![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyVV2OotkkQTvdJqV1C_XhVaTC32UUql-V9hdS2nhLFHQzHZe40MthHKLk-_UylzjlOKlq5HbH1E28yzIqXG4tgMc9HXVppVkiNOy7x9dxys5GYU-foiVBzpimXTX0n0XRgZidMe4FHhJu/s640/FreshPaint-659-2017.01.10-03.07.28.jpg)
အုိေအစစ္ (မအူပင္) ● သူခိုး
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၇
၁။
သူ႔ရင္ဟာ တဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနတယ္။ သူ႔ရင္ခုန္သံကို သူကိုယ္တိုင္ အက်ယ္ႀကီးျပန္ၾကားဖူးတာ ဒီတခါ ပထမဦးဆုံးပဲလို႔ ထင္ ေနရတယ္။ သူ႔အသက္ရႈႏႈန္းဟာလည္း လိုတာထက္ပိုၿပီးျပင္းထန္ေနတယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ရတယ္။ သူ႔တကိုယ္လုံးဟာ ေဇာ ေခြ်းေတြရြဲနစ္ေနတယ္။ သူ႔လႈပ္ရွားမူဟာ ေလဟာနယ္ထဲ လြင့္ပါးေနတဲ့ ဝါဂြမ္းေလးတစလို ထင္မွတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူခံစားခ်က္တိုင္းက ဆထက္တပိုး ေလးလံနင့္သည္းလြန္းေနခဲ့တယ္။
ျမင့္မားခိုင္ခံ့တဲ့ျခံႀကီးရဲ႕ဝန္းတံခါးကိုေက်ာ္လာၿပီးတဲ့အခ်ိန္အထိ သူဟာ လူနဲ႔စိတ္ကို ကပ္မိဖို႔ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေနခဲ့ရ တယ္။ တိုက္ႀကီးေပၚကို သူဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္ဆိုတာကအစ ျပန္ၿပီးစဥ္းစားလုိ႔မရေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူအေတာ့္ကို ပင္ပမ္းလြန္းေနခဲ့ၿပီ။
သူဟာ တခါမွမလုပ္ဖူးေသးတဲ့အလုပ္တခုကို စြန္႔စြန္႔စားစား လုပ္ေနခဲ့တယ္။ လက္ရွိအခ်ိန္တခုအထိ အရာရာဟာ သူ႔အ တြက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ေနပါလ်က္ သူ႔စိတ္လႈပ္ရွားမူကို သူအရွိန္မထိန္းနိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူေၾကာက္ေနတာလား သို႔မ ဟုတ္ ဆက္လုပ္ဖို႔ မဝံ့ရဲေတာ့တာလား မကြဲျပားဘူးျဖစ္ေနတယ္။ နံရံေတြကတဆင့္ သူ ျပတင္းတံခါးတခ်ပ္ကို ဖြင့္ဝင္ခဲ့တယ္။ တိုက္ႀကီးထဲ သူေရာက္ရွိေနျပီ။ စိတ္ပင္ပမ္းဆင္းရဲလြန္းလုိ႔ အေမွာင္ ရိပ္က်က် ေခ်ာင္ကေလးတေခ်ာင္မွာ သူကုက္ၿပီး ထိုင္ ေတြေဝေနတာ အေတာ္ကေလးၾကာေသးတယ္။
တိုက္ႀကီးရဲ႕အတြင္းပရဝဏ္တခုလုံးဟာေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆိတ္ညံလြန္းေနတယ္။ တကယ္ဆို သူ႔ အတြက္ ဒါဟာ အသင့္ေတာ္ဆုံး အေကာင္းဆုံးအခြင့္တခုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဆိတ္ညံမူဟာ သူ႔ကို ပိုလုိ႔ေတြေဝ ေနေစျပန္တယ္။ ဒီတိုက္ႀကီးထဲမွာ အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီးလင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အိမ္အကူေကာင္မေလးတေယာက္ ရယ္၊ စုစုေပါင္း သက္ရွိလူသားသုံးေယာက္ပဲရွိမွန္း သူသိႏွင့္ခဲ့ၿပီးတာၾကာခဲ့ၿပီ။ ယခုဆို သူအပါအဝင္မွ သက္ရွိလူသားရယ္လုိ႔ ေလးေယာက္သာရွိနိုင္မည္။ မစြမ္းသာေသာ လူအိုအရြယ္ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးကလြဲလွ်င္ သူူႏွင့္ အိမ္အကူေကာင္မေလးရယ္ သာထူးထူးျခားျခား ထည့္တြက္စရာရွိလိမ့္မည္။ အေျခအေနအားလုံးဟာ သူ႔ဘက္မွာ အသာစီးရေနမွန္းလည္း သူသိတယ္။ သူ႔ဦးတည္ခ်က္ကလည္း တသတ္မတ္တည္းသာ။ ဤတိုက္ႀကီးရဲ႕အရွင္သခင္အဖိုးႀကီးႏွင့္အဖြားႀကီးရဲ႕ပိုင္ဆိုင္မႈစုေဝးရာ မီးခံေသတၱာႀကီးရွိရာ အေရာက္သြားနိုင္ဖို႔သာပင္။
သူဟာ သူခိုးတေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခိုးမွရေတာ့မယ့္ သူ႔အေျခအေနကို သူသာ နားလည္တယ္။ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားစရာမဟုတ္ေသာ္လည္း သူခိုးတေယာက္ရဲ႕ ဘဝပထမဦးဆုံး အေတြ႕အၾကံဳသစ္ဟာ သူ႔ကိုလႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထား တယ္။ သူ ထပ္လႈပ္ရွားဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ တိုက္ႀကီးထဲမွာ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိေနမွန္းလည္း သူသိႏွင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ထို႔အျပင္ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ သူပစ္မွတ္ထားရမည့္အခန္းတခန္း၏ တည္ေနရာကိုပါ သူစနစ္တက် ေလ့လာသိရွိႏွင့္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
(၂)
ေလာ့ခ်ထားတဲ့အခန္းတံခါးကို ကြၽမ္းက်င္ပိုင္နိုင္စြာ သူဖြင့္လိုက္နိုင္ျပန္တယ္။ အပ္က်သံမၾကားရေလာက္ေအာင္ ဆိတ္ညံ ေနတဲ့အခန္းထဲ လွစ္ခနဲ တိုးဝင္လိုက္ႏိုင္ခ်ိန္အထိ သူ႔ရဲ႕ရင္ခုန္သံဟာ ျမန္ေနတုန္းပဲ။ အလင္းေရာင္လုံးဝမေပးဘဲ အေမွာင္ အထိခ်ထားတဲ့အခန္းဟာ သူ႔လႈပ္ရွားမူတိုင္းအတြက္ အခြင့္အေရးေကာင္းကို ေပးစြမ္းထားနိုင္တယ္။
ပထမဦးဆုံး သူ႔အာရံုခံနိုင္စြမ္းကို အသုံးျပဳတယ္။ စည္းခ်က္မွန္တဲ့ အသက္ရႈသံခပ္အုပ္အုပ္ကို သူၾကားတယ္။ ထပ္ၿပီး အရွိန္ ျမႇင့္တင္ အာရံုခံစားၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အသက္႐ႈသံဟာ တဦးတေယာက္တည္းဆီကလာေနတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြား တယ္။
သူဟာ အခန္းထဲ ထည္ထည္ဝါဝါေနရာယူထားတဲ့ အိပ္ကုတင္ႀကီးကို အေမွာင္ထဲမွာ အာရံုျပင္းျပင္းစူးစမ္းၾကည့္တယ္။ ခု တင္နားကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုးကပ္ေလ့လာၾကည့္တယ္။ ထူးထူးျခားျခား အေျပာင္းအလဲမ်ိဳး ရွိမလာနိုင္ဘူးဆိုတာကို စိတ္ခ် လက္ခ်သိလိုက္မွ သူအသက္မွန္မွန္ျပန္႐ွဴတယ္။
ဇာျခင္ေထာင္ပါးလွပ္လွပ္ကို ျပတင္းေပါက္က အခ်ိဳ႕တဝက္ျဖတ္ဝင္က်ေရာက္ေနတဲ့ အျပင္ဘက္မွ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို အကူအညီယူၿပီး သူခုတင္ေပၚကို ထပ္မံစူးစမ္းၾကည့္တယ္။ ျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းထဲမွာ တစုံတေယာက္တည္း အိပ္ေမာက်ေနတာ ျမင္ရတယ္။ အမ်ိဳးသမီးဆိုတဲ့အသိရယ္၊ သူ႔ခန္႔မွန္းမႈထဲ ဆတ္စပ္ေရာက္ရွိလာတဲ့အသိတခုရယ္ ေပါင္းစပ္ၾကည့္ေတာ့ ခု တင္ေပၚကအိပ္ေပ်ာ္ေနသူဟာ အဖြားႀကီးတေယာက္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္နိုင္ခဲ့တယ္။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ထပ္မံမစဥ္းစား မိေသာ္လည္း အခန္းထဲမွာအဖြားႀကီးတေယာက္တည္းရွိေနတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ သူ႔ရဲ႕ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထင္ ျမင္ ယူဆခ်က္ တခ်ိဳ႕တဝက္ လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ သူေမွ်ာ္လင့္ထားတာဟာ ဒီအခန္းထဲမွာ အဖိုးႀကီးနဲ႔အဖြားႀကီးကို တြဲၿပီးရွိ ေနလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အတြက္အခြင့္အေရးတခုပိုသာျပီလုိ႔ ေတြးဆထားလိုက္မိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ေရွ႕ဆက္လႈပ္ရွားမူကို စ တင္တယ္။ အလင္းေရာင္ေသးေသးေလးရေအာင္ စနစ္တက်စီစဥ္အသုံးျပဳထားတဲ့ပစၥည္းကေလးကို အကူအညီယူၿပီး သူ တစုံတရာကို ရွာေဖြတယ္။
မီးခံေသတၱာ။ ဒီအခန္းထဲမွာသာ ဒီပစၥည္းအရွိနိုင္ဆုံးဆိုတာ ေျမႀကီးလက္ခက္မလြဲ သူေလ့လာယုံၾကည္ထားၿပီးသားလည္း ျဖစ္တယ္။ သူ႔စိတ္ေတြထိန္းရခက္ေအာင္ ျပန္ၿပီးခံစားရသလိုရွိလာတယ္။ ရုတ္တရတ္ သူအလင္းေရာင္ေလးရဲ႕လမ္းျပမႈနဲ႔ အတူ တစုံတခုကိုျမင္လိုက္တယ္။ ရင္ခုန္သံေတြျပန္ၿပီးျပင္းထန္လာေပမယ့္ သူဝမ္းသာသြားတယ္။ မီးခံေသတၱာဆိုတာ ေသခ်ာတဲ့ပစၥည္းတခုကို အဖြားႀကီးရဲ႕အိပ္ခုတင္ေဘးေထာင့္တေနရာမွာ သူ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရျခင္းျဖစ္တယ္။
သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္ မထင္မွတ္ထားတဲ့ သူ႔လႈပ္ရွားမူေတြကို အံ့ၾသေနမိတယ္။ မိနစ္အတန္ၾကာမွ် သူႀကိဳးစား လိုက္တဲ့အခါ မီးခံေသတၱာေသာ့ဟာ အလြယ္တကူ ပြင့္သြားတယ္။ သူမီးခံေသတၱာကို အဆင္ေျပေျပဖြင့္လိုက္နိုင္ျပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ေမွွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရဲ႕ခံစားမူဟာ အားၿပိဳင္စိုးမိုးခံစားလာရျပန္တယ္။
သူ အသက္႐ွဴဖို႔ေမ့ေနခဲ့တယ္။ မီးခံေသတၱာရဲ႕အတြင္းပိုင္းျမင္ကြင္းကိုျမင္လိုက္ရၿပီး သူရုတ္တရက္ ေတြေဝမွင္သပ္သြားခဲ့ တယ္။ သူဝမ္းသာရမယ့္အခ်ိန္ကို တဒဂၤေမ့ေလ်ာ့ေနမိခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကမၻာပ်က္သလို ေျခာက္လွန္႔တုန္လႈပ္စရာ အျဖစ္အ ပ်က္တခုကို ထပ္မံရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္။
(၃)
အခ်ိန္မေတာ္ႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ဘဲထျမည္လာတဲ့ ဖုန္းသံရွည္ရွည္စူးစူးႀကီးဟာ သူ႔ကို ေသြးပ်က္မတတ္ ခံစားမႈေပးတယ္။ မရပ္မနား ဆတ္တိုက္ျမည္တယ္။ သူေငးေၾကာင္ေနရာကေန သုတ္ခနဲထလိုက္တယ္။ အဖြားႀကီးဟာ ဒီအသံေၾကာင့္ မျဖစ္ မေနနိုးလာေတာ့မယ္။ သူအခန္းထဲ ပိတ္မိေနလိမ့္မယ္။ ဘာဆတ္လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို ႐ုတ္တရတ္ဆုံးျဖတ္ဖို႔ သူ႔အေတြ႕ အၾကံဳသစ္ဟာ အကူအညီမေပးနိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူသတိထားမိလိုက္တာ သူထြက္ေျပးေနတာကိုျဖစ္တယ္။ သူအခန္းထဲကေနထြက္ေျပးလာတယ္။ ဘယ္ကိုထြက္ေျပးေနမိမွန္း မသိဘူး။ အေမွာင္ထဲ ရပ္လိုက ္ေျပးလိုက္ ခိုကပ္လိုက္နဲ႔ ေျပးေနတယ္။ ဖုန္းသံဟာ အေတာ္ကေလးကို က်ယ္ေလာင္စူးရွလြန္းၿပီး တိုက္ႀကီးတခုလုံးထဲပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသလို ထင္မွတ္ရတယ္။ သူ႔ေနာက္ကို အသံေတြကလိုက္ေနသလို ခံစားရတယ္။
သူဟာ အသံေတြနဲ႔ အေတာ္ေဝးေဝးအထိေျပးထြက္လာမိတယ္။ ဒီေတာ့မွ သူအက်ယ္ခ်ဳပ္မိေနသလို တိုက္ႀကီးထဲလည္ေနမွန္းသတိထားမိတယ္။ သူ ေခ်ာင္တခုမွာကပ္ၿပီး အေမွာင္ခို အေမာေျဖလိုက္တယ္။ သူအရမ္းေမာဟိုက္ေနခဲ့တယ္။ ေတာ္ ေတာ္ကို စဥ္းစားဉာဏ္မဲ့စြာ သူတည္ျငိမ္မႈ ပ်က္ျပားသြားခဲ့တယ္။ အခန္းထဲမွာ ဘာေတြဆတ္ျဖစ္ေနလိမ့္မလဲ သူမေတြးနိုင္ ေတာ့ဘူး။ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ ခုန္ငင္လႈပ္ရွားေနတာကို သူၾကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ၾကည့္တယ္။ အတန္အသင့္ တည္ျငိမ္လာတဲ့အထိ ေခ်ာင္ကေလးထဲကေန သူျပန္မထြက္နိုင္ေသးဘူး။ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး သူေျခကုန္လက္ပမ္းက်ေနခဲ့တယ္။
"အစ္ကိုႀကီး အခ်ိန္ကို အရမ္းမဆြဲနဲ႔ကြာ စီစဥ္ထားတာေတြလြဲကုန္မယ္။ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္လုပ္သိရဲ႕လား"
"xxxxxx xxxx "
"xxxxxxxxx xxxxxx"
သူ႐ုတ္တရတ္ ခ်က္ျခင္း ဒိန္းကနဲ ေခါင္းႀကီးသြားျပန္တယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမူဟာ အထိဋ္အထိပ္ကိုျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူ အသက္႐ွဴဖို႔ ျပန္ေမ့သြားေအာင္ သူရွိေနတဲ့ေနရာေခ်ာင္ကေလးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကလာတဲ့စကားသံေတြဟာ သူ႔ကို လႊမ္း မိုး ပစ္လိုက္နိုင္တယ္။
"xxxxxx xxxxx xxxxxxx"
"xxxxxx xxxxxx xxxxxx"
"xxxxxx xxxxx xxxxxxx"
"xxxxxx xxxxxx xxxxxx"
သူပတ္ဝန္းက်င္ကို စူးစမ္းလိုက္တယ္။ အလင္းေရာင္ပ်ပ်ရေနတဲ့ အခန္းငယ္ေလးတခန္းရဲ႕ေရွ႕ေထာင့္ခ်ိဳးေခ်ာင္ကေလး မွာ သူရွိေနတာျဖစ္တယ္။ သူအခန္းထဲကို ထပ္မံမစူးစမ္းမိခင္မွာ တစုံတရာကို ခ်က္ျခင္းသေဘာေပါက္ လက္ခံသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။
"xxxxxx xxxxx xxxxxxx"
"xxxxxx xxxxxx xxxxxx"
"xxxxxx xxxxx xxxxxxx"
"xxxxxx xxxxxx xxxxxx"
ဒီတၾကိမ္မွာ သူကိုယ္တိုင္မႊမ္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ၿပီး အသက္ရႈမရေတာ့သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမွာင္ေခ်ာင္ကေလးထဲကေန သူထြက္လုိ႔မရေသးဘူး။ သူလုံးဝ ထင္မွတ္ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္ေတြထဲမွာ သူေထာင္ေခ်ာက္ လုံးလုံး မိသြားခဲ့တာမ်ိဳးျဖစ္တယ္။
(၄)
သူ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေရွ႕ကေန အဖိုးႀကီးထြက္သြားတာ ျမင္ရတယ္။ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာလိမ့္မယ္ထင္မိတယ္။ အဖိုးႀကီးဟာ အခန္းထဲျပန္ေရာက္လာတယ္။
သူ႔ရင္ထဲမွာ ဟာေနတယ္။ ခံစားမူဟာ ေျပာမျပတတ္တဲ့ ခံစားမူတခုဆိုတာအျပင္ သူဘာမွမသိဘူး။ ကံၾကမၼာဟာ သူ႔ကို လွ လွပပ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို တဒဂၤအတြင္း အေျပာင္းအလဲဆန္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။
သူဟာ လက္ရွိအျဖစ္အပ်က္ဆန္းဆန္းတခုအတြင္းမွာ အျဖည့္ခံသက္သက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီလုိ႔ နားလည္လိုက္မိတယ္။ အဖြားႀကီးရဲ႕ အခန္းထဲက မီးခံေသတၱာေသာ့ကို သူကိုယ္တိုင္ဖြင့္လွ်က္သားထားခဲ့မိတယ္။ သူဟာ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္တခုကို လက္ထဲေရာက္ရွိ ေနၿပီးမွ သဲထဲေရသြန္သလို စြန္႔လႊတ္ဆုံး႐ႈံးလိုက္ရတယ္။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္လိုလို လႈံ႕ေဆာ္မူတခုဟာ သူ႔ေခါင္းထဲ ဒိုင္းခနဲေျပးဝင္လာတယ္။ သူေခ်ာင္ထဲကေနထၿပီး လက္ရွိအေျခအေနကိုတားဆီးလိုက္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဆႏၵဟာ ခ်က္ခ်င္းအေငြ႕ပ်ံေပ်ာက္ရွသြားခဲ့ရွာတယ္။ သူမလုပ္ရဲဘူး။ လက္ရွိအေျခအေနထက္ပိုၿပီးဆိုးရြားတဲ့ အေျခအေနတခုထပ္ရွိလာဖို႔ သူ႔မွာ ရင္ဆိုင္နိုင္စြမ္းေတြရွိမေနခဲ့ဘူး။ သူ ဘာတတ္နိုင္မွာမို႔လဲ။ အကာင္းဆုံးကေတာ့ သူေနရာမွာပဲ ေက်ာက္႐ုပ္တရုပ္လိုရွိေနဖို႔ကလြဲၿပီး ဘာမွမလုပ္မိတာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ထင္မိတယ္။ သူဝမ္းနည္းဆို႔နင္သလို ခံစားလာရျပန္တယ္။ ဆုံးရႈံးမူႀကီးတခုအတြက္ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ေနရသလို ခံစားမူႀကီး။
ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားႏွင့္ၾကၿပီးပုံအရ အဖိုးႀကီးနဲ႔အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးဟာ တိုက္ႀကီးထဲကေန အခ်ိန္မေတာ္စြန္႔ခြာဖို႔ ခပ္ သုတ္သုတ္ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ သူကေရာ ဘာဆတ္လုပ္ရမလဲ။ ဒါလည္း သူလုံးဝမစဥ္းစားနိုင္ေတာ့ဘူး။ သူခိုးလက္က သူဝွက္ျပန္လုခံလိုက္ရတဲ့ခံစားမူကို သူခံစားရတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳအျဖစ္အပ်က္အားလုံးဟာ သူ႔အတြက္ ပထမဦးဆုံးနဲ႔ အဆန္းၾကယ္ဆုံးေတြခ်ည္းျဖစ္ေနတယ္။ ခံစားမူရဲ႕နိွပ္စက္ဒဏ္ေပါင္းစုံဟာ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ကိုင္လႊမ္းမိုးထားခဲ့တယ္။
သူေျခကုန္လက္ပမ္းက်ၿပီး အဓိပၸါယ္မဲ့ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆုံးသြားတယ္။ အဖိုးႀကီးနဲ႔ အိမ္ေဖာ္ ေကာင္မေလးဟာ ပတ္စက္ယုတ္မာတဲ့ အၾကံအစည္နဲ႔ တိုက္ႀကီးထဲက အခ်ိန္မေတာ္ရွိသမွ်မကာ ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။ သူေ်ာင္ကေလးမွာ ဒီအတိုင္းေစာင့္ၾကည့္က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္။ သူေနရာကေန လုံးဝျပန္ထမရေတာ့ဘူး။ သူ႔ေျခေတြ လက္ေတြ ဟာ ျပန္သယ္မရေတာ့သလို ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွန္သမွ် အပိုင္းပိုင္းျဖတ္ခုတ္ခ်ခံလိုက္ရတယ္လုိ႔ ခံစားေနခဲ့ရ တယ္။
(၅)
ေငြအျမန္ရွာပါဆိုတဲ့စကားတခြန္းဟာ သူ႔နားထဲကို အထပ္ထပ္ ျပန္ေျပးဝင္လာတယ္။ သူနားေတြကို ပိတ္ထားလိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲကို ပုံရိပ္တခု ခ်က္ခ်င္းေျပးဝင္လာတယ္။ အေရးေပၚအခန္းထဲမွာ အသက္ရႈဖို႔ အခြင့္အေရးကို ေတာင္စက္ေတြပိုက္ေတြကတဆင့္ အကူအညီယူထားရတဲ့ သူ႔ဇနီးရဲ႕ ေသြးမဲ့မ်က္ႏွာျဖစ္တယ္။ ေနာက္မ်က္ႏွာေပါင္းမ်ား စြာကိုလည္း ျမင္ရတယ္။ မ်က္နွာေတြအမ်ားႀကီးၾကားမွာ ကူကယ္ရာမဲ့ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာသူျပန္ျမင္ရတယ္။ ေဆးရံုေပၚက အေရးေပၚအခန္းထဲမွာ သူ႔ဇနီးဟာ သူ႔ကိုေစာင့္ေနမွာသူသိတယ္။ အေရးေပၚအေျခအေနကေန သူ႔ဇနီးကို ကူကယ္တင္ မယ့္ဆရာဝန္ႀကီးေတြလည္း သူ႔ကိုေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူအခ်ိန္မီျပန္ေရာက္သြားမွ သူ႔ဇနီးရဲ႕အနာဂတ္ကို သူျပန္ရမွာျဖစ္ တယ္။
သူရွိေနတဲ့ဒီတိုက္ႀကီးထဲမွာ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမရွိေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးလို႔ သူခံစားလာရတယ္။ သက္ ရွိလူသားအေနနဲ႔ သူရယ္ အေပၚထပ္အခန္းထဲမွာ အိပ္ေဆးမိေနတဲ့အဖြားႀကီးရယ္သာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
သူ႔ရဲ႕တခုတည္းေသာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာအစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ၿပိဳကြဲပ်က္ဆီးသြားခဲ့ျပီ။ သူကယ္တင္ရမယ့္အနာဂတ္ကိုေတြး ၾကည့္ေတာ့လည္း စိတ္ကူးထဲမွာပင္ ဖမ္းဆုတ္ၾကည့္မရေတာ့ေပ။ သူသိတာ သူအားပါးတရ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ေနတယ္။ သူ ျဖည္းျဖည္း ေနရာကထတယ္။ ဘယ္ကိုဦးတည္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ရွိမေနခဲ့ဘူး။ သူဒီတိုက္ႀကီးထဲကျပန္ထြက္သြားဖို႔ ဆိုတာအျပင္ ဘယ္လိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးမွ သူ႔ဘက္မွာရွိမေနခဲ့ေတာ့ဘူး။
သူ႔ေျခလွမ္းေတြရဲ႕ဦးတည္ရာကို သူမသိဘူး။ သူသတိထားမိသေလာက္ သူဟာ အဖြားႀကီးရွိရာအေပၚထပ္ကအခန္းကို သြားေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္သြားေနတာလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို သူေျဖနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ သူဟာ သူ႔ကိုယ္သူ သနားလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမဟုတ္တဲ့အျခားတေယာက္ကို သနားလာတယ္။ သူဟာ သနားစရာေကာင္းတာလား သူ႔ထက္ အဖြားႀကီးက သနားစရာေကာင္းေနတာလား ေဝခြဲမရေတာ့ေအာင္ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ သူအဖြားႀကီးရဲ႕အခန္းတံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္လိုက္ တယ္။ အဖြားႀကီးဟာ အိပ္ေမာက်ေနတုန္းပဲဆိုတာ သူသိတယ္။ သူအခန္းဝကတံခါးေဘာင္ကိုမွီၿပီး အားအင္ယုတ္ေလ်ာ့ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။
တိုက္ႀကီးထဲမွာ မတူညီတဲ့အသက္ရႈသံကိုယ္စီနဲ႔ လူသားႏွစ္ဦးရွိေနတယ္။ တိုက္ႀကီးရဲ႕ဆိတ္ညံမူဟာ နက္ရိႈင္းသထက္ နက္ ရိႈင္းလာတယ္လုိ႔ ထင္မွတ္ရတယ္။ နက္ရိႈင္းမူေတြနဲ႕ညႀကီးဟာလည္း တစထက္တစ သိပ္သည္းဆေတြနဲ႔ … … … ။။