သာထက္ေအာင္ ● ပ်င္းတယ္ဆိုတာ ေမြးရာပါေရာဂါမဟုတ္ပါ
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၂၉၊ ၂၀၁၆
တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး တကယ္ႀကီးပြားတိုးတက္ခ်င္တယ္၊ ဆင္းရဲတြင္းက လြတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေခတ္ေဟာင္းစနစ္ေဟာင္းက လြဲမွားစြာ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္၊ စီးပြားေရးစနစ္၊ ပညာေရးစနစ္ေတြကို ရဲရဲႀကီး ျပင္ရပါလိမ့္မယ္။ ထို႔အတူပဲ ႐ိုးတြင္းျခင္ဆီအထိ စိမ့္၀င္ေနတဲ့၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနတဲ့ အက်င့္ဆိုး၊ စ႐ိုက္ဆိုးေတြကိုလည္း ျပတ္ျပတ္သားသား ဖယ္ရွားရပါလိမ့္မယ္။ ကေန႔အထိ ေရႊျမန္မာေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လုပ္ေနတဲ့ ေတြ႕တဲ့ေနရာ အမိႈက္ပစ္တာ၊ ကြမ္းတံေတြးေထြးတာ၊ လူပံုအလယ္ ေဆးလိပ္တို အားရပါးရႀကီး ေသာက္ေနတာ၊ ကားကို ရပ္ခ်င္သလိုရပ္ေနၾကတာ စတဲ့ စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ ျဖစ္ေနတာ ေတြအျပင္ စိတ္ပ်က္ဖိ္ု႔ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ဆိုးတခုကေတာ့ "အခ်ိန္မေလးစားျခင္း"ပါပဲ။ မမွားဘူးထင္လို႔ ထပ္ေရးပါရေစ။ ေရႊျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ား အခ်ိန္ရဲ႕ တန္ဖိုးမသိသလို အခ်ိန္ကို ေလးစားရေကာင္းမွန္း မသိၾက ပါဘူး။
ေရႊျပည္ႀကီးဟာ ဟိုတုန္းက တံခါးအလံုပိတ္ေခတ္မဟုတ္ေတာ့တာမို႔ ေရႊျမန္မာေတြ ျပည္ပခရီး ကဒီးကဒီး ထြက္ေနၾကပါၿပီ။ ဘန္ေကာက္၊ စင္ကာပူေလာက္ကေတာ့ အိမ္ဦးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ ၾသစေၾတးလ်က ဆစ္ဒနီ ကိုလည္း အဆိုေတာ္ေတြ၊ အၿငိမ့္ေတြ၊ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ က်င္းပၾကၿပီး ေရႊျပည္ႀကီးက နာမည္ႀကီး ေတြလာၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၈ေလးလံုး အမွတ္တရတို႔၊ ဦး၀င္းတင္ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေန႔တို႔၊ ေဒၚစုေမြးေန႔တို႔ စသျဖင့္ အခါအားေလ်ာ္စြာ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာအခမ္းအနား၊ ဘယ္ပြဲပဲက်င္းပ၊ က်င္းပ ေရႊျမန္မာပြဲေတြ မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေၾကညာထားတဲ့အခ်ိန္ မစျဖစ္ပါဘူး။ တနာရီေလာက္ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ ပံုမွန္ပါ။ တခါတေလ ၆ နာရီစမယ္ေျပာၿပီး ၇ နာရီထိုးတာေတာင္ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ေသးတဲ့ ပြဲေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အခါမ်ဳိးမွာ "ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ေလ ဟဲ-ဟဲ" ဆိုတဲ့ ရယ္စပါ၊ ငိုစရာလား မသိတတ္ႏိုင္တဲ့ အသံမ်ဳိးေတြ ထြက္လာတတ္ပါတယ္။
ပြဲေတြ၊ လမ္းေတြ၊ အခမ္းအနားေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ခ်င္း အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္ၾက ရင္လည္း အခ်ိန္ကိ္ုေလးစားေသာအားျဖင့္ ကြက္တိ ေရာက္လာတဲ့သူက နည္းပါတယ္။ အခ်ိန္မီေရာက္မလာႏိုင္ တဲ့ အေၾကာင္းတစံုတရာရွိခဲ့ရင္ (လမ္းပိတ္လို႔၊ ကားပ်က္လို႔) ကာယကံရွင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေတာင္းပန္ အေၾကာင္းၾကားရမယ့္ ၀တၱရားကိုလည္း နားလည္ၾကပံုမေပၚပါဘူး။ ခုေနခါ လူမွန္ရင္ မိုဘိုင္းဖုန္းတလံုးေတာ့ ကိုယ္စီရွိၾကတာမို႔ ဆက္သြယ္ရတာ အခက္အခဲမရွိေတာ့ပါဘူး။ ရွိတဲ့အခက္အခဲက "လူႀကီးလူေကာင္းက်င့္၀တ္" ဆိုတာကို နားမလည္တာပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္က ဆစ္ဒနီကို အၿငိမ့္ပြဲတခုလာပါတယ္။ ဦး၀င္းတင္အမွတ္တရလို႔ ေခါင္းစဥ္ တပ္ထားလို႔ ပြဲမစခင္ ေဟာဖို႔ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖိတ္ပါတယ္။ ပြဲမစခင္ နာရီ၀က္နီးပါး ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳေရာက္ပါ တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပရိသတ္က က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ပြဲတကယ္စေတာ့ ည ၇နာရီေက်ာ္ေန ပါၿပီ။ ေရႊပြဲလာပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ္ေဟာတာကို နားေထာင္ဖို႔ လာတာမဟုတ္သလို ဦး၀င္းတင္ကိုလည္း သိပ္ စိတ္၀င္စားၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ၾကည့္ခ်င္တာက အၿငိမ့္၊ လူရႊင္ေတာ္ ျပက္လံုး။ အလိုက္သိစြာပဲ ၁၀ မိနစ္ ေလာက္ေဟာၿပီး ဆင္းခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်င္းပေရးအဖြဲ႕ဥကၠ႒တို႔ ဘာတို႔ရဲ႕ ေလရွည္ေပမ်ားေနတာေတြ? လူရႊင္ေတာ္မ်ားက နဂါးနီသီခ်င္းဆိုလိုက္၊ တပ္မေတာ္ဖြဲ႕ဖို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာကြယ္… ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အာဇာနည္ ေတြရယ္××× ဘာ-ညာ စတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဆိုျပလိုက္နဲ႔…အၿငိမ့္ခင္းထြက္ေတာ့ ည ၁၀ နာရီထိုးေနပါၿပီ။ ပြဲၾကည့္ ပရိ္သတ္တခ်ိဳ႕လည္း ေနာက္ေန႔အလုပ္ဆင္းရမယ့္သူေတြက လစ္ကုန္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ညဥ့္သိပ္နက္ရင္ ရထားမရွိေတာ့မွာမို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အၿငိမ့္ကို ၾကည့္ခ်င္လ်က္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာခဲ့ရပါ တယ္။
ေရႊျမန္မာေတြ အခ်ိန္မေလးစားတာ ေမြးရာပါဗီဇေၾကာင့္လား၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လား၊ စနစ္ေၾကာင့္ လား၊ ေခတ္ေၾကာင့္လား။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ ညမ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဉာဏ္ မီသေလာက္ သံုးသပ္ရရင္ေတာ့ သမုိင္းေၾကာင္းနဲ႔ ခ်ီရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရႊျပည္ႀကီးဟာ စိုက္ပ်ဳိးေရးကို အေျခခံၿပီး လူဦးေရရဲ႕ ၇၀% ေလာက္က ေတာင္သူ လယ္သမားမ်ားသာျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ အသက္ေမြးမႈျဖစ္တဲ့ ကုန္သည္၊ ေစ်းသည္၊ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး၊ အစိုးရ ၀န္ထမ္းနဲ႔ ႀကံဳရာက်ပန္း အလုပ္သမားမ်ားပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဆိုလိုတာက စက္မႈမဖြံ႕ၿဖိဳးေတာ့ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုရယ္လို႔ ျပစရာမ်ားမ်ားစားစား မရွိဘူး။ စက္႐ံုမရွိေတာ့ စက္႐ံုလုပ္သား၊ ကုန္ထုတ္လုပ္သားရယ္လို႔ လည္း မ်ားမ်ားစားစားမရွိဘူး။
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတြမွာက စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတယ္။ လူဦးေရအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စက္႐ံုေတြမွာပဲ ကာယလုပ္သား၊ ဉာဏလုပ္သားအျဖစ္နဲ႔ အသက္ေမြးၾကရတယ္။ စက္႐ံုေတြရဲ႕ ထံုးစံ၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ လုပ္ခကို တနာရီဘယ္ေလာက္ဆိုတာနဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီးရွင္းေပးတယ္။
ဥပမာဆိုပါေတာ့။ ဆစ္ဒနီမွာ စက္႐ံု အလုပ္သမားတေယာက္ဟာ တေန႔ကို ၈ နာရီအလုပ္လုပ္ရတယ္။ တပတ္ ၅ ရက္ (တနလၤာေန႔ ကေန ေသာၾကာေန႔ အထိ) နာရီ ၄၀၊ ထမင္းစားခ်ိန္ နာရီဝက္ကို အလုပ္က က်ခံမေပးတဲ့ အတြက္ ၅ ရက္စာ ၂ နာရီခြဲႏႈတ္၊ လက္ဖက္ရည္ခ်ိန္ ၁၅ မိနစ္ကိုေတာ့ ကုမၸဏီက က်ခံေပးပါတယ္။ ဆိုလိုတာက အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္သမားတေယာက္ တပတ္လုပ္ရင္ ၃၇ နာရီခြဲဖိုးရပါတယ္။ တနာရီ ၁၀ ေဒၚလာေပးတဲ့ စက္႐ံုဆိုရင္ တပတ္လုပ္ရင္ ၃၇၅ ေဒၚလာပါ။ တနာရီ ၂၀ ရရင္ တပတ္ ေဒၚလာ ၇၅၀၊ အခြန္ႏႈတ္၊ ပိုတာတပတ္တခါ ကိုယ့္ဘဏ္စာရင္းထဲ ေငြ၀င္လာပါလိမ့္မယ္။
မနက္ ၇ နာရီစ၊ ညေန ၃ နာရီၿပီးတဲ့အလုပ္မွာ ၇ နာရီထိုးၿပီးလို႔ ၅ မိနစ္မွ ေရာက္လာရင္ ၁၅ မိနစ္ဖိုးျဖတ္ပါတယ္။ ၁၅မိနစ္ေက်ာ္ ေနာက္က်ရင္ နာရီ၀က္ဖိုးျဖတ္ၿပီး၊ နာရီ၀က္ ေက်ာ္ရင္ေတာ့ တနာရီဖိုးျဖတ္ပါတယ္။ အလုပ္အ၀င္တံခါး၀မွာ ကိုယ့္ ID ကို စက္ကေလးထဲ ထိုးလိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ဘယ္အခ်ိန္အလုပ္ေရာက္တယ္ဆိုတာ လစာေပးဌာန Pay Roll Office ကသိၿပီးသားပါ။ ကားပ်က္လို႔ လမ္းယာဥ္ေၾကာ ပိတ္ေနလို႔၊ ရထားေပ်ာက္သြားလို႔၊ ကေလးေဆးခန္းပို႔ေနရလို႔ စတဲ့ ဘာဆင္ေျခကိုမွ သူတို႔လက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္။ အလုပ္စတဲ့အခ်ိန္အမီေရာက္ဖို႔ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ႀကိဳးစားဖို႔က ကိုယ့္တာ၀န္။
အဲ…ပိုက္ဆံျဖတ္ ခ်င္ျဖတ္ပါေစ၊ ေနာက္က်ခ်င္တိုင္း ခဏခဏ က်လို႔ကေတာ့ မၾကာခင္ WARNING ဆိုတာႀကီး လာပါလိမ့္မယ္။ ဆိုပါေတာ့ လူ ၅ ေယာက္နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မွာ ကိုယ္တနာရီေနာက္က်တဲ့အတြက္ လူ ၄ေယာက္နဲ႔ လုပ္ရၿပီ ဆို လုပ္ငန္းမွာ မတြင္မက်ယ္အခက္အခဲေတြ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ဘယ္အလုပ္ရွင္ကမွ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ကို မေလးစားခ်င္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။
စက္ရံုေတြက တပတ္တခါ ပိုက္ဆံရွင္းၿပီး ဟိုတယ္ေတြကေတာ့ ႏွစ္ပတ္ တခါ ေပးပါတယ္။ လုပ္အားခကိုနာရီနဲ႔တြက္ၿပီး ေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နာရီတိုင္း၊ မိနစ္တိုင္းဟာ ပိုက္ဆံနဲ႔ ပတ္သက္ေနပါတယ္။ ကေန႔ကိစၥရွိလို႔ဆိုတဲ့ တလကုန္မွ တခါရွင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြက် လုပ္လည္း ဒီေလာက္ မလုပ္လည္း ဒီေလာက္။ ႀကိဳးစားတဲ့သူလည္း ဒီလခ၊ အီေယာင္၀ါးလည္း ဒီလခ ဆိုေတာ့။ ၾကာေတာ့ ႐ံုးေတြမွာ ၀တ္ေၾက၀တ္ကုန္ မလုပ္ မ႐ႈပ္မျပဳတ္ဆိုတဲ့ လူတန္းစားေတြ ေပၚလာေတာ့တာပါပဲ။
ေရးေနရင္းနဲ႔ မွတ္မိတာေလးတခု ေရးျပပါရေစ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ေျခာက္ထပ္႐ံုးက အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာနက႐ံုးတခုမွာ ကၽြန္ေတာ့္အသိ ကဗ်ာဆရာ ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ပန္းခ်ီဆရာ တေယာက္ရယ္ အလုပ္လုပ္ ၾကပါတယ္။ ေျခာက္ထပ္႐ံုးဘက္ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္သူတို႔ဆီ ၀င္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ၃ေယာက္ စံုစံုညီညီေတြ႕ရတယ္မရွိပါဘူး။ ပန္းခ်ီဆရာရွိရင္ ကဗ်ာဆရာ ႏွစ္ေယာက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပါ။ ကဗ်ာဆရာ တေယာက္ထိုင္ေနရင္ က်န္တဲ့ပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ ကဗ်ာဆရာက ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိပါဘူး။ ႐ံုးက လာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္လာလို႔သလို ျပန္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လို႔လည္း ရပါတယ္။
န၀တေခတ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ အသိ ႐ံုး၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ဆိုရင္ သိမ္ႀကီးေစ်း D ႐ံုမွာရွိတဲ့ သူ႔မိဘအထည္ဆိုင္မွာ တခ်ိန္လံုး ေစ်းေရာင္းေနတာပါ။ လခကိုေတာ့ ထုတ္ရက္မွာ သူ႔တပည့္ေလးတေယာက္က လာပို႔ေပးပါတယ္။ မဆလေခတ္က ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန တိုင္းေဆာက္ (၁၁) က SAE တေယာက္ဆိုရင္ ေငြစကၠဴအထပ္ လိုက္ကိုင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ က်ေနာ့္ကားငွားၿပီး ေနခ်င္သလိုေနခဲ့တာပါ။ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ဳိး က်ဆံုးသြားတယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားမွာေတာ့ အလုပ္ကို မ႐ိုေသခ်င္လို႔ မရပါဘူး။
အာရွသားခ်င္းအတူတူ ကေန႔ဖြံ႕ၿဖိဳး ခ်မ္းသာေနတဲ့ ဂ်ပန္ကို ၾကည့္ပါ။ သူတို႔အလုပ္လုပ္တာျမင္ရင္… "အို႔ဟိုး…ဒါေၾကာင့္ကိုး" လို႔ သေဘာေပါက္သြားပါလိမ့္မယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္က ဆစ္ဒနီေရာက္စ ၾကယ္ငါးပြင့္အဆင့္ရွိတဲ့ ဂ်ပန္ဟိုတယ္ႀကီးတခုရဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ အလုပ္လုပ္ဖူးပါတယ္။ ခိုင္းသမွ်လုပ္ရတဲ့ ဘ၀ ဆိုေတာ့ အားရတယ္မရွိပါဘူး။ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ စာေလးမျဖစ္စေလာက္ေရးလိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ေလမုန္တိုင္းတိုက္လိုက္၊ ညေန အရက္ဆိုင္ထိုင္ ေလကန္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ေကာင္၊ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္အလုပ္လုပ္ ရေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္ပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဂ်ပန္ ေလးတေယာက္က ဒို႔ထမင္းစားျပန္တက္ရင္ Meeting(အစည္းအေ၀း) ရွိတယ္လို႔ လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားပါတယ္။ နားရခ်ည္ေသးေပါ့။ အစည္းအေ၀းဆိုေတာ့ ကိုယ္မ်က္စိထဲ ျမင္ဖူးတာက ကၽြန္းကုလားထိုင္ႀကီးေပၚ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္၊ ေရွ႕မွာ ဓာတ္ဘူးနဲ႔ ဖန္ေရခ်ဳိင့္နဲ႔ သဘာပတိမိန္႔ခြန္းနဲ႔ မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ၂-၃ နာရီ။ ခုလည္း ဘာေျပာေျပာ အစည္းအေ၀းဆိုမွေတာ့ နာရီ၀က္ ၄၅ မိနစ္ေတာ့ နားရမွာပဲ လို႔ ထင္ေနတာ။ ထမင္းစားၿပီးျပန္တက္ၾကေတာ့ စုေ၀းတဲ့ အလုပ္သမားေတြေရွ႕ လူႀကီးဆိုသူႀကီး ေရာက္လာပါ တယ္။ ဂ်ပန္ထံုးစံ အျပန္အလွန္ ဦးညြတ္ခါးကိုင္း သူေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး ဟိုက္၊ ဟိုက္နဲ႔ ဦးညြတ္ခါးကိုင္း၊ လက္ခုပ္သံုးခ်က္တီးၿပီး အစည္းအေ၀းႀကီး ၿပီးဆံုးသြားပါတယ္။ လြန္ေရာ ၅ မိနစ္ထက္ ပိုၾကာမထင္ပါဘူး။ အဲဒါသာလွ်င္ ဂ်ပန္ျဖစ္ေတာ့သည္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ဧၿပီလထဲ မိသားစု ဂ်ပန္အလည္သြားေတာ့ တိုက်ဳိ၊ က်ဳိတို၊ ဟီ႐ိုရွိးမားဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ ေရာက္ ခဲ့ပါေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ က်ည္ဆန္ ရထားဆိုတာႀကီး အခ်ိန္တိက်ပံုကလည္း လက္ဖ်ားခါေလာက္ပါတယ္။ အလုပ္၊ အခ်ိန္၊ လုပ္အားခဆိုတာေတြဟာ တခုနဲ႔ တခုဆက္စပ္ေနၿပီး မိသားစုဘ၀မွာေရာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႀကီးပြားရာႀကီးပြားေၾကာင္းမွာ သိပ္အေရးပါပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စက္႐ံုမွာ လုပ္စဥ္က တခ်ဳိ႕ရာသီ တခ်ဳိ႕ရက္ေတြမွာ အလုပ္ပါးလို႔ရွိရင္ အလုပ္ႀကီးၾကပ္ Supervisor က အလုပ္သမားေတြကို ဘယ္သူျပန္ခ်င္လဲ၊ ျပန္ခ်င္ျပန္လို႔ ရတယ္ဆိုၿပီး ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ သေဘာကေတာ့ လုပ္အားခကို ေခၽြတာခ်င္တဲ့သေဘာပါပဲ။ တနာရီ ဘယ္ ေလာက္ဆိုတဲ့ နာရီနဲ႔ ရတဲ့အလုပ္သမားေတြကိုေတာ့ ျပန္ရင္ ပိုက္ဆံမရမွာစိုးေတာ့ ဘယ္သူမွျပန္မယ္မေျပာ ပါဘူး။ အကယ္လို႔ နာရီစားမဟုတ္ဘဲ လခစားဆိုရင္ေတာ့ အားလံုးထျပန္ၾကမယ့္သူခ်ည္းပဲေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စေန၊ တနဂၤေႏြရက္မ်ိဳး အခ်ိန္ပို Overtime ေခၚရင္ ႏွစ္ဆ ရမွာမို႔ ပင္ပန္းတဲ့ၾကားကပဲ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ အလုပ္ဆင္း တယ္ဆိုတာ မက္ေလာက္တဲ့ လုပ္အားခေၾကာင့္ပါ မပ်င္းရဲၾကပါဘူး။
လူတေယာက္အလုပ္ကို ေလးစားတယ္၊ မေလးစားဘူး။ အခ်ိန္ကို ႐ိုေသတယ္၊ မ႐ိုေသဘူးဆိုတာ တနာရီ လုပ္အားခနဲ႔ တိုက္႐ိုက္အခ်ဳိးက်ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္းမဟုတ္ေတာင္ အာဆီယံႏႈန္းေလာက္ လုပ္ခရရင္ေတာင္ ျမန္မာေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ႀကိဳးစားၾကမွာပါ။ ခုကေတာ့ တရက္လုပ္ခက ျပည္တြင္းထြက္ ဒူးရင္းသီးတလံုးဖိုးေတာင္မရွိေတာ့ ပ်င္းတယ္၊ အခ်ိန္မေလးစားဘူးေျပာလည္း ခံရ႐ံုလြဲလို႔ ဘယ္သူကဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာလဲ။
ခုဒီစာေရးေနရင္းမွာပဲ သတင္းတပုဒ္ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ မဂၤလာဒံုစက္မႈဇုန္နယ္ေျမ မွာရွိတဲ့ ထိုင္၀မ္တ႐ုတ္ပိုင္ Tah Shin အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ံုက အလုပ္သမား ၁,၈၀၀ ေလာက္ ဆႏၵျပပါသတဲ့။ ဆႏၵျုပရတဲ့ အေၾကာင္းက အလုပ္ခ်ိန္၊ မနက္ ၇ နာရီစ၊ ည ၇ နာရီၿပီးရမွာကို နာရီ၀က္ အလုပ္ခ်ိန္တိုးၿပီး ၇နာရီခြဲအထိ ခိုင္းပါသတဲ့။ နာရီ၀က္ပိုလုပ္ရေပမယ့္ လုပ္ခက် တိုးမေပးလို႔ ဆႏၵျပၾကတာပါ။ ၾကားလို႔မွ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားဗ်ာ။ ဒါ ၂၁ ရာစုပါ။ ၁၈ ရာစုေခတ္က ေငြ၀ယ္ကၽြန္ေတြလို မတရားခိုင္းၿပီး လုပ္အားကို ေခါင္းပံုျဖတ္ေနတာ သိသိႀကီးနဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစိုးရမွ တာ၀န္ယူေျဖရွင္းမေပးႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး လုပ္အားခတရက္ကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၃၆၀၀ က်ပ္၊ လုပ္ခ်ိန္ ၁၂ နာရီ၊ တနာရီက်ပ္ေငြ ၃၀၀ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္တခြက္ဖိုးပဲ ရွိပါတယ္။ တေနကုန္ ၁၂ နာရီလံုးလံုး ၿပဲေနေအာင္ လုပ္လို႔ရတဲ့ လုပ္အားခက (လမ္းစရိတ္၊ မုန္႔ဖိုး မႏႈတ္နဲ႔ဦး) ဒန္ေပါက္တပြဲသာသာဖိုးပဲ ရွိပါတယ္။ ၾကက္သား ၃၀ သား ဖိုး ေလာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံကို (လမ္းခရီးမွာၾကာတဲ့အခ်ိန္ကပါ) ၁၂ နာရီအခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္မွရတယ္ဆိုတာ ကမၻာမွာ ဘယ္မွာမွရွိေတာ့မယ္မထင္ပါဘူး။ အင္မတန္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ ကုန္လုပ္ဆက္ဆံေရးပါ။
ဒီလိုပင္ပန္းႀကီးစြာလုပ္မွရတဲ့ အသျပာေလးအနည္းငယ္နဲ႔ မိသားစု၀မ္းမ၀ခါးမလွတဲ့အခါ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး ျပည္ပသြား ကၽြန္ခံၾကတာ၊ ခုဆို အရြယ္ေကာင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၄.၅ သန္းေလာက္ ျပည္ပေနရာက္ေနပါၿပီ။ ကာတြန္းဆရာတေယာက္ ေရးသလို ရတဲ့လခေလး ဟိုဟာဆပ္၊ ဒီဟာေပးနဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေငြစကၠဴစည္း ထားတဲ့ သားေရပင္ေလးပဲ လက္ထဲမွာ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုတာ လက္ရွိ ေရႊျပည္ႀကီးက အေျခခံလူတန္းစားေတြ ရဲ႕ ဘ၀သ႐ုပ္အမွန္ပါ။
ဒီဘ၀က လြတ္ေအာင္ ဘယ္သမၼာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားမွလည္း ကယ္တင္ႏိုင္မယ့္ပံု မေပၚေသးပါဘူး။ ။
သာထက္ေအာင္
ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၆