သ င္ း ရ ည္ လြ င္ ● အ ခ န္ း လြ တ္ တ ခု
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၆
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာင္တန္းမ်ားဝန္းရံထားေသာ ျမစ္တခုစီးဆင္းေနေသာ၊ လွ်ဴိ႕ဝွက္ျခင္းေတြ ျပည့္ေနေသာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ လုံျခဳံေရး အမည္းေရာင္သတ္မွတ္ခံရေသာ၊ သီးသန္႔ကမၻာတခုလို ျဖစ္ေသာ၊ ရြာကေလးသို႔ဘဝ၏ေစရာ ကံၾကမၼာညႊန္ရာ အတိုင္း ေရာက္ရိွေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
အေနၾကာလာသည့္အမွ် ရြာကေလး၏အတြင္းသားအထိ ကြ်န္ေတာ္ ထိေတြ႔ခံစားရသည္။ ပုံသ႑န္အမ်ဳိးမ်ဳိးဖဲြ႔အပ္ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား အိပ္မက္မ်ားေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းနည္း စရာတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနေသာ ရုပ္ရွင္ပင္ျဖစ္သည္ ရြာေရွ ့ဖက္တြင္ မိႈင္းညိဳ႕ေတာင္ တန္းမ်ားအရိပ္က ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳသည္။ ၿမိဳ ့ျပသို႔ဆက္သြယ္သြားလာေရးကိစၥမ်ားကိုေတာ့ ျမစ္ ေၾကာင္း ခရီးသာ အားျပဳေနေသာရြာလည္း ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ရြာကေလးသည္ သီးသီးသန္႔သန္႔ရိွေနခဲ့ၿပီး တိတ္ဆိတ္ျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ ့ရင္းရွင္ျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းကို အေလာင္းစားျပဳလုပ္ေနရေသာ ရြာကေလးလည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ ၿမိဳ ့ျပႏွင့္ ရင္းႏီွးသူ တခ်ဳိ႕မွလဲြလို႔ရြာသားအမ်ား စုမွာ မိရိုးဖလာအတိုင္း အဆင္သင့္သလို စီးဆင္းေနသူေတြသာ ျဖစ္သည္။ သက္ႀကီးရြယ္အိုတခ်ဳိ႕ေျပာျပေသာ ရြာကေလးငယ္ဘဝသည္ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ား၊ မ်က္ရည္မ်ား၊ သားတကဲြမိတကဲြ အလြမ္းမ်ားႏွင့္ေပ်ာ္ေနသူပုံျပင္တို႔ နားေထာင္ရသည္။ ရြာကေလး သည္ ထူးဆန္းေထြလာညအခ်ဳိ႕တြင္ ဂမီၼရဆန္ၿပီး ေရွးအယူအဆရိွသူတို႔ ပဲြေတာ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တခါတခါတြင္ တိတ္ဆိတ္ေနပုံမွာ လူဦးေရ တစ္ေထာင္ခန့္ရိွသည္မထင္ရေလာက္ေအာင္ စီးဝါးကိုက္ ျဖစ္တတ္ျပန္ေသးသည္။ တခ်ဳိ႕အျဖစ္ပ်က္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဝင္ကရတာမ်ဳိး ရိွလာသည္။
တကယ္ဆို ထိုအခါမ်ဳိးၾကဳံတာကို စိတ္ပ်က္သည္။ တိုးတက္လာေသာႏိုင္ငံဟု က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ေျပာေနခ်ိန္ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီလို ့ဟစ္ေႂကြးေနခ်ိန္ ရြာကေလးမွာ အေမွာင္ အရသာ ခါးသက္သက္ တစိမ့္စိမ့္စားသုံးေနပုံကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္သည္။ အဆိုးဆံုးမွာ သူတို႔ေျပာသလို ရိုးသားသူ (တကယ္ေတာ့ ရိုးအသူ ) ဆိုျခင္းကို တလဲြဆံပင္ေကာင္းေနသည္ ထင္သည္။ အမွန္တရား ဆိုသည္ကို ရင္ဆိုင္လိုက္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ျပႆနာလို ့ထင္သည့္ အရာမ်ားကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရိုးအသူတို႔ထံုးစံအတိုင္းရင္ဆိုင္ရန္ ဝန္ေလးၾကျဖစ္ သည္။
ဘာသာေရးမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာ ရြာျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အလႈအတန္းမ်ား တျခားဘာသာေရး ပဲြမ်ားက်င္းပျပဳလုပ္က်င္းပၾကေသာ္လည္း ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ အယူအဆတခု သို႔မဟုတ္ စဲြလန္းရာတခုကို တဖက္ေစာင္းနင္း စားသုံးေနၾကတာေတာ့အံ့ၾသ မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔မွာ ရြာကေလးရဲ႕ျပဳမူပုံကို နားလည္သလိုလို နားမလည္သလိုလိုနဲ ့ ဘာသာေဗဒအသစ္တခု သင္ယူေနရသလို ျဖစ္သည္။
က်န္းမာေရးမေကာင္းရင္ ရြာရိွ က်န္းမာေရး ဆရာမ ထံေဆးကုသမွဳခံယူတတ္ေသာ္လည္း နာတာရွည္လာရင္ေတာ့ အိမ္မွာေမြးတဲ့ ၾကက္ဖို ၾကက္မဟာ အထူးကုဆရာ ျဖစ္လာေတာ့တာ။ ကြ်န္ေတာ္မေတြ ့ဘူးတဲ့အဘိုးဆိုသူကိုတင္ေျမႇာက္ ပသေတာ့တာ။
ေရာဂါအမည္က ေတာမွားတာဟူ၍။
သူတို႔စိတ္ထဲ ထိုသို႔ျပဳလုပ္လွ်င္ ေရာဂါ အေပ်ာက္ျမန္သည္၊ ေဆးတိုးသည္ဆိုသည့္ အေတြးသည္ တေက်ာင္း တဂါထာ ျဖစ္လို႔ေနေတာ့သည္။
ဥဳံဖြ ဆရာ၊ ပေရာဂဆရာ၊ ဘိုးေတာ္တို ့ စားက်က္မွာ ရြာကေလးျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔သတိမျပဳမိ။ ရံဖန္ရံခါ ထိုသူမ်ား ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရမည့္ လူမႈေရးကိစၥမ်ား ၾကံဳလာၿပီဆို က်ားၿမီး သြားဆဲြ ခိုင္းလိုက္တာသာ အေကာင္းဆံုး အေသခ်ာဆံုး ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မရီႏိုင္၊ ေမာေနသည္။ သနားစရာလားဆိုတာလည္း မေျပာျပႏိုင္ျဖစ္သည္။ ဒါမ်ဳိးေတြရိွေနတုန္းဆိုတာေတြးၿပီး စိတ္ပ်က္သည္။ ေျပာစရာ စကားတို႔ သူတို႔ထံ ဘယ္လိုပို႔ရပါ့။
သူတို႔ခမ်ာ နစ္ဝင္ေနတဲ့ သံအေဟာင္းလို စဲြျမဲလို႔။
ၿမိဳ ့ျပႏွင့္မနီးမေဝးရြာေလးသည္ ေမွာ္ဆန္ဆဲ။ အစြဲတို႔ခၽြတ္ရခက္ေနဆဲ။
ေလွနံဒါးထစ္ မ်က္စိမိွတ္ စံုလုံးကန္းေတြ မ်ားခဲ့သည္။ ဘယ္အရာမဆို တဖက္စြန္းေရာက္လွ်င္ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ က်င့္သုံးဖို႔ခက္လြန္းသည္။ အရိုးစဲြေနေသာ ဝါက်မ်ား၊ ဖ်က္ရခက္ တတ္သည္။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘယ္အရာမွ ေသခ်ာမသိသူတေယာက္ကို ေသြးေအးခ်ိန္မွာ တရားခ်ရတာ လြယ္ႏိုင္ေပမယ့္ သိသလိုမသိသလို လူမ်ား၊ တတ္ေယာင္ကန္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ အျမဲတန္း အျငင္းဝါက် ျဖစ္ေနရသည္။
ကြ်န္ေတာ္က အေၾကာင္းရာတခုေျပာဖို႔လုပ္တိုင္း မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ သူတို႔က ပညာတတ္တယ္၊ သူ႔ပညာေၾကာင့္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဘယ္တုန္းကဆိုၿပီး ရာဇဝင္အူေပါက္ ေျပာေတာ့တာ။
သူတို႔ေျပာတဲ့ပညာဆိုတာ အတန္းပညာမဟုတ္ေၾကာင္းနားလည္ဖို ့ ဘယ္လိုမ်ား တတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
လူအခ်ဳိ႕သည္ အယူလဲြေတြကို လူသူမသိ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။
ထိုရြာကေလးသုိ႔ တခါတရံ ေရာက္လာသည့္ေယာဂီဝတ္လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ပိတ္ျဖဴဝတ္မ်ား ရိွသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က မိတ္ဆက္လိုက္သည္မသိ။ သူတို႔အိမ္ေခါင္းရင္း ေရာက္ေနေတာ့သည္။ မၾကာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပ႒ာန္းဆက္ရိွလို ့သာသနာလာျပဳတာဆိုတဲ့စကားမွာ စီးေမ်ာကုန္ၾကတာ။ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးက မိဘအသိုင္းအဝန္းေၾကာင့္ ယုံၾကည္မႈလြန္ေရာဂါထဲ ရြာရိွ အတန္းပညာတတ္ မိန္းမငယ္တခ်ဳိ႕ ဒုကၡကို စားသုံးလိုက္ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သည္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးေတြ သည္ေရာဂါ မ်ဳိးေတြ ကူးစက္ေရာဂါ ထက္ဆိုးသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေဆးတိုးမည္ မထင္ေတာ့။ တကယ့္ကို နက္နက္ရိွဳင္းရိွဳင္း။ အလိမ္ခံရတာ ယုံလို႔ဆိုတဲ့စကားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားဖူးသည္။ ဒါေပမ့ဲ ခုတ္ရာတလဲြ ရွရာတျခား။ အမွန္ေတာ့ ယုံၾကည္တာ အေၾကာင္းျပၿပီး သူတို႔ကိုသူတို႔ေျပာတဲ့ ပညာဆိုတာႀကီးနဲ႔လုပ္မွာ ေၾကာက္တာ။ အေၾကာက္တရားက သူတို႔ကိုႏိုင္ေနတာ မသိေယာင္ေဆာင္ၾက ျခင္းျဖစ္သည္။ တခါ အဲလိုပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ကိုကိုးကြယ္မိရာမွ သမီးျဖစ္သူ ဘဲြ႔ရပညာတတ္မိန္းမငယ္တဦး၊ ကေလးတေယာက္ ကိုယ္ဝန္ကို လူမသိသူမသိရသည္အထိ ယုံလိုက္သည္။ ရြာဆိုေတာ့ သည္သတင္းက ရြာကေလး မွာ ေခါင္းစဥ္ ျဖစ္လာသည္။ လူတခ်ဳိ႕က အံႀကိတ္လက္သီးဆုပ္။ သည့္အျပင္ ဘာမွမပို။
သီးခံျခင္းဆိုတဲ့တရားကို ေသေသခ်ာခ်ာ အသုံးခ်လိုက္တာပါပဲ။ သူတို ့တရားစဲြလို႔ ဟိုလူက သူတို႔ကို ေအာက္လမ္းနဲ ့ျပဳစားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုတဲ့ေၾကာက္ျခင္းဟာ ဘဝပ်က္သြားတဲ့ မိန္းမငယ္အတြက္ စဥ္းစား မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့သည္ ။
ရြာကေလးသည္ စမ္းေခ်ာင္းေလးလိုစီးဆင္းဆဲ။ ရြာ ကလူတခ်ဳိ႕အားနည္းခ်က္ကို ခူးစြတ္ ေနသူတို႔လည္း ရွင္သန္ဆဲ။ သည္လို ဘဝေတြရိွေနျမဲ။ အိုဇုန္းလႊာေပါက္တာ အယ္နီညိဳ လာနီညာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ထိမ္းသိမ္းေရး ။ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္ေနတယ္။ ေဟာေျပာေနၾက သူေတြ။ ဒီမိုကေရစီ ေခတ္ေျပာင္းၿပီ၊ ဥပေဒအထက္ ဘာမွမရိွဘူး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပဲြ ရြာကေလးကေတာ့ ေယာင္ဝါးဝါး အလိုက္သင့္ လြင့္လို႔။ ဗီြဒီယိုတကားစာ ေလာက္ပါပဲ။ ေပါ ့ေပါ့ပါးပါး လူဟာ ကိုယ့္အေၾကာင္းပဲ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတဲ့စကားကို ပိုေသခ်ာခဲ့တဲ့ ရြာကေလးေပါ့ ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ လူဦးေရအမ်ားဆံုးေနထုိင္ၿပီး ႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရ ၇၀ % သည္ ေက်းလက္တြင္ ေနထိုင္သည္ဟုဆိုသည္။ ကမၻာႀကီး ရြာျဖစ္ေၾကာင္း တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလာၾက။ ထို႔အတူ တိုးတက္လာေသာနည္းပညာေတြေၾကာင့္ မည္သို ့ေဝးကြာေနသည္ျဖစ္ေစ ကူးလူးဆက္ဆံ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေနၾကျပီ ။ ထိုသို႔ ကမၻာသည္ရြာျဖစ္လာသည့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ေနထိုင္ရာ ရြာေသးေလးသည္ ကမၻာရြာႀကီးထဲမွ အိမ္ေလးတလံုး။ ထိုအိမ္ေလးတလုံးထဲ မွာမွ အင္မတန္က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး အေၾကာက္တရားေတြ စား သုံးရင္း တံခါးဖြင့္ရန္ေမ့ေနေသာ၊ တံခါးဖြင့္ရန္မစဥ္းစားမိေသာ၊ လြတ္ေနတဲ့အခန္း ဒါမွမဟုတ္ အခန္းလြတ္တခုသာ ျဖစ္သည္။
သင္းရည္လြင္
၂ ၀ ၁ ၆