နရီမင္း - လႊတ္မခ်ျဖစ္ေသးတဲ့ ဖန္ကြဲစေတြ
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၆
အတင္းအဓမၼ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ဆုပ္ညႇစ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ထဲ ဘ၀ဟာ ပစ္စလက္ခတ္ ေၾကမြေနတဲ့ စကၠဴစုတ္တစ္စနဲ႔ တူေနလိမ့္မယ္။ တကယ္က ဖန္ကြဲစေတြကို မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ညႇစ္မိထားတာမ်ဳိး ပိုျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လက္ထဲမွာ ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ဘ၀က ေၾကမြလို႔။ အခုထိ လႊတ္ခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ စိတ္မကူးမိေသးတာက အေယာင္ေယာင္အမွားမွားလား။ တမင္တကာပဲလား။ မေရမရာ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ သူ႔စိတ္ဟာ အရာရာကို ေ၀ခြဲရခက္မႈမ်ဳိးနဲ႔ အျမဲတမ္း ေနာက္က်ိေနတတ္တယ္။
လမ္းဆံုလမ္းခြေရာက္တိုင္း ဘာဆံုးျဖတ္ခ်က္မွမခ်ဘဲ ၾကံဳရာေလွ်ာက္ခဲ့ရင္းက သက္တမ္းတ၀က္ က်ဳိးခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္ကိုေရာက္ေနၿပီလဲ မသိ။ မိဘေတြနဲ႔လူခ်င္းကြဲလာတဲ့ ပြဲခင္းထဲက ကေလးငယ္လို ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ျမင္ျမင္သမွ် မ်က္ႏွာေတြကို အားကိုးတႀကီး လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္မ်က္ႏွာေပၚမွာမွ ၾကင္နာမႈအရိပ္အေယာင္ကို ရွာမေတြ႔ဘူး။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို အ႐ူးအမူး ရွာေဖြေနၾကတဲ့ အငမ္းမရမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ၾကင္နာမႈေျခာက္ခန္းေနတဲ့ အျပံဳးတုေတြ တပ္ဆင္ထား ၾကတယ္။ အတြင္းဘက္မွာ ေလာင္ကြၽမ္းေနၾကတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေသာကေတြက မီးထိုးေပးလို႔။ မ်က္ႏွာေပၚ အပူေငြ႔ေတြ ရွိန္းရွိန္းတက္ေနၾကတယ္။
(ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟူသည္ ေအးျမေသာအပူခ်ိန္၌သာ တည္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ျဖစ္၍ ျမင့္မားလွေသာအပူခ်ိန္၌ ေပ်ာ္ရႊင္မႈစစ္စစ္ကို ဖမ္းယူရရွိျခင္းငွာ မစြမ္းသာ။ ၾကင္နာမႈ၊ ေမတၱာတရား အစရွိေသာ အေအးခံ ကိရိယာတမ်ဳိး သင္တို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရွာေဖြေရး ဓာတ္ခြဲခန္း၌ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနသည္ကို သတိခ်ပ္ၾကပါကုန္)
ဂုန္နီအိတ္ စြပ္ခံထားရတဲ့ေႏြရာသီေတြ၊ ႐ႊံ႕ဗြက္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ျမင္ရက္စရာမရွိတဲ့ မိုးရာသီေတြနဲ႔ ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ႏွင္းထုေအာက္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ေဆာင္းရာသီေတြကိုသာ လက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ သူရခဲ့ တယ္။ စမ္းသပ္ခန္းအတြင္း အၿမီးျဖတ္ခံထားရတဲ့ ႂကြက္ေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့သြားတဲ့လူေတြ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚ အေတာင္ေသေနၾကတဲ့ ပိုးဖလံေကာင္ေတြ။ ၿပီးေတာ့ သူတပါး မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္က်မွ စားရမယ့္ ထမင္းလုတ္ေတြ၊ မီးေလာင္ေနတဲ့ အေဆာက္အအံုတခုထဲက ထြက္ေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးကို အလုအယက္ တိုးေ၀ွ႔ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚ ထိုင္ခံုတေနရာရရွိေရး တိုက္ပြဲေတြ။ လက္မွတ္တေစာင္ရဖို႔ သူမႀကိဳးစားခဲ့ဖူးဘူး။
ထိုင္ခံုတေနရာအတြက္ သူမစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ အခုမွပဲ ရထားလက္မွတ္စစ္ တက္လာမွာကို သူ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနမိတယ္။ ေၾကာင္စုန္းေတြက အနီးပတ္၀န္းက်င္က ေၾကာင္ထီးေပါက္စေတြကို အကုန္လိုက္ၿပီး ကိုက္သတ္ပစ္သလိုမ်ဳိး လူေတြဟာ ကိုယ့္ေနရာကို လာၿပီးစိန္ေခၚမယ့္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ဳိးကို အလိုမရွိၾကဘူးတဲ့။ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကေတာ့ျဖင့္ ရႏိုင္သမွ် ပစၥည္းေတြကို ေလာဘတႀကီး ထုပ္ပိုးေနၾကတုန္းမို႔ မီးေလာင္ျပင္ကေန ထြက္ေျပးဖို႔ သတိမရၾက ေသးဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆို လူမမည္ ကေလးငယ္ေတြကို ခ်ီပိုးဖို႔ သတိမရ။ ပစၥည္းေတြ ထုပ္ပိုးေနၾကတာနဲ႔ပဲ အလုပ္႐ႈပ္လို႔။ အို. . .ဘာေတြလဲ။ (တီေကာင္အေထြးလုိက္ႀကီးအား ျမင္ေတာ္မူေသာ ဗုဒၶျမတ္စြာ သည္ ျပံဳးေတာ္မူေလ၏)။ လူေတြ တစ္ေယာက္ပခံုးေပၚတစ္ေယာက္ အလုအယက္နင္းတက္။ ျပန္ျပဳတ္က်သူကက်၊ တက္သူကတက္၊ နင္းသူကနင္း၊ ေထြးလံုးရစ္ပတ္။ ဘယ္လိုလူေတြလဲ။ ၾကက္ျခင္းထဲကၾကက္ေတြ အသတ္ခံရေတာ့မွာခ်င္းအတူတူ တေကာင္ကိုတေကာင္က ထုိးဆိတ္ကုတ္ဖဲ့။ မိတ္လိုက္ဖို႔ႀကိဳးစား။ အာအီးအီးအြတ္တြန္လို႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူေတြ ရႏိုင္သမွ်ဟာ ေျခာက္ေပ၊ ႏွစ္ေပ ေျမေနရာကေလးပါလားဆုိတာ ေျမပိုင္ရွင္ႀကီး ေတာ္လ္စတြိဳင္း သိသြားခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳးျပတ္ၿပီး ျပဳတ္က်လာတဲ့စြန္ကို ၀ိုင္းလုၾကသလိုမ်ဳိးပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္သူမွ ဘာမွမရ။ စကၠဴစြန္ကေလးသာ အစိတ္စိတ္အႁမႊာႁမႊာ စုတ္ျပဲသြားရတယ္။ အဲဒီတုန္းက လက္ရွခဲ့ဖူးတဲ့ဒဏ္ရာက သူ႔အတြက္ တသက္စာ သင္ခန္းစာေပါ့။
ထန္းလ်က္ခဲ ေသးေသးေလးေပၚ ယင္ေကာင္ေတြ အလုအယက္အံုခဲလို႔။ တကယ္ေတာ့ အေ၀းကေန သံေ၀ဂနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနရတာပဲ ထန္းလ်က္ခဲ အရသာထက္ ပိုၿပီးခ်ဳိၿမိန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထမင္းရည္ခြက္ေသးေသးေလးကို လုေသာက္ရင္း ေခြးေတြမာန္ဖီေနၾကတဲ့ အသံမ်ဳိးကေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး နား၀င္ပီယံ ျဖစ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ စမ္းသပ္ခန္းအတြင္း အၿမီးျဖတ္ခံထားရတဲ့ ၾကြက္ေတြ၊ ဂုဏ္သိကၡာမဲ့ သြားတဲ့လူေတြ၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚ အေတာင္ေသေနၾကတဲ့ ပိုးဖလံေကာင္ေတြ။ ၿပီးေတာ့ သူတပါး မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်မွ စားရမယ့္ ထမင္းလုတ္ေတြ . . . . . သတၱ၀ါေတြဟာ မာယာေၾကာင့္သာ အသက္ရွင္ေနၾကတာတဲ့။ မာယာဆိုတာ သဘာ၀ရဲ႕ေရြးခ်ယ္မႈ။ မာယာမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္။ ပုတ္သင္ညိဳေတြ အေရာင္ေျပာင္းတတ္တာလည္း မာယာပဲ။ ယုန္ေတြ အေျပးျမန္တာလည္း မာယာပဲ။ ေျမြေတြ အဆိပ္ရွိတာလည္း မာယာပဲ။ ပိုးႏွံေကာင္ေတြ နံတာလည္း မာယာပဲ။ သူအဆိပ္မရွိဘူး။ သူ႔မွာ အနံ႔လည္း မရွိဘူး။ ဒါျဖင့္ သူဘာလို႔အသက္ရွင္ေနတာလဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကေၾကာက္တတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေၾကာက္တတ္တာလည္း မာယာပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ၀ါးစားပစ္လိုက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ေန႔ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ထမင္း၀၀ စားေနရသူေတြ ရဲ႕ထမင္းစားရဖို႔ အေရးမႀကီးေၾကာင္း ဆံုးမစကားေတြကို နာခံခဲ့ရဖူးတယ္။
If I were you…. ငါသာမင္းဆိုရင္တဲ့။ ငါကငါ။ မင္းကမင္းပဲ။ ငါဟာ မင္းဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္သလို မင္းဟာလည္း ငါဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ကိုယ္ခ်င္းစာတရားတဲ့။ လူတေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲကစကားကို တျခားလူတေယာက္ မၾကားႏိုင္ဘူး။ လူတေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္အမွန္ကို တျခားလူတေယာက္က ဘယ္လိုလုပ္ သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ မ်ဳိသိပ္ေအာင့္အည္းထားရလြန္းလို႔ သူ႔တကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနခဲ့ၿပီ။ အန္ခ်ပစ္လိုက္လို႔ရရင္ ေကာင္းမွာ။ သူတကယ္ေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြကို နားေထာင္ေပးႏိုင္ေလာက္ ေအာင္ စိတ္ရွည္တဲ့သူ မရွိေတာ့ဘူးလား။ သူ႔စကားေတြက ခံစားခ်က္ေတြပဲ ရွိတယ္။ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ သူတို႔မွာက အဓိပၸာယ္ရွိတဲ့ (ဒါမွမဟုတ္ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္လို႔ သူတို႔ထင္ေန ၾကတဲ့) အလုပ္ေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကတယ္။ လူတေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ နားေထာင္ေပးဖို႔ သူတုိ႔ဘယ္ေတာ့မွ အခ်ိန္မရတတ္ၾကဘူး။ မလႊဲမေရွာင္သာလို႔ နားေထာင္ေပးရရင္ေတာင္မွ စိတ္ေရာဂါကု ဆရာ၀န္က သူ႔လူနာရဲ႕ ေျပာစကားကို နားေထာင္ေနရ သလိုမ်ဳိး အလုပ္သေဘာ ဆန္ေနမွာပါပဲ။
“ငါ့ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ ငါဘယ္ေနရာကိုပဲ သြားသြား ငါေတြ႕ရတဲ့လူေတြဟာ အသစ္အဆန္း တခုခုကို အာသာငမ္းငမ္း လုိခ်င္ေနတဲ့ လူေတြခ်ည္းပဲ။ ကားအသစ္တစီးကို အာသာငမ္းငမ္း လိုခ်င္ေနတယ္။ ေျမကြက္ အသစ္တကြက္ကို အာသာငမ္းငမ္း လုိခ်င္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကစားစရာ အ႐ုပ္တခု ကို အာသာငမ္းငမ္း လိုခ်င္ေနတယ္။ သူတို႔ဟာ ႐ုပ္၀တၳဳေတြကိုေပြ႔ဖက္ေနၾကၿပီး သူတို႔ကို ျပန္ၿပီးေပြ႔ ဖက္တာမ်ဳိးကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတယ္။ ေမတၱာတရား၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕မႈ၊ ၾကင္နာသနားတတ္မႈ၊ ရဲေဘာ္ ရဲဘက္စိတ္ရွိမႈ ဆိုတာေတြကို မင္း ႐ုပ္၀တၳဳေတြနဲ႔အစားထုိးလို႔ မရဘူးေလ။ ပိုက္ဆံဆိုတာ ၾကင္နာ သနားတတ္မႈအတြက္ အစားထိုးလို႔ရတဲ့အရာမဟုတ္ဘူး။ အာဏာဟာ ၾကင္နာသနားတတ္မႈအတြက္ အစားထိုးလို႔ရတဲ့ပစၥည္း မဟုတ္ဘူး။ ေဟာ့ဒီမွာ ေသေန႔ကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္ေစာင့္ရင္း မင္းကိုငါ ေျပာ လိုက္မယ္၊ ၾကင္နာသနားမႈကို မင္းအလိုအပ္ဆံုး ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အဲဒါကို ေငြေရာ အာဏာကပါ မေပး စြမ္းႏိုင္ဘူး။ မင္းမွာ ေငြေတြဘယ္ေလာက္ရွိရွိ၊ အာဏာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ ရလိမ့္မယ္ မဟုတ္ ဘူး”
(Tuesdays with Morrie by Mitch Album )
ညေနေစာင္းေလးတခုရဲ႕၀င္လုလုေန ေရာင္ေအာက္မွာ လူေတြကို သူေငးရပ္ၾကည့္ ေမာေနမိတယ္။
လူေတြ၊ လူေတြ။ သံပတ္ေပးထားတဲ့ အ႐ုပ္ေတြလုိ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္နဲ႔။ လူပင္လယ္လႈိင္းလံုး ေတြ ထဲမွာ မ်က္ႏွာအေသေတြ ေပါေလာေမ်ာလို႔။ သူတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ။ သူတို႔ ဘယ္သြားေန ၾကတာလဲ။ သူတို႔ အ႐ူးအမူး ရွာေဖြေနၾကတာဟာ သူတို႔တကယ္လိုခ်င္တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဘက္ထရီ အားကုန္သြားသလို သူ႔ေခါင္းထဲ တျဖည္းျဖည္း မူးေ၀လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အေတြးစ ေတြ အကုန္ျပတ္ေတာက္သြားေတာ့တယ္။ ဗိုက္ဆာလိုက္တာ။
နရီမင္း
( ၂၀၀၂ -ဝန္းက်င္ခန္႔က ေရးျဖစ္ခဲ့…)