ညီတင့္ ● က်ေနာ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢစာေစာင္မ်ား
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၆
စစ္အာဏာသိမ္းလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ရမွန္းမသ္ိ နေဝတိမ္ေတာင္ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ မႏၲေလးမွာ ရပ္ကြက္တိုင္းက စစ္တပ္လြယ္လြယ္နဲ႔ဝင္မလာႏိုင္ေအာင္လမ္းေတြကို ပိတ္ဆို႔ၾကပါတယ္။ သပိတ္မေမွာက္ခင္ မႏၲေလးေရေပးေဝေရးစီမံကိန္း က လမ္းတိုင္းမွာ ကြန္ကရစ္ပိုက္လိုင္းႀကီးေတြ ခ်ထားပါတယ္။ အဲဒီပိုက္လိုင္းေတြနဲ႔ လမ္းေတြပိတ္ၾကတာပါ။
အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ေန႔မနက္ မိုးတားတိုက္ကေနလူစုခြဲထြက္လာေတာ့ ကိုစိန္ဝင္းအိမ္သြားၿပီး သတင္းစာေတြမီးရႈိ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သြားရမွန္းမသိ။ ျမတ္မင္းသူနဲ႔ ေက်ာင္းသားဆရာ၊ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သရဏဂံုတင္ၿပီး လဖုန္းေက်ာင္းထဲ အခိုင္အမာေနၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ျမတ္မင္းသူတို႔နဲ႔ပူးေပါင္းမယ္ႀကံၿပီး လဖုန္းေက်ာင္းဖက္လာခဲ့တယ္။ လဖုန္းေက်ာင္းအဝင္အဝသံတခါးေသာ့ခတ္ပိတ္ထားတယ္။ ဒါနဲ႔ေနာက္ေဖး ၈၁ လမ္းက ေက်ာ္တက္ေနက် အုတ္တံတိုင္းရွိရာ သြားရတယ္။ ၈၁ လမ္းေရာက္ေတာ့ ျမတ္မင္းသူနဲ႔ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ အုတ္တံတိုင္းေပၚမွာ အရံသင့္ေတြ႔ပါတယ္။ သူက ကိုျမင့္သစ္ ဘယ္လဲလို႔ ေမးတယ္။ မင္းတို႔နဲ႔ပူးေပါင္းမလို႔လာတာဆိုေတာ့ ဟာခင္ဗ်ားျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔အားလံုးဆုတ္ၿပီတဲ့။ သပိတ္စခန္းေတြအားလံုး အလံေတြလႊင့္ အတြင္းက ေသာ့ခတ္ လူရွိသေယာင္နဲ႔ အားလံုး ကိုယ္ေယာင္ ေဖ်ာက္ၾကတယ္။ အတားအဆီးေတြနဲ႔ လူမရွိတဲ့ သပိတ္စခန္းေတြသိမ္းမိဖို႔ စစ္တပ္က ေလးငါး ရက္ၾကာပါ တယ္။
မႏၲေလးတကၠသိုလ္သပိတ္စခန္းကို ညမွာပစ္ခတ္ၿပီး ဝင္သိမ္းပါတယ္။ ေဇာ္မိုးေက်ာ္အေဖ အၿငိမ္းစားဗိုလ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တဲ့ေကာင္ေတြကြာ ငါတို႔ရန္သူစခန္းဝင္သိမ္းတာေတာင္ အဲဒီေလာက္ မီးအား (က်ည္အား) မေပးဘူးတဲ့။ တကၠ သိုလ္ဝင္သိမ္းတာ စၾကာႏြယ္စဥ္ရပ္က ကားေခါင္မိုးေပၚအိပ္ေနတဲ့ ကားစပါယ္ရာ ေသနတ္မွန္ေသသတဲ႔။ ဦးပြားဘုရားနားမွာ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္ အပစ္ခံရၿပီး ေသတယ္ေျပာၾကတယ္။ ညမထြက္ရအမိန္႔ဆိုေတာ့ ညမွာေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ အရူးေတြ ပစ္သတ္ခံၾကရပါတယ္။ ၂၆ ဘီလမ္း အရူးမႀကီးကိုပစ္သတ္ၿပီး ညကရန္သူတေယာက္ကိုသုတ္သင္လိုက္ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ထြန္းၾကည္က ေရဒီယိုကေန ေၾကညာလို႔ တၿမိဳ႕လံုး မခ်ိသြားျဖဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သပိတ္ကာလ အာဏာသိမ္းကာလမွာ မႏၲ ေလးက ရန္ကုန္ေလာက္ ေသြးေျမမက်ပါ။
လူငါးဦးထက္ ပိုမစုရ။ လူစုလို႔ရတာ ဗြီဒီယိုနဲ႔ဘီယာဆိုင္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသ္ိအတူတူ ဗီြဒီယိုရံု တရံုၿပီးတရံုေျပာင္းၾကည့္။ညေနပိုက္ဆံကပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကလာေခၚ။ က်ံဳးေဘး မန္းသီတာ ဥယ်ာဥ္ထဲက ဘီယာဆိုင္သြား။ သပိတ္ကာလတေလွ်ာက္ ျဖတ္ထားခဲ႔တဲ႔အရက္နဲ႔ျပန္ၿပီး ဖူးစာဆံုပါ တယ္။ စစ္တပ္က မန္းသီတာထဲမွာ ဘီကိုေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ေရာင္းပါတယ္။ စစ္ခ်ီေတးေတြ ေဆာင္းေဘာက္နဲ႔အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ေပးထားတယ္။ ဘီယာနဲ႔ဆိတ္သားကင္ျမည္းၾကေပါ့။
လူႀကီးေတြက ကိူယ့္လံုျခံဳေရး ကိုယ့္ဘာသာၾကည့္ေနတဲ႔။ ဘယ္သူ႔မွေတာ့မဖမ္းေသးပါ။ စစ္တပ္က ေနရာတိုင္းရပ္ကြက္တိုင္း ခ်ထားတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြစစ္ေဆးတယ္။ သပိတ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔စာရြက္စာတမ္းေတြေတြ႔ရင္ ရိုက္တယ္ လက္သီးနဲ႔ထိုးတယ္၊ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ကန္တယ္ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေဆာင့္သတဲ႔။ မိန္းကအထြက္ ထေနာင္းရိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နား က်ေနာ္စစ္ေဆးခံရ ပါတယ္။ အိတ္ေထာင္ထဲရွာမယ္လုပ္ေတာ့ ေဆးရံုစာအုပ္ပါပါတယ္ ေဆးခန္းကျပလာတာပါ ၾကည့္ဦးမလားဆိုၿပီး က်ေနာ္က အိတ္ကပ္ႏႈိက္ျပမယ္လုပ္ပါတယ္။ စစ္သားက ေနပါေစဆိုၿပီး သြားခိုင္းလိုက္တယ္။ လူကလည္း လူမမာပံုေပါက္ေမတာကိုး။ တကၠသိုလ္ကထုတ္ေပးထားတဲ႔ သတင္းေထာက္ကဒ္ျပားေလး ၃၇ လမ္းက က်ေနာ့္ထမင္းေပါလန္ ခင္ေအာင္ဝင့္အိမ္က အိမ္သာထဲ ထားျပစ္ခဲ့ရတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ တေနရာရာခိုလႈံမယ္ဆိုေတာ့ ခင္ေအာင္ဝင့္က စာကေလးအင္း ရြာလိုက္ပို႔တယ္။ အဲဒီမွာတညအိပ္၊ ေနာက္ေန႔ျပန္လာ ညေနက်မွ ျပန္ေတာ့မယ္ေအာက္ေမ့ေပမဲ့ စာကေလးအင္းကို မျပန္ျဖစ္ေတာ့။ ႀကံဳရာမွာအိပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။
တလခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ လူေတြမွာအလုပ္မလုပ္ရ။ သပိတ္ပဲေမွာက္ေနၾကေတာ့ စားဝတ္ေနေရး ခက္ပါတယ္။ ဆန္ေစ်းထိုးတက္သြားတယ္။ ထမင္းမစားႏိုင္ေတာ့ ဂံ်ဳမႈန္႔နဲ႔ခ်ပါတီ လုပ္စားၾကတယ္။ ခ်ပါတီကို ေစာေမာင္မုန္႔လို႔ေခၚၾကပါတယ္။ မံုရြာခဏျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းခင္ေမာင္ေက်ာ္အိမ္က ေစာေမာင္မုန္႔စားခဲ႔ရေသးတယ္။ မႏၲေလးကလူေတြအလြန္ခ်စ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ရွိတာေလးမွ်ေဝစားၾကတယ္။ ဂ်ံဳမႈန္႔ေရာင္းတဲ႔သူေတြက ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းေပးၾကတယ္။ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ အိမ္ေရွ႕ဂ်ံဳမႈန္႔အိတ္ကေလးေတြခ် ေစ်းေလွ်ာ့ေရင္းေပးတဲ႔ဆိုင္ကေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ မႏၲေလးအေထြေထြသပိတ္ေကာ္မတီ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕လူႀကီးမ်ားလည္း ဘာဆက္ လုပ္ရမယ္မသိ ရန္ကုန္အေမအထားကိုေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြလည္း လူႀကီးေတြဆံုးျဖတ္မွာကိုေစာင့္ေနၾကတယ္။ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီသြားမယ္။ ပါတီေတြဖြဲ႔ႏိုင္တယ္လို႔ စစ္အစိုးရကဆိုေတာ့ ပါတီဖြဲ႔မဖြဲ႔ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ပါတီဖြဲ႔လိုက္ရင္လည္း အဖမ္းခံရမယ့္လူစာရင္း ေပးသလို ျဖစ္မွာလည္း စိုးရိမ္ေနၾကတယ္။
ရန္ကုန္က ေအာင္စုတင္ပါတီ ထြက္လာတယ္။ မိုးသီးဇြန္လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီေထာင္တယ္။ ျမေအးတို႔က ဆိုရွယ္လစ္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္ ့က်င္ေရးပါတီေထာင္တယ္။ မန္းအေထြေထြသပိတ္ေကာ္မတီက ပါတီေထာင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္္ပါတယ္။ ျမေအး မိုးသီးတို႔ပါတီ ရံုးေတြမန္းေလးလာဖြင့္ၾကတယ္။ ျမေအးတို႔က သူတို႔ရံုး က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ သံုးခြင့္ေပးပါတယ္။ ေတာခိုမလား ပါတီေထာင္မလား သမဂၢယူဂ်ီ လႈပ္ရွားၾကမလား။ ေရြးစရာသံုးလမ္းရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေတြက ထိုင္းဖက္ထြက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အနီးဆံုး အိႏၵိယနဲ႔ ရွမ္းအက္စ္အက္စ္ေအပဲ ရွိတယ္။ ေတာခိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာခိုၾက။ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြပါတီေထာင္မလား။ ယူဂ်ီလုပ္မလား။
ျမတ္မင္းသူတို႔က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြစုၿပီး ျမေအးတို႔ ေဂၚစတာရံုးမွာ စည္းေဝးလုပ္ၾကပါတယ္။ မဲခြဲဆံုးျဖတ္ၾကေတာ့ သမဂၢယူဂ်ီလုပ္မယ္ဆိုတာက အမ်ားစုျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ သမဂၢအသီးသီး ျပန္ဖြဲ႔ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ကခြဲထြက္ၿပီး ပါတီေထာင္ပါတယ္။ ျမတ္မင္းသူေတာ့ စိတ္ဆိုးလို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ေပးရပါတယ္။ သူတို႔က ယူဂ်ီမလုပ္ရဲတဲ႔ေက်ာင္းသားေတြ အိမ့္ျပင္ထြက္လာေအာင္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ပါတီေထာင္ၾကတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြပါတီေထာင္သင့္သလား မေထာင္သင့္ဘူးလား အေျဖခုခ်ိန္မွာရွင္းေလာက္ပါၿပီ။ ယူဂ်ီသမဂၢေတြက်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ၿပီးေတာ့ ၉၆ ၉၉ ၂၀၀၇ ထိ ဆက္လက္တည္ရွိပါတယ္။ လူထုေထာက္ခံမႈလည္း အျပည့္အဝရၾကပါတယ္။
ေက်ာင္းသားပါတီေတြကေတာ့ ဖ်က္သိမ္းခံၾကရတယ္။ မိုးသီးတို႔ပါတီက နယ္စပ္ထြက္သြားရတယ္။ ဗကသျပန္ဖြဲ႔ေတာ့ ယူဂ်ီသေဘာနားလည္ေအာင္ ေၾကညာခ်က္ေရးေပးဖို႔ ျမတ္မင္းသူခိုင္းတာနဲ႔ က်ေနာ္ ဗကသေၾကညာခ်က္ ေရးေပးရပါတယ္။ ဗကသဖြဲ႔သလို ေဆး၊ ဂ်ီတီအိုင္ အေျခခံပညာ ခရိုင္သမဂၢေတြ အသီးသီးဖြဲ႔ပါတယ္။ အားလံုးဗကသထဲမွာ အညီအညြတ္ ေပါင္းဆံုၾကတယ္။ ဗကသ ဥကၠ႒သန္႔ဇင္၊ ဒုဥကၠ႒ေဇာ္မိုးေက်ာ္၊ အတြင္းေရးမွဴး စိုးသိမ္း၊ ဘဏၰာေရး ဥမၼာျမင့္ပါ။
ခရိုင္ဥကၠ႒က ညိဳမင္းထက္ပါ။ ညိဳမင္းထက္က ဆယ္တန္းေအာင္ခါစ အေတြ႔အႀကံဳနည္းေသးေတာ့ သူ႔ကိုကူညီဖို႔ ခရိုင္အဖြဲ႔ေလးတဖြဲ႔ က်ေနာ္ဖြဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က သက္ေနာင္ ေဆးေက်ာင္း သန္းႏိုင္ဦး(ဘဲဥ) ေအာင္ဂ်မ္း မန္းကဗ်ာဆရာတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သမဂၢဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ စာေစာင္ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ မႏၲေလးခရိုင္ေက်ာင္းသားသမဂၢထုတ တပ္လွန္႔သံဂ်ာနယ္ကို က်ေနာ္ဦးစီး ထုတ္ေဝပါတယ္ ။ ။
တပ္လွန္႔သံဂ်ာနယ္ကို က်ေနာ္နဲ႔ေအာင္ေက်ာ္ဆန္းႏွစ္ေယာက္ ဒိုင္ခံေရးၾကပါတယ္။ စာမူေတြပန္းခ်ီ ကာတြန္းရုပ္ပံုေတြ ဖေယာင္းစကၠဴေပၚ ေရးရပါတယ္။ ဖေယာင္းစကၠဴက ပါးပါးေလး။ ေရးေနက်လူမ်ဳိးသာ ေရးတတ္ပါတယ္။ မေရးတတ္ရင္ စကၠဴစုတ္သြားတတ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို အားေပးေထာက္ခံတဲ့ပန္းခ်ီဆရာေတြကိုအကူအညီေတာင္း ေရးခိုင္းရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ကလည္း ယူဂ်ီဆိုၿပီး ေပါ့ေပါ့မလုပ္ၾကနဲ႔ ေထာင္ဆယ္ႏွစ္ခ်ႏိုင္တယ္လို႔ ျခိမ္းေျခာက္ ထားပါတယ္။ ဖေယာင္းေရးၿပီးရင္ ဖေယာင္းလွိမ့္ရပါတယ္။ မႏၲေလးမွာစာရိုက္စာကူးစက္ေတြရွိေပမဲ့ ဘယ္သူမွ ကူးေပးရဲမယ္မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ဘာသာ လက္နဲ႔လွိမ့္ပါတယ္။ လက္လွိမ့္ဆိုေတာ့ မင္က်မင္န မသပ္ရပ္ တခ်ိဳ႕စာသားေတြ ဖတ္မရျဖစ္တတ္တယ္။ စာကူးစက္ဝယ္ဖို႔လည္းမတတ္ႏိုင္။ ဝယ္ႏိုင္ဦးေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနတာ။ ေရာင္းသူကလည္း မေရာင္းရဲေလာက္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ဂ်ာနယ္ကိုဖတ္မိတဲ့ က်ဴရွင္ဆရာတေယာက္က သူ႔ စာကူးစက္နဲ႔ ကူးေပးမယ္တဲ႔။ ၾကားလူတေယာက္ကေန ေျပာလာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ထုတ္သမွ်စာေစာင္ေတြကို အဲဒီက်ဴရွင္ဆရာကပဲ ကူးေပးပါတယ္။ ၾကားလူအဆင့္ဆင့္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို ဘဝပ်က္မွမေၾကာက္ ရဲရဲဝံ႔ဝံ႔အကူအညီေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီက်ဴရွင္ဆရာဘယ္သူလဲဆိုတာ ခုခ်ိန္ထိက်ေနာ္မသိပါ။
ေရဆင္းေက်ာင္းသားေတြက စာေစာင္ဂ်ာနယ္လုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္သူေတြျဖစ္ၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္သူတို႔လိုတဲ့ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါးေတြ က်ေနာ္ေရးေပးရပါတယ္။ က်န္တဲ့ ဗဟိန္း ေအာင္ဆန္း၊ ေအာင္ေက်ာ္၊ ဗထူးဂ်ာနယ္ေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဖေယာင္းေဖာက္ၿပီးသားေတြ။
မ်ားေသာအားျဖင့္ စာမူေတြခ်ည္းသက္သက္ေရာက္လာတာ မ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္က စိစစ္ ပန္းခ်ီဆရာအပ္။ လိုေနတဲ့ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးေခါင္းႀကီးေတြ ျဖည့္ေရးေပးရတယ္။ ကာတြန္းမပါရင္ ပန္းခ်ီဆရာေတြကို ကာတြန္းဆြဲခိုင္းရတယ္။ ၿပီးရင္ ၾကားလူကတဆင့္ က်ဴရွင္ဆရာစာကူးစက္မွာ စာကူးခိုင္းရတယ္။
၈၈ အာဏာသိမ္းၿပီးနဲ႔ ၈၉ ဇူလိုင္လအတြင္း အထက္ဗမာျပည္ကထြက္တဲ့ဂ်ာနယ္စာေစာင္ေတြထဲမွာ အနည္းဆံုး က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာတပုဒ္ကေတာ့ ပါတာခ်ည္းပါပဲ။ ကေလာင္နာမည္လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးခံထားပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္္မ်ားမ်ား မမွတ္မိေတာ့ပါ။ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ကေလာင္နာမည္ေတြက တာရာဟိန္း၊ ရဲေအာင္ေက်ာ္၊ အယ္ဒီတာတဦး၊ ဆိုတာ ေတြပဲ။ ျမတ္မင္းသူက ျမတ္ဟိန္းေအာင္၊ ေဇာ္မိုးေက်ာ္က ေဇာ္ေဝ၊ ညိဳမင္းထက္က ညိဳဟိန္း နာမည္ေတြနဲ႔ေရးတာ မွတ္မိေနပါတယ္။
ဗဟိန္းဂ်ာနယ္စထုတ္ေတာ့ ဂ်ာနယ္အမွတ္(၁)မွာ ကိုဗဟိန္းအေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေဆာင္းပါး က်ေနာ္ေရးပါတယ္။ တာရာဟိန္းနာမည္နဲ႔ပါ။ ဗဟိန္းမ်က္ႏွာဖံုးကို စိုးဝင္းၿငိမ္းဆြဲပါတယ္။ လက္ေရးက ေမာင္ေႏြစမ္းပါ။
၈၉ မတ္လ ဖုန္းေမာ္အထိမ္းအမွတ္ထင္ပါတယ္။ ဗကသေက်ာင္းသားေတြ ဘုရားႀကီးမွာ လႈပ္ရွားမႈလုပ္ၾကတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက သန္႔ဇင္အပါအဝင္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ ဖမ္းခံၾကရျခင္းပါ။ ဗကသတဖြဲ႔လံုးနီးပါး ပါသြားတယ္ ။မိန္းကေလးေတြလည္း ပါတယ္။ သူတို႔ကို နန္းတြင္းမွာစစ္ေၾကာေနတုန္း က်ေနာ္ကသူတို႔သက္သာေအာင္ ဗဟိန္းဂ်ာနယ္ ထုတ္ေဝ လိုက္ပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးဆီ ဂ်ာနယ္တန္းေရာက္သြားပါတယ္။ ညိဳမင္းထက္ကို ဂ်ာနယ္ျပၿပီး ဒီမွာ မင္းေရးတဲ့ေဆာင္းပါးပါတယ္လို႔ေျပာသတဲ့။ သူတို႔သက္သာေအာင္လုပ္လိုက္တဲ့ကိစၥဟာ ေက်ာင္းသားေတြေနာက္မွာ ေအာက္ေျခသိမ္း ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးသူေတြရွိတယ္လို႔ ေထာက္လွမ္းေရး ကို သတိျပဳမိသြားေစပါတယ္။
၁၉၉၁ လား ..၁၉၉၂ လား မမွတ္မိပါ။ ရွစ္ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္ နားနီးခ်ိန္ပါ။ သတင္းစာေတြျပန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ေတြ႔မွာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔က ေဖာင္ႀကီးဗဟိုဝန္ထမ္းတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ တကၠသိုလ္ဆရာဆရာမမ်ားကို မိန္႔ခြန္းေႁခြပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဆရာ ဆရာမေတြ အေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြႏိုင္ငံေရးမလုပ္ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ရမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ လုပ္ရည္ ကိုင္ရည္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးရွိတယ္ဆိုတာ ဂရုစိုက္ၾကရမယ္တဲ့။ ဥပမာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ မဟာဝိဇၨေက်ာင္းသား တင္ေမာင္ျမင့္လို ေက်ာင္းသားမ်ဳိးဆိုၿပီး က်ေနာ့္အေၾကာင္းအေသးစိတ္ ေျပာပါ ေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ဟာ ဆရာသမဂၢဖြဲ႔ေပးသူ၊ လယ္သမားသမဂၢဖြဲ႔ေပးသူ၊ အထက္ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ေနာက္ကြယ္က ႀကိဳးကိုင္သူရယ္လို႔ စြပ္စြဲပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔ေျပာၾကားခ်က္ေတြဟာ အမွန္ တဝက္ အမွားတဝက္ ခ်ဲ႕ကားေျပာဆိုခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္လိုလူတေယာက္ ဘယ္ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးကမွ ႀကိဳးကိုင္လို႔မရပါ။ ေက်ာင္းသားေတြက လက္ခံမယ္မဟုတ္ပါ။ သမိုင္းမွာ ဦးႏု၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတုိ႔ ႀကိဳးကိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ႔ၾကတယ္။ ႀကိဳးကိုင္မရေတာ့ ေသြးခြဲခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားအက်ဳိး ႏိုင္ငံ့အက်ဳိး ေဆာင္ရြက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေသြးခြဲလည္း ခဏသာ ကြဲမယ္။ တခ်ိန္ စည္းစည္းလံုးလံုး ျပန္ေပါင္းမိၾကတာပါပဲ။ ဦးႏုက ဗကသႀကိဳးကိုင္မရေတာ့ မကသခြဲထြက္ေစတယ္။ ၈၈ အၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ခင္ညြန္႔လည္း မကသဆိုၿပီး မင္းေဇယ်ာတို႔ကို ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားၾကပါသလဲ။ အားလံုးသိၾကၿပီးပါ။ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ ဗကသနာမည္ေတြဟာ ကိုေအာင္ဆန္း ကိုဗဟိန္းတို႔ စြဲကိုင္ခဲ့တာပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္နာမည္ေျပာင္း အလံေျပာင္းခ်င္ရသလဲ။ နာမည္ေျပာင္း အလံေျပာင္းခ်င္သူ ေတြဟာ ကိုေအာင္ဆန္း၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ကို ျငင္းပယ္သူေတြျဖစ္တယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံခဲ့တဲ့ ေနာင္ေတာ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကို ျငင္းပယ္သူေတြ ျဖစ္တယ္။ သမိုင္းကိုျငင္းပယ္သူေတြလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေန႔မ်ဳိးဆက္သစ္ ညီေနာင္ေက်ာင္းသားမ်ား စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံဟာ ေက်ာင္းသားပိုင္ ျပည္သူပိုင္အလံေတာ္ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ပါတီအဖြဲ႔အစည္းမွ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိပါ။ ပါတီတရပ္ျဖစ္မွေတာ့ ကိုယ့္အလံကိုယ္ ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိရပါမယ္။ ေက်ာင္းသားအရိပ္ မခိုသင့္ပါ။ ေက်ာင္းသားအလံယူသံုးၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကိုဖမ္းဆီးတယ္ဆိုတာ လက္ခံႏိုင္စရာ မရွိပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားအလံေတာ္ကို ေက်ာင္းသားေတြလက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုပါရေစ။ ပါတီတခုရွိပါတယ္။ ဂဠဳန္ဆရာစံရဲ႕အလံယူသံုးထားတာ။ ဂဠဳန္ဆရာစံရဲ႕အလံက ဖိႏွိပ္ခံေတာင္သူ လယ္သမားမ်ားနဲ႔သာ ဆိုင္ပါတယ္။ ပါတီအလံ မလုပ္သင့္ပါ။ ဒီလိုသမိုင္းဝင္အလံေတာ္ေတြကို ပါတီအလံအျဖစ္ အသံုးျပဳခြင့္ နိုင္ငံေတာ္ကလည္း မေပးသင့္ပါ။
၁၉၈၈ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အထက္ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားအရွိန္အဟုန္ ေကာင္းခဲ႔ပါတယ္။ ၈၉ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေန႔ခ်ီတက္ျခင္း ဇြန္လမွာ ေက်ာင္းသားညီလာခံ ေခၚႏိုင္ျခင္း စတဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို ထဲထဲဝင္ဝင္ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့သူ သန္႔ဇင္၊ ေဇာ္မိုးေက်ာ္၊ ျမတ္မင္းသူတို႔ ေရးဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာိကေတာ့ သူတို႔ေနာက္ကြယ္က လိုရာလုပ္ေပးရသူမို႔သူတို႔ေလာက္မသိႏိုင္ပါ။
၈၉ ဇူလိုင္ ဇာနည္ေန႔မွာ ေဒၚေအာင္းစုၾကည္ခ်ီတက္အေလးျပဳဖို႔ လႈပ္ရွားမႈမ်ားလုပ္ၾကပါတယ္။ အနီးကပ္ၿပီး မခ်ီတက္ေၾကာင္း သတင္းထုတ္ျပန္ပါတယ္။ အခုလို သတင္းမီဒီယာ မထြန္းကားေသးေတာ့ ခြ(ဂြ) က်ကုန္ပါတယ္။
ဇူလိုင္ဆယ့္ကိုးကစၿပီး တျပည္လံုး လူဖမ္းပြဲ စပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း အေျခမလွေတာ့တာမို႔ တိမ္းေရွာင္ရပါေတာ့တယ္။ ျဖန္႔ေဝရမယ့္ ဗဟိန္းစာေစာင္ထုတ္ႀကီးဟာ တမၸဝတီက သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာအိမ္မွာ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကိုသြားယူျဖန္႔ေဝဖို႔ မွာထားပစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာေစာင္ ျဖန္႔ေဝျဖစ္သလား မျဖစ္ဘူးလား က်ေနာ္မသိေတာ့ပါ။ ။
ညီတင့္
(၂၀၁၀ မွာ အာဏာရလာတဲ့ဦသိန္းစိန္က ႏိုင္ငေရးအက်ဥ္းသားေတြ အသုတ္လိုက္လႊတ္ေပးခဲ့ တယ္။၂၀၁၃ ရွစ္ေလးလံုး ေငြရတု ရန္ကုန္ မႏၲေလးၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပၾကပါတယ္။ မႏၲေလးရွစ္ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈ စာအုပ္ထြက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔လိုလူေတြအတြက္ သမၼတလြတ္ၿငိမ္းခြင့္ မထြက္လာေသးပါ။ စာအုပ္ထဲမွာ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ စာတပုဒ္မွ မပါလာပါ။ အေျခအေနအရ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွာေစးေနၾကပါတယ္။ ၂၀၁၃ ဒီဇဘၤာမွ က်ေနာ္တို႔ လြတ္ၿငိမ္းခြင့္ရ တာပါ။ ရွစ္ေလးလံုးအထိမ္းအမွတ္စာအုပ္မွာ က်ေနာ့္နာမည္ကို ေမာင္တင္သစ္နဲ႔ ျမတ္မင္းသူက ထုတ္ေျပာထားပါတယ္။ ပိေတာက္ပြင့္သစ္မွာ ခင္ေအာင္ဝင့္က ထုတ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ မွတ္တမ္းဝင္ မဝင္က အေရးမႀကီးပါ။ လူငယ္ဘဝ ႏိုင္တဲ့ဝန္ကိုထမ္းျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ယူဂ်ီဆိုတာလုပ္ၿပီးရင္ ေမ့ထားရမဲ႔အရာသာ ျဖစ္ပါတယ္။)