ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား၊ ညမ်ား၊ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၂၁)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၁၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၁၊ ၂၀၁၆
● ျမကြၽန္းညိဳညိဳ
မိမိတိ႔ုေခတ္မွာ ေဆး စက္မႈ၊ တိေမြးကု၊ သြား၊ ေဆး၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး စသည့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တကၠသုိလ္ဆိုသည္မ်ားစြာေပၚလာသည္။ မည္သို႔ပင္ ေပၚလာေစကာမူ ရန္ကုန္ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီး ေလာက္ေတာ့ ၾသဇာမႀကီးႏိုင္ခ့ဲၾကေပ။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္က တည္ေထာင္ခ့ဲသည့္ ရန္ကုန္ ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသုိလ္ဝါ ရာဇူးသည္ အထင္ကရ တကၠသုိလ္ေနရာကို ယူထားႏိုင္ဆဲျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း ရာဇူးကို မိန္း ( အဓိကပင္မ) ဟုေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ ေရာက္ခ့ဲခုႏွစ္ပိုင္းက ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္သက္တမ္းရွိသည့္ တကၠသုိလ္ႀကီးသည္ ျမန္မာျပည္တြင္သာမက အေရွ႕ေတာင္အာရွတြင္ပါ ထည္ဝါသည့္ တကၠသုိလ္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနခ့ဲသည္။
ေျဖာင့္တန္းသည့္အဓိပတိလမ္းမ၊ ခန္႔ညားသည့္ရင့္က်က္သည့္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၊ ျမင့္မား ေဝဆာႀကီးမားသည့္သစ္ပုတ္ပင္၊ လရိပ္ျပာေအာက္ကဂ်ပ္ဆင္၊ ကိုလိုနီေခတ္လက္ရာ အေဆာင္ အေဆာင္မ်ား၊ ကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္တို႔ စိန္ပန္းတိ႔ုျဖင့္ လွပေသာက်က္သေရရွိေသာ တကၠသုိလ္ ၏အရွိန္အဝါကို အျခားတကၠသုိလ္မ်ားလိုက္မမီႏိုင္။ ရာဇူးေဘးရွိ အင္းယားကန္ေရျပင္ကလည္း ရာဇူးအလွကို ပိုႂကြေစသည္။ ထို႔ျပင္ ဒဂံု၊ ေရႊဘို၊ ပင္းယ၊ ပဲခူး စသည့္ ေက်ာင္းသားအေဆာင္မ်ား မာလာ၊ သီရိ၊ အင္းလ်ား၊ ရတနာ စသည့္ ေက်ာင္းသူ အေဆာင္မ်ားသည္၎ တကၠသုိလ္တခု၏ ဂုဏ္အဂၤါကို ျပည့္စုံေစပါသည္။
ေန႔ခင္းတြင္ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားေတြ႔ရသက့ဲသုိ႔ ညဘက္တြင္လည္း အေဆာင္မ်ားတြင္ မီးတထိန္ထိန္ႏွင့္ သာစြတကၠသုိလ္ဟုဆိုရမည္။
တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္း ပင္မဝင္ေပါက္မွဝင္လိုက္လွ်င္ ေျဖာင့္စင္းေသာ အဓိပတိလမ္းမသည္ တကၠသုိလ္ရင္ခြင္သုိ႔ဝင္လာသူမ်ားကို ကမ္းလင့္ႀကိဳဆိုေနသည္။ လမ္းေဘးဝဲယာမွ သစ္ပင္အုပ္ အုပ္တို႔ျဖင့္ ျခံရံထားေသာ အဓိပတိလမ္းမသည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတို႔ ေလွ်ာက္ရမည့္ လမ္းအဆံုးတြင္ အဆုံးသတ္သည္။ အဓိပတိလမ္းမ၏တဖက္ထိပ္တြင္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမရွိသည္။ ေရညိွမ်ားျဖင့္ မည္းနက္ေနေသာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမသည္ သူ၏အိုမင္းရင့္ေရာ္မႈကိုျပသက့ဲသုိ႔ သူ၏ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈကိုလည္း ျပသည္။ အေမာင္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတို႔ စာသင္ႏွစ္မ်ား ၿပီးဆုံး၍ ဘြဲ႔ဝတ္ရံု ျခံဳလႊမ္း၍ သူထံအေရာက္လာမည့္ေန႔ကို ေစာင့္စားေနသည္။
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕တြင္ ရွိေသာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးငြားငြားစြင့္စြင့္ အုပ္မိုးထားသည္။ ရိုးတန္က်ဲ က်ဲ ပင္ပ်ဳိတို႔ႏွင့္ အလွခ်င္းၿပိဳင္၍ေနသည္။ ထူးျခား ျမင့္မားသည့္ ထိုသစ္ပုတ္ပင္ႀကီးသည္ ရာဇူး၏ ထင္ရွားသည္ အမွတ္တံဆိပ္တခုလည္း ျဖစ္သည္။ ယေန႔တိုင္ဘြဲ႔ယူၾကသူမ်ား၏ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံအရိုက္ခံေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ရာဇူးအမိတကၠသုိလ္အား တမ္းတလြမ္းရသူမ်ား၏ ႏွလုံးအိမ္ တြင္းမွ ထင္ရွားေသာပုံရိပ္လည္း ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၈ နာဂစ္ေလမုန္တိုင္းကာလက ၿပိ လဲသြားမည္ကို ပူပန္ျခင္းခံခ့ဲရေသာ တခုတည္းေသာ္သစ္ပင္ႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ သစ္ပုတ္ပင္သည္ နာဂစ္ဒဏ္အား၎၊ တကၠသုိလ္နယ္ေျမ၌ ေက်ာင္းသားမ်ားတိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔သြားသည့္ ကာလမ်ားအား၎၊ ႀက့ံႀကံခံ၍ စည္ကားသက္ဝင္သည့္ တကၠသုိလ္ႀကီးအျဖစ္ ျပန္လည္သက္ဝင္လာေစဖ္ို႔ င့ံလင့္ေနပုံရသည္။
အဓိပတိလမ္းမေဘးက ကန္႔ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ကေတာ့ စာႀကည့္ တိုက္သစ္ေဆာက္ဖို႔ ထိုကာလကပင္ခုတ္လွဲခံလိုက္ရသည္။ သုိေပမဲ့လည္း တကၠသုိလ္နယ္ေျမထဲ၌ ကန္႔ေကာ္ စိန္ပန္း ငုဝါတိ႔ု လိႈင္လႈိင္ပြင့္၍ ေဝေနဆဲျဖစ္သည္။ ပန္းေပါင္စုံရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ေမႊးႀကိဳင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ပန္းပြင့္ေႂကြတို႔ တကၠသုိလ္နယ္ေျမတြင္း ေျမခ၍ အလွဆင္ဆဲျဖစ္သည္။
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၏ လက်္ာဘက္ ျပည္လမ္းမဘက္ျခမ္းတြင္စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ရွိသည္။ အလြယ္တကူ အီကို ဟုေခၚၾကသည္။ မိန္းထဲတြင္ရွိေသာ တခုတည္းေသာ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းတကၠသုိလ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ရာဇူး၏ပါေမာကၡခ်ဳပ္မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ချဖစ္ၿပီး စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္မွာ ေဒါက္တာေအးလိႈင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ခ်စ္ခင္ ေလးစားခံရေသာ ဆရာမ်ားျဖစ္သည္။ ဆရာခဟုေက်ာင္းသားမ်ားက ေခၚသည့္ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ခက ပို၍ အေလးစားခံရသည္။ အျမဲတေစျပံဳးေနေလ့ရွိၿပီး စိတ္မဆိုး တတ္ေသာဆရာဟု ဆိုရမည္။
စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ပင္မအေဆာက္အအုံေရွ႕တြင္ တိုးခ်ဲ႕ AE စာသင္ ေဆာင္ေလးမ်ား ရွိသည္။ ေျမစိုက္ ထရံကာသြပ္မိုးစာသင္ေဆာင္ေလးမ်ား ျဖစ္သည္။ မဆလေခတ္တုိးခ်ဲ႕စာသင္ေဆာင္ ေလးမ်ားသည္ ကိုလိုနီေခတ္ ခန္႔ထည္ေသာအေဆာက္အအုံမ်ားၾကားတြင္ လြန္စြာေသးသိမ္လြန္း လွသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား စီမံခန္႔ခြဲသူမ်ား၏အရည္အခ်င္းကို ေဖာ္ျပေနသည္။
အဆိုပါ အီကိုတြင္စည္ကားလွေသာ ကန္တင္းရွိသည္။ မ်ားစြာေသာ စားေသာက္ဆိုင္မ်ားၾကား တြင္ ဦးယမ္းဘီလူးအေအးဆိုင္ႏွင့္ ကိုေအာင္ရင္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က နံမည္ေက်ာ္သည္။ ဤသုိ႔ လူသိမ်ား ေရပန္းစားျခင္းမွာ အစားအေသာက္ေကာင္း၍ထက္ ေက်ာင္းသားေတြကို သည္းခံ ႏိုင္စြမ္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ တကၠသုိလ္နယ္ေျမထြက္ စာသမား၊ ကဗ်ာသမား၊ အႏုပညာ သမားမ်ား၏ေရးဖြဲ႔မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အီကိုစားေသာက္ဆိုင္တန္းက အီကိုေက်ာင္းသူ မ်ားေနထိုင္ၾကရာ မာလာေဆာင္ေနာက္ေပါက္ႏွင့္မနီးမေဝးမွာရွိသည္။ အီကိုေက်ာင္းသူမ်ား အဝင္အထြက္မ်ားသည့္ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူမ်ား အသြားအလာမ်ားသည့္ေနရာတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား အသြားအလာမ်ားသည္မွ ထုံးစံဟု ဆိုရမည္။
AE အေဆာင္မ်ားအေက်ာ္ ဂ်ပ္ဆင္ဘက္ထြက္သည့္လမ္းႏွင့္ အဓိပတိလမ္းမၾကားတြင္ RC ဟုေခၚ သည့္ Recreation Center ရွိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အပမ္းေျဖေနရာဟုဆိုရမည္။ တကၠသုိလ္အႏုပညာအသင္း အေျခစိုက္ပုံရသည္။ RC နားမွျဖတ္သြားလွ်င္ တခါတရံ ဆိုင္းသံဗုံသံ ၾကားရသည္။
တခါတရံလည္း ေစာင္းသံ ပတၲလားသံ ၾကားရေလ့ရွိသည္။ အဆိုပါ RC ထဲမွ တကၠသုိလ္ အႏုပညာသမား မ်ားစြာထြက္ရွိသည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီး၊ လူရႊင္ေတာ္၊ ပန္းခ်ီဆရာမွ စ၍ အႏုပညာသမား မ်ားစြာေပၚထြက္ခ့ဲသည္။
ဂ်ပ္ဆင္ကေတာ့ အျခားေန႔မ်ားတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနေလ့ရွိသည္။ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းတက္သူမ်ားေတြ႔ရသည္။ ထူးအိမ္သင္ကေတာ့ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းအၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္မလာႏိုင္သူမ်ားအား သတိရလြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ ဆိုသည့္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား လူသိမ်ားသည့္ သီခ်င္းတပုဒ္ ဖြဲ႔ႏြဲ႔သီဆိုခ့ဲဖူးသည္။
ဂ်ပ္ဆင္ေက်ာ္သြားလ်င္ ေရႊဘိုေဆာင္ကို ေရာက္သည္။ ထိုစဥ္က အီကိုေက်ာင္းသားမ်ားေနသည့္ အေဆာင္ျဖစ္သည္။ ေရႊဘိုေဆာင္ေက်ာ္လွ်င္ ဒဂံုေဆာင္ရွိသည္။ ဒဂံုေဆာင္ကေတာ့ ဝိဇၨာဘာသာ တြဲေက်ာင္းသားမ်ားေနၾကသည့္ အေဆာင္ျဖစ္သည္။ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ စိတ္ပညာက ျဖစ္ၾကသည္။ အေဆာင္မွဴးက စိတ္ပညာက ဦးလွၾကည္ျဖစ္ၾပီး Hall tutor တဦးက ေမာင္ပန္းေမႊး ဟူေသာ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ထုတ္သည့္ ပို႔စကဒ္မ်ားတြင္ ေမာင္ပန္းေမႊးကဗ်ာမ်ားက ေရပန္းစားသည္။
"ၾကာတတ္ေတြ
မၾကာေစဖို႔
ၾကာေတြလွဴကာ ဆုေတာင္းပါသည္။" တို႔
"ေနပူ ေလပူ
ရင္ပူပူမွာ
ပန္းျဖဴျဖဴေလး ေပးလိုက္တယ္ေနာ္ " က ရင္ခုန္တတ္စ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားၾကား ေရပန္းစားသည္။
ဒဂံုေဆာင္ကထြက္လွ်င္ ညာဘက္တကၠသုိလ္စည္းရိုးနားတြင္ ဦးခ်စ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရွိသည္။ သြပ္မိုးတထပ္ ခပ္ေသးေသးအေဆာက္အအုံေလးျဖစ္သည္။ မိုးမရြာသည့္ေန႔တြင္ ဆိုင္ေရွ႕က ဘန္ဒါပင္ရိပ္တြင္ စားပြဲအျပည့္ရွိသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားေရာ ဆရာမ်ားပါ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။
ဆိုင္ရွင္ဦးခ်စ္ကလည္း ဘယ္ေခတ္ဘယ္ကာလက ေက်ာင္းဝန္းထဲ ဆိုင္ဖြင့္လာသည္လည္းေတာ့ မသိ။ ဆရာေရာ ေက်ာင္းသားပါသိသည္။ ဦးခ်စ္ဆိုင္သည္ သူ၏ေသးငယ္ေသာဆိုင္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ တကၠသုိလ္နယ္ေျမအတြင္း နံမည္ႀကီးလြန္းသည့္ ဂုဏ္သတင္းႀကီးလြန္းလွသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ရာဇူး၏အမွတ္တံဆိပ္တခုျဖစ္သည္။
ဦးခ်စ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ေတာင္ငူေဆာင္၊ အမရေဆာင္၊ ရာမညေဆာင္၊ မႏၲေလးေဆာင္ ရွိသည္။ အရင္ေခတ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားေဆာင္မ်ား ျဖစ္ခ့ဲႀကေသာ္လည္း အခု ဝိဇၨာဘာသာတြဲ စာသင္ေဆာင္ရွိသည္။ ရာမညေဆာင္လား အမရေဆာင္လားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့တြင္ သမိုင္းဌာန ရွိသည္။ ထိုအေဆာင္သုိ႔ ကားအေကာင္းစားစီး၍ အရပ္ဝတ္လုံျခံဳေရးႏွင့္ စာသင္လာ သင္ေသာ ဆရာမတဦး ရွိသည္။ သူမနံမည္ကို ေဒၚနီနီျမင့္ဟုေခၚသည္။ မဆလဥကၠ႒ႀကီးဦးေနဝင္း၏ စတုတၳေျမာက္ဇနီးထင္ပါသည္။
မႏၲေလးေဆာင္က အဓိပတိလမ္းဝင္ ဝင္ခ်င္း ဘယ္ဘက္ကအေဆာင္ျဖစ္ၿပီး အဓိပတိလမ္းမအား မ်က္ႏွာမူထားသည္။ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ျဖစ္စဥ္တြင္ ၇/၇/၁၉၆၂ ရက္စြဲကိုေသြးႏွင့္ေရး၍ ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ လႈ႔ံေဆာ္သည့္ေသြးစာကို နံရံေပၚေရးထိုးထားခ့ဲသည့္ အေဆာင္အျဖစ္မွတ္တမ္းဝင္သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ CPB ၏ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ျဖစ္လာေသာလိဳြင္လင္ဇာတိ ရွမ္း ေက်ာင္းသားစိုင္းေအာင္ဝင္းႏွင့္ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းေနာက္ပိုင္း ေထာက္လွမ္းေရးခင္ညြန္႔အျဖစ္ နံမည္ႀကီးလာေသာ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တို႔သည္ ၇ ရက္ဇူလိုင္အေရးအခင္းကာလက မႏၲေလးေဆာင္မွ ျဖစ္ၾကသည္ဟုဆိုပါသည္။
မႏၲေလးေဆာင္၏အေရွ႕ဘက္ အဓိပတိလမ္းမဝင္ေပါက္၏ လက်္ာဘက္၌ သံတိုင္အျပည့္ကာ၍ ေသာ့ခတ္ထားကာ မည္သည့္အေဆာက္အဦးမွမရွိသည့္ ဝင္းႀကီးတခုရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သတိထားၾကည့္လွ်င္ ေရွ႕ဝင္းစည္းရိုးအနီး ေက်ာက္တိုင္တခုရွိသည္။ ကိုလိုနီေခတ္က သပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြင္းဝန္ရံုးသြားဝိုင္းစဥ္ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီပုလိပ္မ်ား၏လက္ခ်က္ျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ ေက်ာင္းသားဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တိုင္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ၅၄ ႏွစ္တိုင္လာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုဝင္းႀကီးအတြင္း မည္သည့္ အေဆာက္အဆုံမွ ေပၚထြက္မလာခ့ဲေပ။ ထိုဝင္းႀကီးတြင္ ကိုလိုနီေခတ္ကထဲက တည္ေဆာက္ခ ေသာ တကသ အေဆာက္အအုံရွိသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗိုလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းၿပီး လပိုင္းအတြင္း ၿဖဳိခ်ဖ်က္ဆီးခံခ့ဲရသည္။ အဆိုပါ လူသူအေဆာက္အုံကင္းမဲ့ေနေသာ ကြင္းျပင္ႀကီးသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ေက်ာင္းသားတိ္ု႔အား သူရင္တြင္းမွစကားမ်ား အျမဲတေစေျပာျပေနသည္။
သမဂၢဝင္းကို ေက်ာ္သြားေတာ့ အဓိပတိလမ္း၏ ညာဘက္ျခမ္းတြင္ သိပၸံဘာသာတြဲသင္သည့္ အေဆာင္မ်ား လက္ေတြခန္းမ်ားႏွင့္ ကန္တင္းတခုရွိသည္။ ေနာက္ ပင္းယ၊ စစ္ကိုင္း၊ အင္းဝ၊ ပဲခူး ေဆာင္မ်ားရွိသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားေနသည့္အေဆာင္မ်ားျဖစ္သည္။ ပဲခူးေဆာင္ရွိ တကသ / ဗကသဥကၠ႒တာဝန္ယူခ့ဲဘူးသူ ကိုေအာင္ဆန္း၏အခန္းကိုေတာ့ အမွတ္တရ ပိတ္ထားသည္။ အျခားေက်ာင္းသားမ်ား ေနခြင့္မျပဳ။ ထိုအေဆာင္မ်ားသည္ ေန႔ခင္းဖက္တြင္ မသိသာေသာ္လည္း ညဖက္တြင္ စည္စည္ကားကားရွိ သည္။ ေနာက္ပိုင္း ညေနပိုင္းေလာက္ကစျပီး ထိုအေဆာင္မ်ား ေရွ႕၌ စား ေသာက္ဆိုင္တန္းေလးေပၚလာသည္။ တကၠသုိလ္ထဲမွ ဝန္ထမ္းမိသားစုမ်ား ဖြင့္ၾကပုံ ရသည္။ ထမင္းသုတ္ ေခါက္ဆြဲသုတ္ လက္ဖက္သုတ္၊ ဂ်င္းသုတ္၊ အစုံရသည္။ ေနာက္ပိုင္း အေဆာင္ထမင္းဟင္းက တျဖည္းျဖည္းည့ံလာေတာ့ အသုတ္ဆိုင္ေလးမ်ား အားထားၿပီး ဗိုက္ျဖည့္ ၾကရသည္။
မိန္းကေလးေဆာင္မ်ားကေတာ့ ျပည္လမ္းေပၚ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ မာလာေဆာင္ ဂ်ပ္ဆင္ေရွ႕က သီရိေဆာင္ အင္ယားလမ္းမေပၚ အင္ယားကန္ဖက္မ်က္ႏွာမူ၍ အင္ယားေဆာင္ ရတနာေဆာင္တို႔ရွိသည္။ အင္းယားကိုအင္းလ်ားဟုလည္းေရးေလ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းသူေဆာင္မ်ားက ည ၆ နာရီ အေဆာင္တံခါးပိတ္၍ အခန္းေစ့လူရွိသည္။ ညဘက္ဆိုလွ်င္ အခန္းတိုင္းမီးလင္းေနတတ္သည္။ ညဘက္လူေျခတိတ္စျပဳလွ်င္ ထိုေက်ာင္းသူေဆာင္မ်ားတြင္ သီခ်င္းဟစ္ေႂကြးသူမ်ားအလွ်ဴိလွ်ဴိ ေပၚလာသည္။ ဂီတာႏွင့္လာဆိုသူလည္းရွိသည္။ မယ္ဒလင္ႏွင့္လာဆိုသူလည္း ရွိသည္။ ဘာမွမပါဘဲ ရင္ဖြင့္ေအာ္ဟစ္သူမ်ားလည္း ရွိတတ္သည္။ အဖြဲ႔သုံးေလးဖြဲ႔ဆုံ၍ရန္မျဖစ္ စကားမမ်ားၾက။ တေယာက္တလွည့္ဆိုျကသည္။ အခ်ဳိ႕အဖြဲ႔မ်ားဆို၍ ျပန္သြားလွ်င္ အေဆာင္ေပၚက အခ်ဳိ႕အခန္းမ်ား မီးပိတ္သြားတတ္သည္။ ထိုသုိ႔ အေဆာင္ေရွ႕တြင္ လာေရာက္သီဆိုၾကရင္း ေမတၲာဆုံသြားသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ ေရစက္မႀကံဳသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ နံမည္ျကီး အဆိုေတာ္ျဖစ္သြားသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ လြမ္းစရာေပ်ာ္စရာညမ်ား ျဖစ္သည္။
ရာဇူး၏တဖက္ျခမ္းသည္ အင္းယားကန္ျဖစ္သည္။ အင္ယားကန္ေဘာင္သည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား အပန္းေျဖရာေနရာတခုျဖစ္သည္။
ကန္ေဘာင္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ အေႀကာ္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။
ကန္ေဘးတြင္ ခ်စ္သူစုံတြဲ ထိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။ ထိုစဥ္ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ေနာက္ဖက္ အင္းယားကန္စပ္တြင္ သစ္ပင္မ်ားရွိသက့ဲ ျခံဳမ်ားလည္းရွိသည္။ ထိုေနရာတြင္ အတြဲမ်ား အတြဲေခ်ာင္းသူမ်ားျဖင့္ စည္ကားေလ့ရွိသည္။ မည္သုိ႔ဆိုေစ အင္းယားကန္ျပင္ကို ျဖတ္သန္းလာေသာ ေလေျပသည္ ေက်ာင္းသားတု႔ိ၏စိတ္ကို ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေစပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ယေန႔ေတာ့ ထိုအင္းယားကန္ေဘာင္ေဘးေျမေနရာမ်ားသည္ ယခင္ကက့ဲသုိ႔ အမ်ားပိုင္ ေနရာမ်ား မဟုတ္ေတာ့ အေျကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနရာယူထားသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ ရန္ကုန္တိုင္းလႊတ္ေတာ္အမတ္ ကိုေနဘုန္းလတ္ကေတာ့ အမ်ားပိုင္ေနရာမ်ား ျပန္လည္ေဖယ္ထုတ္ဖိ႔ု တိုင္းလႊတ္ေတာ္တြင္ အဆိုတင္သြင္းေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။
တခ်ိန္က စည္းကားသက္ဝင္ခ့ဲေသာ ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီးသည္ ၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္းမွစ၍တိတ္ဆိတ္ သြားခ့ဲသည္။ ေသြးမ်က္ရည္တိ႔ုျပည့္လွ်ံခ့ဲသည္။ ယခင္က အျမဲတမ္းတံခါးဖြင့္ထားေသာ ေက်ာင္းႀကီး၏တံခါးမ်ားလည္း သံႀကိဳးအထပ္ထပ္ရစ္ပတ္၍ ေသာ့ခတ္ခံလိုက္ရသည္။ ခန္႔ညားေသာ တကၠသုိလ္အေဆာင္ ေဆာင္မွာလည္း တံခါးမ်ားပိတ္၊ မီးမ်ားမွိတ္ခ့ဲရသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား၏ တကၠသုိလ္ဆိုသည္မ်ားသည္ လယ္ကြင္းျပင္ထဲ ထန္းေတာထဲသုိ႔ ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း မွန္တာလုပ္ရင္ ရြာျပင္ထုတ္သည္ဟု ေရွးလူႀကီးမ်ား ဆိုခ့ဲပုံရသည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသက့ဲသုိ႔သိကၡာလည္းရွိသည့္ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား ဘဝလည္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ၂၀၂၀ တြင္ ႏွစ္၁၀၀ ျပည့္ေတာ့မည့္ ရာဇူးသည္ ထိပ္တန္း ကမၻာ့တကၠသုိလ္စာရင္းမေျပာႏွင့္ ထိပ္တန္းအေရွ႔ေတာင္အာရွ တကၠသုိလ္စာရင္းတြင္ပင္ မပါဝင္ႏိုင္ေတာ့။ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ ေက်ာင္းသားမရွိသည့္ တကၠသုိလ္ျဖစ္သြားခ့ဲေတာ့သည္။
ပညာေရးသည္ ျပန္မရႏိုင္ေသာ အရင္းအႏွီးဟုယူဆၾက၍၎ ပင္မတကၠသုိလ္ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားေတြစုမိလွ်င္ ဆူပူမႈျဖစ္ၿပီး အာဏာအေဆာက္အအုံကို ထိခိုက္မည္စိုး၍၎ ရာဇူးသည္ နလံမထူႏိုင္ခ့ဲေပ။ တကၠသုိလ္ေျမ ေနဝင္မွာစိုးရြံခ့ဲဝကေသာ္လည္း ပင္မ တကၠသုိလ္ေနဝင္သည္ကို ႀကံဳခ့ဲရသည္။ ပညာျမင့္မွ လူမ်ဳိးျမင့္မည္ တိုင္းျပည္ျမင့္မည္ ဆိုေပရာ ပညာနိမ့္က်၍ လူမ်ဳိးေရာ တိုင္းျပည္ပါ နိမ့္က်သည့္အေျခအေန ႀကံဳခ့ဲရေတာ့သည္။ မၾကာမီကာလမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖင့္စည္ကားေနသည္ ပင္မတကၠသုိလ္ႀကီးအား ျမင္ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု စိတ္ကူးျဖင့္ ေရာ္ရမ္းမွန္းဆ၍သာ ေနမိေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စုိး)