ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ေကြ႕
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၊ ၂ဝ၁၆
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၂၊ ၂ဝ၁၆
ေကြ႔
ကြၽန္ေတာ့္စာေရးစားပြဲမွေန၍ ထိုေကြ႔ေလးကို ေကာင္းမြန္စြာျမင္ရ၏။ စာေရးစားပြဲၸၸၸၸၸၸၸၸၸၸမွာထိုင္ျဖစ္သည့္ရက္တိုင္းလိုလို၊ ထို ေကြ႔ ေလးကို အမွတ္မထင္ လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေအာ္ဟစ္သတိေပးလိုက္မည္ဟု ႀကံရြယ္လိုက္တိုင္းလည္း ေနာက္က်သြား တတ္သည္။ သတိေပးဆိုင္းပုဒ္ကေလးကို ေစတနာျဖင့္ေရးသား၍ ထုိလမ္းေကြ႔ေလး၌ ေထာင္ထားခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေကြ႔ေဘး မွာေနထိုင္ၾကေသာ အိမ္ရွင္မ်ား၏ ရန္လိုၾကည့္ျဖင့္ အၾကည့္ခံရသည့္အျပင္ သံုးေလးရက္အၾကာတြင္ ဆိုင္းပုဒ္ေလးပါ အစ အန ေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။
ေကြ႔။
ထိုေကြ႔ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕မွာပင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဒုကၡေပးေပါင္းမနည္းေတာ့။ ထိုေကြ႔ေလးကို ျဖစ္ ေပၚေစခဲ့သူမ်ားကေတာ့ ေကြ႔ေၾကာင့္ လူေတြဒုကၡေရာက္ၾကတာကိုပင္ ပီတိတခုလိုစားသံုးေနၾကသည္လား မေျပာတတ္ပါ။
ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္တန္းေနေသာလမ္းမႀကီးမွ ထိုေကြ႔ကေလး ခြဲျဖာထြက္လာသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေတာ့ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ သည္။ ယခင္ကေတာ့ ထိုေကြ႔ေနရာသည္ လမ္းမႀကီးေပၚမွေန၍ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္အေက်ာ္တြင္ ထိုလမ္းသြယ္ေလးကိုခြလ်က္ ျခံဝိုင္းတခုေပၚလာသည္။ ျခံဝိုင္းလာခတ္ၾကသူမ်ားကို ပတ္ဝန္းက်င္မွလူမ်ားက စူးစမ္းရာတြင္လည္း ႏႈတ္မိန္႔အရ ျခံခတ္ သည္ဟူ၍သာ အေျဖရၾကသည္။ ဝင္းျခံလာခတ္ၾကသူမ်ားကိုယ္တိုင္လည္း မည္သူမည္ဝါ၏ ျခံဝင္းမွန္း မသိၾက။
ႏႈတ္မိန္႔။ အာဏာရွင္ေခတ္တြင္ ႏႈတ္မိန္႔အရ ဆိုေသာစကားကို ေစာေၾကာေဝဖန္ရဲသူ ခပ္ရွားရွား။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔သြားရာ လမ္းသြယ္ကေလးသည္ ထိုျခံဝိုင္းႀကီးခတ္လိုက္ေသာေန႔တြင္ ခဏတာ ကြယ္ေပ်ာက္သြား ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သည့္ပိုင္ရွင္မွ လာေရာက္ကိုယ္ထင္မျပေသးသည့္ ျခံဝိုင္းႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ျခံစည္းရိုးမ်ားကို ဟိုလူတေခ်ာင္း၊ ဒီလူတေခ်ာင္း ျဖဳတ္ၾကပါသည္။ မၾကာမီမွာ ျခံတိုင္မ်ားသာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ထိုျခံတိုင္မ်ားၾကားမွ လမ္း သြယ္ကေလး ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။ ႏႈတ္မိန္႔အရဆိုကာ လမ္းပိတ္၍ ျခံခတ္ထားခဲ့သည္ကို တတ္ႏိုင္သ၍ လမ္းျပန္ေဖၚခဲ့ ၾကျခင္းပင္။
ျဖတ္သြား၊ ျဖစ္လာလူအမ်ားသည္လည္း လတ္တေလာအဆင္ေျပသြားၿပီျဖစ္ၾက၍ ျခံ စည္းရိုးမရွိေတာ့ေသာ ျခံတိုင္မ်ားၾကား သြားလာလႈပ္ရွားၾကရင္း… ႏႈတ္မိန္႔အရဟူသည့္အေၾကာင္း ျပခ်က္ႏွင့္ဝင္းျခံလာခတ္ၾကသည့္ကိစၥကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ စားဝတ္ေနေရး အၾကပ္အတည္းမ်ားၾကား႐ုန္းကန္ၾကရင္း နက္လွစြာေသာ အာဏာရွင္ေခတ္ ဆင္းရဲတြင္း၌ မနစ္ ျမဳပ္ေအာင္ကူးခတ္ရင္း တအိမ္ေထာင္၊ တမိသားစု လတ္တေလာအဆင္ေျပေရးကိုသာ ေတြးေတာ ႏိုင္ၾကပါသည္။
မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္၊ မွန္ကန္သည့္ဘက္မွရပ္သူမ်ား မွားယြင္းသည့္စနစ္ဆိုးကို ေဝဖန္သူမ်ားသည္ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားမဟုတ္ၾကပါပဲႏွင့္ ေန႔ျမင္ညေပ်ာက္ ေထာင္ထဲေရာက္ၾကရသည့္ေခတ္ႀကီးထဲ လူတိုင္းရင္ထဲ အေၾကာက္တရားမ်ား ႀကီးစိုး ေနခဲ့ၾကသည္။
အာဏာရွင္ႀကီးစိုးခ်ိန္တြင္ လူသြားလမ္းေပၚခြလ်က္၊ ႏူတ္မိန္႔အရ ျခံစည္းရိုးခတ္သည့္ကိစၥသည္လည္း လူအမ်ားႏွင့္ေျပာဆိုေဆြးေႏြး၍ေကာင္းေသာအရာမဟုတ္ပဲ၊ မိသားစုခ်င္းသာ တီးတိုးေဆြးေႏြးဖြယ္ရာ။
ထိုသို႔ေသာကာလမ်ားကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လြန္လာသည့္အခါ ႏူတ္မိန္႔သည္ ႏွစ္ (၃၀) ေျမဂရံအျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့ သည္။
တိုက္အိမ္ႀကီးေဆာက္လုပ္ရန္အတြက္၊ ေျမညႇိသည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ ခိုင္ခန္႔ေသာ အုတ္တံတိုင္းႀကီးမ်ားကို ကာရံလိုက္ၾက သည္။ လမ္းမႀကီးႏွင့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆက္သြယ္ရာလမ္းအျဖစ္၊ ထိုအုတ္တံတိုင္းႀကီးေခတ္ထားေသာ ဝင္းျခံကိုေကြ႔ဝိုက္၍ လမ္းၾကမ္းတခုကို ဖုတ္ပူမီးတိုက္ေဖာက္ လုပ္ေပးခဲ့သည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာမ်ားအေနျဖင့္ အရင္ကလို ျခံစည္းရိုး တေခ်ာင္း ျဖဳတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ျဖဳတ္လုပ္၍မရေတာ့။ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ခိုင္ခန္႔တည္ၿမဲေစရန္ စီမံကိန္းခ်ကာရံထားေသာ အုတ္တံတိုင္း ႀကီးကို မရဲတရဲျဖင့္ မေက်မနပ္ ၾကည့္ေနၾကရံုသာ။
ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ဘက္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရွိရာသို႔သြားလွ်င္ လမ္းသည္ ညာေကြ႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း လမ္း၏ ဘယ္ဘက္အျခမ္းသည္ မတရားပင္နိမ့္က်ေန၏။ ထိုအခါ လမ္းထဲသို႔ အမွတ္မထင္ေကြ႔ဝင္လိုက္သူတိုင္း ေရွ႕ဘရိတ္ဆြဲရ ေကာင္းႏုိး၊ ေနာက္ဘရိတ္ နင္းရေကာင္းႏုိးႏွင့္ ကြၽမ္းျပန္ၾကရသည္။ ဒုကၡေရာက္ၾကရသည္။
တခါကလည္း လွဴဖြယ္ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ သြားၾကဟန္တူေသာ လင္မယားစံုတြဲတစ္တြဲ ထိုေကြ႔ တြင္ပင္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္သည္။ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားက လမ္းေပၚဖရိုဖရဲ။ အိမ္မွထြက္လာခဲ့ၾကစဥ္ကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ လွဴဒါန္းၾကမည္။ သီလယူၾကမည္။ အမွ်ေဝၾကမည္…ဟူ၍ ၾကည္ႏူးဖြယ္စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားရွိခဲ့ၾကေပမည္။ ဤေကြ႔ကေလးသည္ ဤသို႔ဒုကၡေပးလိမ့္မည္ဟု သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကဟန္မတူပါ။ လိုရာခရီးသို႔ မေရာက္ေစရံုမွ်မက ၾကည္ႏူးမႈေလးမ်ားကိုပါ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေစခဲ့ပါသည္။
ယခုလည္း၊ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ေနဆဲအခ်ိန္တြင္ပင္ ေယာဂီမ်ားကို တင္ေဆာင္လာသည့္ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္္စီးသည္ ထိုေကြ႔က ေလးသို႔ အေကြ႔တြင္ လမ္းဘယ္ဘက္ျခမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းသား အနားထိေလ်ာပါသြားသည္။ ဘရိတ္အုပ္သံႏွင့္အတူ ေယာဂီမ်ား၏ အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္သံ ဆူညံသြားသည္။ လမ္းအေကြ႔တိုက္အိမ္ႀကီးအေပၚထပ္မွ လူမ်ားေတာ့ ဘာမွမခံစားရသလို ၿပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။ ထိုအေကြ႔ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့မ်က္စီေရွ႕မွာပင္ သြားလာသူမွန္သမွ်ကို ဒုကၡေပးေနဆဲ။
ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ေဘးသို႕အသာခ်ထားလိုက္မိသည္။ အေတြးမ်ားက ေကြ႔ေလးဆီ သို႔ေရာက္ေရာက္သြား၍ စာအုပ္ထဲ စိတ္မဝင္စားႏိုင္ေတာ့။ တဆက္တည္းပင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေကြ႔ခဲ့ရေသာ ေကြ႔မ်ားဆီသို႔ စိတ္ကူးခရီးဆက္မိသြားသည္။
မည္သည့္ ခရီးကိုမဆို ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားလွ်င္ ခရီးတြင္ပါသည္။ လူတိုင္း၊ လူတိုင္းသည္လည္း ဘဝခရီး လမ္းကိုျဖတ္ သန္း ရာတြင္ ပန္းတိုင္သို႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ရန္အတြက္ လမ္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ကိုသာ ေလွ်ာက္ခ်င္ၾကေပမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရွ႕ဆက္ ရမည့္ခရီးလမ္းအတြက္ အာဏာရွင္၏ ႏႈတ္မိန္႔ျဖင့္အစျပဳကာ ခရိုနီမ်ား၏ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ အၾကံအစည္ျဖင့္ ေပၚ လာေသာလူသြားလမ္းေပၚ အုတ္တံတိုင္းျခံဝင္းခတ္သကဲ့သို႔ အတားအဆီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳရေသာအခါ မလႊဲသာသည့္ အဆံုး ေကြ႔ေရွာင္ၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ဘဝခရီးလမ္းတြင္လည္း တဆစ္ခ်ဳိး၊ ႏွစ္ဆစ္ခ်ိဳးမက ေကြ႔ခဲ့ရဖူးပါသည္။ အိမ္ေထာင္က်စအခ်ိန္တြင္၊ ၿမိဳ႕နယ္ စည္ပင္သာယာေရးရံုးတြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္သည္။ ထိုအလုပ္ကို တႏွစ္ခန္႔လုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆက္မလုပ္လိုေတာ့၍ ျမန္မာ့ မီးရထားဝန္ထမ္းဘဝကို၊ ေပၚတာဘဝျဖင့္စရသည္။ ျမန္မာ့မီးရထား (ၿမိဳ႕ျပ) အင္ဂ်င္နီယာဌာနတြင္ အငယ္တန္းအင္ ဂ်င္နီယာျဖစ္လာေသာအခါ ထိုအလုပ္ကို ဆက္မလုပ္လိုေတာ့။ ႏွစ္သီးစားအရာရွိမ်ား၏ ျမင္းအလုပ္ ျမင္းမလုပ္၊ ေခြးအလုပ္ ေခြးမလုပ္ေသာ စရိုက္ဆိုးမ်ားကို ရြံမုန္းလာသည္။ ၎အျပင္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည့္ သမီးေလး၏ ပညာ ေရးအတြက္ ေတြးေတာလာရသည္။ ဒီဂရီအေတာ္ႀကီးမားသည့္ ေကြ႔တေကြ႔ကို ထပ္မံ၍ ေကြ႔လိုက္ရျပန္သည္။ အစိုးရဝန္ ထမ္းဘဝမွ ထြက္လိုက္သည္။ ထိုေကြ႔မ်ားသည္ ေရွ႕တြင္ရင္ဆိုင္ရမည္ အတားအဆီးအခက္အခဲမ်ားကို ႀကိဳတင္ေတြးမိ၍ ကိုယ္တိုင္ ေကြ႔ခဲ့ေသာ ေကြ႔မ်ားျဖစ္သည္။
ျမန္မာ့မီးရထားတြင္ အလုပ္စဝင္ေသာအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္အား တာဝန္က်ရံုပိုင္မွ စက္ေခါင္းေမာင္းထံသို႔ "လမ္းရွင္းစာရြက္" သြား၍ေပးခိုင္းသည္။ ရထားတစင္း၊ ဘူတာတခုမွ ေနာက္ဘူတာတခုသို႔ ခရီးဆက္သြားႏိုင္ရန္အတြက္ လမ္းရွင္းစာရြက္ပါ လွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီဟု ထိုစဥ္ကထင္ခဲ့မိသည္။ မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ကြၽန္ေတာ့္အထင္မွားယြင္းေၾကာင္း သိလာရသည္။ ရထား တစင္းသည္ လမ္းရွင္းလက္မွတ္ပါေစကာမူ ေနာက္ဘူတာသို႔ ေခ်ာေမာစြာမေရာက္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားစြာ ရွိေန ပါေသးသည္။
ရထားႀကီးတစင္းကို သံလမ္းႏွစ္လမ္းကထမ္းပိုး၍ တဘူတာၿပီးတဘူတာ ျဖတ္သန္းေစၿပီး လိုရာခရီးပန္းတိုင္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပး ရပါသည္။ ထိုသို႔ပို႔ေဆာင္ေပးရာတြင္ သံလမ္းႏွစ္လမ္းတြင္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ၊ ဇလီဖားတံုးမ်ား၊ သံလမ္းတလမ္းႏွင့္ တလမ္း ဆက္ထားေသာ ဂြၽဳိင္းပတၱာမ်ားႏွင့္ လမ္းခင္းေက်ာက္မ်ား ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ရပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနရံုမွ်ႏွင့္ လိုရာခရီးကို ေရာက္ႏိုင္မည္လား၊ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း မေရာက္ႏုိင္ေသးပါ။
လမ္းခရီးျဖတ္သန္းမႈတြင္ ထိုသံလမ္းႏွစ္ခုအေပးအယူမွ်ၿပီး ဟန္ခ်က္ညီရန္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္၊ တေယာက္ကိုတေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္၍သာ အတူတကြ လက္တြဲေပါင္းေဖာ္ခဲ့ၾက သည္။ စရိုက္ခ်င္းကေတာ့ တူလွသည္မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေဒါသႀကီးသည္။ ေပါက္ကြဲလြယ္သည္။ ႐ွဴး႐ွဴးဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ေခြးဆိုးတေကာင္လို ထင္ရာျမင္ရာ လုပ္တတ္သည္။ သူက်ေတာ့ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည္။ အရာရာကို မ်ဳိသိပ္ထားႏုိင္သည္။ မည္သည့္ကိစၥကိုမဆို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ လုပ္ေလ့ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ သမီးေလးကို ထမ္းပိုးခ်ီမ၍ ဘဝခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္းရာတြင္ ေကြ႔မ်ားစြာေကြ႔ ခဲ့ရသည္။ ထို႔အတူ သံလမ္းႏွစ္လမ္းသည္လည္း ရထားႀကီးကိုထမ္းပိုး၍ သူ၏ခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္းရာတြင္ ပန္းတိုင္မေရာက္ မီ လမ္းခုလတ္တြင္ ေကြ႔မ်ားစြာ ေကြ႔ရေပသည္။
စည္ပင္ဝန္ထမ္းဘဝမွ မီးရထားဝန္ထမ္းဘဝကို ခ်ဳိးေကြ႔သည့္အေကြ႔ကေလး။ မီးရထားဝန္ထမ္းဘဝမွ အလုပ္ထြက္ၿပီး အျပင္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သည့္ အေကြ႔ႀကီး။ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘဝထဲတြင္ ျဖတ္သန္းရင္းေကြ႔ေနရေသာ အေကြ႔ေျပေျပကေလး မ်ား။
ရထားတစ္စင္းအတြက္ ေကြ႔တခုေပၚတြင္ ျဖတ္သန္းေနရစဥ္ အခ်ိန္ကာလသည္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ရထားလမ္း သည္ အေျဖာင့္ႀကီးသာ ရွိေနသည္မဟုတ္။ လက္ဝဲဘက္သို႔ ေကြ႔မည္။ လက္ယာဘက္သို႔ ေကြ႔မည္။ ေရွ႕တြင္ရွိေသာ အတားအဆီးမ်ားေပၚမူတည္၍ ေကြ႔ေနမည္ သာျဖစ္သည္။ ထိုအခါတြင္ ေကြ႔၏ အျပင္သံလမ္းကို အတြင္ဘက္သံလမ္းထက္ ပို၍ အနည္းငယ္ ေစာင္းျမႇင့္ေပးထားရပါသည္။ သံလမ္းအင္ဂ်င္နီယာဘာသာရပ္တြင္ (super elevation ) ဟုေခၚသည္။ ထိုအခါမွသာ ရထားတြဲမ်ား ေကြ႔ေပၚတြင္ လမ္းမေခ်ာ္မည္။ လက္ယာေကြ႔၊ လက္ဝဲေကြ႔မ်ား ရွိသျဖင့္ ေကြ႔တိုင္းတြင္ သံလမ္း ႏွစ္လမ္းသည္လည္း တလွည့္စီ အနည္းငယ္ျမင့္ေနၾကမည္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔လင္မယားသည္လည္း ဘဝခရီး၏ေကြ႔တိုင္း၊ ေကြ႔တိုင္းတြင္ ထိုျဖစ္စဥ္ကို နမူနာယူခဲ့ၾကပါသည္။ ကိုယ္ထမ္းပိုး/ခ်ီမလာသည့္ တာဝန္ဝတၱရားတခုကို ပန္းတိုင္သို႔ပို႔ေပးႏိုင္ရန္ အတြက္သာ ေစတနာအရင္းခံခဲ့ၾကသည္။ လင္ႏွင့္မယားႏွစ္ ေယာက္တြင္ သူကၽြမ္းက်င္သည့္က႑ ရွိသလို၊ ကိုယ္ကြၽမ္းက်င္သည့္က႑လည္း ရွိပါသည္။ သူကေရွ႕တန္းေရာက္ေနၿပီး ငါက်ေတာ့ ေနာက္တန္းေရာက္ေနသည္ဟူေသာ စိတ္မ်ိဳးကို ႏွစ္ဦးစလံုး ပယ္သတ္ရပါသည္။ သို႔မွသာ သမီးေလးကိုပို႔ေပး ခ်င္ေသာပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးႏိုင္မည္ဟူေသာ စိတ္ေစတနာကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေမြးျမဴခဲ့ၾကပါသည္။ ထစ္ခနဲဆို လွ်င္ ႐ွဴး႐ွဴးဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ ေခြးဆိုးတေကာင္လိုကိုက္တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ၾကမ္း ကိုယ္ၾကမ္းကိုလည္း ခဝါခ်ခဲ့ရပါသည္။
ေလာက၌မည္သည့္လမ္းခရီးတြင္မဆို သဘာဝတရား အတားအဆီး၊ အသဘာဝအတားအဆီးရွိေနတတ္ပါသည္။ ထိုအခါ မ်ိဳးတြင္ တြန္းတိုက္၍ထိုးေဖာက္ထြက္ရန္မလြယ္ကူသည့္ အတားအဆီးမ်ဳိးျဖစ္ေနပါလွ်င္ ညင္သာစြာ ေကြ႔သြားႏိုင္ရန္ေတာ့ လိုအပ္ပါသည္။ ထိုအခါမွသာ လိုရာပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။
မီးရထားသံလမ္းျဖစ္ေနလွ်င္ ေကြ႔၏အျပင္ဘက္သံလမ္းက အတြင္းဘက္သံလမ္းထက္ အနည္းငယ္ျမႇင့္ေနမည္။ နိမ့္ေန ေသာ အတြင္းဘက္သံလမ္းကလည္း ျငဴစူစရာမလိုအပ္ပါ။ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းႏွင့္ မီးရထားႀကီးကို လိုရာခရီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးေနသည္ဟု သေဘာထား ႀကီးလိုက္ရံုသာ။ ေနာက္ေကြ႔တခုတြင္သူက အျမင့္သို႔ ျပန္ေရာက္ေပးဦးမည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သမီးေလးကို လုိရာပန္းတိုင္သို႔ေရာက္ရန္အတြက္ ေကြ႔တခုေပၚတြင္ ခင္း က်င္းထားေသာ သံလမ္းႏွစ္ခုႏွယ္ က်င့္သံုးေနထိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။
ျမန္မာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရထားႀကီးကေတာ့ သဘာဝအတားအဆီး၊ အ,သဘာဝအတားအဆီး မ်ားႏွင့္ရင္ဆိုင္ေနရသျဖင့္ လိုရာ ပန္း တိုင္မေရာက္ႏိုင္ေသး။
အေတြးမ်ားကို လွစ္ခနဲအျဖတ္တြင္၊ စာေရးစားပြဲမွျမင္ရေသာေကြ႔ေလးဆီ ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္ ျပန္ေရာက္သည္။ လူတိုင္းကို ဒုကၡေပးေနေသာ ေကြ႔ေလးကို တတ္စြမ္းသမွ်အားျဖင့္ ျပင္ဆင္ရန္ႀကိဳးစား ၾကည့္ဦးမည္။
မည္သူမဆို အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ေကြ႔ေလးမွာ သြားလမ္းသာလို႔ လာလမ္းေျဖာင့္ေစခ်င္ပါသည္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
၂၂-၉-၂ဝ၁၆