ ေဟာဒီမွာ ေရစႀကိဳသား လူပ်ဳိႀကီးအသစ္စက္စက္ ေရာက္ေနတယ္။ နင္ကလည္း အပ်ဳိႀကီး အသစ္စက္စက္ဆိုေတာ့ နင္နဲ႔ေပးစားရမယ္`လို႔ မႏြဲ႔ႏြဲ႔စမ္းကို လွမ္းေျပာလိုက္ပါ။
ကိုဘဂ်မ္းက မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ အသင္းတသင္းကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္တာ မ်ားပါတယ္။ အၿငိမ့္ငွားရင္း အမာစိန္နဲ႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔စမ္းကိုပဲ ငွားေလ့ရွိပါတယ္။ ကေလာင္ရွင္အသင္းရဲ႕ စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ပြဲေတြမွာဆို ႏြဲ႔ႏြဲ႔စမ္း တို႔ခ်ည္းေပါ့။ ႏြဲ႔ႏြဲ႔စမ္းက ကိုဘဂ်မ္းထိုင္ေနတဲ့ေနာက္ကရပ္ၿပီး ကိုဘဂ်မ္းရဲ႕ပခံုးကို တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ႏွိပ္ ရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာပါတယ္။
`ကၽြန္မက ေရစႀကိဳသားဆိုလို႔ ဘယ္သူမ်ားလည္း ေအာက္ေမ့တယ္။ ကိုဘဂ်မ္းႀကီးကိုး။ ကိုဘဂ်မ္းေရ ကၽြန္မကကဗ်ာဆရာ ဘိုင္ေကာင္ေတြကို မလိုခ်င္ဘူး။ အနည္းဆံုး ေရစႀကိဳသား ထန္းလ်က္ပြဲစားလို ခ်မ္းသာ တာမွ လိုခ်င္တာ`လို႔ေျပာၿပီး စကား၀ိုင္းမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ဆက္ၿပီး ရပ္ေၾကာင္း၊ ရြာေၾကာင္း စပ္မ္ိ စပ္ရာေတြေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ေရစႀကိဳသူ၊ ေရစႀကိဳသားအေၾကာင္း ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ျဖင့္ မႏၱေလးအၿငိ္မ့္သမီးတျဖစ္လဲ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးအေက်ာ္အေမာ္ ေဒၚႏြဲ႔ႏြဲ႔စမ္းအေၾကာင္းမပါရင္ ဘယ္မွာၿပီးႏိုင္ပါ့မလဲ။ သမိုင္း၀င္ အႏုပညာတဦးေပပ။