ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ ● အေပၚယံေတြ သိပ္မ်ားတယ္
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ေအာက္တိုဘာ ၆၊ ၂ဝ၁၆
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ေအာက္တိုဘာ ၆၊ ၂ဝ၁၆
ဖင္လန္ပညာေရးစနစ္မွာ စာေမးပြဲ ရိွပါတယ္။ ကေလးေတြကို ၁ လ တခါ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၂ လ တခါ စစ္ေဆးပါတယ္။ စာေမးပြဲ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးရိွပါတယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲေလးေတြက ရမွတ္ကိုၾကည့္ၿပီး အတန္းတက္သင့္ မတက္သင့္ကိုလည္း ဆုံးျဖတ္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို အတန္းတတန္းမွာ ၂ ႏွစ္ေန ခိုင္းတာ ရိွပါတယ္။ မိဘနဲ႔ ဆရာ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ ဆရာ/မေတြကလည္း အဲဒီလိုျဖစ္ရင္ ရွက္ၿပီး အလုပ္ကထြက္တာေတာင္ ရိွပါတယ္။ တာဝန္ယူမႈ မိမိအသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာကို တန္ဖိုးထားမႈ ရိွၾကပါတယ္။
ဗမာျပည္လိုေတာ့ ပထမအစမ္း၊ ဒုတိယအစမ္း၊ စာေမးပြဲႀကီးဆုိတာပဲ မရိွတာပါ။
ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွာ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းယူနီေဖာင္း မရိွပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက တံဆိပ္ေရြးၿပီး ဝတ္ၾကပါတယ္။ မိဘတိုင္းနီးပါးကလည္း အမ်ားဝတ္တဲ့တံဆိပ္ကို ဝယ္ေပးႏိုင္ ၾကပါတယ္။
ပညာေရးေျပာရင္ ဆရာနဲ႔ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိး၊ သင္ၾကားေရးအေထာက္အကူပစၥည္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ကေလးေတြက ဗုိက္တန္းတူမႈ (ေက်ာင္းမွာ အခမဲ့ အစားအစာေကြၽးတာ) ရိွတဲ့အတြက္ စာသင္ၾကားရတာ အဆင္ေျပတာပါ။
ေနာက္ အခ်ိန္ဇယားပါ။ ကေလးေတြကို မိနစ္ ၄၀ ေလာက္ စာသင္ၿပီးတာနဲ႔ ၁၀ - ၁၅ မိနစ္ မျဖစ္မေန အခန္းထဲက ထြက္ခိုင္း ပါတယ္။ မေဆာ့ခ်င္တဲ့ကေလးလည္း စာသင္ခန္းအျပင္က သန္႔ရွင္းေကာင္းမြန္တဲ့ေလကို ႐ွဴ႐ႈိက္ရပါတယ္။
ထပ္ေျပာရင္ ေက်ာင္းေတြကို တည္ေဆာက္ထားတဲ့ကိစၥပါ။ ဖင္လန္ႏုိင္ငံမွာ ေက်ာင္းေတြကို က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ထပ္ သို႔မဟုတ္ ၃ ထပ္ ေဆာက္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ေဆာက္သလည္းေမးရင္ ေလွကားက်ယ္က်ယ္ေတြ၊ လက္ရမ္း ေတြ မ်ားမ်ားတက္ထားေတာ့ ကေလးေတြက ေက်ာင္းထဲမွာတင္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈကို သပ္သပ္ႀကီးေလ့က်င့္ရတာ မ ဟုတ္ဘဲ လုပ္သလို ျဖစ္ေအာင္ပါ။ ဥပမာ ထမင္းစားခန္းနဲ႔ စာသင္ခန္းကို မီတာ ၁ဝဝ ေလာက္ အနည္းဆုံးေဝး ရမယ္သတ္မွတ္ ထားေတာ့ တရက္ကို ၂ ခါ ထမင္းစားသြားရင္ မီတာ ၄ဝဝ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသား၊ ေျပးၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။
အသက္ ၁၄ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြကို တရက္ကို ၃ နာရီ အားကစားလုပ္ရမယ္၊ ၁ နာရီေလာက္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္၊ ၁ နာရီေလာက္က အသင့္အတင့္၊ ၁ နာရီေလာက္က ပုံမွန္ဆိုတဲ့ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈကို လုပ္ခိုင္းတယ္။ ကေလးေတြက ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာ လႈပ္ရွားေတာ့ အိပ္ေတာ့လည္း ျပႆနာမရိွေတာ့ဘူး။ ကေလးတေယာက္ဟာ အနည္းဆုံး ၁ဝ နာရီေလာက္ အိပ္ရမယ္၊ မ်ားမ်ားအိပ္ေလ ဉာဏ္ပိုေကာင္းေလ၊ အရပ္ပိုရွည္ေလဆိုတာေတြကို စနစ္တက် သုေသသနျပဳထားေတာ့ သူတို႔ေတြက ရဲရဲတင္းတင္း မိဘေတြကို ေျပာၾကတယ္။
အဓိကအခ်က္က မိဘနဲ႔သားသမီး အခ်ိန္ေပးဖို႔ပါပဲ။ မိဘကိုေတာင္ မေျပာရဲ မဆိုရဲ၊ ေျပာခြင့္မရ၊ ဆိုခြင့္မရတဲ့ကေလး တေယာက္ဟာ အျပင္ေလာကမွာ လူစိမ္းတေယာက္ကို ရဲရဲတင္းတင္း ဆက္ဆံဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေၾကာင္းလည္း သူတို႔က သုေသသန ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကေလးေတြကို အႏၱရာယ္မရိွရင္ ဘယ္ေတာ့မွမတားျမစ္ပါနဲ႔၊ ကေလးေတြကို လြတ္လပ္စြာ ေျပာခြင့္ေပးပါ၊ ကေလးေတြစကား ကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ပါဆိုၿပီး မိဘေတြကို ပညာေပးတာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို အေပၚက စာေတြ ဖတ္ ရင္ နားလည္ေလာက္ပါၿပီ။
ဖင္လန္မွာ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း နည္းလာပါၿပီး။ တမိသားစုမွ အမ်ားဆုံးယူရင္ ၁ ေယာက္ ၂ ေယာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ၉၈ ရာခိုင္ႏႈန္း က ၁၆ ႏွစ္ျပည့္တာနဲ႔ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္တည္ႏိုင္ပါၿပီ။ အေမ က်ေနာ္ပိုက္ဆံလိုတယ္ မုန္႔ဖိုးေပးလို႔ ေျပာရမွာကို ရွက္ တတ္တဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လည္း ဆုိင္ပါတယ္။ လူငယ္ေတြကို အခြင့္ အလမ္းေပးမႈနဲ႔လည္း ဆုိင္ပါတယ္။ ဗမာႏုိင္ငံက ကေလးေတြက အခြင့္အလမ္းမရိွ၊ လူႀကီးေတြလည္း သားသမီးကို ပိုးေမြးသ လို ေမြးမွ မိဘဝတၱရားေၾကတယ္ ထင္ၾကတာကိုး။
ဒါေၾကာင့္ ပညာေရးကိုျမႇင့္တင္မယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းကစၿပီး အဘက္ဘက္ကို စနစ္တက် တြက္ခ်က္ၿပီး လုပ္ဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း သာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကေလး ၁၃ ေယာက္ေလာက္ကို ဆရာတေယာက္ ခြဲ (၁ ၁/၂) ႏႈန္းနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္တာကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မရပါ ဘူး။
အခုက ၄ တန္းေအာင္ ရြာကေန ၂ နာရီေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္၊ သို႔မဟုတ္ စက္ဘီး ၁ နာရီေလာက္ နင္း ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ရိွသမွ်အင္အားေတြ ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ကေလးေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ ဒီလိုကေလးေတြကို ေက်ာင္းနဲ႔အိမ္ သိပ္မေဝးကြာ ေအာင္ စီစဥ္ေပးဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။
ပညာေရးေကာင္းဖို႔ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးတင္ေကာင္းလို႔ရတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ပညာကို တကယ္တတ္ၿပီး ကေလးေတြကို တန္ဖိုး ထားတတ္တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးလိုအပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္
photo credit : www.huffingtonpost.com