(၁၉၈၉ ဧျပီလထုုတ္ စာေစာင္တခုုမွ)
ေဆာင္းျဖဴ ● အေရးေတာ္ပုံရြာကေလး
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၈၊ ၂၀၁၆
ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္သူကတင္ေျမွာက္တဲ့ အရပ္သားအစိုးရတရပ္ ေပၚထြန္းလာခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ အာဏာရွင္ဖိနပ္ေအာက္ ေရာက္ေနၾကရတဲ့ လူထုခမ်ာ ကိုယ့္လက္သန္းကေလးေတြမွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ မင္ကမၸည္းထိုးၿပီး ကိုယ့္အစိုးရကို ကိုယ္တိုင္ေရြးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။
ခုလို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ခ့ဲတာဟာ ၁၉၈၈ ကပဲ စတင္ခဲ့တဲ့ လူထုေတာ္လွန္မႈရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္လို႔ဆိုရင္ မမွားေလာက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရလဒ္ကို ေဆာင္ၾကဥ္း ခဲ့သူေတြရဲ႕ေက်းဇူး အစိုးရအေပၚမွာရွိေနတယ္။ အစိုးရအဖဲြ႕၀င္ေတြ၊ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြ အမ်ားစုကိုယ္တိုင္ ေထာင္က်တန္းက် ဒုကၡသုကၡေပါင္းမ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းခ့ဲၾကရတာဆိုေတာ့ ဒီေက်းဇူးကို၊ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို သူတို႔ကလည္း အၿမဲသတိရေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
အဲဒီ ေက်းဇူးရွင္ျပည္သူေတြထဲမွာ ဟိုး ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား အရပ္တပါးက ရြာေလးတရြာမွာေနၾကတဲ့ ျပည္သူေတြလည္း မျဖစ္မေန ပါ၀င္ၾကတာေပါ့။
၈၈ တုန္းက ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ကေန အစျပဳၿပီး တိုင္းျပည္အႏွံ႔ အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္တ့ဲ အေရးေတာ္ပုံႀကီးကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတယ္။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအတြက္ အသက္ေသြးေခြ်းေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အတိတ္ကာလက သမိုင္းသစ္ေရးထိုးခ့ဲၾကတဲ့ အေရးေတာ္ပုံႀကီးအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ၾကက္သီးထစရာလည္း ေကာင္းတယ္၊ လြမ္းစရာနာစရာလည္း ေကာင္းတယ္။
အဲဒီလို လြမ္းစရာနာစရာေတြအျပင္ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား အေ၀းရြာကေလးမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္အပ်က္ကေလးကေတာ့ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ၿပံဳးခ်င္စရာေလးေပါ့။ ၈၈ ဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သမိုင္းေမာ္ကြန္းစာအုပ္တအုပ္ဆိုရင္ အဲဒီရြာကေလးဟာလည္း စာမ်က္ႏွာကေလးတခုလို႔ ဆိုရပါမယ္။
အဲဒီရြာကေလးက အနီးဆုံးေတာၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ေတာင္ သုံးညအိပ္ ေလးရက္ခရီးေလာက္သြားရတဲ့၊ အိမ္ေျခႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာရွိတဲ့ ရြာကေလးတရြာျဖစ္သတဲ့။ ရြာသူရြာသားေတြက တႏိုင္တပိုင္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴ၊ အမဲလိုက္ ငါးဖမ္းၿပီး အသက္ေမြးၾကသူေတြ ျဖစ္သတဲ့။ တရက္ေတာ့ အဲဒီရြာကေလးကဆီကို ၈၈ အေရးေတာ္ပုံနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သတင္း အစအနတခု ေရာက္လာပါတယ္။ ၿမိဳ႕အနီးအနားက ရြာတရြာဆီ ေဈးသြား၀ယ္ေလ့ရွိသူ ရြာသားတေယာက္က " ၿမိဳ႕ေပၚမွာ သပိတ္ေမွာက္ေနၾကၿပီ။ အစိုးရဆီက ဒို႔အေရး၊ ဒို႔အေရးဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုေနၾကၿပီ " ဆိုတဲ့သတင္းစကားကို သယ္ေဆာင္လာတာပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီရြာကေလးက လူေတြဆိုတာ ဒီအေရးေတာ္ပုံနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ဂဃနဏမသိၾကပါဘူး။ သူတို႔သိတာ တခုပဲရွိတယ္။ သူတို႔ စား၀တ္ေနေရးအဆင္မေျပဘူး။ ပင္ပင္ပန္းပန္းရွာေဖြ စားေသာက္ၾကရတယ္။ စာ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ဘူး။ ကေလးေတြေက်ာင္းသြားတက္ရတဲ့၊ မူလတန္းေက်ာင္းရွိတဲ့ရြာဆီကို ေခ်ာင္းကူး ေတာင္ေက်ာ္ၿပီး သုံးနာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကေလးေတြမွာ ေသစာရွင္စာတတ္ၿပီးရင္ ဖားရွာငါးရွာအလုပ္ တန္းရၾကတာမ်ားတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ရြာဘက္ အမဲပစ္ထြက္ရင္း ရွားရွားပါးပါး ေရာက္လာတတ္တဲ့ ပါတီ၊ ေကာင္စီကလူေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ မရွိရွိတာခ်ေကြ်း၊ ခ်က္ေကြ်းရတယ္။ ျပန္ရင္ ကိုယ့္မွာေမြးထားတဲ့ ၾကက္ကေလး၊ ဘဲကေလးေတာင္ ေပးလိုက္ရေသးတယ္။ ေျပာရရင္ အစိုးရလူေတြက ႏွိပ္စက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစိုးရလည္း ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး။ ခုလို တတိုင္းျပည္လုံး သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတယ္ဆိုတာ အစိုးရလုံး၀မေကာင္းလို႔ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ရြာကလည္း ဒီအစိုးရကို သပိတ္ေမွာက္မယ္။
အဲဒီရြာကေလးက ရြာသူရြာသားေတြဟာ အဲဒီလို ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး အစိုးရကို သပိတ္ေမွာက္ေတာင္းဆိုဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျပသ၁နာက သပိတ္ေမွာက္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ သူတို႔ဘာကို ေတာင္းဆိုၾကမွာလဲ။ တျခားၿမိဳ႕ေတြရြာေတြနဲ႔လည္းမနီး၊ တရြာလုံးေနမွ ေရဒီယိုေလးတလုံးေတာင္ မရွိရွာတဲ့ သူတို႔ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္အက်ပ္႐ိုက္သြားၾကတယ္။
သူတို႔ ဘာကို ေတာင္းဆိုၾကမွာလဲ။
ပါတီေကာင္စီကို ခ်က္ေကြ်းရတဲ့ထမင္းဖိုး ျပန္ရေရး … ဒို႔အေရး၊ ဖမ္းယူသြားတဲ့ ၾကက္ဖႀကီး ျပန္ရေရး … ဒို႔အေရး လုပ္ၾကရမွာလား။ သူတို႔ေ၀၀ါးေနတယ္။ သူတို႔ကိုးကြယ္တဲ့ ေတာေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့လည္း ေလာကီကိစၥ ငါ၀င္မပါခ်င္ဘူးလို႔ မိန္႔ျပန္တယ္။ ဆရာေတာ္လည္း ပါတီယူနစ္က လူႀကီးေတြကို ေၾကာက္ေနတာျဖစ္မယ္လို႔ ကပၸိယႀကီးက ရြာကလူေတြကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ေခါင္းေတြပဲ ကုတ္ေနၾကေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒီအစီအစဥ္ပ်က္လို႔မျဖစ္ဘူး၊ တတိုင္းျပည္လုံးရဲ႕ အေရးေတာ္ပုံမွာ သူတို႔ရြာ က်န္ေနခ့ဲလို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာလာသူက သူတို႔ရြာအတြက္ အၿမဲလိုလို ေဈး၀ယ္၀ယ္ေပးေနက် ရြာသားျဖစ္ေနတယ္။ မပူၾကနဲ႔၊ ဒီကိစၥေျပလည္ေအာင္ သူေျဖရွင္းေပးမယ္ တဲ့။ တရြာလုံး ရင္၀ဆို႔ေနတဲ့ အလုံးႀကီး က်သြားၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ရက္မွာ သူတို႔ရြာရဲ႕ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးကို စတင္လိုက္တယ္။ ရြာသပိတ္စတဲ့အခါ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတဲ့ မိသားစုတစုေတာ့ရွိေနတယ္။ သူတို႔ရြာကို ပါတီ၊ ေကာင္စီကလူေတြလာရင္ တည္းခိုေလ့ရွိတဲ့၊ ရြာလူႀကီးလိုလို ရြာသူႀကီးလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ မိသားစုေပါ့။ က်န္တဲ့ရြာသားေတြ စု႐ုံး စု႐ုံးလုပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔က ေပေစာင္းေပေစာင္းနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ေဘးပဲထိုင္ေနရမလို၊ ဘုပဲေျပာရမလို ျဖစ္ေနၾကတာပါ့။ သူတို႔ရဲ႕သားေတာ္ေမာင္ တတိယတန္းေက်ာင္းထြက္ကေတာ့ အမ်ားနည္းတူ သပိတ္ေမွာက္ခ်င္တယ္။ မေအက မ်က္ေစာင္းထိုးထားေတာ့ ခမ်ာမလိုက္ရဲရွာဘူး။ သပိတ္ေမွာက္တာ မလိုက္ရေတာ့ အိမ္မွာပဲ ေက်ာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ေမွာက္အိပ္ေနရရွာတယ္။ ေယာက်္ားလုပ္သူကေတာ့ သူ႔မိန္းမဘက္လွည့္ၿပီး " အားလုံးေတာ့ ထိတ္တုံးစာမိေတာ့မွာပဲ " လို႔ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြာသားေတြျမားဦးက အစိုးရဘက္မလွည့္ဘဲ သူ႔ဘက္လွည့္လာရင္ ဒုကၡလို႔ေတြးၿပီး က်ယ္က်ယ္ေတာ့ မေျပာရဲဘူး။ သူတို႔ကလည္း ပါတီေကာင္စီကလူေတြလာရင္ မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကိုရင္ဘယ္သူ … ဆရာႀကီးတို႔စားဖို႔ ငါးသြားရွာေဟ့၊ ေဒၚဘယ္၀ွာ … ၿမိဳ႕ကလူႀကီးေတြအတြက္ ထမင္းခ်က္ေပးဦး စတဲ့ပါ၀ါေလးေတြကို ထုတ္သုံးထားတာကိုး။
ေျပာရရင္ အဲဒီရြာေလးရဲ႕သပိတ္က လႊတ္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုရမယ္။ တျခားသြားျပစရာေနရာလည္း မရွိေတာ့ ရြာကို အထပ္ထပ္အခါခါ ပတ္ၿပီး ဆႏၵျပၾကရတယ္။ ေရွ႕ဆုံးက ဦးေဆာင္သူရြာသားတေယာက္က သူ႔ပုဆိုးကို သစ္ကိုင္းေျခာက္ တခုနဲ႔ အလံလႊင့္လို႔။ သူ႔ေဘးမွာ ေဈးအ၀ယ္ေတာ္ရြာသားက ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို မာန္နဲ႔ ထန္နဲ႔ တိုင္ေပးလို႔။ ရြာသူရြာသားေတြက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး အစိုးရကို အေရးဆိုလို႔။ ပါတီကပ္ဖားရြာလူႀကီးအိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ သူတို႔ေၾကြးေၾကာ္သံေတြက ပိုက်ယ္၊ ပိုၿမိဳင္လာတတ္တယ္။ သူတို႔လက္သီးေတြကို ပိုၿပီး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတတ္ၾကတယ္။
သူတို႔ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကိုလည္း နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါဦး။
" ရန္ကုန္က ေတာင္းတာေပး "
" ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး "
" ရန္ကုန္က ေတာင္းတာေပး "
" ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး "
" ရန္ကုန္က ေတာင္းတာေပး "
" ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး "
ေဆာင္းျဖဴ
(တခါက Myanmar Nation ၀ိုင္းေတာ္သားတဦး ေျပာျပခ်က္တခုကို ခ်ဲ႕ထြင္ေရးသားပါသည္။)