ေက်ာ္ေက်ာ္ျမရည္စမ္း ● လက္ကိုင္ပုဝါႏွစ္ထည္အေၾကာင္း (၈ ေလးလုံးအထိမ္းအမွတ္)
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၇၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၇၊ ၂၀၁၆
လက္ကိုင္ပုဝါေလးေတြကို ယခုအခါ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနသူတိုင္း အသံုးျပဳဖူးၾကမည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ပါ သည္။ ယခု ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းေနၾကသည္လူငယ္ေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတာ့ လက္ကိုင္ပုဝါ ေဆာင္ထားတာ၊ သံုးတာမ ေတြ႔ရေတာ့။ သူတို႔ေခတ္မွာ အလြယ္တကူ သုတ္သင္သန္႔စင္ႏိုင္သည့္ တစ္ရွဴးစကၠဴေလးမ်ား အလြယ္တကူရ ေအာင္ ေပါမ်ားလာတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
က်ေနာ္တို႔လူငယ္ဘဝကို ျဖတ္သန္းရသည့္အခ်ိန္မ်ားမွာေတာ့ တဖက္သတ္ပိတ္ထားသည့္ "တံခါးပိတ္ဝါဒ" ေၾကာင့္ ဘယ္ အသံုးေဆာင္ပစၥည္းကိုမွ် လြယ္လြယ္ႏွင့္မရခဲ့ဖူးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ထင္ပါသည္။ ခက္ခက္ခဲခဲႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းေလးတခုတေလ တိုးလာတိုင္းလည္း တန္ဖိုးထားတတ္ခဲ့ၾကသည္။
ေတာၿမိဳ႕ေလးကေနၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆီကို အထက္တန္းပညာသင္ၾကားဖို႔ က်ေနာ္ေရာက္လာေတာ့ အသက္ဆယ့္ေလး ႏွစ္ေက်ာ္စ အခ်ိန္၊ လူပ်ဳိေပါက္ ရွိဳးထုတ္တတ္စ အခ်ိန္။ ထိုစဥ္ကာလက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က က်ေနာ့္အ႐ြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၏ေက်ာင္းလြယ္ အိတ္ထဲတြင္ လက္ကိုင္ပုဝါေလးေတြ ကိုယ္စီ ပါၾကသည္။ ေတာသားက်ေနာ္လည္း ဘာရယ္ညာရယ္ မဟုတ္။ ၿမိဳ႕သားဂိုက္ေပါက္ေအာင္ သူတို႔ကိုတုရေသာအခါ လက္ကိုင္ပုဝါေလးတစ္ထည္ဝယ္ကာ ကိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
က်ေနာ့္အေဒၚအိမ္က ေတာင္ဥကၠလာပ၊ ဆယ္ရပ္ကြက္ တြင္ရွိပါသည္။ ထိုအိမ္မွ ေန၍ အ.ထ.က (၃)သို႔အေဒၚ၏သမီးျဖစ္သူ အမဝမ္းကြဲႏွင့္ ေက်ာင္းအတူ သြားၾကသည္။ ရပ္ကြက္ႏွစ္ခု ေက်ာ္၍ ေျခက်င္သြားၾကျခင္းျဖစ္ရာ မနက္ခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းေရာက္ခါနီးတြင္ မ်က္ႏွာတြင္ ေခြၽးစေလးမ်ား စို႔လာသည္။ အမျဖစ္သူ၏မ်က္ႏွာတြင္လည္း ေခြၽးစေတြႏွင့္။ ထို အခါမ်ဳိးတြင္ လက္ကိုင္ပုဝါေလးေတြကိုယ္စီႏွင့္ေခြၽးသိပ္သြားေအာင္ မ်က္ႏွာကိုဖြဖြ တို႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တရိုတေသေလး ျပန္သိမ္းရသည္။
လက္ကိုင္ပုဝါ ကိုကာလာစံုသံုးသည့္ဆရာမ်ားကိုလည္း ထိုစဥ္ကာလက ေတြ႔ခဲ့ရဖူးသည္။ ေက်ာင္းတက္သည္မွာ ေတာင္ ဥကၠလာပ၊ အ.ထ.က (၃) ျဖစ္ေသာ္လည္း က်ဴရွင္တက္ေသာအခါ သဃၤန္းကြၽန္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ရွိေသာ ဓာတုေဗဒဆရာ ဦးညီညီႏွင့္ ႐ူပေဗဒ ဆရာဦးဉာဏ္လြင္တို႔ထံ သြားတက္ရသည္။
ဆရာဦးညီညီသည္ ဓာတုေဗဒ သင္ေသာအခါ စာသင္စတိတ္ခံုေပၚေခါက္တံုေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အားပါးတရ သင္တတ္သည္။ စီးကရက္ကိုလည္း မနားတမ္း ဖြာတတ္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခၽြးထြက္လာလွ်င္ ခါးၾကားမွလက္ကိုင္ ပုဝါထုတ္ၿပီး အားရပါးရသုတ္တတ္သည္။ ႏွစ္ခါသံုးခါသုတ္ၿပီးလွ်င္ ထိုလက္ကိုင္ပုဝါကို က်ဴရွင္စာေရးတေယာက္က လာ သိမ္းၿပီး ဆရာ့လက္ထဲ အသစ္တထည္ ထည့္ေပးတတ္သည္။ တေရာင္ၿပီးတေရာင္၊ ေရာင္စံုလက္ကိုင္ပုဝါေလးမ်ားကို စာသင္ေနရင္း လွစ္ခနဲ လစ္ခနဲျမင္ေတြ႔ရသည္။
ဆရာဦးဉာဏ္လြင္က်ျပန္ေတာ့ ဆရာဦးညီညီလို ေအာ္ဟစ္လမ္းမေလွ်ာက္၍ ေခၽြးမထြက္ပါ။ သို႔ေသာ္ မၾကာခဏဆိုသလို သူဝတ္ဆင္ထားသည့္တိုက္ပံုအက်ႌထဲမွ လက္ကိုင္ပုဝါ ေရာင္စံုေလးမ်ားကိုထုတ္၍ ေခြၽးသိပ္သလို မ်က္ႏွာကို တို႔တတ္ သည္။
ဇြန္လ ပထမအပတ္ ေက်ာင္းဖြင့္ၿပီးမၾကာခင္မွာ ေက်ာင္းစည္းကမ္းမ်ားတင္းက်ပ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းေနာက္က်လွ်င္ ေက်ာင္းတံခါးဖြင့္မေပးေတာ့။ မိဘအုပ္ထိန္းသူ ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔ ပါမွေနာက္က်သည့္ ေက်ာင္းသားကို တံခါးဖြင့္ေပးပါသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ဝီရိယေကာင္းလွသည့္ အမ ျဖစ္သူကေတာ့ ေက်ာင္းေနာက္က်သည္ဟူ၍ မရွိ။ ဝီရိယနည္းေသာ က်ေနာ့္ကို အမျဖစ္သူက အစဥ္အၿမဲ တြဲေခၚပါသည္။
ေတာၿမိဳ႕ေလးက ေက်ာင္းလာတက္သည့္က်ေနာ္အဖို႔ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာမ်ားကို မၾကာ ခင္ျမင္ရ၊ ၾကားရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းမုန္႔စားဆင္း ၁၅ မိနစ္နားခ်ိန္တြင္စည္းကမ္းတင္းက်ပ္စြာ ပိတ္ဆို႔ထားေသာေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသို႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအကိုႀကီးႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ တတြဲ တရားလာေဟာၾကျခင္းပင္။
အံ့ၾသစရာပင္။ မည္သို႔မည္ပံု ဝင္လာၾကသည္မသိ။ ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ သန္႔စင္ခန္းေဘးက အုတ္ေရကန္ေပၚတက္ၿပီး တရား ေဟာေနၿပီ။ ေခါင္းစဥ္က အာဏာရွင္အစိုးရ၏ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ မ်ားအေၾကာင္း။
ထိုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအကိုႀကီးမ်ားသည္ ၄င္းတို႔၏မ်က္ႏွာတစ္ဝက္ကို လက္ကိုင္ပုဝါကိုယ္စီျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားၾက၏။
က်ေနာ့္မွာ သူတို႔၏အသံကိုသာၾကားရၿပီး မ်က္ႏွာအျပည့္အစံု မျမင္ရေသာအခါ အားမလို အားမရ ျဖစ္ရေသးသည္။ ထိုစဥ္ ဆရာမမ်ားေရာက္လာၿပီး သူတို႔ကိုသနားလွ်င္ ျပန္ၾကပါဟုေျပာေသာအခါ ထိုအကိုႀကီးမ်ားက ၅ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ခြင့္ျပဳေပးပါဆိုၿပီး တရားဆက္ေဟာၾကသည္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ရန္ ေခါင္းေလာင္းထိုးလိုက္လွ်င္ အလွ်ဴိလွ်ဴိ ေပ်ာက္သြား ၾကပါ သည္။
ထိုကဲ့သို႔ေသာညမ်ဳိးတြင္ က်ေနာ္၊ အေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့၊ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ၾကားခဲ့ရေသာစကားမ်ားကို ျပန္ၾကားေနၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါအုပ္ထားေသာ မ်က္ႏွာတဝက္ကိုသာ ျမင္ ေယာင္ေနမိသည္။
က်ေနာ္တို႔ငယ္ဘဝကဖတ္ခဲ့ရေသာ ကာတြန္း ရုပ္ျပမ်ားထဲတြင္ လူဆိုးဓားျပမ်ားသည္သာ မ်က္ႏွာကို ပုဝါအုပ္၍ ရုပ္ဖ်က္ၾက ရသည္။ ထိုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အကိုႀကီးမ်ားသည္ကား လူဆိုးဓားျပမ်ားမဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ ရုပ္ဖ်က္ၾကရရွာသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ေတာသား က်ေနာ္ ဉာဏ္မမီစြာစဥ္းစားၿပီး အေတြးခ်ာခ်ာလည္ခဲ့ရဖူးပါသည္။
ဗဟုသုတအေတာ္အတန္ျပည့္ဝေနေသာ ရန္ကုန္သူ အမ ေျပာျပမွသာ သူခိုးက လူျပန္ဟစ္ေန၍ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အကိုႀကီးမ်ား ရုပ္ဖ်က္ထားၾကရသည့္အေၾကာင္း ကိုသိခဲ့ရ၏။ ထိုေန႔ညတိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ...ည ၈ နာရီတြင္ BBC မွ သတင္းလာသည္။
ဦးေလးျဖစ္သူက ေရဒီယိုနားေထာင္ဖို႔ ေခၚေတာ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုး ေရဒီယိုနား ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂၂ ရက္ ေန႔၊ ည ၈ နာရီသတင္း။ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔က၊ ေက်ာင္သား မ်ားဆႏၵျပသည့္အေၾကာင္း။ စစ္တပ္၏လံုထိန္းကားမ်ားႏွင့္ လမ္းေပၚမွာတင္ တိုက္သတ္သည့္အေၾကာင္း။ ကေလးေတြ ေသဆံုး။ အေရအတြက္ အတိအက်မသိရသည့္အေၾကာင္း။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ျမန္မာျပည္ရွိ "စာေပႏွင့္အႏုပညာရွင္မ်ား" က လႊတ္ေတာ္သို႔ကန္႔ကြက္စာတင္ေၾကာင္း။ စာေပ သမား ၁၀၀ ေက်ာ္လက္မွတ္ေရးထိုးတင္ျပေၾကာင္း ...ေၾကညာသြားပါသည္။ အမက လက္ခုပ္ တီး၍ ေရဒီယိုကို အားေပးသည္။
က်ေနာ္ အူလည္လည္ ျဖစ္ေနသည္။
စာၾကည့္စားပြဲေရာက္မွ သူတိုးတိုးေလးေျပာျပ၍ အေၾကာင္းစံုသိရသည္။ ရန္ကုန္ေမြး၊ ရန္ကုန္ႀကီးသည့္ အမက ရန္ကုန္၏ လတ္တေလာအေျခအေနကို အေတာ္ပင္ သိေနသည္။
က်ေနာ့္မွာ.. မေရာက္ဘူးသည့္ျပည္လမ္းမႀကီးဆီသို႔ စိတ္ကူးျဖင့္ ေရာက္သြားၿပီ။ "ဒို႔အေရး...ဒို႔အေရး...." ေအာ္ဟစ္ေႂကြးေန သည့္ဘဝတူ အျဖဴအစိမ္းေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ စစ္ကားႀကီးမ်ား၏အသံမ်ား ၾကားလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ငယ္သံ မေပ်ာက္ေသးသည့္ နာက်င္ဟစ္ေအာ္သံမ်ား။ ေသြးကြက္မ်ား။ စိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာႏွင့္ အိပ္ရာဝင္ခဲ့ရပါသည္။
မနက္ေက်ာင္းသြားေတာ့ ၃၁ ဘတ္စ္ကားဂိတ္နားက စတိုးဆိုင္ေရွ ႔မွာ က်ေနာ့္ကို ရပ္ေစာင့္ခိုင္းၿပီး ေစ်းဝင္ဝယ္သည္။ ျပန္ ထြက္လာေတာ့ ပလပ္စတစ္အၾကည္ျဖင့္ထုပ္ပိုးထားေသာ လက္ကိုင္ပုဝါႀကီးႏွစ္ထည္။ တထည္ကို သူ႔ကခ်င္လြယ္အိတ္အနီေရာင္ေဘးအိတ္ေလးထဲထည့္ၿပီး၊ ေနာက္တထည္ကို က်ေနာ္ ့ ရွမ္းလြယ္အိတ္အျပာေရာင္ေလး၏ ေဘးအိတ္ထဲသုိ႔ထည့္ေပး သည္။ အခုမသံုးရေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲထည့္ထားရမယ္ဟု ဆို၏။
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ က်ေနာ့္လြယ္အိတ္ထဲတြင္ အသံုးမျပဳရေသးသည့္ လက္ကိုင္ပုဝါတစ္ထည္အၿမဲပါခဲ့သည္။ ဓာတု၊ ရူပက်ဴရွင္မ်ားေရာက္တိုင္း ဆရာမ်ား၏လက္ကိုင္ပုဝါေရာင္စံုမ်ားကို ၾကည့္ျဖစ္ဆဲ။
ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအကိုႀကီးမ်ား ခပ္စိပ္စိပ္ေရာက္လာတတ္ကာ လက္ကိုင္ ပုဝါမ်က္ႏွာအုပ္၍ တရားေဟာဆဲ။ က်ေနာ္ေတာသား၏ဉာဏ္ဦးေႏွာက္က်ည္ေပြ႔လည္း အတက္နည္းနည္းခ်င္း ထြက္ခဲ့ၿပီ။ လက္ကိုင္ပုဝါေလးႏွစ္ထည္ကေတာ့ ကိုယ္စီေနရာယူၿငိမ္သက္ကာ သူခိုးက လူျပန္ဟစ္သည့္ေခတ္ကိုသရုပ္ေဖာ္ရမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္စားဆဲ။
ထိုေန႔ မနက္ေက်ာင္းတက္ကတည္းက ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား မ်က္ႏွာမွာ စိုးရိမ္ပူပန္သည့္အေရာင္ဟပ္ေနတာေတာ့ သတိထားမိ သည္။ ဆရာမတေယာက္က "သူမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ မလုပ္ၾကနဲ ့" ဟု ေျပာေသာအခါ အမက ထိုဆရာမကိုမထီသလို လွမ္းၾကည့္တာေတာ့ က်ေနာ္ေတြ႔လိုက္သည္။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ က်ေနာ့္ အနားသို႔ အမေရာက္လာၿပီး၊ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးတာနဲ႔ သူ႔အနားကပ္ေနဖို႔မွာသည္။
ေက်ာင္းဝင္းအျပင္ဘက္ေရာက္ေတာ ့ က်ေနာ္တို႔႐ြယ္တူ ေက်ာင္းသားမ်ားေစာင့္ႀကိဳေန ၾကၿပီ။ အမက သူ႔လက္ကိုင္ပုဝါႀကီး ကိုထုတ္၍ မ်က္ႏွာစည္းလိုက္ၿပီး၊ ကခ်င္လြယ္အိတ္နီကို စလြယ္သိုင္း လိုက္သည္။
သူ႔အရိပ္အကဲၾကည့္ေနသူ က်ေနာ္လည္း သူႏွင့္တသေဝမတိမ္း လိုက္လုပ္ေတာ့သည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲ တြဲကာ လူတန္းႀကီးႏွင့္ ပါသြားသည္။
၃၁ ဘတ္စ္ကားဂိတ္၊ သံသုမာလမ္းခ်ဳိင့္ဝွမ္းမ်ား၊ ၃၇ ဘတ္စ္ကားဂိတ္၊ စာတိုက္လမ္းဆံု၊
"ေနဝင္းအစိုးရျပဳတ္က်ေရး
ဒို႔အေရး....
ဒီမိုကေရစီ၊ ရရွိေရး
ဒို႔ အေရး....."
ေအာ္ရလြန္း၍ လည္ပင္းမ်ားနာလာသည္။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲမ်ားျပဳတ္သြားလိုက္၊ သတိရခ်ိန္ ျပန္တြဲလိုက္...။ ေျခေထာက္မ်ား အားမစိုက္ရပါဘဲႏွင့္ ေ႐ြ႕သြားတာျပန္မွတ္မိသည္။ ေရႊတိဂံုကိုလွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ ဟစ္ေႂကြးသံမ်ား ညံဆဲ။
ေျခလွမ္းမ်ားသြက္ဆဲ။
"သူမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္း မသိ" ဟု ဆရာမေျပာခဲ့သည့္ စကားကို ျပန္သတိရမိသည္။ မဟုတ္ပါ။ ေယာင္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းလည္းသိ ၾကပါ၏။ လူႀကီးမ်ားအိမ္မွာ တိုးတိုးက်ိတ္ေျပာရသည့္မေက်မနပ္စကားကို၊ လမ္းမမ်ားေပၚထြက္ ၍ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ လက္ကိုင္ပုဝါေလးေတြ မ်က္ႏွာစည္းလို႔ လူဟစ္ေနသည့္သူခိုးမ်ား၏သရုပ္မွန္ေပၚေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ၾကေလၿပီ။
၂၈ ႏွစ္တာၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဝီရိယရွိ၍ ဉာဏ္ထက္ေသာ အမသည္ ဆရာဝန္မဟုတ္သည့္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ကို ဂ်ပန္ျပည္ကယူလာခဲ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့၊ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ႀကီးၿပီးေတာ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးျပန္သြားခဲ့ၿပီး၊ တေန႔တျခား ေပါမ်ားလာေသာ မူးယစ္ေဆးဝါးေထာင္ေခ်ာက္ေတြက လြတ္ေအာင္ မနည္းေရွာင္ခဲဲ့ရသည္။ အနားမွာ..စီမံခန္႔ခြဲ ေပးတတ္သည့္လက္ကိုင္ပုဝါဝယ္ေပးသူအမမရွိေတာ ့ ပညာေရးမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာ။ အမႏွင့္ က်ေနာ္ယွဥ္ႏိုင္တာ ကေတာ့ သားသမီးအေရအတြက္ပင္။ က်ေနာ္ကသံုးေယာက္။ပညာမက္ေမာသူ အမကတေယာက္တည္း။ တူညီတာက ေတာ့ ယေန႔ထက္တိုင္ ထိုစဥ္ကလက္ကိုင္ပုဝါေလးေတြကို ကိုယ္စီသိမ္းထားၾကျခင္းပင္။ ။
ေက်ာ္ေက်ာ္ ျမရည္စမ္း