ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) - တေစ့တေစာင္း ႏွဳတ္ခမ္းေမြးအေၾကာင္း



ေက်ာ္ေမာင္(တိုင္းတာေရး) - တေစ့တေစာင္း ႏွဳတ္ခမ္းေမြးအေၾကာင္း
(မိုုးမခ) ႏိုု၀င္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၆

ရန္ကုန္သား တစ္ေယာက္ လူႀကီးျဖစ္လာသည္ကို ကစားေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက ေျပာမွသတိထားမိသည္။ “ေဟ့ မင္းအသံက ၾသၾသႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ အရင္ အသံလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ မင္း လူႀကီးျဖစ္ၿပီ” ဟု လမ္းအတူတူေလွ်ာက္ေနရင္း အမွတ္မထင္ေျပာလိုက္သည္ကို ၾကားမိရာက စသည္။ ဘီးႏွင့္မွန္ ဆိုတာသည္ အရင္က သူႏွင့္ မဆိုင္၊ သူ႔အသုံးအေဆာင္မ်ားမဟုတ္၊ အိမ္ရွိလူႀကီးမ်ား၏ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြဟု သတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။ လူႀကီးျဖစ္လာၿပီဟု အထင္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အိမ္ရွိ ဘီးမ်ားစြာထဲမွ စိတ္ႀကိဳက္ ဘီးတစ္ေခ်ာင္းကိုေရြးခ်ယ္ကာ ေသေသခ်ာခ်ာေဆးေၾကာ၍ “ဒါ က်ေနာ့္ဘီး” ဟု အိမ္သားအေပါင္းၾကားေအာင္ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီး ေမာင္ပိုင္သိမ္းေလေတာ့သည္။ ဤသို႔ အပိုင္သိမ္းထားေသာ ထိုဘီးျဖင့္ ေခါင္းကို စမတ္က်က်ၿဖီးရန္ မွန္ ခဏခဏၾကည့္ရာမွ အစျပဳကာ ႏွဳတ္ခမ္းေမြး နိဒါန္းသည္ အသံကို အေျချပဳ၍ အစပ်ိဳးခဲ့ေလသည္။

မွန္ၾကည့္ရာမွ ႏွာေခါင္းေပါက္ႏွစ္ခုေအာက္ အေပၚႏွဳတ္ခမ္းအထက္နားတြင္ ေရးေတးေတးျဖစ္လာေသာ အေမြးႏုမ်ားကို သတိျပဳမိသည္။ ထုိအေမြးႏုမ်ားကို ရွည္လာေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ရသည္မွာ မနက္တိုင္းျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးတိုင္း ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေတြ ရွည္ထြက္လာသလားဟု လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားျဖင့္ ပြတ္ၾကည့္ျခင္း၊ အလင္းေရာင္မ်ားရာ ေနရာတြင္ ၾကည့္မွန္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးႏုေတြကို ျပဳစုယုယျခင္းတို႔မွာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အလုပ္ႀကီးႀကီးမားမားျပဳလုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။

“ႏွဳတ္ခမ္းေမြး” ဆိုသည့္စာလုံးေပါင္းရွိ “ေမြး” တြင္ ၀ဆြဲ ေမြးထက္ ၀ဆြဲဟထိုးျဖင့္ေပါင္းေသာ “ႏွဳတ္ခမ္းေမႊး” ဟု ေရးျခင္းကို ပိုမိုသေဘာက်ခဲ့သည္။ ၀ဆြဲဟထိုးသည္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြး၏ သေကၤတဟုပင္ ထင္မွတ္ခဲ့ျပန္ေသးသည္။

ရန္ကုန္သား အစ္ကိုႏွင့္ ရန္ကုန္သားသည္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းအတန္းစဥ္တြင္မူ တစ္တန္းသာ ကြာသည္။ တက္ေသာေက်ာင္းသည္ အစပိုင္းတြင္ တူသည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူက တစ္ဖက္ရပ္ကြက္ရွိ အလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ အရင္ေျပာင္းသည္။ ရန္ကုန္သားက ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ လိုက္ေျပာင္းသည္။ ထိုအလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းတက္သက္တမ္း တစ္ႏွစ္သာရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ အစ္ကို႔ကို အတန္းႀကီး အတန္းငယ္မ်ားက အေတာ္သိၾကသည္။ ဆရာ ဆရာမတိုင္းလိုလိုကလည္း သိသည္။ ရန္ကုန္သားမွာလည္း သူ၏ေက်ာ္ၾကားမွဳကို မွီခိုကာ လူသိမ်ားလာရေလသည္။

အစ္ကို၏ ေက်ာ္ၾကားမွဳဆိုသည္မွာ စာေပဘက္တြင္ ထူးခၽြန္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အေ၀းကပင္ လွမ္းျမင္ႏိုင္ေသာ သူ၏ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူက ေပါက္လာေသာ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးႏုႏုမ်ားကို မရိတ္ဘဲ အရွည္ထားသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရွည္ရွည္ရွိေသာ ေက်ာင္းသားသည္ သူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း သူ႔ေလာက္ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရွည္ရွည္ မရွိၾက။ သူသည္သာလွ်င္ တစ္ေက်ာင္းလုံးတြင္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးသန္ေသာသူျဖစ္ေလသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမထားဖို႔ မည္သည့္ ဆရာ ဆရာမကမွ သူ႔ကို မတားဆီးၾက၊ မတိုက္တြန္းၾက။ ၾကည့္ရဆိုးလိုက္တာဟုလည္း ေျပာသံမၾကားရ။ သူကလည္း ထိုႏွဳတ္ခမ္းေမြးကို မရိတ္ရက္။ ထိုတြင္ ေက်ာင္းသားသစ္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္သားသည္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးညီ ဟု အမည္တြင္ေလသည္။ “ေဟ့ မင္းအစ္ကိုက ႏွဳတ္ခမ္းေမြးႀကီးနဲ႔ တစ္ေယာက္လား” ဟု အေမးခံရသည္မွာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

ႏွဳတ္ခမ္းေမြးညီဟု အမည္နာမ ရသူသည္ ကိုယ္တိုင္ႏွဳတ္ခမ္းေမြးျဖစ္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြး၏ ၾကန္အင္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စုံရန္ အေမြးမ်ားမ်ားထြက္လာဖို႔ နည္းလမ္းမ်ားကို ရွာၾကံ၏။ မွန္ကို တစ္ေန႔ သုံးခါၾကည့္သည္မွသည္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွလြဲ၍ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္၊ အိမ္စာလုပ္သည့္အခ်ိန္တို႔တြင္ ေလးေထာင့္ၾကည့္မွန္သည္ ေဘးနားတြင္ ေနရသည္။ တစ္ျခားသူမ်ားအသုံးလိုေသာအခါ သူ႔ဆီမွ မွန္လာယူလွ်င္ သူမႀကိဳက္။ ခဏေလးကြာဆိုလည္း မရ၊ တေအာင့္ေလးပါဆိုလည္း မလိုက္ေလ်ာ။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကမူ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရွည္လာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာေလသည္။ အၾကင္ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ားသည္ ေစာင့္ၾကည့္ကာမွ ရက္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္မလာ။

ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရွည္လာခ်ိန္သည္ အစ္ကိုႏွဳတ္ခမ္းေမြးရိတ္ခ်ိန္ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းက်သည္။ မိဘဆရာအသင္းနွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေ၀းတြင္ ေက်ာင္းရွိ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆုမ်ားေပးအပ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးအမည္တြင္ေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူသည္ ၿပီးခဲ့ေသာအတန္းတြင္ ဆုရသည့္အတြက္ ဆုတက္ယူရန္ ျပင္ရ ဆင္ရသည္။ အိမ္ရွိမိဘမ်ားကလည္း အခြင့္ေကာင္းေစာင့္ေနခ်ိန္ႏွင့္ ၾကံဳေလသည္။ ရန္ကုန္သားအေဖက သားအႀကီးကို ယခုကဲ့သို႔ေျပာသည္။

“ေဟ့ ႏွဳတ္ခမ္းေမြး ဒီမွာ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရိတ္တဲ့ ဓား၊ ေဟာဒီလို ရိတ္ရတယ္၊ ဒီလိုရိတ္ရင္ေတာ့ ဓားရွမယ္၊ ေရာ့ ရိတ္ေပေတာ့၊ အလင္းေရာင္ေကာင္းတဲ့ေနရာမွာ မွန္ၾကည့္ရိတ္၊ ျဖည္းျဖည္းရိတ္”

ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရိတ္ေနခ်ိန္သည္ တစ္အိမ္သားလုံးအတြက္ စိတ္လွဳပ္ရွားဖြယ္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ပြဲစခါနီး ကန္႔လန္႔ကာကို မပင့္ခင္ ဇာတ္စင္ေအာက္မွ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္မ်ား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသလိုပင္။ ႏွေျမာတသစြာ ရိတ္ေနေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူကို ရန္ကုန္သား ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးညီဟုအေခၚခံေနရေသာ ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ေပေတာ့မည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးညီမွသည္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြး နာမည္ကို ခတ္ႏွိပ္ခြင့္ရေပေတာ့မည္။ စိတ္ကူးအေပ်ာ္သည္ ၾကက္ဥျပဳတ္က်က္သည့္အခ်ိန္မွ်ပင္ မၾကာလိုက္။

အေဖက မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေသာ ဓားတစ္ေခ်ာင္း လာေပးသည္။ “ႏွဳတ္ခမ္းေမြးညီ မင္းလည္း ရိတ္” တဲ့၊ “ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေလး ေရးေတးေရးေတးနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္” တဲ့။ “ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးဖို႔ မင္းလည္း လိုက္သြားရမွာ။ အစ္ကိုျဖစ္တဲ့သူက ႏွဳတ္ခမ္းေမြး မထားေတာ့တဲ့အခါ မင္းက ထားရင္ မင္းကို အစ္ကိုလို႔ေတာင္ တစ္ျခားသူေတြက ထင္ေနဦးမယ္။ ညီအစ္ကိုေတြ ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္နဲ႔ ဆုေပးပြဲသြားတက္ၾက” ဟု ေျပာသည္။ “ႏွဳတ္ခမ္းေမြးနဲ႔က ပိုရုပ္မေျဖာင့္ဘူးလား အေဖ” ဟု ေစာဒက မတက္ရဲ။

“ခုရိတ္လိုက္ရင္ ေနာက္ထြက္လာမယ့္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေတြက ၾကမ္းေထာ္ေတာ့မွာ အေဖရ” ဟုသာ မၾကားတၾကားျဖင့္ မရဲတရဲ ေျပာေသာ္ နားပါးေသာ အေဖက “အဲဒီအခါ ခဏခဏ ရိတ္ရတယ္ကြ” ဟု ဆိုေလသည္။

ဆုေပးပြဲတြင္ အျဖဴေရာင္တိုက္ပုံႏွင့္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး၀တ္ဆင္ထားေသာ အစ္ကိုႏွဳတ္ခမ္းေမြးမွာ ဓာတ္ပုံတြဲရိုက္ၾကသူေတြႏွင့္ လက္မလည္။ “ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေတြ အိမ္မွာ ျဖဳတ္သိမ္းထားလိုက္ၿပီလား” ဟု ေနာက္ေျပာင္ေမးၾကသည္။ “ဟိုတုုန္းက ႏွဳတ္ခမ္းေမြးက အတုကိုး” ဟု ရယ္ေမာေျပာသူက ေျပာသည္။ “ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမရွိမွ ငါ႔တပည့္ ရုပ္ေတာ္ေတာ္ေျဖာင့္မွန္းသိသာလာတာပဲ” ဟု ဆရာမေတြက ေရွ႕တြင္ ေျပာၾကသည္။ ရွိတုန္းက မကဲ့ရဲ႕ေသာသူအေပါင္းသည္ မရွိေသာအခါတြင္ ၀မ္းသာအားရ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ရန္ကုန္သားမွာမူ ဆုေပးပြဲကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မရွည္လိုက္ရရွာေသာ သူ၏ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ားအတြက္ ေတြးရင္းေတြးရင္း ၀မ္းနည္းတသသ ျဖစ္၍ေနေလသည္။

ဆုေပးပြဲေနာက္ပိုင္းတြင္ ရန္ကုန္သား၏ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မေပါက္။ ရိတ္ထားေသာ ေနရာမွာ အရာမည္းမည္းက်န္ေနခဲ့သည္။ ထိုအရာမည္းမည္းကိုပင္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးျဖင့္ျပန္ဖုံးႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေစာင့္ရမည္မသိ။

ရပ္ေ၀းတြင္ ေနထိုင္သည့္ေဆြမ်ိဳးထဲမွ သက္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေသာ အဖြားတစ္ေယာက္ကို တစ္ရက္တြင္ သြားကန္ေတာ့ရာ မိသားစုႏွင့္လိုက္သြားသည္။ အဖြားက ရန္ကုန္သားကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ယခုလို အမွာစကား ေခၽြသည္။

“ငါ႔ေျမးက ေျမးေတြထဲမွာ ရုပ္ရည္အရွိဆုံး၊ ဒါေပမဲ့ ႏွဳတ္ခမ္းအေပၚက ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရာေတြက မည္းေနတယ္။ ေရခ်ိဳးရင္ေလ၊ ပုဆိုးကို ေရဆြတ္ၿပီး အဲဒါနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ေပး။ အရာေတြလည္း ေပ်ာက္၊ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေတြလည္း ထပ္ထြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါလုပ္ အဲဒါလုပ္” ဟု တိုက္တြန္းေသာ အမွာစကားေပတည္း။

လူႀကီးစကားကို အစဥ္အျမဲနားေထာင္လိုက္နာေသာ ရန္ကုန္သားမွာ အဖြားစကားကိုလည္း နားေထာင္သည့္အေနျဖင့္ ေရခ်ိဳးတိုင္း ပုဆိုးေရစိုျဖင့္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေပါက္ရာေနရာအား တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ စတိသေဘာ ပြတ္သည္။ စတိပြတ္ေသာေၾကာင့္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးငုတ္စိတိုမ်ားအား မည္သို႔မွ်မထိခိုက္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ား ျမန္ျမန္ရွည္ထြက္လာေစရန္ အားေပးသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သြားသည္။ အဖြားဆီသို႔ ေနာက္တစ္ခါ သြားေရာက္လည္ပတ္၍ ဂါရ၀ျပဳေသာအခါ “ဟယ္ ဒီေကာင္ေလး ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေတြနဲ႔ ရုပ္ဆိုးလိုက္တာ” ဟု အေျပာခံထိေလသည္။ “ပုဆိုးေရစိုနဲ႔ မတိုက္ေတာ့နဲ႔ အုန္းဆံခြံနဲ႔သာ မနာ နာေအာင္ တိုက္” ဟု မေျပာလိုက္တာ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။

အစ္ကိုျဖစ္သူသည္ သူ၏ကနဦးႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ား ရိတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးကို အရွည္ထားျခင္းမရွိေတာ့။ အေမြးအမွ်င္ အသန္ျမန္သူျဖစ္သျဖင့္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓား ခဏခဏ၀ယ္ကာ အားပါးတရ ရိတ္ေလ့ရွိတာကို ေတြ႔ရေလသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးဟု အေခၚခံရျခင္းမွာလည္း ဆုေပးပြဲတက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသားသာ မျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးကို ဆက္ထားမည္လား မေျပာတတ္။

ရန္ကုန္သားမွာကား ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရိတ္သည့္အလုပ္ကို ပုံမွန္မလုပ္ခ်င္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးေလး မနက္တိုင္းရိတ္ရမွာေတာင္ ပ်င္းတဲ့ေကာင္ ဟု ၾသဘာေပးခံရသူျဖစ္သည္။ ရိတ္ခ်င္ေသာအခါမွ ရိတ္ေလ့ရွိသည့္အတြက္ ရိတ္မည္ဟုသတိရခ်ိန္သည္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးအေတာ္အတန္ရွည္ေနေသာအခါပင္ျဖစ္တတ္သည္။

တစ္ခါေသာ္ စာသင္ခန္းတြင္ သက္ရွိသက္မဲ့ပုံရိပ္မ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ဘာသာရပ္ကို စိတ္၀င္တစားသင္ယူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဆရာမက စာသင္ေနရင္းျဖင့္ ဘာသာရပ္ႏွင့္ဆိုင္ေသာ ဥပမာ ဥပေမယ်မ်ားကို ေျပာသည္။ ဥပမာမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေသာ သတၱ၀ါမ်ားသည္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရွိေသာ သက္ရွိမ်ားျဖစ္ေနေလသည္။ ရန္ကုန္သားတြင္ ထိုစဥ္က အျမဲသ၍ေနေသာ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးသည္ မေနမနား စာၾကည့္ရသည္ကို အေၾကာင္းျပ၍ မရိတ္သည္မွာ ၾကာေညာင္းၿပီျဖစ္သျဖင့္ ခပ္ကားကားျဖစ္ကာ ထူထူထဲထဲျဖစ္ေနေလသည္။ တိုက္ဆိုင္မွဳပင္ ျဖစ္တာေနမွာဟု ေတြးေတြးမိၿပီး ျပံဳးမိသည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရွိတာကလည္း ရန္ကုန္သားတစ္ေယာက္တည္း။ ဥပမာအေပးခံရေသာ သတၱ၀ါမ်ားမွာ ေၾကာင္၊ ငါးခူ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။

ေၾကာင္ဆိုေသာ သတၱ၀ါသည္ အေပါက္တစ္ခုအတြင္း၊ ၾကားႏွစ္ၾကားအတြင္းသို႔ ၀င္မည္ဆိုပါက သူ၏ကိုယ္လုံး ဆန႔္မဆန္႔ကို သူ၏ႏွဳတ္ခမ္းေမြးႏွင့္ အရင္ တိုင္းတာဆုံးျဖတ္ေလ့ရွိေၾကာင္း ယုံတမ္းစကားတစ္ခုကို သြားသတိရမိျပန္သည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးက်ိဳးတိုးက်ဲတဲထားေသာ ဦးေလးျဖစ္သူကို အဖြားက “ငါ့သားေလး ဘယ္တုန္းက ငါးခူ ျဖစ္သြားတာတုန္း” ဟု ျပံဳးစိစိေျပာတာၾကားဖူးသည္။ ေမးေစ့ေပၚတြင္ ေပါက္ေသာ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားကို ေမြးညွပ္ျဖင့္ ႏွဳတ္ျခင္းသည္ ႏုနယ္ေသာ ႏွာရည္ယို၀န္းက်င္ရွိ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ားကို ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ႏွဳတ္ျခင္းေလာက္ မနာက်င္။ သို႔ေသာ္ ဦးေလးသည္ သူ႔အေမ မႀကိဳက္မွန္းသိ၍ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓားကိုပင္ မသုံးဘဲ တမင္အနာခံကာ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ားကို ေမြးညွပ္ျဖင့္ အျမစ္ပါမက်န္ေအာင္ တစ္ပင္ခ်င္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ဆြဲႏွဳတ္ေလ့ရွိသည္။

ႏွဳတ္ခမ္းေမြးကို ေသခ်ာက်နစြာ ထိန္းသိမ္းထားသူမ်ားႏွင့္ ဆုံရ စကားေျပာရသည့္အခါ ငါလည္း ဟိုတုန္းကတည္းက ႏွဳတ္ခမ္းေမြးသာ ဆက္ထားရင္ သူတို႔ထက္ ပိုခန္႔မွာဟု မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ရသည္။ တစ္ပတ္တန္သည္ ႏွစ္ပတ္တန္သည္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမရိတ္ဘဲ ထားသည့္အခါ စကားေျပာတတ္စ သမီးငယ္က “ေဖေဖ ရုပ္ဆိုးႀကီး” ဟု မပီကလာ ပီကလာျဖင့္ ေထာမနာျပဳသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ားကို က်က်နန စင္ၾကယ္ေအာင္ ရွင္းလိုက္ေသာအခါ “ေဟး ေဖေဖ ေခ်ာတယ္၊ ေဖေဖ ေခ်ာတယ္” ဟု ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ကာေျပာသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးႏွင့္မွ ခန္႔ညားသည္ဟု အထင္ေရာက္ေနေသာ ရန္ကုန္သားသည္ မနက္တိုင္း မနက္တိုင္း မ်က္ႏွာသစ္ခ်ိန္တြင္ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးရိတ္ျခင္း အမွဳကို ပုံမွန္ျပဳလုပ္ရေပေတာ့သည္။ ရုံးပိတ္ရက္ ရွည္ေသာအခါမ်ားတြင္မွ ေဖေဖ ရုပ္ဆိုးႀကီးဟူေသာ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုျခင္းကို ခံယူကာ ရွည္ထြက္လာသမွ် ႏွဳတ္ခမ္းေမြးမ်ားကို မွန္တြင္ သြားသြားၾကည့္ရင္း ေက်နပ္တင္းတိမ္ရေလသည္။ ရုံးျပန္တက္ေသာေန႔ မနက္ပုိင္းတြင္ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ေျပာင္သလင္းခါေအာင္ ရွင္းရလင္းရျပန္သည္။



ႏွဳတ္ခမ္းေမြးဇာတ္ေၾကာင္းသည္ ေပါက္လိုက္ ရိတ္လိုက္၊ ရိတ္လိုက္ ေပါက္လိုက္ျဖင့္ ပတ္ခ်ာလည္ေနေလေတာ့သည္။ ၾကည့္မွန္သည္သာ ကင္မရာတစ္လုံးျဖစ္ခဲ့ပါမူ ႏွဳတ္ခမ္းေမြးအျဖစ္အပ်က္ကို ေန႔စဥ္လိုလိုပင္ မွတ္တမ္းတင္ထားႏုိင္ေပလိမ့္မည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။