ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၃၁)


ေမာင္ေမာင္စုိး ● လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ - အပိုင္း (၃၁)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၆

● ေက်ာင္းသားထဲက ေက်ာင္းသား
ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕က ေပါင္မုန္႔ကားေလး ေခါင္မိုးေပၚတက္၍တရားေဟာသြားခ့ဲေသာ ေအာင္သိန္းထြန္းသည္ သာမန္ အားျဖင့္ နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနတတ္သူ အေပါင္းအသင္းဆန္႔သူ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသူတဦးမွ်သာျဖစ္သည္။ ထိုေန႔ကသူတက္ေျပာသြားသည္မွာ ပုံမွန္ေက်ာင္းသားတဦး၏ စိတ္ခံစားခ်က္ဟု ဆိုႏိုင္ပါ သည္။ သူသည္ ေက်ာင္းသားထဲက ေက်ာင္းသားတေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ေဖၚျပသြားခ့ဲျခင္းသည္။

အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ေသးေသး မ်က္ႏွာတြင္ ဝက္ျခံအျပည့္ႏွင့္ ေအာင္သိန္းထြန္းသည္ မ်က္ႏွာအလြန္ခ်ဳိသူျဖစ္ေပရာ ျမာ လည္း အလြန္စြံသူဟု နာမည္ႀကီးသည္။ သူသည္လည္း ေဆးတကၠသုိလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (က) ကို မေက်ာ္လြန္နိုင္ခ့ဲ့ဘဲ ႐ုိး႐ုိးဘြဲ႕တခုကို ေျပာင္းယူခ့ဲရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာ့အာမခံလုပ္ငန္းတြင္း လက္ေထာက္အေထြေထြေထြမန္ေနဂ်ာအထိ ရာထူးတက္လွမ္းခ့ဲၿပီး ေနာက္ဆံုး ျပည္နယ္အဆင့္အရာရွိႀကီးတဦးအျဖစ္ အၿငိမ္းစားယူခ့ဲသည္။ အၿငိမ္းစားယူၿပီးေနာက္လည္း ပုဂၢလိက အာမခံတခုတြင္ရာထူးႀကီးတေနရာ ျပန္လည္လုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသည္။ ယခုေတာ့ ငယ္စဥ္ကခႏၶာကိုယ္၏ ၃ ဆခန္႔ဝျဖိဳးေနသူတေယာက္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကေတာ့ ခ်ဳိဆဲျဖစ္သည္။ ျမာလည္းစြံဆဲျဖစ္မည္ဟု ထင္ရသည္။

သူသည္ သူ့ဘဝအား ႐ုိး႐ုိးအစိုးရဝန္ထမ္းဘဝကို ေအးခ်မ္းစြာျဖတ္သန္းခ့ဲသည္။ နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္တြင္ ပါဝင္ပတ္သက္ျခင္း မရွိခ့ဲေပ။ သုိ႔ေသာ္သူသည္ ေက်ာင္းသားဘဝက ေက်ာင္းသားထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ သူက့ဲသုိ႔ပင္ ေက်ာင္းသားထဲက ေက်ာင္းသားမ်ားစြာရွိခ့ဲသည္။ ေက်ာင္းသားထဲက ေက်ာင္းသားမ်ားစြာသည္ သမိုင္းေခတ္တိုင္း ေခတ္ တိုင္း ေက်ာင္းသားတုိ႔၏တာဝန္ကို ေက်ခ့ဲၾကပါသည္။

● ဦးသန္႔လႈပ္ရွားမႈ
ဗိုလ္ေနဝင္းအစိုးရက ဦးသန္႔အား မည္မ်ွမုန္းတီး၍ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္လုပ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားထု သံဃာထု လူထုက လက္မခံေခ် ။ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးသန္႔စ်ာပနကို နိုင္ငံေတာ္စ်ာပနအျဖစ္ လုပ္ေပးလိုစိတ္မရွိေသာ္လည္း သာမန္ျမႇဳပ္ႏွံသၿဂႋဳလ္ ရန္စဥ္းစားေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားထုက အျဖစ္မခံပါ။ ေက်ာင္းသားထုက ဦးသန္႔စ်ာပနအား လူထုစ်ာပနအျဖစ္ေျပာင္းလဲလိုက္ၿပီး ထိုက္တန္ေသာေနရာတခုတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံရန္နိုင္ရန္အတြက္ ႀကီးမားေသာ လူထုလႈပ္ရွားမႈ တခုစတင္လိုက္ပါေတာ့ သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔မွစ၍ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္နယ္ေျမအတြင္း၌ ဦးသန္႔လႈပ္ရွားမႈဝါ ဦးသန္႔အေရး ေတာ္ပုံဟုဆိုရမည္ အရွိန္အဟုန္ျပင္း၍ သမိုင္းမွတ္တိုင္တခုျဖစ္ေစခဲ့သည့္ ဦးသန္႔လႈပ္ရွားမႈ ေပၚလာေပေတာ့သည္။

၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ဦးသန္႔စ်ာပနေကာ္မတီက မဆလအစိုးရထံ ေတာင္းဆိုခ်က္တခု ေပးပို႔လိုက္သည္။ ဦးသန္႔အား နိုင္ငံေတာ္စ်ာပနအျဖစ္ အစိုးရကစီစဥ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္ၿပီး အစိုးရက ျငင္းပယ္ပါက မိမိအစီအစဥ္ႏွင့္ သၿဂႋဳလ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထုတ္ျပန္ခ့ဲ့ၿပီး ဦးသန္႔ဂူေဆာက္ရန္ သမဂၢဝင္းေနရာကို ေရြးခ်ယ္ခ့ဲသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢအေဆာက္အအုံကို ျဖိဳဖ်က္ခ့ဲသည့္ ဗိုလ္ေနဝင္းတုိ႔အတြက္ ေျခာက္လွန္႔ေနေသာ အ တိတ္ေနရာျဖစ္သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားတုိ႔အတြက္ မေမ့နိုင္ေသာေနရာျဖစ္သည္။

ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္ေန႔တြင္ အစိုးရဘက္က ညိႇႏႈင္းမႈ တခုျပဳလုပ္သည္။ ဦးသန္႔အေလာင္းအား ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဖက္မုခ္တြင္ ဂူသြင္းရန္ ေနရာေပးမည္ဟု ဆိုသည္။ သုိ႔ေသာ္ နိုင္ငံေတာ္စ်ာပနအျဖစ္ေတာ့ စီစဥ္မေပးႏိုင္ဟု အေၾကာင္းျပန္သည္။ ထို ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဦးသန္႔မိသားစုဝင္မ်ား ေက်ာင္းသားမ်ား သံဃာေတာ္မ်ား အစည္းအေဝးထိုင္ၾကသည္။ ဦးသန္႔မိသားစု က စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားျပဳလုပ္သည့္ နိုင္ငံေတာ္စ်ာပနထက္ လူထုစ်ာပနလုပ္သည္က ပိုေကာင္းသည္ဟုျမင္ေပရာ အစိုးရ၏ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုခ့ဲၾကသည္။

ဤေနရာတြင္ ဦးသန္႔စ်ာပနကို ဥိီးစီးလုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားေခါင္းေဆာင္မ်ားကား ႏွစ္ေနရာခြဲ၍ ႐ံုးထိုင္ေန ၾကသည္။ တေနရာကေတာ့ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမတြင္ျဖစ္သည္။ ထိုေနရာတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား
သာမက သံဃာေတာ္မ်ားပါ ပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲကေတာ့ ကိုဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း၊ ကိုထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းတုိ႔ရွိၾကသည္။ ေနာက္တဖြဲ႕ကေတာ့ မႏၲေလးေဆာင္တြင္ အေျချပဳၾကသည္။ ထိုအဖြဲ႕ကေတာ့ ဦးသန္႔အသုဘကိစၥကို ေစာစီးစြာ AE ေဆာင္ တြင္ ေဆြးေႏြးၾကသည့္ အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ထိုအဖြဲ႕တြင္ ဦးစီးၾကသူမ်ားမွာ ဒဂံုေဆာင္မွ ကိုတိတ္ (ပဲခူး)၊ ကိုတင္စိုး ( သံတြဲ) ႏွင့္ စလွေငြတုိ႔အစုျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ဦးသန္႔စ်ာပနေကာ္မတီအေျခစိုက္သည့္ မႏၲေလးေဆာင္တြင္ စလွေမာင္တုိ႔ မိမိတုိ႔ ေက်ာင္းမွ ေမာင္ေမာင္ေထြးတို႔လည္း ရွိၾကသည္။

မဆလအစိုးရက ဤသုိ႔ေျမေနရာေပး၍ ကမ္းလွမ္းလာေသာအခါ ဦးသန္႔၏ညီအကိုေတာ္ ဦးခန္႔ႏွင့္ ဦးသန္႔၏သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေအးေအးသန္႔တုိ႔လည္း ဦးသန္႔သပိတ္ေကာ္မတီဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္လာေရာက္ညိႇႏႈိင္းၾကသည္။ မႏၲေလးေဆာင္အေျခစိုက္သပိတ္ေကာ္မတီႏွင့္လည္း လာေရာက္ညိႇႏႈိင္းၾကသည္။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔ဟု ထင္သည့္မနက္ပိုင္းတြင္ လူထုအစည္းအေဝးတခုကို မႏၲေလးေဆာင္အေျခစိုက္ သပိတ္ေကာ္မတီကျပဳလုပ္သည္။ မလုပ္၍ မရေတာ့ ဦးသန္႔မိသားစုဝင္မ်ား၏ဆႏၵကို သပိတ္ေကာ္မတီကလက္ခံၿပီး အစိုးရေပးေသာေနရာတြင္ျပဳလုပ္မည့္ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္ကို ေက်ာင္းသားမ်ား အထူးသျဖင့္ ဇြန္ ၆ ရက္ေန႔ကစၿပီး ဦးသန္႔ဂူေဆာက္ေနေသာအဖြဲ႕မ်ားက လက္မခံႏိုင္ၾကေပ။

လူထုအစည္းအေဝးကို ဦးစီးက်င္းပသည့္ ကိုတင္စိုး (သံတြဲ) က မႏၲေလးေဆာင္ ေပၚတီကို အေပၚထပ္မွ စကားေျပာသည္။ လူပရိတ္သတ္ကမႏၲေလးေဆာင္ေရွ႕ ႏွင့္အဓိပတိလမ္းမေပၚတြင္ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ ဦးသန္႔အေခါင္းအား ကန္ေတာ္မင္မွာ ဂူသြင္းမလား၊ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ သမဂၢဝင္းအတြင္း ဂူသြင္းမလား၊ လူထုဆႏၵခံယူေမးျမန္းရာ အမ်ားစု သမဂၢဝင္းအတြင္းျမႇဳပ္ ႏွံရန္ သေဘာထားေပးၾကသျဖင့္ သမဂၢဝင္းအတြင္း ဂူသြင္းရန္ဆံုးျဖတ္ခ့ဲၾကသည္။ ဦးခန္႔တုိ႔ ေဒၚေအးေအးသန္႔တုိ႔လည္း မ တတ္နိုင္ရွာေတာ့။ ဦးသန္႔သည္ သူတုိ႔ေသြးသားျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးသန္႔အား လူထုပိုင္သြားခ့ဲေခ်ၿပီ။

သုိ႔ႏွင့္ သမဂၢဝင္းအတြင္း ဂူသြင္းရန္ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။ အဓိပတိလမ္းမနေဘးတြင္ စာၾကည့္တိုက္သစ္ေဆာက္လုပ္ ရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္လုပ္ငန္းဂြင္ေနရာမွ အုတ္သဲ ဘိလပ္ေျမတုိ႔က ဦးသန္႔ဂူေဆာက္ရန္ အသင့္ျပင္ထားသက့ဲသုိ႔ ျဖစ္သြားေတာ့ သည္။ အုတ္ဂူေဆာက္လုပ္ေရးကို တာဝန္ယူၾကသူမ်ားကေတာ့ RIT ဟုေခၚသည့္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ အဓိက ဂူေဆာက္ေနသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းဝင္သည့္ RIT ေက်ာင္းသားမ်ား (72 batch RIT) ျဖစ္ၾကသည္။

ပုံစံထုတ္သူကလည္း ထို RIT ၇၂ ေက်ာင္းဝင္သည့္ အသုတ္မွျဖစ္သည္။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ ထိုသူမွာ ေနာင္တြင္ အာဇာနည္းကုန္းအားျပန္လည္တည္ေဆာက္ရာတြင္လည္း ပိသုကာအျဖစ္ ပုံစံထုတ္သူျဖစ္လာခ့ဲသည္။ ယခုေတာ့ ျမန္မာ  နိုင္ငံပိသုကာအသင္းဥကၠဌျဖစ္ေနသည္ဟု သိရသည္။ လက္ေတြ႕သံလ်က္ကိုင္၍ ဂူေဆာက္သူမ်ားထဲတြင္ ခြန္သာျမင့္ (ဦး သိန္းေဖျမင့္၏သား)၊ တင္သိန္းလြင္ (နိုင္ထိုက္)၊ ခရစ္ရွန္ေလာ (ကရင္ႀကီး) စသည့္ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္ခ့ဲၾကသည္။

ဂူေဆာက္သူမ်ားက သူတုိ႔၏ေဆာက္လုပ္ေရးအား ဇြန္ ၆ ရက္ေန႔ကထဲက စတင္ခ့ဲၾကသည္။ ညဘက္လည္း မျပန္ၾကဘဲ ဂူေဘးက သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္သာ အိပ္ၾကၿပီး တက္ႂကြစြာ ေဆာက္လုပ္ခ့ဲၾကသည္။ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႔ သမဂၢဝင္းအတြင္း ျမႇဳပ္နွံရန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးေသာအခါ ညေနဘက္တြင္ ကုလသမဂၢအလံအုပ္ထားေသာ ဦးသန္႔အေခါင္းအား ဘြဲ႕ႏွင္း သ ဘင္ခန္းမမွ သယ္လာၿပီးေနာက္ ေနဝင္႐ုိးရီတြင္ ဂူသြင္းခ့ဲၾကသည္။

ဦးသန္႔အေခါင္း တကၠသုိလ္ဝင္းအတြင္းသယ္လာသည့္ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔မွစၿပီး တကၠသုိလ္နယ္ေျမအတြင္း၌ လူမ်ား ျပာပန္းခတ္စည္ကားေနခ့ဲသည္။ ညဘက္တြင္ ပိုစည္လာသည္။ ဦးသန္႔အေခါင္းအား လာၾကည့္သူမ်ားအုတ္ဂူေဆာက္ သည္ကို လာၾကည့္သူမ်ားျဖင့္ စည္ကားလွသည္။ လူထုက အလွဴေငြမ်ားကို ရက္ေရာစြာထည့္ဝင္ၾကသည္။ တကၠသုိလ္ဝင္း ကား ေန႔ေန႔ ညည စည္ကားေနေပေတာ့သည္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕တြင္လည္း ေန႔ေန႔ ညည တရားပြဲမ်ားျဖင့္ စည္ ကား၍ေနသည္။ လာေရာက္သည့္ လူပရိတ္သတ္မ်ားလာသည္ႏွင့္အတူ ေစ်းလာေရာင္းသည့္ ေစ်းသည္မ်ားလည္း ေရာက္ လာၾကၿပီး ပြဲေစ်းတန္းက့ဲသုိ႔ စည္ကား၍ေနေပေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း အဓိပတိလမ္းမေပါက္သာ ဖြင့္ထားၿပီး က်န္တံခါးေပါက္မ်ားကိုပိတ္ထားၿပီး ျပင္ပမွလာေရာက္ေႏွာက္ယွက္မႈမ်ား ရႈပ္ေထြးမႈမ်ားမျဖစ္ေစရန္ တတ္နိုင္သမွ် ၾကပ္ မတ္ခ့ဲၾကသည္။

ဦးသန္႔အေရးေတာ္ပုံတြင္ လူထု လူတန္းစားလူ့အလႊာအသီးသီး ပါဝင္ခ့ဲၾကသက့ဲသုိ႔ လူထုအားေပးေထာက္ခံမႈက ျမင့္သည္။ ဆန္ေစ်းမ်ားတက္ၿပီး ၾကပ္တည္းေနေသာကာလျဖစ္လင့္ကစား တကၠသုိလ္ဝင္းတြင္းရွိ သပိတ္စခန္းသုိ႔ ရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕နယ္ အသီးသီးမွ ထမင္းထုပ္မ်ား အလ်ံပယ္ေရာက္သည္။ ထိုထမင္းထုပ္မ်ားထဲတြင္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ျပည္သူမ်ားကို အားေပးသည့္ စာတို စာရွည္ေလးမ်ား ပါရွိသည္။ ထမင္းထုပ္ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အားေပးသည့္စာေလးမ်ားကို ေတြ႕ရၿပီး အားလုံးၾကည္ႏူးရသည္။ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားျဖစ္ရသည္။

၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ၈ ရက္ေန႔ညမွစ၍ အစိုးရအသံလႊင့္ဌာနမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္က သေဘာတူညီမႈ ခ်ဳိးေဖါက္ေၾကာင္း ဦးသန္႔မိသားစုဝင္မ်ား၏ဆႏၵကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သမဂၢဝင္းအတြင္း ျမႇဳပ္ႏွံၾကေၾကာင္း ရန္ကုန္တကၠသုိလ္အား တရားဥပေဒမဲ့ သိမ္းပိုက္ထားေၾကာင္း ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းမ်ားအားလည္း အာဏာပိုင္မ်ားခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ယူငင္သုံးစြဲေနေၾကာင္းတုိ႔ကို ေန႔ေန႔ ညည အသံလႊင့္ေနေပေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းဖ်က္ဆီးသူမ်ားကို အေရးယူသည့္ ပုဒ္မ ၆/၁ သည္ နာမည္ႀကီးပုဒ္မတခုျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ တကၠသုိလ္အားလုံး ရက္အကန္႔အသတ္မရွိပိတ္လိုက္ေၾကာင္းကို လႈပ္ရွားမႈ စတင္ရာ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔ညက ေၾကညာခ့ဲၿပီးျဖစ္သည္။

ဒီဇင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႔ နံနက္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ေတာ့ အစုိးရစစ္တပ္ႏွင့္ ရဲအင္အား အလုံးအရင္းျဖင့္ ဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္ေတာ့ သည္။ ေသနတ္သံမ်ား၊ ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ား၊ ႐ိုက္ႏွက္သံမ်ားျဖင့္ တကၠသုိလ္နယ္ေျမ၏ တိတ္ဆိတ္မႈကို ျဖိဳခြဲလိုက္သည္။ ဦးသန္႔အုတ္ဂူအား လက္ခ်င္းယွက္၍ ကာကြယ္ၾကသည့္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားက အနာဆံုးျဖစ္ေပမည္။ မည္သူ မည္ မွ် ေသဆံုးသြားသည္ကေတာ့ မည္သူမွ်မသိနိုင္ခ့ဲၾကေပ။ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ကအညတရ သူရဲေကာင္းမ်ားဟုသာဆိုရေပေတာ့မည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ တကၠသုိလ္နယ္ေျမအတြင္းသုိ႔ စစ္အင္အားအလုံးအရင္းဝင္ေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ အဖမ္းခံရသူဦးေရမွာလည္း မနည္းလွေပ။ မျပည့္စုံေသာစာရင္းမ်ားအရ လူ ၅၀၀၀ အထက္ခန္႔ ေက်ာင္းပရဝုဏ္အတြင္းမွ ဖမ္းဆီးခံခ့ဲရသည္ဟ ုဆိုပါသည္။

ထို႔ေနာက္ ထိုမနက္ေစာေစာမွပင္ ဦးသန္႔ဂူအား ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဘက္မုခ္ေျခရင္းသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လိုက္ၾကသည္။ ဤသို႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္နယ္ေျမအား အာဏာပိုင္မ်ားက အင္အားအလုံးအရင္းသုံး၍ ဝင္ေရာက္စီးနင္းလိုက္ေသာအခါ တကၠ သုိလ္ဝင္းအတြင္းရွိ လူအားလုံးအား ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားျခင္းခံလိုက္ရသည့္အျပင္ သတင္းမ်ားကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ထြက္ ေပၚေနခ့ဲသည္။ ဂူအားဝိုင္းပတ္၍ လက္ခ်င္းယွက္ကာကြယ္ေနသည့္ ေက်ာင္းသူေက်ာက္းသားမ်ားအား လွံစြပ္ႏွင့္ထိုး၍ ဖယ္ရွားသည္ဟူ၍၎ လူအမ်ားအျပား ေသဆံုးသည္ဟူ၍၎ အတည္ျပဳမရသည့္သတင္းမ်ားက ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လုံး လႊမ္းျခံဳ သြားၿပီး လူထု၏ေဒါသအမ်က္ႏွင့္ ေပါက္ကြဲမ်ားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေတာ့သည္။ အစိုးရပိုင္အေဆာက္အဦး မ်ားကို တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးၾကေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚက ယုဇနႏွင့္ေတာ္ဝင္ဟူ၍ နာမည္ေျပာင္းထားေသာ ကာလ တန္ႏွင့္ ႐ြဳိယ္ရယ္ ႐ုပ္ရင္႐ံု ၂ ႐ံုလည္း မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရသည္။ မီးပိြဳင့္မ်ားလည္း ဖ်က္ဆီးခံရသည္။ ဖ်က္ဆီးခံရသည့္ အထဲတြင္ ျပည္သူ႔မုန္႔တိုက္လည္း ပါပုံရသည္။ ေကာင္းစြာ မမွတ္မိေတာ့။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမႀကီးေပၚက မီး႐ႈီ႕ခံလိုက္ရေသာ ႐ုပ္ရွင္႐ံု ၂ ႐ံုကေတာ့ မဆလျပဳတ္သည္အထိ ဘာမွျပန္မ ေဆာက္နိုင္ခ့ဲ။ နဝတေခတ္ေရာက္ေတာ့မွ ဟိုတယ္ေဆာက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ယခုေတာ့ စင္ထရယ္ဟိုတယ္ဟု ေခၚ ၾကသည္။

ဤသုိ႔ႏွင့္ ၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေနာက္ပိုင္း ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္နယ္ေျမအတြင္း လက္နက္အင္အားျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ခံရျခင္းဟု ဆိုရမည္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ ေသြးေျမက်တိုက္ပြဲဟုဆိုရမည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕  ေတာ္ႀကီးလည္း ပုဒ္ ၁၄၄ တုိ႔ ညမထြက္ရတုိ႔ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္နယ္ေျမလည္း တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္သြားေပေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ ဦးသန္႔အေရးေတာ္ပုံတြင္ပါဝင္ခ့ဲသူ အလြန္မ်ားျပားပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ရဟန္းသံဃာမ်ားအျပင္ အ လႊာေပါင္းစုံမွ လူထုမ်ားပါဝင္ခ့ဲၾကသည္။ အားလုံးကို ေစ့ငေအာင္ မိမိမေဖၚျပနိုင္ပါ။ မိမိႏွင့္ လက္လွမ္းမွီသေလာက္သာ ေဖၚျပနိုင္ပါသည္။ မိမိလက္လွမ္းမွီသမ်ွေဖၚျပခ့ဲသူမ်ားသည္ သူရဲေကာင္းမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ မိမိေဖၚျပခဲ့သည္သူမ်ားသည္သမိုင္းကိုဖန္တီးထုဆစ္ရာတြင္ တတ္အားသမွ်ပါဝင္ခ့ဲၾကသည့္ သမိုင္းကိုဖန္တီးရာတြင္ ပါဝင္ခ့ဲၾကသည့္ အညတရမ်ားျဖစ္ၾက သည္ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။ လူသားသမိုင္း၏ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္းတြင္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ေပၚတိုင္း အညတရ ေထာင္ေသာင္းက စေတးခ့ဲၾကရသည္ေတာ့ တကယ့္သမိုင္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္
Mg Mg Soe (ေမာင္ေမာင္စိုး)