ခင္ေဇာ္မုိး ● ဒီဇင္ဘာဟာ မႈန္ရီေနတယ္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၆
ကြၽန္မေရာက္သြားေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စားပြဲမွာစာအုပ္ဖတ္ေနသည္။ က်န္တဲ့ ဆရာတဦးႏွင့္ ဆရာမႏွစ္ဦး ကေတာ့ ကေလးေတြကို `အက´သင္ေပးေနၾကသည္။ ဆရာေလးက ဦးေရႊ႐ိုးႏွင့္ ေဒၚမိုးကို သင္ၾကားေပးေနၿပီး ဆရာမ ေလးႏွစ္ဦးကေတာ့ `အက´ အဖြဲ႔တခုစီ တာဝန္ယူသင္ၾကားေပးေနသည္။
ဆရာႀကီးႏွင့္လည္း စကားလက္စံုၾကရင္း အကသင္ေနသည့္ ဆရာမႏွင့္ကေလးေတြကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ဥမမယ္ စာမ ေျမာက္ေလးေတြျဖစ္ၾကသည့္ ႏွစ္တန္း၊ သံုးတန္း၊ ေလးတန္း ကေလးငယ္ေလးမ်ားကို စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ သင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာ ဆရာမေလးတို႔၏ စိတ္ရွည္ႏိုင္စြမ္းမွာ မည္သည့္အရာႏွင့္ ႏႈိင္းတုရပါမည္နည္း။ နာသံုးနာႏွင့္ ျပည့္ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု အဆိုျပဳထားသည္မွာ ျငင္းဆိုဖြယ္ရာမ႐ွိေပ။ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲက စာမ်ားကိုသာမကဘဲ ကေလးမ်ားအသက္အရြယ္ႏွင့္လိုက္ဖက္စပ္ဟပ္သည့္ ျပင္ပေလာကဆိုင္ရာ အသိအလိမၼာမ်ား ကိုလည္း သင္ၾကားေပးၾကသည္။ သူတို႔ကား အေျခခံပဓာနအက်ဆုံးေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴးမ်ားပင္တည္း။ ကေလးမ်ားအား ပ်ဳိးပန္းပင္ေလးမ်ားႏွယ္ ေရေလာင္း ေပါင္း႐ွင္းေပးၾကရသည္။ ပညာႏို႔ရည္တိုက္ေကြၽးၿပီး အသိလြဲအျမင္မွားျခင္း၊ ခံယူခ်က္မွားေနျခင္း စသည့္ဘဝကို နစ္ျမႇပ္ေစႏိုင္ေသာ ေပါင္းပင္သဖြယ္အမွားမ်ားကို ဖယ္႐ွားေပးၾကရသည္။ ျပဳျပင္ေပးၾကရသည္။ ဆရာ ဆရာမေတြမ်ားကား ဝတ္ေက်တန္းေက်ရုံ စာသင္ပုန္းေပၚဝယ္ ေျမျဖဴျခစ္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾကေခ်။ အင္တိုက္အားတိုက္ လယ္ယာစိုက္ပ်ဴိးၾကသည့္ လယ္သမားမ်ားသဖြယ္သာတည္း။
သီးႏွံပင္ေတြ ပြင့္ဖို႔သီးဖို႔အေရး၊ ပိုးမေထြးဖို႔အေရး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ျပဳစုၾကသူမ်ားလို ဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာလည္း သူတို႔ေက်ာင္းသား/သူေတြ ဘယ္ေနရာမွာေတာ္ ဘယ္ေနရာမွညံ့ ဆိုသည္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ပင္။ ေမတၱာအားျဖင့္ ခရီးႏွင္ေပးေသာ ပဲ့ကိုင္႐ွင္မ်ားဟု ဆိုရပါမည္။
ဒီဇင္ဘာ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲအတြက္ `အက´သင္ေပးေနၾကသည္။ စာေမးနီးၿပီဆိုလွ်င္လည္း ညေက်ာင္းပါ စာသင္ေပးၾက႐ွာေသးသည္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္မ်ားကို ကေလးေတြအတြက္ ေပးထားသည္။ ကေလးေတြစာလိုက္ႏိုင္သည္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔မွာ ေက်နပ္ၾကရသည္။ ပီတိျဖစ္ၾကရသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာဟူသည္ ပီတိကိုစား၍ အားျဖစ္သည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။
ရြာမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထေက်ာင္းကေလးကေန ရြာ၏ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ အခုလို မူလတန္း ေက်ာင္းေလး ပြင့္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစနစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရြာကိုသာ ခြဲတမ္းခ်ခဲ့သည္။ အလုပ္႐ွင္ဆိုလွ်င္ အလုပ္႐ွင္အလိုက္၊ အလုပ္သမား လက္လုပ္လက္စား ဆိုလွ်င္လည္း အလုပ္သမားအထိုက္အေလ်ာက္ ခြဲတမ္းခ်ခဲ့သည္။ ရြာကလူေတြလည္း လူမႈေရး၊ စီးပြာေရး အၾကပ္အတည္းထဲမွ လိုလိုလားလားပင္ ေပးလွဴခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ မူလတန္းေက်ာင္းကေလး ပြင့္ခဲ့ၿပီသာ။
တျခားရြာဘက္ေက်ာင္းသို႔ ကေလးမ်ားခရီးေ၀းသြားစရာမလိုသည္မွာလည္း အဆင္ေျပ ေကာင္းမြန္ လွပါသည္။ တခု႐ွိပါ သည္။ ကြၽန္မတို႔ရြာေသးေသးေလးမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေလး႐ွိေန၍ သူငယ္တန္း ကေလးမ်ား မ်ားျပားျခင္းပင္။ ရြာဓေလ့အရ မိခင္မ်ားက ကြၽန္မတို႔အရပ္မွာ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးမ်ားကို ေက်ာင္းေပ်ာ္အျဖစ္ ေက်ာင္းထည့္ သည္။ ေက်ာင္းပို႔သူက ပို႔သည္။ ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ ဆရာ၊ ဆရာမေလးမ်ား ဘာမွမေျပာၾကပါ။ မျငဴစူၾကပါ။ တခ်ဳိ႕ကေလး မ်ားက မုန္႔ဆာ၍ ငိုသူက ငိုၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားက ေဆာ့ကစားရင္း စာအုပ္ခဲတံေပ်ာက္၍ ငိုၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကေလး မ်ားက ႐ွဴးေပါက္ခ်ၿပီး ငိုၾကသည္။ တခါတေလ ဆရာမေလးမ်ားခမ်ာ အိမ္သာသို႔ ပို႔ေပးၾကရသည္လည္း ႐ွိသည္ဟု ဆရာႀကီးက ျပန္လည္ေျပာျပသည့္အခါ ကြၽန္မႏွင့္အတူ ဆရာႀကီးကပါ သေဘာက်စြာရယ္သည္။ ဆရာမေလးေတြမွာ ဆရာဆိုလည္းဟုတ္သည္။ မိခင္ဆိုလည္း မမွားေပ။
မွတ္မိပါေသးသည္။ ကြၽန္မဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ယေန႔တိုင္ မေမ့ႏိုင္ပါ။ ကြၽန္မနည္း တူ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္လည္း ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကသည့္အခါတိုင္း ရယ္ေမာမိၾကရင္း ဆရာႀကီး၏ေမတၱာကိုအမွတ္တရ႐ွိေနၾကလိမ့္မည္။ ကြၽန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္တြင္ အလြန္ဖ်ားေနေသာေၾကာင့္ မေျဖလိုက္ ရေပ။ သို႔ေသာ္ ေနျပန္ေကာင္းသည့္အခါတြင္ တာဝန္အရ အခန္းထဲတြင္ တကိုယ္ေတာ္ စာေမးပြဲ က်င္းပေပးသည္။ ထိုေန႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သည္။
ေန႔လည္တြင္အဆင္ေျပေသာေၾကာင့္ ေဘာ္ဒါမွအိမ္သို႔မျပန္ပဲ ေက်ာင္းသို႔သာ စာေမးပြဲေျဖရန္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူႏွင့္အတူ ကြၽန္မတို႔အေဖာ္လိုက္ခဲ့သည္။ ကြၽန္မႏွင့္အတူ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အျပင္ကသာေစာင့္ေနခဲ့သည္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာေလၿပီ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္၍ မုန္႔ေစ်းတန္းလည္းမ႐ွိေပ။ ေက်ာင္းေဆာင္၀ရန္ တာမွသာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ သြားေနမိသည္။ ေျခဦးတည့္ရာ စကားေတြဆိုေန ၾကသည္။
ထိုစဥ္ ကြၽန္မတို႔အေဆာင္ႏွင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးအေဆာင္မွ ဆရာႀကီးထြက္လာၿပီး လက္ယပ္ေခၚသည္။ ကြၽန္မတို႔သံုးဦးသား နည္းနည္းလန္႔သြားသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စကားေျပာရမွာပင္ ႐ွဲတဲတဲ ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ မတတ္ႏိုင္။ သြားရပါသည္။ ဆရာႀကီးက `ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဘာလာလုပ္ၾကတာလဲ´ဟုေမးပါသည္။ ကြၽန္မတို႔သံုးဦးသား အက်ဳိးအေၾကာင္း ကို ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပၾကသည္။ ထိုအခါမွ `ေၾသာ္´ဟုေရရြတ္ကာ `ထမင္းဆာေနၾကေရာ့ေပါ့ ငါ့တပည့္ေတြ၊ ညည္းတို႔ အဲ့မွာစကားေျပာေနၾကတာ ၾကားတာၾကာၿပီ´ဟု ဆရာႀကီးက စကားထပ္ဆိုသည္။ ထိုအခါ ကြၽန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးဦးသား `ဟုတ္´ဆိုေသာစကားကို တေယာက္ကိုတေယာက္ၾကည့္ရင္း ျပံဳးစိစိျဖင့္ ေျပာလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာႀကီးက အခန္းတြင္းက ထမင္းလာပို႔ေသာ၊ ကြၽန္မတို႔အတန္းမွ သခ်ၤာဆရာအား လွမ္းေျပာသည္။
"မင္းကလည္း ဒီရြာခံပဲကြာ အိမ္ကိုသာျပန္စားလိုက္ေတာ့၊ ငါကမဆာဘူး။ နည္းနည္းစားလိုက္ၿပီးၿပီ။ ကေလးေတြကို ထမင္း ခ်ဳိင့္ေပးလိုက္ပါကြာ" ဟူေသာစကားေၾကာင့္ ကြၽန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးဦး အ့ံၾသသင့္မိသည္။ အားနာလြန္း၍ `မဆာပါဘူး´ ဟု ကြၽန္မသံုးဦး မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာျဖင့္ ျငင္းေသာ္လည္း မရေပ။
ဒါႏွင့္ပဲ `ပန္းေတာ္႐ိုးနဲ႔ေရအိုး´ဆိုသလို ထမင္ခ်ဳိင့္ႏွင့္ဗိုက္ဆာေနၾကသည္ႏွင့္ ကာရန္ကြက္က် ညီသြားၾကသည္။ သံုးေယာက္သား ထမင္းခ်ဳိင့္ကို ဝရန္တာလမ္းေပၚမွာပဲဖြင့္ၿပီး စားၾကသည္။ ဗိုက္ဆာေန၍လား၊ဆရာႀကီး၏ထမင္းခ်ဳိင့္ျဖစ္၍လားမသိ စားၿမိန္လွသည္။ အလုအယက္ အခ်ည္ရည္ကပါမက်န္ ေစာင္းေသာက္ၾကၿပီး ေျပာင္တလင္းခါေအာင္ စားၾကသည္။
အဲ့ဒီအျဖစ္ေတြကို ကြၽန္မတို႔ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့မည္မဟုတ္သလို၊ ထိုအျဖစ္ေတြကို လြမ္းဆြတ္ေနမိ ဖူးပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အလုအယက္သူ႔လက္ရည္ ကိုယ့္လက္ရည္ မရြံ႔ဘဲ အတူစားေနေသာ ကြၽန္မတို႔သံုးဦးကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာႀကီးကျပံဳးေနသည္။ ဆရာႀကီးမစားလိုက္ရဘဲ ကြၽန္မတို႔စားရေပမယ့္ အားအျပည့္ႏွင့္ ဆရာ့ႀကီးအျပံဳးေတြကအင္မတန္လွပႏူးည့ံေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။
တပည့္ေတြအေပၚထား႐ွိေသာ ဆရာ၊ ဆရာမတို႔၏ ေလးနက္သည့္ ေမတၱာတရားကို ခံစားမိလိုက္ သည္။ တႀကိမ္တခါမွ စကားမေျပာဖူးေပမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ ကြၽန္မတို႔တေတြအား သူ၏သားသမီးမ်ားသဖြယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္ဟု နားလည္မိသည္။ စိတ္ထဲမွာရင္းႏွီး၍ ပိုၿပီးေလးစားကာ ပို၍ခ်စ္ၾကရပါသည္။ ထိုေန႔က ထမင္းစားခဲ့ရသည့္ အရသာႏွင့္စိတ္ခံစားမႈအား အဘယ္သို႔ေမ့ႏိုင္ပါအံ့။
အခုေတာ့ ဘယ္အရပ္ဘယ္ဆီမွာမ်ား တာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္ေနသည္မသိ။ ဆယ္စုႏွစ္နီးပါးအခ်ိန္ပင္ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ဘယ္ေက်ာင္းေတာ္မွာပဲ ဥယ်ာဥ္မွဴးျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔တေတြဟာ ပန္းကေလးေတြကို ခ်စ္ေသာသူ၊ သစ္ပင္ကေလးမ်ားပ်ဳိးေထာင္သူမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အမူအယာအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အသံပိုင္းဆိုင္ရာ အားထုတ္မႈျဖင့္လည္းေကာင္း ၊ ဉာဏ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အသိအေျမာ္ အျမင္ျဖင့္လည္ေကာင္း ႀကိဳးစားအားထုတ္၍သာ ကြဲျပားတတ္သိနားလည္ေအာင္ သင္ၾကားေပးၾက သည္။ ပင္ပန္းမႈကို အေလးမထားႏိုင္ၾက႐ွာ။ ဘယ္ေဒသ ဘယ္ဥယ်ာဥ္မွာပဲေရာက္ေရာက္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ အားအျပည့္ႏွင့္။ ေလွာ္ခတ္ေပးဖို႔ တက္တျပင္ျပင္ႏွင့္ေပါ့။ ကြၽန္မတို႔ကို ျပဳစုပ်ဳိး ေထာင္ခဲ့ေသာ ဥယ်ာဥ္မွဴးတို႔သည္ ဘယ္သို႔ေရာက္ေနမည္မသိေတာ့သလို ေရာက္ေစလိုေသာ ကမ္းတဖက္သို႔ ေလွာ္ခတ္ေပးခဲ့ေသာ ပဲ့ကိုင္လက္တို႔သည္ ဘယ္သို႔ခရီးေပါက္ေနၿပီမသိ။ သူတို႔အျပံဳးကို အခုေတာ့လြမ္းဆြတ္တတ္ခဲ့ၿပီ။
ဆရာ ဆရာမတို႔အတြက္ မုန္႔ လက္ဖက္သုပ္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းတအိုးကို လွယ္ထည့္ေပးခဲ့ၿပီး ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။ သူငယ္တန္းတုန္းက စ၊ စာ၊ စား /ဆ၊ ဆာ၊ ဆား စသျဖင့္ အေခါက္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ေပးခဲ့သည့္ ဆရာ့ကိုလည္း သတိရလြန္းပါသည္။ `ဝ´ လံုးမေရးတတ္သည့္လက္ကေလးေတြေပၚ ပိုးကိုင္ၿပီး မၿငီးမေငြ႔ သင္ေပးခဲ့သည့္ ကန္႔ကူလက္လွည့္ ဟုဆိုအပ္ေသာ ဆရာမကိုလည္း သတိရလြန္းပါသည္။
"ေၾသာ္ ေမတၱာ႐ွင္ေတြရယ္" ဟူေသာ စကားလံုးမွအပ တံဆိပ္မကပ္တပ္ေတာ့။
အိမ္အျပန္လမ္းသည္ ေနခင္းေၾကာင္ေၾကာင္မွာပင္ မႈန္ရီလို႔။
ထို႔အတူ ကြၽန္မစိတ္မ်ားသည္လည္း မႈန္မႈန္ရီရီ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္လို႔ပါပဲ။
ဒါဟာ ဒီဇင္ဘာ၏ပေယာဂကင္းပါရဲ႕လား။
ခင္ေဇာ္မိုး
၂၉.၁၁.၂၀၁၆