ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၇)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၁၊ ၂၀၁၇
● ဦးေလး ဦးေအာင္ခင္
မုံရြာသားတဦးျဖစ္ၿပီး မိမိဖခင္ႏွင့္အတူ ေအာင္ဆန္းၿမိဳ႕ က်န္းမာေရးမွဴးသင္တန္းေက်ာင္းတြင္ အတူတကြတက္ခ့ဲေသာ ဦး ေလးဦးေအာင္ခင္သည္ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းကေလးကိုင့ဲေစာင္း၍ စကားဆိုတတ္သူျဖစ္သည္။ လူပုံ က ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ေပမင့္ ျဖတ္လတ္သြက္လက္သူတဦးျဖစ္သည္။ မိမိအားလက္ခံေပးထားသည္မွာ သူသည္ မိမိဖခင္ႏွင့္ မိတ္ ေဆြျဖစ္ျခင္းသက္သက္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း မတ္ဝါဒ လက္ဝဲဝါဒကိုလိုလားသူ CPB ကို လိုလားသူ တဦးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူ၏သားႀကီးျဖစ္သူ ေမြးလာေတာ့ ေမာ္စီတုန္း၏ ေရွ႕စာလုံး ေမာ္ႏွင့္သခင္သန္းထြန္း၏ ေနာက္စာလုံး ထြန္းကိုယူ၍ ေမာ္ထြန္းဟု နာမည္ေပးခ့ဲသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ "မထူးပါဘူးရွင္ ေမာ္စီတုန္းလုိ႔သာ နာမည္ေပး လိုက္ပါေတာ့" သူဇနီးကဆိုသည္ဟု ၾကားခ့ဲဘူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူသားႀကီးအား ေမာ္စီဟုေခၚၾကသည္ဟု ထင္သည္။ မတ္ဝါဒ လက္ဝဲဝါဒသည္ ထိုစဥ္က လူငယ္မ်ား လူလတ္ပိုင္းမ်ားၾကား ပညာတတ္မ်ားၾကားတြင္ ေရပမ္းစားေသာ အယူဝါဒ တခုျဖစ္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
သုိ႔ေသာ္ ထူးျခားခ်က္တခုေတာ့ရွိသည္။ မံုရြာသား လက္ဝဲသမားမ်ားသည္ အျခားနယ္မွ လက္ဝဲသမားမ်ားႏွင့္မတူေသာ ထူးခြၽန္မႈတခုရွိသည္။ ထိုထူးခြၽန္မႈမွာ စီးပြားေရးလုပ္ရာတြင္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္လုပ္နိုင္စြမ္းရွိသက့ဲသုိ႔ စီးပြားေရးအ ကြက္ ျမင္တတ္သူမ်ားလည္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ထိုအခ်က္ကို ေရးေရးသာသိခ့ဲေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သိကြၽမ္းရေသာ မုံ ရြာ လက္ဝဲသမားမ်ားသည္ ေအာင္ျမင္ေသာစီးပြားေရးသမားျဖစ္လာသည္ကို ေတြ႕ရေသာအခါ ပို၍ သူတုိ႔၏အားသာခ်က္ႏွင့္ ထူးခြၽန္မႈက္ိုပို၍ သေဘာေပါက္လာခ့ဲသည္။
ဦးေလးဦးေအာင္ခင္သည္ ေမာ္တိတ္တြင္ က်န္းမာေရးမွဴးတာဝန္ယူေနေသာ္လည္း ေမာ္တိတ္၏ ေဒသအေျခအေနကို ေလ့ လာၿပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားလည္းလုပ္သည္။ ေဒသထြက္ စပါးႏွင့္ေျမပဲကိုၾကည့္၍ ဟာလာစပါးၾကိတ္စက္ႏွင့္ ဆီၾကိတ္ စက္ငယ္တလုံး တြဲ၍ေထာင္သည္။ နာနတ္စိုက္သည္။ မဲဇာျမစ္ေဘးတြင္ ၾကံစိုက္သည္။ သူ့အခင္းမွ ၾကံထြက္လာေသာ အခါတခါတည္း ၾကံသကာက်ဳိသည္။ သူကိုယ္တိုင္က အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္ေန၍ အခ်ိန္သိပ္မေပးနိုင္ေသာ္လည္း မုံရြာက သားခ်င္းႏွစ္ဦးကိုေခၚ၍ ၾကပ္မတ္လုပ္ကိုင္ခိုင္းၿပီး သူကိုယ္တိုင္က စီစဥ္ညႊန္ၾကားသည္။ ထိုကာလက အေတာ္ခက္ခဲသည္ ဟုဆိုရမည္။ ဟာလာႏွင့္ဆီစက္အတြက္ အင္ဂ်င္ပ်က္ေတာ့ စက္ျပင္ဆရာကို မႏၲေလးအထိဆင္းေခၚရသည္။ မလြယ္ကူလွ ေပ။ ထိုသုိ႔ေသာအေျခအေနေအာက္တြင္ သူျဖစ္ေအာင္လုပ္ကိုင္သည္။ စီးပြားေရးဇေတာ့ မေသးလွ။
ေနာက္ပိုင္း အစိုးရအလုပ္ကထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္လည္း မုံရြာတြင္ ဂ်ဳံစက္တည္ၿပီး ေအာင္ျမင္သည့္ စီးပြားေရးသမားျဖစ္ လာသည္။ သူႏွင့္တြဲဖက္ မုံရြာလက္ဝဲသမားမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ နိုင္ငံေရးမႈ ျဖင့္လည္း ေထာင္က်ခ့ဲၾကဘူးသည့္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ (တ႐ုတ္ႀကီး) ကိုခ်စ္ခင္ (ပြဲစားႀကီး) ကိုစန္းလႈိင္ စသည့္သူမ်ားသည္လည္း ၾကာဇံစက္ ေခါက္ဆြဲစက္စသည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေပါင္းစုံကို ေအာင္ျမင္စြာလုပ္ကိုင္နိုင္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ စီးပြားေရးအကြက္လည္းျမင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္လည္း လုပ္နိုင္ၾကသည့္ ထူးခြၽန္သည့္ မုံရြာလက္ဝဲသမားမ်ားဟုဆိုရပါမည္။
ထိုစဥ္ေမာ္တိတ္မွာတုန္းကေတာ့ သူ၏စက္မ်ားတြင္ မိမိလည္းဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္သည္။ ေတာင္သူမ်ားထံမွ ေျမပဲလာလ်င္ ဆီၾကိတ္ရသည္။ စပါးလာလ်င္ စပါးၾကိတ္ရသည္။ "ႀကိတ္ခက ဆီဖိုးဘဲရတာကြ။ ဖြဲ စကြဲနဲ႔ ပဲဖတ္က်န္ခ့ဲတာကမွ ကိုယ့္အ တြက္ အျမတ္ရတာကြ" ဟုဆိုသည့္ လက္ေတြ႕စီးပြားေရးသေဘာတရားမ်ားကို ဦးေလးဦးေအာင္ခင္ထံမွ လက္ေတြ႕သင္ ယူရသည္။ သုိ႔ေသာ္ စီးပြားေရးသေဘာတရားသင္ယူရသည္ထက္ပို၍ ခက္ခဲသည္မွာ အလုပ္သမားလုပ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဆီၾကိတ္ရသည္က မေထာင္းတာလွေသာ္လည္း စပါးၾကိတ္ရလ်င္ အမႈံအမႊားလြင့္သျဖင့္ အေတာ္ေလးယားသည္။ မဲဇာျမစ္ ေဘးက ၾကံခင္းထဲၾကံခုတ္ရသည္မွာလည္း မလြယ္လွ။ ေနကပူ ေခြၽးကက် ယားကလည္း အေတာ္ေလးယားသည္။
ၾကံၾကိတ္သည္က ကြၽဲႏွင့္လွည့္သည့္ၾကိတ္ဆံုျဖစ္သည္။ ကြၽမ်ားက ေနပူမခံသျဖင့္ မနက္ေစာေစာနွင့္ ညေနပိုင္းႀကိတ္ရသည္။ ၾကံသကာက်ဳိလ်င္လည္း သကာရည္ျပစ္လာသည္ႏွင့္ ေမႊသူက နားမရေတာ့။ မီးရွိန္ႏွင့္ဆိုေတာ့ ေခြၽးတလုံးလုံး။ ဖ်ာၾကမ္း ေပၚေလာင္းခ်ၿပီးမွ အနားရသည္။ အနားရသည္ဆိုသည္ကလည္း ေနာက္ တဒယ္ၿပီး တဒယ္ လာေခ်အုံးမည္။ မိမိကေတာ့ သကာရည္မေမႊတတ္သျဖင့္ ၾကံခုတ္ ၾကံၾကိတ္ ကြၽဲေမာင္း မီးထိုး စသည္ျဖင့္ တေနကုန္ ဖတ္ဖတ္ေမာသည္။ ညအလုပ္ သိမ္းလ်င္ေတာ့ မဲဇာျမစ္ေဘးက တဲတလုံးတြင္ ေအးျမေသာေဆာင္းအရသာခံရင္း အိပ္စက္ရသည္။ တေနကုန္ ေမာပမ္းေန သည္ျဖစ္ရာ မည္မွ်ေအးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေခါင္းခ်သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သည္။ "အာ့ညယ္ လယ္သမားဘဝ တကယ္မနားရပါလား ေမာင္" ဟု မိမိထေအာ္လ်င္ ေဘးလူမ်ားက မိမိအား ရယ္သြမ္းေသြးၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ မဲဇာျမစ္နေဘး တဲငယ္ ေလးအတြင္း မီးခြက္မွိန္မွိန္လည္း မွိတ္၍သြားကာ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ေမွာင္မိုက္ျခင္းတုိ႔ႏွင့္အတူ ႏွင္းျမဴ ဆိုင္းဖြဲ႕ျခင္းေအာက္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားေပေတာ့သည္။
မိမိအဖုိ႔ကေတာ့ အေျခခံေတာင္သူလယ္သမားဘဝ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးတခု၏ဘဝကို လက္ေတြ႕ဝင္ေရာက္ခံစားၾကည့္မိ ၾကည့္မိျခင္းျဖစ္သည္။ ပန္းခင္းကို ျမင္းစီးၾကည့္မ်ဳိးမဟုတ္သည့္ ပန္းခင္းထဲကို ထဲထဲဝင္ဝင္စတင္ ဝင္ေရာက္ၾကည့္ရႈ ျခင္း လည္းျဖစ္သည္။ ေနာက္တြင္ မိမိ တျဖည္းျဖည္း ပို၍နားလည္လာခ့ဲသည္မွာ သူတုိ႔ဘဝျဖတ္သန္းမႈ ဓေလ့စရိုက္မ်ားကို နား လည္ယူသည္ႏွင့္အတူ ထိုသူတုိ႔၏ဘဝအေျခခံေပၚမွ သူတုိ႔၏ခံစားမႈ စဥ္းစားမႈခ်ဥ္းကပ္မႈႏွင့္ ၾကည့္ျမင္ပုံမ်ားကို နားလည္ သေဘာေပါက္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကည့္ဖုိ႔ လိုသည္ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔မွသာ မတူကြဲျပားေသာလူမ်ဳိး ထုံတမ္းဓေလ့ ဘာသာ စကားမွသည္ မတူသည့္ဘဝျဖတ္သန္းမႈရွိသည့္သူမ်ား အျပန္အလွန္ နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
● ဘႀကီးအံ
သူအမည္မွာ ဦးအံျဖစ္သည္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ သုိ႔မဟုတ္ ၄ဝ ေလာက္ေတာ့ရွိျပီထင္သည္။ ေမာ္တိတ္ရြာသား ကဒူးလူ မ်ဳိးတေယာက္ျဖစ္သည္။ လည္ေရပတ္ေရရွိသျဖင့္ ဦးေလးဦးေအာင္ခင္က တခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ား မၾကာခဏ ေခၚခိုင္းေလ့ရွိသျဖင့္ မိမိတုိ႔ႏွင့္လည္း ခင္မင္သြားသည္။ ဦးေလးဦးေအာင္ခင္က သူ႔အား ေမာင္အံဟုေခၚသည္။ သူသည္ အသက္သိပ္မႀကီး ေသးေသာ္လည္း မိမိတုိ႔ကေတာ့ ရြာထဲကကေလးေတြေခၚသက့ဲသုိ႔ ဘႀကီးအံဟုေခၚခ့ဲၾကပါသည္။
လူရည္လည္ေသာဘႀကီးအံသည္ ေမာ္တိတ္အေၾကာင္း ကဒူးတုိ႔အေၾကာင္းကို ႏွံ႔စပ္စြာသိသူျဖစ္ေပရာ သူထံမွ ထိုေဒသ၏ အယူအဆ ထံုးတမ္းမ်ားကို သိခြင့္ရခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ထိုစဥ္က မိမိအာရံုစိုက္မႈ နည္းပါးခ့ဲသည့္ျပင္ စဥ္းစားမႈ မျပည့္စုံ၍ သိ သင့္သေလာက္ေတာ့ မသိခ့ဲေပ။
ေတာေတာင္ထူထပ္ေသာ ေမာ္တိတ္ေဒသတြင္ ေတာထဲတြင္ နတ္ႀကီးသည္ဟု အယူရွိၾကသည္။ ေတာထဲစခန္းခ်လ်င္ ေလးစင္တိုင္ျဖင့္ တဲမေဆာက္ရ၊ အခ်ိန္မရ၍ ေလးစင္တိုင္ျဖင့္ တဲေဆာက္လ်င္ပင္ တိုင္တလုံး၌ ေနာက္တိုင္တလုံးပူးခ်ီ၍ ငါးတိုင္ျဖစ္ေစရသည္ဟု ဆိုသည္။ အဝတ္နက္ဝတ္မသြားရ။ ဤအခ်က္ကို မလိုက္နာပါက နတ္က်ားကိုက္တတ္သည္ဟုအယူရွိၾကသည္။ ထိုအယူအဆကို မယုံသည့္မိမိက ဘႀကီးအံကို ခံ၍ျငင္းသည္။ "ကဲဗ်ာ က်ေနာ္သြားမယ္ အေပၚေအာက္ အ နက္ဝတ္ၿပီး ထီးအနက္ပါ ယူသြားအုံးမယ္ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ေလးစင္တိုင္ေဆာက္ေနျပမယ္။ ဘာေၾကးေလာင္းမလဲ" ဟု စိန္ေခၚ သည္။ ဘႀကီးအံကျပံဳး၍ "ေအးပါ့ေမာင္ရာ လူၾကမ္းေတာ့လည္း နတ္ၾကမ္းမခံနိုင္ဘူးေပါ့ညယ္" ဟု အေလွ်ာ့ေပးဆိုခဲ့သည္။
သူအေလ်ွာ့ေပးခ့ဲေသာ္လည္း သူတုိ႔အယူကိုေတာ့ သူတုိ႔ေလွ်ာ့ပုံမရပါ။ ေတာေတာင္ထူထပ္၍ လူသြားလူလာျပတ္သည့္ သူတုိ႔ေဒသ၌ ထိုစဥ္ကသားရဲတိရိစၧာန္ေပါမ်ားနိုင္သည့္ျဖစ္ရာ သူတုိ႔ယုံၾကည္မႈက သူတုိ႔အား မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သူတုိ႔အား စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းမႈ ကာကြယ္မႈေပးနိုင္သည္ကို မိမိနားမလည္နိုင္ခ့ဲဟုဆိုရမည္။ ထိုအရပ္၌ တျခားရြာမ်ားျဖစ္သည့္ နမီးေခ်ာင္း ဖ်ားက တာ့ဖလာ၊ ခိုေခ်း၊ မင္းကုန္းစသည့္ အသြားအျပန္ တရက္ခရီးရွိသည့္ ရြာမ်ားသုိ႔ မိမိသြားလည္ဘူးသည္။ လမ္းတြင္ ေတာအုပ္ႀကီးကိုျဖတ္ရသည္။လမ္းတေလ်ာက္ အျခားခရီးသြား မဆံုခ့ဲရ။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈရွိမည္ဆိုက ရွိၾကမည္သာျဖစ္ေပသည္။
တညေတာ့ ၾကက္တေကာင္ခ်က္စားၾကသည္။ ဘႀကီးအံက မုန္ညင္းစိမ္းေတြပါခူးလာၿပီး မုန္းညင္းပါထည့္ခ်က္စားဖုိ႔လုပ္ ပါသည္။ ၾကက္သားလုံး၍ ဆီသတ္ေနစဥ္မွာ သူက မုန္းညင္းစိမ္းမ်ားခ်ဳိး၍ ထည့္လုံးရန္ျပင္သည္။ မိမိက ျပင္းထန္စြာကန္႔ ကြက္သည္။ "ခုထဲက အရြက္ေတြထဲရင္ အရြက္ေတြ အႏူးလြန္သြားမွာေပါ့ဗ်။ ၾကက္သားႏူးမွ ထည့္လိုက္ရင္ မုန္ညင္းက ခဏႏူးသြားမွာဘဲေလ။ အသီးအရြက္စိမ္းဆိုတာ အျပဳတ္လြန္သြားရင္ ဗီတာမင္ ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ ကုန္သြားမွာေပါ့" ဟူ၍ မိမိနားလည္ထားသည္ႏွင့္ အတင္းျငင္းရာ ထုံးစံအတိုင္း ဘႀကီးအံက အေလွ်ာ့ေပးသည္။ တခြန္းေတာ့ဆိုသည္။ "အာ့ညယ္ ပ်က္ပါျပီေမာင္ ဘယ္စားေကာင္းေတာ့မလဲညယ္" ဟု ၿငီးတြားေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ေနာင္တြင္ မိမိသိလာရသည္မွာ ထိုကဒူးေဒသတြင္သာမက ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ မုန္းညင္း ကို အသားအရိုးတုိ႔ႏွင့္ျဖစ္ေစ အခ်ဥ္တခုခုႏွင့္ျဖစ္ေစ အိေနေအာင္ခ်က္ျပဳတ္၍ စားသည့္အေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါ အသား ဓာတ္က မုန္ညင္းအရိုးအရြက္ထဲ စိမ့္ဝင္ကာ အိေနၿပီး အခ်ဳိဓာတ္ကဲကာ စား၍ေကာင္းသည္။ ႀကီးထြားၿပီး အလယ္ရိုးထူေသာ မုန္ညင္းမ်ားကို ဤသုိ႔ခ်က္စားၾကေလ့ရွိသည္။ အခ်ဥ္က်ဳိလ်င္ေတာ့ ရွမ္းဘာသာျဖင့္ ဖတ္ေစာဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။ ေနာင္ တြင္ မိမိအလြန္ႏွစ္သက္သည့္ဟင္းလ်ာတခြက္ ျဖစ္သြားသည္။ ဗီတာမင္ပ်က္မပ်က္ေတာ့မသိ။ စား၍ေကာင္းေသာ အစဥ္ အလာ ရိုးရာဟင္းခ်က္နည္းတခြက္ျဖစ္သည္။
ယခုေတာ့ မိမိျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ အကယ္၍ ဦးေလးဦးေအာင္ခင္၏မ်က္ႏွာမရွိလ်င္ ဘႀကီးအံ မိမိအားေလ်ာ့ေပး မည္မထင္။ ထို႔အတူ မိမိႏွင့္မသိေသာ တိုင္းရင္းသားတေယာက္ဆိုလ်င္လည္း မိမိစကားအား နားေထာင္လိမ့္မည္မထင္ပါ။ ဒါေတာင္ ဟင္းတခြက္သာရွိေသးသည္။ တိုင္းရင္းမ်ားေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးတုိ႔ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔၏ ထုံးတမ္းဓေလ့ သူတုိ႔၏အစဥ္အလာ သူတုိ႔၏ စဥ္းစားေတြးေတာမႈမ်ားကိုပစ္ပယ္ၿပီး မိမိစဥ္းစားသက့ဲသုိ႔ ဗီတာမင္ ေကာင္းကြက္တခုတည္း သုိ႔မဟုတ္ စိတ္ေကာင္းေစတနာတခုတည္းအေျခခံၿပီး မိမိတုိ႔စဥ္းစားလုပ္ကိုင္ပါက တိုင္းရင္းသားတုိ႔ လက္ခံဖုိ႔ ခဲယဥ္းေပလိမ့္မည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဤသုိ႔ ေတြးေတာမၾကည့္တတ္ခ့ဲပါ။
တရက္မေတာ့ ဘႀကီးအံက မိမိအား ညဘက္ မဲဇာျမစ္ထဲ ငါးေစာင့္ဖမ္းရေအာင္ေခၚပါသည္။ သူ႔လူမ်ားက ျပင္ဆင္ၿပီးျပီဟု ဆိုသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ညမိုးခ်ဳပ္စတြင္ ေစာင္တထည္စီကိုယ္မွာ သိုင္းျခံဳ၍ ညဘက္စားရန္ထမင္း ထုပ္တထုပ္စီထည့္၍ မဲဇာျမစ္ ဆီသုိ႔ ထြက္ခ့ဲၾကသည္။ ထိုညက လသာပါသည္။ လေရာင္ေအာက္၌ မဲဇာျမစ္ေရေငြေရာင္ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ပ၍ေန သည္။ ထိုစဥ္က မဲဇာျမစ္ေရသည္ ၾကည္လင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ယခုအခါေတာ့ ေရႊသတၱဳတူးေဖၚမႈမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္က်ိေန ျပီဟု ၾကားသိရသည္။
မဲဇာျမစ္တြင္း ငါးေစာင့္ဖမ္းမည္ဆို၍ မိမိက အလြယ္တကူထင္ခ့ဲေသာ္လည္း သူတုိ႔က အေတာ္ေလးျပင္ဆင္ထားရသည္။ မဲဇာျမစ္လယ္ မေရာက္တေရာက္တြင္ ေရထဲ၌ တိုင္မ်ားစိုက္၍ ၁ဝ ေပပတ္လည္ခန္႔ရွိသည့္ စင္ေလးတစင္ ေဆာက္၍ ထားသည္။ အလယ္တြင္ ေျမသားခံထားသည့္ မီးဖိုေလးတခု ျပဳလုပ္ထားသည္။ ထိုစင္ေလးေပၚတြင္ လူ ေလးငါးေယာက္ ခန္႔ ေျခဆန္႔လုပ္၍ ရနိုင္ပါသည္။ အခင္းကေတာ့ သစ္လုံးမ်ားျဖတ္ခင္း၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဟုဆိုရပါမည္။
ထိုစင္ေလး၏ ေရဆန္ဘက္ကို ဦးတည္၍ ဘယ္ညာခပ္ေစာင္းေစာင္းကား၍ ေပါင္လုံးခန့္ရွိ တိုင္လုံးမ်ား တဖက္လ်က္ ေပ ၂ဝ ခန္႔ထိ ခပ္စိတ္စိတ္စိုက္ထူထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ မဲဇာျမစ္ေရသည္ စင္ေလးရွိရာသုိ႔ စူးစိုက္၍စီးဝင္လာ ေအာင္ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေရစီးႏွင့္အတူပါလာမည့္ ငါးမ်ား စင္ဘက္ရွိရာလာေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေပးထားျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုရမည္။ မိမိအေနႏွင့္သာ မဲဇာျမစ္ထဲဆင္း၍ တိုင္စိုက္ စင္ေဆာက္ရလ်င္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေဆာက္ရမည္ ေျပာရန္ ခက္ခဲေသာ္လည္း ဘႀကီးအံလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေန႔တပိုင္းႏွင့္ၿပီးသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုစဥ္က မဲဇာျမစ္တဖက္ကမ္းတြင္ ေတာအုပ္ကထူေသးသျဖင့္ တိုင္ခုတ္ရန္လည္း မခက္ခဲေပ။
မိမိတုိ႔ ေလးေယာက္စင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ည ၈ နာရီခန္႔ရွိေလာက္ေပျပီ။ လူတေယာက္ ပိုက္ကို စင္ေပါက္ဝျမစ္ေရတြင္းခ် ၿပီး ၾကိဳးနဲ႔ဆြဲကာ လက္တဖက္ႏွင့္ကိုင္၍ အသင့္ေစာင့္ေပးရသည္။ ငါးတိုးလာသည္ကိုသိရန္ ၾကိဳးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ထား ျခင္းျဖစ္သည္။ ပိုက္ကို ငါးတိုးသည္ႏွင့္ ခ်က္ျခင္းဆြဲတင္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ ေနာက္က်လ်င္ ငါးက ေရဆန္ျပန္တက္သြားေပလိမ့္ မည္။ ဘာမွမတတ္ေသာမိမိကလြဲ၍က်န္သူမ်ားက တလွည့္စီၾကိဳးကိုင္၍ေစာင့္ၾကရသည္က်န္သူမ်ားက ေရေႏြးအိုးတည္၍ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္ ေဆးေပါ့လိပ္ဖြာလိုက္ စကားေျပာလိုက္ျဖင့္ မဲဇာညကိုျဖတ္သန္းၾကသည္။
ည ၁ဝ နာရီခန္႔တြင္ အတန္ငယ္ႀကီးသည့္ငါးတေကာင္စရသည္။ ခ်က္ျခင္းပင္ ကင္၍ ထမင္းထုပ္ေျဖစားလိုက္ၾကသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ဆိုေတာ့ ခ်ဳိလိုက္ အရသာရွိလိုက္သည့္ငါးဟု ဆိုရမည္။ ဘာအေမႊးအၾကိဳင္ ဘာဟင္းခတ္မွမပါ။ ဆားနယ္၍သာကင္လိုက္ျခင္းသာျဖစ္ေသာ္လည္း လတ္ဆတ္မႈက ထူးကဲသည့္ အရသာကိုေပးခ့ဲေပသည္။
စားေသာက္ၿပီးေတာ့ မဲဇာျမစ္လယ္က စင္ေပၚတြင္ ေျခလက္ဆန္႔၍လွဲေလ်ာင္းသည္။ လေရာင္က ျမဴႏွင္းမ်ားၾကားတြင္ ေဝက်ေနဆဲျဖစ္သည္။လေရာင္ေအာက္တြင္ မဲဇာျမစ္ေရကား ေငြေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပ၍ေနသည္။ ညင္သာေသာ ျမစ္ေရစီးသံသည္ တိုးညႇင္းစြာ နားထဲဝင္ေရာက္လာသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ဆိုေသာ္လည္း ပိုး ေကာင္ မႊားေကာင္ေလးမ်ား၏ အသံဗလံေတာ့ၾကားေနရသည္။ တခါတရံ ဂ်ီေဟာက္သံၾကားရသည္။ သဘာဝတရား အတိုင္း သာယာလွပသည့္ မဲဇာညတညကို ဖန္တီးေပးခ့ဲေသာ ကဒူးလူမ်ဳိး ဘႀကီးအံကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။ ဝမ္းျပည့္ေန ေသာ မိမိလည္း မ်က္လုံးမ်ားေမွးစင္းလာေတာ့သည္။ "ေအာ္ ခရီးဆက္စရာ အေဝးႀကီးက်န္ေသးပါလား" ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရင္းမ်ားမၾကာမီ အိပ္ေပ်ာ္သြားခ့ဲပါသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)