စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီလား ႏွင့္ ဘႀကီးမုုိး


စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီလား ႏွင့္ ဘႀကီးမုုိး
(မိုုးမခ) ေအာက္တိုုဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၆

ဘႀကီးမိုးဘဝမွာ သိတတ္စကတည္းက စာကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းႀကီး ဖတ္လာတာ၊ စာမဖတ္ရရင္ မေနႏိုင္ဘူးလို႔ ျဖစ္တဲ့အထိ ပဲ။ အိပ္ရာထဲမွာလည္း စာတစ္အုပ္၊ ထိုင္ခံု မွာလည္း စာတစ္အုပ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး အိမ္သာတက္ရင္ေတာင္ စာတစ္အုပ္မပါရင္ မတက္တတ္ဘူး။ အဲသည္ေလာက္ စာဖတ္တာကို စြဲခဲ့တာ။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ေတာ့ စာဖတ္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းက ေမာင္ၾကည္စန္းတဲ့။ အခုေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ စစ္ကိုင္းက သာသနာ့ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ေဆးကုသေပးေနတယ္လို႔ သိရပါ တယ္။ သူလည္း ႀကီးေရာေပါ့။ သူနဲ႔ ဘႀကီး မိုးတို႔ ဟာ အရပ္ထဲမွာရွိတဲ့ စာၾကည့္တိုက္က စာအုပ္ေတြကို အကုန္ ဖတ္ပစ္ခဲ့ၾကဖူး ပါတယ္။

မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ တကၠသိုလ္ႏြယ္ထြန္းကဥကၠ႒၊ တကၠသိုလ္ဝင္းက အတြင္းေရးမွဴးလုပ္တဲ့ မန္းတကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္အသင္းရဲ႕ အမႈေဆာင္ အျဖစ္ သူငယ္ခ်င္း ပင္းယေမႊးနဲ႔အတူ လုပ္ ခဲ့ပါတယ္။ မန္းတကၠသိုလ္မွာေမာင္သာႏိုး၊ ေမာင္ေပါက္စည္၊ တကၠသိုလ္ဝင္းတို႔ဟာ ဘႀကီးမိုး စာေပေလာကကိုေရာက္ေအာင္ ဝိုင္းဝန္းခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္း ျပင္ပမွာေတာ့ ေမြ႕ရာတန္းက စန္း ေသာ္ တာ စာအုပ္ဆိုင္ဟာ ဘႀကီးမိုးတို႔ စုရပ္ ေပါ့။

ဘႀကီးမိုးနဲ႔အတူ တကၠသိုလ္ေရာက္ ႏွင့္ၿပီးသူမ်ားကေတာ့ရြယ္တူမ်ားျဖစ္တဲ့ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးရတဲ့ ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါ တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဂုဏ္ထူး ေမာင္သိန္းႏိုင္နဲ႔ တင္မိုး ျဖစ္ပါတယ္။ တင္မိုးဟာ ေက်ာင္းမေရာက္မီကပဲ လူထုမွာ ကံၿမဲ နန္းျမင့္ႏြယ္ဆိုတဲ့ ကေလာင္အမည္နဲ႔ ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီးေရးေနတဲ့သူပါ။ အဲသည္အခ်ိန္ အဲသည္ေခတ္က ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးရဖို႔ဆိုတာ အလြန္႔အလြန္ရွားပါးလြန္းလို႔ ပညာေရးဝန္ႀကီးကေတာင္ သူတို႔ ကို ရွာေဖြၿပီး ေက်ာင္းတက္ေစခဲ့တာပါ။

သူတို႔ေရာက္လာေတာ့ မန္းတကၠသိုလ္ စာေပဝိုင္းဟာ ပိုၿပီး စည္ကားလာတာေပါ့။

တကၠသိုလ္ျပင္ပမွာေတာ့ ဦးေလးလွ၊ ေဒၚေဒၚတို႔ ရွိတယ္ေလ။ ဦးေလးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ရွိသလို ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းတို႔၊ ဆရာ ႀကီး ျမမ်ိဳးလြင္တို႔ ရွိေနတာပဲ။ ဘႀကီးမိုး ကုသိုလ္ေကာင္းတာက အဲသည္လို စာေပအသိုင္းအဝိုင္း၊ အဲသည္လိုဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ဆံုစည္းခဲ့ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မႏၱေလးမွာကလည္း စာေပနယ္တင္မကပါဘူး၊ ပန္းခ်ီနယ္မွာလည္း ခင္မင္ ရင္းႏွီးရသူေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ေလာက၊ စာေပေလာကမွာ ဘႀကီးမိုး က်င္လည္ရတယ္။ စာဖတ္ေဖာ္မိတ္ေဆြကေတာ့ စႏၵရားလွထြတ္ပါပဲ။ သူနဲ႔ ဘႀကီးမိုးေပါင္းၿပီး တိုင္းမ္မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ အေရာင္းရဆံုး ဝတၳဳ ၁၀အုပ္ကိုရေအာင္ရွာၿပီး ဖတ္ရတဲ့ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွပါတယ္။

ဘႀကီးမိုးတစ္ေယာက္ အဲသည္လို အဲသည္လိုနဲ႔ စာေပနယ္၊ ႐ုပ္ရွင္ နယ္၊ ပန္းခ်ီနယ္မွာ က်င္လည္ၿပီးရင္း က်င္လည္ခဲ့ရတာပါ။

ေျပာခ်င္တာက ဘႀကီးမိုးဘဝတစ္ ေလွ်ာက္လံုးဟာ စာေပ၊ပန္းခ်ီ၊ ႐ုပ္ရွင္အႏု ပညာနယ္ေတြမွာ က်င္လည္ခဲ့တာျဖစ္ေပမဲ့ စာဖတ္ျခင္းကေတာ့ ပင္ကိုအေျခခံပါပဲ။

ဘႀကီးမိုးမွာ သားသမီးသံုးေယာက္ ရွိပါတယ္။ သားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ပါ။ သားႀကီးက ဗီဒီယိုလုပ္ၿပီး သားငယ္ကေတာ့ စာဖတ္ပါတယ္။

အဲဗ် အခုေတာ့ အခုေတာ့ စာဖတ္တဲ့ အေလ့အထ ေလ်ာ့ပါးလာၿပီလားလို႔ ဘႀကီးမိုး ထင္ေနမိတယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ လဲဆိုေတာ့ ဘႀကီးမိုး မနက္တိုင္း ေမာနင္း စတားဝိုင္းကိုု သြားတယ္။ ဘႀကီးမိုးတို႔ဝိုင္းမွာ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာအားလံုး၊ ဂ်ာနယ္အားလံုး ရွိေနပါတယ္။ အားလံုးက ေခါင္းစဥ္ေတြေလာက္ပဲ ၾကည့္တယ္။ လူတိုင္းက သည္သတင္းေတြကို သိၿပီးသား၊ ၾကည့္ၿပီးသားတဲ့။ အင္တာနက္ထဲက၊ လက္နက္ကိုင္ဖုန္းထဲက ေတြ႕ၿပီး သိၿပီး သားတဲ့။ သူတို႔ သူတို႔ေတြ အားလံုးက ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ဆိုတဲ့ လူမႈကြန္ရက္ ေတြဖြင့္ ၿပီး ၾကည့္ၾက လုပ္ေနၾကတယ္ခင္ဗ်။

အိမ္မွာလည္း သိပ္မထူးပါဘူး။ ဘႀကီးမိုး သမီးက လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ ဂိမ္းကစား၊ ေျမးက ဂိမ္းကစားတယ္၊ ဂ်ပန္ကာတြန္းေတြၾကည့္တယ္။ စာမဖတ္ၾကဘူးခင္ဗ်။

ဘႀကီးမိုးကေတာ့ စာဖတ္တုန္း၊ စာေရးတုန္းပါပဲ။ သည္ေတာ့ ဘႀကီးမိုးကို ေရွးေဟာင္းလူသားလို႔ သတ္မွတ္ၾကေလေရာ့သလား မသိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အားတက္စရာေလးေတြ မေပၚလာခင္မွာ။  အားငယ္စရာ၊ စိတ္ဓာတ္က် စရာေတြ အရင္ေျပာပါ့မယ္။

ဘႀကီးမိုးတို႔ ၃၁ လမ္း အထက္လမ္း ဆိုတာ စာအုပ္တန္းခင္ဗ်။ အခုေတာ့ စာ အုပ္ဆိုင္ဆိုလို႔ ေစာဦးနဲ႔ ကိုလတ္ႏွစ္ဆိုင္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေမာ္စာေပဆိုတဲ့ဆိုင္လည္း ရွိေသး။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြကေတာ့ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ပါၿပီ။ဘဝတကၠသိုလ္ စာေပတိုက္ဟာ စာအုပ္အငွားဆိုင္နဲ႔ ရပ္ တည္ခဲ့တာပဲ။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစရာပါပဲ။ ႐ုပ္ျပနဲ႔ကာတြန္းေတြေနရာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသလို မဂၢဇင္းေတြလည္း ပ႐ုပ္လံုးလိုပဲ လံုးပါးပါး ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ား၊ အေပ်ာ္ဖတ္ဝတၳဳမ်ားလည္း…။

႐ုပ္ျပကာတြန္းမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့ ဘႀကီးမိုးတို႔ စြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ ဦးေအာင္ ရွိန္ရဲ႕ ဦးရွံစားတို႔၊ ဦးကပ္စီးတို႔ (ဦးေအာင္ရွိန္ဟာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေမြးထုတ္ခဲ့သူပါ)၊ ေသာ္က က အ႐ိုင္းကိုေရးတယ္။ ေမာင္ ဝဏၰက သမိန္ေပါသြပ္ကို ေရးတယ္။ ေဆြမင္းက တြတ္ပီကို ေရးတယ္။ အခုေတာ့ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္မ်ား မရွိရွာေတာ့ပါဘူး။

ထို႔အတူ မဂၢဇင္းမ်ားလည္း လံုးပါးပါး၊ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ား၊ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ား လည္း ေနရာေပ်ာက္ခဲ့ရေပါ့။

ဒါေပမဲ့လည္း ဒါေပမဲ့ေပါ့ေလ။ အခု ေတာ့ ဘာသာျပန္လုပ္ငန္းမွာ ကံ့ေကာ္ဝတ္ရည္တို႔၊ ငါတို႔စာေပတို႔ လုပ္ေနၾကသလို ဘဝတကၠသိုလ္ကလည္း ျပန္လည္ လႈပ္ရွားလာတာကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာေတြ႕ရပါတယ္။ ဘႀကီးမိုးလည္း တတ္ႏိုင္ သမွ်ေတာ့ ဘာသာျပန္ေပးေနရပါတယ္။ ေဆာင္းပါးအတိုေလးေတြကို လက္နဲ႔ေရး ႏိုင္ေပမဲ့ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္ေပးမယ့္လူရွိမွဘႀကီးမိုးက ပါးစပ္နဲ႔ ရြတ္ ဘာသာျပန္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ဘာသာျပန္ စာတစ္အုပ္လံုး စာမ်က္ႏွာ ၁၀ဝ၀ ေလာက္ မေရးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာသာျပန္စာအုပ္ဆိုလို႔ lmage မွာ အဲရစ္မာရီယာရီမတ္ရဲ႕’ေကာင္းကင္ဘံုက မ်က္ႏွာ မလိုက္ပါဘူး” လံုးခ်င္းစာအုပ္ကို မဂၢဇင္း မွာ ၂၂ လ ထည့္ၿပီးမွ ၿပီးပါတယ္။ အခု ေတာ့ ငါတို႔စာေပမွာ ထုတ္ဖို႔ေပးလိုက္ပါၿပီ။

စာဖတ္တာ၊ စာေရးတာေတာ့ လက္ မလႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ေရွးေဟာင္းလူသားလို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာ ၾကေပေတာ့။ စာဖတ္တဲ့ အေလ့အထ ေလ်ာ့ပါးသြားတာကိုလည္း စိုးရိမ္ေနတုန္းပါပဲ။

စာဖတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီလားႏွင့္ ဘႀကီးမိုးပါ။