သစ္စိုး - ပ်ံေတာ့ပ်ံေနသား ..ဒါေပမဲ့ …

သစ္စိုး - ပ်ံေတာ့ပ်ံေနသား ..ဒါေပမဲ့ …
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၆

ေနာက္ဆံုးဆားကစ္ျပားကို ပင္မစက္အံုမွာ ခဲတို႔ခ်ိတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ပါ၀ါခလုတ္ကို ေအာက္ဘက္ ဆြဲခ်လိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ကုလားထိုင္ဟာ ေျမျပင္ကေန တျဖည္းျဖည္းႂကြကာႂကြကာနဲ႔ ေလထဲ ကို ေျမာက္တက္သြားေတာ့ ေျမးမက အေၾကာက္အလန္႔မရွိ “ေဟး” လို႔ အသံၿဗဲနဲ႔ ထေအာ္ လိုက္တာကို အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနသူေတြ ၾကားသြားလို႔လားေတာ့မသိ၊ ျခံတံခါး၀မွာ လူေတြက ၿပိဳးၿပိဳးျပာျပာနဲ႔အံုခဲ၀ိုင္းၾကည့္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သမီးအလတ္မကေမြးတဲ့ ၇ ႏွစ္သမီးေျမးမက ကုလားထိုင္ပ်ံေပၚမွာ။ ကုလားထိုင္လက္ရမ္းကို ဆုတ္က်စ္ေနရက္သားနဲ႔အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ေနၿပီး၊ ငမိုက္သား ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကိုယ္တိုင္က ရမုတ္ကြန္ထရိုးတကိုင္ကိုင္နဲ႔ ကုလားထိုင္ပ်ံက အိမ္ေရွ႕မွာ သြယ္တန္းခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ႀကိဳးေတြ၊ ဖုန္းႀကိဳးေတြနဲ႔ၿငိမွာစိုးလို႔ခလုတ္ကို ဟိုဘက္ေရႊ႕လိုက္…ဒီဘက္ကို ေရႊ႕လိုက္။


ကိုယ့္အာရံုနဲ႔ကိုယ္မို႔ အိမ္ေရွ႕ၿခံ၀ကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အတတ္ဆန္း ပ်ံသန္းေနပံုကို ဘယ္သူေတြမ်ား စပ္စပ္စုစုလာၾကည့္ အားေပးေနၾကမွန္းေတာင္မသိရတာ မွန္တ့ဲသစၥာစကားေပါ့ဗ်ာ။ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာေတာ့ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရုံးမွာ လုပ္အားေပးလိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ေတာက္တိုမယ္ရဆိုလား၊ ဘာဆိုလား ေကာင္ေလးတေယာက္က ေနကာမ်က္မွန္ မည္းမည္းႀကီးတပ္ၿပီး ၁၅၀၀ က်ပ္တန္ ေအာင္ဘာေလ ဆင္းမ္းကဒ္သံုးစမတ္ဖုန္းက ကင္မရာနဲ႔ ဓာတ္ပံုလွမ္းရိုက္ေနတာေတာ့ေတြ႔မိရဲ႕သားနဲ႔။

သိပ္ေတာင္မၾကာပါဘူး၊ ၿမိဳ႕နယ္ေထာက္လွမ္းေရး အက္စ္ဘီဆိုလား၊ ဘီအက္စ္ဆိုလားမသိရတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ဆရာတဦးက ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရံုးကိုႂကြခဲ့ပါဦးတဲ့။


အစိုးရမင္းမ်ားက ဖိတ္မႏၱကျပဳသြားေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ခမ်ာ မေနသာေတာ့ဘဲ၊

ေခါက္ရိုးက် ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္တထည္ကိုေကာက္စြပ္ၿပီး အဲဒီရံုးျပင္ကႏၷားဆီကို ခ်ီတက္ရ ေတာ့တာေပါ့။ အိမ္ကမိန္းမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာရွည္တယ္၊ ဘာရယ္ဆိုၿပီး တဖ်စ္ေတာက္ ေတာက္နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာတတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ရံုးေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ရံုးခန္းမွာ မ်က္ႏွာေၾကာမာတာတာ တရားသူႀကီးအမ်ဳိးသမီးရယ္၊ ရဲမွဴးအဆင့္အရာရွိတဦးရယ္၊ အလကားေနရင္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္တာ အက်င့္ပါေနတဲ့ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ပုဂိၢဳလ္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အႏီွၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔က နိဒါန္းသြယ္မေနေတာ့ဘဲ စာကိုယ္လိုရင္းတည့္တည့္နဲ႔ ဖိတ္ေခၚရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို

ရွင္းျပရွာပါတယ္။


ဒီကုလားထိုင္ပ်ံနဲ႔ ပ်ံသန္းေနတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပ်ံသန္းေမာင္းႏွင္ခြင့္ လိုင္စင္မရွိတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕တည္ဆဲဥပေဒေတြကိုခ်ဳိးေဖာက္ရာေရာက္ေနတယ္လို႔ စြပ္စြဲေျပာဆိုသြားတာပါ။ ေအးေလ။ ဥပေဒကိုမသိလို႔ဘဲ ခ်ဳိးေဖာက္ေဖာက္၊ ဒါဟာလည္း ရာဇ၀တ္မႈေျမာက္ေနတာပဲဥစၥာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တရားသူႀကီးအမ်ဳိးသမီးက ၾကက္တူေရြးစာအံသံနဲ႔ “Ignorance of law is no excuse” ဆို လား၊ ဘိုအသံထြက္ခတ္အက္အက္နဲ႔ “ဥပေဒကိုမသိလို႔ ခ်ဳိးေဖာက္တာဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးလို႔မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း” အစခ်ီတဲ့ရာဇသတ္ႀကီး ပုဒ္ထီးပုဒ္မ လက္ခ်ာကို တစ္နာရီ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလာက္ၾကာေအာင္ နန္းစေတာ့ပ္ ေပးပါေလေရာ။ ကိုယ္ကလည္း ဒီအျပစ္ကို က်ဴးလြန္မိ သူပီပီ၊ မ်က္လံုးေလးေပလကတ္ေပလကတ္န႔ဲ သူတို႔ေျပာသမွ် ဆိုဆံုးမၾသ၀ါဒေတြကို “ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်” လုပ္လိုက္၊ “နားလည္သြားပါၿပီခင္ဗ်” လုပ္လိုက္၊ “မွန္ပါတယ္ခင္ဗ်” ဘာညာေဖာေရွာေပါ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကႀကံဳခဲ့ရတဲ့အေရး အခင္းအတြင္း လွည္းတန္း ဂါတ္တဲကိုကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မီးတင္ရွိဳ႕ခဲ့တဲ့အမႈမွာ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မ်က္ေစ့ရွန္းၿပီး လြတ္ခဲ့ ဖူးေပမယ့္၊ ဒီတခါေတာ့နာၿပီဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ သံဗုေဒၶ ဂါထာေတာ္ကို အႏုလံုပဋိလံုရြတ္ေနရင္း ေဇာေခၽြးေတြကိုရႊဲလို႔။


ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖဆရာသမားက အခုလိုေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းကာလမွာ လူေတြအထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေစမယ့္ ကုလားထိုင္ပ်ံနဲ႔ပ်ံသန္းေမာင္းႏွင္တာဟာ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ လက္ရွိက်င့္သံုးေနဆဲ ဥပေဒေတြနဲ႔ၿငိစြန္းေနတယ္၊ ဒါေပမဲံ ကုလားထိုင္ပ်ံကိုဆက္လက္ၿပီးစမ္းသပ္ေမာင္းႏွင္တာမ်ဳိးကို ေနာက္ေနာင္မွာ မလုပ္ေဆာင္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၀န္ခံကတိကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ လက္မွတ္ေရးထိုးၿပီး၊ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ေစတနာကို အမွန္တကယ္ သိရွိနားလည္ၿပီး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ က်မ္းက်ိန္မယ္ဆိုရင္ ဒီအမႈကေန ပလပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ကမ္းလွမ္းလာပါတယ္။


ေအးေလ။ ကိုယ္ကလည္း ကုလားထိုင္ပ်ံနဲ႔ တကၠစီဆြဲစားမွာမွ မဟုတ္တဲ့ဟာကိုး။ တရုတ္ရာဇ၀င္ကားေတြထဲကလို “၀မ္ေစြ႔၊ ၀မ္ေစြ႔၊ ၀မ့္ .၀မ္ေစြ႔” ထလုပ္မိမတတ္ ပ်ာယာခတ္ၿပီး “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဆိုတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေပၚကို ရြစိစိတက္လာေနတဲ့ မိတၱဗလ ဋီကာသုံးစကားလုံးေတြကို န၀င္းေၾက၊ ၾတင္းေၾကျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ၂၇ ခြန္း တိတိကို

ေျပာခ်ပစ္လိုက္တာေပါ့။


ဒီကိစၥက ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ နိဂံုးကမၸတ္အဆံုးသတ္သြားၿပီလို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုေတြ ထင္ထားၾကေပမယ့္၊ လက္ေတြ႔မွာက မဟုတ္ဘူးခင္မ်။ သိပ္ေတာင္မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ တိုင္းေဒသႀကီး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရံုးရဲ႕လမ္းညႊန္ခ်က္နဲ႔ဆိုလား၊ တကၠသိုလ္က ရူပေဗဒဌာနမွဴး ပါေမာကၡတဦးေခါင္းေဆာင္တဲ့အဖြဲ႔ေတာ္သားေတြ အိမ္ကို ေပါက္ခ်လာျပန္ေကာ။ မင္ေရာင္အနီနဲ႔ အထူးလွ်ိဳ႕၀ွက္လို႔ တံဆိတ္ႏိွပ္ထားတဲ့စာအိတ္တအိတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ဖြင့္ေဖာက္၊ ဖတ္ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ စာထဲမွာပါတာက “ယခုေရာက္ရွိလာၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ကုလားထိုင္ပ်ံရဲ႕ပ်ံသန္းေရးစနစ္ စက္မႈပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို လက္ေတြ႔စစ္ေဆးခြင့္ျပဳရမယ္ ျဖစ္ေၾကာင္းဆိုတာရယ္၊ ဒီလိုမ်ဳိးစစ္ေဆးေတြ႔ရွိခ်က္ေတြကို တာ၀န္သိတဲ့ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးအေနနဲ႔ ျပင္ပမီဒီယာေတြဆီ မေပါက္ၾကားရေအာင္ ေစာင့္ထိမ္းလိုက္နာေပးရမယ္ျဖစ္ေၾကာင္း” လို႔ ေရးသားညႊန္ၾကားထားတာပါ။


အိမ္ကမိန္းမကေတာ့ ကမၻာဦးအစကတည္းက အမ်ဳိးသမီးေတြ မ်ဳိးရိုးစဥ္ဆက္ေစာင့္ထိန္း လိုက္နာခ့ဲတဲ့ထုံးတမ္းက်င့္၀တ္မပ်က္ေလရေအာင္ ပြစိပြစိနဲ႔ေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္။ အေၾကာရွည္ပါဘိသနဲ႔။ သူအႀကံေပးသလိုအဲဒီကုလားထိုင္ပ်ံကို မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ရင္ ၿပီးေနရဲ႕သားနဲ႔။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ႂကြခ်ီလာၾကသူ ပညာရွင္ တသိုက္ကို ကုလားထိုင္ပ်ံရဲ႕နည္းနာနိႆယပိုင္း ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံုေတြ အလုပ္ပ်က္ အကိုင္ပ်က္နဲ႕ ရွင္းျပရဦးေတာ့မွာ။ သူရို႕ကလည္း လက္ပ္ေတာ့ပ္ကိုယ္စီနဲ႔။ ဒစ္ဖရင္ရွိတ္လုပ္လိုက္။ အင္တီဂရိတ္လုပ္လိုက္။ ပါရွယ္ေတြေကာ။ ေအာ္ပေရတာေတြ

ေကာ။ စုံစိပြထလို႔။ စိတ္တိုင္းက် တြက္ခ်က္ၿပီးတ့အခါက်မွ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း၊ အခ်င္းခ်င္းေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ေခါင္းခါယမ္းျပေနတာကို ၾကည့္ေမာေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္သားအရြယ္တုန္းက ငယ္ရည္းစားဆီကအေျဖျပန္စာဖတ္ခဲ့ရသလို ရင္တဖိုဖိုနဲ႔။ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ပါေမာကၡက အဲဒီ့ကုလားထိုင္ပ်ံကို သူကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔စမ္းသပ္စီးနင္း ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။


လုပ္လိုက္ေလၾကာသလားလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူရို႕ဒီလိုမွေတာင္းဆိုလာပါ့မလားလိ႔ုစိတ္

ပူေနမိတာကိုး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အလည္အပတ္ေရာက္ရွိလာၾကသူ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္း အေပါင္းကို တေယာက္ခ်င္းစီကုလားထိုင္ပ်ံအစီးခိုင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရို႕ေတြလည္း သေဘာေတြက်၊ တဟီးဟီးတဟားဟားနဲ႔။ ဒါလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြနဲ႔ ၾကပ္သိပ္ေနေတာ့မွာလား၊ ဟုတ္စ။ ႀကံႀကီးစည္ရာဗ်ာ။ ကၽနြ ္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕မွာ လူေတြက ျဖတ္သန္းျဖတ္လာမ်ားလွသနဲ႔။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္ၿခံထဲပ်ံသန္းရဲမွာမွတ္လို႔။

ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ ၁၂ မိုင္အကြာက ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားတဲ့ၿခံထဲမွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႀကိတ္၀ိုင္း သေဘာ ခိုးလုပ္တာမို႔ ဘယ္သူေတြ ျမင္ႏိုင္မွာမို႔လို႔လဲ။ လူေတြ ၀က္၀က္ကြဲ သိသြားၾကရင္ျဖင့္ သူရို႕ခမ်ာမ်ားလည္း အထက္လူႀကီး အဘေတြ၊ အမေတြဆီက မ်က္ႏွာမရ ေျခေထာက္ရ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခံ၀န္ခ်က္ေဖာက္ဖ်က္မႈနဲ႔ ေမာ္စကိုတေနရာရာကို ေရာက္သြား ႏိုင္တာ ခင္ဗ်ားတို႔သိေနၿပီးသားနဲ႔။ လာေမးေနေသး။


ကိစၥ၀ိစၥေတြ ၿပီးစီးသြားေတာ့ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ပါေမာကၡထုတ္ျပလာတ့ဲစာရြက္ေပါင္းစုံေပၚမွာ လက္မွတ္ေတြ ခဏခဏေရးထိုးခဲ့ရေသးဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္လက္မွတ္ေရးေနတုန္း အဲဒီ အႏွီပါေမာကၡ က လက္မွတ္ထိုးရမယ့္ေနရာကို ျပေပးသလိုလို၊ ဘာလိုလိုနဲ႔ ခင္ဗ်ားကုလားထိုင္ပ်ံက တကယ့္ကို မိုက္တာ။ ခင္ဗ်ားမိန္းမ ေျမႇာက္ေပးသလို၊ မီးရွိဳ႕မပစ္နဲ႔ဗ်။ သမၼတႀကီးဆီမွာ အယူခံ၀င္လို႔ ရႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပုဆိုးခါးၾကားထဲမွာ စာရြက္စတစကို မသိမသာနဲ႔ထိုးထည့္သြားေလရဲ႕။

သူတို႔ျပန္သြားမွ ခါးၾကားထဲညႇပ္သြားတဲ့စာရြက္ပိုင္းကုိေျဖၾကည့္မိေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတရုံးရဲ႕ ၀က္ဘ္ဆိုက္ထ္လိပ္စာျဖစ္ေနတာကိုး။ president-office.gov.mm တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာ၊ အိမ္ကမိန္းမက ဓာတ္ဆီပံုးနဲ႔ မီးျခစ္တလံုးကိုင္ၿပီး အဆင္သင့္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေတာင္၂၀ ေအာက္၀တ္ ခတ္ညံ့ညံ့ေယာက္်ားေတြထံုး၊ ႏွလုံးမူၿပီး ေယာက္်ားတို႔မာယာ၊ သဲ ၁၀ျဖာနဲ႔ အရူးသိုင္းကြက္နင္းလို႔ အဲဒီကုလားထိုင္ကို အေမရိကန္က NASA အဖြဲ႔ဆီခ်ိတ္ဆက္ေရာင္းတုပ္ပစ္လိုက္ရင္ ေဒၚလာေငြ ဘီလွ်ံခ်ီၿပီး အမ်ားႀကီးပဲရေတာ့မလိုလို အာဖန္တီးလိုက္ေတာ့ သူလည္းေလ၊ ေလာဘသားေပမို႔ ေပ်ာ့ေခြက်သြားေတာ့တာေပါ့။


ပထမအၾကပ္အတည္းကလြတ္ေျမာက္သြားတာနဲ႔၊ ဒုတိယအေၾကာ့ ကံစမ္းမဲမ်ားေပါက္ေလ မလားလို႔ သမၼတ၀က္ဘ္ဆိုက္ထ္ဆီကို အင္တာနက္ကတဆင့္လွမ္းၿပီး ေမးလ္တေစာင္ ပို႔လိုက္မိတာ..။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ၾကာတယ္ခမ်။

ကၽြန္ေတာ့္ေမးလ္ကလည္း ျပန္စာမရ၊ ဘာမရနဲ႔။ သမၼတ၀က္ဘ္ဆိုက္ထ္ကို ေရာက္လာတဲ့ ေမးလ္မွန္သမွ် တာ၀န္ယူစစ္ေဆးရတဲ့ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြက စိတ္မထင္ရင္၊ စိတ္မထင္သလို ေခါက္ထားပစ္တတ္တာ ၾကားဖူးနား၀ရိွေနေတာ့လည္း လည္တေမာ့ေမာ့နဲ႔ေပါ့။ ေစာင့္ရတဲ့ ဒုကၡဆိုတာ ေသးတာမွမဟုတ္တာကိုး။ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ မိန္းမက အားတက္သေရာနဲ႔ ခဏခဏေမးေနရွာပါတယ္။ တႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့လည္း သူ႔ေယာက္်ား ငရႊီးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနသူပီပီ၊ စကားစပ္တာေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ကိုေဆာင္ေနပါေကာ။


တႏွစ္၊ သံုးလနဲ႔ရွစ္ရက္အၾကာက်မွ၊ အိမ္ဖုန္းကေနတဆင့္ အဆက္အသြယ္လုပ္လာပါေတာ့တယ္။ သမၼတရဲ႕သိပၸံနဲ႔နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာအႀကံေပးတဲ့ဗ်ား။ အသက္ကေတာ့ သိပ္မႀကီးေသးပါဘူး။ လြန္ေရာကၽြြံေရာမွ ၄၀၊ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္။ အိမ္က သမီးအႀကီးမနဲ႔မွ အရြယ္တူေလာက္ရိွဦးမယ္။ ရုရွျပန္။ စစ္တပ္ကေနအရပ္ဘက္ေျပာင္းလာတာ သိပ္မၾကာေသးဘူးဆိုလား။


ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒါေတြကို သိပ္ၿပီးစိတ္၀င္တစားရွိလွတာမွ မဟုတ္ရတာ။

သူကေလတပ္မွာ ဗိုလ္မွဴးအထိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖူးေတာ့ aerodynamics နည္းပညာနဲ႔ နီးစပ္ပံုေတာ့ အေပၚသား။ ကုလားထိုင္ပ်ံကို ကိုယ္တိုင္ကိုိယ္က်စီးနင္းၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အစီးခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေထြေထြထူးထူးေတာ့ ေမးစမ္းမေနပါဘူး။ ဒီကုလားထိုင္ပ်ံက အေလးခ်ိန္ ေပါင္ဘယ္ေလာက္တင္ႏိုင္မလဲတ့။ဲ ဒီေမးခြန္းတခုတည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အလြန္ဆံုး ေပါင္ ၁၅၀ ထက္ မပိုႏိုင္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျဖေတာ့၊ သူက စိတ္မ၀င္စားသလိုနဲ႔ အန္ကယ္လ္က စစ္တပ္ထဲမွာေရာ အမႈထမ္းဖူးေသးသလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က စစ္တပ္ဆိုလို႔အိမ္မွာ ေရေတာင္စစ္မေသာက္ျဖစ္ပါဘူးလို႔ခပ္ေငါ့ေငါ့ျပန္ေျဖေတာ့၊

သူက အဂၤလိပ္လို That is a point ဆိုၿပီး၊ သူ႔စကားနဲ႔သူ သေဘာက်လို႔လားေတာ့မသိ၊ တခြိခြိနဲ႔ အၾကာႀကီး ရယ္ေနလိုက္ေသး။

ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ရယ္ေမာေနၿပီးမွ သူ႔အတက္ရီွေက့စ္ေသတၱာေသးေသးေလးထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ ႏိုင္လြန္ပိတ္စ (အလ်ား ၃ေပ၊ အနံ ၆ လက္မေလာက္) တစကို ဆြဲထုတ္ၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုလားထိုင္ ေနာက္ၿမီးမွာ ဆူပါဂလူးနဲ႔အေသအခ်ာကိုကပ္ေပးလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီႏိုင္လြန္စရဲ႕အေပၚဆံုးညာဘက္အစြန္းမွာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတရံုးတံဆိပ္တံုးကို အက်အနကို ရိုက္ႏိွပ္ထားတာဗ်။

တံဆိပ္တုံးေအာက္မွာက ကြန္ျပဴတာစာလုံးနဲ႔ဆို ပြိဳင့္ ၁၆ ေလာက္ရိွေလာက္တဲ့ ျမန္မာ၀ါက်တေၾကာင္း။

“ဤကုလားထိုင္ပ်ံယာဥ္သည္ လက္ရွိတည္ဆဲသိပၸံပညာဆိုင္ရာ နည္းနာနိႆယအရပ္ရပ္တို႔ျဖင့္ ပ်ံသန္းခုတ္ေမာင္းေနသည္မွာ မဟုတ္ရေၾကာင္း ေထာက္ခံအပ္ပါသည္”။

ၿပီးေတာ့ ပံု၊ သိပၸံႏွင့္နည္းပညာဦးစီးဌာန (စစ္ေဆးေရး)၊ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးခ်ဳပ္တဲ့။

ကဲ၊ မွတ္ကေရာ။


သစ္စိုး