![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5K0ErB5yF6-RtjEqHeYVyfEkgYKfeRDDOf1Wq386hD8Q67eyrFRrOK8jAKW-Z88QYR0Ds6AwrhaWQF7kchHqk_fr2cc3DUjHrOcOjlOFqMW1T2xDRJ1U8h6FXPCO_oEpKVZsPLZrmJXwQ/s640/14380113_1076855529078046_4407132646074839153_o.jpg)
ခ်မ္းၿငိမ္းႏုိင္ ● သိဂၤါရေတးႏွင့္ ေတာနက္ႀကီးဝါဒ
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ႏုိဝင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ႏုိဝင္ဘာ ၂၇၊ ၂၀၁၆
ကြၽန္ေတာ္ နံနက္ေစာေစာအိပ္ယာထသည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ျခံထဲ ခဏလမ္းေလွ်ာက္သည္။ တခါတေလ ေနေၾကာင့္ မညိႇဳးခင္ လန္းဆန္းေနေသာ ကုမုျဒာေတြကို ေတြ႔ရသည္။ စၾကၤာပန္းေတြကေတာ့ အေတာ္ပြင့္ေနၾကသည္။ ေျမေပၚမွာလည္း ေႂကြက်ေနသည္။ အ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ ခံပင္ကိုလည္း ၾကည့္ရသည္။ ဆန္ေမႊးရြက္ပင္ေတြကေတာ့ အေတာ္မ်ားေန သည္။ ေသသြားၿပီဟုထင္ရေသာ မာလကာခ်ဥ္သီးပင္မွာ အရြက္ႏုေလးေတြထြက္လာ၍ ဝမ္းသာရသည္။ အိမ္ေခါင္းရင္း ေထာင့္က ခတၱာပန္းပင္ကလည္း ႀကီးထြားေနသည္။ စိန္တလံုးပင္ကလည္း ေလာင္းရိပ္ေအာက္က ထိုးထြက္ေနသည္။ မနက္တိုင္း ျခံထဲကအပင္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္ရသည္။
“ေလခ်ဳိေအးသန္႔၊ စံပယ္ႏွံ႔၍
သင္းပ်ံ႕လႈိင္စြာ၊ အဘယာဝယ္
တဝါတမိုး ခိုခ်င္ၿပီ။”
ဆရာမႏုယဥ္၏ယာခင္းသာကေလးသည္ အပင္မ်ဳိးစံုလွသည္။ အလြန္လည္း သာယာလွသည္။ ကြၽန္ေတာ့္၏ ျခံေလးသည္ ယာသမား အဘ၏ ယာေလးေလာက္ မသာယာေပမဲ့။ ႂကြက္လည္း ႂကြက္အထြာေလာက္ေတာ့ သာယာပါသည္။ ကြၽန္ ေတာ့္ျခံေလး၏ စိမ္းလန္းစိုေျပမႈသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေအးျမေစပါသည္။
ၿခံတပတ္ၾကည့္ၿပီးလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနက် အလုပ္တခုရွိသည္။ စာကေလးေတြကို အစာေကြၽးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ခံပင္ေပၚတြင္ ဆူညံေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕လည္း အိမ္ေပါက္ဝသို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕လည္း ငါးကန္ေဘာင္ေပၚနားထိ လာနားၿပီး အသံစံုေပးေနသည္။ သူတို႔အဆာလာေတာင္းေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ မနက္တိုင္း ဆန္မ်ား ႀကဲပက္ေကြၽးေန၍ သူတို႔သိေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္က်ေနလွ်င္ အစာေတာင္းတတ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သူတို႔အတြက္ ဆန္ကိုႀကဲပက္ေပးလိုက္သည္။ စာကေလးအေကာင္ ၂၀-၃၀ ေလာက္ေရာက္ လာၾကသည္။ ကြၽန္ ေတာ္ မနက္ခင္းတိုင္းကို ထိုဒါနေလးျဖင့္ စတင္ေအာင္ အက်င့္လုပ္ေနရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔ကို ေငးၾကည့္ေန မိသည္။ ေၾကာက္လန္႔ေနသည့္ စာကေလးမ်ားကေတာ့ သံုးေလးခါေကာက္လိုက္ အပင္ေပၚပ်ံတက္လိုက္ လုပ္ေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ကို ထိတ္လန္႔မႈမရွိဘဲ စားေသာက္ေစခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မွာ ဗံုးႀကဲေလယာဥ္အသံကို နားစြင့္ေနရ သလိုပင္ အသံေလးနည္းနည္းၾကားလိုက္ ဝုန္းခနဲ ထပ်ံလိုက္။ အရိပ္အေျခၾကည့္ၿပီး ျပန္ဆင္း အစာေကာက္လိုက္ လုပ္ေန ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ “ခဲမွန္ဖူးေသာ စာသူငယ္” ဆိုတာကို သြားသတိရမိသည္။ မိမိ၏အသက္အိုးအိမ္အတြက္ ထိတ္လန္႔ ေနရသည္။ သူတို႔က တိရစာၦန္ေပကိုးဟု ေတြးမိလိုက္သည္။
စာကေလးမ်ားအစာေကာက္ေနသည္ကိုေငးၾကည့္ေနတုန္း ဇရက္ႏွစ္ေကာင္ ေရာက္လာသည္။ စာကေလးမ်ားကို အႏိုင္ က်င့္၍ အစာလုစားေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားသည္။
ဒါအႏိုင္က်င့္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ မတရားမႈပင္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ မေမာင္းမိေသးပါ။ စာကေလးမ်ားက အေလွ်ာ့မေပးဘဲ လြတ္သည့္ေနရာတြင္ ခုန္ပ်ံၿပီး စားေသာက္ေနၾက၍ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္းလိုက္ လွ်င္ သူတို႔ပါလန္႔သြားေပေတာ့မည္။ ဒါေၾကာင့္ အႏိုင္က်င့္မႈကို ျမင္ေတြ႔ေနရေပမဲ့လည္း ကြၽန္ေတာ္ မေက် မနပ္ျဖင့္ ဆက္ၾကည့္ေနရသည္။
ေဟာ က်ီးကန္းႏွစ္ေကာင္ေရာက္လာျပန္သည္။ တေကာင္တြင္လည္ပင္း၌ အျဖဴရစ္ပါသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူတို႔ လည္း ဇရက္မ်ားနွင့္ စာကေလးမ်ားကို ထိုးဆိတ္၍ အစာလုစားေနၾကျပန္သည္။
နံနက္ေစာေစာမွာ ျမင္ေနရေသာအစာလုပြဲျဖစ္ေနသည္။ တိရစာၦန္ေလာကသည္ ႀကီးႏိုင္ ငယ္ညႇဥ္းျဖစ္ေနသည္။ အားႀကီးသူ က အားငယ္သူကို အႏိုင္က်င့္ေနၾကသည္။ သူတို႔မွာ ယဥ္ေက်းမႈမရွိ။ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိ။ တရားသည္မတရားသည္မသိ။ မိမိအတြက္သာ ၾကည့္ေပ ေတာ့သည္။ စာကေလးကို ဇရက္က အႏိုင္က်င့္သည္။ ဇရက္ကို က်ီးကန္းက အႏိုင္ျပန္က်င့္သည္။ တကယ္လို႔ သူတို႔မွာသာ ဥပေဒရွိလွ်င္ ခုလို သူတို႔အႏိုင္က်င့္ခံရမည္မဟုတ္ေပ။
ကြၽန္ေတာ္ေနေသာ လူ႔ေလာကနွင့္ တိရစာၦန္ေလာက မတူေပ။ တိရစာၦန္ေလာကမွာ မရွိေသာ ဥပေဒလူ႔ေလာကမွာ ရွိသည္။ လူတို႔သည္ ဥပေဒမ်ားကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာ တရားမႈ၊ မတရားမႈမ်ားျဖစ္ေပၚရင္း တီထြင္ဖန္တီးလာၾကသည္။ ဥပေဒ တြင္လည္း တရားမွ်တေသာဥပေဒႏွင့္ တရားမမွ်တေသာဥပေဒတို႔ ရွိၾကသည္။ တရားမွ်တမႈမရွိလွ်င္ေတာ့ ဥပေဒမေခၚ ထိုက္ေပ။ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္း တိရစာၦန္ေလာက အမူအက်င့္ပင္ျဖစ္သည္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကလက္ခံယူၿပီး က်င့္သံုးလွ်င္ ဥပ ေဒ ျဖစ္ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ခေရပန္းေကာက္သည္ကို မွတ္မိပါေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညေနေရာက္လွ်င္ ရြာလယ္ရြာမရွိ ခေရ ပင္ႀကီးေအာက္ေရာက္ၾကေတာ့သည္။ စေကာေလးေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီျဖင့္ ခေရပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ေနရာယူၾကသည္။ ခေရပန္းေကာက္သူေတြမ်ားေန၍ အပြင့္မ်ား ခေရပင္ေအာက္တြင္မရွိၾကေတာ့ေပ။ ခေရပန္းေကာက္သူအားလံုးနီးပါး အပင္ ေပၚသို႔ ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။
ခေရပန္းတပြင့္ ေဝ့လည္ေဝ့လည္ျဖင့္ ေႂကြက်လာသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ စေကာကိုယ္စီျဖင့္ လုခံၾကေတာ့သည္။ တေယာက္ စေကာ တေယာက္တိုက္မိရင္း ေကာက္ထားေသာပန္းေတြ ထြက္က်လာသည္။ ရန္ေတြျဖစ္ၾကသည္မွာ ခဏခဏပင္ ျဖစ္ သည္။
ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပန္းေကာက္သူေတြ နားလည္မႈျဖင့္ ဥပေဒထုတ္ၾကေတာ့သည္။ ခေရပန္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ပန္း ေကာက္သူေတြ ဦးေရအလိုက္ ညီတူ ညီမွ် စည္းတားၾကသည္။ သူ႔စည္း ကိုယ့္စည္းခြဲၾကသည္။ ဘိုးဘြားပိုင္ေျမကို ညီအစ္ ကိုေမာင္ႏွမေတြ အညီအမွ် ခြဲေဝေနသလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔စည္းထဲေႂကြက်လွ်င္ သူေကာက္၍၊ ကိုယ့္စည္းထဲ ေႂကြက် လွ်င္ ကိုယ္ေကာက္ရံုပင္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း သေဘာတူညီစြာ ထုတ္ထားေသာဥပေဒေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းရသည္။ ပန္းလုေကာက္စရာ မလိုေတာ့ေပ။ ရန္ျဖစ္စရာလည္း မလိုေတာ့ေပ။
“ငါ့အားဖံုးလႊမ္းထားေသာ လကြယ္သန္းေခါင္
ဤမိုက္ေမွာင္တြင္းမွေန၍ အႏိုင္မခံအ႐ႈံးမေပးတတ္ေသာ
ငါ၏စိတ္ကို ဖန္ဆင္းသည့္ နတ္သိၾကားတို႔အား
ငါေက်းဇူးဆိုပါ၏..။”
ဟင္နေလ
တခါတေလမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူ႔ေလာကတြင္ ဥပေဒမဲ့စြာႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇဥ္းသေဘာ တိရစာၦန္ေလာကအျပဳအမူေတြကို ေတြ႔ ႀကံဳခံစားရသည္။ မတရားမႈကို တြန္းလွန္လိုေသာစိတ္၊ အႏိုင္မခံလိုေသာစိတ္တို႔က ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဝီလ်ံအားနက္ ဟင္နေလ၏ အႏိုင္မခံကဗ်ာေလးကို သေဘာက်ၿပီး မၾကာ မၾကာ ႏွလံုးသြင္းေနမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနေသာ လူ႔ေလာကသည္ တိရစာၦန္ေလာကႏွင့္ကြဲေအာင္ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရွိရေပမည္။ ဥပေဒသည္ တရားမွ်တ ရမည္။ ဥပေဒကို လူတိုင္းေလးစားလိုက္နာရမည္။ ဥပေဒသည္ အားႀကီးသူ၏ အႏိုင္က်င့္မႈကို အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ရမည္။
သို႔မွသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူ႔ေလာကသည္ တိရစာၦန္ေလာကႏွင့္ ကြဲျပားမည္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ အားႀကီးသူတို႔၏ အႏိုင္က်င့္ မႈကို ေရးဆြဲျပ႒ာန္းထားေသာဥပေဒမ်ားက အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ပါက ဥပေဒဟူေသာ စကားလံုး၏အဓိပၸါယ္မွာ မည္သို႔ လွ်င္ အဓိပၸါယ္ရွိေတာ့ပါမည္နည္း။
နံနက္ေစာေစာ ၿခံထဲမွေက်းငွက္ကေလးမ်ား၏သိဂၤါရေတးသံကို နားေထာင္ေနရင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိေလသည္။
ခ်မ္းၿငိမ္းႏိုင္