စုိးလြင္ (ဝမ္ခ) ● အထင္နဲ႔အျမင္ လြဲခ်က္ရယ္နာ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၇
က်ေနာ္တို႔ ဝမ္ခေဟာင္းစခန္းကို ရန္သူကေတာ့ ဝိုင္းထားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တိုက္ပြဲကေတာ့ မစေသး။ စိတ္မထင္ရင္ေတာ့ လက္ နက္ႀကီးနဲ႔ သူပစ္ ကိုယ္ပစ္ ပစ္ေနၾကၿပီး ရန္သူ႔ဘက္မွာေတာ့ လက္နက္ႀကီးဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းမသိေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္မွာက ၁၂၀ မမက တလက္၊ ၈၁ မမက တလက္၊ ၂.၇၅ ေရာ့ကတ္က တလက္၊ ၆၀ မမက၊ ၃ လက္ ၄ လက္ေလာက္ရွိတာကိုဘဲ ဝမ္းသာေနလွၿပီ။ ဒီၾကားထဲ ၁၂၀ မမနဲ႔ ေရာ့ကတ္က ၃ လုံး ၄ လုံးပစ္ၿပီး က်ည္ကုန္သြားလို႔တဲ့ ျပန္သိမ္းသြားပါေလေရာ။ ဒါေပမဲ့လည္း စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ ကိုယ္ဘက္က လက္နက္ႀကီး ဝုန္းကနဲ႔ထြက္သြားရင္ကိုဘဲ ဝမ္းသာေနၿပီး ရန္သူဘက္မွာ ဒိုင္းကနဲ က်ကြဲသံၾကားရင္ေတာ့ လက္ခုပ္ပါတီးမိေတာ့တာ။ တခါတေလးမ်ား လက္နက္ႀကီး တလုံးတေလမ်ား ပစ္ခြင့္ေပး ရင္ ေပ်ာ္လိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း တိုက္ပြဲစျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ တိုက္ပြဲမျဖစ္ခင္တုန္းက သူတလုံး ကိုယ္တလုံးနဲ႔ အျပန္အလွန္ လက္နက္ႀကီး ပစ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ရန္သူလက္နက္ႀကီးအေရအတြက္နဲ႔ ကိုယ့္အေရအတြက္ သိပ္အကြာဘူးလို႔ ထင္တာေပမဲ့ တကယ္ လည္း တိုက္ပြဲျဖစ္ေရာ ရန္သူဘက္ကပစ္လိုက္တဲ့ လက္နက္ႀကီးေတြ ကိုယ္ေဘးနားတဝိုက္ ေပါက္ကြဲေနတာမ်ား ကိုယ္ေတြ ေခါင္းေတာင္မေဖာ္နိင္ဘူး။ ရန္သူေတြအားလုံး လက္နက္ငယ္မကိုင္ဘဲ လက္နက္ႀကီးေတြဘဲ ကိုင္ထားသလားေတာင္ ထင္ ရတယ္။ ရန္သူဘက္က လက္နက္ႀကီးပစ္တာ မိုးရြာသလိုပစ္တာ။ (၂၀၁၄ခုႏွစ္ေလာက္မွ စစ္အစိုးရဘက္ကထုတ္တဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာပါတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြေတြ႕လိုက္မွဘဲ ဝမ္ခေဟာင္းစစ္ဆင္ေရးမွာသုံးတဲ့ ရန္သူ႔လက္နက္ႀကီးေတြ အေတာ္ မ်ားမွန္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္) ကိုယ္ေတြလဲ ဘဝရဲ႕ ပထမဆုံးအေတြ႕အၾကဳံဆိုေတာ့ ဘန္ကာထဲကေန အျပင္မထြက္ရဲဘဲ ကိုင္ထားတဲ့ AK 47 နဲ႔ဘဲ မဲမဲျမင္ ပစ္ရေတာ့တာေပါ့။ ရန္သူက ဒီေလာက္ သဲသဲမဲမဲပစ္ေနေပမဲ့ ကိုယ့္ဆီက လက္နက္ႀကီး ကေတာ့ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္ေနမွ တလုံးေလာက္ ထြက္ေနနိင္တယ္။ ကိုယ့္ဆီက ဒီေလာက္ဘဲပစ္နိင္တာကို အားမရေပမဲ့ တခါတေလထြက္တဲ့ ကိုယ့္ဘက္က လက္နက္ႀကီးသံ ၾကားရရင္ကိုဘဲ ဝမ္းသာအားတက္ေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္ဆီက လက္နက္ႀကီးထြက္သံ လုံးဝကိုမၾကားရေတာ့ဘူး။ ရန္သူလက္နက္ႀကီးပစ္သံ နည္းနည္းစဲသြားတာနဲ႔ K.N.U က ကိုေစာထူး တေယာက္ က်ေနာ္တို႔ဘန္ကာကို ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔ကို ဘန္ကာအျပင္ကို ထြက္ပစ္ဖို႔ေျပာတယ္။ တိုက္ပြဲအေတြ႕အၾကဳံအမ်ားႀကီးရွိတဲ့သူက ဘန္ကာအျပင္ကိုထြက္ပစ္ဖို႔ေျပာေတာ့ ရန္သူလက္နက္ႀကီးရန္ကို ေၾကာက္ေပမဲ့လဲ က်ေနာ္တို႔ ခင္မ်ာလဲ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္ပစ္ရေတာ့တာေလ။ ကုလားမႏုိင္ရခိုင္မဲဆိုသလိုဘဲ ရန္သူကိုေျပာမရေတာ့ ကိုယ္ဆီက လက္နက္ႀကီးပစ္တဲ့ ကိုယ္ေရႊကရင္ေတြကိုဘဲ ျပန္မပစ္ရေကာင္းလာဆိုၿပီး စိတ္ထဲက ႀကိတ္ဆဲေပါ့။ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ရန္ကုန္ အင္းစိန္မွာေမြးတ့ဲကရင္ကြ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚသားကရင္ကြ တိုက္ပြဲအေတြ႕အၾကဳံ အမ်ားႀကီးရွိထားတဲ့ကရင္ကြဆိုၿပီး အခုေတာ့ ေၾကာက္ေနၿပီးမဟုတ္လား၊ မပစ္ရဲေတာ့ဘူးမဟုတ္လားဆိုၿပီး စိတ္ထဲကအျပစ္ေျပာေနတာေပါ့။ တိုက္ပြဲသာ တိုက္ေနရေပမဲ့ လက္နက္ႀကီးပစ္တဲ့ K.N.U က ဆရာကိုေတာ့ စိတ္ထဲကနေဒါသေတြျဖစ္ေနတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ညေနေစာင္းေရာက္လို႔ တိုက္ပြဲၿပီးေတာ့ ကိုယ္ေတြဘက္က အက်အဆုံးမရွိလို႔ ဝမ္းသာေပမယ့္လဲ လက္နက္ႀကီး ပစ္တဲ့သူကို မေက်နပ္လို႔၊ ကိုယ္လိုဘဲ မေက်နပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တေယာက္နဲ႔အတူ လက္နက္ႀကီးပစ္တဲ့ေနရာ ေသာင္ရင္းျမစ္ ကမ္းေျခဘက္ကို ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ပစ္တဲ့ေနရာေရာက္လို႔ ဒီလူနဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္တိုးတာနဲ႔ က်ေနာ္ တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ မေအာင့္နိင္မအီနိင္ေတာ့ဘဲ "ကိုယ့္ဆရာကလဲ တခါထဲကို ျပန္မပစ္ေတာ့ဘူးေနာ္" လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ (က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကလဲ ၾကည့္တတ္ရင္ ျမင္ပါတယ္။ စကားခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ေျပာေပမဲ့ မ်က္ႏွာအေနအထားက မင္း ေၾကာက္ေနလို႔ျပန္မပစ္တာ မဟုတ္လားဆိုတဲ့ ႏွိမ္ခ် ရႈတ္ခ်တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ေျပာလိုက္တာ) ပစ္တဲ့ဆရာလဲ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ တျခားေနရာကို ထြက္သြားခဲ့တယ္ (ဒီဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္မိသ ေလာက္ ေျပာရရင္..က်ေနာ္တို႔အေပၚမွာလဲ စိတ္ဆိုးတဲ့ပုံစံမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့အေတာ္ကို ဝမ္းနည္းေနၿပီး မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေန တဲ့ပုံ)..ဒီဆရာထြက္သြားၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ လက္နက္ႀကီးပစ္တဲ့ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ့ကို အံ့ၾသ ဝမ္းနည္းျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို အယင္တိုက္ပြဲမျဖစ္ခင္က ဒီေနရာက ဝါး႐ုံပင္ေတြ ျခဳံပုတ္ေတြ သစ္ပင္ေတြနဲ႔ အေတာ့ကို အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ရွိေနတဲ့ေနရာ။ အခုေတာ့ ဝါး႐ုံပင္ေတြေရာ ျခဳပုတ္ေတြေရာ ေျပာင္တလင္းခါၿပီး ေဘးနား မွရွိတဲ့သစ္ပင္ေတြကလဲ လက္နက္ႀကီးအစေတြထိၿပီး ဖြာစာက်ဲေနေတာ့ဘဲ။ ေျမႀကီးကလဲ က်င္းေတြ ခ်ိဳင့္ေတြျဖစ္ေနၿပီး ထယ္ထိုးထားသလို ျဖစ္ေနေတာ့တာ..က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ အျပစ္တင္စကားေျပာမိတဲ့ဒီဆရာကို မ်က္ႏွာဆိုင္ဖို႔ မရဲ ေတာ့ဘူး။ သူ႔ေနရာမွာ က်ေနာ္သာဆိုရင္ ျပန္ပစ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ လက္နက္ႀကီးေတြေတာင္ ျပန္မျဖဳတ္သိမ္းနိင္ေတာ့ဘဲ စခန္းနဲ႔ ေဝးရာကိုေတာင္ ထြက္ေျပးမိမလား မသိေတာ့ဘူး။ ေတာင္းပန္းပါတယ္ ဆရာရယ္ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ။
စိုးလြင္ (ဝမ္ခ) (၂၁၁)