စုိးလြင္ (ဝမ္ခ) (၂၁၁) ● ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ထြက္ေတာ္မူ နန္းကခြာ
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၂၊ ၂ဝ၁၆
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၂၊ ၂ဝ၁၆
စစ္အစိုးရနဲ႔ ကလလတအဖြဲ႔ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲက ျပန္လာတဲ့ က်ေနာ္၊ က်ေနာ့္ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ စဥ္းစားရပါၿပီ။
ရန္သူနဲ႔အပစ္အခတ္ ရပ္စဲလိုက္ၿပီးျဖစ္တဲ့ ကလလတနယ္ေျမမွာ ရန္သူကို လက္နတ္ကိုင္လမ္းစဥ္နဲ႔ ေအာင္ပြဲခံမယ္လို႔ယုံၾကည္ ထားတဲ့က်ေနာ္တို႔ ABSDF အဖြဲ႔အေနနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိလိုက္ပါတယ္။
ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဲစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ လက္နက္ခ်မလား...။ ဒါေတာ့ လုံးဝမလုပ္ႏိုင္။ (ABSDF ဗဟိုမကြဲ ခင္ကထဲက ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ ေသာက္တလြဲလုပ္တာေတြ၊ ကိုယ္က်င့္တရားပ်က္တာေတြ၊ အုပ္စုဖြဲ႔ေနရာလုတာေတြ ေၾကာင့္ အဖြဲ႔ရဲ႕အေျခအေနမေကာင္းဘူးဆိုတာ သိထားေပမဲ့ ရန္သူ႔ထံ ဘယ္ေတာ့မွ လက္နက္မခ်ဘူးဆိုတာ ဆုံးျဖတ္ထား သူပါ)။
ဒါဆိုရင္ ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မျပန္ဘဲ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာပဲ ျဖစ္သလိုလုပ္ကိုင္စား ေသာက္ၿပီး ဘဝကိုျမဳပ္ႏွံေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဆုံျဖတ္ခ်က္က်တာနဲ႔ ႏုတ္ထြက္စာကို ေကာက္ေရး။ ၿပီးေတာ့ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္တေယာက္ကို ေပးၿပီး ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ျပဳေၾကာင္းစာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
တပတ္ေလာက္အထိအေၾကာင္းမျပန္လို႔ ႏႈတ္ထြက္စာေပးထားတဲ့ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ကို ေမးျပန္ေတာ့ တျခားဗဟိုေကာ္မ တီဝင္ေတြကို အသိမေပးရေသးဘူးလို႔ ေျပာလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲစရိယန္ၿမိဳ႕မွာဖြင့္ထားတဲ့ ရုံးခြဲရွိရာ မွာ သြားေနေနလိုက္တယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္ဖို႔ အဆက္အသြယ္ရွာရင္ေပါ့ေလ။
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္းကေန တေန႔က်ေတာ့ ကလလတ စီးပြားေရးတာဝန္ခံ စိုင္းစိုးလြင္ အလုပ္ကိစၥတခုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ရုံးကိုေရာက္လာ တယ္။ စကားေျပာၾကရင္း ခင္မင္သြားၾကၿပီး (ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲတုန္းက သူ က်ေနာ့္အေၾကာင္းကို ေလ့လာမိထားပုံရတယ္) သူ႔ရုံးကိုလာလည္ဖို႔ က်ေနာ္ကို ဖိတ္သြားခဲ့တယ္။
က်ေနာ္လည္း ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရမရွိေတာ့ သူ႔ရုံးကို မၾကာမၾကာသြားလည္တယ္။ ၾကာလာေတာ့ ပိုခင္မင္မႈေတြမ်ား လာၿပီး က်ေနာ္မသြားျဖစ္ရင္ေတာင္ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ေခၚခိုင္း တဲ့အထိ ခင္လာၾကတယ္။
သူတို႔အဖြဲ႔နဲ႔ စီးပြားေရးအရဆက္ဆံေနတဲ့ ထိုင္းေထာက္လွမ္းေရးအိမ္ကိုပါေခၚသြားၿပီး မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရ ရင္သူနဲ႔ဆက္သြယ္ၿပီး ေက်ာက္အေရာင္းအဝယ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူ (ရွမ္းလူမ်ဳိး) အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ပါ ႏွစ္ေယာက္ထဲ လႊတ္ ေပးတဲ့အထိ (ေကာင္မေလးကေတာ့ က်ေနာ္လို ငႏူေကာင္ကို သူ႔အဆင့္နဲ႔ ဘယ္သေဘာက်မလဲ။ သူ႔ဆရာစကား မပယ္ ရဲလို႔သာ အေတြ႔ခံတာ)
(ေအးေလး ေကာင္မေလးဘက္က မႀကိဳက္လို႔ေပါ့။ ႀကိဳက္လို႔ကေတာ့ ကိုယ္ေတြအဲဒီတုန္းက ခြာယွက္ ဂ်ဳိ (ခ်ဳိ) ေသြးပုံမ်ဳိးနဲ႔ဆို ပြဲၿပီးေပါ့) က်ေနာ့္ကို ခင္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တရက္မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ရုံးတံခါးကို လာေခါက္လို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ထိုင္း နယ္ျခားေစာင့္စစ္တပ္က ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။
တရုံးလုံးကို ေသနတ္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းထားၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဘာလူမ်ဳိးလဲ ဘာကိစၥနဲ႔လာေနတာလဲေမးေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမွန္းသိသြားေတာ့တယ္။ (ေနာက္ေတာ့မွသိရတာက.. ေဘးအိမ္ကတိုင္တာ။ ေသနတ္ေတြနဲ႔ မသ ကၤာစရာလူတစု ဒီအိမ္မွာ ရွိေနတယ္ေပါ့)
ေနာက္ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ယာယီေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ရွိမရွိ စစ္ပါေလးေရာ။ က်န္တဲ့သူအားလုံး လက္မွတ္ရွိေပမဲ့ လက္မွတ္ မရွိတဲ့က်ေနာ္နဲ႔ လက္မွတ္ရွိေသာ္လည္း ရက္လြန္ေနတဲ့ ေအာင္လင္းကို ဖမ္းေရာေပါ့ဗ်ာ။
(အလုပ္ကိစၥနဲ႔မဟုတ္ဘဲ လာေနေနတဲ့က်ေနာ့္ကို ရုံးတာဝန္ခံက လက္မွတ္မလုပ္ေပးရုံမဟုတ္ဘူး..သူ႔ရုံးမွာ တာဝန္နဲ႔မဟုတ္ ရင္ မေနဖို႔ ေျပာလာခဲ့လို႔..ငါ ထြက္စာတင္ထားတယ္..ႏႈတ္ထြက္စာ မရေသးခင္အထိေနမယ္၊ ရတဲ့ေန႔ မေနပါဘူးလို႔ ေျပာ ထားၿပီသား)
ေအာင္လင္းနဲ႔ က်ေနာ္ကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္ရွိရာကို ေခၚသြားၿပီး စစ္ေမးျပန္တယ္။ ေက်ာင္းသားမွန္း ပိုႀကိမ္း ေသသြားမွ နယ္ျခားေစာင့္အရာရွိေတြလည္း လာဖမ္းတုန္းကလို မ်က္ႏွာတင္းတင္းမာမာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရီရီျပဳံးျပဳံးျဖစ္လာ တယ္။ (ေအာ္...ထိုင္းအရာရွိေတြနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုလို႔ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကိုအထင္မႀကီးနဲ႔… ထိုင္းစကားကို တလုံးႏွစ္ လုံးပဲ ေျပာတတ္ၾကတာ။ အမ်ားအားျဖစ္ လက္ဟန္ေျခဟန္ပဲ)။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ရဲစခန္းအခ်ဳပ္ထဲ ပို႔လိုက္ေရာေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ဳပ္တခါမွမက်ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာနဲ႔ နံရံသံတိုင္ေတြမွီၿပီး ကိုယ့္အဖြဲ႔က ဘယ္ေတာ့ လာထုတ္မလဲလို႔ ေမွ်ာ္ရတာေပါ့။
နာရီဝက္ေလာက္ေနေတာ့ ေအာင္လင္းနဲ႔ က်ေနာ့္နံမည္ကို ထိုင္းသံဝဲဝဲနဲ႔လွမ္းေခၚသံကို ၾကားရလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုင္းအရပ္ဝတ္ဝတ္တေယာက္နဲ႔ ရဲေတြ က်ေနာ္တို႔ကို ၾကည့္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔ေတြ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာေနတာျဖစ္မွာပဲဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ရဲေတြကို ေက်ာေပးၿပီး ျပန္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။
ခဏေနေတာ့ ထိုင္းရဲတေယာက္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာကိုပုတ္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပဳံးၿပံးႀကီး ၾကည့္ေနတဲ့ စိုင္းစိုးလြင္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕စီးပြားဘက္ ထိုင္းေထာက္လွမ္းေရးကို အံၾသစြာေတြ႔လိုက္ရတယ္။
(အ့ံၾသမွာေပါ့ ကိုယ္ေမွ်ာ္ေနတာက ကိုယ့္အဖြဲ႔ကိုး).. ဒီေတာ့မွပဲ သိလိုက္ရတယ္။ ကိုစိုင္း သူ႔ေထာက္လွမ္းေရးကိုေခၚလာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို လာထုတ္တယ္ဆိုတာ။
အခ်ဳပ္အျပင္ေရာက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဖမ္းခံထိတာ ဘယ္လိုသိလဲလို႔ ကိုစိုင္းကိုေမးလိုက္ေတာ့ "အခ်ိန္တန္လို႔ ခင္ဗ်ား မေရာက္လာတာနဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာက္ကုန္သည္မေလးကို ခင္ဗ်ာတို႔ရုံးကိုလြတ္ၿပီးေခၚခိုင္းလိုက္တာ ဖမ္းခံထိမွန္းသိသိခ်င္း လာေခၚထုတ္တာ" လို႔ ေျပာျပတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေအာင္လင္းကို ရုံးျပန္ပို႔ၿပီး ကိုစိုင္းေခၚလို႔ တေနရာကိုလိုက္သြားျပန္ေရာ။ ေရာက္သြားမွ မယ္စရီယန္ၿမိဳ႕ ရဲမွဴးရဲ႕မယားငယ္အိမ္ျဖစ္ေနမွန္းသိရေတာ့တယ္။
ေရာက္ေနတဲ့ ရဲမွဴးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ မယ္စရီယန္ၿမိဳ႕ ေရႀကီးေနလို႔ လိုအပ္ရင္ ကူညီရေအာင္ဆိုၿပီး လာတာ လို႔ ကိုစိုင္းေျပာေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ဘာမွအေထြအထူးမလုပ္ရပါဘူး။ ၿမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးနဲ႔အတူ ေရႀကီးတဲ့ေနရာေတြ လိုက္ၾကည့္ တာပဲ။
ညေနေစာင္းလို႔ျပန္ၾကမယ္လုပ္ေတာ့ ရဲမွဴးက က်ေနာ္ကိုေမးတယ္ "မင္းတို႔ရုံး ဘယ္မွာဖြင့့္ထားတာလဲ" တဲ့...ေနရာေျပာျပလိုက္ေတာ့.."အဲဒီေနရာမေကာင္းဘူး ငါ့အိမ္ေရွ႕မွာ အိမ္တလုံးငွားဖို႔ရွိတယ္ အဲဒီမွာ ေျပာင္းဖြင့္ၾကပါလား။ ငါ တာဝန္ယူ တယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ ကိုစိုင္းလည္း က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးၿပဳံးၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
(မယ္စရီယန္ေရႀကီးတာ က်ေနာ္ဘာမွအကူအညီမေပးႏိုင္တာသိရက္နဲ႔ ရဲမွဴးအိမ္ေခၚလာတဲ့ကိုစိုင္းကို ေခၚလာခါစက နားမ လည္ေပမဲ့ ျပန္ခါနီး ရဲမွဴးရဲ႕ေျပာစကားနဲ႔ ကိုစိုင္းရဲ႕အျပဳံးကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္နားလည္းလိုက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လုံျခဳံေရးကို ေကာင္းေစခ်င္လို႔ဆိုတာ)
ဒီအေၾကာင္းကို က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ရဲ႕တာဝန္ရွိသူကို ဝမ္းသာအားရေျပာျပေပမဲ့ ဘာမွအေၾကာင္းျပန္ၾကားခ်က္မရခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ေနၾကရင္း တရက္က်ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူနဲ႔အေဖာ္လိုက္ေပးဖို႔ ဝင္းႏိုင္ဦး (ဗဟိုေကာ္မတီ) လာေခၚတယ္။ ဘာကိစၥလဲေမးေတာ့ ေထာင္ဝင္စားသြားေတြ႔ဖို႔လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔လိုက္သြားရင္ လမ္းမွာေမးၾကည့္ေတာ့ ဝင္းတင့္ဟန္ (ေဆးမွဴး)နဲ႔ ကမ္းပူးျခား (နံမည္အရင္း မမွတ္မိေတာ့)(မိုင္းထိၿပီး ေျခတဖက္ျပတ္သြားေသာ တပ္ရင္း ၂ဝ၄-၂ဝ၅ ရဲေဘာ္) ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦး မူးယစ္ေဆးမႈနဲ႔ အဖမ္းခံေနရေၾကာင္း သိရတယ္။ (အမွန္က...ႏိုင္ငံျခားသားအလွဴရွင္ေတြေပးတဲ့ေဆး ေတြကို Dr.စင္သီယာ ေဆးခန္း (မဲေဆာက္) ကေန မဲစရီယန္ကိုသယ္ေဆာင္လာရာမွာ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကို မေက်နပ္တဲ့ ကရင္ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ထိုင္းရဲေတြကို အတို႔အေထာင္လုပ္လိုက္လို႔ ဒဏ္ရာရရင္ထိုးရတဲ့ေဆးေတြကို မူးယစ္ေဆး ေတြဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပအဖမ္းခံရတာ)
တရားရုံးကိုေရာက္သြားေတာ့ အမႈစစ္ၿပီးလို႔ အခ်ဳပ္ထဲျပန္ထည့္ေတာ့မယ့္ ဝင္းတင့္ဟန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ အ က်ဳိးအေၾကာင္းေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ေထာင္ထဲေရာက္တာ သုံးလေလာက္ရွိၿပီ။ တရားရုံးထုတ္တာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ အခုထိ တရားရုံးက အမိန္႔မခ်ေသးေၾကာင္း သိရတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ ကိုယ္လည္း ကိုယ္ရဲေဘာ္ေတြကို ဒီလိုေတြ႔ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းေပမဲ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ မရွိလို႔ ရဲေၾကာက္ေနရတာ။ က်ေနာ္နဲ႔ဝင္းႏိုင္ဦးလည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေပးစရာရွိတာေပးၿပီး ရုံးကိုျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။
ရုံးေရာက္လည္း ဒီအေၾကာင္းပဲေတြးေနမိလို႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ကိုစိုင္းတို႔ရုံးကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘဲေရာက္လာတဲ့က်ေနာ္ကို ဘာျဖစ္လာခဲ့တာလဲလို႔ ကိုစိုင္းေမးလို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုစိုင္းက..သူ မဲစရီယန္ရဲမွဴးရုံးကို သြားစရာရွိလို႔ လိုက္ခဲ့ပါ အုံးေခၚတာ မလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ (ဘာလက္မွတ္မွမရွိဘဲ ကိုယ့္ကိုဖမ္းႏိုင္တဲ့ရဲေတြဆီသြားရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သြားခ်င္ပါမလဲ) အားနာတာေရာ… သူ႔အားကိုးနဲ႔ေရာေၾကာင့္ လိုက္သြားခဲ့တယ္။
ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ ပိုေၾကာက္သြားခဲ့တယ္။ ျမင္ေတြ႔ေနက်ရဲအင္းအားထက္ပိုမ်ားေနလို႔ ကိုစိုင္းကိုေမးၾကည့္ေတာ့ မဲစရီ ယန္ ၿမိဳ႕ေရႀကီးလို႔ ခရိုင္တခုလုံးမွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးေတြ ေရာက္ေနတာတဲ့။ ကိုစိုင္းကေတာ့ ေရာက္တာနဲ႔ မယ္စရီယန္ရဲမွဴးနဲ႔ စကားသြားေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာ ကုပ္ကုပ္ေလး ထိုင္ေနေပါ့။
ခဏေနေတာ့ မဲစရီယန္ရဲမွဴးက ကိုစိုင္းကို ခရိုင္တခုလုံးရဲ႕ရဲမွဴးႀကီးျဖစ္တဲ့ ခ်င္းမိုင္ရဲမွဴးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔လည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနၾကၿပီး စကားနားမလည္တဲ့က်ေနာ္ ငုပ္တုပ္ေပါ့။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုစိုင္းက က်ေနာ့္ကိုလွမ္းေခၚၿပီး က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ဖမ္းခံထိတဲ့အေၾကာင္း ခ်င္းမိုင္ရဲမွဴးအေရွ႕မွာ က်ေနာ္ကိုေမး ပါေလေရာ။
က်ေနာ္ေျပာသမွွွ်ကို ခ်င္းမိုင္ရဲမွဴးကို ကိုစိုင္းက ဘာသာျပန္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ေျပာလို႔ၿပီးတာနဲ႔ ခ်င္းမိုင္ရဲမွဴးက ဝင္းတင့္ဟန္တို႔ကိုဖမ္းတဲ့ရဲမွဴးကိုေခၚၿပီး ေမးျပန္တယ္။ ရဲမွဴးႏွစ္ေယာက္ေျပာတာ က်ေနာ္နားမလည္ေပမဲ့ ဖမ္းခဲ့တဲ့ရဲမွဴးရဲ႕မ်က္ႏွာက အ ေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ေနပုံပဲ။
ေနာက္ေတာ့ ကိုစိုင္းက တရားရုံးသြားၾကမယ္လို႔ က်ေနာ့္ကိုေခၚလို႔သြားၾကရင္း လမ္းမွာေမးၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ေျပာျပတာ ေတြကိုသိသြားတဲ့ ခ်င္းမိုင္ရဲမွဴးက ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကိုဖမ္းတဲ့ရဲမွဴးကို ေျပလည္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာသတဲ့။ ဖမ္းတဲ့ရဲ မွဴးက ပထမေတာ့ လုပ္ေပးဖို႔ျငင္းေပမဲ့ ရာထူးႀကီးတဲ့ ခ်င္းမိုင္ရဲမွဴးရဲ႕အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ႏိုင္တာနဲ႔ မေက်မနပ္နဲ႔ သေဘာတူ လိုက္ရတာတဲ့။
ဖမ္းတဲ့ရဲမွဴးလည္း မ်က္ႏွာရွစ္ေခါက္ခ်ဳိးနဲ႔ တရားရုံးကို လိုက္လာတာေပါ့ဗ်ာ။
တရားရုံးေရာက္ေတာ့ ကိုစိုင္းနဲ႔ မယ္စရီယန္ရဲမွဴးက အခ်ဳပ္ခံတာဝန္ရွိသူေတြနဲ႔ သြားေျပာေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က တရားရုံး အေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ထိုင္ေနတာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဖမ္းတဲ့ရဲမွဴးကလည္း က်ေနာ္ေဘးနားမွာ မ်က္ႏွာစူပုတ္ပုတ္နဲ႔ လာ ထိုင္တယ္။ သူ႔ႏိုင္ငံလည္းျဖစ္ျပန္၊ ကိုယ္ကလည္း တရားမဝင္ေနလို႔ သူ႔ကိုေၾကာက္ရမယ့္အျပင္ သူကလည္း ကိုယ့္ကို မေက်နပ္မွန္းသိေနေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေနက ထဘဲေျပးရေတာ့မလိုလို အေနအထုိင္ၾကပ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
ေနာက္ေတာ့ ရဲမွဴးက ေဒါသမ်က္ႏွာနဲ႔ ထိုင္းလို က်ေနာ့္ကိုေမးလို႔ ငါ ထိုင္းလိုမတတ္ဘူး အဂၤလိပ္လိုနည္းနည္းရတယ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသေတြေပ်ာက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အထင္ႀကီးတဲ့ပုံေပါက္လာတယ္။ မင္း အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေျပာတတ္တာလဲလို႔ ေမးလာလို႔ က်ေနာ္ရဲ႕အျဖစ္ကို က်ေနာ္တတ္တဲ့ အဂၤလိပ္အက်ဳိးအပဲ့နဲ႔ေရာ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ေရာ ေျပာျပလိုက္တယ္။
ငါ ျမန္မာျပည္မွာ သခ်ာၤနဲ႔ ဘြဲ႔ရလာတာ၊ အစိုးရကိုမေၾကနပ္လို႔ ေတာခိုလာတာ။ ငါတို႔ရဲေဘာ္ေတြ သယ္လာတဲ့ေဆးေတြဟာ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္။
ထိုင္းရဲမွဴးေျပာျပလို႔ သူလည္း ခ်ဴလာေလာင္ကြန္တကၠသိုလ္က physics နဲ႔ ဘြဲ႔ရလာေၾကာင္းသိလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရီရီေမာေမာျဖစ္သြားၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မၾကာခင္မွာပဲ ကိုစိုင္းလာေခၚလို႔ အခ်ဳပ္က်ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရွိရာ လိုက္သြားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဝင္းတင့္ဟန္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အ့ံၾသေနၾကတယ္။
(သူတို႔အ့ံၾသလည္း အ့ံၾသစရာ၊ အခ်ဳပ္သားေတြကို တရက္ထဲ ႏွစ္ႀကိမ္ ရုံးထုတ္ရိုးထုံစံမရွိဘူးေလ။ သူတို႔ကိုလာထုတ္တဲ့ ကိုစိုင္းကို သူတို႔မသိေတာ့ လူမွားၿပီး လာထုတ္တယ္ပဲထင္ေနၾကတာ)
က်ေနာ္လည္း အျဖစ္အပ်က္ကို သူတို႔ကိုရွင္းျပလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထိုင္းရဲေတြ တရားသူႀကီးေတြနဲ႔ ညိႇႏိႈင္းလာတဲ့ ကိုစိုင္းက အေျခအေနေတြကို က်ေနာ္ကိုရွင္းျပတယ္။ ဒီတခါ တရားရုံးထုတ္လို႔ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္မွန္ ေၾကာင္းဝန္ခံလိုက္ရင္ တရားသူႀကီးက တေယာက္ကို ထိုင္းေငြတေသာင္းစီဒဏ္ရိုက္ၿပီး လြတ္ေပးမယ္။ ဝန္မခံရင္ ဒီလိုပဲ တရားရုံးထုတ္လိုက္ အခ်ဳပ္ထဲထည့့္လိုက္လုပ္ေနအုံးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္းျပေတာ့ သူတို႔ကလက္မခံခ်င္ဘူး။ ဟုတ္မွမဟုတ္ဘဲ ဝန္မခံခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူတို႔ကို ေျဖာင့္ဖ်ရေတာ့တာေပါ့။
ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အဓိကမဟုတ္၊ လြတ္ေျမာက္ဖို႔က အဓိကလို႔ ရွင္းျပေတာ့မွ သူတို႔လည္း လက္ခံေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုစိုင္းကိုသေဘာတူေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေတာ့ ဒဏ္ေငြကို သူစိုက္ထားေပးမယ္လို႔ ကိုစိုင္းကေျပာတယ္..
က်ေနာ္လည္း ရုံးကိုဝမ္းသာအားရျပန္လာၿပီး ဝင္းႏိုင္ဦး (ဗဟိုေကာ္မတီ) ကိုေျပာျပေတာ့ ဒီေငြႏွစ္ေသာင္းကို သူမရွာေပးႏိုင္ ဘူးတဲ့။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္သြားတယ္(ေငြ ႏွစ္ေသာင္းကို လြယ္လြယ္နဲ႔ရွာလို႔မရဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရဲေတြနဲ႔ညႇိေပးမယ့္သူ ေငြစိုက္ထားေပးမယ့္သူမရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေထာင္ထဲမွာေနရမွန္းမသိတဲ့ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ဒီေငြကိုရေအာင္ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့လို႔ မေျပာသင့္ေပဘူးလာဗ်ာ)
က်ေနာ္ဟာ အဖြဲ႔ရဲ႕တာဝန္အရွိဆုံးသူလည္းမဟုတ္၊ မၾကာခင္မွာဘဲ အဖြဲ႔ကထြက္ေတာ့မယ္သူျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ဘာ မ်ား တတ္ႏိုင္ပါအုံးမလဲ။
နွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ ေအာင္သူၿငိမ္း (ဒုဥကၠ႒) ဘန္ေကာက္ကေန မယ္စရီယန္ကို ေရာက္လာတယ္။ ေတာထဲကစခန္းကို သြားဖို႔ က်ေနာ့္ကိုေခၚလို႔ အေဖာ္လိုက္သြားခဲ့တယ္။ တညအိပ္ၿပီးျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာသူ႔ကို က်ေနာ္ ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ထြက္စာတင္ထားၿပီးၿပီ။ လမ္းစရိတ္လည္း ရွိေနၿပီ။ (ဘန္ေကာက္မွာေနတဲ့ ၫြန္႔ဝင္း (တပ္ရင္း ၂ဝ၄-၂ဝ၅) က က်ေနာ့္ကို လမ္းစရိတ္ပို႔ထားေပးတယ္)။
က်ေနာ့္ကို ဘန္ေကာက္ေခၚသြားေပးဖို႔ေျပာေတာ့ သူ သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မယ္စရီယန္ရုံးေရာက္ေတာ့ ရုံးကမရွိ ေတာ့ဘူး၊ ေျပာင္းသြားၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း စုံစမ္းၿပီး ရုံးသစ္ကိုလိုက္သြားေတာ့ ေထာင္ကလြတ္ၿပီး ရုံးေရာက္ေန တဲ့ဝင္းတင့္ဟန္နဲ႔ ကမ္းပူးျခားကို ဝမ္းသာစြာေတြ႔လိုက္ရတယ္။
(သူတို႔ဘယ္လိုလြတ္လာလဲဆိုတာ က်ေနာ္ေမးဖို႔အခ်ိန္မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုစိုင္းေက်းဇူးေၾကာင့္ လြတ္လာတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီေငြေတြကို ျပန္ေပးခဲ့လား က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူး) (က်ေနာ္ထြက္လာတာကို ကိုစိုင္းကို ေျပာမျပခဲ့တဲ့အတြက္ သူမသိခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္ အဖြဲ႔ကထြက္မယ္ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကိုစိုင္းကိုေျပာျပဖို႔ ရွက္ေနခဲ့တယ္)
က်ေနာ္နဲ႔ ေအာင္သူၿငိမ္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညကားနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကိုတက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ေရာက္ၿပီး ညဘက္မွာေတာ့ မိုးသီးဇြန္နဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ က်ေနာ္ထြက္မွာကိုသိသြားတဲ့ မိုးသီးဇြန္ကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာၿပီးတားေပမဲ့ ေနာက္ေန႔မနက္ ေစာ ေစာ အားလုံးအိပ္ေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏိိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ မထြက္ခ်င္ဘူး။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆိုတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးနဲ႔ ၿငိေနမွာစိုးလို႔.။ ဒါေတာင္ ရုံးအျပင္ေရာက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ မ်က္ရည္က ထြက္ က်လာေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေတာ္လွန္းေရးကို ငါႏိုင္သေလာက္လုပ္ခဲ့တာပဲေလဆိုၿပီး စိတ္ကိုေျဖက ထြက္လာပါေတာ့တယ္။
စိုးလြင္ (ဝမ္ခ) (၂၁၁)