မင္းကုိႏုိင္ ● အစ ေကာင္းလ်က္ အေႏွာင္း မခက္ေအာင္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၇
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၇
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
“ျမင္းၿခံကလာေတာ့ ေညာင္ဦး-ပုဂံ ကားလမ္းေပၚမွာ ေရေက်ာ္တဲ့ေနရာေတြ ရွိတယ္၊ လမ္းနည္းနည္းၾကမ္းသြားသလို ျဖစ္ ေနတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ ကေလးေတြက ကားေတြကိုေမွ်ာ္ေနတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္”
“ေပ်ာ္လို႔လား၊ ႏႈက္ဆက္ၾကတာေပါ့ေနာ္”
“ေပ်ာ္ မေပ်ာ္ေတာ့ မသိဘူး၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကဖို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကားေတြလာတာနဲ႔ အတင္းတိုးေ၀ွ႔ ေရာက္လာတာ သိပ္ အႏၲရာယ္ မ်ားတယ္ကြ”
“ေစ်းေရာင္းၾကတာ မဟုတ္လား၊ ဒီလို ပါပဲ ဦးဦးရာ”
“မဟုတ္ဘူးကြ၊ ပါးစပ္ေတြက တစ္စံုတစ္ရာကို ရြတ္ေအာ္ၾကရင္း လက္ဖ၀ါးေတြ ျဖန္႔ၾကတာ၊ ကားျပတင္းနား ဇြတ္ကပ္ လာၾကတိုင္း သူတို႔အတြက္ ထိခိုက္မိ နင္းႀကိတ္မိမွာ စိုးေနရတာ”
“လက္ဖ၀ါးေတြ ျဖန္႔တယ္ဆိုေတာ့”
“လက္ဖ၀ါးေတြ ၾကည့္ဖုိ႔ေတာင္ မလိုပါဘူးကြာ၊ သူတို႔ မ်က္လံုးေတြ ၾကည့္႐ံုနဲ႔ ေပၚလြင္ေနၿပီ၊ မ်က္လံုးေတြက ေပးပါ ကမ္းပါ တစာစာ အသံေတြ ထြက္ေနသလိုပဲ”
“သား နားလည္ၿပီ”
“သမီးလည္း သိၿပီ၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလေနာ္၊ အမ်ားႀကီးလား”
“ဆိုပါေတာ့ကြာ၊ တန္းစီေနတာ တစ္ေနရာၿပီး တစ္ေနရာပဲ၊ ေျပာရမွာ ခက္လိုက္တာ၊ ေျပာမထြက္ဘူး၊ သားတို႔ သမီးတို႔ သေဘာေပါက္ရင္ ၿပီးတာပဲ”
“သူတို႔ လူႀကီးေတြက မတားဘူးလား ဦးဦးရာ”
“ကေလး အေမေတြပါ ပါေနတာကြ၊ ခါးထစ္ခြင္ ကေလးခ်ီရင္း၊ လက္ဖ၀ါးျဖန္႔ေနတာ၊ လက္ကို မၾကည့္လည္း မ်က္လံုးေတြက ေပၚလြင္ေနၿပီကြ၊ စိတ္ထိခိုက္စရာ သိပ္ေကာင္းတယ္”
“သမီးသူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာဖူးတယ္၊ နတ္ပဲြေတြရွိရင္ ကားေပၚက ႀကဲၾကတာ၊ လမ္းေပၚမွာ အဲလိုပဲတဲ့”
“ခုဟာက နတ္ပဲြမဟုတ္ဘူးသမီးရယ္၊ ပုဂံဘုရားဖူးေတြ သြားတဲ့လမ္းေပၚမွာ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ ကင္မရာေတြ ေအာက္မွာ”
“အို ဟုတ္သားပဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ၊ စိတ္ပူစရာႀကီး”
“အဲဒီလမ္းက မိုးတြင္းဆို ေရေက်ာ္တဲ့ ေနရာေတြ ရွိတယ္ကြ၊ လမ္းပ်က္ကုန္တာေပါ့၊ အဲဒါကို ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူတခ်ဳိ႕က ေပါက္တူး၊ ေဂၚျပားေတြနဲ႔ ျပင္ရာက ဒီဇာတ္လမ္း စခဲ့တာပဲ၊ အစေကာင္းလ်က္နဲ႔ကြာ”
“ဘာဆက္ျဖစ္လို႔လဲ ဦးဦးရဲ႕”
“ကားေပၚက လူေတြက လမ္းျပင္ေနသူ ေတြကို စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ ေပးခဲ့ရာက စတာေပါ့ကြာ၊ အခုထိလည္း ေပါက္တူး၊ ေဂၚျပားေတြကိုင္ၿပီး ခုနက ေမွ်ာ္ကိုး တိုးလွ်ိဳးေနတဲ့ မ်က္လံုး နဲ႔ တစ္ေနကုန္ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ေယာက္်ားႀကီး ေတြ ရွိေနတုန္းပဲ၊ လမ္းက ေကာင္းေနၿပီ”
“ဒါဆို အရြယ္စံု ျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေနာ္”
“ေအးေပါ့ကြာ၊ ေျပာရတာ သိပ္ခက္တယ္၊ အစ ေကာင္းလ်က္နဲ႔လို႔ပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ညည္းခ်င္ေတာ့တာပဲ”
“သမီးလည္း ၀မ္းနည္းတယ္၊ ေစတနာက ေ၀ဒနာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးလား”
“စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ သမီးရာ၊ ပုဂံေရာက္ေတာ့လည္း ကေလးေတြဟာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ေစ်းေရာင္းၾက၊ အဂၤလိပ္စကား ႀကိဳး စားသင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႕ခဲ့တာပဲ၊ ဒီနယ္သားေတြညံ့တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမင္ကြင္းတစ္ခု အက်ည္းတန္တဲ့အေပၚ နာက်င္ရတာပါပဲ”
“ေနပါဦး ဦးဦးရ၊ ဒါနဆိုတာ ေကာင္းတာပဲမဟုတ္လား၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ၀မ္းနည္းစရာ ျဖစ္သြားရတာလဲ”
“ဒါန ျပဳပံုျပဳနည္း လိုတယ္လို႔ပဲ ေျပာပါ ေတာ့ကြာ”
“သားျမင္ေယာင္လာတယ္၊ ကားေပၚက ပစ္ခ် ႀကဲခ်သြားၾကတာ၊ လုၾက၊ ေျပးေကာက္ ၾကနဲ႔၊ ၾကာေတာ့ ...”
“စိတ္ခ်မ္းသာစရာမ်ား မေတြ႕ခဲ့ဖူးလား ေျပာျပပါဦး”
“ရွိပါတယ္၊ ျမင္းၿခံေရာက္ေတာ့ စမ္းက် ဆိုတဲ့ ေတာရေက်ာင္းကို ေရာက္တယ္၊ ေတာရဆိုတဲ့အတိုင္း တကယ္သီးျခားပဲ၊ အနီးဆံုးရြာနဲ႔ တစ္မိုင္ေ၀းတယ္၊ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အံု႔ဆိုင္းေနတာ၊ စမ္းေခ်ာင္းႀကီးဆိုတာလည္း အႀကီးႀကီး၊ အက်ယ္ႀကီးကြ၊ သဂၤဇာဆရာေတာ္ သမုတ္ခဲ့တဲ့ သိမ္ေတာင္ရွိေသး”
“ၾကာလွၿပီေပါ့၊ ေရွးေဟာင္းေက်ာင္းႀကီးပဲ”
“ဟုတ္တယ္၊ ျမင္ကြန္း ျမင္းခံုတိုင္အေရးျဖစ္ေတာ့ သသဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ဒီမွာလာ ေတာရေဆာက္တည္ သီတင္းသံုး ခဲ့တာ”
“အနၱရာယ္ရွိလို႔လား”
“ဒီလိုေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါဘူး၊ ဒီအေရးနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္လို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ထားပါေတာ့၊ ဦးဦးေျပာခ်င္တာက အခု အဲဒီ ေက်ာင္းမွာ အ႒မတန္းအထိသင္ေနတာ ေက်ာင္းသားေတြ ၅၆၇ ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္ကြ”
“အင္း၊ အနီးဆံုး ရြာကေတာင္ တစ္မိုင္ ေ၀းတယ္ဆို၊ ရြာေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔”
“ဒါကို ေျပာခ်င္တာေပါ့၊ ထူးျခားလို႔ အေ၀း ႀကီးက ရြာေတြေတာင္ ဒီမွာ တကူးတက လာထားၾကတာ၊ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္၊ ကားေတြ နဲ႔ လာထားၾကတယ္၊ လမ္းပိတ္တာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ပါဘူးကြာ”
“ဘယ္လို ထူးျခားလို႔လဲ ဦးဦး”
“သင္တဲ့ ဆရာေတြက ဦးပၪင္းေတြလည္း ပါ၊ ခန္႔ထားတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြလည္း ရွိေပါ့၊ လိုရင္းေျပာရရင္ စာသင္ရတာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကေလးေတြပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္၊ ကစားခ်ိန္မွာလည္း ကြင္းက်ယ္ႀကီးထဲ အရိပ္ေကာင္းေတြေအာက္ တ၀ႀကီး ေဆာ့ၾကတာ”
“က်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ေရာ”
“အငမ္းမရ ေမးေတာ့မယ္ဆိုတာ ထင္သား ပဲ၊ လိုကို မလိုတာပါဆို၊ ဒီၾကားထဲ ထူးခၽြန္သူ ေတြ ထြက္ေနတာပဲ၊ ဒါမ်ဳိးေက်ာင္းေတြ ၈ ေက်ာင္းေလာက္ ရွိတယ္၊ ျမင္းၿခံနယ္ တစ္၀ိုက္ က ပညာေရး အေလးထားသူေတြ ပ်ဳိးေထာင္ ခဲ့တာၾကာၿပီ”
“ဘယ္လို သင္လို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းၿပီး ေအာင္ျမင္ၾကတာလဲဟင္”
“ဦးဦး ေတြ႕ခဲ့တာေတာ့ ႀကိမ္လံုးမေဆာင္၊ အာဂံုမေဆာင္ဘူး၊ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ပထမ တစ္ေခါက္ ဖတ္ျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ပိတ္ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာခိုင္းတာပဲ”
“အလြတ္ရေရာလား၊ တစ္ေခါက္တည္းနဲ႔”
“လုပ္ျပန္ၿပီ၊ အလြတ္က်က္ခိုင္းတာ မဟုတ္ပါဘူးဆို၊ မွတ္မိသမွ်ပဲ ျပန္ေျပာခိုင္းတာ၊ တစ္ေယာက္ တစ္ပိုင္းတစ္စပဲ မွတ္မိတာေပါ့”
“အဲဒီေတာ့”
“ဒီလိုကြ၊ မွတ္မိသမွ်ေတြ ျပန္ေျပာတာ ကိုက မွတ္မိေစတာ၊ ဦးဦး ေသခ်ာၾကည့္ေန တယ္၊ တစ္ေယာက္ကျပန္ေျပာ၊ လိုတာ ေနာက္ တစ္ေယာက္က ျဖည့္၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းေတာ့ မျပည့္စံုဘူးေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အားလံုးေပါင္း လိုက္ ေတာ့ ႐ုပ္လံုးေပၚလာတာပဲ၊ အေရးႀကီးတဲ့အပိုင္း က်န္ခဲ့ရင္သာ ဆရာက ထပ္ျဖည့္ေပးတာ”
“အဆင္ေျပေရာလား၊ မွားေနရင္ေရာ”
“ေအး၊ အဲဒါ အေရးႀကီးတာေပါ့၊ မွားတာ ေတြ ပါလာတာပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာက မဆူဘူး၊ ၀ိုင္းလည္း မေလွာင္ဘူး၊ ရယ္ေတာ့ ရယ္ၾက တာေပါ့၊ မွားတဲ့သူကလည္း အရွက္ရ တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ ၀ိုင္းျပင္ေပးၾကတာကို မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္သြားတာ၊ ေမ့ပါဆိုတာေတာင္ မေမ့ေတာ့ဘူး”
“ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္”
“စာသင္တာ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ေကာင္းတာ ေပါ့ကြ၊ စုေပါင္းအားနဲ႔ ၀ိုင္းမွတ္ၾကတာဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းလည္း ခ်စ္ခင္ၾကတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း ေအာ္က်က္ ေနရတာထက္ စာရင္”
“သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူတူ ျပန္ေျပာရင္း မွတ္မိတာ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ သမီးလည္း အဲဒီလို သင္ခ်င္လိုက္တာ”
“ပိုအားရစရာ ေကာင္းတာက ေက်ာင္း စာၾကည့္တုိက္ကြ၊ ဒီမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လာတာ ၾကည့္”
“အိုး၊ အားရစရာႀကီး၊ ဒီမွာ ၾကမ္းေပၚ ေမွာက္ဖတ္ေနတာေတာင္ ရွိေသး၊ လြတ္လပ္ လိုက္တာေနာ္၊ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး”
“ဟုတ္တယ္၊ ၿမိဳ႕ကိုတက္တိုင္း ကေလး ေတြအတြက္ စာအုပ္အသစ္ေတြ ၀ယ္ေပးဖို႔ လူႀကီးေတြက မေမ့ၾကဘူး၊ ဘယ္ေမ့မလဲ ကေလးေတြက ပူဆာတာ ဒီတစ္ခုပဲေလ၊ စာဖတ္ၿပီး ကေလးေတြ တတ္သိနားလည္ လာတာ လက္ေတြ႕ျဖစ္ေနေတာ့ လူႀကီးေတြက သိပ္အားရတာ၊ စာအုပ္သစ္ေတြ မျပတ္ေအာင္ အၿမဲ ဂ႐ုစိုက္ေနတာ”
“စာဖတ္တဲ့သူက မဖတ္တဲ့သူထက္ အၿမဲ သာတယ္လို႔ ဦးဦး ေျပာဖူးတာ မွတ္မိတယ္၊ အဲဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ေရာ မွန္ေနတာပဲလား”
“ေသခ်ာတာေပါ့၊ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္းစာ တစ္ခုတည္း သိတယ္ဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ကိစ္ၥျဖစ္ျဖစ္ အေျခခံေတာ့ သိေနတာ၊ မဟုတ္တာ လုပ္ႀကံထားတဲ့ သတင္းမ်ဳိးဆိုရင္ သူတို႔ ရိပ္မိၾကတယ္၊ လူႀကီးေတြကေတာင္ တခ်ဳိ႕ကိစ္ၥေတြ သိခ်င္ရင္ ကေလးေတြ ျပန္ေမး ရလို႔ အားကိုးေနရတာ၊ ဒီေက်ာင္းမွာက ကြန္ပ်ဴတာ ၁၅ လံုး ရွိတယ္ကြ၊ သင္တန္းလည္း ေပးတယ္၊ အဂၤလိပ္စာလည္း အပိုသင္တန္း ရိွတယ္၊ ဘုန္းႀကီးက သူသီတင္းသံုးဖို႔ေက်ာင္း ကို ကြန္ပ်ဴတာခန္းမ လုပ္ေပးထားတာ၊ သူက ျဖစ္သလိုပဲေနတယ္၊ ကေလးေတြ တိုးတက္ ဖို႔ပဲ စဥ္းစားလုပ္ေပးေနတာ”
“အားကစားေရာ”
“ရွိပါ့ဗ်ား၊ တင္းနစ္ ကစားဖို႔ေတာင္ လုပ္ထားတယ္”
“စားပဲြတင္ တင္းနစ္လား၊ ေကာင္းတာေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး၊ ေျမျပင္ တင္းနစ္ကြင္းကြ”
“အို ဟုတ္လား၊ ေတာမွာေလ”
“ဟုတ္တယ္၊ ေဘာလံုးကြင္း ေဘးမွာ ထပ္ေဆာက္တာ၊ တင္းနစ္ အားကစားဟာ ေတာသားေတြနဲ႔ မတန္ဘူးဆိုတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစ ရဘူးတဲ့၊ ဆရာေတာ္က”
“အဲဒါ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ၊ သာဓုေခၚရ မလား၊ ဆရာေတာ္က ေတာ္လိုက္တာလို႔ ေျပာရမလား သမီးကို သင္ေပးဦး”
“အေျမာ္အျမင္ ရွိလိုက္တာလို႔ ေျပာႏိုင္ မယ္ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီလို အစေကာင္းျခင္းမ်ဳိးကေတာ့ အေႏွာင္း မခက္ဘူးလို႔ ယံုပါတယ္ကြာ၊ ခုန ေျပာတဲ့ ေက်ာင္း ၈ ေက်ာင္းထဲက ေက်ာင္းသူ ေလး ႏွစ္ေယာက္ (သီရိမဂၤလာေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူေတြဆိုရင္ အာဆီယံအဆင့္ေတာင္ ၀င္ၿပိဳင္ေနၿပီ)”
“အိုး၊ ဂုဏ္ယူစရာႀကီးေနာ္”
#မင္းကုိႏုိင္
ျပည္သူ႕အေရးဂ်ာနယ္၊ အတဲြ ၃၊ အမွတ္ ၁၁၀ ေဆာင္းပါး