ေရႊပုိးအိိမ္ (ပဲခူး) ● ႏွင္းဆီ ထေရာ္မာ
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၇၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၇၊ ၂ဝ၁၇
ႏွင္းဆီကို ကိုယ္ စေတြ႔တုန္းက အေမ့လက္ထဲမွာ…..။
ပန္းႏုေရာင္ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြပိုက္ထားတဲ့ အေမဟာ အိမ္ေပၚကို တလွမ္းခ်င္းတက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ျမင္ဖူး သမွ် မိန္းမေတြထဲ အလွဆံုးမိန္းမဟာ အေမပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ႏုပ်ဳိမႈနဲ႔ေသာကေတြ ယွဥ္တြဲေနတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာဟာ ႏွင္းဆီေတြၾကားထဲမွာ သိပ္လွေနခဲ့တယ္ေလ။ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရလဲတယ္။ ဘုရားရွိခိုးတယ္။ ၿပီးရင္ အေမလဲေပးထားတဲ့ ပန္းအိုးလွလွေတြထက္ ေနရာယူဝံ့ထည္ေနတဲ့ႏွင္းဆီေတြကို ခဏျဖစ္ျဖစ္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနရတယ္။
မွတ္မိေနတာတခုက ဘုရားမွာ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြ အေမတင္တဲ့ေန႔ဆို ညဘက္ အေဖနဲ႔ရန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။
ႏွင္းဆီေတြအေပၚ အမွတ္စရမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသက္က ၇ ႏွစ္ ၈ ႏွစ္။ အေဖနဲ႔ အေမဆို အသက္ ၃ဝ ေတာင္မေက်ာ္ ေသးဘူးေလ။
တေန႔ အေမနဲ႔ ေစ်းထဲလိုက္သြားျဖစ္တယ္။ ေစ်းထဲကပန္းဆိုင္မွာ ႏွင္းဆီေတြမွ အမ်ားႀကီးပဲ။ အေရာင္အေသြးစံုစံု၊ အရြယ္ အစားစံုစံုနဲ႔ေပါ့။ ဗမာမ်ဳိးရင္း ႏွင္းဆီေတြတင္မဟုတ္ဘူး။ တရုတ္ဘက္ကလာတဲ့ စပ္မ်ဳိးႏွင္းဆီေတြလည္း ပါတယ္။ ပံုမွန္ ထက္ အပြင့္ႀကီးၿပီး အေရာင္အဆင္းကလည္း ဆန္းၾကယ္ေတာက္ပေနေတာ့တာေပါ့။ အေမကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လတ္ ဆက္ေမႊးျမတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြ ဝယ္ဖို႔ ျပင္တယ္။
“အေမ…ဟိုဘက္က ရဲေတာက္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီေတြဝယ္ပါလား…။ အေရာင္က ပိုရင့္သလိုပိုၿပီး လည္း လွတယ္ေလ”
အေမက ကိုယ္ေျပာတာကိုၾကားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပန္မေျပာဘူး။ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြဆီေရာက္ေနတဲ့လက္ကေတာ့ တြန္႔သြား တယ္။ ပန္းသည္ အေဒၚႀကီးက ကိုယ့္စကားကို ေထာက္ခံလိုလိုေျပာတာ မွတ္မိေသးတယ္။
“ဟုတ္တယ္ညီမေလးရဲ႕…။ ညီမေလးဝယ္ေနက် ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြက ေမႊးတာေတာ့ ေမႊးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွင္းဆီထဲမွာေတာ့ ခဏေလးနဲ႔ ညိႇဳးလြယ္ဆံုးပဲေလ။ ၾကာၾကာမခံဘူးေပါ့။ ဒီအနီေရာင္ ႏွင္းဆီေတြေျပာင္းထိုးၾကည့္ပါလား…။ အရိုးလည္းေတာင့္ တယ္။ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြထက္လည္း အမ်ားႀကီး ၾကာၾကာခံတယ္”
ႏွင္းဆီေတြရဲ႕အလကၤာကို ကိုယ္မသိခဲ့ပါဘူး။ အလကၤာဆိုတာ ရွင္သန္ထေျမာက္တဲ့ ဘာသာစကားလို႔ေတာ့ ေမာ္ဒန္ဝတၳဳတို ဆရာတေယာက္က ေရးထားတာဖတ္ဖူးတယ္။ မီးပံုႀကီးထဲ ခုန္ဆင္းၿပီးေနာက္ ပိုမိုေတာက္ပအေရာင္စံုတဲ့ အေမႊးအေတာင္ ေတြရဲ႕ ရွင္သန္ထေျမာက္လာတဲ့ ဖီးနစ္မီးလွ်ံငွက္ လို႔ညႊန္းတယ္။ အႏုပညာသမားရဲ႕ျပင္းထန္ေလာင္ၿမိဳက္တဲ့ ႏွလံုးသားထဲက ျပန္လည္ရွင္သန္ထေျမာက္ လာတဲ့ ဘာသာစကားလို႔လည္း ဆိုတယ္။ စာေရးဆရာအတြက္ သူ႔ခ်စ္သူက အလကၤာတဲ့။
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မင္းက အလကၤာပါပဲ မႏွင္းဆီ…။
အဲ့ဒီေန႔က ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြအစား ႏွင္းဆီနီနီေတြကို အေမဝယ္လာခဲ့တယ္။ သံုးရက္ေလာက္ဆို ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ညိႇဳးးႏြမ္းသြားေပမယ့္ အရိုးေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ ႏွင္းဆီနီနီေတြကေတာ့ ငါးရက္ေလာက္အထိ ေတာက္ ပေနခဲ့တာ ကိုယ္သတိထားမိလုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာကေတာ့ ပံုမွန္ထက္ ညိႇဳးႏြမ္းေနသလိုပဲ။ ကိုယ့္စိတ္လည္း ညိႇဳးႏြမ္းသြားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တခါဆို အေမႀကိဳက္တဲ့ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြပဲဝယ္ခိုင္းေတာ့မယ္လို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ကိုယ္ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္မိပါတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ႏွင္းဆီဆိုရင္ ပန္းေျခာက္ကေလးကစၿပီး အစြမ္းကုန္ပြင့္အာေနတဲ့ တရုတ္မ်ဳိးစပ္ႏွင္းဆီေတြထိ ခ်စ္တယ္။ ခု လည္း ခ်စ္တယ္။ ေနာင္လည္း ခ်စ္မယ္။ ကိုယ္ေသသြားခဲ့ရင္လည္း ႏွင္းဆီကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ကေလးေတာ့ ပါသြားဦးမယ္ထင္ပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ့္အုတ္ဂူေပၚ ႏွင္းဆီပန္းနီနီေတြ ရဲေနတာမ်ဳိးအထိေတာ့ ကိုယ္မေတြးမိေသးဘူး။ ႏွင္းဆီဆိုတာ ေသျခင္းရဲ႕နိမိတ္ပံု မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အလကၤာသာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုမ်ဳိးပဲ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အလကၤာဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ႏွင္း ဆီတပြင့္သာ ျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲမွာ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ႏွင္းဆီပြင့္ခ်ပ္ကေလးေတြ။ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။ စိတ္မေကာင္းစရာလို႔ မျမင္ဘဲ အမွတ္ရစရာပါကြာလို႔ေျပာလည္း ဘယ္သူကမွ အထူးတလည္ လာျငင္းေနမွာလဲ။ ျငင္းစရာေတြမ်ားလြန္းလို႔ ႏွင္း ဆီေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ေက်းဇူျပဳၿပီး ကိုယ့္ကို လာမျငင္းၾကပါနဲ႔ကြယ္။
။…………။
အလွပန္းအိုးကေလး ကြဲသြားတယ္။ ႏွင္းဆီေတြ ဖရိုဖရဲ ျပန္႔ႀကဲေနတယ္။
ညွိဳးႏြမ္းမႈမရွိေသးဘဲနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစစီလဲေလ်ာင္းေနရတဲ့ ႏွင္းဆီေတြကို ဝမ္းပမ္းတနည္း ေကာက္ယူ လႊင့္ပစ္လိုက္ရ တယ္။ အမိႈက္ျခင္းႀကီးၾကား ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ ပါသြားတဲ့ ႏွင္းဆီ ေတြဟာ မၾကာေသးခင္ကမွ ကိုယ့္စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ အေမထိုးေပးထားခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီေတြေလ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ကိုယ့္အေမဟာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတေယာက္ရဲ႕စိတ္ကို ႏွင္း ဆီေတြနဲ႔ ၾကည္လင္ေစပံုရပါတယ္။
အေမ့ ဆႏၵျပည့္ဝခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ကိုယ္မထင္ပါဘူး။ အေဖနဲ႔အေမရဲ႕ ပဋိပကၡၾကားမွာ ကိုယ့္စားပြဲေပၚက ႏွင္းဆီပန္းအိုး ေလးဟာ ဓားဆာခံျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။
အံႀကိတ္ရင္း အမိႈက္ေတာင္းထဲပါသြားခဲ့ၾကတဲ့ ႏွင္းဆီေတြ။ အမိႈက္ေတြၾကားက ႏွင္းဆီေတြကို အမိႈက္တြန္းလွဲနဲ႔ ေကာင္ ေလးတေယာက္ သယ္ေဆာင္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္တဲ့အထိ အိမ္ေရွ႕ဝါးရံတာကေန ကိုယ္ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။
ကိုယ့္မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔…..။
ႏွင္းဆီေတြ စြန္႔ပစ္လိုက္ရလို႔လား။ အေမ အိမ္ေပၚကဆင္းသြားလို႔လား။ အေဖ့မ်က္ႏွာေပၚက ယမကာတန္ခိုးနဲ႔ အသိ စိတ္မဲ့ျခင္းေၾကာင့္လား။ အေဖ့ကိုဆူေငါက္ေနတဲ့ ကိုယ့္အဘြားအသံကို ၾကားရတယ္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနတဲ့ အေဖ့ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာပဲ ကိုယ္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
အမိႈက္တြန္းလွဲေလးထဲက ႏွင္းဆီေတြလို ကိုယ့္ကို အေမစြန္႔ပစ္သြားမွာ ေၾကာက္ပါတယ္။ ကိုယ္သိပ္ေၾကာက္တယ္ ႏွင္းဆီ ရယ္….။
ႏွင္းဆီဟာ ဆူးကို ေသြမဖယ္ခဲ့ဘူး။ ဆူးမစူးေအာင္ေတာ့ ေနတတ္ခ့ဲမွာ ေသခ်ာတယ္။
ကိုယ္ဟာ ဘဝကို ေသြမဖယ္ခဲ့ဘူး။ ေလာကဓံနဲ႔ေတာ့ မေနတတ္ခဲ့တာ ေသခ်ာတယ္။
ႏွင္းဆီက ကိုယ့္ထက္ အမ်ားႀကီးသာတယ္။ ေလးစားမိပါတယ္။
အေမမရွိတဲ့အခ်ိန္ အဘြားက ကိုယ့္စားပြဲေပၚမွာ ႏွင္းဆီတပြင့္နဲ႔ ပန္းအိုးလွလွေလးတလံုး လာတင္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမ့ဲ အဲဒီပန္းအိုးထဲက ႏွင္းဆီကို ကိုယ္ဒီအတိုင္းပဲ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ႏွင္းဆီဆိုတာ သိမ္းထားလို႔ရပါသလား။
ႏွင္းဆီစစ္စစ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကာလာရင္ ပန္းေျခာက္ကေလးပဲ ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တသက္လံုး အလွဆံုးအေနအထားနဲ႔ ကိုယ္သိမ္းထားလို႔ရခဲ့တယ္။ အဘြားထိုးေပးထားတဲ့ ႏွင္းဆီက ႏွင္းဆီပန္း အတုျဖစ္ေနတယ္ေလ။
အတုဆို ကိုယ့္အရိပ္ကအစ မုန္းပါတယ္။
ကိုယ္လိုခ်င္တာ ႏွင္းဆီပန္း စစ္စစ္တစ္ပြင့္ပါ။
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို ကိုယ္မျမင္ဖူးဘူး။ စာေတြထဲမွာေတာ့ မိဘေမတၱာကို ျမင့္မိုရ္ေတာင္နဲ႔ ႏိႈင္း ယွဥ္ၾကတာ ဖတ္ဖူးတယ္။
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ကို မျမင္ဖူးတာ ျပႆနာတခု မဟုတ္ဘူး။ အေမ့မ်က္ႏွာကို မျမင္ရတဲ့ ေန႔ေတြမွာေတာ့ အခ်ိန္တိုင္းလိုလို ကိုယ့္အတြက္ ျပႆနာျဖစ္ေနတယ္။ အေမ့ကို လြမ္းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အေဖ့ဆီက မိဘေမတၱာကို ေယာင္ လို႔ေတာင္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီအစား ယိုင္ထိုးထိုးနဲ႔ စကားလံုးေတြ ေဖာင္းပြေနတတ္တဲ့အေဖ့ကို အိပ္ေပ်ာ္ေနပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေဖ့ကို ကိုယ္ခ်စ္ပါတယ္။ ရွားရွားပါးပါးေန႔ကေလးတခ်ိဳ႕မွာ ကိုယ့္နဖူးေပၚက ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုသပ္တင္ၿပီး ရယ္ေမာေနတတ္တဲ့ အေဖ့ကို ႏွင္းဆီတပြင့္လိုပဲ ကိုယ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။
။……….။
ႏွင္းဆီေတြကို ခ်စ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူ သဝန္တိုတယ္။
ကိုယ့္အလုပ္စားပြဲေပၚမွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြ ထိုးထားတာ သူမႀကိဳက္ဘူး။
။………။
သူ႔ ခ်စ္သူအတြက္ ႏွင္းဆီပန္းအိုးေလးတခုနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနသူတေယာက္ကို ကိုယ္ေတြ႔လိုက္တယ္။
အဲဒီေန႔က မိုးမရြာပါဘူး။ သစ္ရြက္ကေလးလည္း မေႂကြဘူး။
ကိုယ္လည္း မငိုခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ျပန္ခဲ့ရာလမ္းတေလွ်ာက္ ႏွင္းဆီေတြ ေဝမေနခဲ့ဘူး။
တရုတ္စကားပန္းေတြေတာ့ ေႂကြေနၾကေလရဲ႕။
။………..။
အခ်စ္ဆိုတာ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းမဟုတ္၊ အတူရွိေနျခင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး ယန္းေပါလ္ဆတ္က ေျပာခဲ့ ဖူးတယ္။ ဒါဆို ယန္းေပါလ္ဆတ္ဟာ လူညစ္ပတ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီလားလို႔ ေမာ္ဒန္ဝတၳဳတိုဆရာက ေမးခြန္း ျပန္ ထုတ္ခဲ့ပါတယ္။
တကယ္တမ္းေတာ့ ဘယ္ႏွင္းဆီကိုမွ ကိုယ္မပိုင္ဆိုင္ခဲ့ရပါဘူး။
အတူရွိခဲ့ျပီး မပိုင္ဆိုင္ရတဲ့ေန႔ေတြဟာ အိပ္မက္ျဖစ္သြားျပီေပါ့ မႏွင္းဆီရယ္….။
။…………။
ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ႏွင္းဆီပန္းပင္ကေလးကို သမီးက အျမစ္ကေနဆြဲႏုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလို႔။ သမီးရယ္သံထဲကေန ႏွင္းဆီေတြ တပြင့္ခ်င္းေႂကြက်ေနတယ္။ အဲဒီႏွင္းဆီေတြကိုပဲ ကိုယ္ေကာက္ယူပန္ဆင္လိုက္ပါတယ္။
ကိုယ္ေနာက္ဆံုးေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ႏွင္းဆီဟာ ခုေတာ့ သမီးလက္ထဲမွာေပါ့…။
မိုးရြာေတာ့မယ္။ အေမက အိမ္ေပၚကို ျမန္ျမန္တက္လာဖို႔ေခၚေနၿပီ။ သမီးလက္ ေသးေသးေလးကိုဆုပ္ကိုင္ရင္း အိမ္အေပၚ ထပ္ကို ေျပးတက္လိုက္တယ္။ အေမ့ေခါင္းေပၚမွာ ၾကာၾကာမခံဘဲ ညိႇဳးႏြမ္းလြယ္တဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီတပြင့္ ပန္ထားတယ္။ အ ေမကေတာ့ အရင္ကအတိုင္းပါပဲ။
ဘဝက ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာခံမွာမို႔လဲ။
ကိုယ့္အနားမွာ ခဏေလးေနၿပီး ညိႇဳးႏြမ္းသြားတဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီေလးကို သတိရမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြရဲ႕ ရနံ႔ေလာက္ ဘယ္အရာကမွ ကိုယ့္ကိုညႇိဳ႕ယူႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။
။…………။
ေငြေၾကးအဆင္ေျပၿပီး ကိုယ္နဲ႔အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားေျပာျဖစ္တယ္။
“လူတိုင္းမွာ သူ႔ဘဝျဖတ္သန္းမႈနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ထေရာ္မာ (စိတ္ဒဏ္ရာ) တခုခုေတာ့ရွိၾကမွာပဲ။ က်ဳပ္ဆိုငယ္ငယ္က အရမ္း ဆင္းရဲခဲ့ဖူးေတာ့ ေငြေၾကးနဲ႔႔ပတ္သက္ၿပီး ဘဝကို အဓိကပစ္မွတ္ထားခဲ့တယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ဆင္းရဲမွာ အရမ္း ေၾကာက္တဲ့ ထေရာ္မာတခု က်ဳပ္မွာရွိတယ္ ကိုယ့္လူ။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားမွာေရာ ဘယ္လို ထေရာ္မာမ်ဳိးရွိသလဲ”
စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ေတြမႈတ္ထုတ္ရင္း ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ကားလမ္းမတဖက္က ျခံထဲဆီအ ၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။ အရိပ္ရ သစ္ပင္တခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ တျခံလံုးမွာ ႏွင္းဆီေတြခ်ည္းပဲ။
“ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဒီေလာက္ ေပါင္းသင္းေနၿပီး ခုထိ ခင္ဗ်ားမသိေသးဘူးလား”
မိတ္ေဆြက မ်က္ခံုးပင့္ၿပီး ကိုယ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းဆီပံုတက္တူးနဲ႔ စီးကရက္ကိုင္ထားတဲ့ ကိုယ့္လက္ေတြကို ၾကည့္တယ္။
“ဟုတ္သားပဲ…။ ေမ့ေနတာ…။ ခင္ဗ်ားဟာ ႏွင္းဆီထေရာ္မာနဲ႔လူပဲ၊ ေဆာ္ရီးဗ်ာ…ဟိုတခါကအျဖစ္ကို က်ဳပ္ေမ့သြားတယ္”
သူ႔ျခံထဲက ႏွင္းဆီပန္းအိုးတအိုးကို စိမ္ေျပနေျပရိုက္ခြဲဖူးခဲ့တဲ့ တခါက ကိုယ့္အျဖစ္အပ်က္ကို မိတ္ေဆြ မွတ္မိသြားၿပီနဲ႔ တူပါ တယ္။ အဲဒီတုန္းက မိတ္ေဆြေဒါသမထြက္ႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာကြဲေၾကေနတဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအိုးေလးနားမွာ ရိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႔ ကိုယ္ငိုခဲ့ဖူးတယ္ေလ။
ေရႊပိုးအိမ္ (ပဲခူး)
ဇန္နဝါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၇