သွ်င္မ်ဳိးငယ္ ● ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႔
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၈၊ ၂၀၁၆
"တိုက္ပြဲမ်ား ဆက္လက္ျဖစ္ပြား" ဆိုတဲ့သတင္းေခါင္းစဥ္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ အခက္ထန္ဆံုးေသာ သတင္းေၾကညာခ်က္ တခုပဲ။ စက္ေသနတ္သံေတြက တဒက္ဒက္၊ ဗံုးကြဲသံေတြ၊ မိုင္းကြဲသံေတြရဲ႕ျပင္းထန္ျခင္းဟာ ႏွလံုးခုန္သံစည္းခ်က္ေတြကို ရပ္တန္႔ေစေလာက္တဲ့အထိ စူးနစ္လာတယ္။ အိုးအိမ္ကို ပစ္ခြာ၊ မိသားစုကို ဖက္တြယ္၊ လက္ဗလာနဲ႔ ေျပးထြက္လာခဲ့ၾကတဲ့ ေျခသံေတြမွာ ဖိနပ္ေတြ ပါရဲ႕လား။ ေျပးထြက္ခဲ့ၾကရတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဘယ္သူေတြေပ်ာ္ေနႏိုင္မွာလဲ။ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ရင္မွာပိုက္လို႔ ေနထိုင္ ရွင္သန္ေနၾကရတယ္။ ေျခာက္ကပ္ရွတေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေဝဝါးလာတဲ့ သက္ေသတခုေလလား။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးနဲ႔ ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ခဲ့ရင္ စာနာတတ္တဲ့ အသည္းႏွလံုးပါခဲ့တယ္ဆိုရင္ ရက္စက္တတ္ေသာ စစ္ပြဲေတြကို ဘယ္သူကမွဖန္တီးမွာ မဟုတ္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ဟစ္အကူအညီ ေတာင္းလိုက္တယ္ "စစ္ပြဲမ်ား ရပ္တန္႔ေပးပါ"။ ဘယ္သူမွ မၾကားလိုက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အျပန္ အလွန္ ပစ္ခတ္ေနၾကတုန္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္အသံကပဲ တိုးလ်လြန္းေနသလား။ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး စစ္ပြဲေတြ။ မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ေသြးထြက္သံယိုေတြ။မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး စက္ေသနတ္သံေတြ။ မႀကိဳဆိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဒုကၡသည္ေတြ။ ဟုတ္တယ္...ဒါေတြကို ျငင္းဆန္ပစ္လိုက္တယ္။ တခုပဲလိုအပ္တယ္။ တခုဆိုတခုတည္းပါပဲေလ။ အဲဒါကေတာ့ "ၿငိမ္းခ်မ္းေရး"။ ငမ္းငမ္း တက္လိုခ်င္ေနမိတယ္။ ရင္ထဲ၊ အသည္းထဲကေန တ႐ိႈက္မက္မက္ျမတ္ႏိုးစြာ ေတာင့္တေနမိတာကေတာ့ " ၿငိမ္းခ်မ္းေရး" ပင္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုအပ္တယ္။ စစ္ေျမျပင္မွာေရာက္ရွိေနမွ တသေနရမယ့္အရာမဟုတ္ဘူး။ စစ္ေဘး ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ကေလးငယ္ေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆာေလာင္ေနမွာပဲ။ ကေလးဘဝမွာ စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ ေျပးလႊားေနခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ ေျချပတ္ လက္ျပတ္၊ အသက္ဆံုးရႈံးတာေတြထက္ ဆိုးရြားမႈတခုကေတာ့ "စိတ္ဒဏ္ရာ"ေတြပါပဲ။ ဘယ္လိုမွ ကုစားေပးလို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္မွာ အနာတရေတြနဲ႔ ကေလးငယ္တေယာက္ဟာ ဘယ္အရာကိုမွ ယံုၾကည္ေနေတာ့မွာမဟုတ္သလို ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလည္း ေပ်ာက္ရွေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။ မိသားစုနဲ႔အတူ ေနထိုင္ခြင့္ရရွိျခင္းဟာ ကေလးငယ္ေတြကို မိမိကိုယ္မိမိ ယံုၾကည္ ခ်က္ျမင့္တက္လာေစတယ္ဆိုတာ ျငင္းဆန္လို႔ မရတာ ေသခ်ာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ ဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာနဲ႔ တိုက္ရိုက္အခ်ဳိးက်ေနပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ လက္နက္ေတြနဲ႔တိုက္ခိုက္ၿပီး ရယူရတာမဟုတ္ဘူး။ အၾကမ္း မဖက္ဘဲ ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့နည္းလမ္းေတြ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသံတမန္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ မႈစနစ္ေတြဟာ အသံုးဝင္လာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မၿငိမ္းခ်မ္းရတာလဲ ဆိုတာဟာလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြပါပဲ။ အေျဖကေတာ့ "တိုက္ခိုက္ေနလို႔ မၿငိမ္းခ်မ္းတာ" လို႔ ေျဖရမွာပါပဲ။ ဘာအတြက္ တိုက္ ခိုက္ေနတာလဲ။ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္..ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္လို႔ တဖြဖြေအာ္ေနၾကတဲ့အသံေတြ ရွိတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ေတာ့ "ယံုၾကည္ခ်က္" လို႔ေအာ္ေနတဲ့အသံေတြထဲမွာ အတၱေတြပါဝင္ေရာယွက္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ အတၱေတြကို ေလ်ာ့ခ်ၿပီး ေဆြးေႏြးျခင္းကေနတဆင့္ ရရွိႏိုင္မလား ေတြးမိပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ဖြယ္ ဘဝေနထိုင္နည္းတခုပါပဲ။ ဒါဟာ အျပည့္စံုဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးဆီကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာနဲ႔သြားရမလဲ။ "ကိုယ္ခ်င္းစာတရား" ကို လက္ကိုင္ထားက်င့္သံုးရင္း သြားရမွာပါ။ တေယာက္က တေယာက္ရဲ႕ ေကာက္းက်ဳိးခ်မ္းသာကို အလိုရွိျခင္းဟာ ေမတၱာတရားပါပဲ။
ေမတၱာကိုေရွ႕ထားၿပီး လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေနထိုင္မယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ မေဝးေတာ့ပါ။
ေမတၱာသည္ ေအးခ်မ္းေစသည္။ ဒါဟာ အမွန္တရားပင္။လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေနထိုင္ၾကတဲ့အခါ "မုန္းစကို အတိုဖ်က္လို႔ ၊ ခ်စ္စကို အရွည္ဆက္ၿပီး သူမနာ ကိုယ္မနာ မွ်တတဲ့စာနာမႈေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္း" ဟာ အမြန္ျမတ္ဆံုးေသာ ဘဝ ေနထိုင္နည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုဆက္သြားမယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လက္တကမ္းအကြာမွာ ရွိေနပါ လိမ့္မယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္တဲ့အခါ တေယာက္တိုင္းတစ္ေယာက္တိုင္းရဲ႕စိတ္မွာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ စိတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းဟာ လူ႔ေလာကကို အက်ဳိးျပဳတဲ့ အမြန္ျမတ္ဆံုးအလုပ္တခုပင္ ျဖစ္ပါ တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ျခင္းနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ထိန္းသိမ္းျခင္းဆိုတဲ့အဆင့္ေတြနဲ႔ ပံုမွန္ခ်ီတက္ေနရမွာပါပဲ။ ဒါမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ တည္တံ့ခိုင္ျမဲမွာျဖစ္ပါတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရေသးတဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုပ္ေနၾကရပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြက ျငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ကဗ်ာ ေတြကို ေရးတယ္။ စာေရးဆရာေတြကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ စာေတြကို ေရးသားေနၾကတယ္။ ရဟန္းသံဃာ၊ တရား ေဟာဆရာေတြအားလံုးကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ တရားဓမၼေတြကို ေဟာေျပာေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းဆရာ၊ဆရာမေတြကလည္း ေက်ာင္းသား/သူေတြ ကို ပညာသင္ၾကားေပးရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြ ေျပာဆိုေနၾကတယ္။ အားလံုးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ အခုဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံတဝွမ္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္းဆိုသံေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ဆႏၵျပ ပြဲေတြကို ျမင္ေတြ႕ေနရပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြပါပဲ။ အမ်ားညီလာတဲ့အခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလုပ္ဟာ ပိုၿပီး အသက္ဝင္လာမွာ မဟုတ္ပါလား။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတည္ေဆာက္ရာမွာေတာ့ ပဋိပကၡေတြရဲ႕အရင္းအျမစ္ေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေျဖရွင္းခ်က္ေတြကို ရွာေဖြတာ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ တိုက္ခိုက္ေနၾကတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္၊ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို စစ္ေျမျပင္မွာမဟုတ္ဘဲ စားပြဲျပင္ေပၚမွာ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းၾကဟာ အေကာင္း ဆံုးေသာ အလားအလာရွိမယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။"အပစ္အခတ္ေတြကို ရပ္တန္႔ေပးၾကပါ" ဒီလို ေမတၱာရပ္ခံထားလိုက္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ေနၾကဆဲ။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေနရာ ကေနတဆင့္ သံခင္းတမန္ခင္းဆက္ဆံေရးေတြကို ဖန္တီးၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြဆီကို ခ်ီတက္လာၾကမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိပ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေနပါလိမ့္မယ္။ "လူေတြ ေသေၾကလွၿပီ၊ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြလည္း မကာကြယ္ႏိုင္ ေတာ့ဘူး၊ မိသားစုေတြ ဖရိုဖရဲၿပိဳကြဲေနတာ မ်ားၿပီ"။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြပါပဲ။ စိတ္ကူး ယဥ္မႈမဟုတ္ဘူး။ အပုပ္ခ်စြပ္စြဲမႈေတြ မဟုတ္ဘူး။ ျမင္လား...ၾကားလား... ကိုယ္ခ်င္းစာ တရားေလးကို ထည့္ၿပီး ျမင္ၾကည့္ လိုက္စမ္းပါ။ ဒီလိုသာ ျမင္တတ္လာမယ္ဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္မႈ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လာခ်င္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ ရွင္သန္လာမွာ အမွန္တကယ္ပင္။ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္တဲ့အခါ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာအေရးပါလာပါတယ္။ အဖြဲ႔အစည္းတခုနဲ႔တခုအၾကား ေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းအေျဖရွာရင္းနဲ႔ အေကာင္းဆံုးေသာရလာဒ္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို တည္ေဆာက္ၾကပါစို႔။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိန္းသိမ္းျခင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရရွိထားတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆံုးရံႈးမသြားေအာက္ ဂရုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းပါပဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရလာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး ထိန္းသိမ္းရမယ့္တာဝန္တရပ္ပင္။"ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိန္းသိမ္းပါ"ဆိုတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံဟာ ျပည္သူတရပ္လံုးရဲ႕အသည္းႏွလံုးထဲအထိ နက္ရိႈင္းစြာ အျမစ္တြယ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိ တယ္။ တကယ္သာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရရွိခဲ့ၿပီဆိုတဲ့အခါေပါ့။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူတရပ္လံုးအတြက္ ေျပာေနဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ အားလံုးက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အငမ္းမရ လိုခ်င္ေနၾကတာမဟုတ္ပါလား။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရင္ဆိုတာဟာ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့ "ျပည္တြင္း စစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႔" ဆိုတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
ဟုတ္တယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အလွပဆံုးေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဆိုတာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ ေနာက္ တေန႔မွာ ရွင္သန္ လာ တယ္။ သာယာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ဘဝေနထိုင္နည္းေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ရရွိပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ "ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕ အႏွစ္သာ ရ" ပင္။
ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္တေန႔မွာ မနက္ခင္းအရုဏ္ဦးေနျခည္ဟာ တင့္တယ္ေဝျဖာေနပါလိမ့္မယ္။ မနက္ခင္းေနျခည္ႏုႏုကေလးေတြေအာက္မွာ ေတးသီငွက္ကေလးေတြက တီတီတာတာ သံစံုေႏွာလို႔ လွပေနပါလိမ့္မယ္။မနက္ခင္းရဲ႕လတ္ဆတ္တဲ့ေလေျပေတြထဲမွာ ပန္းေပါင္းစံုရဲ႕ ရနံ႔ကေလးေတြက ေမႊးပ်ံ႕ရီေဝေနတဲ့အျပင္ ေလာကႀကီးကို အေရာင္အေသြးစံု လင္စြာနဲ႔ အဖူးအပြင့္စံုလင္စြာနဲ႔ ပန္းကေလးေတြဟာ လြတ္လပ္စြာ ပြင့္ဖူးေဝဆာေနပါလိမ့္မယ္။ လွပတင့္တယ္ေနေသာ ပန္းကေလးေတြအနားမွာ လိပ္ျပာ၊ပိတုန္း စတဲ့ ပန္းခ်စ္သူေတြလည္း ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနပါလိမ့္မယ္။သိပ္ကိုဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးဖြယ္ မနက္ခင္းကေလးရဲ႕ပန္းကေလးေတြကို" ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္ေသာ ကေလးေတြ"အျဖစ္ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့တယ္။ သူတို႔လည္း ေပ်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။
ေႏြးေထြးေတာက္ပလွေသာ ေနေရာင္ျခည္ အလင္းတန္းေတြေအာက္မွာ မိသားစုေတြ စံုစံုညီညီနဲ႔ အိုးမကြာ၊ အိမ္မကြာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကၿပီ။ မိသားစု ထမင္းဝိုင္းကေလးဟာလည္း အသက္ဝင္ လွပေနပါလိမ့္မယ္။ အျပံဳးကေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ေပ်ာ္ ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေကာင္းေနပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသြား၊ေက်ာင္းျပန္လမ္းမထက္က ကဗ်ာရြတ္သံ၊ ေအာ္သံေတြ ဆူညံ ေနပါ လိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံရဲ႕ေအာက္မွာ စာက်က္သံ၊ စာအံသံေတြနဲ႔အတူ လွပတဲ့အနာဂတ္ေတြဆီကို ပံုေဖာ္ထုဆစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဆရာ/ဆရာမ၊ေက်ာင္းသား/သူနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈကေနတဆင့္ ပညာေရးကို ျမႇင့္တင္ေပးႏိုင္ေတာ့မယ္။ ကေလးဘဝရဲ႕လြတ္လပ္တက္ႂကြတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ကေလးေတြ ရရွိခံစားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေသြးခြဲစကားသံေတြကို မယံုၾကည္ေတာ့ဘူး။ တိုင္းရင္းသားအားလံုးဟာ ေအးအတူ၊ ပူအမ်ွ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနထိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို တန္းတူညီစြာ ရရွိပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးဟာ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ဘဲ ပရဟိတစိတ္ ဓာတ္ေတြကိုေမြးျမဴလို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ကူညီရင္း ခရီးဆက္လာလိုက္တာ ေသြးစည္းညီညြတ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္း ေျမ့ဖြယ္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကေလးကို ဖန္တီးႏိုင္လာပါလိမ့္မယ္။ စည္းလံုးညီညြတ္ျခင္းနဲ႔အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဆက္လက္ထိန္း သိမ္းလာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ တေယာက္ေသာသူက တေယာက္ေသာသူရဲ႕ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကိုသာ အလိုရွိတဲ့ ေမတၱာ တရားကို ေမြးျမဴရင္း တိုင္းရင္းသားညီအကို၊ ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုးဟာ ၾကည္ျဖဴ စြာ လက္တြဲေနထိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ဆိုတဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ "ျပည္တြင္းစစ္ ခ်က္ခ်င္းရပ္" "စစ္ပြဲေတြရပ္" "အပစ္အခတ္ ေတြရပ္" ဒီလိုေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ စစ္ေျမျပင္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ စက္ေသနတ္သံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အေျမာက္သံဗံုးသံေတြ၊ မိုင္းသံေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ စစ္ေဘးဒုကၡသည္စခန္းေတြမရွိေတာ့ဘူး။ စစ္ပြဲလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ေသြးထြက္သံယို တိုက္ပြဲေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ၿပိဳကြဲသြားတဲ့ မိသားစုေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုေန႔တေန႔ဟာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္တေန႔ေပါ့။
ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးၿပီးတဲ့ေနာက္တေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းလာပါလိမ့္မယ္။ လူမႈေရးဆိုတဲ့ေနရာမွာ ျပည္တြင္းေရာ ျပည္ပပါ မ်က္ႏွာပြင့္စြာ အေရးတယူ ဆက္ဆံလာပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕စီးပြားေရးဟာ လည္းပဲ တိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုကို ပိုင္ဆိုင္ လိုက္တဲ့ ေန႔တေန႔ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို အျပည့္အဝရရွိၿပီး လံုျခံဳမႈရွိတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္တခုမွာ ဖန္တီးမႈစြမ္း အားေတြကို တိုးတက္လာေစပါလိမ့္မယ္။ သာတူညီမ်ွတဲ့အခြင့္အေရးေအာက္မွာ လူတန္းစားအားလံုးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာနဲ႔ ေနထိုင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စရာေကာင္းေသာ ဘဝေနထိုင္နည္းတခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအမွန္တကယ္ရရွိတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘဝေတြဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိၿပီးတဲ့ ရွင္သန္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဖန္တီး ဖို႔အတြက္ ေမတၱာတရားကို ေရွ႕တန္း တင္ေနထိုင္ၾကၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေမြးျမဴၿပီး က်င့္ႀကံေနထိုင္ျခင္းကသာ အဓိက က်ပါလိမ့္မယ္။
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမိတဲ့ေန႔တေန႔ဟာ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္တေန႔ေပါ့။ ေမတၱာ တရားေတြ ပြားမ်ား ရင္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ေနထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုအျဖစ္ ဖန္တီးၾကပါစို႔။ ။
ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ
သွ်င္မ်ိဳးငယ္